|
Een gestoorde moslima ging klagen bij de rechter omdat ze op haar werk geen hoofddoek mocht dragen. Hand in hand met Unia spande ze een zaak aan tegen het bedrijf dat haar ontsloeg omdat ze verslaafd was aan haar kopvoddeke. Haar naam was Samira Achbita. Zij besloot om haar ontslag aan te vechten voor de rechtbank. De zaak belandde op het Europees Hof van Justitie, dat nu eindelijk geoordeeld heeft dat een bedrijf een hoofddoek mag verbieden. Eindelijk!... Nu zijn we ondertussen 10 jaar later en veel verprutste belastinggelden verder. Wat is er van gefrustreerde Samira geworden? Van de aanstellerige seut met een hoofddoek als provocatie? Wat is er met haar gebeurd? En waarom komt pas zoveel later de uitspraak van het Europees Hof? Misschien wil het Europees Hof nu aan Erdogan laten zien wie hier in Europa de baas is?...
En zo komen we bij mijn gedacht over vrouwen met een hoofddoek.
Vroeger heb ik gehoofddoekte moslimmeisjes op school gezien, het waren er niet zoveel, ze waren echt uitzonderingen. En daarom was iedereen op school ervan overtuigd dat die enkele afwijkende gevallen zich wel zouden aanpassen, ze hadden alleen maar wat tijd nodig. Ja, zo ging dat vroeger, verdraagzaam, geduldig en afwachtend gunden we migranten alle tijd om zich aan te passen, in de hoop dat we allen op gelijke westerse golflengte zouden kunnen samenleven. Het was de tijd van flower power en eindeloze naastenliefde. Begrip, geduld, tolerantie, empathie... met volle teugen, en waarvoor hebben deze deugden allemaal gediend? Om onze eigen ondergang te bewerkstelligen, om onszelf op de laatste rij te zetten en in tweedehandse loge. Dát hebben we bereikt met onze verdraagzaamheid!
Iedereen in school dacht dus aan een voorbijgaande rage toen een beperkt aantal moslimmeisjes met een doekje op hun koppeke naar school kwamen. En we hoopten dat alles weer in de oude plooi zou vallen. Dat was toch de bedoeling van de dure integratieprojecten? Maar de jaren gleden voorbij en er kwamen steeds meer moslimmeisjes met een kopvodje naar school. En de enige taal die ze spraken was Turks, of Marokkaans. Kwebbel, kwebbel... Onverstaanbaar gebral en getater.
Een hoofddoek is een symbool van arrogantie, van asociaal en respectloos vertoon tegenover leerkrachten en medeleerlingen.
Een hoofddoek straalt onwaardigheid uit, het is een ordinaire vermomming en het bewijst de onwil bij moslima's om zich aan te passen aan een omgeving waarin een hoofddoek ongebruikelijk is.
Een moslima met een hoofddoek maakt duidelijk dat ze niets met haar omgeving te maken wil hebben, dat ze geen deel wil uitmaken van onze samenleving, van onze cultuur, tradities en waarden... De hoofddoek als symbool van onwil om te integreren, van eigengereidheid, een teken van verhevenheid boven niet-moslims, om het moslimgevoel te versterken, om de moslimgemeenschap te ondersteunen...
Wat zijn wij waard als eigen volk als wij ons door islamaanhangers de les laten lezen? Welke waarde hebben wij als volk als wij ons laten overrompelen door vreemde entiteiten? Waar is ons zelfrespect gebleven?...
|
