Wij zijn allemaal maar mensen de ene met een groot, de andere ...met een klein verdriet en of je het nu wel of niet gelooft wat ons bezwaart moeten we, voor we verder gaan een plaatsje geven dan pas kunnen we verder, anders niet.
Kleindochters
Evi Indra Ine
Katjes Evi
Yvonne 21j en oudste zoon René 1j 1971
Stress-mannetje mijnen favoriet
Onze Kunstenaars in actie
Kleindochter Indra
Kleindochter Evi
Laat me los
vanaf hier heb ik alleen te gaan. Ik zal altijd -ergens- bij je zijn. We zijn tochtgenoten, maar hier neem ik afscheid. Ik neem je glimlach mee, je warme liefde ook. Maar hou me niet vast, ik wil zoals altijd in vrijheid, mijn eigen weg kunnen gaan
Gezin oudste zoon + Ad'ka
Tekening gemaakt door Indra
Ine speelt gitaar Afgestudeerd op 't Lemmens Instituut
Familie foto getekend door Ine
Ine en Evi Tekenkunsten botvieren op oude deuren
Welkom op mijn blog, over mijn dagelijkse bezigheden! En bedankt om langs te komen ALFY
26-03-2025
Woensdag
Vannacht eens redelijk goed geslapen, en op een normaal uur op 7u30 Eens ik klaar was, de fiets op en weer naar 't dorp langs de Standaard. Dan richting kanaal om een ommetje te maken naar de bakker, waar het telkens lijkt of 't is er verniet 20 man aanschuiven met 5 man bedienen, omdat ze een dag gesloten waren Dat zie je normaal alleen op zondag! Mensen die verhuizen blijven naar daar komen terug thuis had ik 7km en was het tijd om aan 't eten te beginnen. Morgen is het weer wandelen met de oudjes, 't zal een grote groep zijn, met al 10 vrijwilligers Ik vind het juist spijtig dat het altijd s morgens is, voor die mensen nog fris-kou voor sommigen In de namiddag ga ik dan naar een acupuncturist, voor de eerste keer! zien of dat soelaas brengt. Mijn knie begint ook tekenen van sleet te geven, maar dat schuif ik nog even op en kan misschien nog met een spuit opgelost worden? Het is eens hier en dan eens daar, zo begint het he Maar kan in het geheel nog veel, dus klagen we niet Alfy
Reacties op bericht (2)
26-03-2025
Alfy, voor mij is naar de bakker gaan 1,3 km. Te voet dus.
Ik kijk omhoog en denk aan jou. In het zwarte gat van de nacht. Ik stel me voor dat jij er bent. En gewoon tegen me lacht. Ik zie je niet, en hoor je niet. Maar doordat ik jou zo hard mis. Ben ik van het feit doordrongen, dat er boven mij "iets" is. Ik sluit mijn ogen en beleef, een intens moment. Ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat jij er bent, Patje
Er is een traan in mijn oog. Niemand die hem ziet, Niet een traan van plezier maar van stil verdriet. die traan in mijn oog, rolt ondertussen over mijn wang. Ik kan hem niet meer stoppen, hij gaat zijn eigen gang. Er rolt een traan over mijn wang, en landt op de grond. Een traan van stil verdriet die zoveel zegt voor mij. Er rolt een traan ik stoor hem niet. Omdat soms met een traan je zoveel meer zegt, meer dan met 1 woord.
Eens ik klaar was, de fiets op en weer naar 't dorp langs de Standaard. Dan richting kanaal om een ommetje te maken naar de bakker, waar het telkens lijkt of 't is er verniet 
20 man aanschuiven met 5 man bedienen, omdat ze een dag gesloten waren 
terug thuis had ik 7km 
In de namiddag ga ik dan naar een acupuncturist, voor de eerste keer! zien of dat soelaas brengt. Mijn knie begint ook tekenen van sleet te geven, maar dat schuif ik nog even op 
