Mijmeringen over de Koningin van zwaarden - Tarotkaart
De Koningin van Staven.
Hé, kijk, dat is nou nog eens leuk! Er kwamen heel veel reacties binnen in mijn mailbox over het stukje proza Zwaarden VI.
En het verzoek om hiermee verder te gaan. Dank jullie wel voor het enthousiasme. Ik zal mijn best doen om zoveel mogelijk mijn bevindingen met de dagkaarten met U te delen, maar er zijn wel eens dagen dat ik het te druk heb om achter de pc te kruipen .
Enkele mensen wensten mij een betere dagkaart toe en ja, het heeft geholpen, hoor!
Ik trok vandaag de Koningin van Staven.
Ik ben dus weer op mijn troon geklauterd.
In mijn vorig stukje schreef ik dat er 4 elementen gebruikt worden in de Tarotkaarten, nl. het vuur van de staven; de munten van de aardse materie; de lucht van de snijdende zwaarden (een snijdend woord); en het water dat in en uit de bokalen vloeit, zoals onze emoties vloeien.
De Koningin van Staven heeft dus met een hernieuwde energie te maken. Vanuit mijn triestige zitje in het bootje dat door het lot (de man) werd voortgeduwd naar onbekende verten, ben ik opgeveerd en heb ik mijn vreugdig, geel Koninginnenkleed aangetrokken.
De staaf in mijn hand laat zien dat ik weer in actie wil schieten. Maar nu, vandaag, nog niet. Ik wil nog even genieten van mijn zitje op de troon. De troon biedt vastigheid aan mijn rug. Ik voel me al wat zekerder worden en de dansende leeuwen met opgeheven staarten laten zien dat mijn leeuwenmoed grotendeels is teruggekeerd. Nog niet helemaal, want er zijn nog twee versteende leeuwen die mijn troon van beton ondersteunen. Eén van de leeuwen lijkt goed op weg te zijn om zich uit het beton te bevrijden. Het getal 3 is in de verte aanwezig in de vorm van 3 piramiden. Het getal 3 verwijst naar de harmonie van de driehoek. De andere leeuw loenst naar boven met een blik van: zal ik haar nu gehoorzamen of niet? Zijn omgeving is nog grijs.
Of loenst hij naar de mooie zonnebloem in mijn hand?
Zonnebloemen hebben de goede gewoonte om zich naar de zon te keren. Ze zijn dan ook het symbool voor vreugde, zonnigheid en levenslust. Als een scepter houdt de Koningin deze prachtige bloem in haar hand. Links en rechts van haar hoofd zijn ook nog 2 zonnebloemen afgebeeld. Samen vormen ze een magische drie-eenheid. Harmonie.
De 4 leeuwen wijzen indirect naar het getal 4. Conflicten. Conflicten zijn er om op te lossen. Ze zit daar stevig, de Koningin. Triomfantelijk, maar ernstig blikt ze haar toekomst tegemoet! De kroon op haar hoofd is mooi, maar bescheiden, ze is er zich van bewust dat ze nog een hele weg heeft af te leggen voor ze tot De Keizerin gekroond zal worden.
Een kleine, witte cape beschermt haar schouders. Het begin van zuiverheid. De wil om haar zuiverheid te vergroten zit verscholen in het kleinood waarmee haar cape bijeengehouden wordt. Men ziet het symbool voor het dierenriemteken van de Ram. Ram, het eerste dierenriemteken, onschuldig, kinderlijk, maar vurig enthousiast om het goede te doen, ook al weer gevat in de driehoek van de halsuitsnijding.
Maar ja, wie zit er aan haar voet met het rode schoentje dat onder haar Koninginnekleed uitpiept? Een zwarte kat met een rood tongetje. Rood, de kleur van de begeerte en de hartstocht.
De zwarte kat beheerst de gehele kaart. Haar zwiepende staart en felle ogen laten zien dat ze in de aanval zal gaan! Ze zal voor obstakels zorgen.
De Koningin kijkt in de verte. Straks staat ze op en gaat ze aan het werk, gaat ze haar dozen voor de verhuis inpakken. Hopelijk laat de zwarte kat haar niet struikelen.
Vandaag, 13 februari 2008 heb ik nou eens nergens zin in! Is het vermoeidheid in een zekere vorm? Misschien is het dat wel .Het was gisteren zo´n prachtige dag, maar ook drukke dag!
Als je wakker wordt en je ziet dat het zonlicht de gevels van de huizen aan de overkant kleurt, geeft dat een heel ander gevoel dan zoals vandaag, het buiten grijs en mistig is!
Na een eerste kopje thee (tas thee, zeggen ze hier in Antwerpen), begon ik iets op te fleuren en ging ik toch maar de straat op, want Chiara, mijn labrador, moet nu eenmaal haar pieske en kakje doen. Ze deed flink haar best. Tot 3 maal toe moest ik mijn rugzak van mijn rug laten glijden en er een plastiek zakje uitwurmen.Een verschrikkelijke job, die poepzakjes vullen en dan op zoek naar een een vuilbak .. ..het is ook een fulltime job, wantin de ene straat staan 10 vuilbakken en in de andere straat vind je er geen enkele! ´t Is soms lang zoeken.
Op de kaden aangekomen voelde ik dat er een ferme, koude wind blies en dat ik niet dik genoeg was aangekleed. Overmoedig geworden door dewarme lentedagen waren er geenhandschoenen in de rugzak, noch sjaal, noch muts. De riem van de hond sneed in mijn koude vingers; kortom de wandeling was niet aangenaam. Het water van de Schelde zag er vervaarlijk grauw en gruwelijk uit en de oever aan de overkant, waar het strand van Sint Anneke is, en waar gisteren de eerste bikini´s te zien waren, bleef grotendeels onzichtbaar door de dikke mist. Een grote aak voer traag en geluidloos voorbij, op weg naar de sluizen. Het gekef van het scheepshondje werd gedempt door de nevelslierten en bereikte nauwelijks mijn oren. Er was geen mens te zien, geen andere hondenliefhebbers, geen kat, geen meeuw.
Ik gaf het op en ging naar huis. Maar ja, huis, dat is deze dagen ook weer zoiets. Ik ga aan het einde van de maand verhuizen en de helft van mijn bezittingen (voornamelijk boeken en prullaria), staat in dozen. Mijn thuis is kaal en leeg.
Om ietwat sfeer te creëren steek ik een kaarsje aan en doe iets wat ik (bijna) dagelijks doe.
Ik trek een kaart uit de Tarot-kaarten. De zogenaamde dagkaart.Iedere mens die zich op een dag voor de Tarotkaarten begint te interesseren, trekt dagelijks een kaart en probeert uit te vinden wat die dagkaart te vertellen heeft.
Ik hoop op de Ridder op zijn witte paard.De ridder zal mijn eenzaamheid verdrijven .
Ik hoop op de Hogepriesteres. De Hogepriesteres (wijze vrouw), in mijzelf, zal mij wijs en tevreden stemmen.
Ik hoop op de Magiër. De tovenaar komt voorbij en tovert mijn leven om tot een sprookje.
Ik hoop op Het rad van fortuin. Ik krijg het nieuws dat ik de Lotto gewonnen heb!
Enfin, ik hoop op een goede kaart en ik trek ..: de kaart van de Zwaarden Zes.
In de leer van de Tarotkaarten heb je de 4 elementen. De staven of stokken symboliseren het vuur van de actie; de munten of pentakels symboliseren de materie, geld, of de talenten die men heeft om materie te verkrijgen; de zwaarden symboliseren lucht, de lucht die men inademt waardoor er zuurstof naar de hersenen wordt gestuurd en de mens kan denken/praten en tenslotte de bekers die de emoties/gevoelens symboliseren.
Mijn dagkaart, Zwaarden Zes heeft dus met mijn denkpatroon van vandaag te maken.
Op de kaart zie je een vrouw die samen met een kindje in een bootje zit dat door een man wordt voortgeduwd. De vrouw zit triestig ineengedoken . Zes zwaarden begeleiden haar op de overtocht. In de verte zie je land met kleine boompjes.Slecht ziet het er niet uit!
Maar ook niet vrolijk. De kleuren van de kaart zijn grijs en grijsblauw. Zelfs de bladeren van de bomen zijn maar flets, heel licht blauwgroen.
De vrouw doet niets met haar denkvermogen- - ze zit daar maar - - de 6 zwaarden staan los en roerloos naast en voor haar.
Waar vaart ze naartoe? Naar een veilige overkant? Naar een onveilige overkant?
De 6 VI-- symboliseert het dierenriemteken van de Maagd.
Maagd - Nuttig zijn, werken, dienstbaarheid, aanpakken je boeltje, je Karma, je lot, je levensopdracht!
Gisteren kon je dartelen in de zon. Vandaag is het dozen inpakken, jewerk doen. Er is nog zo veel te doen. Maar mensen, ik heb er geen zin in. Ik heb nou eens nergens zin in! Ja, mijn dagkaart is wel duidelijk, hè? Geen zin om in te pakken, geen zin om te verhuizen, geen zin om de nieuwe levensles aan te pakken, geen zin om naar de overkant te varen. Hopenlijk trek ik morgen een kaart die wat meer enthousiasme uitstraalt!
Met het mooie lenteweer van de laatste dagen kan het natuurlijk niet anders zijn dan dat ik met de hond weer urenlang door de straten en parken van Antwerpen heb gekuierd. Eén van mijn lievelingsplekjes is Het Steen, het oeroude kasteel aan de Schelde, waar in vroeger tijden de VIP´s van de middeleeuwen woonden. In een nis boven de grote ingangsboog van het kasteel is een figuur gemetseld, onherkenbaar geworden door de hete, geselende adem van de eeuwen. Het zou om een beeld van Semini gaan, de god van de vruchtbaarheid. Ik hoorde zojuist op het nieuws van de televisie dat er te veel sex in de media zou zijn. Nou ja, de tijden zijn wel veranderd, maar de mens niet. In die tijd had men andere middelen om sex onder de aandacht van de mensen te brengen, want Semini zou daar wijdbeens en met opgeheven "je weet wel" met zijn klokkenspel hebben staan pronken. Men heeft mij verteld dat wanneer destijds een jonge vrouw geen kindje kon krijgen, zij maar door de poort moest wandelen, onder deze figuur even moest blijven staan en hups ze was zwanger....Tja, ze hebben ons altijd al veel wijs gemaakt....dit kon er nog wel bij! Ik vermoed echter dat ofwel de kasteelheer eventjes bijsprong om de dame uit de nood te helpen, ofwel zijn soldaten die zich daar op wacht gruwelijk stonden te vervelen..... Gelukkig kan ik onder de poort doorwandelen zonder grote gevolgen. Het moederschap en alles wat daar rondhangt, is voor mij verleden tijd. Eens zal het voltooid verleden tijd zijn, maar daar denken we nu niet aan. Bovendien hebben de Jezuïten in de 17e eeuw in een bijzonder preutse bui, het beeldje tot eneuch misvormd. Semini hangt zich nu al eeuwenlang klokkenloos in de ingangsboog te schamen, maar geniet vandaag evenzeer als ik van de lentezon. De hemel boven Het Steen is eindeloos blauw en de Schelde stroomt in zilveren golfjes langs de kaden. De Schelde. Er is toch iets vreemds aan de hand met die rivier. Juist daar waar de stad en de Schelde elkaar raken lopen ze een stukje evenwijdig aan elkaar. Vanop de wandelterrassen kun je goed zien hoe de rivier zich naar de oever buigt en zich vervolgens weer van de oever afbuigt. Het is alsof de Schelde een natte zoen neerlegt aan de voeten van de kathedraal en zich dan gepikeerd afwendt omdat hij zijn klokkenspel wel laat zien en horen, maar verder roerloos blijft onder haar zachte aanraking.
Je kunt er in Antwerpen niet naast kijken. Overal kom je de mooie affiches tegen met de blote borsten van Delila. Een vermoeide Samson ligt met zijn hoofd in haar schoot zijn roes uit te slapen, terwijl één of ander onguur persoon zeven (!) lokken uit zijn haardos knipt, waardoor zijn kracht verdwijnt. Dit wereldberoemde schilderij van Rubens is tot 10 februari te bewonderen in het Museum Rockoxhuis te Antwerpen. De schilder Rubens kennen we allemaal. Nicolaas Rockox was in de eerste helft van de 17e eeuw burgemeester van Antwerpen en is minder bekend. Hij was bevriend met Rubens en het beroemde schilderij van Samson en Delila hing boven de schouw in zijn kunstkamer. Hij was er erg trots op. Samson en Delila was de blikvanger van zijn kunstkamer, van zijn hele collectie. Hoe het allemaal precies in zijn werk is gegaan, weet ik niet, maar op de één of andere manier is dit werk van Rubens nu het "eigendom?" van The National Gallery in Londen en wordt het eventjes aan ons "geleend" ter gelegenheid van het 30-jarig bestaan van het Museum Rockoxhuis. Het warmrode kleed van Delila waarop de donkergelokte Samson zijn hoofd heeft gelegd, is zo onweerstaanbaar van kleur, dat we, mijn vriendin en ik, er naar toe moesten. We wilden het schilderij met eigen ogen zien in al zijn pracht en praal. De volle, ronde, blote borsten met de stevige tepels van de weelderige Delila namen we erbij! (Jaloers?) En op een zondagnamiddag stonden we er dan. Met respect en bewondering opblikkend naar het prachtige kunstwerk, dat, zoals weleer boven de schouw te pronken hing. En inderdaad, in het rood van het rode kleed kon je je verdrinken; in de schoonheid van het hele schilderij trouwens! Die arme Samson toch, ondanks zijn machtig gespierd mannenlichaam geveld door de listen van een vrouw! Ik ben zo´n type mens dat wanneer ik ècht geinteresseerd ben in iets, me erin wil verdiepen en direct zocht ik thuisgekomen in de Bijbel het verhaal van Samson en Delila op. Ik ben opgegroeid in Nederland en naar een school gegaan die de naam droeg : "School met de Bijbel". Ik ben dus een beetje vertrouwd met de Bijbelse verhalen, maar ja, de details ontschieten je. Ik vond Samson en Delila onder het hoofdstuk Richteren. En wat ik las vond ik zo verbijsterend dat ik het U niet wil onthouden. Ook toen was het oorlog, er is niet veel veranderd dus tot nu toe... De Israëlieten waren ongehoorzaam geweest aan God; zij aanbaden afgoden en werden onder meer 40 jaar geknecht door de Filistijnen. In die tijd leefde Samson. Hij is 20 jaar Richter geweest over Israël. God hielp de Richters om het volk goed en wijs te leiden. Samson had de gelofte van de Nazireërs afgelegd. Dat hield in nooit wijn of sterke drank te drinken en nooit zijn haren te laten knippen. Samson was een doorn in het oog van de Filistijnen. Hij was zo wijs en sterk dat al hun aanvallen om de rijkdommen en schatten van de Israëlieten te roven, mislukten. Delila was de tweede echtgenote van Samson en weer moet ik schrijven, ik weet niet waarom, maar Delila verraadde haar echtgenoot. Was hij geen goede echtgenoot voor haar? Was hij haar wellicht ontrouw? Schonk hij haar te weinig aandacht? Gaf hij haar te weinig zilverlingen om "het huishouden" te doen? In ieder geval, de vorsten van de Filistijnen boden haar elk 1100 zilverstukken in ruil voor haar man en Delila zwichtte voor het vele geld. We weten het, een vrouw kan sluw zijn en met haar sexualiteit heeft ze een machtig wapen. Delila zit daar niet voor niets met haar blote borsten.... Ook lezen we dat Samson zijn roes uitsliep. Zij moet hem dronken hebben gevoerd. Wie is er nu het "zwakke" geslacht? En kijk om je heen! We mogen nu niet meer zo weelderig geschapen zijn als Delila, maar de borsten zijn nog net zo prominent in ons dagelijks leven aanwezig als in de tijd van de Richteren. En hoe zal het met het huidige liefdespaar Nicolas Sarkozy en Carla Bruni aflopen? Ik ben benieuwd!
Soms zet het leven je in een eigenaardige situatie, ongewild, ongevraagd, soms zo´n bizarre situatie.
Zo was ik enkele tijd geleden met mijn kleinkind aan de wandel. In Antwerpen uiteraard. Hier vlak bij waar ik woon staat een prachtige kerk, de Sint Joriskerk. In tegenstelling tot de kathedraal, die maar één toren heeft, maar wat voor één, en wier schoonheid natuurlijk de Sint Joriskerk overtreft, heeft de Sint Joriskerk, twee witte torens die naar de hemel reiken, maar het interieur van deze, in feite zeer oude kerk, is wat donker en somber. Waar een kerk gebouwd is, vindt men doorgaans ook een ziekenhuis met kapel, een klooster en een soort begijnhofje.En dat is hier dus allemaal. Over het hofje wil ik het hebben. Het heet Het Elzenveld en ik vind het persoonlijk één van de mooiste plekjes van Antwerpen. Temidden van het stadsgewoel heerst daar rust en vrede. Er zullen vroeger hoogstwaarschijnlijk elzen gestaan hebben, vandaar de naam Het Elzenveld, maar nu staan er nog maar twee bomen. Maar wat voor bomen! De ene is volgens mijn fantasie een mannelijke boom. Als een fallus staat hij rechtovereind, stoer, streng, krachtig, puntig. Hij is bijna even hoog als de torens van de Sint Joriskerk en steekt hoog boven de daken van de kapel en daken van de huizen rond het hofje uit. Zijn groei is niet te stuiten. Naast hem groeit zijn partner, een vrouwelijke boom met een brede, grillige schoot. Zij uit zich in de breedte en haar bladerdak heeft schuilhoekjes en herbergt vele vogelnesten. Tegen de gevel van één van de huisjes van het vroegere klooster staat een bankje. Ik zit graag op het bankje, zeker in de lente en de zomer, want de zon richt haar stralen juist naar dat plekje. Ik kijk naar de bomen en ik mijmer hoe ik mij verstop in het dikke bladerdak van de vrouwelijke boom om stillekens uit te huilen over het verdriet dat haar partner mij aandeed in mijn leven, en geloof mij, dat helpt. Meestal loop ik glimlachend door het mooi smeedijzeren hek weer de vermoeiende buitenwereld tegemoet. Soms is het hek gesloten. Ik begrijp dat want er staan ook twee prachtige beeldhouwwerken op het kleine gazon met de twee bomen. Beelden van de Poolse kunstenaar Szukalski. Het zijn net spoken; het zijn lege, witte gewaden die een menselijke vorm aangenomen hebben. Ik heb ze al verscheidene malen gefotografeerd. Spijtig genoeg kan ik dat niet ´s nachts doen vanwege het gesloten hek. Maar ik lig op de loer; ooit zal het me lukken. Ooit zullen ze toch wel eens vergeten de poort te sluiten. En alle avonden ga ik de hond uitlaten . Op die bewuste dag toen ik dus in die bizarre situatie belandde, stond ik met mijn kleinzoon voor het hek en liet hem van op afstand de beelden zien. Nu is het zo dat een paar straten verder een heel mooie winkel gelegen is, juist naast de Bourla-schouwburg, ook een schitterend gebouw. Boven de winkel zijn enkele étages en ..op het dak staan 2 beelden van Szukalski te pronken. ´s Avonds verlicht door spots. Indrukwekkend en spookachtig mooi. Ik vraag me af hoeveel Antwerpenaars ze zien staan! Enfin, ik zie ze. Als je met een hond wandelt en het dier snuffelt aan één of andere lantaarnpaal, moet je stilhouden en ach ja, dan laat een mens zijn blik zo wel eens langs de gevels en daken dwalen. Een hondenuitlaatmens ziet veel meer dan de doorsnee haastige voetganger!
Ik zeg tegen mijn kleinzoon: Een beetje verderop staan er nog twee van die spookbeelden op het dak van een winkelgebouw. We zullen daar naar toegaan. Natuurlijk zijn dat geen èchte; dat zijn copies. Wie heeft er nu zoveel geld om kunstwerken op z´n dak te zetten? Een dame die achter mij staat, ook met een kleinkind aan haar hand, tikt mij op de schouder. Pardon, mevrouw, zegt ze, die beelden van Szukalski op het dak van die winkel zijn ècht, hoor! Dat zijn geen copies! En ik kan het weten, want ze zijn van mij! Ik ben de eigenares van dat winkelpand en de beelden.
Ik kleur tot aan mijn haarwortels en totaal overrompeld bied ik haar mijn excuses aan, die ze genadig hoofdknikkend aanneemt. Ja, soms kom je the high society tegen.
Na een fel griepje lopen we weer kwiek en energiek door Antwerpen. De Grote Markt lag er deze morgen proper bij, maar ook wat kaal! Weggetoverd was de grote kerstboom; alleen nog wat groene dennennaalden tussen de groeven van de kasseien, verraadden dat er tijdens de kersttijd een pracht van een kerstboom heeft gestaan. Weg de muziek-lawaaierige ijsbaan, weg de lichtjes van de stralende A´s op de gevels, weg de gezellige, maar drukke kerstmarkt, weg de lachende en winkelende menigte. Tijdens de kerst-en nieuwjaarsdagen kon je er op de koppen lopen. Het zag zwart van het volk. De burgervader en zijn schepenen zullen tevreden zijn. Antwerpen is, na al zijn veranderingswerken, weer gezellig geworden en trekt duizenden koopjesjagers aan. De afgebrande en hernieuwde Stadszaal is een pareltje van koopdesign geworden en de Meir en Keyzerlei waren sfeervol verlicht.
Maar deze ochtend hing er een weldoende stilte boven de vergulde beelden op de oude gevels, slechts af en toe verbroken door het zachte klappen van de grote vlaggen die aan het stadhuis wapperden. Het heeft hard geregend en het was juist alsof de hele markt een grondige poetsbeurt had ondergaan. De kleine man aan de top van de fontein Brabo stond roerloos en nog altijd op het punt de afgehakte reuzenhand in de Schelde te werpen. Er was zelfs geen toerist te zien. De Grote Markt lag verlaten, maar ze was majestieus schoon en prachtig (in mijn ogen!).
Met mijn sjaal van Antwerpen ( een nieuwjaarscadeau van het Antwerpse beleid), rond mijn pas genezen hoofd gewikkeld liep ik door naar de kaden en zoals altijd genoot ik weer van de aanblik van de Schelde. Door de wind waren er toch wel grote, grauwe golven en hongerige, schreeuwende meeuwen vochten om mijn broodkruimels. Ik waagde mij niet al te dicht bij het water. Als je daar in zou vallen! Je moet er niet aan denken.
Dit doet me denken aan de vrouw die daar enkele weken geleden is ingesprongen. Ze werd gelukkig gered, maar het schijnt dat ze het verleden jaar ook heeft gedaan. Hoe radeloos moet een mens zijn wanneer je er voor kiest in die koude watermassa te springen!
Ik zie voor mijn geestesoog (tévé-nieuwsbeelden), ook de radeloze moeder van een jonge man die hier verleden jaar de verdrinkingsdood heeft gevonden. De moeder weet nog altijd niet of haar zoon er per ongeluk in het water terecht gekomen is, of dat hij ertoe werd gedwongen. Dat moet vreselijk zijn...
Er liggen momenteel enkele grote zeeschepen aangemeerd en alle hens aan dek waren ijverig bezig die zeekastelen te onderhouden. Schuren, poetsen, verven, boren, mensen, wat was men druk aan het werk!
Gelukkig de mens die normaal en tevreden zijn werk mag en kan doen. Ook hier aan de kaden zag alles er vredig en opgepoetst uit.
Tja, de wintermaanden december en januari zijn moeilijke maanden voor mensen met verdriet en pijn. Aan de ene kant de feestelijkheden van Kerstmis, de terugkeer van het licht dat door de christelijke leer aan de geboorte van het Christuskind is gekoppeld en inderdaad aan veel mensen licht in hun leven biedt; het feest van de geboorte van een nieuw jaar, jaar 2008, en aan de andere kant de korte dagen met weinig licht en met lange piekernachten, met koude en eenzaamheid en treurige regenvlagen. In de astrologie noemt men dit de tijd van Steenbok, d.w.z. van inkeer, van introspectie, van weemoed om wat voorbij is. Tijd van angst voor de pijn en het verdriet, voor de ernstige kanten van het leven, voor de stilte, voor de plicht en de hardheid. Een tijd om bij jezelf stil te staan; je eigen innerlijk te poetsen. Vandaar de tijd ook van griepjes en verkoudheden, dit zijn reinigingsziekten, zowel lichamelijk als geestelijk. Je wordt gedwongen je stil te houden, je eetlust verdwijnt zodat de darmen gereinigd kunnen worden; oud zeer wordt herkauwd tijdens de uren dat je ziek en krachteloos in je bed ligt en al je viezigheden snuit je weg in je zakdoek.
Opgepoetst loop ik door een opgepoetst Antwerpen, de nieuwe energie tegemoet, die van de Waterman. Uit zijn kruik schenkt de Waterman nieuw leven uit over ons. 21 januari is niet ver meer!
Voor alle mensen die dit lezen: nog een gelukkig nieuw jaar toegewenst met veel vreugde, zon en mooie dagen. Ik ben deze eerste Januari-dag natuurlijk weer aan de wandel geweest en het viel me op hoe stil het in de stad was. Het was aangenaam weer, windstil, grijs, maar droog. Ik woon in het centrum van Antwerpen; op een tiental minuutjes van de Groenplaats en de Kathedraal, in een gezellige, drukke winkelstraat. De stilte was gewoon een beetje griezelig. Alle winkels gesloten; geen auto´s en bijna geen mensen op straat. Ik kon mijn eigen voetstappen horen...De enkele mensen die ik tegen kwam, liepen ook hun hond uit te laten! Als ik geen vast doel heb, volg ik de hond en vandaag leidde Chiara mij naar de Scheldekaden. Ook daar was het heel rustig. Dit in tegenstelling met gisteravond waar ter gelegenheid van het Nieuwe Jaar een fantastisch vuurwerk werd afgeschoten. Op de trappen naar het Zuiderterras lagen bergen confetti en overal slingerden er lege champagneflessen naast de volgepropte vuilnisbakken. Je kon zien dat het feest was geweest. Ook ik was bij het feest. En ook ik heb champagne gedronken en ook ik heb genoten van het vuurwerk. Met drie van de vier kinderen en twee schoonkinderen om me heen, voelde ik me de koning te rijk. Het laatste cadeau van 2007 was een gezellige avond tussen de kinderen en met een heerlijk maal dat door mijn schoondochter op tafel werd getoverd! In de vroege uurtjes reden de kinderen me naar huis. Het huis was eenzaam en leeg. Een groot verschil met vroeger.... Het is in deze dagen dat een mens zich laat verleiden om in gedachten terug naar het verleden te gaan, vol nostalgie over wat voorbij is en nooit meer terug zal komen. Dan zitten de traantjes wel eens hoog en is het hart heel klein. Maar er zijn andere dingen in vervanging gekomen zoals de wandelingen met Chiara door de stad, het dwalen door de parken, het kuieren langs de Schelde, een museumbezoek met een vriendin, een theaterbezoek met zoon en schoondochter, een kleinkindbezoek met een ontroerende Nieuwjaarsbrief, een straal zonlicht die het gouden uurwerk van de kathedraal doet oplichten, een serene wandeling door een ingeslapen Antwerpen op Nieuwjaarsdag. Meer moet dat niet zijn!
Ik ben Cauwe Marijcke
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is dichteres, schrijfster, astrologe, medium.
Ik ben geboren op 10/06/1936 en ben nu dus 89 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: astrologie beoefenen, met de tarotkaarten bezig zijn, lezen en studeren vooral over de kunst en psychologie, wandelen met de hond, veel in de natuur zijn en natuurlijk....interesse hebben en tijd maken voor mijn 4 kinderen, 4 schoonkinderen en 4 kleinkind.
Ik zou het prettig vinden om met gelijkgestemde zielen in kontakt te komen via dit modern medium.
Verder schrijf ik graag, maak ik af en toe een gedichtje en zou dat graag met mijn toekomstige blogvriendinnen en blogvrienden delen.
Voor alle mensen die dit lezen: nog een gelukkig nieuw jaar toegewenst met veel vreugde, zon en mooie dagen.
Ik ben Cauwe Marijcke
