Ik voel me rustig. Geen pijn, geen angst. Voor de eerste keer sinds ... ik weet niet hoeveel jaren. Vroeger was ik altijd angstig voor een aantal redens; de dood, de financiele situatie, voor mijn job, voor de gezondheid van Robert, voor mijn eigen gezondheid, voor de opinie van de anderen vooral die van mijn ouders enz. enz. Maar vandaag voel ik een soort vrede van de geest. Vraag me niet waarom of "hoe kan het". Het is zo en ik voel me heel goed.
Maar er zijn toch mooie zondagen geweest toen wij gingen wandelen.
Dit was het geval bij de monumentent dag 2007 waar wij Gaasbeek bezochten. Het weer was fantastisch en Robert heeft een heel dikke paddestoel in foto genomen.
Alles is te stil en rustig. Alle winkels zijn gesloten en het maakt mij ongerust alhoewel ik geen boodschap moet doen.
Slechte herinneringen ? Ja zeker. Toen ik jong was bleven altijd thuis; mij vader knutselde en mijn moeder maakte waffels of pannecoeken. Beiden dachten dat ik gelukkig was, mijn vader omdat hij zich de vraag niet stelde, mijn moeder omdat er een lekkere avondmaal klaar was.
Maar ik was tristig omdat ik niet meer naar de patronage mocht gaan of naar de bioscoop gelijk vroeger toen wij nog in Verviers waren en toen Bobonne er nog bij was ...
Ik weet niet meer wat ik moet denken. Robert zegt dat hij zich niet goed voelt maar de dokter vindt niets. Ik heb telkens het gevoel dat dit een reactie is voor zich tegen de realiteiten te beschermen. De ziekte is misschien voor hem een soort "nest" waar hij zich goed vindt. Wat moet ik doen ? In zijn spel spelen of reageren ? En hoe reageren ? En als het toch waar was dat hij ziek is ? Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
Niet dat ik de mannen niet graag zie, ik spreek liefst met een man dan met een vrouw.
Maar er is nog heel veel te doen voor dezelfde vrijheid aan een vrouw en aan en man te herkennen.
Neem het volgende voorbeeld. Toen een man met een zieke echtgenoot moet leven vindt iedereen dat "het voor hem niet zo plesant moet zijn" . Wat zeggen zij toen een vrouw met haar zieke echtgenoot probeert te leven ? En wie gaat ze beklagen ? Wie gaat herkennen dat het niet altijd gemakkelijk moet zijn ? Niemand.
De vrouw moet hier op aarde een heilige zijn, de mannen mogen wachten tot wanneer zij de hemel binnen komen.
Gesneeuwde landschapen zien we dikwijls toen die van bossen of velden zijn. 
