Voor enkele dagen hebben we de problemen van het Beringse schepencollege besproken met betrekking tot de non-activiteit van twee socialistische Turkse schepenen, Selahattin Koçak en Ahmet Koç.

De zaak is geëscaleerd en gisteren (26 januari 2012) zou, volgens TV-Limburg, het schepencollege beslist hebben, de bevoegdheden van de twee renegaten voor een maand te schorsen.  Deze ongebruikelijke en harde beslissing werd niet enkel genomen door de CD&V-ers maar ook door de andere SP-a schepenen, die ver van gelukkig zijn met de onverantwoorde wijze waarop de twee Turkse afgevaardigden hun mandaat vervullen. Volgens burgemeester Mondelaers (CD&V) behalen de beide flierefluiters een aanwezigheidsscore van 40%. Gebuisd.

Selahattin Koçak, die enkele jaren geleden regelmatig opgevoerd werd in ontspanningsprogramma's van de VRT, had er op gerekend dat hij bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen de socialistische lijst zou aanvoeren.  De vlotte causeur was het TV-succes naar het hoofd gestegen.  Zijn partij was echter minder opgezet met de prestaties van de man en zijn nonchalante levenswijze die hem enkele keren in contact bracht met politie en justitie.

Sturen de twee geschorste schepenen aan op een breuk met hun partij ?  Rekenen zij op de steun van de Turkse gemeenschap en eventueel op die van andere allochtonen in Beringen om de confrontatie aan te gaan met de andere partijen ?  De zetelverdeling is momenteel als volgt : 12 CD&V (inclusief de burgemeester), 12 SP-a, 8 Vlaams Belang (met Bert Schoofs) en 3 VLD.

Wordt vervolgd. 

Savat

In Norderstedt (Noord-Duitsland) meent Selim Reid het gat in de markt gevonden te hebben.  De man is het beu dat zijn moeder in het openbaar vervoer lastig gevallen wordt en hij heeft daarom een eigen moslim taxidienst opgericht.  Zo zullen volgens hem ook zijsprongetjes vermeden worden. Een gesprek met de vindingrijke ondernemer:

Selim Reid: Vele zusters en broeders hebben het moeilijk met het feit dat ze niet van het openbaar vervoer kunnen gebruik maken, omdat de door de islam voorgeschreven scheiding der geslachten hier niet toegepast wordt.  De klachten van onze zusters en broeders nemen steeds meer toe en zo ben ik op het idee van een moslim taxidienst gekomen.
FT: Uw motivatie is dus pure naastenliefde?
Selim Reid: Niet uitsluitend, ook omwille van een persoonlijke ervaring.  Ik heb vroeger eens gezorgd dat mijn ouders met iemand konden meerijden van Hamburg naar Berlijn.  Men hoort het immers niet dat ik een migrant ben.  Toen ik mijn ouders naar het trefpunt bracht, zag ik de ijskoude blikken van de chauffeur en zijn gezelschap.  Het was duidelijk dat ze niet van buitenlanders hielden.  Tijdens de rit hebben ze over vreemdelingen in het algemeen en over het hoofddoek van mijn moeder zitten schimpen.  Daar mijn ouders niet op de autobaan konden uitstappen, hebben ze dat alles over zich heen moeten laten gaan.  Men ging ervan uit dat mijn ouders geen Duits verstonden. 
FT: U spreekt over discriminatie en u bekritiseert de onwetendheid van de meerderheid der bevolking.  Is het niet zo dat u met uw taxidienst juist de scheiding – veroorzaakt door de onwetendheid – in de hand werkt?
Selim Reid: Wij doen niets anders dan de christelijke kerkelijke gemeenschappen, die elkaar ondersteunen.  Bovendien mogen niet-moslims ook meerijden.  Wie echt een dialoog wil aangaan, vindt die bij moslim-taxi. 
FT: Waarin onderscheidt u zich van andere vervoersmogelijkheden?
Selim Reid: Het feit dat moslims, zowel mannelijke als vrouwelijke, volgens de islam liefst gescheiden moeten blijven, verhindert onze broeders en zusters vervoermogelijkheden te gebruiken, waarbij we noch de chauffeur noch de medereizigers kunnen kiezen.  Daarom was het voor moslima’s heel moeilijk zonder begeleiding de gewone vervoermogelijkheden te gebruiken.  Met moslim-taxi bestaan deze problemen – alhamdulillah - (zo Allah wil) niet meer, want geïnteresseerden zullen bij ons aanbod onmiddellijk kunnen vaststellen of het om een mannelijke, resp. vrouwelijke persoon gaat.  Zo beschermen wij de huwelijken.  Ik heb al dikwijls gehoord dat gehuwden in het openbaar vervoer iemand hebben leren kennen, wat dan tot een zijsprongetje geleid heeft en dat hun huwelijk en gezin daardoor kapot gemaakt werd.
FT: U ziet het als uw opgave het huwelijk te beschermen?
Selim Reid: Ik bied gewoon de mogelijkheid om het risico op ontrouw te beperken.  Mijn hulpbetoon is islamitisch geïnspireerd.  Wij, moslims, passen op elkaar, wij zijn zusters en broeders in ons geloof en wij ondersteunen elkaar.
FT: Hulpbetoon?  Tenslotte gaat het toch om geld verdienen, nietwaar?
Selim Reid: Moslim-taxi is - alhamdulillah - de eerste islamitische vervoercentrale in Duitsland en in heel Europa, die vervoergelegenheid voor moslims aanbiedt.  Mijn concept kan men vergelijken met een meubelfirma.  De ene specialiseert zich in keukens, de andere in zitmeubelen.  Ook ik speel in op een speciaal segment van de markt en ik verdien daar misschien wel iets bij.  Het is geen parallelle maatschappij; het gaat om verschillende interesses die zich ontmoeten en die ik wil bedienen.
FT: Bent u nog met iets anders begaan buiten de scheiding der geslachten en de zorg om het huwelijk?
Selim Reid: Het beste aan het moslimvervoer is zonder meer de Da’wa, de opdracht.  Welk ander gespreksthema behalve het geloof kunnen mensen bij een eerste ontmoeting hebben als ze een zelfde geloof delen?  Uiteraard is dit de islam.  Bovendien kunnen we die gelegenheid benutten om anderen te overtuigen.  Ik wil ertoe bijdragen dat moslims samen komen, elkaar bijstaan en met elkaar de islam versterken.  En dat niet-moslims ons geloof omarmen.
FT: Niet-moslims moeten dus tegelijkertijd bekeerd worden?
Selim Reid:  Het gaat om een uitnodiging tot de islam; zulke uitnodigingen behoren tot de opdracht van elke moslim.  Ik ben ervan overtuigd dat de islam alle religies verbindt en dat er slechts één ware God bestaat.
FT: Uw idee lijkt ons wat gedateerd.  Hoe past een scheiding van man en vrouw in de huidige maatschappij?
Selim Reid: Steeds meer mensen bekeren zich tot de islam, het grootste gedeelte daarvan zijn vrouwen.  Deze dragen vrijwillig een hoofddoek; niemand onderdrukt hen.  De scheiding der geslachten maakt deel uit van ons geloof en de islam maakt deel uit van Europa – uw vraag is dus overbodig.
FT: Maar de islam past zich toch aan?  In sommige Arabische landen strijden de vrouwen tegen de scheiding van man en vrouw…
Selim Reid: De islam zal niet veranderen: de principes blijven.  De vrouwen zullen ook binnen 1.000 jaar nog hun hoofddoek willen behouden.  Wij zijn ervan overtuigd dat islam het enige ware geloof is en dat Allah onfeilbaar is.  Het geloof dat hij ons geschonken heeft is dat ook – bijgevolg is dat voor de eeuwigheid.
FT: Hoe zijn de reacties?
Selim Reid: In de eerste dagen maakten er meer dan 2.000 gebruik van: de broeders en zusters zijn laaiend enthousiast.  We krijgen telefoontjes en e-berichten om ons te bedanken.  
 
Moest er een eremedaille of beker bestaan voor het herbedenken van het concept “openbaar vervoer”, dan zou Selim Reid die van ons mogen krijgen.  Niet alleen lost hij met zijn idee het probleem van de volle bussen, trams en treinen op; tegelijkertijd zou de financiële toestand van de vervoermaatschappijen er een stuk rooskleuriger uitzien.  Bovendien zou het de veiligheid ten goede komen: de gedwongen integratie van cultuurverrijkers blijkt steeds weer tot botsingen te leiden met aanpassingsonwillige oerbewoners.  Wat ons betreft: wij zijn absoluut voorstander van een scheiding.  Ieder zijn eigen volk-tram (resp. bus, trein, vliegtuig, taxi…).

Floriaan Terbeke

Bron: Hamburger Abendblatt, SOS-Österreich 

Wie gelooft de socialisten nog als zij het hebben over de verdediging van de kleine man ? 

'Een nationale staking is een atoombom,' zegt SP.A-voorzitter Bruno Tobback. 'Een atoombom moet je houden voor een wereldoorlog. Of voor een rechtse regering. Deze staking gaat de regering niet doen vallen. Een staking die de regering niet doet vallen, is een bom zonder effect.'

In een interview noemt Tobback de staking een atoombom die door de vakbonden ditmaal verkeerd gebruikt wordt, omdat aan deze regering de socialisten deelnemen. Als ik het goed begrijp is een staking pas goed als zij bevolen wordt door het socialistisch Politburo.

De kleine heeft zich weer eens vergaloppeerd. Het zit in de familie.

Stradi

(studio Rony)

De witte merel

(foto : http://www.bbc.co.uk/nature/16646922 )

Einen wunderschönen guten Morgen !

Ik heb vandaag een Duitse zangeres voor jullie uitgezocht, die in de 50-er en 60-er jaren in de Duitstalige en Lage Landen grote successen boekte.  Zij werd geboren in het Westfaalse Düren op 12 augustus 1939.  In 1954 won ze een talentenjacht van het platenmerk Polydor en kreeg een contract aangeboden.  Ze moest wel in Hamburg een zangopleiding gaan volgen en bijgevolg werden de praktijklessen bij een tandarts naar de prullenmand verwezen. Twee jaar bleef ze daar en kreeg zowel dictie (ze moest haar accent uit het Rijnland kwijt), toneel als dans.  In 1955 kon haar eerste single al een derde plaats in de hitlijst noteren, maar in 1956 en 1957 boekte ze twee megasuccessen met “Tiritomba” en “Cindy, oh Cindy”.  Ze werd gevraagd voor duetten met de grootste Duitstalige zangers van die jaren: René Carol, Silvio Francesco, Peter Alexander, Udo Jürgens e.a.

Na het wisselen van producent werd het eventjes stiller rondom Margot tot ze in 1962 met “Ein Herz das kann man nicht kaufen” weer de kassa deed rinkelen.  Polydor stuurde haar met dit lied naar de Deutsche Schlager-Festspiele; ze werd derde want de concurrentie van Conny Froboess en Siw Malmkvist bleek te groot.  Twee keer mocht ze de Bundesrepublik verdedigen tijdens het Eurovisie Songfestival: één keer in 1963 met het nummer “Marcel” als vervangster voor de zieke Heidi Brühl en nog een keertje in 1966 met “Die Zeiger der Uhr”.  Die liedjes zijn bij ons quasi vergeten. 

Margot Eskens had wel nog een succes met “Mama” in 1964, maar vanaf de tweede helft van de 60-er jaren telde zij niet meer tot de top van de schlagerzangeressen.  Nieuwkomers Gitte, Dorthe, Peggy March en Wencke Myhre hadden de fakkel overgenomen.  De wissel van platenfirma,  CBS en Columbia, bracht daar geen verandering in.  Pas in 1977 kon ze nog eens twee weken in de hitlijst staan met “Denk nicht an morgen”.  In de jaren ’90 schakelde ze over op volksmuziek en zeevaartmijmeringen.  Ze zingt wel graag en dikwijls over de zee, over schepen en matrozen, maar zelf voelt ze zich beter met haar beide voetjes op de grond.  Of in het zadel want ze is een gepassioneerde amazone.

Zij werkte mee in talrijke televisieshows en enkele filmen en heeft sinds 1956 in totaal 40 miljoen platen en cd’s verkocht.  Margot trouwde met haar manager Karl-Heinz Münchow en woont in het mooie Pörtschach aan de Wörthersee.  Haar echtgenoot, begin januari overleden, was tevens eigenaar van een vermaarde stoeterij. Afstammelingen van zijn paarden werden overal ter wereld verspreid.  In 2005 werd Margot geëerd met de Platina Stemvork, een onderscheiding voor 50 jaar carrière.

Is Margot Eskens met haar aangrijpende liedjes over romantiek, verre oorden, de grote liefde en onvervuld verlangen niet meer van deze tijd?  Ach, dromen zijn tijdloos.  Laten we samen luisteren naar “Ich bin wie ein Schiff”.

Kusjes

Lolita

Uitgebreide tests moeten vaststellen of baby’s het juiste niveau hebben voor creche de zonnehoek in Amsterdam-Zuid.

Sinds het begin van dit schooljaar is niet iedere baby meer welkom op kinderdagverblijf De Zonnehoek in Amsterdam-Zuid. Ouders die hun kind naar deze crèche willen sturen, moeten hun baby uitgebreide cognitieve, motivatie en emotionele tests laten ondergaan. Hiermee kan worden vastgesteld of de baby het vereiste niveau voor het dagverblijf heeft.

Door te selecteren aan de poort wil het kinderdagverblijf de kwaliteit van de opleiding waarborgen. ‘Het is natuurlijk niet wenselijk dat een paar – met alle respect – cognitief minder bedeelde kinderen het leerklimaat voor de rest verpesten’, zegt Petra van Gulpen, directrice van De Zonnehoek. ‘De maatregel werd noodzakelijk nadat we merkten dat de laatste jaren dat onze rendementscijfers onder druk kwamen te staan.’

‘In De Zonnehoek willen we baby’s zo goed mogelijk voorbereiden op de volgende stap in hun carrière’, vervolgt Van Gulpen. ‘Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat kinderen spelenderwijs leren. Daarom willen ouders niet meer dat hun baby maar wat aanrommelt. Je wilt immers niet dat je kind met een emotionele en cognitieve achterstand naar de kleuterschool moet. De Zonnehoek is hét kinderdagverblijf dat aan deze vraag uit de samenleving wil voldoen.’ Dat niet ieder kind het niveau aankan, hoorden de ouders van Anne-Sophie van Veen. Hun zoon Stijn stroomde na drie jaar Zonnehoek met succes door naar het lager onderwijs. Ze hoopten dat de jongste vrucht van hun huwelijk hetzelfde carrièrepad zou volgen. Maar het meisje slaagde niet voor de motivatie- én de intelligentietest.

Moeder Louise: ‘Het is natuurlijk niet leuk om te horen. Je wilt altijd het beste voor je kind. Maar we hebben het moeten accepteren. Helaas zie je nu al duidelijke verschillen tussen Anne-Sophie en Stijn. Wat die jongen na een maand op de Zonnehoek niet al had geleerd! Maar ach, zeg ik vaak tegen mezelf, niet ieder kind van je kan bij Ajax spelen.’

Andere kinderdagverblijven plaatsen kanttekeningen bij het initiatief van De Zonnehoek. ‘We begrijpen dat ouders het beste voor hun kind willen, maar wij worden als afvoerputje gebruikt. Sinds De Zonnehoek selecteert, zien wij het niveau van onze kinderen dalen’, zegt een crèchehouder die anoniem wil blijven. ‘Baby’s en peuters hebben bij ons niets meer om zich aan op te trekken. Die schattig lachende baby’s in onze slaapzaal zijn de onderklasse van de toekomst.’

Volgens Marijke Vos, bestuurslid van de koepelorganisatie voor kinderdagverblijven, is selecteren aan de poort echter in het belang van kind en samenleving. ‘Ook de kinderen die niet worden geselecteerd, weten direct waar ze aan toe zijn. Wie bij een topcrèche uitvalt, kan daar de rest van zijn leven grote schade van ondervinden.’

Dit artikel is persiflerend, satirisch of parodiërend van aard. Het geeft slechts de visie of mening weer van de redactie van De Speld

Uit de Nieuwjaarstoespraak van Filip Dewinter

"...meer dan 50% van de werklozen in Antwerpen zijn vreemdeling; 45% van de criminaliteit wordt gepleegd door vreemdelingen..."

Heb ik het bij het rechte eind als ik denk dat allochtonen met de Belgische of dubbele of driedubbele nationaliteit NIET in deze cijfers verwerkt zijn ?

Fred

*****

Sabine buigt de wind om...

Je kan de richting van de wind niet veranderen,wel de stand van je zeilen.(gezegde)

Joos

*****

Mechelen : subsidies om een tempel  uit te zoeken

Geachte redactie,

In Mechelen is er niet alleen de St-Romboutstoren maar ook een Assyrische gemeenschap, naast vele, vele andere vreemdelingen. 

Deze laatste is op zoek naar een kerk waar ze hun geloof kunnen belijden. Niks nieuws zal u terecht zeggen, er staan genoeg kerken leeg en te verkommeren. Echter, volgens een lokale V.B. mandataris,  zou  burgemeester Bartje Somers  de Assyriêrs een kerk beloofd hebben als hij terug als burgemeester verkozen geraakt.

Niks van waar, roept Bartje, echt niet.  En aangezien liegen bij de O-VLD taboe is, zullen we hem maar geloven. Echter, bij nader toezien blijkt er in de stadsbegroting een bedrag van 30.000 euri belastiggeld ingeschreven te zijn voor de Assyriêrs als financiële steun in hun zoektocht naar een geschikt gebouw. Kan iemand uitleggen waarom er een subsidie moet verleend worden om op zoek te gaan naar een gebouw ?

Lap zie, een kerk krijgen die allochtonen niet,  wèl poen als ruggesteun om er eentje te verwerven. En zeggen dat ze op hun tandvlees zitten wat besparingen betreft. Bart, ge zijt een liegebeest dat stemmen ronselt met belastinggeld.

Senior

*****

Schapenkelers.
 
Geachte redactie.

Naar aanleiding van een vraag i.v.m. met het onverdoofd slachten van schapen tijdens het jongste offerfeest, verklaarde ministerin L.Onkelinx het volgende : niettegenstaande de mogelijkheid om de dieren verdoofd te slachten, is er door geen enkele moslim gebruik van gemaakt  en gebeurde alles op hun rituele, wreedaardige manier. De ministerin laat weten dat zij over geen "oewettleijke" middelen beschikt om de baardmannen deze manier van offeren te verbieden.

Blijkbaar heeft de ministerin nog nooit gehoord over de wet op het dierenwelzijn,wat in deze best te snappen valt gezien madam van linksen huize is en de prachtmensen een bron van stemmen zijn.  Deze bron moet dan ook beschermd blijven.

Verder laat Zwarte Lola ons weten dat ze niet zinnens is enige stappen te ondernemen tegen deze barbaarse manier van slachten want gans de santekraam wat dit probleem betreft, wordt overgeheveld naar de gewesten. Zo is madam van verder zorgen verlost en kan ze verder ongeschonden de barbaren koesteren.

mvg - Senior

*****

Cultuur
 
't Moet in de jaren tachtig geweest zijn. In de Warande van Turnhout werd een toneelstuk opgevoerd met een levende koe op het podium. Van deze artieste werd verwacht dat ze tijdens elke (door het ministerie van Cultuur gesubsidieerde) voorstelling op het podium scheet... De titel van dit artistiek hoogstandje ben ik helaas vergeten.

In onze stallen thuis stonden vroeger meestal 5 koeien en nog wat kalveren, plus een aantal varkens. Zij produceerden onophoudend en gratis stront. Het waren dus voorlopers van de strontmachine van Delvoye en met wat moeite zouden ze probleemloos hun gevoeg hebben kunnen doen op het theater zoals in dat toneelstuk. Wij hebben toen de kans van ons leven gemist om rijk te worden met subsidies van het Vlaamse ministerie van Cultuur. Dedju, hadden we dat maar op tijd geweten !

Ludo

NvdR Angeltjes : Eric Antonis was toen intendant van de Warande in Turnhout.

*****

Opzet geslaagd

Geachte Redactie,

Met dank voor de bijstand van onze lieve Angeltjesvriendin Foxy, kan ik melden dat in de loop van de dag, de clip van die arrogante platenruiter van Youtube verdwenen is. (zonder commentaar)

Ik weet niet of jullie het reeds gemerkt hebben, doch, op Angeltjes is hij OOK verdwenen (enkel de opmerking dat het prive-eigendom betreft)Waarschijnlijk heeft "the master of ceremony", de nep-Vlaming die optrad als verdediger, die arrogante tiep verwittigd dat er felle tegenwind waaide vanuit Vlaanderen en hij, (of de dj)hebben dat clipje verwijderd. De volgende maal dat "vadertje ka" naar Willebroek zal afzakken, zal hij een toontje lager zingen. (net zoals zijn protector wiens laatste reactie begon met "cher  Victor .

Victor van Vosselaer

*****

Gedichtendag

Johaan
De schone letteren toegedaan
Aan de lopende band geproduceerd
Gefeliciteerd!

*****

West-Vlaamse ontboezemingen door Fikken : "Mag je gie ?"

"Liefst nie, Maggie... nie bie un street-gang, maar nog véél minder naar een gang-bang".Geachte Redactie, deze woorden spelen al reeds de hele dag in mijn warrig hoofd, en dat is eigenlijk de schuld van onze Angeltjesvriend Senior. { Ik zie het zo voor mijn ogen gebeuren: Een intieme zaal met gedempt licht, vol clubzetels en enkele canapés.Een twintigtal jonge- en minder-jonge "dames" in wufte outfit (méér bloot dan bedekt) en een aantal "heren" (met véél poen) van middelbare leeftijd zitten, of liggen met elkaar verstrengeld, en de champagne vloeit rijkelijk.Plots verschijnt daar een "imposante" figuur ... helemaal in haar blootje (op zwarte jarretellengordel en dito kousen na)...Gedaan met gang-bangen: de dames beginnen hartstochtelijk te giechelen, en de heren kunnen hun broek terug vlot aantrekken doordat de tentpaaltjes in hun slip... op slag verdwenen zijn."mo vint toch, vriend Senior, wat ejje gie mien angedoan" ?

Victor van Vosselaer

Onze medewerker, Floriaan Terbeke, heeft het al bij herhaling gehad over het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg, door hem omgedoopt tot *het Geweten* en de linksige uitspraken door de rechters van dit instituut.  Misschien dacht u toen, ja die Terbeke dat is een intolerante rechtse man die niet gelooft in de onafhankelijkheid van de rechtspraak. Vandaag velt de Britse premier David Cameron een oordeel over *Het Geweten* dat nog een flinke stap verder gaat dan wat Floriaan ooit beweerde.

De Britse premier David Cameron vindt dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) de strijd tegen terrorisme bedreigt en het leven van Britse burgers op het spel zet. Het hof bepaalde onlangs dat Groot-Brittannië een radicale moslimprediker niet mag uitzetten.
 
Volgens Cameron ondermijnen ‘bizarre’ beslissingen van het hof in zaken op het gebied van terrorisme en immigratie het concept van mensenrechten. De Britse premier zei woensdag dat het EHRM regeringen onder meer beperkt in hun omgang met terrorismeverdachten.

Democratisch ?
Cameron heeft in de Europese Raad gepleit voor hervormingen van het EHRM, dat volgens hem de democratische grondslag mist en zich te veel met nationale zaken bemoeit.

‘Er zijn nu situaties waarbij je zit opgescheept met iemand die geen recht heeft in je land te zijn en van wie je zeker weet dat hij je land wil schaden, maar die je niet kunt opsluiten of kunt uitzetten,’ zei Cameron.

Radicale imam
Het hof bepaalde onlangs dat Groot-Brittannië de radicaal islamitische imam Abu Qatada niet mag uitleveren aan Jordanië, omdat hij daar mogelijk zal worden gemarteld en wellicht geen eerlijk proces krijgt.

Qatada werd gezien als de rechterhand van Al-Qa’idaleider Osama Bin Laden in Europa. Hij is in zijn geboorteland Jordanië tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld voor betrokkenheid bij bomaanslagen.

http://www.elsevier.nl/web/Nieuws/Europese-Unie/328857/Cameron-Mensenrechtenhof-brengt-ons-in-gevaar.htm

Het is Gedichtendag vandaag.  De dertiende editie en zij staat in het teken van stroom. Dat is zeer mooi maar wij doen het op onze manier.

Onze poëet van de dag is iemand van wie wij regelmatig een gedicht publiceren, Johan vdb, een man die zijn Vlaamse identiteit niet verstopt. Zijn gedichten zijn geen ingewikkelde woordsteekspelen waar je kop noch staart aan krijgt en achteraf hoofdpijn aan overhoudt.  Johan verstopt zich niet : wat je leest, komt uit zijn hart.  Soms cynisch, ironisch of grappig en steeds zeer herkenbaar en menselijk. Zijn gedichten zijn nergens geforceerd, de woorden vloeien, de rijmen zijn niet gezocht. Het gaat over de dingen des levens, de liefde, het samenleven, de angst, ziek zijn, oud worden, hunkeren.    Johans gedichten brengen poëzie nader bij mensen die niet vertrouwd zijn met poëzie en zij verrassen de liefhebbers van het genre door hun pure echtheid. Doorheen onze artikels van de dag weven wij een aantal gedichten van Johan.

menu

we beginnen op een diefje
met hapjes en een aperitiefje

dan is er vis uit de zee laat ons hopen
maar hij komt uit de kwekerij geslopen

mijn honger is nog niet gestild
want daar zijn ze met het wild

maar het is varken met een kleurtje
bespoten met een exotisch geurtje

en om dit gerecht beter te smaken
hopen we aan sloten wijn te geraken

nu gaan we eventjes op adem komen
om van een beter vervolg te dromen

dan komt het nagerecht
en dat is echt wel echt

vers uit de diepvries van de GB
maar eigenlijk valt het wel mee

en het ergste van mijn dromen
is dat de animator nog moet komen

ik wil eigenlijk gaan pitten
maar iedereen blijft zitten

nonkel Jef begint dan nog te zagen
en tante Mie houdt niet op met klagen

dan nog menige fles soldaat gemaakt
zodat alles toch nog opgeraakt

ik kan niet goed meer op mijn benen staan
maar ik heb dit jaar weer mijn plicht gedaan

johan

Links de copie, rechts het origineel

Fragmenten uit de Nieuwjaarstoespraak van Filip Dewinter :

De Antwerpse politiek is  een onuitputtelijke bron van volksvermaak geworden. Partijen staan in de uitverkoop, schepenmandaten zijn in aanbieding. De politieke solden zijn in Antwerpen volop bezig. Politici wisselen in Antwerpen sneller van partij en van mandaat dan van ondergoed. CD&V, SP.a, N-VA en VLD zijn zo goed als onderling inwisselbaar. Uit de overloperij van hun respectievelijke mandatarissen is overigens maar één conclusie te trekken: het zijn communicerende vaten.  De N-VA scheurt zich af van de CD&V en de CD&V vormt een  stadslijst met de SP.a.. VLD-er Van Campenhout trekt naar de N-VA en ook de Turkse CD&V’er Ergün Top ziet de N-VA wel zitten. Toekomstig SP.a-gemeenteraadslid, Güler Turan, vatte het treffend samen in de krant: “Ik weet nog niet voor welke partij ik ga zetelen? Ik ben sociaal dus misschien SP.a. Ik ben een christen het kan dus ook CD&V worden. Maar ik ben ook Vlaming dus ook de N-VA maakt een kans”. Ondertussen wordt SP.a-schepen De Coninck federaal minister, Verbist wordt schepen voor sociale zaken om uiteindelijk de allochtone Turkse Güler Turan in een schepenzetel te hijsen als SP.a-verkiezingsgadget. Iedere partij heeft tegenwoordig zijn alibi-allochtoon. De CD&V doet het met Ergün Top, Groen! scoort met Meyrem Almaci, de SP.a charmeert de Marokkanen met Karim Bachar en de Turken met Güler Turan en De Wever moet het van de Congolezen hebben. “Bart De Wever for president” zag ik op een spandoek tijdens een anti-Kabilabetoging enkele weken geleden in Antwerpen. Wellicht verwarren de Congolezen de N-VA met de RVA. Van volksvermaak gesproken. Verleden week lanceerde Bart De Wever het voorstel om de voorhuid van Christus terug naar Antwerpen te halen. Proficiat, Bart, eindelijk een voorstel van de N-VA dat niet gekopieerd is uit het Vlaams Belang-programma.

70,7 % van de OCMW-steuntrekkers van deze stad zijn asielzoekers, immigranten of illegalen; 1 op 4 van de sociale woningen in Antwerpen wordt toegewezen aan vreemdelingen; meer dan 50% van de werklozen in Antwerpen zijn vreemdeling; 45% van de criminaliteit wordt gepleegd door vreemdelingen; 45,5 % van de kinderen van het lager onderwijs zijn moslim. De immigratie-tsunami zorgt voor steeds meer overlast en problemen. Het in eerste instantie de kleine man, de gewone Vlaming die hiervan de dupe is. Het Vlaams Belang kiest naar aanleiding van de komende gemeenteraadsverkiezingen uitdrukkelijk voor diegenen in onze stad die het niet cadeau gekregen hebben.
De gepensioneerde met een klein pensioen die op het einde van de maand de eindjes aan mekaar moet knopen, de bejaarde die ’s avonds de straat niet meer opdurft; de laaggeschoolde arbeider wiens job ingepikt wordt door een zwartwerkende Oost-Europeaan of Afrikaan; voor de kleine middenstander, cafébaas of zelfstandige die door steeds meer regels, belastingen en verbodsbepalingen het hoofd niet meer boven water kan houden, voor de Vlaamse man of vrouw die in de gettowijken van onze steden woont, werkt en leeft en zich hier niet meer thuis voelt, kortom aan de kant van de bange blanke man of vrouw die in deze stad de enige onbeschermde minderheidsgroep dreigt te worden.

De CD&V/N-VA/SP.a/VLD-meerderheid is er de voorbije zes jaar niet in geslaagd om van Antwerpen een veilige en leefbare stad te maken. Ik stel burgemeester Patrick Janssens als hoofd van de politie persoonlijk verantwoordelijk voor de meer dan 80.000 criminele feiten die jaarlijks in Antwerpen worden gepleegd. Ik heb dan ook niet geaarzeld om samen met een 10-tal buurtbewoners uit Antwerpen-Noord verleden week tegen hem klacht neer te leggen wegens schuldig verzuim.

jij 

ik reisde door gevoelens
van vreugde en van pijn
door woorden over het zoete
leven vol roes van de wijn

ik strandde op de oever
van berustende gelatenheid
drijvend op het wrakhout
van de resten van mijn tijd

ik zou me daar dan vlijen
op het bed van onwetendheid
gemaakt op dorre bladeren
van wrok en onverschilligheid

maar toen werd mijn geest weer helder
je blies je adem in mijn gezicht
plots ging de havenpoort weer open
en mijn roer werd weer naar jou gericht

johan

Aanhanger van de religie van de vrede bewijst zijn theologisch gelijk. Daar kan Rik Torfs niet tegen op.

vroeger

de geur van versgemaaid gras
doet me denken hoe het vroeger was
malse groene weiden
omhegd langs alle zijden

de koeien waren mager
en alles was veel trager
de zeisen kon je horen
in het ranke blonde koren

er was geen brommen van motoren
niets kon onze rust verstoren
gesteven boord als het zondag was
en maandag wachtte weer de was

en 's avonds moe wat knikkebollen
terwijl de nosterbollen rollen
met kromme rug in bed geraken
en misschien nog vlug een kindje maken

johan

Mahmoud Abu Rahma is wellicht één der moedigste Palestijnen in Gaza.  En omwille van zijn moed werd hij een aantal keren op verschillende plaatsen van zijn lichaam neergestoken.  Dit is wat er gebeurt onder het beleid van Hamas en Fatah bij iedereen die in Gaza vrijuit de foltering van en de aanval op onschuldige burgers verwerpt en een oproep doet voor vrije meningsuiting.

Mahmoud Abu Rahma’s misdaad bestaat erin dat hij een artikel publiceerde waarin hij zowel Palestijnse bewapende groeperingen als Hamas en Palestijnse Autoriteit beschuldigde van inbreuken op de mensenrechten en kritiek uitoefende op het misbruik van burgers als menselijk schild tijdens de oorlog tegen Israël.  In de Palestijnse gebieden mogen mensenrechtenactivisten en journalisten kritiek uitoefenen, onder dien verstande dat die kritiek gericht is tegen Israël.  Degenen die deze officiële richtlijn niet volgen eindigen achter de tralies of in een ziekenhuis.  De aanval op Abu Rahma had als doel anderen met gelijkaardige kritiek af te schrikken. 

Daar dit bericht geen “anti-Israël” invalshoek heeft – de reporters van de buitenlandse pers moeten immers de strikte aanwijzingen volgen, dat feiten slechts nieuwswaarde hebben als ze de staat Israël als boosdoener kunnen aanduiden – is het verhaal van Abu Rahma en dienst gevecht tegen de wetteloosheid en de gevolgen ervan, nergens opgenomen in de internationale media.  De man werkt voor de Al Mezan Center for Human Richts (vereniging voor mensenrechten) in Gaza.  Hij is misschien de enige mensenrechtenactivist, die het aandurfde publiekelijk de ernstige inbreuken van de mensenrechten onder Hamas en de Palestijnse Autoriteit aan de kaak te stellen.  Maar de prijs die hij betaald heeft is onwaarschijnlijk hoog.

Op 3 januari werd hij zwaar geslagen door gemaskerde mannen toen hij naar huis keerde in Gaza City.  Midden januari werd hij aangevallen door onbekenden, die hem verschillende keren neerstaken en hem zwaar gewond achter lieten.  Hij is zo bang dat hij niet naar een plaatselijk ziekenhuis durft te gaan voor verzorging.  

Zijn problemen begonnen quasi onmiddellijk nadat hij een artikel gepubliceerd had met de titel “De kloof tussen verzet en bestuur.”  Hij schreef: “Elke dag zien we dat burgers in grote getale opgepakt en aangehouden worden: niet voor misdaden die ze begaan zouden hebben, maar meestal om wie ze zijn, om wat ze denken, of om hun politieke betrokkenheid.”  En hij klaagt honderden gevallen van foltering en misbruik in Palestijnse gevangenissen aan.  Hij vindt dat een volk, van eender welke natie, de verantwoordelijkheid draagt de beleidsmakers hiervoor op het matje te roepen:  “We moeten in de spiegel kijken vooraleer we onszelf duidelijk kunnen zien.”

Wat zijn aanvallers vermoedelijk het meest in woede deed ontaarden was het verwijt dat vele onschuldige burgers gedood werden door “verzetsdaden” tegen Israël.  Refererend naar de doe-het-zelf raketten, die elke dag op Israël afgevuurd worden, vroeg hij zich af: “ Wie zal de bevolking beschermen tegen de foute daden van het verzet en de regering? Het is duidelijk dat het verzet dezelfde onverschilligheid toont als de Hamasregering ten opzichte van de bevolking.  Ontelbare burgers, kinderen inbegrepen, werden gekwetst door schietoefeningen van bewapende groeperingen in Gaza.” 

De internationale gemeenschap en de pers schiet hopeloos tekort voor de smeekbede van mensen zoals Abu Rahma, wat in de kaart van Hamas en de Palestijnse Autoriteit speelt om de inbreuken verder te zetten.  Wegkijken zorgt ervoor dat andere Palestijnen de waarheid niet durven zeggen.

Floriaan Terbeke
 
Bron: Stonegate Institute

weltschmerz

ik heb weltschmerz dromen
die me 's nachts overkomen
 na een avondlijke roes
ontwaak ik met de blues

ik wil me dan wentelen in je medeleven
maar dat wordt me niet gegeven
ik verlang nu hevig naar een zoen
maar moet nog een poosje boete doen

je laat me zwelgen in zelfverdriet
en doet alsof je het niet ziet
mijn wonden zal ik moeten likken
en de draad weer op gaan pikken

gisteren dacht ik dat ik kon toveren
en wou de wereld gaan veroveren
vandaag kruip ik in mijn hoek
terwijl mijn blik de jouwe zoekt

johan

Ze zien eruit als reusachtige voetbaldoelen zonder net.  In de plaats daarvan hangen zware betonbollen, zo groot als een pompelmoes, aan de lat. 

In de provincie Jawa Barat op het Indonesische eiland Java zijn de treinen steeds overvol.  De reizigers nemen niet alleen plaats in de trein, maar ook bovenop het dak: een oncomfortabele manier van reizen, maar bovendien ook gevaarlijk.  In de stad Bekasi hebben ze de oplossing gevonden: op verschillende plaatsen hebben ze daar een soort kader over de sporen opgericht waaraan betonbollen hangen.  Als een trein eronder door rijdt, blijft er slechts enkele centimeter ruimte tussen het dak en de bollen.  Deze constructies staan op plaatsen waar de trein noodgedwongen traag moet rijden.  Het is niet de bedoeling dat de zwartrijders gekwetst worden; ze moeten gewoon van het dak blijven.

Ons slecht karakter verleidt ons de suggestie te doen, betrapte intra muros zwartrijders een gratis ritje op het dak aan te bieden.

Floriaan Terbeke

Bron: 20 Min. online

het maagdje 

er liep een maagdje los
gisteren in het grote bos
ik zag het juist nog duiken
onder enkele dichte struiken

ze zat stilletjes te wenen
totdat een jager op zijn tenen
naar haar struik toe sloop
en langzaam bij haar binnen kroop

ze schreeuwde van genot
en omarmde het lot
van vrouwen die niet wilden
maar van plezier toch gilden

het gebeuren maakte haar blij
want haar maagd zijn was voorbij
en toen kwam er weer een jager aan
en zo kunnen we verder blijven gaan

er liep nu ook een homo door het bos
het hemdje open en de veters los
hij zag het fel besmeurde meisje staan
en dacht : "daar kom ik echt niet aan"

"ik gruwel van die wijven
met hun plakkerige lijven
geef mij maar een ferme vent
die mijn verlangens echt wel kent"

"ik hoop dat niemand het ooit weet
want ze maakt me toch een beetje heet
ik ga mij ook eens amuzeren
zoals die mooie knappe heren"

"ik denk dat ik nog wel even blijf
want hun geur bedekt haar lijf
en ik ga mij toch niet storen
aan wat mooie mannen kan bekoren"

"ik ga nu onder schuldgevoelens gebukt
want het is me feitelijk goed gelukt
ik heb wel even moeten slikken
om juist te kunnen mikken"

johan

Dat in tijden van economische crisis en financiële tekorten iedereen moet inleveren, behoort tot de sociale en solidaire logica. Of dat in de praktijk ook gebeurt, mag betwijfeld worden.

De Vlaamse Gemeenschap besteedt jaarlijks 480 miljoen voor het departement van cultuur.  Ook die sector zal niet kunnen ontsnappen aan de besparingen maar gezien de grote hunker die vele kunstbeoefenaars cultiveren naar een rechtvaardige, sociale en linkse maatschappij, zal er ongetwijfeld veel begrip bestaan voor gevraagde inleveringen.

Dat ministerin Joke Schauvliege zich zorgen maakt over besparingen binnen haar departement, siert haar. Zij is na een aarzelende en gecontesteerde start als Vlaams cultuurverantwoordelijke uitgegroeid tot een pleitbezorgster voor een ministerie dat ooit door de eerste cultuurminister van Vlaanderen, Karel Poma (PVV) het subsidie-departement genoemd werd.

In de loop der jaren heeft de politiek in het algemeen en de partijpolitiek in het bijzonder zich ontfermd over de vele aftakkingen binnen de Vlaamse cultuur.  De emotionele Bert Anciaux was dé uitgelezen figuur die de al even emotionele kunst- & cultuursector voor zich zou weten te winnen met lokkende subsidie-enveloppes. Het was niet enkel een uitwisseling van zieleroerselen, het ging om wederzijdse manipulatie en centen.

Individuele artiesten of groepen hebben historisch  voor de uitoefening van hun beroep steeds afgehangen van de adel en de machthebbers. Molière en Lully (met hun respectieve ensembles van acteurs en musici) leefden en werkten aan het hof in Versailles.  Schilders, beeldhouwers, dichters, musici, podiumartiesten trokken de Alpen over naar het machtige Firenze of het katholieke Rome om hun diensten aan te bieden.

Kunstenaars vandaag proberen hun vak uit te oefenen en hun talent waar te maken door hun projecten te laten opnemen via een of andere erkende subsidiestroom van de Vlaamse Gemeenschap. Want ook kunstenaars moeten leven. Zij dansen niet langer naar de pijpen van de koning of de hertog maar zij zijn sluw genoeg om de heersende politiek te dienen.  Ook al hebben de meesten geen idee van hoe het systeem functioneert, zij zijn links, omdat het nu eenmaal zo hoort (Jeroen Brouwers over zichzelf).  En als het er op aankomt, stellen zij hun welsprekendheid, hun komediantentalent genereus ter beschikking om te joelen, te juichen, te wenen en te schimpen zoals het regime dit graag hoort. Net zoals vroeger aan de hoven van de machtigen er alleen opgevoerd werd wat de koning welgevallig was.

Terug naar Vlaanderen, terug naar nu. 

Ik vind de stelling dat cultuur elitair is, een foutieve benadering. Kunst en cultuur is een zaak voor een minderheid, die zich over alle sociale lagen uitspreidt. Het kan zijn dat je die minderheid elitair noemt, zoals je bijvoorbeeld ook gehandicapten minderwaardig vindt maar daar doen wij niet aan mee.  Een volk dat zijn kunstenaars en zijn cultuur verwaarloost of minacht,  gooit door die houding zijn eigenheid, zijn waarden en zijn tradities te grabbel. Willen wij een gemeenschap die Pukkelpop als hoogste muzikale genot ervaart en die zich elke avond overlevert aan de melige dubbelzinnigheden van Woestijnviskneuzen ?  Of willen wij een maatschappij met actieve netwerken waarin de creatieve geesten gestimuleerd worden door het nieuwsgierige publiek ?  U weet wel de elite, heu ... ik bedoel een minderheid.

De Vlaamse Gemeenschap heeft verplichtingen om onze cultuur te onderhouden en te stimuleren. De internationale uitstraling van gezelschappen zoals het Koninklijk Ballet van Vlaanderen met optredens in de Verenigde Staten of China, de co-producties die de Vlaamse Opera realiseert met grote buitenlandse theaters, de optredens van onze symfonische of barok orkesten overal ter wereld zeggen meer over de identiteit van Vlaanderen dan de molenwiekende tussenkomsten van een schreeuwlelijk in de Euro-praatbarak.

Een onontkoombare vaststelling is dat al vele tientallen jaren de zogenaamde Schone en ook de minder Schone Kunsten in handen zijn van modieuze linkselingen die hun mandaat misbruiken om hun wazige politieke opvattingen gestalte te geven.  Het Toneelhuis in Antwerpen en de KVS in Brussel misbruiken vaak hun scènes om boodschappen te brengen die niet zozeer het publiek beroeren dan wel het regime behagen.  De raden van bestuur van die instellingen zijn bemand door een mini-copie van het Vlaams Parlement en daardoor mag een artistieke boodschap een partijpolitieke schreeuw zijn. De zalen worden opgevuld met gratis tickets, steeds dezelfde geestverwanten, naiëve verdwaalden en de tekorten worden bijgepast door de gemeenschap.

Niemand durft of wil aan die mistoestanden verhelpen uit angst beschuldigd te worden van ongeoorloofde inmenging in het artistieke beleid. Politiek-correct denken verlamt ook hier de kritische geest. 

Moeten daarom die subsidievreters op water en brood gezet worden ? Ik denk het niet.  Deze generatie wereldverbeteraars en eigen-profijtjagers wordt op termijn uitgeschakeld.  Zij zijn de voorlopige exponenten van een tijdsperiode die aan het aflopen is. Het échte theater (en dat is niet het Echt Antwaarps Theater) verdwijnt nooit, het maakt een crisis door en die werkt helend.  In een klein Antwerps theater loopt momenteel "Hamlet".  Bij het grote Toneelhuis was de laatste opvoering van dit Shakespearedrama een bewerking met de leuke naam "Ommelet" van en door Jan Decorte (de meeloper van JP Van Rossem die nog een tijdje in de Kamer heeft verwijld). Het is niet te verwonderen dat publieke gelden die besteed worden aan dergelijke instellingen, terechte wrevel opwekken.   

Vandaag verkondigt staatssecretaris John Crombez (SP-a) dat hij ondermeer de eenmansvennootschappen zal aanpakken die enkel bestaan om de sociale en fiscale lasten te ontduiken.  In de culturele sector zijn er ettelijken die hun diensten verhuren via een VZW om dezelfde redenen : belastingen en zware RSZ-bijdragen ontwijken. Vooral zij die de vuist ballen tijdens de Internationale en nadien in hun SUV stappen om naar de receptie op het keuninklijk paleis te stuiven en hun nederige trouw uit te spreken voor vorst en vaderland.

Cultuur is een ingewikkeld en duur dossier. € 480 miljoen, het is een gigantisch bedrag voor een gemeenschap van 6,4 miljoen mensen. Er bestaan ongetwijfeld misbruiken en die moeten uitgeroeid worden. Dat is de taak van ministerin Schauvliege en als zij het niet aanpakt, moet het Vlaams Parlement die taak verrichten.  Langs de andere kant willen wij geen Vlaanderen dat kunst en cultuur afwijst omdat linkse bobo's er momenteel de plak zwaaien. En als iemand mij een culturele junkie noemt -ook al ben ik een ervaren maar kritisch toeschouwer-  dan vind ik dit een belediging voor de vele honderdduizenden die onze Vlaamse cultuur ondersteunen met hun aanwezigheid. 

Ray