Stempels en handtekeningen op de definitieve reispas richting Belgie.
Afscheid van de collegas, na vele beloftes aan elkaar  en dan de
laatste keer de DVT richting Brussel. Meteen het einde van een bewogen
tijdperk, voor velen een verloren jaar, voor anderen het leukste jaar
uit hun jonge leven.
 

Niet leuk ... wel leuk... het moest nu eenmaal gebeuren.

Deze kuisploeg was topklasse als je ziet hoe netjes de koer er bij lag.
Zelfs onze borstels maakten er carrière. wij noemden ze "steel 38-1500mm".

Einde januari 1965 kregen we te horen dat onze compagnie de eer gekregen had om in NAVO verband een bewakingsopdracht uit tevoeren bij de Amerikanen in Büren, één maand lang. Dat betekende met pak en zak en het hele huishouden verhuizen naar Büren.
Het klonk heel avontuurlijk en dan nog bij die amis, in die tijd keken wij daar nog naar op. Büren leek verder dan het was, door de winterse toestanden toen in 65.
Barre koude en een pak sneeuw in een eenzaam gat, daar was na nog geen week niets avontuurlijks meer aan. Dag en nacht rondjes lopen in het dépot, wacht kloppen noemden ze dat. Wat wij juist bewaakten wisten we toen nog niet, maar na enkele dagen begrepen we van 'Jack, Jim of Bill ' dat het om atoomkoppen ging en Oost Duitsland was niet zo veraf...
Na het 'werk ' mochten we zo af en toe eens met de amis samen Duits bier gaan drinken in 'the canteen', wat heel positief was voor ons taalgebruik, en wat onze engelse woordenschat al gauw uitbreidde met ' Hi of yes and no, great of big'.
Een volle maand was lang, maar positief en negatief liggen vaak niet ver uiteen.
Het postistieve was dat ik plots in spoedverlof naar Belgie moest, maar dit is dan meestal om negatieve redenen. Voor mij was 'Büren' na twee weken al voorbij.
De terugkeer in Siegen was als een leuke thuiskomst, met nog maar drie maanden voor de boeg.
Vanaf toen begon voor velen onder ons het schaar - en lintmetergevoel.