"Natuurlijk zal ik niet lachen", zei de verpleegster, "Ik ben een professioneel.  Ik werk hier 20 jaar en ik heb nog nooit met een patiënt gelachen." 
"Okee dan", zei Lowieke, en trok zijn broek naar beneden,  waarbij hij zijn 'kleine' mannelijkheid tevoorschijn haalde.
Het was niet groter dan een AAA-batterij.
Niet mogelijk zichzelf onder controle te houden, begon de verpleegster te giechelen, dat uiteindelijk aardde in een luidkeels gelach. 
Tien minuten later was ze in staat om zichzelf terug recht te trekken en een gestreken gezicht te houden.
 "Het spijt me zo", zei ze, "ik weet niet wat me overkwam. Ik beloof dat het nooit meer zal gebeuren. Vertel me nu eens, wat is het probleem ..."
 "Het is gezwollen" zei Lowieke.