Met onze oprechte excuses, wij hebben het heengaan van gewezen Vlaams parlementslid en Antwerps gemeenteraadslid Miel Verrijken (1932 - 2011) niet vermeld. Dat is geen opzet, het is een vergetelheid, te wijten aan een te drukke agenda rond de eindejaarsperiode.

Wij hebben Miel vooral gekend als fervent operaliefhebber, een man van grote emoties, een joviale Antwerpenaar, vaak verbitterd over de teloorgang van onze beschaving. Miel ergerde zich terecht aan het sardonisch genoegen dat socialistische eencelligen beleven. aan het prijsgeven van onze identiteit en cultuur.  Hij was niet iemand die zich bekommerde om diplomatisch taalgebruik. Waarom zou hij ? De tegenstrevers negeren elk pleidooi voor eigen taal en cultuur, dus Miel zei ongezouten en duidelijk wat hij van hen en hun maatschappelijk verraad vond. 

Wij betreuren het heengaan van advocaat en gewezen  Vlaams Belangmandataris Miel Verrijken, een kleurrijk man, maar uitsluitend met zwart-geel.

Bij het lezen van het artikel "Miel Verrijken, een VB-man die niet in een gareel liep" op pagina 6 van 't Pallieterke van deze week, viel het ons op dat complete zinsneden woordelijke copies waren van een stuk bij het anti-fascistisch fronteke van 28 december laatstleden. We halen enkele fragmenten aan die volledig identiek zijn :

Miel Verrijken, beroepshalve advocaat en in huiselijke kring Franssprekend, etaleerde graag zijn cultuur-historische kennis. Zijn demagogische talenten waren navenant. Aan toenmalig schepen voor cultuur Eric Anthonis legde hij in de Antwerpse gemeenteraad geduldig uit dat het Museum van Schone Kunsten "dat groot gebouw op het Zuid met die paarden" is. De minste aanleiding was voor Verrijken goed om uit te weiden over de late middeleeuwen, de 17e of 18e eeuw, een of andere verloren gelopen schilder, of een volgens hem miskende opera. Voor Verrijken moet cultuur groots en pompeus zijn.

In zijn maidenspeech in de Antwerpse gemeenteraad in 1995 pleitte Verrijken ervoor aan de herdenking van de Guldensporenslag een festival van het Vlaamse lied te verbinden. Verrijken: “Ik bedoel daarmee niet het Vlaamse lied ten tijde van de negentiende eeuw, maar het hedendaagse Vlaamse lied. Onze jonge mensen krijgen niet de kans een bijdrage te leveren tot de feestelijkheden vermits het podium voorbehouden is aan de Bantoecultuur."

Een andere keer gaat Verrijken met Hugo Schiltz, schepen van financiën, in discussie of het Lenin dan wel Trotski was die opdracht gaf om museumstukken te verkopen om de Komintern te financieren. Aanleiding is de nieuwe gemeentelijke boekhouding waarbij men een inventaris moet maken van de gemeentelijke bezittingen, en dus ook van het kunstpatrimonium. Hugo Schiltz wordt in de dezelfde hoek geduwd als Trotski die in 1922 kunstobjecten uit de Hermitage zou verkocht hebben. Schiltz repliceerde dat het Lenin was.

De teneur van de twee stukken zijn voor het overige uiteraard verschillend. 't Pallieterke schrijft met warme sympathie en 't fronteke schrijft met stronteke zoals mag verwacht worden.

Hebben beide scribenten een zelfde bron geraadpleegd en dit  vergeten te melden ?  Of levert Pagadder kopij aan 't fronteke (iets wat wij ons nauwelijks durven voorstellen) en tegelijk aan 't Pallieterke ?

U mag het ons laten weten.

Ray

Tegenwoordig worden we op alle TV-kanalen bestookt met oproepen van de UNESCO betreffende de hongersnood in de Hoorn van Afrika. 

Ik wil iedereen eraan herinneren dat het voornamelijk gaat over landen die overwegend islamitisch zijn.  Hun islamitische broeders zijn in oorlog met andere islamieten, die opgejaagd worden en zonder enige gewetensbezwaren de hongersdood mogen sterven.

Wat doen de islamitische buurlanden bovendien: NIETS ! 

Maar het is aan ONS om te geven.  Die landen hebben één (en niet 2 of 3) miljard Euro’s nodig om er bovenop te komen. In plaats van zeer luxueuze hotels te bouwen, dure 4x4’s te kopen en ijs- en schaatsbanen aan te leggen in de woestijn ,zou het beter zijn dat elk van de Emiraten de geldbeugel zou openen, in plaats van aan de werkende mensen van de ‘slechte westerse landen’ (wij dus,  de niet-in-Allah-gelovenden en kapitalistische mensen) te vragen dat te doen.

Indien iedere in Europa of elders gevestigde islamiet één Euro zou geven voor Afrika, zouden zij na hun dood zeker in het Paradijs belanden. 

Reeds tientallen jaren, of zelfs meer, is er enkel miserie in die landen en regelmatig worden wij aan die situatie herinnerd met verschrikkelijke beelden van bevolkingen die zijn voorbestemd om uit te sterven.  Vrouwen en kinderen worden op de voorgrond gezet opdat wij ons nog een beetje schuldiger zouden voelen en dit enkel met de bedoeling ons nog meer geld te ontfutselen.

De islamitische vrouwen zetten, tengevolge van hun geloof, een hele resem kinderen op de wereld, terwijl ze goed weten dat ze die kinderen niet zullen kunnen voeden. Weinig mannen te zien in deze reportages ... Zij "strijden" waarschijnlijk en tijdens de pauze bervruchten zij elke vrouw die ze in handen krijgen. Tweeduizend jaar achterstand en een blinde godsdienstige overtuiging zijn er de oorzaak van dat deze volkeren veroordeeld zijn voor eeuwig.

Denkt u nog  steeds dat het onze schuld is en dat wij ons moeten verantwoordelijk voelen voor deze miserie ?

Wanneer in een land meer kogels dan graankorrels zijn, zal nooit iemand in staat zijn iets te veranderen, ondanks alle goede wil en al het geld in de rest van de wereld.  Dat is héél triestig maar, helaas, erg reëel.

Dit is geen racistisch, maar wel een realistisch bericht.

Roger

Jan Verfaillie, CD&V burgemeester van Veurne, wil geen woord van zijn harde taal over Pol Van den Driessche terugnemen :

"Ik heb drie jaar met Pol samengewerkt en ik heb hem gewaardeerd - ik denk ook dat dit wederzijds was - maar de kronkels die hij nu maakt om zijn overstap naar de N-VA goed te praten vind ik erover. Ik wil je besparen wat hij allemaal over de N-VA verteld heeft in zijn vele toespraken. Hij was een van de eersten om te beweren dat het einde van het kartel onvermijdelijk was, omdat de N-VA maar één programmapunt heeft en CD&V zo veel meer op de agenda heeft. Een mens kan natuurlijk altijd veranderen van mening en dat heeft Pol Van Den Driessche vele keren gedaan op korte tijd. Ik neem daar kennis van maar vraag me af of zulke mensen nog betrouwbaar zijn om aan politiek te doen. Het is volgens mij zeer erg dat Van Den Driessche van partij verandert enkele dagen nadat de nieuwe gouverneur van West-Vlaanderen bekendgemaakt werd. Dat is absoluut niet toevallig. Ik heb er mijn vraagtekens bij. Mensen die op elk moment veranderen van partij zijn labiel. Hoe kun je een stabiele politiek voeren als je niet standvastig bent? Hij mag nog reageren maar ik blijf bij elk woord, elke letter van mijn open brief."

Van Den Driessche zelf wil alvast weinig kwijt over de open brief van zijn voormalige partijgenoot. "De beweringen van Jan Verfaillie hebben me enorm verbaasd, omdat ze totaal van de pot gerukt zijn. De splitsing van het kartel heb ik destijds letterlijk omschreven als het slechtst mogelijk scenario, dat meteen ook de geloofwaardigheid van de CD&V enorme schade zou toebrengen. Dat ik de N-VA extremisten zou genoemd hebben, wat Verfaillie ook beweert, is complete nonsens. Ik gebruik die term uiterst zelden, en de voorbije jaren heb ik dan ook alleen maar Vlaams Belang omschreven als extremistisch. Alle aantijgingen zijn compleet onjuist en het mag nu wel ophouden. Hopelijk kunnen we ons de komende maanden op de inhoud concentreren."

Van den Driessche een gehaaide promotor van zichzelf, doet wat zowat alle  politici die in een benarde positie terechtgekomen zijn, hem voordeden : alles ontkennen. En als ultiem bewijs van politieke betrouwbaarheid uitroepen : "Ik was altijd tegen het Vlaams Belang".

Wat een triest figuur, deze Pol Van den Trieste.

Ray

LDD zal niet deelnemen aan de lokale verkiezingen van oktober. LDD'ers die wel deelnemen, doen dat vermomd op lokale lijsten, liefst zonder verwijzing naar de eigen partijnaam. Dat schrijven de Corelio-kranten woensdag. En zoals die onpartijdig zijn om politici of partijen die de redactie verafschuwt door de mangel te halen, zal de mededeling wel kloppen.

De partij van Jean-Marie Dedecker doet het slecht in de peilingen en ook de naamswijziging van Lijst Dedecker naar Libertair, Direct, Democratisch (LDD) heeft nog maar weinig vruchten afgeworpen. "Onze naam LDD is geen goed merk. We kunnen het ons niet permitteren om als volwaardige partij naar de kiezer te stappen", zegt Vlaams parlementslid Boudewijn Bouckaert. Ook niet met een affiche met de kop van Bouckaert, daar wil geen enkel reclamebureau aan beginnen.

Voor de provinciale verkiezingen dient de partij zo goed als zeker geen lijsten in. In de gemeenten mogen afdelingen die sterk genoeg staan, onder LDD-vlag opkomen, maar streven ze best naar kartels of een open lijst met lokaal sterk verankerde, onafhankelijke kandidaten.

"LDD blijft bestaan", zegt Dedecker zelf. "Maar lokale verkiezingen vragen nu eenmaal sterke lokale figuren. Die moet je uitspelen, niet de partijnaam. Na oktober gaan we door tot 2014. Maar zolang Bart De Wever populair is, zal het moeilijk zijn".

Woensdagochtend op Radio 1 benadrukt Dedecker dat de naam LDD in sommige gemeenten niet zal verdwijnen, maar bijvoorbeeld in Dedeckers thuisbasis Oostende en Middelkerke zal de partij naar de verkiezingen trekken onder de aanvankelijke naam Lijst Dedecker.

Erg duidelijk is dit allemaal niet maar dat heeft Jean-Marie aan zichzelf te danken.  Toen hij door het regime en de ondersteunende media op het schild geheven werd, was hij zot van glorie en zijn eerste opdracht was niet het ultra-liberale programma promoveren maar wél Vlaams Belang uitroken.  Weet u het nog en herinnert Jean-Marie het zich nog ? In Antwerpen maakte hij de slechtst mogelijke keuze door in zee te gaan met de disc-jockey en zeteldief Verstrepen. Een onbetrouwbare profijtjager, een zielige egotripper en een geboren intrigant. In de rest van Vlaanderen werd LDD bevolkt door gelijkaardige politieke amateurs, overlopers en hopeloze deelnemers aan Expeditie Robinson. 

Er is ook een beetje goed nieuws : in het Vlaams parlement handhaaft LDD zich dankzij de verstandige en humoristische Lode Vereeck.  Het is de vraag, wat deze professor gaat doen bij de volgende Vlaamse verkiezingen. Blijven meevaren op het LDD-wrak of de overstap wagen naar elders ? 

Ray

Pleidooi om het begrip “cultuurnatie” op te frissen

Voor wie er nog aan moest twijfelen: minister-president Kris Peeters is niét voor Vlaamse onafhankelijkheid. Die vaststelling lijkt op het intrappen van een open deur, maar de laatste weken was daar enige verwarring over ontstaan, o.m. door een hoogstvreemde oproep aan Kris Peeters vanwege een zekere Jan Rogiers, broer van de overleden CD&V-topmedewerker Kris Rogiers, om “over te stappen naar de partij met de zuiverste, onbezoedelde en humane Vlaamse lijn”, zijnde de N-VA, die statutair nog altijd een oprichting van de Vlaamse republiek beoogt.

Uiteraard kwam daar geen antwoord op, maar als proefballon kan het tellen. En zou een grootscheepse “inbraak” van de CD&V in de N-VA geen gedroomde tactiek van het Trojaanse paard zijn, onder het motto “If you can’t beat them, joint hem”? De natuurlijke aanleg van Bart De Wever om met centrumrechts te flirten zou een en ander vergemakkelijken, en de belegen droom van een Vlaamsnationaal-Christelijk réveil nieuw leven inblazen, als het ware onder een opgefriste AVV/VVK-vlag.

De cuberdon wordt ingezet tegen het Vlaamse Onahankelijkheidsdenken

Maar op maandag 2 januari zette Kris Peeters in De Standaard de puntjes op de i: neen, de CD&V kiest niet voor een onafhankelijkheidsverhaal, maar wel voor de deelstaatlogica binnen de Belgische federale context. Het is goed dat hier duidelijkheid over geschapen wordt: de positie van de CD&V is en blijft belgo-reformistisch, waarbij excuusflaminganten en onderkoningen zoals Kris Peeters, voorafgegaan door o.m. Gaston Geens en Luc Van den Brande, een mistgordijn moeten optrekken. Hun taak is om de republikeinse tendens, de onvermijdelijke politieke vertaling van de beruchte Vlaamse “onderstroom”, af te buigen naar een utilitair-pragmatisch compromismodel dat vooral gericht blijft op de verbouwing van het Belgische huishouden.

De Vlaamse christendemocraten hebben daarin een indrukwekkende staat van dienst. Het redden van de Belgische meubelen was onder Gaston Eyskens al de missie van de eerste staatshervorming in 1970, waar de Vlaamse meerderheid definitief werd geneutraliseerd via de beruchte grendelgrondwet. Als compensatie kregen we een jaar later een Cultuurraad, die zichzelf daarna tot “Vlaams parlement” zou bombarderen, zonder ooit de bevoegdheid te hebben van een echt parlement. Men denke ook aan de Byzantijnse discussies over een “Vlaamse grondwet”, die zo niet mocht heten, omdat die anders in tegenspraak zou komen met… de Belgische grondwet. Al deze mislukte eieren zijn uitgebroed onder CVP- en CD&V-kloekhennen, in dienst van een neo-Belgicistische agenda.

Vandaag klinkt het Peeters-pragmatisme vooral door in de talloze actieplannen en promotiecampagnes, gaande van de fameuze cuberdons (“neuzekens”, zie afbeelding) tijdens het Belgische EU-voorzitterschap, tot ronkende maar weinig substantiële “innovatieprojecten” zoals Vlaanderen in Actie: marketingballonnen die de Vlaamse regering tot op vandaag lanceert om het politieke onafhankelijkheidsthema te overstemmen.

Johan Sanctorum

Vlaanderen onder Di Rupo: een schrik-bewind?

En met succes. 541 dagen federale regeringscrisis hebben de Vlamingen, mede dankzij de ratingbureau’s en het Di Rupo-theater mentaal op de knieën gekregen. Ze hebben zich verzoend met een eeuwigdurend regime van lopende zaken. Er is nooit een separatistische meerderheid geweest, maar nu durft zelfs de N-VA het woord “splitsing” niet meer hanteren, zich bewust van het feit dat de tijdsgeest zich niet meer leent tot politieke avonturen, laat staan een revolutie. Volgens het conservatief adagium van De Wever heet het nu dat vooral de “middenklasse” moet worden beschermd,- een hypothetische categorie van welstellenden die zwalpt zoals het Medusa-vlot: iedereen probeert in het veilige midden te blijven, en wie van de rand afglijdt heeft pech gehad.

De schrik zit er dus in, Lamme Goedzak is helemaal terug. Terwijl, contradictorisch genoeg, de Waalse socialistische vakbond tegen “haar eigen” premier actie voert, bibbert de Vlaamse kleinburger en dankt de heer dat we een federale regering hebben. De N-VA kan, met haar heterogene achterban, dit jaar nog wel een lokale verkiezing winnen, maar neem van mij aan dat het woord “onafhankelijkheid” niet zal voorkomen in de electorale slogans. Het idee leeft sterker dan ooit dat België om den brode moet geregeerd worden, en dat Vlaanderen zich moet tevreden stellen met het afknabbelen van bevoegdheden, om vooral zijn “middenklasse” te vrijwaren. Het fameuze centenflamingantisme dus. Onafhankelijkheid wordt daarbij als een irrealistische en zelfs catastrofale optie voorgesteld (K. Peeters: “Ik durf zelfs denken dat een volledig onafhankelijk Vlaanderen ons veel pijn zou doen, en ons jaren achteruit zou slaan”, DS, 2/1/12).

Deze collectieve Vlaamse depressie is eigenlijk veel erger dan het feit Di Rupo-I op zich, met zijn kwakkele representativiteit. Het idee dat wij met een propere lei kunnen beginnen vanuit een historisch herstelpunt, en dat Vlaanderen zich als autonome natie kan profileren die op alle gebieden het verschil kan maken (sociale zekerheid, milieu, tewerkstelling, asiel en migratie,…) , is gedegradeerd tot een doemdenkbeeld. Dat is ook de reden waarom de francofonie, veel slimmer en listiger dan de Vlaamse meerderheid (zie ook verder), op een zeker ogenblik met een “Plan B” op de proppen kwam, zijnde een splitsingsscenario. Dat was nooit een ernstige optie, maar daarmee kon de Vlaamse weerbaarheid uitgetest worden, en die bleek nul komma nul.

Vanaf dan kon het chantagespel beginnen en kreeg het “Vlinderakkoord” vaste vorm, met als protagonisten de zielige hansworsten Beke en Decroo die met hun rug tegen de muur stonden, terwijl de Vlaamse linkerzijde, onder leiding van Caroline Gennez, hen mee het pistool tegen het hoofd hield. De schrik voor de hete adem van de N-VA, maar ook de angst voor een desintegratie van de Belgische staat, dreef de traditionele partijen tot het even traditionele compromis (met Guy Verhofstadt als deus-ex-machina), waarin BHV werd gesplitst, maar waarin bijvoorbeeld gans Vlaams Brabant geruisloos in een Brusselse invloedssfeer werd opgezogen,- de zgn. “metropolitane gemeenschap”. Dat laatste is dan weer een essentiële hoeksteen in een verfransingsstrategie die de Vlaamse meerderheid moet breken.

Het verdriet van België

Dat brengt ons op de valstrik van het meerderheidsdenken binnen de Belgische constructie. Onlangs las ik het tractaat “De Kwantumsprong – De wet breken om recht te halen” van Brecht Arnaert. Volgens zijn stelling volstaan vijf minuten Vlaamse politieke moed om, met de boekjes van de obscure filosofe/romanschrijfster Ayn Rand in de hand, de grondwet eenzijdig aan te passen, de grendels te verwerpen en onze meerderheid voluit te laten spelen. “De wet breken om recht te halen”, klinkt het stoer. België hoeft dan niet afgeschaft te worden, de Vlaamse onafhankelijkheid is “een zwaktebod”. In Laken springt koning Albert zonder twijfel een gat in de lucht na het lezen van dit epistel: dit is een variant op de participationistische these die al 60 jaar meegaat, en die enkel méér Belgische ellende heeft opgeleverd. In wezen maakt B. Arnaert dezelfde denkfout als David van Reybrouck, die met zijn G-1000 een door-en-door vermolmde constructie wil renoveren.

Ik ga hier niet verder in op de tamelijk lachwekkende premis van het objectivisime, dat een politieke waarheid logisch “te bewijzen” zou zijn,- dat is een vrome illusie die ik sinds Aristoteles dood waande. We leven in een gespleten universum en politiek gaat over keuzes en strijd tussen “waarheden”. Het is niet alleen aan de politicus, maar vooral ook aan de burger om partij te kiezen: ook in de Twittermaatschappij zullen wij (opnieuw) moeten leren kleur bekennen, meningen staven, het conflict aangaan, en inzien dat dit allemaal ook existentiële gevolgen heeft, m.n. onze materiële en sociale conditie bepaalt.

Het verdriet van België is een verhaal van dubieuze vertalingen, uitgelokte misverstanden, francofone listigheid en Vlaamse dislexie.

Wat wel een uitgebreide repliek verdient, is de idee dat de Vlaamse meerderheid binnen het Belgische staatsverband de puntjes op de i zou kunnen zetten. Ten eerste is dat in demografisch en sociologisch opzicht een tweesnijdend zwaard. De Vlaamse meerderheid is namelijk niet zo solide en duurzaam als men gemakshalve aanneemt. Op microniveau is er het fenomeen van de rand rond Brussel, de inwijking en de verfransingsdruk, waarbij Vlaamse gemeenten op volstrekt “democratische” wijze onder een Franstalig bestuur komen. Grendels hoeven hier niet, men speelt gewoon de wet van het getal.

Op makroniveau hanteert de Belgische francofonie een andere tactiek, namelijk deze van een asiel- en migratiepolitiek die duizenden nieuwe (hoofdzakelijk Franstalige) Belgen oplevert, aangevuld met Vlaamse allochtonen, door links gerecupereerd, die de PS-agenda gedwee zullen uitvoeren. De schattingen zijn, dat binnen 10 tot 20 jaar de Vlaamse meerderheid in België geabsorbeerd zal zijn door Frans- en anderstaligen. Vanaf dan, ik geef het u op een briefje, zullen de grendels opgegeven worden, uiteraard niet zonder nieuwe Vlaamse toegevingen op financiëel of territoriaal vlak.

Maar het finale argument gaat zelfs niet meer over getallen. België is gewoon gemaakt en ontstaan vanuit een Latijnse logica: het is een casino waar we uiteindelijk altijd verliezen, ook al rinkelt de jackpot eventjes om de sfeer erin te houden. Met de regelmaat van een klok mispakken de Vlamingen zich aan de Machiavellistische logica van de francofone onderhandelaars, en dat zal niet anders zijn bij een “ontgrendelde” Vlaamse meerderheid. De wet zal niet “gebroken worden om recht te halen”; ze zal, binnen het Belgisch compromismodel, aangepast worden via een tekst die steeds twee lezingen toelaat, maar waarbij de francofone lectuur het uiteindelijk haalt. We hebben dan gewoon… niet goed gelezen. Want lezen is tussen-lezen (intel-legere voor de Latinisten): we zijn met andere woorden een slag dommer. Het verdriet van België is een verhaal van dubieuze vertalingen, uitgelokte misverstanden en Vlaamse dislexie.

Indianenverhalen

Bekijk hoe de aanslepende onderhandelingen, voorafgaand aan Di Rupo I, evolueerden: de onthullingen in De Standaard/Le Soir zijn bepaald ontluisterend voor o.m. de partijvoorzitters Wouter Beke en Alexander Decroo. Zie bv. “De twee atoombommen die niet mochten lekken” van 18 december j.l.

Als boertjes lieten ze zich om de tuin leiden door de francofone onderhandelaars, die in een (ongetwijfeld Franstalig geredigeerd tekstontwerp) allerlei valstrikken listig verstopt hadden.

Milquet confronteerde Beke met de kleine lettertjes van het getekend akkoord over de nieuwe staatshervorming (het ging over een tweetalige Kamer van de Raad van State, die alle geschillen aangaande de faciliteitengemeentes zou kunnen beslechten), waarna de CD&V-voorzitter begon te jammeren dat dit niet aan “de geest” van de tekst beantwoordde. De geest van de tekst! Men hoort het nauwelijks onderdrukte Homerisch gelach van de francofone onderhandelaars tot hier. Vlamingen die niet eens kunnen lezen, en zich dan op “de geest” van de tekst beroepen!

Dat ontbrekende inzicht in de cultuurkloof maakt, dat de Vlamingen blijven verliezen, hoe hard ze ook werken en hoe soepel of “onverzettelijk” ze zich ook opstellen.

Ik koester een mengeling van morele verontwaardiging en intellectuele bewondering voor die francofone goocheltechniek van de dubbele bodem. Maar alleszins toont ze aan dat er in elke federale concertatie een soort ingebouwde, duurzame “cultuurclash” sluimert. De Franstaligen goochelen, de Vlamingen kijken ernaar, tot ze merken dat hun zakhorloge weg is. In de Belgische slapstick worden de Vlamingen eigenlijk met de minuut dommer, omdat alle IQ-criteria tijdens de interlinguïstische (intercommunautaire/interculturele) confrontaties in het voordeel van de francofonie spreken. Zij bepalen de spelregels in een metataal die ik gerust “Belgisch” durf noemen. Ik heb het ooit vergeleken met de Indianen in Noord-Amerika, die hun land verkochten voor een paar kratten whiskey, omdat ze in hun taal niet eens een woord hadden voor “landeigendom”.

De verleiding om in te gaan op de francofone diplomatieke logica, waarachter een element van Cartesiaans rationalisme, Romeinse verglossing (“de kleine lettertjes”) én Machiavellistische sluwheid schuilgaat, plaatst ons bijvoorbaat in een ongelijke situatie. Dat ontbrekende inzicht in de cultuurkloof maakt dat de Vlamingen blijven verliezen, hoe hard ze ook werken en hoe soepel of “onverzettelijk” ze zich ook opstellen. Elke vertaling is een verraad (traditore, traduttore, om het in de taal van Di Rupo te zeggen).

Van taalgemeenschap tot cultuurnatie

De bakkerin bij ons in Overijse lost het op haar eigen manier op. Zij neemt het zekere voor het onzekere en spreekt de klant in het Frans aan, volgens het principe van Pascal: betreft het een francofone inwoner, dan is die tevreden, en als het een Vlaming is, voelt die zich niet gekrenkt. Eventueel wordt de rest van de transactie tussen twee Vlamingen zelfs in het Frans afgesloten (al meegemaakt!), uit pure hoffelijkheid en behoefte om de talenkennis te etaleren.

Op die manier zou “het probleem” van de Vlaamse meerderheid nog veel sneller kunnen opgelost worden dan de grootste optimisten aan gene zijde van de taalgrens durven veronderstellen: België heeft ons zoveel hoffelijkheid en diplomatie bijgebracht, dat we alleen nog slecht Frans en bekakt Nederlands spreken. Dat is zelfs geen deelstaat meer waard. De mythe van de meertalige Vlaming heeft alleen maar het idee versterkt bij anderstaligen (ook bij EU-werknemers overigens) dat het Nederlands bij onsnauwelijks nog een voertaal is, waarom zouden ze dan nog de moeite doen om haar aan te leren.

Dat brengt ons bij de these van het cultuurflamingantisme, dat voor mij boven alle economische argumenten staat: zonder volwaardige cultuurruimte, die leeft via de taal en die politiek-staatkundig is afgebakend, blijven we negers met een stropdas in het koloniale Congo. We zijn dus gedoemd om het Nederlands te herontdekken, zoniet worden we opgeslokt door het zwarte gat van de indifferentie.

Een taal is namelijk veel méér dan een communicatiemedium, een “gebruikstaal”: onder het vocabularium zit een universum vol associaties, nuances, gevoelswaarden. De rijkdom van een taal situeert zich voorbij het register van de strikte betekenissen, in het onnoemelijk uitgebreid reservoir dat men het “collectief bewustzijn” noemt,- alle rationele-, ethische- en gevoelswaarden die we min of meer delen, zonder dat er iets van op papier staat. Daaronder zit dan nog iets veel vager en alomvattender, namelijk het “collectief onderbewuste”, ook wel de onderbuik genoemd,- een vettige stroom van driften en energieën, angsten en verlangens, die met onze historische conditie verbonden zijn.

Het Belgicisme van de Vlaamse culturele elite heeft haar zodanig van de “onderstroom” geïsoleerd dat de Vlaming zich bepaald “kulturfeindlich” gaat gedragen,- een fatale neerwaartse spiraal.

Het is aan de schrijvers, kunstenaars en intellectuelen om dit reservoir steeds weer om te woelen en te herkneden tot actuele cultuurobjecten die de gemeenschap in haar totaliteit aanspreken. We spreken dan over een “cultuurnatie”. Ze is pluriform en homogeen tegelijk. Frankrijk en Duitsland hebben zich, ondanks alle multiculturele en Angelsaksische druk, als dusdanig weten te handhaven, net omdat ze fundamenteel “ééntalig” zijn. Er loopt een lijn van Luther over Goethe tot Brecht, en een andere van Molière over Proust tot Houellebecq, die deze “cultuurgenen” doorgeeft en horizontaal distribueert. Zeker had elk van deze literatoren een eigen persoonlijkheid en stijl, en beslist waren ze allemaal wereldburgers. Toch maak ik me sterk dat ook een winkelbediende in de Duitse Aldi een stukje Goethe spreekt en denkt. Ik weet het zeker, ik heb ooit een verpleegster van het Rode Kruis Wagner horen zingen op de parking van de Bayreuther Festspiele, hoewel ze daar alleen maar stond om gasten op te vangen die appelflauwtes kregen van de warmte. En zelfs al heeft die Aldi-cassière geen letter van Goethe gelezen, het zit in haar accent, haar intonatie, zinsbouw, woordkeuze, het ritselt in haar ondergoed. Zelfs Nederland cultiveert dat taalkundig-verbindend merkteken, en kijkt meewarig-vertederend naar de polyglotte, hoffelijke Vlaming die in vijftien talen stottert.

Het is dan ook een enorme handicap dat onze cultuurmakers zich van hun emanciperende missie niét bewust zijn. De Vlaamse schrijvers spreken en schrijven onze taal niet, ze frazelen maar wat in het luchtledige, ook en vooral net wanneer ze “volks” proberen te doen en in pissijntaal vervallen, genre Dimitri Verhulst. Het Belgicisme van de Vlaamse culturele elite heeft haar zodanig van de “onderstroom” geïsoleerd dat de Vlaming zich bepaald “kulturfeindlich” gaat gedragen,- een fatale neerwaartse spiraal. De hilariteit omtrent de kakmachine van Wim Delvoye, de Baas Gansendonck van de Vlaams-Belgische kunstwereld, is prototypisch.

Zolang deze Vlaamse kloof zich doorzet tussen elite en basis, zal ook de Belgische dubbelzinnigheid blijven overleven. Een verpletterende verantwoordelijkheid die onze boekenbeurscoryfeeën dragen. En de media die hen ten tonele voeren.

Res Publica

Objectief is er geen enkele reden om het Nederlands als cultuurtaal te handhaven. We kunnen ons snel laten verfransen, in afwachting dat het Engels de wereldtaal wordt. We kunnen dan de grenzeloze wereldcultuur assimileren, niets is makkelijker en voordeliger. Objectief is er ook geen reden om voor Vlaamse onafhankelijkheid te ijveren. De geldstromen van de sociale zekerheid kunnen zich omdraaien, en België geniet internationaal en Europees nog altijd meer krediet dan Vlaanderen.

De “clou” ligt elders. Het gaat om intersubjectiviteit en het niveau van de communicatie, die uiteindelijk het niveau van de democratie bepaalt. Sociale cohesie, niet als kleinburgerlijke gezelligheid maar als hoogburgerlijk bewustzijn van een gedeelde cultuur. De taalverloedering die zich in de audiovisuele media afspeelt, de VRT voorop, mikt, ik vrees zelfs bewust, op het indammen van die bewustzijnsverruiming. Men heeft schrik van het volk en zijn revolutionaire potentie, daarom moet het ondergedompeld worden in lullig amusement en sentiment, de leutigheid van de talkshow en de BV-ersatzcultuur waar, godbetert, blijkbaar ook Bart De Wever zich heeft ingegooid.

We moeten niet “inbreken” in een versleten grondwet, we moeten er een nieuwe opstellen, voor een nieuw land in een nieuwe tijd.

Terwijl wij naar een politiek-bewuste cultuur en een cultureel-bewuste politiek moeten toegroeien, ver boven en buiten de trivialiteit van het mediacircus. Ik heb vroeger al herhaaldelijk gewezen op de “literaire” dimensie van een collectief grondwetsontwerp. Het kan hier niet zomaar gaan om een quasi-onbegrijpelijk document, in elkaar geknutseld door juridische techneuten. Integendeel, moet dit constitutioneel charter haast een gedicht zijn dat door een kind van zes gekend, begrepen en doorvoeld is. De stenen tafelen van een volksgemeenschap dus. Een Bill of Rights, een oer-konde die vijfhonderd jaar moet meegaan. Ik weet het, het klinkt als waanzin in een apokalyptische tijd. Toch is die nieuwe grondwet het enige dat ons kan redden van de totale nivellering en atomisering.

We moeten niet “inbreken” in een versleten grondwet, we moeten er een nieuwe opstellen, voor een nieuw land in een nieuwe tijd. Aan dat ontwerp moet een intens debat voorafgaan. De democratie speelt zich primair niet af in het parlement noch in het stemhokje, en ook niet in Thurn & Taxis, maar op straat, in de huiskamers, de cafés, de internetfora. Over alle ideologische grenzen heen, en zonder cordons, zullen de Vlamingen opnieuw moeten leren hun mond open doen en een pen leren hanteren, de kunst van de onenigheid ontdekken. De Vlaamse debatkring Res Publica is uitdrukkelijk met het oog daarop van start gegaan: als een intersubjectief platform dat uiteindelijk Vlaanderen cultureel, intellectueel én politiek (weer) op de kaart moet zetten. Het einddoel is een volwaardige eigen natie en niets minder, niet omdat we zo’n verstokte nationalisten zijn, maar vooral omdat we in een soort collectieve beschaving blijven geloven.

België kan in dat verhaal geen rol spelen, tenzij deze van distopie, negatieve plek, verzameling van ondeugden en voorbeelden hoe-het-niet-moet. De republikeinse uitdaging is anderzijds project en utopie tegelijk. Ik blijf erin geloven, meer dan ooit, ondanks de hatelijkheden van links en het reactionair geroezemoes van rechts. Voorbij het klassieke Vlaams-nationalisme moet hij ons bevrijden van alle oude kwalen en frustraties. Een kwestie van durven en springen. Herinneren, maar vooral ook vergeten, achter ons laten. Er leeft, dat weet ik zeker, ook en vooral bij de doorsnee-Vlaming, een verlangen naar een “oerkonde” die een tijdperk afsluit en er een ander opent. Een tekstuele caesuur dus, een dwarssnede in de geschiedenislijn.

Ik zal eindigen met een zeer politieke uitspraak van Sören Kierkegaard, iemand die in een taal schreef met nog minder beoefenaars dan het Nederlands:

“Het is beslist waar, zoals de filosofen zeggen, dat het leven naar achteren moet worden begrepen. Maar ze vergeten de andere kwestie, dat het leven naar voren moet worden geleefd.”

Johan Sanctorum
3/1/2012

Vlaamse Republiek

 In 2012 zullen op lokaal, nationaal en internationaal  vlak beslissingen genomen worden die iedere Vlaming aanbelangen. ”Vlaanderen Vlagt verder” wil blijven actie voeren  op het terrein, tussen de gewone mensen, om het Vlaams zelfbewustzijn te stimuleren. Maar… “Koken kost geld!”  en daarom zijn wij zo vrij een oproep te doen aan al wie na de voorbije feestdagen nog wat over heeft.

De promotie van Vlaanderen in binnen- en buitenland door de actievoerders van "Vlaanderen-Vlagt-Verder" is slechts mogelijk door het steuntje in de rug van velen. En zoals het spreekwoord zegt: "Vele kleintjes maken een groot!".

Onze bankrekening: op naam van  Vlaanderen-Vlagt-Verder (p.a. Godfried Duprez Bellegemsestraat 33, 8510 Bellegem) 652-8159312-45 of IBAN BE44 6528 1593 1245 (BIC HBKABE22).

De Integratieministerin van Baden-Württemberg, Bilkay Öney (SPD, sos) die van Turkse afkomst is, ziet de ‘migratiecultuur als integraal onderdeel van de maatschappelijke basis waarop mensen met elkaar uitwisselen’. 

Öney wil een participatie- en integratiewet om het aantal (Turkse) migranten in overheidsdienst te vergroten. Ze wil dat veel vluchtelingen een verblijfsvergunning krijgen en  de asielwetten beëindigen. 

De ministerin pleit voor maatregelen om leerkrachten met een migratieachtergrond in het onderwijs aan te stellen om daar het onderwijs in de ‘moedertaal’ (Turks) van de grond te krijgen. Öney vindt dat religie geschikt is om waarden over te dragen. Ze wil een gericht beleid om de universiteit toegankelijk te maken voor grotere aantallen Turkse studenten. Het curriculum moet daarop toegesneden worden, zoals ‘uitbreiding van het studieaanbod met betrekking tot islamitische godsdienstpedagogiek, zodat scholen meer islamitisch godsdienstonderwijs kunnen aanbieden’.

Öney heeft de beschikking over een budget van 26,6 miljoen euro. Dat is ruim het dubbele van het budget van het Ministerie van Binnenlandse zaken en 7 keer zoveel als het Ministerie van Milieu. 23% van de inwoners van Baden-Württemberg stemde dit voorjaar op de SPD (bij een opkomst van 66%).

http://www.nieuwreligieuspeil.net/node/4540

De moslims worden amper of nooit vernoemd bij erevermeldingen of prijsuitreikingen in de wetenschappen, kunsten e.d. maar in enkele vakgebieden zijn ze onklopbaar.  Tot op vandaag kan men ze de grootste slavenhandelaren in de geschiedenis noemen.  Hun tweede vakgebied is de piraterij.  De slavernij wordt tegenwoordig meestal slechts binnenshuis toegepast; de piraterij daarentegen mag wereldwijd op de aandelenmarkt een hausse optekenen.

De wereldkaart toont waar de edele kunst der zeeroverij toegepast werd in 2011: zoals u kan zien spelen de feiten zich, op enkele uitzonderingen na, bijna altijd in moslimgebieden af.  Er worden zowel mislukte pogingen als perfect uitgevoerde kapingen opgetekend.  De Internationale Handelskamer (I.C.C.) is verantwoordelijk voor het in kaart brengen van de gegevens.  Men kan hun webstek en actieve kaart hier raadplegen: http://www.icc-ccs.org/piracy-reporting-centre/imb-live-piracy-map .  Klik op een ballonnetje voor meer details.  De 12 piraterijdaden in Zuid-Amerika, waar meestal slechts de lading als buit meegenomen wordt, worden er ook op vermeld.

De piraten van Somalië zijn van een ander kaliber; zij roven geen borrelnootjes uit de kombuis, maar ontvoeren het schip met bemanning en lading, en verlangen een miljoenenlosgeld.  Ze vallen aan met razendsnelle motorboten, zijn zwaar bewapend en deinzen voor niets terug.  En toch zouden dit allemaal brave vissers zijn, die hun karig loon willen opsmukken met een bijverdienste.

En dat is allemaal de schuld van de kolonialisten, van de christenen, van de kapitalisten, van de bloedzuigers die de derde wereld leeggezogen hebben.  Wat meer begrip zou geen slecht nieuwjaarsvoornemen zijn. 

Floriaan Terbeke

Bron: http://www.icc-ccs.org

Verkiezingscommercial van satirisch programma Whitest Kids U'Know. Senaatskandidaat Clint Webb somt zijn kwaliteiten op. Zijn vrouw is net mooi genoeg. Hij had een veilig baantje in het leger.

"We kunnen de noden van deze staat en mijn behoefte aan zelfverheerlijking op één lijn brengen."

Gisteren en ook vandaag nog, verschijnen er slechts een beperkt aantal artikels bij Angeltjes. We zijn niet in staking, er raast geen storm door onze weelderige kantoren maar andere plichten roepen  ons weg. Volgens het Groot-Fascistisch  Syndicaat dat onze belangen met knallende zweep, razende zwarte honden  en verboden vuurwerk behartigt, hebben wij recht op 1 familiale baaldag per 3 jaar. Wij verdelen hem over twee halve. Met dank voor uw begrip.

Ray

Sinds 2001 houden we al onze uitgeven bij, zelfs 20 eurocent parking wordt genoteerd. Dus na 10 jaar Euro-weldaad was het dan toch eens tijd om na te tellen wat “niets zal er duurder door worden” inhoudt. Want na deze propagandaslogan al gehoord te hebben na de invoering van de BTW – en de prijzenexplosie erna te hebben doorworsteld – waren we toch wel een klein beetje sceptisch.

Men tracht ons wijs te maken dat we een “subjectief duurder-worden-gevoel” hebben, een variante op het “subjectief onveiligheidsgevoel” en natuurlijk kunnen we alleen maar spreken vanuit onze eigen portemonnee, maar het zijn dan wel objectieve cijfers die we hebben.

Het zal wel niemand verwonderen dat we voor de zoveelste keer belogen zijn: alles, maar dan ook alles is pakken duurder geworden. De uitgaven voor het huishouden zijn met 32,5% toegenomen, taksen en belastingen vermeerderden met liefst 82,95%, telefoon samen met elektriciteit en gas stegen met 35,2% hoewel we dubbel glas en een condensatie verwarmingsketel plaatsten ondertussen. De kosten voor de auto gingen slechts 6,9% de hoogte in maar in 2002 reden we ongeveer 30.000km/jaar met een 2500cc. (€ 732,86 taks) en nu met een 1800cc. (€385,84) en minder dan 10.000km/jaar.

In 2013, na een jaar Di Rupo, gaan we, indien mogelijk, de zaken nog eens bekijken.

Wes Hardin.

Aan PEETERS,

Stop met lullen. Stop met het in leven houden van een geld verbrassende instelling zoals er is, de BRT, besparing ± 350.000.000 euro. Stop met het financieren van een totaal nutteloos maar wel absurd duur profitariaat, de coburgers, besparing ± 50.000.000 euro. Stop met het toelaten van vreemd profitariaat, geen werk, retour binnen de 30 dagen, crimineel verleden én heden, retour binnen de 24 uren maar stop vooral de leegroof van ONZE OCMW’s, besparing, miljarden euro’s.

Stop met die provincie-vreetclubjes te onderhouden, zitten vol met profiteurs en nietsnutten, besparing, honderden miljoenen euro's. Stop met die misdadige roofbouw op onze Vlaamse economie, welvaart, veiligheid en leefbaarheid momenteel ± 13 miljard euro per jaar naar Walen en Brusselaars, verlaag deze met 50% dit jaar en doe dat elk jaar tot de teller op 0 euro staat, dan pas kunnen we spreken van een Vlaamse minister-president die naam waardig. Stop het financieel onderhouden van de pakbonden en laat ze vooral belastingen betalen over hun oorlogskassen.

Peeters, als u per toeval eens gereden wordt door Brusselallahbath sluit dan in het passeren 4 v/d 6 profitariaten, sommigen noemen het regeringen en 5 v/d 7 lulbarakken ook wel parlementen en senaat genoemd door de parasieten die er in verblijven, ze hebben totaal geen doel noch nut, u bekomt een besparing van miljoenen/miljarden euro’s wat toch de bedoeling is, niet?

Het resultaat zal zijn: een gelukkig leefbaar en welvarend Vlaanderen.

PS: mensen die dat niet verdienen spreek ik nooit aan met een titel, respect moet men verdienen. 

Jean

*****

Love is a many splendored thing.

Als je het met kinderen doet is dit de ideale manier om ze te verbergen.

Wil

*****

Antwoord aan dhr Floriaan Terbeke op het artikel : Zeg neen tegen de EU.

Ik zeg al jaren NEEN aan het huidig Europa omdat datzelfde Europa totaal de vernieling in gereden wordt door die bende graaiende maar vooral niets uitvoerende parasiterende eurocraten, nota bene 44.000 van die leeglopers die voor hun misdaad ook nog rijkelijk betaald worden en kunnen genieten van allerhande voordelen waar de Europeanen kunnen naar fluiten.

Graag nog dit jaar ± 35.000 van die leeglopers de straat opflikkeren en liefst van al ons land uit flikkeren want ze zijn voor niets goed. Ik ben wel voor een Europa waar afspraken onderling gemaakt worden maar de wetten nog steeds door de vertegenwoordigers van het eigen volk geschreven worden en niet door een bende vreemdelingen van mijn … .

Wij moeten seculiere onafhankelijke staten, liefst republieken, blijven en worden. Laten wij ons als Vlamingen voor 100% keren tégen die EU bende land- en volksverraders van de ergste soort want al hetgeen ze tot op heden in mekaar geflanst hebben is nadelig voor de Europeanen. We worden overstelpt met vreemdelingen, criminelen en parasieten, een zootje dat het eigen land ontvlucht om het beter te hebben maar eenmaal hier de barbaarse idioterie van ginder hier wil invoeren.

Wil Europa overleven dan zal het moeten stoppen met het toelaten van vreemdelingen en sowieso moeten stoppen met vreemdelingen financieel te onderhouden. Vrij verkeer ?  Ja, op voorwaarde dat ze met hun handen overal vanaf blijven maar vrij parkeren om hier te parasiteren, NEEN. Met die vreemdelingen wordt het van dag tot dag erger, al te vaak komen ze in beeld via geweld,  sommigen, vooral linksen, noemen dat een verrijking ?

Jean

*****

Iedereen zijn eigen stijl : die buitenlandse parlementen.

Niets aan de hand, ze zijn het verlengstuk van de vrije meningsuiting , waarbij soms doorslaande argumenten worden gebruikt. In die landen hebben ze tenminste geen 18 maanden nodig om een regering te vormen. Ik heb wel enige sympathie voor hun manier van vergaderen. Zeg nu eerlijk , wie heeft er nooit gedroomd om bv De Wael, Onkelincx, Verhofstadt en dergelijken van het spreekgestoelte te sleuren en wat bij te boteren ?  

René

*****

Bestolen en vernederd

Vlaams minister-president Kris Peeters ziet de budgettaire toestand van Vlaanderen voor 2012 weinig rooskleurig in.

Lees ik in het slechtste geval dat de besparing, het tekort rond een half miljard euro zal bedragen. Niemand die reageert bij die cijfers ? Het is verdomme het bedrag, de gift zeg maar, dat de zes Vlaamse genieën “onderhandeld” hebben om jaarlijks aan brussel over te schrijven zonder tegenprestatie. Met Di Rapo als premier worden we bestolen, maar door alle toegevingen van de klassieke verraders worden we vernederd. En dan is het nog muisstil over de garantstelling van de federale overheid voor Dexia die door de walen aan Frankrijk verlapt is, 66 miljard. Hoe gaat Peeters die “besparingen” aankondigen zonder te blozen.

Stradi

http://www.youtube.com/watch?v=j0XClu_oqkE

Kasteel Marnix van Sint Aldegonde te Bornem

Oppositiepartijen Open vLD, SP.A, Vlaams Belang en Groen! hebben een gezamenlijke tekst verspreid waarin ze de (gewezen) CD&v-/N-vA meerderheid oproepen om het laatste jaar van de legislatuur niet te laten eindigen in politieke chaos.

Tijdens de jongste gemeenteraad maakte schepen van Openbare Werken Werner Meskens bekend dat hij voortaan als onafhankelijke gaat zetelen en niet meer als lid van de CD&v. Eerder had ook Paul De Ost die beslissing genomen. Daardoor speelde de CD&v haar absolute meerderheid in de gemeenteraad kwijt.

‘Deze toestand mag de politieke werking in onze gemeente niet verlammen. Daarom lanceren we een oproep om de komende maanden op een constructieve manier samen te werken', is te lezen in het bericht. ‘We willen alle dossiers op hun plus- en minpunten beoordelen om zo met de gewezen meerderheid tot een realistische oplossing te komen.'

De oppositiefracties halen in hun gezamenlijk standpunt onder meer de verbouwing van het cultureel centrum Ter Dilft en bouw van een ruiterhal aan. Volgens hen hebben die projecten zeker een toekomst maar moeten de plannen flink worden bijgewerkt.

Bornem telt 27 gemeenteraadszetels, met 4 VB-ers onder wie gewezen parlementslid Luk van Nieuwenhuysen.

Bron : Het Nieuwsblad

Soms vraag je je af of bepaalde politici geen schaamte kennen. Breek er uw hoofd niet over, het antwoord is simpel : "Neen, bepaalde politici zijn nooit verlegen om de burgers én het parlement schaamteloos iets op de mouw te spelden".

Neem nu het Vlaamse parlement en de dito regering met de monkellachende minister-president Kris Peeters en zijn financieminister Philippe Muyters, ook wel eens Philippe Blunders genoemd als we boosaardig zijn. Wat we straks zullen worden.

Het gaat over de begroting 2012, waar we met zijn allen dichterbij zitten dan we dagdagelijks beseffen. De gewestwegen waar we aanschuivend over tuffen, worden onderhouden met Vlaamse centen, heel de sociale sector wordt rechtgehouden door Vlaamse subsidies en onze dierbare 0000 propagandazender zou gewonweg niet bestaan mochten de parlementairen de betoelaging stoppen. Met andere woorden, die begroting staat dicht bij ons.

Het budget werd op 21 december 2011 goedgekeurd in het Vlaams parlement, meerderheid (CD&v, N-vA en SP-a) tegen de oppositie (Open-vLD, VB, LDD, Groen en 1 Franskiljon). Op dat moment riep iedereen uit de oppositie dat de basis van 1,6% groei die in de inkomsten verwerkt zat, het werk van een bende fantasten of knoeiers is. Bij het woord "knoeier" gaan alle blikken naar Philippe Muyters, die doet of hij als extra-parlementair meer geloofwaardig is dan de verkozenen des volks.

1,6% vertegenwoordigt  € 420 miljoen. Het is niet te loochenen dat de regering een begroting heeft opgesteld die per se in evenwicht werd gebracht met toepassing van truken van de foor. En toch maar volhouden, Peeters en zijn vernufteling Muyters, dat 1 + 1 gelijk is aan 3. In februari 2012 zal een budgetcontrole voorgelegd worden. Wie niet kan rekenen, geen basiskennis heeft over financiën en niet in staat is een begroting te lezen, zou nooit (nooit) een politiek mandaat mogen bekleden.  Helaas, verkeren zeker 90 tot 95% van de verkozenen in dat geval. En de extra-parlementairen 100%.

Zoals gezegd op 21 december werd die begroting goedgekeurd, zonder een zweem van twijfel door de meerderheidsknoppendrukkers.

Op 30 december 2011 komt de glunderende financieminister vlug-vlug aan de pers vertellen dat er een overschot is gerealiseerd in 2011 van 97 miljoen euri. "Dat is omdat ik de inkomsten laag heb ingeschat en de kosten hoog" zegt Muyters, alsof hij net het warm water heeft ontdekt. De journalisten die ook maar gewone peuten zijn, denken dat zij te maken hebben met een man die de budgettaire orthodoxie een nieuw elan heeft bezorgd. Het gaat dus over Muyters.

De brave man moest nog iets goedmaken, namelijk het serieuze geklungel dat hij op zijn geweten heeft met de verkoop van gronden van de Vlaamse Milieumaatschappij aan Aquafin. Ook weer zo'n truuk van de foor die totaal overbodig was en die enkel gebeurde om cijfers kunstmatig op te krikken om het beoogde resultaat te bereiken. Een door het Rekenhof en de Inspectie van Financiën in de grond geboorde operatie. Die instellingen zijn te deftig om de zaak bij de naam te noemen, zoals wij dit doen : truken van een boekhoudertje van het zevende knoopsgat, een Vlaamse Regering onwaardig. Zeker als blijkt dat wij, de betalende clowns, op termijn een 600 miljoen mogen afdokken voor deze nutteloze operatie. U kan het trieste verhaal hier lezen : klikmans

Terug naar nu. Op 2 januari 2012 (yesterday) komt Peeters met een ontdaan gezicht vertellen, dat wij afstevenen op een fiasco met de begroting van 2012, want er is iets niet in orde met die economische groei van 1,6%. "Het zal wat minder zijn en onze buffers zijn niet sterk genoeg" spreekt de man die eens met George Clooney vergeleken werd. Maar sinds hij van een paard en een berg viel, embryonale trekken van Frankenstein vertoont. Het uiterlijk is niet alles, het innerlijk evenmin bij vele politici.

Niet alleen het tekort van bijna een half miljard dat zich aankondigt, doet ons schrikken. Filip Dewinter had het voorspeld en wij hechten meer geloof aan de woorden van Filip (en nog enkele oppositieleden) dan aan het gesteun van de Vlaamse ministers.

Wat vooral jammer is in deze zaak, is de wijze waarop grof gelogen werd.  Schaamteloos gelogen.  Door een politicus van de N-VA die hemel en aarde beweegt om Vlaanderen te overtuigen dat er met zijn partij correct zal bestuurd worden. Jammer. En duur.

Ray

Judoles in Japan 

Totale chaos in Oekraïne

 Zuid-Korea waar vrouwen geëmancipeerd zijn

Kenya : de gekleurde medemens blijft niet achterwege

Bolivia  : drugs en democratie

Me many wives, me no time for work, me happy in Great Islamic Britain

 
De EU laat 11.000 migranten per jaar via een achterpoortje naar de U.K. komen: de meesten zou normaal de toegang ontzegd worden, maar na het verkrijgen van het staatsburgerschap in een ander EU-land moeten de Britten hen binnen laten.
 
Deze cijfers werden door het Britse Nationaal Bureau voor Statistiek bekend gemaakt; ze zijn meer dan een derde hoger dan in 2006.  Volgens de EU-richtlijnen moeten deze immigranten in eender welk EU-land toegang krijgen vanaf het ogenblik dat ze de nationaliteit van een EU-land verkregen hebben, begonnen zijn met werken … of aanspraak gemaakt hebben op sociale hulp.
 
Priti Patel, conservatieve volksvertegenwoordiger, geboren en getogen Britse, afkomstig uit Oegandees-Indische ouders, die de cijfers bekend maakte, meent dat deze lacune in de wetgeving totaal indruist tegen het beleid.  Zij drong erop aan dat de minister dit op de EU-agenda moet zetten om de grenzen weer onder controle te krijgen. Zij verwees naar de zaak van een Ecuadoriaans gezin, dat naar Londen verhuisde nadat het de Spaanse nationaliteit verworven had.  Het gezin van zes krijgt £ 2.300 per maand tegemoetkoming voor een woning, belastingskrediet en kindergeld.  De regering heeft beloofd streng in te grijpen bij de toevloed van immigranten van buiten de EU, maar alle pogingen worden compleet ondermijnd door het open laten van het achterpoortje, waardoor niet-Europeanen toegang krijgen tot werk en sociale voordelen.  Zij vindt dan ook dat Groot-Brittanië deze EU-wetten moet afwijzen en simpelweg “neen” zeggen tegen de EU. 
 
Inderdaad, Groot-Brittanië is aan het puin ruimen, het puin van tien jaar Labour, tien jaar open-deur-politiek.  Mevrouw Patel vindt het eigenaardig dat deze mensen juist naar haar land komen: ze verkrijgen de nationaliteit van een ander EU-land om het zo snel mogelijk te verlaten richting Groot-Brittanië.  De reden moet niet ver gezocht worden: de sociale zekerheid die hen aanmoedigt te verkassen en op kosten van de Britse staat te gaan leven. 
 
De publicatie van de cijfers leidde ertoe de immigratiedoelstellingen van de regeringscoalitie – minder dan 100.000 per jaar – in vraag te stellen.  De officiële cijfers i.v.m. immigratie bevestigden slechts een stijgende trend met een record van 252.000 in 2010.  De instanties menen dat ze weinig kunnen doen om immigratie via de EU-landen tegen te houden.  Elk EU-land heeft verschillende nationaliteitscriteria; de EU stelt dat een asielaanvraag moet behandeld worden in het eerste EU-land dat betreden werd.  Maar vanaf het ogenblik dat ze zich een EU-burger mogen  noemen, staat het hen vrij overal in Europa heen te trekken.  Er is openlijk kritiek op de Britse vrijgevigheid bij de sociale dienstverlening, die als een magneet immigranten aantrekt. 
 
De Britten hebben -zoals wij- al mogen ondervinden dat de EU ingrijpt als men asielzoekers naar Griekenland, het eerste EU-land dat ze betraden, wil terugsturen omdat daar hun “fundamentele rechten” niet kunnen vervuld worden.  Griekenland wordt immers overspoeld - ongeveer 90% van de illegale immigranten betreden Europa via dit land - en zij vinden nu eenmaal niet dat ze prioriteit moeten geven aan bijkomende steunzoekers.
 
Blijkbaar schort er toch wat aan de informatiebronnen over asiel bij de potentiële gelukzoekers – wie met een gezin van zes slechts £ 2.300 krijgt en daarmee tevreden is, weet niet goed wat hij links laat liggen in het beloofde land der tafelschuimers.  Wat onze sociale vrijgevigheid aan asielzoekers betreft: die is recht evenredig met de belastingsdruk ten opzichte van onze eigen bevolking. 
 
Floriaan Terbeke
 
Bron: dailymail.co.uk

De Spaanse Grabbelaars met het Zweedse seksmaniakje

Het Casa Real, het Spaanse Koningshuis, heeft woensdag voor het eerst in de geschiedenis al zijn rekeningen openbaar gemaakt. Het gaat om de rekeningen van koning Juan Carlos I, van zijn echtgenote Sofia, van zijn zoon kroonprins Felipe en diens vrouw Letitzia.
Het Spaanse koningshuis ontvangt jaarlijks een bedrag van 8,4 miljoen euro van de Staat. Rafael Spottorno, de woordvoerder van het Casa Real, wijst erop dat het koningshuis niet verplicht is - net zoals de andere openbare instellingen - om zijn financiën openbaar te maken. De Kroon wenst zich echter aan te passen aan de 21ste eeuw en is van oordeel dat zijn financiën volmaakt doorzichtig moeten zijn.
De Spaanse Grondwet laat de koning toe het bedrag dat hij jaarlijks ontvangt van de Presupuestos Generales del Estado (Rijksbegroting) te gebruiken voor de personeelskosten van het Casa Real en te verdelen onder de leden van de koninklijke familie. Maar Spottorno verklaarde dat dit budget 'nooit een 'barra libre' (letterlijk: vrij drinken, dit is in Spanje een uitdrukking die gebruikt wordt om aan te duiden dat de gasten zoveel mogen drinken als ze willen; overdrachtelijk gebruikt betekent deze uitdrukking in dit geval dat het budget geen gratis grabbelton is) geweest is en ook nooit zal zijn'.
Het Casa Real, net zoals de Cortes (min of meer te vergelijken met de Kamer van Volksvertegenwoordigers in België en met de Eerste en Tweede Kamer in Nederland) zijn niet onderworpen aan de controle van het Tribunal de Cuentas (algemene rekenkamer, rekenhof). Een inspecteur van het ministerie van Financiën controleert van te voren hun geplande uitgaven en rapporteert a posteriori aan het hoofd van het Casa Real en aan de Cortes.

http://www.viw-costablanca.com/kort-nieuws-binnenland2812b.shtml

De voormalige Turkse premier Mesut Yilmaz heeft in een interview in de Turkse krant Birgun gezegd dat de bosbranden op Griekse eilanden in de oostelijke Aegeische zee en Macedonië in de jaren negentig, waren aangestoken door Turkse geheime agenten. 

De vermoedens van Turkse betrokkenheid bestaan al heel lang, maar dit is de eerste keer dat een official subversieve activiteiten tegen Griekenland toegeeft. Volgens Yilmaz die in de jaren negentig drie keer premier was, zijn de branden gesticht tijdens de regeringsperiode van zijn rivaal Tansu Ciller (1995 – 1998). 

Het nieuws heeft tot grote woede geleid in Griekenland. Giorgos Karatzaferis leider van de rechtse partij LAOS werd indertijd beschuldigd van extremisme toen hij zei dat Turkse geheime agenten de hand hadden gehad in het aansteken van branden.

Ekathimerini, 26 december 2011
Bron : Nieuw Religieus Peil

Angeltjes

Beste angeltjes,want het is een bonte bende, het beste voor 2012 nl een gezond en voorspoedig jaar. Een van mijn beste dagen was het weder opstarten van de webstek. De hemel klaarde op en ik was niet meer verweesd. Doe al die dikke nekken van politiekers verder de duivel aan, zet hen in hun hemd en maakt openbaar wat niet openbaar mag gezegd worden. Nog vele jaren met Vlaamse radicale groet.

Maurice

*****

De Linkse busgriet

Beste Ray,

Betreffende de Hoste show, volkomen met u eens, soms stekend maar nooit diep genoeg. Het irriterende aan de show is het inzoomen op die nietsnutten in de zaal, blijkbaar hebben ze daar veel werk met knip- en plakwerk : steeds de grootste nietsnutten het vaakst. Mocht men zo nu en dan  inzoomen op de hardwerkende Vlaming dan zou men daar  kunnen van genieten. Het is daarom dat ik de show van Hoste vaak volg met een koptelefoon zonder te kijken.

Wat de Pappenheimers betreft, op voorhand is m.i. al bepaald wie moet winnen, kwestie van kijkcijfers. Een Steven van Herreweghe, lijdend aan het syndroom van La Tourette kan zich moeilijk bedwingen. Voor de rest was de aflevering van gisteren één grote flop, een afgang met die politieke verraders in beeld.

De BRT zélf knippen met 25% zou het minimum moeten zijn, liefst met 100% kwestie van besparen maar dan kunnen ze de linkse brol nergens meer kwijt geraken dus zullen we nog wel even blijven zitten met die lastpost van zeker  300.000.000 euro. De linkse busgriet wil er zelfs nog een derde zender bij.  Zeker voor de allahvriendjes, kwestievan stemmetjes vangen….

Jean

*****

Late wensen.

Aan iedereen die deze blog lief heeft, de allerbeste wensen voor 2012.In het bijzonder een dikke merci, voor het voltallige 'Angeltjes team', voor de dagelijkse ongezouten koek, satire,en de heldere kijk.

Gina

*****

Geert Hoste

Al bij al blijft hij politiekcorrect en pakt hij, bijna zeker in samenspraak en overleg, de heersende klasse heel braafjes aan. Het kan geen toeval zijn dat zijn “slachtoffers” in de zaal zitten en er nog kunnen mee lachen… blij dat hij het nog zo onschuldig houdt!

Ludo

*****

Hoste

Spotten met de ziekte van andere mensen is onbeschoft. Hoste heeft dat ooit gedaan met de doodzieke paus Johannes Paulus II.Zou hij dat ook gedaan hebben met zijn moeder, mocht die doodziek zijn ? Daarom lust ik Hoste niet !

gullielmus

*****

Nieuwjaarsconcert

Inderdaad: zeer mooi. En toch mocht het multiculturele sprookje niet ontbreken. Zelfs het nieuwjaarsconcert ontsnapt er niet aan. Bij de beelden van Wenen moest er per se een donkerhuidige Mary Poppins door de lucht zweven, werd er politiek-correct ingezoomd op de Wiener zangertjes van buiten-Weense oorsprong. 

Gelukkig hebben ze de Philharmoniker niet vervangen door tamtams en het schitterende ballet door derwishen en buikdanseressen. Zou Rolex veel verkopen in de Prachtlanden?

Lolita