Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
Waarover een mens blogt wordt veelal aangereikt door de beurrtenissen dichtbij of uit de hete wereldbrij op de dag dat je weer eens wat post. En dat kan heel verscheiden zijn, zeker wanneer je even zonder inspiratie zit. Laatste tijd heb ik inspiratie te over rond 'plaatsing' ouders.
Gelukkig ziet mijn vader er nog veel beter uit dan op deze tekening, maar inderdaaad, men brengt oude mensen soms eten wat ze niet willen, waar ze geen weg mee kunnen. En dan vraagt men achteraf of het wel gesmaakt heeft. Wat zegt de bewoner of patiënt dan, ook al kreeg hij geen hap binnen?
Niets lijkt te helpen, hoe vaak we er ook via de media mee worden geconfronteerd. Het lijkt er zelfs op hoe vaker de politie oproept om niet langer op of langs de sporen te lopen, deze boodschap totaal genegeerd wordt. En zelfde kan gezegd worden van het slalommen tussen halve slagbomen, om toch maar één seconde vroeger thuis te zijn. Ook om een ander spoor te bereiken riskeert men liever zijn leven. Zullen de matten die nu overal gelegd worden een antwoord bieden, ik mag het hopen! Het zal maar je naaste zijn die zo hard uit het leven gerukt wordt door wat echt niet moet gebeuren. Zelfmoord!
In een caravan op het terrein van een boer worden de lichamen gevonden van een vrouw en een klein kind. Ze zijn met messteken om het leven gebracht. Inspecteur Konrad Sejer en zijn collega Jacob Skarre staan voor een raadsel: er is geen teken van seksueel misbruik en er zijn nog volop waardevolle spullen aanwezig. De rechercheurs zijn ervan overtuigd dat de moeder van de vermoorde vrouw informatie achterhoudt die van belang kan zijn voor het onderzoek, maar de vrouw weigert opheldering te geven over het verleden van haar dochter. Een persoonlijk motief ligt voor de hand, maar wie voelt zoveel woede jegens een kleine jongen en zijn vriendelijke, zachtaardige moeder?
Weer een heel mooi boek van Fossum. Het leest heel gemakkelijk weg. Het zijn twee verhaallijnen die tot elkaar komen. Meteen vanaf de eerste bladzijde zit je erin. Zoals van Fossum gewend beschrijft zij de personages op een hele bijzondere manier. Dit maakt Fossum uniek in al haar boeken. Ik kijk alweer uit naar haar volgende boek! EINDELIJK KUNNEN UITLEZEN.....
Al is het een cliché en zeggen velen dat het om pure commercie gaat, toch doen we er graag aan mee. Hier een roos, wat hartjes en chocolade voor mijn lieve medebloggers, want ook dat is wederzijdse LIEFDE EN VRIENDSCHAP tussen ons!
DAN KREGEN JULLIE ELKE DAG EEN ROOS VAN MIJ! ZEKER VANDAAG VOOR DE HEEL MOOIE REACTIES VIA BLOG EN DE HEEL OPRECHTE MAILS N.A.V OPNAME VAN MIJN OUDERS IN EEN RUSTHUIS. JULLIE BLIJKEN VAN MEDELEVEN GEVEN ME ZELF KRACHT EN AANAARDING. BEIDEN HEBBEN INDERDAAD GEWERKT TOT DE LAATSTE MINUUT.
NU GEDAAN MET VROEG KOFFIE ZETTEN, SWIFFEREN, ETEN KLAAR MAKEN, AFWASSEN, IN TUIN GAAN WERKEN.
Vader en moeder zijn pas de nieuwe bewoners in het rusthuis te Dadizele, en dit sinds 7 februari. Vader verlangde zo weg te zijn van het vele land en werk in het vooruitzicht met de lente. Moeder wou helemaal niet weg en wou liefst thuis sterven. Maar zoals jullie ondertussen weten ging alles in een stroomversnelling.
En wat hoor ik vandaag aan de telefoon? Juist het tegenovergestelde!
Moeder vindt het best goed en wil vanaf nu genieten van haar oude dag zonder beslommeringen. Vader beweerde zo gauw mogelijk weg te lopen ...
Wie even langer stil staat bij deze foto, bemerkt meteen dat aan de linkerkant de foto's te zien zijn van wijlen mijn broer en zijn dochter. Zij ontbreken dus op de foto, maar nooit in het hart van vader van moeder, noch van mij.Ook dat verlies moeten mijn ouders nog steeds een plaats geven, voor vader zeker mede oorzaak van verhuis...
En plots hoorde ik deze op de radioe. Blijft heel mooi!
Claire Vanhonnacker (Waregem, 17 oktober 1953 – Buggenhout, 8 november 1992) was een Vlaamse zangeres. Ze is bekend geworden met nummers als "Vreemde Vogels" en "Op de purp're hei" (met Henk van Montfoort). Overal in Vlaanderen stond de zangeres op het podium en ze verkocht heel wat platen. Haar ouders - bekende melkventers in Claires thuisdorp Deerlijk - hadden hier een groot aandeel in: op hun klantenronde verkochten ze platen en deelden foto’s uit met de beeltenis van hun dochter. Rond 1980 hield Claire het voor gezien in de showbizz, naar eigen zeggen omdat ze er nooit haar draai kon vinden. Professioneel zangeres worden trok haar niet meer aan. Ze was trouwens al die tijd bij De Post blijven werken als bediende. Claire stortte zich nu op het huwelijk en het gezinsleven en vestigde zich te Hofstade (Oost-Vlaanderen). Samen met haar man en een bevriend echtpaar kwam zij in 1992 op 39-jarige leeftijd om het leven bij een verkeersongeval in Buggenhout.
"Ik kan nooit ergens naar toe gaan. In de vroege morgen om 04.00 u ga ik naar de traditionele markt om er groenten te verkopen. Eens terug van de markt verkoop ik kokosnoten en zelfgemaakt gebak. Mijn ouders verlieten me nl. toen ik pas negen jaar oud was".
Hoe gelukkig mogen we toch zijn hier geboren te zijn. Veel respect voor deze jonge man die het toch maar volhoudt!
Of toch proberen in deze moeilijke tijd, maar is toch even een vlucht uit de harde realiteit. Beter geen thrillers dezer dagen, want ik kan me niet echt concentreren. Mag ik bij deze gebruik maken om jullie heel oprechte te danken voor de vele gemeende blijken van medeleven bij de opname van mijn vader, met de weg die we noodgedwongen moeten gaan, en dat voortijdig naar een rusthuis, nu er zelfs geen serviceflat meer lijkt in te zetten. Hoe kan het leven drastisch veranderen in acht dagen!
Commentaar bij de tweede foto: Ik denk dat mijn vader de laatste bladzijde heeft omgeslagen, terugblikkend op iets wat afgerond/geregeld/voltooid is.
2 Februari, veertig dagen na Kerstmis. Bij de Opdracht van Christus in de Tempel herdenken de orthodoxen en rooms-katholieken dat Maria, de moeder van Jezus, naar de tempel ging voor het verplichte offer na de geboorte van haar zoon. In het oude Israël was het gebruik dat moeders zich in de tempel zuiverden, veertig dagen na de geboorte van hun kind. Ze offerden bij deze gelegenheid een lam en twee duiven.
Voor de kalenderhervorming van 1969 heette het feest in katholieke kring: Maria Lichtmis (ook Candlemas).
Maria Lichtmis of kortweg Lichtmis is een christelijk feest dat op 2 februari gevierd wordt. Het is de herdenking van de Opdracht van de Heer in de Tempel en het zuiveringsoffer dat Maria veertig dagen na de geboorte van Jezus volgens de Joodse wet (zoals beschreven in Leviticus, hoofdstuk 12) moest brengen; vandaar de Latijnse naam Purificatio Mariae. Het is de laatste feestdag waarvan de datum verbonden is aan die van Kerstmis.
Op Maria Lichtmis worden traditioneel kaarsen gewijd en een kaarsenprocessie gehouden vóór de mis; vandaar de naam lichtmis. In veel talen verwijst de naam van het feest rechtstreeks naar kaarsen: (Zweeds: Kyndelmisse, Frans: Chandeleur).
Het is tevens de traditie dat er op Maria Lichtmis pannenkoeken gegeten worden. Dit wordt uitgedrukt in het gezegde: Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt haar pannetje warm.
te vaak zelf meegemaakt, omdat ik wilde leven naar de principes en de waarden die mijn ouders hebben voorgeleefd en ingegeven door de christelijke opvoeding die ik nog steeds onderschrijf. Maar voor laaatste is het blijkbaar een item om de ander aan t vallen eens alles gekregen ..
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
