Martine Aubry (voorzitster Franse PS) : leve de moslims
Nuchter of bezopen, Martine Aubry, de Franse voorzitster van de Parti Socialiste tijdens een partijgesprek ergens in la douce France : 35% Maghrebijnen in Frankrijk, da's prachtig (c'est génial) moi je m'en merde, vive les musulmans ...
10 op 10 voor de gedachtengang en nog eens 10 op 10 voor de rijke taal. De promotie van de Franse wijn is in goede handen bij deze supersocialiste, tevens burgemeester van Rijsel.
EU wil kamelenverbod opheffen in Amsterdamse Kalverstraat
Het verbod op kamelen in de Amsterdamse Kalverstraat dat 1 januari 2012 in had moeten gaan, komt er waarschijnlijk niet.
De gemeente Amsterdam is door de EU op de vingers getikt omdat de maatregel in strijd is met het vrije verkeer van lastdieren dat voor de hele Unie geldt. De gemeente heeft laten weten verbijsterd te zijn door de uitspraak en te kijken naar andere manieren om kamelen te weren uit de bekende winkelstraat.
Volgens de gemeente zou een verbod vereist zijn omdat uit enquêtes is gebleken dat bezoekers van de Kalverstraat kamelen niet op prijs stellen.
Jacob Elzinga, VVD-wethouder in Amsterdam, vindt het belachelijk dat de EU zich met de kwestie bemoeit. Elzinga: ‘Kamelen horen niet thuis in de Kalverstraat. De straat is er niet op berekend. Ze waren er vroeger niet, dus waarom zouden ze er nu dan wel opeens moeten zijn?’ De wethouder heeft geen bezwaar tegen koeien en paarden maar ‘de Kalverstraat moet geen Persepolis worden’.
Winkeliersvereniging Kalverliefde vreest voor terugloop in het winkelbezoek als het verbod niet wordt ingevoerd. Woordvoerder Jan Goossen: ‘Je mag toch ook niet fietsen in de Kalverstraat? Desnoods nemen we zelf maatregelen.’ Goossen zal reinigingskosten ten gevolge van kamelenpoep op de gemeente proberen te verhalen.
Amsterdam had al kameelverbodsborden en kameelwerende hekken laten maken. Mogelijk kunnen deze verkocht worden aan Latijns-Amerika, waar kameelverboden juridisch niet op bezwaren stuiten. Eén van de alternatieven die nu wordt onderzocht is een zogenaamde bultentaks.
Tien jaar na de invoering van de euro moeten de euromunten en -biljetten het nog steeds zonder bijnamen doen. Volgens het Genootschap Onze Taal toont dat aan dat Nederlanders de munt nog steeds niet omarmd hebben.
Onze Taal peilde onder de bezoekers van de website wat voor koosnaampjes ze voor de euro hadden bedacht. Alleen 'euri' voor het meervoud van euro wordt wel gebruikt, verder werden er geen bijnamen gemeld.
Onze Taal wijst erop dat iets bijnamen krijgt als het geliefd of aaibaar is. "Dat is de euro kennelijk nog niet gelukt", zegt Saskia Aukema van Onze Taal. Nu de euro in gevaar is, worden mensen ineens wel creatief, constateert ze. Zo is er al sprake van de zeuro en de neuro. "En pleuro misschien, maar echt liefdevol is anders."
Wij gebruiken al jaren het totaal foutieve meervoud euri als een spotnaam, een satirische bijnaam. Binnenkort zullen we er de zeuri, de neuri en de pleuri bijvoegen, tot jolijt van velen.
Een rapport van het Britse Ministerie van Binnenlandse Zaken brengt ontoereikend onderzoek van de politie aan het licht : tienduizenden dossiers van buitenlandse misdadigers worden niet opgevraagd, zelfs niet na hun arrestatie. Bij een strafonderzoek wordt slechts in één van de zeven gevallen meer informatie in het thuisland van EU-verdachten opgevraagd. Met als gevolg dat er elk jaar ongeveer 30.000 buitenlandse misdadigers de rechtbanken passeren zonder dat er iemand volledig op de hoogte is van hun verleden.
Rechters weten bijgevolg niet of de verdachte, waarover zij moeten vonnissen, een veroordeeld verkrachter, moordenaar of pedofiel is – of iemand met een blanco strafblad. In het slechtste geval gaat er dus geen alarmbelletje rinkelen als gevaarlijke criminelen, waarnaar men in Europa op zoek is, in het V.K. voorgeleid worden. Het ligt voor de hand dat een dergelijke verdachte een kortere of zelfs een voorwaardelijke straf zou kunnen krijgen, een gevaar voor de samenleving kan vormen en uitwijzing kan vermijden.
Details over het falen van het politieonderzoek, over het ontbreken van minimale onderzoeksverrichtingen, kwamen aan het licht in een officieel rapport van het Min. van Bin. Zaken over het strafdossiersysteem – terwijl men het erover eens is dat het gewoon een routine zou moeten zijn bij een arrestatie of een een in beschuldigingsstelling. Zelfs het kleinste vergrijp in het V.K. zou een ernstig misdrijf in Europa aan het licht kunnen brengen. De EU-wetgeving laat immers toe dat de politie inzage heeft in het strafdossier van elke EU-onderdaan die voorgeleid wordt.
Van de 35.000 in beschuldiging gestelde misdadigers, met een EU-nationaliteit, in Engeland en Wales werden slechts 5.500 strafdossiers opgevraagd in 2010. Een zelfde percentage – 15% - telt voor de gearresteerden. Volgens het rapport is het zelfs mogelijk dat de politie niet op de hoogte is dat ze die dossiers kunnen raadplegen. En het is de vraag of de betrokken dienst in het V.K. daartoe nog de nodige fondsen zal krijgen. Een groot risico voor de bescherming van de bevolking.
Het rapport toonde bovendien aan dat de EU-landen een waarschuwingsbericht gestuurd hadden over ca. 20.000 veroordeelde Britten elders in Europa. Daarbij inbegrepen vindt men 450 Britten met ernstige geweld- of sexuele misdrijven en 276 criminelen veroordeeld voor misbruik van kinderen. Slechts 37 van hen waren bekend bij de Britse autoriteiten.
De politie reageerde door te stellen dat vele misdadigers weigeren hun herkomst of hun identiteit bekend te maken, zodat het moeilijk is hun verleden te reconstrueren. Het vrije verkeer van personen maakt het quasi onmogelijk misdadigers aan de grens tegen te houden. Zelfs in gevallen waar de ernstige feiten bij de politiediensten bekend zijn, kunnen misdadigers niet automatisch de toegang tot het land geweigerd worden. De wet zegt dat ze kunnen opgesloten worden om de veiligheid van de bevolking niet in gevaar te brengen maar “veroordelingen op zich zijn geen reden voor dergelijke maatregelen”. In werkelijkheid zijn de Britse grenzen open.
Enkele weken geleden kwam een flagrant voorbeeld aan het licht: een Litouwe dronken doodrijder werd gearresteerd nadat hij een vrouw had doodgereden. De politie had er geen flauw idee van dat Intars Pless, 34, een veroordeelde hakbijlmoordenaar was, die sinds februari ongemoeid in het V.K. woonde. Het staat de politie vrij te oordelen of ze informatie willen opvragen over buitenlanders.
Floriaan Terbeke
Balsem voor uw prangend geweten door Awoe Rimram
Fatwa over de vraag of moslims mogen kijken naar de wedstrijden van de wereldcup voetbal
Beter vermijden, want dit leidt af van het geloof zegt van de rechtsdeskundige Dr. Dr. Youssef al-Ahmad, islamitisch rechtsgeleerde en docent rechtswetenschappen aan de islamitische universiteit „Imam Muhammad Ibn al-Sa'ud“ in Riyad, Saudi-Arabië - 13.09.2010
Vraag: “ Mevrouw Fatima at-Tammam richt zicht tot U met de vraag hoe de islam staat ten opzichte van het kijken naar voetbalwedstrijden, bv. voor de wereldbeker, die door vele moslima’s met veel enthousiasme gevolgd worden in westerse ongelovige landen. Deze moslima’s schromen zich niet de nationale kleuren van het resp. land der ongelovigen te dragen en verwaarlozen hun studies, alhoewel ze dicht voor hun examens staan. Op welke manier zou U hen terechtwijzen?”
Antwoord: “Dat is een zeer belangrijk thema. Veel mensen gaan hiermee verkeerd of onvolledig om. Sommigen verbieden het kijken naar voetbalwedstrijden omdat ze ervan uitgaan dat een naakte dij verboden is. (Volgens de sharia moet een man steeds vanaf zijn navel tot zijn knie bedekt zijn. Hij mag noch zijn dij tonen, noch naar andere naakte dijen kijken. Daar voetballers in een korte broek spelen is het bekijken van voetbalwedstrijden – volgens deze opvatting – dus verboden). Het is echter veel ernstiger dan dat. Anderen menen dat het toekijken verboden is omdat er al dan niet ongesluierde vrouwen zich in het voetbalstadion zouden kunnen bevinden. Wij herhalen: het is veel ernstiger dan het uitgaansleven der vrouwen en het zichtbaar maken van het verbodene. Het is een zaak van het geloof. Het gaat hier om het principe van liefhebben en haten (de plicht en het verwerpelijke), wat deel uitmaakt van het geloof der soennieten en de meerderheid der moslims. Het gaat hier om emotionele beroerselen. Men is vóór of tégen een bepaalde ploeg. Men zegt:’“ik kan niet zonder’. Dus kan men niet zonder leven. Men supportert voor een ploeg of uit zich tegen een ploeg van een bepaald land. Bijgevolg houdt men van de ene voetbalploeg en haat men de andere. D.w.z. dat je van iets houdt of iets haat onafhankelijk van Allah. Men zou zelfs genegenheid kunnen voelen voor een welbepaalde speler. Men hangt zijn foto op, spreekt over hem enz. Een verdere uiting hiervan dat men de truitjes draagt: soms met het nummer, soms met de naam van een bepaalde voetballer of ploeg. Dit brengt het geloof der gelovigen zeer ernstig in gevaar.
Wij zeggen: 'Vrees Allah! Wij mogen liefhebben en haten in Allah, of het nu bij de wereldcup of andere spelen is, en zelfs als het om Arabische of plaatselijke wedstrijden gaat, die volgens de gangbare regels gespeeld worden.’ Eén van de meest frappantste hysterische voorbeelden van het liefde-haatprincipe is wat we beleven na de zege of de nederlaag. Mensenmassa’s trekken de straat op, overvallen andere burgers, werpen stenen door de vensters, vallen gezinnen aan, houden rijdende auto’s tegen en er gebeuren verschikkelijke dingen zoals dodelijke ongevallen en andere ongelukken. Er komt zelfs ruzie in een gezin van of vijandelijkheden tussen Arabische landen: ruzie en haat tussen de golfstaten. En dit als gevolg van voetbalwedstrijden.
Een andere voor de hand liggende reden om niet naar voetbadwedstrijden te kijken is het feit dat dit een intrige van de joden is. Dat staat in de ‘protocollen der wijzen van Zion’ vermeld. Het gaat om de afwijzing van de volkeren, het incasseren van hun geld en het afleiden van hun belangstelling naar nutteloze onbenulligheden. Het wordt hun ABC of een ploeg wint, of welke richting de bal uitgaat. Daarmee wordt het verstand der mensen belast. Dit is zonder enige twijfel een zeer bedreigende zaak. We moeten dit probleem met wortel en al uitrukken. Conclusie: we mogen gewoon niet beginnen met naar voetbal te kijken en het uit de weg gaan. Enkelen van jullie menen dat niet te kunnen. Dat is een bewijs dat het liefde-haatprincipe niet meer naar behoren werkt..”
Tussenkomst moderator: “Eminentie, het valt op dat de zionisten zelf weinig interesse voor voetbal tonen. Hun voetbalploeg is niet bekend.”
Antwoord: “Ja, inderdaad, bovendien moeten wij wel de toegebrachte schade bij onze kinderen vaststellen. Er zijn voorbeelden van kinderen die truitjes dragen van een voetbalploeg uit bv. Argentinië, Brazilië of een ander land waarop een kruis te zien is. Wij hebben dat moeten vaststellen en hebben de jeugd hiervoor gewaarschuwd. Enkele moslims zijn fan van een bepaalde ploeg uit een bepaald land. Men gebruikt uitdrukkingen, rugnummers en namen der spelers. Al deze fenomenen duiden op een verering van een ongelovige voetbalploeg of –speler, wat door de islam verboden wordt. Sportzaken mogen zulke attributen niet verkopen die tot b.g. gevolgen kunnen leiden.”
Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel
04-01-2012
Jozef de Witte naar het schavot ?
Het mandaat van Jozef De Witte als directeur van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en voor Racismebestrijding (CGKR) is nog niet verlengd door de nieuwe regering. Het liep nochtans eind december af. "Een louter administratief probleem," zegt het Centrum zelf.
Joods Actueel maakte het nieuws bekend en gaat er daarbij van uit dat het mandaat van De Witte sowieso niet verlengd zal worden. Het magazine meent dat de kritiek op het CGKR de voorbije maanden daarvoor 'vermoedelijk' een rol heeft gespeeld. Zo werd een medewerkster zelf beschuldigd van anti-Joodse uitspraken.
Maar volgens Jozef De Witte zelf zijn er geen signalen dat zijn mandaat niet verlengd wordt. In 2004 volgde hij Johan Leman op aan het hoofd van het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding. Volgens het Centrum zelf gaat het om een puur administratief probleem en heeft de raad van bestuur de regering voorgesteld het mandaat van De Witte voor zes jaar te verlengen.
Onder de ontslagnemende regering-Leterme werd het mandaat van De Witte tot vier keer toe verlengd. Maar dat is in december niet gebeurd. Het is niet duidelijk hoe het nu verder moet. De komende dagen zijn er gesprekken met het Centrum gepland, klinkt het op het kabinet van minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet (CDH). Op haar kabinet luidt het dat de lange afwezigheid van een regering met volle bevoegdheid aan de basis ligt van het probleem.
Oppositiepartij N-VA liet bij monde van parlementslid Ben Weyts al weten te hopen dat het Centrum een nieuwe weg zal inslaan, "die meer aansluit bij de visie van Vlamingen op migratie en integratie". Het niet verlengen van het mandaat vindt hij wel "een zeer vreemde werkwijze en vooral een weinig menselijke aanpak."
Tot zover dit bericht, dat we overnemen van brusselnieuws.be. Veel reden tot juichen zien we nog niet, want mocht De Witte de laan uitgestuurd worden, dan komt er beslist een andere potentaat, wellicht een Franstalige. De reactie van de N-VA is er weer eentje van houd-me-vast-of-ik-bega-een-ongelukje. Voor enkele jaren tijdens de besprekingen op Hertoginnedal wilde De Wever het CGKR afschaffen, vandaag is de lauwe flamingantenpartij best blij met "een nieuwe weg". En Ben Weyts noemt de behandeling van De Witte, "onmenselijk". Ontroerend.
Mensen toch, dag na dag takelt de N-VA af tot een bijhuisje van de CD&V. De Wever heeft de mentaliteit al beet, na de vermageringskuur wil hij er uitzien als Bleke Beke. En dan zijn we maar we altijd hebben willen uitkomen : één grote katholieke Vlaamse partij van schuddenbollers.
Ray
Geakte Redactie - 4/5 januari 2012
VLIEGVELD in Lubbeek
Het gaat over een mini-vliegveld voor modelvliegtuigjes ...
Ludo
*****
Johan Sanctorum, geef ons een grondwet.
Het zou volgens mij een goed idee zijn indien Johan Sanctorum een grondwet voor Vlaanderen zou schrijven met of zonder hulp van anderen. Ik heb dat in een mailtje aan hem voorgesteld. Misschien met een degelijke grondwet kan men de nog twijfelende Vlamingen overtuigen. Misschien ook niet maar er mag geen enkele kans of mogelijkheid onbenut blijven. Ik heb dit in een mailtje aan hem voorgesteld.
Na de ongerustheid over de inplanting van een betoncentrale in Lubbeek St.Bernard, nu ook ongerustheid over de mogelijke exploitatie van een vliegveld op de grens van Boutersem, Lubbeek en Pellenberg. Heel dicht bij het natuurgebied Koebos en gelegen naast het Butselbos. Het actiecomité tegen de inplanting van deze activiteit vraagt om alle mogelijke kanalen in te schakelen om ruchtbaarheid te geven aan hun ongerustheid. Men kan ook een electronische versie van een petitie terugvinden via een Facebook-groep “Geen vliegveld en lawaaihinder in Lubbeek”. Op politiek vlak ben ik nieuwsgierig naar de reactie van de CD&V. Gaan ze nu ook elke mogelijke politieke actie afwentelen om zich te verschuilen achter hun credo van eerst de procedure af te wachten ? En gaan ze ook met wierook gooien naar iemand uit het schepencollege zoals ze deden via een persmededeling na de feiten ? Of gaan ze nu reageren omdat een prominent lid van de CD&V daar in de omgeving woont ?
Met andere woorden dan: EIGEN VOLK EERST !
Aan al onze lezers : voor 2012 de grootste rijkdom gewenst die eenieder zou moeten hebben, een goede gezondheid
Eddy Elyn
*****
Johan Sanctorum
Bijna ademloos heb ik het stuk van Johan Sanctorum gelezen en herlezen. Wat een hoopvolle visie wordt ons voorgesteld door deze cultuurfilosoof. Copieer en verspreid deze boodschap van hoop en geloof in onze eigenheid, ook al zitten er passages in die pijn doen door hun hoge werkelijkheidsgehalte.
M.V.
*****
Leve de Republiek !
Geachte redactie,
Johan sanctorum verwoordt uitstekend wat ik 'de actuele commutatieve Vlaamse dyslexie' noem.Actueel omdat het nu gebeurt. Commutatief omdat daardoor de volgorde van twee percepties gewijzigd mag worden zonder dat dit gevolgen heeft voor het eindresultaat. En dyslexie omdat het een term is die in de wetenschap gebruikt wordt voor ernstige problemen met het kunnen lezen van woorden.
Commutatie dyslexie wordt in het onland.be dagdagelijks gerealiseerd door indoctrinatie en hersenspoeling op kosten en voor rekening van de slachtoffers.
Jawel!Het is maar dat iedereen van jullie en ook Bart De Wever het weet en goed blijft beseffen ! Elk onbillijk compromis is diefstal. Leve de republiek!
Lucky9
Hongarije waar de islam niet erkend wordt.
Het aantal godsdienstige gemeenschappen dat in Hongarije kan rekenen op steun van de staat wordt tot 14 beperkt. Op de valreep van 2011 heeft het Hongaarse parlement ingestemd met een wetsvoorstel dat dit aantal bepaalt. Moslims, hindoes en boeddhisten kunnen alsnog niet rekenen op erkenning door de Staat.
In het buitenland werd fel geprotesteerd tegen het wetsvoorstel, omdat het godsdiensten zou discrimineren. Onder anderen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Hillary Clinton, maakte bezwaar. Tot de 14 erkende geloofsgemeenschapen behoren de rooms-katholieken, hervormden, orthodoxen en joden. Het Constitutioneel Gerechtshof wees deze maand een eerder aangenomen wetsontwerp af, omdat bij de behandeling in het parlement fouten waren gemaakt.
Godsdienstige gemeenschappen die niet zijn erkend, kunnen het parlement daarom vragen, als zij meer dan 20 jaar in het land actief zijn. Zij moeten dan echter de steun van twee derde van het parlement krijgen.
@ Spitsnieuws
PST : wij gaan straks wat Hongaarse muziek beluisteren.
Roma-familie weigert luxe-villa te verlaten
De Roma-familie Nicolich, die vorig jaar door de gemeente Utrecht, na een periode van zwerven en overlast, in een villa werd ondergebracht, moet uiterlijk zondag hun 'landhuis' hebben verlaten. De zigeuners hebben zich niet aan de, door de gemeente gestelde, voorwaarden gehouden. Een van die voorwaarden was : niet in aanraking komen met politie of Justitie.
De familie, die een geschiedenis heeft van intimidatie, geluidsoverlast, vandalisme en burenruzie, en in het verleden al diverse huurwoningen is uitgezet, is echter niet van plan zondag de woning in De Meern te verlaten, schrijft Elsevier. Dan loopt de overeenkomst af die het gezin met de gemeente heeft. Om hen nu het huis uit te krijgen, moet de gemeente, via de rechter, een ontruimingsprocedure starten.
In de tijd die de procedure in beslag neemt, probeert het Leger des Heils te voorkomen dat de zigeunerfamilie na Nieuwjaar op straat staat. Een woordvoerder geeft aan dat het Leger probeert elders onderdak voor de familie Nicolich te vinden. De gemeente voelt zich niet meer geroepen opnieuw passende woonruimte aan te bieden.
Miel Verrijken - 't Pallieterke en het anti-fascistisch fronteke
Met onze oprechte excuses, wij hebben het heengaan van gewezen Vlaams parlementslid en Antwerps gemeenteraadslid Miel Verrijken (1932 - 2011) niet vermeld. Dat is geen opzet, het is een vergetelheid, te wijten aan een te drukke agenda rond de eindejaarsperiode.
Wij hebben Miel vooral gekend als fervent operaliefhebber, een man van grote emoties, een joviale Antwerpenaar, vaak verbitterd over de teloorgang van onze beschaving. Miel ergerde zich terecht aan het sardonisch genoegen dat socialistische eencelligen beleven. aan het prijsgeven van onze identiteit en cultuur. Hij was niet iemand die zich bekommerde om diplomatisch taalgebruik. Waarom zou hij ? De tegenstrevers negeren elk pleidooi voor eigen taal en cultuur, dus Miel zei ongezouten en duidelijk wat hij van hen en hun maatschappelijk verraad vond.
Wij betreuren het heengaan van advocaat en gewezen Vlaams Belangmandataris Miel Verrijken, een kleurrijk man, maar uitsluitend met zwart-geel.
Bij het lezen van het artikel "Miel Verrijken, een VB-man die niet in een gareel liep" op pagina 6 van 't Pallieterke van deze week, viel het ons op dat complete zinsneden woordelijke copies waren van een stuk bij het anti-fascistisch fronteke van 28 december laatstleden. We halen enkele fragmenten aan die volledig identiek zijn :
Miel Verrijken, beroepshalve advocaat en in huiselijke kring Franssprekend, etaleerde graag zijn cultuur-historische kennis. Zijn demagogische talenten waren navenant. Aan toenmalig schepen voor cultuur Eric Anthonis legde hij in de Antwerpse gemeenteraad geduldig uit dat het Museum van Schone Kunsten "dat groot gebouw op het Zuid met die paarden" is. De minste aanleiding was voor Verrijken goed om uit te weiden over de late middeleeuwen, de 17e of 18e eeuw, een of andere verloren gelopen schilder, of een volgens hem miskende opera. Voor Verrijken moet cultuur groots en pompeus zijn.
In zijn maidenspeech in de Antwerpse gemeenteraad in 1995 pleitte Verrijken ervoor aan de herdenking van de Guldensporenslag een festival van het Vlaamse lied te verbinden. Verrijken: “Ik bedoel daarmee niet het Vlaamse lied ten tijde van de negentiende eeuw, maar het hedendaagse Vlaamse lied. Onze jonge mensen krijgen niet de kans een bijdrage te leveren tot de feestelijkheden vermits het podium voorbehouden is aan de Bantoecultuur."
Een andere keer gaat Verrijken met Hugo Schiltz, schepen van financiën, in discussie of het Lenin dan wel Trotski was die opdracht gaf om museumstukken te verkopen om de Komintern te financieren. Aanleiding is de nieuwe gemeentelijke boekhouding waarbij men een inventaris moet maken van de gemeentelijke bezittingen, en dus ook van het kunstpatrimonium. Hugo Schiltz wordt in de dezelfde hoek geduwd als Trotski die in 1922 kunstobjecten uit de Hermitage zou verkocht hebben. Schiltz repliceerde dat het Lenin was.
De teneur van de twee stukken zijn voor het overige uiteraard verschillend. 't Pallieterke schrijft met warme sympathie en 't fronteke schrijft met stronteke zoals mag verwacht worden.
Hebben beide scribenten een zelfde bron geraadpleegd en dit vergeten te melden ? Of levert Pagadder kopij aan 't fronteke (iets wat wij ons nauwelijks durven voorstellen) en tegelijk aan 't Pallieterke ?
U mag het ons laten weten.
Ray
Ook al schokt de waarheid, het blijft de waarheid
Tegenwoordig worden we op alle TV-kanalen bestookt met oproepen van de UNESCO betreffende de hongersnood in de Hoorn van Afrika.
Ik wil iedereen eraan herinneren dat het voornamelijk gaat over landen die overwegend islamitisch zijn. Hun islamitische broeders zijn in oorlog met andere islamieten, die opgejaagd worden en zonder enige gewetensbezwaren de hongersdood mogen sterven.
Wat doen de islamitische buurlanden bovendien: NIETS !
Maar het is aan ONS om te geven. Die landen hebben één (en niet 2 of 3) miljard Euro’s nodig om er bovenop te komen. In plaats van zeer luxueuze hotels te bouwen, dure 4x4’s te kopen en ijs- en schaatsbanen aan te leggen in de woestijn ,zou het beter zijn dat elk van de Emiraten de geldbeugel zou openen, in plaats van aan de werkende mensen van de ‘slechte westerse landen’ (wij dus, de niet-in-Allah-gelovenden en kapitalistische mensen) te vragen dat te doen.
Indien iedere in Europa of elders gevestigde islamiet één Euro zou geven voor Afrika, zouden zij na hun dood zeker in het Paradijs belanden.
Reeds tientallen jaren, of zelfs meer, is er enkel miserie in die landen en regelmatig worden wij aan die situatie herinnerd met verschrikkelijke beelden van bevolkingen die zijn voorbestemd om uit te sterven. Vrouwen en kinderen worden op de voorgrond gezet opdat wij ons nog een beetje schuldiger zouden voelen en dit enkel met de bedoeling ons nog meer geld te ontfutselen.
De islamitische vrouwen zetten, tengevolge van hun geloof, een hele resem kinderen op de wereld, terwijl ze goed weten dat ze die kinderen niet zullen kunnen voeden. Weinig mannen te zien in deze reportages ... Zij "strijden" waarschijnlijk en tijdens de pauze bervruchten zij elke vrouw die ze in handen krijgen. Tweeduizend jaar achterstand en een blinde godsdienstige overtuiging zijn er de oorzaak van dat deze volkeren veroordeeld zijn voor eeuwig.
Denkt u nog steeds dat het onze schuld is en dat wij ons moeten verantwoordelijk voelen voor deze miserie ?
Wanneer in een land meer kogels dan graankorrels zijn, zal nooit iemand in staat zijn iets te veranderen, ondanks alle goede wil en al het geld in de rest van de wereld. Dat is héél triestig maar, helaas, erg reëel.
Dit is geen racistisch, maar wel een realistisch bericht.
Roger
Pol Van den Driessche, Brugs N-VA boegbeeld
Jan Verfaillie, CD&V burgemeester van Veurne, wil geen woord van zijn harde taal over Pol Van den Driessche terugnemen :
"Ik heb drie jaar met Pol samengewerkt en ik heb hem gewaardeerd - ik denk ook dat dit wederzijds was - maar de kronkels die hij nu maakt om zijn overstap naar de N-VA goed te praten vind ik erover. Ik wil je besparen wat hij allemaal over de N-VA verteld heeft in zijn vele toespraken. Hij was een van de eersten om te beweren dat het einde van het kartel onvermijdelijk was, omdat de N-VA maar één programmapunt heeft en CD&V zo veel meer op de agenda heeft. Een mens kan natuurlijk altijd veranderen van mening en dat heeft Pol Van Den Driessche vele keren gedaan op korte tijd. Ik neem daar kennis van maar vraag me af of zulke mensen nog betrouwbaar zijn om aan politiek te doen. Het is volgens mij zeer erg dat Van Den Driessche van partij verandert enkele dagen nadat de nieuwe gouverneur van West-Vlaanderen bekendgemaakt werd. Dat is absoluut niet toevallig. Ik heb er mijn vraagtekens bij. Mensen die op elk moment veranderen van partij zijn labiel. Hoe kun je een stabiele politiek voeren als je niet standvastig bent? Hij mag nog reageren maar ik blijf bij elk woord, elke letter van mijn open brief."
Van Den Driessche zelf wil alvast weinig kwijt over de open brief van zijn voormalige partijgenoot. "De beweringen van Jan Verfaillie hebben me enorm verbaasd, omdat ze totaal van de pot gerukt zijn. De splitsing van het kartel heb ik destijds letterlijk omschreven als het slechtst mogelijk scenario, dat meteen ook de geloofwaardigheid van de CD&V enorme schade zou toebrengen. Dat ik de N-VA extremisten zou genoemd hebben, wat Verfaillie ook beweert, is complete nonsens. Ik gebruik die term uiterst zelden, en de voorbije jaren heb ik dan ook alleen maar Vlaams Belang omschreven als extremistisch. Alle aantijgingen zijn compleet onjuist en het mag nu wel ophouden. Hopelijk kunnen we ons de komende maanden op de inhoud concentreren."
Van den Driessche een gehaaide promotor van zichzelf, doet wat zowat alle politici die in een benarde positie terechtgekomen zijn, hem voordeden : alles ontkennen. En als ultiem bewijs van politieke betrouwbaarheid uitroepen : "Ik was altijd tegen het Vlaams Belang".
Wat een triest figuur, deze Pol Van den Trieste.
Ray
LDD in dubieuze papieren ?
LDD zal niet deelnemen aan de lokale verkiezingen van oktober. LDD'ers die wel deelnemen, doen dat vermomd op lokale lijsten, liefst zonder verwijzing naar de eigen partijnaam. Dat schrijven de Corelio-kranten woensdag. En zoals die onpartijdig zijn om politici of partijen die de redactie verafschuwt door de mangel te halen, zal de mededeling wel kloppen.
De partij van Jean-Marie Dedecker doet het slecht in de peilingen en ook de naamswijziging van Lijst Dedecker naar Libertair, Direct, Democratisch (LDD) heeft nog maar weinig vruchten afgeworpen. "Onze naam LDD is geen goed merk. We kunnen het ons niet permitteren om als volwaardige partij naar de kiezer te stappen", zegt Vlaams parlementslid Boudewijn Bouckaert. Ook niet met een affiche met de kop van Bouckaert, daar wil geen enkel reclamebureau aan beginnen.
Voor de provinciale verkiezingen dient de partij zo goed als zeker geen lijsten in. In de gemeenten mogen afdelingen die sterk genoeg staan, onder LDD-vlag opkomen, maar streven ze best naar kartels of een open lijst met lokaal sterk verankerde, onafhankelijke kandidaten.
"LDD blijft bestaan", zegt Dedecker zelf. "Maar lokale verkiezingen vragen nu eenmaal sterke lokale figuren. Die moet je uitspelen, niet de partijnaam. Na oktober gaan we door tot 2014. Maar zolang Bart De Wever populair is, zal het moeilijk zijn".
Woensdagochtend op Radio 1 benadrukt Dedecker dat de naam LDD in sommige gemeenten niet zal verdwijnen, maar bijvoorbeeld in Dedeckers thuisbasis Oostende en Middelkerke zal de partij naar de verkiezingen trekken onder de aanvankelijke naam Lijst Dedecker.
Erg duidelijk is dit allemaal niet maar dat heeft Jean-Marie aan zichzelf te danken. Toen hij door het regime en de ondersteunende media op het schild geheven werd, was hij zot van glorie en zijn eerste opdracht was niet het ultra-liberale programma promoveren maar wél Vlaams Belang uitroken. Weet u het nog en herinnert Jean-Marie het zich nog ? In Antwerpen maakte hij de slechtst mogelijke keuze door in zee te gaan met de disc-jockey en zeteldief Verstrepen. Een onbetrouwbare profijtjager, een zielige egotripper en een geboren intrigant. In de rest van Vlaanderen werd LDD bevolkt door gelijkaardige politieke amateurs, overlopers en hopeloze deelnemers aan Expeditie Robinson.
Er is ook een beetje goed nieuws : in het Vlaams parlement handhaaft LDD zich dankzij de verstandige en humoristische Lode Vereeck. Het is de vraag, wat deze professor gaat doen bij de volgende Vlaamse verkiezingen. Blijven meevaren op het LDD-wrak of de overstap wagen naar elders ?
Ray
De republikeinse uitdaging door Johan Sanctorum
Pleidooi om het begrip “cultuurnatie” op te frissen
Voor wie er nog aan moest twijfelen: minister-president Kris Peeters is niét voor Vlaamse onafhankelijkheid. Die vaststelling lijkt op het intrappen van een open deur, maar de laatste weken was daar enige verwarring over ontstaan, o.m. door een hoogstvreemde oproep aan Kris Peeters vanwege een zekere Jan Rogiers, broer van de overleden CD&V-topmedewerker Kris Rogiers, om “over te stappen naar de partij met de zuiverste, onbezoedelde en humane Vlaamse lijn”, zijnde de N-VA, die statutair nog altijd een oprichting van de Vlaamse republiek beoogt.
Uiteraard kwam daar geen antwoord op, maar als proefballon kan het tellen. En zou een grootscheepse “inbraak” van de CD&V in de N-VA geen gedroomde tactiek van het Trojaanse paard zijn, onder het motto “If you can’t beat them, joint hem”? De natuurlijke aanleg van Bart De Wever om met centrumrechts te flirten zou een en ander vergemakkelijken, en de belegen droom van een Vlaamsnationaal-Christelijk réveil nieuw leven inblazen, als het ware onder een opgefriste AVV/VVK-vlag.
De cuberdon wordt ingezet tegen het Vlaamse Onahankelijkheidsdenken
Maar op maandag 2 januari zette Kris Peeters in De Standaard de puntjes op de i: neen, de CD&V kiest niet voor een onafhankelijkheidsverhaal, maar wel voor de deelstaatlogica binnen de Belgische federale context. Het is goed dat hier duidelijkheid over geschapen wordt: de positie van de CD&V is en blijft belgo-reformistisch, waarbij excuusflaminganten en onderkoningen zoals Kris Peeters, voorafgegaan door o.m. Gaston Geens en Luc Van den Brande, een mistgordijn moeten optrekken. Hun taak is om de republikeinse tendens, de onvermijdelijke politieke vertaling van de beruchte Vlaamse “onderstroom”, af te buigen naar een utilitair-pragmatisch compromismodel dat vooral gericht blijft op de verbouwing van het Belgische huishouden.
De Vlaamse christendemocraten hebben daarin een indrukwekkende staat van dienst. Het redden van de Belgische meubelen was onder Gaston Eyskens al de missie van de eerste staatshervorming in 1970, waar de Vlaamse meerderheid definitief werd geneutraliseerd via de beruchte grendelgrondwet. Als compensatie kregen we een jaar later een Cultuurraad, die zichzelf daarna tot “Vlaams parlement” zou bombarderen, zonder ooit de bevoegdheid te hebben van een echt parlement. Men denke ook aan de Byzantijnse discussies over een “Vlaamse grondwet”, die zo niet mocht heten, omdat die anders in tegenspraak zou komen met… de Belgische grondwet. Al deze mislukte eieren zijn uitgebroed onder CVP- en CD&V-kloekhennen, in dienst van een neo-Belgicistische agenda.
Vandaag klinkt het Peeters-pragmatisme vooral door in de talloze actieplannen en promotiecampagnes, gaande van de fameuze cuberdons (“neuzekens”, zie afbeelding) tijdens het Belgische EU-voorzitterschap, tot ronkende maar weinig substantiële “innovatieprojecten” zoals Vlaanderen in Actie: marketingballonnen die de Vlaamse regering tot op vandaag lanceert om het politieke onafhankelijkheidsthema te overstemmen.
Johan Sanctorum
Vlaanderen onder Di Rupo: een schrik-bewind?
En met succes. 541 dagen federale regeringscrisis hebben de Vlamingen, mede dankzij de ratingbureau’s en het Di Rupo-theater mentaal op de knieën gekregen. Ze hebben zich verzoend met een eeuwigdurend regime van lopende zaken. Er is nooit een separatistische meerderheid geweest, maar nu durft zelfs de N-VA het woord “splitsing” niet meer hanteren, zich bewust van het feit dat de tijdsgeest zich niet meer leent tot politieke avonturen, laat staan een revolutie. Volgens het conservatief adagium van De Wever heet het nu dat vooral de “middenklasse” moet worden beschermd,- een hypothetische categorie van welstellenden die zwalpt zoals het Medusa-vlot: iedereen probeert in het veilige midden te blijven, en wie van de rand afglijdt heeft pech gehad.
De schrik zit er dus in, Lamme Goedzak is helemaal terug. Terwijl, contradictorisch genoeg, de Waalse socialistische vakbond tegen “haar eigen” premier actie voert, bibbert de Vlaamse kleinburger en dankt de heer dat we een federale regering hebben. De N-VA kan, met haar heterogene achterban, dit jaar nog wel een lokale verkiezing winnen, maar neem van mij aan dat het woord “onafhankelijkheid” niet zal voorkomen in de electorale slogans. Het idee leeft sterker dan ooit dat België om den brode moet geregeerd worden, en dat Vlaanderen zich moet tevreden stellen met het afknabbelen van bevoegdheden, om vooral zijn “middenklasse” te vrijwaren. Het fameuze centenflamingantisme dus. Onafhankelijkheid wordt daarbij als een irrealistische en zelfs catastrofale optie voorgesteld (K. Peeters: “Ik durf zelfs denken dat een volledig onafhankelijk Vlaanderen ons veel pijn zou doen, en ons jaren achteruit zou slaan”, DS, 2/1/12).
Deze collectieve Vlaamse depressie is eigenlijk veel erger dan het feit Di Rupo-I op zich, met zijn kwakkele representativiteit. Het idee dat wij met een propere lei kunnen beginnen vanuit een historisch herstelpunt, en dat Vlaanderen zich als autonome natie kan profileren die op alle gebieden het verschil kan maken (sociale zekerheid, milieu, tewerkstelling, asiel en migratie,…) , is gedegradeerd tot een doemdenkbeeld. Dat is ook de reden waarom de francofonie, veel slimmer en listiger dan de Vlaamse meerderheid (zie ook verder), op een zeker ogenblik met een “Plan B” op de proppen kwam, zijnde een splitsingsscenario. Dat was nooit een ernstige optie, maar daarmee kon de Vlaamse weerbaarheid uitgetest worden, en die bleek nul komma nul.
Vanaf dan kon het chantagespel beginnen en kreeg het “Vlinderakkoord” vaste vorm, met als protagonisten de zielige hansworsten Beke en Decroo die met hun rug tegen de muur stonden, terwijl de Vlaamse linkerzijde, onder leiding van Caroline Gennez, hen mee het pistool tegen het hoofd hield. De schrik voor de hete adem van de N-VA, maar ook de angst voor een desintegratie van de Belgische staat, dreef de traditionele partijen tot het even traditionele compromis (met Guy Verhofstadt als deus-ex-machina), waarin BHV werd gesplitst, maar waarin bijvoorbeeld gans Vlaams Brabant geruisloos in een Brusselse invloedssfeer werd opgezogen,- de zgn. “metropolitane gemeenschap”. Dat laatste is dan weer een essentiële hoeksteen in een verfransingsstrategie die de Vlaamse meerderheid moet breken.
Het verdriet van België
Dat brengt ons op de valstrik van het meerderheidsdenken binnen de Belgische constructie. Onlangs las ik het tractaat “De Kwantumsprong – De wet breken om recht te halen” van Brecht Arnaert. Volgens zijn stelling volstaan vijf minuten Vlaamse politieke moed om, met de boekjes van de obscure filosofe/romanschrijfster Ayn Rand in de hand, de grondwet eenzijdig aan te passen, de grendels te verwerpen en onze meerderheid voluit te laten spelen. “De wet breken om recht te halen”, klinkt het stoer. België hoeft dan niet afgeschaft te worden, de Vlaamse onafhankelijkheid is “een zwaktebod”. In Laken springt koning Albert zonder twijfel een gat in de lucht na het lezen van dit epistel: dit is een variant op de participationistische these die al 60 jaar meegaat, en die enkel méér Belgische ellende heeft opgeleverd. In wezen maakt B. Arnaert dezelfde denkfout als David van Reybrouck, die met zijn G-1000 een door-en-door vermolmde constructie wil renoveren.
Ik ga hier niet verder in op de tamelijk lachwekkende premis van het objectivisime, dat een politieke waarheid logisch “te bewijzen” zou zijn,- dat is een vrome illusie die ik sinds Aristoteles dood waande. We leven in een gespleten universum en politiek gaat over keuzes en strijd tussen “waarheden”. Het is niet alleen aan de politicus, maar vooral ook aan de burger om partij te kiezen: ook in de Twittermaatschappij zullen wij (opnieuw) moeten leren kleur bekennen, meningen staven, het conflict aangaan, en inzien dat dit allemaal ook existentiële gevolgen heeft, m.n. onze materiële en sociale conditie bepaalt.
Het verdriet van België is een verhaal van dubieuze vertalingen, uitgelokte misverstanden, francofone listigheid en Vlaamse dislexie.
Wat wel een uitgebreide repliek verdient, is de idee dat de Vlaamse meerderheid binnen het Belgische staatsverband de puntjes op de i zou kunnen zetten. Ten eerste is dat in demografisch en sociologisch opzicht een tweesnijdend zwaard. De Vlaamse meerderheid is namelijk niet zo solide en duurzaam als men gemakshalve aanneemt. Op microniveau is er het fenomeen van de rand rond Brussel, de inwijking en de verfransingsdruk, waarbij Vlaamse gemeenten op volstrekt “democratische” wijze onder een Franstalig bestuur komen. Grendels hoeven hier niet, men speelt gewoon de wet van het getal.
Op makroniveau hanteert de Belgische francofonie een andere tactiek, namelijk deze van een asiel- en migratiepolitiek die duizenden nieuwe (hoofdzakelijk Franstalige) Belgen oplevert, aangevuld met Vlaamse allochtonen, door links gerecupereerd, die de PS-agenda gedwee zullen uitvoeren. De schattingen zijn, dat binnen 10 tot 20 jaar de Vlaamse meerderheid in België geabsorbeerd zal zijn door Frans- en anderstaligen. Vanaf dan, ik geef het u op een briefje, zullen de grendels opgegeven worden, uiteraard niet zonder nieuwe Vlaamse toegevingen op financiëel of territoriaal vlak.
Maar het finale argument gaat zelfs niet meer over getallen. België is gewoon gemaakt en ontstaan vanuit een Latijnse logica: het is een casino waar we uiteindelijk altijd verliezen, ook al rinkelt de jackpot eventjes om de sfeer erin te houden. Met de regelmaat van een klok mispakken de Vlamingen zich aan de Machiavellistische logica van de francofone onderhandelaars, en dat zal niet anders zijn bij een “ontgrendelde” Vlaamse meerderheid. De wet zal niet “gebroken worden om recht te halen”; ze zal, binnen het Belgisch compromismodel, aangepast worden via een tekst die steeds twee lezingen toelaat, maar waarbij de francofone lectuur het uiteindelijk haalt. We hebben dan gewoon… niet goed gelezen. Want lezen is tussen-lezen (intel-legere voor de Latinisten): we zijn met andere woorden een slag dommer. Het verdriet van België is een verhaal van dubieuze vertalingen, uitgelokte misverstanden en Vlaamse dislexie.
Indianenverhalen
Bekijk hoe de aanslepende onderhandelingen, voorafgaand aan Di Rupo I, evolueerden: de onthullingen in De Standaard/Le Soir zijn bepaald ontluisterend voor o.m. de partijvoorzitters Wouter Beke en Alexander Decroo. Zie bv. “De twee atoombommen die niet mochten lekken” van 18 december j.l.
Als boertjes lieten ze zich om de tuin leiden door de francofone onderhandelaars, die in een (ongetwijfeld Franstalig geredigeerd tekstontwerp) allerlei valstrikken listig verstopt hadden.
Milquet confronteerde Beke met de kleine lettertjes van het getekend akkoord over de nieuwe staatshervorming (het ging over een tweetalige Kamer van de Raad van State, die alle geschillen aangaande de faciliteitengemeentes zou kunnen beslechten), waarna de CD&V-voorzitter begon te jammeren dat dit niet aan “de geest” van de tekst beantwoordde. De geest van de tekst! Men hoort het nauwelijks onderdrukte Homerisch gelach van de francofone onderhandelaars tot hier. Vlamingen die niet eens kunnen lezen, en zich dan op “de geest” van de tekst beroepen!
Dat ontbrekende inzicht in de cultuurkloof maakt, dat de Vlamingen blijven verliezen, hoe hard ze ook werken en hoe soepel of “onverzettelijk” ze zich ook opstellen.
Ik koester een mengeling van morele verontwaardiging en intellectuele bewondering voor die francofone goocheltechniek van de dubbele bodem. Maar alleszins toont ze aan dat er in elke federale concertatie een soort ingebouwde, duurzame “cultuurclash” sluimert. De Franstaligen goochelen, de Vlamingen kijken ernaar, tot ze merken dat hun zakhorloge weg is. In de Belgische slapstick worden de Vlamingen eigenlijk met de minuut dommer, omdat alle IQ-criteria tijdens de interlinguïstische (intercommunautaire/interculturele) confrontaties in het voordeel van de francofonie spreken. Zij bepalen de spelregels in een metataal die ik gerust “Belgisch” durf noemen. Ik heb het ooit vergeleken met de Indianen in Noord-Amerika, die hun land verkochten voor een paar kratten whiskey, omdat ze in hun taal niet eens een woord hadden voor “landeigendom”.
De verleiding om in te gaan op de francofone diplomatieke logica, waarachter een element van Cartesiaans rationalisme, Romeinse verglossing (“de kleine lettertjes”) én Machiavellistische sluwheid schuilgaat, plaatst ons bijvoorbaat in een ongelijke situatie. Dat ontbrekende inzicht in de cultuurkloof maakt dat de Vlamingen blijven verliezen, hoe hard ze ook werken en hoe soepel of “onverzettelijk” ze zich ook opstellen. Elke vertaling is een verraad (traditore, traduttore, om het in de taal van Di Rupo te zeggen).
Van taalgemeenschap tot cultuurnatie
De bakkerin bij ons in Overijse lost het op haar eigen manier op. Zij neemt het zekere voor het onzekere en spreekt de klant in het Frans aan, volgens het principe van Pascal: betreft het een francofone inwoner, dan is die tevreden, en als het een Vlaming is, voelt die zich niet gekrenkt. Eventueel wordt de rest van de transactie tussen twee Vlamingen zelfs in het Frans afgesloten (al meegemaakt!), uit pure hoffelijkheid en behoefte om de talenkennis te etaleren.
Op die manier zou “het probleem” van de Vlaamse meerderheid nog veel sneller kunnen opgelost worden dan de grootste optimisten aan gene zijde van de taalgrens durven veronderstellen: België heeft ons zoveel hoffelijkheid en diplomatie bijgebracht, dat we alleen nog slecht Frans en bekakt Nederlands spreken. Dat is zelfs geen deelstaat meer waard. De mythe van de meertalige Vlaming heeft alleen maar het idee versterkt bij anderstaligen (ook bij EU-werknemers overigens) dat het Nederlands bij onsnauwelijks nog een voertaal is, waarom zouden ze dan nog de moeite doen om haar aan te leren.
Dat brengt ons bij de these van het cultuurflamingantisme, dat voor mij boven alle economische argumenten staat: zonder volwaardige cultuurruimte, die leeft via de taal en die politiek-staatkundig is afgebakend, blijven we negers met een stropdas in het koloniale Congo. We zijn dus gedoemd om het Nederlands te herontdekken, zoniet worden we opgeslokt door het zwarte gat van de indifferentie.
Een taal is namelijk veel méér dan een communicatiemedium, een “gebruikstaal”: onder het vocabularium zit een universum vol associaties, nuances, gevoelswaarden. De rijkdom van een taal situeert zich voorbij het register van de strikte betekenissen, in het onnoemelijk uitgebreid reservoir dat men het “collectief bewustzijn” noemt,- alle rationele-, ethische- en gevoelswaarden die we min of meer delen, zonder dat er iets van op papier staat. Daaronder zit dan nog iets veel vager en alomvattender, namelijk het “collectief onderbewuste”, ook wel de onderbuik genoemd,- een vettige stroom van driften en energieën, angsten en verlangens, die met onze historische conditie verbonden zijn.
Het Belgicisme van de Vlaamse culturele elite heeft haar zodanig van de “onderstroom” geïsoleerd dat de Vlaming zich bepaald “kulturfeindlich” gaat gedragen,- een fatale neerwaartse spiraal.
Het is aan de schrijvers, kunstenaars en intellectuelen om dit reservoir steeds weer om te woelen en te herkneden tot actuele cultuurobjecten die de gemeenschap in haar totaliteit aanspreken. We spreken dan over een “cultuurnatie”. Ze is pluriform en homogeen tegelijk. Frankrijk en Duitsland hebben zich, ondanks alle multiculturele en Angelsaksische druk, als dusdanig weten te handhaven, net omdat ze fundamenteel “ééntalig” zijn. Er loopt een lijn van Luther over Goethe tot Brecht, en een andere van Molière over Proust tot Houellebecq, die deze “cultuurgenen” doorgeeft en horizontaal distribueert. Zeker had elk van deze literatoren een eigen persoonlijkheid en stijl, en beslist waren ze allemaal wereldburgers. Toch maak ik me sterk dat ook een winkelbediende in de Duitse Aldi een stukje Goethe spreekt en denkt. Ik weet het zeker, ik heb ooit een verpleegster van het Rode Kruis Wagner horen zingen op de parking van de Bayreuther Festspiele, hoewel ze daar alleen maar stond om gasten op te vangen die appelflauwtes kregen van de warmte. En zelfs al heeft die Aldi-cassière geen letter van Goethe gelezen, het zit in haar accent, haar intonatie, zinsbouw, woordkeuze, het ritselt in haar ondergoed. Zelfs Nederland cultiveert dat taalkundig-verbindend merkteken, en kijkt meewarig-vertederend naar de polyglotte, hoffelijke Vlaming die in vijftien talen stottert.
Het is dan ook een enorme handicap dat onze cultuurmakers zich van hun emanciperende missie niét bewust zijn. De Vlaamse schrijvers spreken en schrijven onze taal niet, ze frazelen maar wat in het luchtledige, ook en vooral net wanneer ze “volks” proberen te doen en in pissijntaal vervallen, genre Dimitri Verhulst. Het Belgicisme van de Vlaamse culturele elite heeft haar zodanig van de “onderstroom” geïsoleerd dat de Vlaming zich bepaald “kulturfeindlich” gaat gedragen,- een fatale neerwaartse spiraal. De hilariteit omtrent de kakmachine van Wim Delvoye, de Baas Gansendonck van de Vlaams-Belgische kunstwereld, is prototypisch.
Zolang deze Vlaamse kloof zich doorzet tussen elite en basis, zal ook de Belgische dubbelzinnigheid blijven overleven. Een verpletterende verantwoordelijkheid die onze boekenbeurscoryfeeën dragen. En de media die hen ten tonele voeren.
Res Publica
Objectief is er geen enkele reden om het Nederlands als cultuurtaal te handhaven. We kunnen ons snel laten verfransen, in afwachting dat het Engels de wereldtaal wordt. We kunnen dan de grenzeloze wereldcultuur assimileren, niets is makkelijker en voordeliger. Objectief is er ook geen reden om voor Vlaamse onafhankelijkheid te ijveren. De geldstromen van de sociale zekerheid kunnen zich omdraaien, en België geniet internationaal en Europees nog altijd meer krediet dan Vlaanderen.
De “clou” ligt elders. Het gaat om intersubjectiviteit en het niveau van de communicatie, die uiteindelijk het niveau van de democratie bepaalt. Sociale cohesie, niet als kleinburgerlijke gezelligheid maar als hoogburgerlijk bewustzijn van een gedeelde cultuur. De taalverloedering die zich in de audiovisuele media afspeelt, de VRT voorop, mikt, ik vrees zelfs bewust, op het indammen van die bewustzijnsverruiming. Men heeft schrik van het volk en zijn revolutionaire potentie, daarom moet het ondergedompeld worden in lullig amusement en sentiment, de leutigheid van de talkshow en de BV-ersatzcultuur waar, godbetert, blijkbaar ook Bart De Wever zich heeft ingegooid.
We moeten niet “inbreken” in een versleten grondwet, we moeten er een nieuwe opstellen, voor een nieuw land in een nieuwe tijd.
Terwijl wij naar een politiek-bewuste cultuur en een cultureel-bewuste politiek moeten toegroeien, ver boven en buiten de trivialiteit van het mediacircus. Ik heb vroeger al herhaaldelijk gewezen op de “literaire” dimensie van een collectief grondwetsontwerp. Het kan hier niet zomaar gaan om een quasi-onbegrijpelijk document, in elkaar geknutseld door juridische techneuten. Integendeel, moet dit constitutioneel charter haast een gedicht zijn dat door een kind van zes gekend, begrepen en doorvoeld is. De stenen tafelen van een volksgemeenschap dus. Een Bill of Rights, een oer-konde die vijfhonderd jaar moet meegaan. Ik weet het, het klinkt als waanzin in een apokalyptische tijd. Toch is die nieuwe grondwet het enige dat ons kan redden van de totale nivellering en atomisering.
We moeten niet “inbreken” in een versleten grondwet, we moeten er een nieuwe opstellen, voor een nieuw land in een nieuwe tijd. Aan dat ontwerp moet een intens debat voorafgaan. De democratie speelt zich primair niet af in het parlement noch in het stemhokje, en ook niet in Thurn & Taxis, maar op straat, in de huiskamers, de cafés, de internetfora. Over alle ideologische grenzen heen, en zonder cordons, zullen de Vlamingen opnieuw moeten leren hun mond open doen en een pen leren hanteren, de kunst van de onenigheid ontdekken. De Vlaamse debatkring Res Publica is uitdrukkelijk met het oog daarop van start gegaan: als een intersubjectief platform dat uiteindelijk Vlaanderen cultureel, intellectueel én politiek (weer) op de kaart moet zetten. Het einddoel is een volwaardige eigen natie en niets minder, niet omdat we zo’n verstokte nationalisten zijn, maar vooral omdat we in een soort collectieve beschaving blijven geloven.
België kan in dat verhaal geen rol spelen, tenzij deze van distopie, negatieve plek, verzameling van ondeugden en voorbeelden hoe-het-niet-moet. De republikeinse uitdaging is anderzijds project en utopie tegelijk. Ik blijf erin geloven, meer dan ooit, ondanks de hatelijkheden van links en het reactionair geroezemoes van rechts. Voorbij het klassieke Vlaams-nationalisme moet hij ons bevrijden van alle oude kwalen en frustraties. Een kwestie van durven en springen. Herinneren, maar vooral ook vergeten, achter ons laten. Er leeft, dat weet ik zeker, ook en vooral bij de doorsnee-Vlaming, een verlangen naar een “oerkonde” die een tijdperk afsluit en er een ander opent. Een tekstuele caesuur dus, een dwarssnede in de geschiedenislijn.
Ik zal eindigen met een zeer politieke uitspraak van Sören Kierkegaard, iemand die in een taal schreef met nog minder beoefenaars dan het Nederlands:
“Het is beslist waar, zoals de filosofen zeggen, dat het leven naar achteren moet worden begrepen. Maar ze vergeten de andere kwestie, dat het leven naar voren moet worden geleefd.”
In 2012 zullen op lokaal, nationaal en internationaal vlak beslissingen genomen worden die iedere Vlaming aanbelangen. ”Vlaanderen Vlagt verder” wil blijven actie voeren op het terrein, tussen de gewone mensen, om het Vlaams zelfbewustzijn te stimuleren. Maar… “Koken kost geld!” en daarom zijn wij zo vrij een oproep te doen aan al wie na de voorbije feestdagen nog wat over heeft.
De promotie van Vlaanderen in binnen- en buitenland door de actievoerders van "Vlaanderen-Vlagt-Verder" is slechts mogelijk door het steuntje in de rug van velen. En zoals het spreekwoord zegt: "Vele kleintjes maken een groot!".
Onze bankrekening: op naam van Vlaanderen-Vlagt-Verder (p.a. Godfried Duprez Bellegemsestraat 33, 8510 Bellegem) 652-8159312-45 of IBAN BE44 6528 1593 1245 (BIC HBKABE22).
Turkse ministerin wil Turkse en religieuze les op scholen en universiteiten
De Integratieministerin van Baden-Württemberg, Bilkay Öney (SPD, sos) die van Turkse afkomst is, ziet de ‘migratiecultuur als integraal onderdeel van de maatschappelijke basis waarop mensen met elkaar uitwisselen’.
Öney wil een participatie- en integratiewet om het aantal (Turkse) migranten in overheidsdienst te vergroten. Ze wil dat veel vluchtelingen een verblijfsvergunning krijgen en de asielwetten beëindigen.
De ministerin pleit voor maatregelen om leerkrachten met een migratieachtergrond in het onderwijs aan te stellen om daar het onderwijs in de ‘moedertaal’ (Turks) van de grond te krijgen. Öney vindt dat religie geschikt is om waarden over te dragen. Ze wil een gericht beleid om de universiteit toegankelijk te maken voor grotere aantallen Turkse studenten. Het curriculum moet daarop toegesneden worden, zoals ‘uitbreiding van het studieaanbod met betrekking tot islamitische godsdienstpedagogiek, zodat scholen meer islamitisch godsdienstonderwijs kunnen aanbieden’.
Öney heeft de beschikking over een budget van 26,6 miljoen euro. Dat is ruim het dubbele van het budget van het Ministerie van Binnenlandse zaken en 7 keer zoveel als het Ministerie van Milieu. 23% van de inwoners van Baden-Württemberg stemde dit voorjaar op de SPD (bij een opkomst van 66%).
De moslims worden amper of nooit vernoemd bij erevermeldingen of prijsuitreikingen in de wetenschappen, kunsten e.d. maar in enkele vakgebieden zijn ze onklopbaar. Tot op vandaag kan men ze de grootste slavenhandelaren in de geschiedenis noemen. Hun tweede vakgebied is de piraterij. De slavernij wordt tegenwoordig meestal slechts binnenshuis toegepast; de piraterij daarentegen mag wereldwijd op de aandelenmarkt een hausse optekenen.
De wereldkaart toont waar de edele kunst der zeeroverij toegepast werd in 2011: zoals u kan zien spelen de feiten zich, op enkele uitzonderingen na, bijna altijd in moslimgebieden af. Er worden zowel mislukte pogingen als perfect uitgevoerde kapingen opgetekend. De Internationale Handelskamer (I.C.C.) is verantwoordelijk voor het in kaart brengen van de gegevens. Men kan hun webstek en actieve kaart hier raadplegen: http://www.icc-ccs.org/piracy-reporting-centre/imb-live-piracy-map . Klik op een ballonnetje voor meer details. De 12 piraterijdaden in Zuid-Amerika, waar meestal slechts de lading als buit meegenomen wordt, worden er ook op vermeld.
De piraten van Somalië zijn van een ander kaliber; zij roven geen borrelnootjes uit de kombuis, maar ontvoeren het schip met bemanning en lading, en verlangen een miljoenenlosgeld. Ze vallen aan met razendsnelle motorboten, zijn zwaar bewapend en deinzen voor niets terug. En toch zouden dit allemaal brave vissers zijn, die hun karig loon willen opsmukken met een bijverdienste.
En dat is allemaal de schuld van de kolonialisten, van de christenen, van de kapitalisten, van de bloedzuigers die de derde wereld leeggezogen hebben. Wat meer begrip zou geen slecht nieuwjaarsvoornemen zijn.
Clinton Webb : de eerlijkste VS-senaatskandidaat (helaas, het is satire)
Verkiezingscommercial van satirisch programma Whitest Kids U'Know. Senaatskandidaat Clint Webb somt zijn kwaliteiten op. Zijn vrouw is net mooi genoeg. Hij had een veilig baantje in het leger.
"We kunnen de noden van deze staat en mijn behoefte aan zelfverheerlijking op één lijn brengen."
Kleine dienstmededeling
Gisteren en ook vandaag nog, verschijnen er slechts een beperkt aantal artikels bij Angeltjes. We zijn niet in staking, er raast geen storm door onze weelderige kantoren maar andere plichten roepen ons weg. Volgens het Groot-Fascistisch Syndicaat dat onze belangen met knallende zweep, razende zwarte honden en verboden vuurwerk behartigt, hebben wij recht op 1 familiale baaldag per 3 jaar. Wij verdelen hem over twee halve. Met dank voor uw begrip.
Ray
03-01-2012
2002 - 2012
Sinds 2001 houden we al onze uitgeven bij, zelfs 20 eurocent parking wordt genoteerd. Dus na 10 jaar Euro-weldaad was het dan toch eens tijd om na te tellen wat “niets zal er duurder door worden” inhoudt. Want na deze propagandaslogan al gehoord te hebben na de invoering van de BTW – en de prijzenexplosie erna te hebben doorworsteld – waren we toch wel een klein beetje sceptisch.
Men tracht ons wijs te maken dat we een “subjectief duurder-worden-gevoel” hebben, een variante op het “subjectief onveiligheidsgevoel” en natuurlijk kunnen we alleen maar spreken vanuit onze eigen portemonnee, maar het zijn dan wel objectieve cijfers die we hebben.
Het zal wel niemand verwonderen dat we voor de zoveelste keer belogen zijn: alles, maar dan ook alles is pakken duurder geworden. De uitgaven voor het huishouden zijn met 32,5% toegenomen, taksen en belastingen vermeerderden met liefst 82,95%, telefoon samen met elektriciteit en gas stegen met 35,2% hoewel we dubbel glas en een condensatie verwarmingsketel plaatsten ondertussen. De kosten voor de auto gingen slechts 6,9% de hoogte in maar in 2002 reden we ongeveer 30.000km/jaar met een 2500cc. (€ 732,86 taks) en nu met een 1800cc. (€385,84) en minder dan 10.000km/jaar.
In 2013, na een jaar Di Rupo, gaan we, indien mogelijk, de zaken nog eens bekijken.
