vroeger

de geur van versgemaaid gras
doet me denken hoe het vroeger was
malse groene weiden
omhegd langs alle zijden

de koeien waren mager
en alles was veel trager
de zeisen kon je horen
in het ranke blonde koren

er was geen brommen van motoren
niets kon onze rust verstoren
gesteven boord als het zondag was
en maandag wachtte weer de was

en 's avonds moe wat knikkebollen
terwijl de nosterbollen rollen
met kromme rug in bed geraken
en misschien nog vlug een kindje maken

johan

Mahmoud Abu Rahma is wellicht één der moedigste Palestijnen in Gaza.  En omwille van zijn moed werd hij een aantal keren op verschillende plaatsen van zijn lichaam neergestoken.  Dit is wat er gebeurt onder het beleid van Hamas en Fatah bij iedereen die in Gaza vrijuit de foltering van en de aanval op onschuldige burgers verwerpt en een oproep doet voor vrije meningsuiting.

Mahmoud Abu Rahma’s misdaad bestaat erin dat hij een artikel publiceerde waarin hij zowel Palestijnse bewapende groeperingen als Hamas en Palestijnse Autoriteit beschuldigde van inbreuken op de mensenrechten en kritiek uitoefende op het misbruik van burgers als menselijk schild tijdens de oorlog tegen Israël.  In de Palestijnse gebieden mogen mensenrechtenactivisten en journalisten kritiek uitoefenen, onder dien verstande dat die kritiek gericht is tegen Israël.  Degenen die deze officiële richtlijn niet volgen eindigen achter de tralies of in een ziekenhuis.  De aanval op Abu Rahma had als doel anderen met gelijkaardige kritiek af te schrikken. 

Daar dit bericht geen “anti-Israël” invalshoek heeft – de reporters van de buitenlandse pers moeten immers de strikte aanwijzingen volgen, dat feiten slechts nieuwswaarde hebben als ze de staat Israël als boosdoener kunnen aanduiden – is het verhaal van Abu Rahma en dienst gevecht tegen de wetteloosheid en de gevolgen ervan, nergens opgenomen in de internationale media.  De man werkt voor de Al Mezan Center for Human Richts (vereniging voor mensenrechten) in Gaza.  Hij is misschien de enige mensenrechtenactivist, die het aandurfde publiekelijk de ernstige inbreuken van de mensenrechten onder Hamas en de Palestijnse Autoriteit aan de kaak te stellen.  Maar de prijs die hij betaald heeft is onwaarschijnlijk hoog.

Op 3 januari werd hij zwaar geslagen door gemaskerde mannen toen hij naar huis keerde in Gaza City.  Midden januari werd hij aangevallen door onbekenden, die hem verschillende keren neerstaken en hem zwaar gewond achter lieten.  Hij is zo bang dat hij niet naar een plaatselijk ziekenhuis durft te gaan voor verzorging.  

Zijn problemen begonnen quasi onmiddellijk nadat hij een artikel gepubliceerd had met de titel “De kloof tussen verzet en bestuur.”  Hij schreef: “Elke dag zien we dat burgers in grote getale opgepakt en aangehouden worden: niet voor misdaden die ze begaan zouden hebben, maar meestal om wie ze zijn, om wat ze denken, of om hun politieke betrokkenheid.”  En hij klaagt honderden gevallen van foltering en misbruik in Palestijnse gevangenissen aan.  Hij vindt dat een volk, van eender welke natie, de verantwoordelijkheid draagt de beleidsmakers hiervoor op het matje te roepen:  “We moeten in de spiegel kijken vooraleer we onszelf duidelijk kunnen zien.”

Wat zijn aanvallers vermoedelijk het meest in woede deed ontaarden was het verwijt dat vele onschuldige burgers gedood werden door “verzetsdaden” tegen Israël.  Refererend naar de doe-het-zelf raketten, die elke dag op Israël afgevuurd worden, vroeg hij zich af: “ Wie zal de bevolking beschermen tegen de foute daden van het verzet en de regering? Het is duidelijk dat het verzet dezelfde onverschilligheid toont als de Hamasregering ten opzichte van de bevolking.  Ontelbare burgers, kinderen inbegrepen, werden gekwetst door schietoefeningen van bewapende groeperingen in Gaza.” 

De internationale gemeenschap en de pers schiet hopeloos tekort voor de smeekbede van mensen zoals Abu Rahma, wat in de kaart van Hamas en de Palestijnse Autoriteit speelt om de inbreuken verder te zetten.  Wegkijken zorgt ervoor dat andere Palestijnen de waarheid niet durven zeggen.

Floriaan Terbeke
 
Bron: Stonegate Institute

weltschmerz

ik heb weltschmerz dromen
die me 's nachts overkomen
 na een avondlijke roes
ontwaak ik met de blues

ik wil me dan wentelen in je medeleven
maar dat wordt me niet gegeven
ik verlang nu hevig naar een zoen
maar moet nog een poosje boete doen

je laat me zwelgen in zelfverdriet
en doet alsof je het niet ziet
mijn wonden zal ik moeten likken
en de draad weer op gaan pikken

gisteren dacht ik dat ik kon toveren
en wou de wereld gaan veroveren
vandaag kruip ik in mijn hoek
terwijl mijn blik de jouwe zoekt

johan

Ze zien eruit als reusachtige voetbaldoelen zonder net.  In de plaats daarvan hangen zware betonbollen, zo groot als een pompelmoes, aan de lat. 

In de provincie Jawa Barat op het Indonesische eiland Java zijn de treinen steeds overvol.  De reizigers nemen niet alleen plaats in de trein, maar ook bovenop het dak: een oncomfortabele manier van reizen, maar bovendien ook gevaarlijk.  In de stad Bekasi hebben ze de oplossing gevonden: op verschillende plaatsen hebben ze daar een soort kader over de sporen opgericht waaraan betonbollen hangen.  Als een trein eronder door rijdt, blijft er slechts enkele centimeter ruimte tussen het dak en de bollen.  Deze constructies staan op plaatsen waar de trein noodgedwongen traag moet rijden.  Het is niet de bedoeling dat de zwartrijders gekwetst worden; ze moeten gewoon van het dak blijven.

Ons slecht karakter verleidt ons de suggestie te doen, betrapte intra muros zwartrijders een gratis ritje op het dak aan te bieden.

Floriaan Terbeke

Bron: 20 Min. online

het maagdje 

er liep een maagdje los
gisteren in het grote bos
ik zag het juist nog duiken
onder enkele dichte struiken

ze zat stilletjes te wenen
totdat een jager op zijn tenen
naar haar struik toe sloop
en langzaam bij haar binnen kroop

ze schreeuwde van genot
en omarmde het lot
van vrouwen die niet wilden
maar van plezier toch gilden

het gebeuren maakte haar blij
want haar maagd zijn was voorbij
en toen kwam er weer een jager aan
en zo kunnen we verder blijven gaan

er liep nu ook een homo door het bos
het hemdje open en de veters los
hij zag het fel besmeurde meisje staan
en dacht : "daar kom ik echt niet aan"

"ik gruwel van die wijven
met hun plakkerige lijven
geef mij maar een ferme vent
die mijn verlangens echt wel kent"

"ik hoop dat niemand het ooit weet
want ze maakt me toch een beetje heet
ik ga mij ook eens amuzeren
zoals die mooie knappe heren"

"ik denk dat ik nog wel even blijf
want hun geur bedekt haar lijf
en ik ga mij toch niet storen
aan wat mooie mannen kan bekoren"

"ik ga nu onder schuldgevoelens gebukt
want het is me feitelijk goed gelukt
ik heb wel even moeten slikken
om juist te kunnen mikken"

johan

Dat in tijden van economische crisis en financiële tekorten iedereen moet inleveren, behoort tot de sociale en solidaire logica. Of dat in de praktijk ook gebeurt, mag betwijfeld worden.

De Vlaamse Gemeenschap besteedt jaarlijks 480 miljoen voor het departement van cultuur.  Ook die sector zal niet kunnen ontsnappen aan de besparingen maar gezien de grote hunker die vele kunstbeoefenaars cultiveren naar een rechtvaardige, sociale en linkse maatschappij, zal er ongetwijfeld veel begrip bestaan voor gevraagde inleveringen.

Dat ministerin Joke Schauvliege zich zorgen maakt over besparingen binnen haar departement, siert haar. Zij is na een aarzelende en gecontesteerde start als Vlaams cultuurverantwoordelijke uitgegroeid tot een pleitbezorgster voor een ministerie dat ooit door de eerste cultuurminister van Vlaanderen, Karel Poma (PVV) het subsidie-departement genoemd werd.

In de loop der jaren heeft de politiek in het algemeen en de partijpolitiek in het bijzonder zich ontfermd over de vele aftakkingen binnen de Vlaamse cultuur.  De emotionele Bert Anciaux was dé uitgelezen figuur die de al even emotionele kunst- & cultuursector voor zich zou weten te winnen met lokkende subsidie-enveloppes. Het was niet enkel een uitwisseling van zieleroerselen, het ging om wederzijdse manipulatie en centen.

Individuele artiesten of groepen hebben historisch  voor de uitoefening van hun beroep steeds afgehangen van de adel en de machthebbers. Molière en Lully (met hun respectieve ensembles van acteurs en musici) leefden en werkten aan het hof in Versailles.  Schilders, beeldhouwers, dichters, musici, podiumartiesten trokken de Alpen over naar het machtige Firenze of het katholieke Rome om hun diensten aan te bieden.

Kunstenaars vandaag proberen hun vak uit te oefenen en hun talent waar te maken door hun projecten te laten opnemen via een of andere erkende subsidiestroom van de Vlaamse Gemeenschap. Want ook kunstenaars moeten leven. Zij dansen niet langer naar de pijpen van de koning of de hertog maar zij zijn sluw genoeg om de heersende politiek te dienen.  Ook al hebben de meesten geen idee van hoe het systeem functioneert, zij zijn links, omdat het nu eenmaal zo hoort (Jeroen Brouwers over zichzelf).  En als het er op aankomt, stellen zij hun welsprekendheid, hun komediantentalent genereus ter beschikking om te joelen, te juichen, te wenen en te schimpen zoals het regime dit graag hoort. Net zoals vroeger aan de hoven van de machtigen er alleen opgevoerd werd wat de koning welgevallig was.

Terug naar Vlaanderen, terug naar nu. 

Ik vind de stelling dat cultuur elitair is, een foutieve benadering. Kunst en cultuur is een zaak voor een minderheid, die zich over alle sociale lagen uitspreidt. Het kan zijn dat je die minderheid elitair noemt, zoals je bijvoorbeeld ook gehandicapten minderwaardig vindt maar daar doen wij niet aan mee.  Een volk dat zijn kunstenaars en zijn cultuur verwaarloost of minacht,  gooit door die houding zijn eigenheid, zijn waarden en zijn tradities te grabbel. Willen wij een gemeenschap die Pukkelpop als hoogste muzikale genot ervaart en die zich elke avond overlevert aan de melige dubbelzinnigheden van Woestijnviskneuzen ?  Of willen wij een maatschappij met actieve netwerken waarin de creatieve geesten gestimuleerd worden door het nieuwsgierige publiek ?  U weet wel de elite, heu ... ik bedoel een minderheid.

De Vlaamse Gemeenschap heeft verplichtingen om onze cultuur te onderhouden en te stimuleren. De internationale uitstraling van gezelschappen zoals het Koninklijk Ballet van Vlaanderen met optredens in de Verenigde Staten of China, de co-producties die de Vlaamse Opera realiseert met grote buitenlandse theaters, de optredens van onze symfonische of barok orkesten overal ter wereld zeggen meer over de identiteit van Vlaanderen dan de molenwiekende tussenkomsten van een schreeuwlelijk in de Euro-praatbarak.

Een onontkoombare vaststelling is dat al vele tientallen jaren de zogenaamde Schone en ook de minder Schone Kunsten in handen zijn van modieuze linkselingen die hun mandaat misbruiken om hun wazige politieke opvattingen gestalte te geven.  Het Toneelhuis in Antwerpen en de KVS in Brussel misbruiken vaak hun scènes om boodschappen te brengen die niet zozeer het publiek beroeren dan wel het regime behagen.  De raden van bestuur van die instellingen zijn bemand door een mini-copie van het Vlaams Parlement en daardoor mag een artistieke boodschap een partijpolitieke schreeuw zijn. De zalen worden opgevuld met gratis tickets, steeds dezelfde geestverwanten, naiëve verdwaalden en de tekorten worden bijgepast door de gemeenschap.

Niemand durft of wil aan die mistoestanden verhelpen uit angst beschuldigd te worden van ongeoorloofde inmenging in het artistieke beleid. Politiek-correct denken verlamt ook hier de kritische geest. 

Moeten daarom die subsidievreters op water en brood gezet worden ? Ik denk het niet.  Deze generatie wereldverbeteraars en eigen-profijtjagers wordt op termijn uitgeschakeld.  Zij zijn de voorlopige exponenten van een tijdsperiode die aan het aflopen is. Het échte theater (en dat is niet het Echt Antwaarps Theater) verdwijnt nooit, het maakt een crisis door en die werkt helend.  In een klein Antwerps theater loopt momenteel "Hamlet".  Bij het grote Toneelhuis was de laatste opvoering van dit Shakespearedrama een bewerking met de leuke naam "Ommelet" van en door Jan Decorte (de meeloper van JP Van Rossem die nog een tijdje in de Kamer heeft verwijld). Het is niet te verwonderen dat publieke gelden die besteed worden aan dergelijke instellingen, terechte wrevel opwekken.   

Vandaag verkondigt staatssecretaris John Crombez (SP-a) dat hij ondermeer de eenmansvennootschappen zal aanpakken die enkel bestaan om de sociale en fiscale lasten te ontduiken.  In de culturele sector zijn er ettelijken die hun diensten verhuren via een VZW om dezelfde redenen : belastingen en zware RSZ-bijdragen ontwijken. Vooral zij die de vuist ballen tijdens de Internationale en nadien in hun SUV stappen om naar de receptie op het keuninklijk paleis te stuiven en hun nederige trouw uit te spreken voor vorst en vaderland.

Cultuur is een ingewikkeld en duur dossier. € 480 miljoen, het is een gigantisch bedrag voor een gemeenschap van 6,4 miljoen mensen. Er bestaan ongetwijfeld misbruiken en die moeten uitgeroeid worden. Dat is de taak van ministerin Schauvliege en als zij het niet aanpakt, moet het Vlaams Parlement die taak verrichten.  Langs de andere kant willen wij geen Vlaanderen dat kunst en cultuur afwijst omdat linkse bobo's er momenteel de plak zwaaien. En als iemand mij een culturele junkie noemt -ook al ben ik een ervaren maar kritisch toeschouwer-  dan vind ik dit een belediging voor de vele honderdduizenden die onze Vlaamse cultuur ondersteunen met hun aanwezigheid. 

Ray

zedenles

hij nam haar zachtjes in zijn armen
en streelde haar lange haren
hij wou haar rillende lichaam verwarmen
en haar hevig snikken bedaren

hij kreeg toen een lap om zijn oren
en een trap tegen zijn edele delen
het was koud, ze was bijna bevroren
toen die vent haar kwam vervelen

verkleumde meisjes moet je laten rillen
en het strelen van hun haren staken
ga naar de kroeg om je dorst te stillen
en om de waardin het hof te maken

die heeft een lach die straalt
en lippen zoet als honing
zolang je maar betaalt
want de klant is koning

johan

Fatwa over de vraag of een moslim moet voorzien in het levensonderhoud van zijn weerspannige echtgenote. Van de nationale, officiële Egyptische expert geloofskwesties

Vraag: “Moet een man verder voor het levensonderhoud van een weerspannige echtgenote zorgen?”  (Als een echtgenote haar man niet gehoorzaamt, is hij volgens de sharia gerechtigd haar het levensonderhoud te onttrekken)

Antwoord: “De meerheid der islamgeleerden is het erover eens dat de moslimechtgenoot het offerfeest voor zichzelf en voor degenen, die hij plaatsvervangend vertegenwoordigt, moet betalen: d.w.z. voor zijn vrouw of ze nu slechts in theorie (gescheiden) of daadwerkelijk zijn echtgenote is.  Abu Hanifa (één der vier grondleggers der soennitische rechtscholen) meent dat het niet de plicht is van de man, maar wel dat de vrouw daar zelf moet voor zorgen.  Als er geen huwelijksleven meer bestaat, wegens het overlijden der echtgenote of een scheiding, dan gelden speciale regels voor de betaling van het offerfeest. 

De zorgplicht voor het levensonderhoud der echtgenote vervalt als zij weerspannig is.  Er bestaan twee vormen van weerspannigheid: als ze hem sexuele betrekkingen onmogelijk maakt of als ze het echtelijk dak zonder toestemming van haar man, of zonder een geldige reden, verlaten heeft.” 

Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel

Zou het niet veel logischer zijn dat men in de toekomst beroepspolitiekers zwaar zou kunnen beboeten en straffen omdat wetten die ze hebben gestemd niet blijken te werken en aan de belastingbetaler fortuinen hebben gekost  ? Omdat politieke vrienden, die ze aan mandaten hebben geholpen op gemeenschapskosten, onbekwaam bleken en voor een hoop ellende hebben gezorgd ?

Freddy Van Gaever

Koçak en Koç : eerste prijs Absenteïsme

In Beringen zit de burgemeester Marcel Monelaers (CD&V) met een serieus probleem. De brave man heeft al jaren last met twee Toerkse schepenen.

Deze twee kebabbers blinken uit door afwezigheden tijdens de gemeentelijke raadszittingen. De heren Koçak en Koç vinden het blijkbaar niet nodig, ondanks het feit dat zij schepen zijn,  om zich te verantwoorden. Dit spelletje is al enkele jaren aan de gang  in zoverre dat de burgemeester reeds beroep gedaan heeft op Jo Van Deurzen en Ingriet Lieten om beide heerschappen tot de orde te roepen en hen op hun verplichtingen te wijzen.

Bert Schoofs en zijn VB-fractie hebben zelfs het ontslag van de twee renegaten geëist. De ene stuurt zijn kat en de andere is steeds ziek als er moet gestemd worden en beslissingen worden genomen. Beide Toerkse schepenen ontvangen maandelijks 375O euri bruto om hun job te doen.

De burgemeester is de toestand zat en overweegt de beide kebabbers te laten schorsen.

Er  zit echter een rode adder onder het gras. De SP.a van Beringen,waar beide Toerken toe behoren (of wat dacht ge ?) is absoluut niet te vinden voor deze drastische beslissing van een hopeloze burgemeester want de linksen in Beringen moeten de stemmen hebben van de Beringse allochtonen en daar schijnen nogal veel Toerken te wonen.  Ook Ingriet Lieten kijkt nu liever de andere kant op. Oktober nadert weet u wel. Wat zou Brunoke Tobback hier op te zeggen hebben?

Senior

PST : lees ook het artikel van juni 2010 in Het Belang van Limburg waaruit blijkt dat ook toen de volgelingen van Erdogan uitblonken door afwezigheden.

Niet te verwonderen dat de VLD Turtelbaum naar Antwerpen stuurt, daar wonen nog communicatie kampioenen die hun mannetje kunnen staan met rekenkunde.

http://www.hbvl.be/nieuws/sport/wielrennen/aid1110121/met-2-miljoen-is-wk-veldrijden-in-koksijde-duurste-ooit.aspx 

In het artikel van Luc LAMON in "Het Belang van Limburg"  staat vermeld :

"Foto PhotoNews : Het WK Veldrijden van vorig jaar in het Tsjechische Sankt Wendel."

En volgend jaar gaat het WK veldrijden door in het DUITSE Praag.

Ludo 

Genocide in Tibet

"In het zuidwesten van China zijn gisteren twee Tibetaanse demonstranten doodgeschoten door de Chinese politie. Volgens de Tibetaanse regering in ballingschap brengt dat het dodental van deze week al op vijf". Aldus HLN.

We zullen er in het Tv-nieuws niets over vernemen.

Mieke

*****

Maggie is helaas geen magie

Geachte redactie,

Miss Maggie (ik schreef bijna Miss Piggy) wil blijkbaar Flipke Muyters naar de kroon steken. Na haar voorafgaandelijke blunders over nadenken en meer poen vragen voor haar departement, is ze zich nog meer in de vernieling aan het rijden.

In haar recentelijk gesprek met een journaliste van Humo had zij het over "gangbangs" in het Brusselse. Blijkbaar bedoelde zij "stadsbendes" maar is haar het verschil tussen beide niet goed bekend, of wel ?  Na confrontatie met haar uitspraak over "gangbangs" verklaarde miss Maggie dat zij die woorden NOOIT gezegd heeft. Maar ... het gesprek is opgenomen en nu staat Maggie (weeral) in haar blootje.

Het zit deze Trees echt niet mee en ze flapt er maar wat uit hetgeen haar al een stille wenk opgeleverd heeft van hogerhand om meer te zwijgen. Enfin, beweren, dat ge iets niet gezegd hebt als er bewijzen bestaan van het tegendeel, is liegen ... en wie zei er recentelijk dat liegen in de politiek niet kan ? Juist .. Sas van Rouveroy ,stalgenoot van Maggie. Vooruit Sas zet haar bij de bock!

mvg - Senior

*****

Commentaar op enkele bijdragen

Geachte heer Ray,

Platenruiter Vader Ka, die een vaste job schijnt te hebben in dansgelegenheid Vierkant, slaat spijkers met koppen: “Ik ben voor een eengemaakt België, maar dan moet je wel alle talen spreken.” Het ontgaat hemzelf blijkbaar volkomen, maar verder commentaar is compleet overbodig.

De schuldencrisis is niet zo lastig om uit te leggen, wat politici van allerlei pluimage daarover ook mogen beweren. Ik probeer het in anderhalve alinea:Wanneer bertie honderd frank schuld heeft aan Ray, en Ray heeft honderd frank schuld aan Savat, en Savat heeft op zijn beurt honderd frank schuld aan bertie, zijn we dan met ons drie in België rijker of armer geworden?Maakt precies niet uit, zegt u, en óf u gelijk heeft, want schuldvergelijking staat tot nader order gewoon in het burgerlijk wetboek. We gommen dat gedrieën uit en we beginnen terug van vooraf aan.

Wanneer we echter niet meer spreken over honderd frank of tweeëneenhalve euro, maar over miljoenen en miljarden euri, die bijvoorbeeld Portugal schuldig is aan Finland en Griekenland schuldig is aan Luxemburg en wellicht ook Wallonië schuldig is aan Vlaanderen, dan schiet het burgerlijk wetboek tekort. Er is op Europees niveau immers geen vergelijkbaar systeem van schuldvergelijking ontwikkeld om het zo eenvoudig voor te stellen, en dat maakt dat we in Europa allemaal armer worden. Waarbij elke burger terecht de vraag mag stellen of de Europese regelneven en –nichten zich de afgelopen periode inderdaad bezig moesten houden met de receptuur van de Geraardbergse mattentaart, de uitbreiding van het aantal vierkante centimeters leefruimte voor legkippen en de gemeten hoeveelheid fijn stof om het smogalarm af te kondigen, dan wel of het niet beter was geweest een soortement schuldvergelijking van kracht te stellen tussen de lidstaten onderling, met als eerste premisse uiteraard dat geen enkele lidstaat meer schuld aankan, dan-ie kan terugbetalen! Dat laatste kan niet eenvoudiger zijn dan het is.

Want de schuldenaars hebben zonder scrupules té veel schuld op zich mogen nemen die ze nooit zullen kunnen terugbetalen en de schuldeisers zullen hun vordering voor een groot deel kwijtspelen. Kredietbeoordelaars zullen weldra wel besluiten dat de schuldenaars (bijvoorbeeld Portugal, Griekenland en wellicht ook Wallonië) hun kredietwaardigheid verliezen en dus niet van vooraf aan meer zullen kùnnen herbeginnen en de schuldeisers (bijvoorbeeld Finland, Luxemburg en wellicht ook Vlaanderen) zullen een substantieel en definitief verlies in harde contanten lijden. Iedereen armer. Simpel, toch?

In Libië vreet intussen de revolutie haar eigen kinderen op. Maar vertel me iets nieuws.Het is daar wachten op de nieuwe sterke man. Sterke vrouw zal ginder niet zo snel aan de orde zijn. Of ging u me iets nieuws vertellen? Rundskop heb ik nog niet gezien, maar ik duim mee.

Vriendelijke groeten, bertie

*****

Dj Daddy K

Lieve Angeltjesvriendin Foxy,

Ik had uw scherpe, vinnige schrijfstijl reeds gemerkt, teméér omdat Uw YT-alias ook merkbaar was en uw reactie als conferaturbron genomen om te antwoorden in het Nederlands (want de "beschermer" van die arrogante walenkop is... een Vlaamstalige).

Toch hartelijke dank voor Uw reactie hoor : het heeft mijn dag goedgemaakt. Geachte Redactie, I owe You one, indien U deze boodschap aan onze Angeltjesvriendin wil publiceren of doorsturen, eigenlijk mogen jullie fier zijn op Jullie "volgelingen" ...  toch reeds 2 Angeltjesfans die de "culot" van de francofoontjes openlijk willen/durven aanklagen op YT, waar het kàn gelezen worden door àlwie er énig belang aan geeft.

Victor van Vosselaer

Yes, de commercie en de concurrentie hebben officieel en publiekelijk hun intrede gedaan in de maffieuze wereld van het syndicalisme.

Een sluwe bedrijfsleider, die met een zwaar orderboek zit, wil per se zijn productie niet onderbreken voor de dubieuze staking van 30 januari aanstaande : hij betaalt zijn personeel een extra premie van 30 euri bovenop hun dagloon als zij die dag de staking laten voor wat ze is en hun betaalde job komen uitoefenen. Het bedrag van de premie is niet toevallig identiek aan de stakerspremie die de syndicaten uitbetalen aan hun leden als zij die dag niet gaan werken.

En hoe reageert de provinciale leiding van het ABVV ?  Woedend bieden zij aan hun leden een premie van € 60 als zij hun werk die dag in de steek laten. De VRT, altijd bereid om waar de linkse trom geroerd wordt, een cameraploeg ter plaatse te sturen, laat de provinciale ABVV-er zijn oorlogszuchtige verklaringen den volke kond doen.  De man geniet van zijn gloriemoment en gaat zelfs zo ver te beweren dat de firma Veldeman Bedding klaarblijkelijk té veel geld heeft en hij zal ze daarom dwingen met een nieuwe CAO om hogere lonen uit te keren. Deze openbare poging tot chantage gebeurt nota bene op de openbare regimezender.

Onmiddellijk heeft de nationale ABVV-leiding haar voortvarende provinciale afgevaardigde teruggefloten. Zelfs de onredelijke Rudi de Leeuw vond dat dergelijke houding te ver ging. Het opbod van € 60 werd ingetrokken.  Zeer ongebruikelijk, dat de leiding van een vakbond een van haar mandaathouders verloochent.

Er zijn binnenkort syndicale verkiezingen en dat zweept de gemoederen op. De vakbonden, die zelden of nooit een blijk van verantwoordelijkheid vertonen, hebben lak aan de huidige economische problemen : zij grijpen ze aan, om zichzelf te profileren als de verdedigers van de sociaal zwakkeren. Terwijl ze in realiteit de dialoog arbeid-kapitaal herleiden tot een ordinair straatgevecht. Nu zelfs met gebruikmaking van tactieken uit de verfoeide kapitalistische wereld. De angst moet groot zijn bij de rode kameraden.

Ray

Onze samenleving is snel aan het verzuren.

Het volstaat om aandachtig te luisteren naar recente verklaringen van een reeks pas benoemde Ministers en Staatssecretarissen in de nieuwe regering om tot deze vaststelling te komen.

Normaal zou men kunnen verwachten dat deze excellenties hun kiezers een hart onder de riem zouden komen steken door positief nieuws mede te delen en  er op te wijzen wat ze reeds hebben verwezenlijkt. Maar niets daarvan.

We hebben steeds meer en meer de indruk dat de vertegenwoordigers van deze nieuwe regering overtuigd zijn dat de toekomst van dit land inderdaad aan de onproductieven moet overgedragen worden en dat men de kiezers duidelijk moet maken dat de productieven hard moeten aangepakt worden. De productieven straffen blijkt nu het marsbevel te zijn. Daarom hoorden we de laatste dagen niets anders dan aankondigingen van meer boetes, hogere boetes, meer controles, meer personeel voor fraudebestrijding enz.

Zo vernamen we een recent verhaal van een taxi-uitbater die vernam dat men een van zijn wagens had aangeslagen.  Bij een controle was vastgesteld, dat een van zijn chauffeurs een klant had opgeladen op een plaats waarvoor die taxi-uitbater geen vergunning had. Een telefoontje van de verbalisant naar het parket bleek voldoende om het betrokken voertuig aan te slaan en te laten wegtakelen. De taxi-uitbater is nu blijkbaar voor vele maanden zijn voertuig kwijt in afwachting van een beslissing door de rechter. Aangezien hij op geen weken na weet wanneer zijn proces gaat voorkomen heeft hij zijn chauffeur moeten ontslaan. Bovendien moet hij nu nog absurde stallingskosten betalen voor een wagen die normaal in zijn garage zou kunnen staan. De uitbater liet ons weten er zeer ernstig aan te denken om zijn bedrijf te stoppen.

"Hoe is het mogelijk dat men mij in dit land voor dergelijke kleine inbreuk dergelijke absurde schade laat ondergaan? Ik die nu moet vaststellen dat talrijke allochtonen die zelfs onze taal niet spreken en voor wie het stratenplan van onze Stad een totaal onbekende is WEL aan vergunningen zijn geraakt ? Men is hier zot aan het worden en ik word verlegen Vlaming te zijn! Schrijf er mijn naam maar bij."

Tot daar een zeer boze persoon die reeds tientallen jaren in het vak zit en steeds ruim 50 uur per week heeft gewerkt en veel belastingen betaald.

Een wegvervoerder, aan wie wij dit verhaal vertelden, bleek onmiddellijk de taxi-uitbater bij te treden.

"Er zijn duizenden werklozen in dit land en ik kan de laatste tijd zelfs geen chauffeurs meer vinden." verklaarde hij mij. "Werken wordt in dit land zwaar gestraft. Ik heb reeds meerdere boetes van meer dan 1000 euro moeten betalen voor chauffeurs die 10 of 20 minuten te lang bleken te hebben gereden. Aangezien meer en meer vervoerders nu eisen dat hun chauffeurs een gedeelte van die boetes moeten betalen beginnen velen af te haken. Waar gaat dit allemaal naartoe ?"

Deze hogervermelde productieven staan nu reeds op het punt om af te haken en weten blijkbaar nog niet wat de huidige regering nog allemaal in petto heeft. Er is sprake van om zware boetes op te leggen voor zelfstandigen en bedrijven voor fouten die door derden werden gemaakt. Zo zou b.v. een bouwbedrijf in de toekomst zwaar kunnen beboet worden omdat een onderaannemer niet in orde is met de sociale wetgeving die bv iemand n het zwart heeft laten werken. Waar gaat dit nu inderdaad allemaal naartoe ?

Zou het niet veel logischer zijn dat men in de toekomst "beroepspolitiekers" zwaar zou kunnen beboeten en straffen omdat wetten die ze hebben gestemd niet blijken te werken en aan de belastingbetaler forfuinen hebben gekost  ? Omdat politieke vrienden, die ze aan mandaten hebben geholpen op gemeenschapskosten, onbekwaam bleken en voor een hoop ellende hebben gezorgd.

Dat zouden pas logische beslissingen zijn.

Men zegge het voort ...

Freddy Van Gaever

Sponsoring is een systeem waarbij een bedrijf een financiële overeenkomst sluit met een culturele, sportieve of andere instelling en waarbij de beide partijen mekaars naam en reputatie ondersteunen. Daarbij schenkt de sponsor een overeengekomen bedrag en ontvangt hij als tegenprestatie : naamsvermelding bij activiteiten, gratis tickets, receptie(s), enz.

De idee is komen overwaaien uit de States waar alle culturele instellingen bijna uitsluitend bestaan bij de gratie van mecenaat, giften en sponsoring. Gulle publieke subsidies zoals wij die in Europa kennen, zijn ginder onbestaand. Vandaar dat het grote Amerika in verhouding weinig voorstelt op het vlak van de kunsten.

Het belgische communicatiebedrijf Belgacom, met aan het hoofd de gecontesteerde Didier Bellens, beschikt over een jaarbudget van 12,5 miljoen euri voor sponsoring en is daarmede een van de grote spelers op de belgische sponsoringmarkt : iedereen van klein tot groot wil met de blauwe kleuren van Belgacom getooid zijn.  In  2010 boekte Belgacom een nettowinst van 1266 miljoen euri. Bellens gaat er van uit dat hij persoonlijk dit geld verdiend heeft en dat verklaart een stuk 's mans pedanterie. De weinig scrupuleuze Belgacom-topman reed al meermaals over de tong, omdat het verschil tussen mijn en dijn niet tot zijn bevattingsvermogen doordringt ; ook nu is het weer prijs.

Het parket van Bergen heeft een vooronderzoek geopend naar een aantal dubieuze sponsoractiviteiten van Belgacom, waarbij het niet steeds duidelijk is welke tegenprestatie het communicatiebedrijf ontvangt van de tegenpartij. Is dit sponsoring door een overheidsbedrijf of is het veeleer het zoeken van politieke steun, het paaien van machtspolitici ?

In juli 2011 werd Bellens beschuldigd van corruptie. Hij zou in ruil voor reisjes en uitnodigingen voor evenementen een gebouw in Bergen voor een spotprijs hebben verkocht aan de Di Rupo-vertrouwelinge Edmée De Groeve, ooit grote bazin van de luchthaven van Charleroi, beheerder van de NMBS en van de Nationale Loterij. Wij hebben destijds Edmée uitvoerig bezongen en toegejuicht bij Angeltjes, zoals onze lezers het zich zullen herinneren. Madame De Groeve (een oorspronkelijke Oost-Vlaamse) maakte carrière  in Bergen en via de FGTB (ABVV) kwam ze terecht in de PS waar ze zich nestelde in de warme omgeving van Elio en beloond werd met allerlei lucratieve jobs. Zij schroomde zich niet haar onkostennota's in te dienen bij zowel de NMBS als bij de Luchthaven van Charleroi en ze maakte vrolijke sier met reisjes, ondermeer naar Tenerife met een select clubje vrienden (Elio's broer was een van hen) dat alles op kosten van de gemeenschap. Edmée en Didier, twee parvenus aangehaakt bij de Parti Socialiste, gek op glitter, glamour en geld, veel geld maar nooit genoeg.

Herinner u de uithalen van Di Rupo, in zijn toenmalige functie van PS-voorzitter een aantal jaren geleden toen er bijna elke dag een financieel schandaal tevoorschijn kwam in Scharreleroi. Op zeker moment kon het college van burgemeester en schepenen van die Waalse Prachtstad in de stadsgevangenis vergaderen, want het rode zootje zat er bijna voltallig achter de tralies. Verontwaardigd als een suikertante die haar neefje betrapt met zijn vingers in haar handtas, riep Di Rupo uit : "J'en ai marre des parvenus". (ik heb mijn buik vol van de parvenus). In zijn eigen stad onderhoudt hij sedert jaren zijn eigen club van parvenus.   

De sponsorgelden van Belgacom gaan in Bergen ondermeer naar de Ethias Trophy, waar een beperkte publieke belangstelling voor bestaat :  vorig jaar 125.000 euri. Het Festival du Film d'amour kreeg 30.000 euri. De lokale voetbalploeg Mons kreeg Belgacomgelden in de jaren 2004, 2005, 2006. Om welk bedrag het gaat is niet bekend. Voor Bergen 2015 Culturele Hoofdstad maakte Belgacom een budget vrij van 2 miljoen euro voor de periode 2011-2015. Maar na de inbeschuldigingstelling van Bellens door onderzoeksrechter Alain Blondiaux werd de ondertekening van het contract uitgesteld. Bellens was in contact voor dit grote sponsordossier met de kabinetschef, Anne-Sophie Charle (zonder s) van Di Rupo.

De Morgen meldt  dat Belgacom de voorbije jaren wel meer opmerkelijke sponsordeals heeft afgesloten. Zo kan de Yachtclub in Nieuwpoort, waar de zeilboot van Bellens ligt, rekenen op 100.000 euro gespreid over vijf jaar. De Yachtclub heeft inmiddels laten weten, dat alles in orde is : het gaat om gul mecenaat.  Prima, en wat is de return ?  Justine Henin kreeg twee maanden nadat ze definitief gestopt was met tennissen een sponsorcontract van 375.000 euro per jaar. Het Lokers BH-bedrijf Van de Velde zal met Henin geen contract maken.

De namen Di Rupo en Bellens duiken nogal veel samen op in affaires die op zijn zachtst gezegd een reukje vertonen.  Elke dag is er wel een reden om u beschaamd te voelen dat u tegen heug en meug een belg bent.

Ray

.

Enkele van de nieuw verkozen leden  van de Moslimbroeders in het Egyptische parlement.

Drie zijn in slaap gesukkeld,  drie staren verveeld in het rond, eentje leest een boekje, een andere tokkelt op zijn gsm : de ene baard is de andere niet, want ze zijn niet alle even lang.  

De islam heeft duidelijk zijn entrée gemaakt in het Egyptische parlement.  De jubeltonen van de media klonken in alle superlatieven “vrijheidsvechters,  democratiebeweging, revolutie” tijdens de zgn. Arabische Lente om de tegenstanders van het regime de hemel in te prijzen.  Angeltjes heeft van bij het begin gewaarschuwd voor de mogelijke invloed van de islamieten : onze ergste vrees is waarheid geworden – erger dan we toen konden vermoeden : meer dan 70% der messenslijpende shariavoorstanders zitten in het parlement en tonen hun betrokkenheid bij de democratische bestuurswissel. (moslimbroeders en salafisten) Voorwaar een mijlpaal, het parlement van de baarden, het parlement van de islamieten.

Zoveel baardmannen heeft het Egyptische parlement sinds zijn oprichting in 1923 nog nooit mogen verwelkomen.  De meesten van hen dragen een maatpak, maar dat is waarschijnlijk een schoonheidsfoutje.  Braaf lezen ze hun eed af van een papiertje: “Ik zweer bij Allah, dat ik de onaantastbaarheid van de natie en het republikeinse systeem trouw zal bewaren.  Ik zal mij wijden aan het belang van het volk, de grondwet en de wetgeving respecteren.”  Enkelen – nog – radicalere islamieten, voegen eraan toe “zolang dit niet in strijd is met de wet van Allah”.  

Drie uur duurt het vooraleer alle 508 volksvertegenwoordigers hun eed gezworen hebben.  Meer dan 10 miljoen Egyptenaren hebben hun vertrouwen aan de moslimbroeders gegeven: dat is 47 %.   Daar bovenop - een cijfer waar niemand rekening mee gehouden heeft – kwamen de stemmen van 7.5 miljoen aanhangers van de partij der Salafisten, goed voor 25%.  Die hadden aangekondigd hun eed van trouw op de sharia te willen afleggen, maar de confrontratie bleef nog even uit. 

Alle islamitische partijen tezamen beschikken over ca. 2/3 van de zetels. De kleine Wasatpartij, een gematigde splintergroep van de moslimbroeders, kon 2% der stemmen veroveren.  Het is daarom eerder onwaarschijnlijk dat de islamieten niet zullen proberen hun stempel op het land der farao’s te drukken.  In welke mate dit zal gebeuren zal ons in de volgende weken of maanden duidelijk worden als de 100 leden van de grondwetscommissie benoemd worden en wetswijzigingen gestemd worden.  Met die nieuwe grondwet bepaalt Egypte zijn weg naar de toekomst of zijn weg naar de duisternis.

Jonge liberalen hebben op de Tahrirplaats allicht niet hun leven gelaten om hun land te zien afglijden naar een nieuwe dictatuur, de dictatuur van een onzichtbaar, alom tegenwoordig en onaantastbaar idool, ondefinieerbaar en toch afdwingbaar, het idool van Allah.  De hoeders van de revolutie hebben opgeroepen tot massale protesten op de eerste verjaardag van de opstand: een week van de droefenis en van de woede. 

Westerse diplomaten gaan ervan uit dat de oorspronkelijke opstandelingen hun verkiezingsnederlaag niet zonder protest gaan accepteren.  De enkele partijen die uit de asse van de revolutiebrand ontstaan zijn hebben slechts 3.4% van de stemmen kunnen bemachtigen. 

Egypte heeft groen gestemd.  Groen voor de hoop en groen voor de islam.  Een contradictio in terminis, zoals democratie en islam. 

Floriaan Terbeke

Bron: internationale media, pi-news.net

Morgen 26 januari is het Gedichtendag, inmiddels een mooie traditie waar Angeltjes graag aan deelneemt in een tijdswende waar vele dagen helaas Miseriedagen zijn.

Peter Holvoet-Janssen, de Antwerpse stadsdichter nam afscheid in Oostende van zijn poëzie-regentschap met een gewrocht dat zo overgenomen lijkt uit Sienjaal van Paul van Ostaijen.  Deze tekst verschijnt op een kademuur in Oostende. Peter Holvoet-Janssen is niet direct een hoogtepunt geweest in de reeks Antwerpse stadsdichters.  Benieuwd wat Bernard de Wulf er zal van terechtbrengen.

Morgen vergast Angeltjes u op een hedendaagse Vlaams-nationale dichter die veel te weinig erkenning krijgt. Zoals dat steeds het geval is.