.

Als ik zeg, Algerije voor de Algerijnen, roept iedereen bravo

Tunesië voor de Tunesiërs, iedereen roept bravo

Afrika voor de Afrikanen, iedereen weer bravo

Palestina voor de Palestijnen, alweer luid bravo

Maar als ik zeg Frankrijk voor de Fransen, ben ik een racist.

Rien dans les mains, tout dans les poches

(Vertaalink : àllés ien de sakke, niks in de haande)

Inhoud 7de dag overgenomen van de webstek van Filip Dewinter :

Zondag 6 mei
Zondag zijn er verkiezingen in twee landen die grote invloed kunnen hebben op de koers die Europa de komende jaren gaat varen: Griekenland én Frankrijk. De Zevende Dag peilt de temperatuur in Parijs en Athene, en vraagt Eurocommissaris voor Handel Karel de Gucht (Open VLD) hoe hij tegen de mogelijke ontwikkelingen aankijkt.

Mediawatcher van de week is hoofdredacteur Peter Vandermeersch van NRC-Handelsblad. Hij maakt zijn keuze uit het nieuwsaanbod van de afgelopen week.

De gemeenteraadsverkiezingen zijn nog vijf maanden ver, maar in sommige steden is het inhoudelijke debat al losgebarsten. Zoals in Gent. In de bakermat van Paars is de sp.a van burgemeester Daniël Termont nu in een kartel met Groen gestapt. Wat zal het effect zijn op de jarenlange coalitiepartner Open VLD, met Mathias De Clercq (kleinzoon van) als lijsttrekker? Alle ogen zijn ook gericht op de N-VA: gaat de landelijke trend ook doorzetten in Gent met Siegfried Bracke? En kan nieuwkomer Veli Yüksel de CD&V uit een diep moeras trekken? Een debat met de vier lijsttrekkers.

Het grote publiek kent hem nauwelijks, al is hij een belangrijke speler in de nationale politiek. Maar in Diest kennen ze de woordvoerder van Bart De Wever wèl. Jeroen Overmeer is lijsttrekker voor de N-VA in Diest bij de komende gemeenteraadsverkiezingen. Een gesprek.

Sport: Tienkampers Thomas Van der Plaetsen en Hans Van Alphen zijn te gast: Thomas moet zijn ticket voor de Olympische Spelen in Londen nog halen, Hans heeft het al op zak. En natuurlijk blikken we – met Glen De Boeck en met Paul Van Himst - vooruit op de match Anderlecht-Club Brugge. Die gaat zondag om halfdrie van start, en kan Anderlecht al meteen als winnaar van de landstitel aanduiden.

Donderdag gooide N-VA-voorzitter Bart De Wever de knuppel in het hoenderhok: de media zijn in ijltempo hun geloofwaardigheid aan het verspelen, reageren te vaak als een kip zonder kop op alles wat beweegt, en voeren klakkeloos het proces van iemand zonder dat die de gelegenheid krijgt zich behoorlijk te verdedigen. En de nieuwe snelle media zoals Twitter zijn een katalysator in dat nefaste proces. De reacties op de demarche van De Wever waren gemengd, maar het is alleszins stof om over na te denken. Een rondetafelgesprek met o.m. Marc Demesmaeker (N-VA, oud-VTM-journalist), Frederik De Swaef (hoofdredacteur Story) en Steven Van Belleghem (Communicatiespecialist).

Zondagavond beleeft de Vlaamse Opera in Antwerpen een wereldpremière. Gaetano Donizetti schreef de opera ‘Le Duc  d’Albe’ maar kon hem nooit voltooien. Aviel Cahn, artistiek directeur van de Vlaamse Opera, vroeg de Italiaanse componist Giorgio Battistelli om het werk te voltooien. Een Italiaanse opera uit de 19de eeuw over de Spaanse hertog van Alva in de Lage Landen van de 16de eeuw, voltooid en voor het eerst opgevoerd in de 21ste eeuw: de Zevende Dag ging kijken naar de generale repetitie, en Aviel Cahn is onze studiogast.

Plus live muziek in de studio van Buscemi, samen met Kyoko Baertsoen.

Vorige week schreven wij dat de N-vA in Antwerpen meer dan 40% kan behalen als de omstandigheden niet wijzigen en er niet te veel uitschuivers gebeuren, genre de slechte communicatie met betrekking tot Van den Driessche.

Volgens een peiling van de Persgroep bij 808 stemgerechtigheden scoort De Wever in Antwerpen  43%. Toen was slanke Bart nog niet de mist ingesukkeld met zijn fameuze blunder over de media. Op zich en op korte termijn zullen deze uitspraken geen electorale schade opleveren, vermoedelijk integendeel, want Bart slaat nagels met koppen.  Het zullen echter de media zijn die weerwraak zullen nemen op De Wever en als dat niet op een uitgekiende manier verloopt, zal Bart totaal geen nadeel ondervinden van zijn uitspraken, die hij trouwens nu al mildert en afzwakt. We zullen duidelijk zeggen, wat we bedoelen : als de media een anti-De Wevercampagne willen opzetten moeten ze rekening houden met een publieke opinie die haar idool niet vlug zal opgeven.

Als over gans Vlaanderen de Nv-A in diverse peilingen tussen de 35% en 38% scoort, is het normaal dat De Wever in zijn thuishaven de 40% overschrijdt.  Niet zozeer de partij maar vooral de figuur van de president scoort geweldig goed bij de Antwerpenaars.  Het volstaat her en der te praten met om het even wie om te merken, dat op een bijna irrationele manier  de kwaliteiten van Bart de Wever geprezen worden.  Het slechtste wat je kan doen als aandachtige toehoorder, is in te gaan tegen deze verheerlijking met logische argumenten. De tijd moet zijn werk doen. 

In diezelfde peiling behaalt de socialistisch-katholieke lijst van Janssens 25%, Vlaams Belang moet het stellen met 13%, Groen behaalt 10% en Open-VLD 5%. Over de extreem-linkse partij PvdA (die door de media bejubeld wordt) is geen sprake, evenmin als over Van Rossem.

Als we deze cijfers vertalen volgens het systeem Dhondt dan levert dit (bij benadering) volgende zetelverdeling op voor de 55 gemeenteraadsleden en tussen haakjes vermelden wij het huidge zetelaantal :

- N-vA : 26 (1)

- Stadslijst Janssens : 14  (spa 21 - CD&V 6)

- Vlaams Belang : 7 (19)

- Groen : 6 (2)

- VLD : 2 (4)

- LDD : 0 (1)

- PvdA : 0 (1)

Iedereen kan nu coalities bij mekaar puzzelen, wetende dat een minimale meerderheid bestaat uit 28 verkozenen. De Nv-A is in alle formules onafwendbaar.

Toen wij bij de parlementsverkiezingen van 2009 gepronostikeerd hadden dat VB 12% zou behalen, werden wij door sommige lezers bijna gelyncht. We zaten er nochtans boenk op. Alstublief, wees ons genadig, wij informeren volgens de gegevens die er zijn. Wij willen wel aanstippen dat VB in elke peiling  minder behaalt dan bij de verkiezingen, dat er nog een lange weg te gaan is en dat Filip Dewinter een campagnedier is.

Maar dat er politieke aardverschuivingen aan het gebeuren zijn, dat lijkt onafwendbaar.

Ray

De IJzertoren hoort onvervreemdbaar toe aan de Vlaamse beweging.

Op 1 mei constateerde Knack-directeur Rik Van Cauwelaert dat “de Vlaming de Vlaamse beweging achter zich heeft gelaten”. Aanleiding was het feit dat het IJzerbedevaartcomité heeft beslist om de bedevaart voortaan op 11 november te laten plaatsvinden, dus in te kaderen in de Belgische kalender, en los te maken van de Vlaams-nationalistische missie. Die ontkoppeling was al een tijdje aan de gang, waardoor de IJzerwake de fakkel overnam, met stijgend succes.

Veel rimpels heeft de beslissing van het comité niet veroorzaakt. Maar heeft de Vlaming daarom de Vlaamse beweging achter zich gelaten? En hoe moet men omgaan met symbolische plaatsen, rituelen en tradities die opeens een nieuwe connotatie toegedicht krijgen, op initiatief van een handvol academici, waaronder, o ironie, Bruno De Wever ?

Een korte opfrissing van het geheugen is in dit verhaal wel nuttig.

Sinds 1920 gaat het om een herdenking van Vlaamse doden uit de 1ste wereldoorlog aan het IJzerfront. Niet dat de doden van andere nationaliteiten minder belangrijk waren. Maar het fenomeen kan niet losgezien worden van het zgn. activisme en de frontbeweging die de taalmistoestanden in het Belgische leger aankloeg. De fameuze “verbroken belofte” van Koning Albert I, die de Vlamingen in 1914 de loopgraven in had gejaagd met de kreet “Gedenkt de Slag der Gulden Sporen!”, was in dat opzicht een sleutelgegeven. Van hervormingen kwam niets in huis, integendeel, de Vlamingen (scheldnaam: “boches”) werden gezien als Germaans-sprekende quasi-collaborateurs in een tijd dat er van collaboratie geen sprake was.

Van meet af aan was er dus een link tussen de pacifistische dodenherdenking en de flamingante strijdretoriek, onder het motto: “Nooit meer oorlog, Zelfbestuur en Godsvrede”. Voor buitenstaanders een verbazingwekkende collusie, voor de beweging de evidentie zelve. Ze is bezinnend en rebels tegelijk. Daarbij groeide het protest tegen voortdurende grafschennis, gepleegd op in de Westhoek begraven Vlaamse voormannen. Daders onbekend…

Van meet af aan was er een link tussen de pacifistische dodenherdenking en de flamingante strijdretoriek, onder het motto: “Nooit meer oorlog, Zelfbestuur en Godsvrede”.

Naarmate de frustratie groeide, werd de uitgesproken anti-Belgische toonaard ook sterker, een typische wending trouwens voor de Vlaamse beweging tijdens het Interbellum.

Pas in 1930 werd de IJzertoren in Kaaskerke, gefinancieerd door kleine bijdragen van talloze Vlamingen, hét monument waarrond de jaarlijkse ceremonie zich afspeelde: een herdenkingsmoment, maar ook een Vlaams-nationalistisch volkstreffen, inclusief de fanfares en de strijdredes. Opvallend is anderzijds dat er tijdens de bezetting, tussen 1940 en 1945, geen massale bedevaarten werden georganiseerd.

Een nieuw sleutelmoment in de historiek was de dynamittering van de IJzertoren in 1946: die terreurdaad (of wat was het anders?) wordt vandaag algemeen toegeschreven aan… het Belgisch leger.

Uiteindelijk kwam de nieuwe IJzertoren er in 1965, weerom dankzij giften van duizenden kleine Vlamingen. En jawel, in de jaren ’80 werd er enige neo-nazi-folklore opgemerkt, overigens onuitgenodigd en hoofdzakelijk van buitenlandse komaf. Maar dat heel deze omgeving onverbrekelijk verbonden is met het Vlaams-nationalisme en uiteindelijk het streven naar zelfbestuur, kan niemand loochenen.

Het IJzerbedevaartcomité neemt dus een loopje met de historische waarheid, als het beweert dat het nu eindelijk is teruggekeerd naar “de oorsprong van de bijeenkomst in Diksmuide”. Het tegendeel is waar: we constateren hier eerder een negationistische preutsheid, een ontkenning van de historische realiteit, en een poging om de ceremonie politiek te “ontluizen”. Het is eigenlijk een nieuwe bom onder de toren, dit keer niet van dynamiet, maar gekenmerkt door een vreemdsoortig revisionisme, in dienst van de Belgische constructie en achterliggend ook de officiële, anti-volkse Europa-doctrine die elke vorm van nationalisme gelijk stelt met fascisme.

In de toren van Kaaskerke staan duizenden namen gegrift van de grote en kleine schenkers. Zij zijn de “aandeelhouders” van dit monument en wat het uitdraagt. Niemand anders.

Pogingen om er een multicultureel festival van te maken hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat de Vlaamse beweging de weg naar de IJzervlakte niet meer vindt. Dat is pijnlijk, want dit is, en ik zeg het zonder pathos, een heilige plek die aan de beweging toebehoort en niet aan een of ander schimmig comité. Men speelt niet met symbolen, of men usurpeert geen monument ongestraft.

Het feit dat de huidige IJzerwake ergens achter een bouwvallige boerderij, op een veld in Steenstrate, een soort tegen-bedevaart organiseert, is tekenend voor de gespletenheid en het gebrek aan alertheid binnen diezelfde beweging. Want de kaping van het originele evenement door een groep rond het marginale en ondertussen allang ter ziele gegane Spirit van Bert Anciaux, had nooit mogen gebeuren. Geen enkele partij mag het IJzerthema, met heel zijn achtergrond, monopoliseren. Ook het Vlaams Belang zal dat nooit doen.

Maar wij beschouwen het wel als onze plicht om op een historische waarheid te wijzen en de authentieke traditie te laten voorgaan op modegrillen en hypes.

De Vlaamse beweging is niet dood. Ze staat nu op de beslissende tweesprong tussen Belgisch confederalisme en stichting van de Vlaamse republiek. Mijn partij gaat voluit voor de tweede optie. Maar de IJzervlakte én de toren moeten teruggewonnen worden als symbolische plek en landschap, gewijd aan de eenheid van de beweging, de bezinning over onze wortels, en de zoektocht naar collectief zelfbewustzijn.

In de toren van Kaaskerke staan duizenden namen gegrift van de grote en kleine schenkers. Zij zijn de “aandeelhouders” van dit monument en wat het uitdraagt. Niemand anders.

 Bruno Valkeniers – Voorzitter Vlaams Belang

Rudy Vranckx is niet de eerste die met bloed schreef

De jongste dagen weer enkele staaltjes gehoord hoe de mensen bij de neus worden genomen. Zo bijvoorbeeld in de toespraken ter gelegenheid van het feest van de arbeid, 1 mei dus. In België zag men bescheiden optochten zoals de traditie het wil, en zeker geen massabetogingen zoals in Spanje. 

Er zijn ook minder redenen toe. Want in België ook wel crisis, maar geen bovenmatige werkloosheid. De cijfers liggen met 6,5 (voor Vlaanderen) zelfs een stuk onder het Europees gemiddelde van 11 procent. Wel is er de latente dreiging dat er aan de koppeling van de index aan de inflatie zou worden gemorreld, maar daarover zijn de vakbonden unaniem: no passaran. En met de sociale verkiezingen in het verschiet zullen ze die houding zeker niet wijzigen. De socialistische vakbondswoordvoerders lieten er op 1 mei alvast geen twijfel over bestaan. 

Grotere bekommernis vormen de stijgende energieprijzen, en ook dat probleem kwam er sprake op 1 mei. Het is precies hier dat de politici niet alles vertelden wat ze wisten. Ze worden gelukkig voor een paar jaar bevroren, niet de politici maar de energieprijzen, maar daarna zouden ze weer fors de hoogte ingaan.  Het zit zo: veertig procent van de energiefactuur bestaat uit de kostprijs van de distributie. Die wordt verzorgd door de 'netbeheerders', intercommunales waarvan de gemeenten de grootste aandeelhouders zijn. Ze investeerden in de aanleg van de leidingen, en krijgen daar een vergoeding voor van bijna 7 procent. Lekker meegenomen, want meer dan de marktrente en bovendien extra-inkomsten zonder dat daarvoor gemeentelijke belastingen moeten worden geheven. In werkelijkheid wordt zoals hier eerder al gesteld op die manier geld zonder dat hij het weet uit de beurs van de burger gehaald. Die dus ook niet doorheeft dat hij, zonder dat ze die naam hebben, gemeentelijke belastingen betaalt via de omweg van zijn energiefactuur. Het is als een soort gelegaliseerde beurzensnijderij. 

Intussen maakten de gemeenten-aandeelhouders goede sier met die extraatjes, alleen al door de verdeling van de postjes. Omdat dàt de ogen uitstak in deze financieel barre tijden werden niet minder dan 800 bestuursmandaten (wellicht gekoppeld aan een onkosten-vergoeding, een relatiegeschenkje en regelmatig een dineetje) afgeschaft. Ook de dure sponsoring werd teruggeschroefd. De netbeheerders huurden bijvoorbeeld bij grote clubs voetballoges die bemand werden met een cliënteel van goede relaties, organiseerden dure concerten waarmee goodwill werd gekweekt, hielden kostelijke maar onnodige reclamecampagnes, enz. 

Precies nu kondigt de voorzitter, een Open-VLD'er, aan dat in 2015 de prijzen toch fors zullen moeten stijgen. Wat socialistische bankbliksems over hem uitlokt. Want het is precies een minister van die laatste partij die de energieprijzen aan banden legt. De oorlogsverklaringen aan het adres van de netbeheerders waren bijgevolg niet uit de lucht op 1 mei. Alleen vergat men er even bij te zeggen dat bij de netbeheerders socialistische bestuurders zitten, onder wie zelfs de voorzitter...  

Niets is wat het schijnt, en alles is relatief. Dat zal, om toch eens namen te noemen, ex-tv-coryfee Siegfried Bracke nu wel doorhebben. Hij is de journalist die jaren geleden samen met Ben Crabbé in een soort pre-electoraal infotainment-programma op de televisie Freya Van den Bossche (dochter van ex-minister Luc Van den Bossche die nu bankier geworden is) op het politieke toneel lanceerde. Het programma leverde haar erg veel stemmen op, en meteen belandde ze mee aan de top van de socialistische partij. Met dank aan de VRT en gemaakt door partijgenoten-journalisten, zeiden kwatongen... 

Intussen is Siegfried Bracke (dezelfde achternaam van de moeder van de socialistische politica, maar naar men zegt geen familie, want er zijn meer koeien enz...) van kamp veranderd, en komt hij in de gemeenteraadsverkiezingen van oktober voor de N.V.A. op. In Gent, de thuisstad van Freya Van den Bossche. Wat hem dezer dagen op enkele sneren kwam te staan van laatstgenoemde. Het laatste woord is nog niet gezegd, maar Siegfried ervaart het nu al: ondank is 's werelds loon... 

Er zullen er nog zijn bij de VRT om aan dit gezegde te denken.  Mannen die nu publiekelijk aan de schandpaal worden genageld voor grensoverschrijdend seksueel gedrag. Daar waar ze destijds dachten hun beschermelingen van het vrouwelijke geslacht alleen maar de hand boven het hoofd te houden... 

In de praktijk beperkten ze zich niet tot de figuurlijke hand boven het hoofd. ‘Op de VRT was geen vrouw veilig’, kopten de kranten einde april. ‘En wie niet belaagd werd, was ongetwijfeld zo lelijk als de nacht’, vulde Annemie Peeters, van het programma ‘Peeters en Pichal’ in een column over de ‘seksuele graaicultuur’ van destijds aan. 

Dat nu in het publiek werd gegooid wat in het wereldje van journalisten min of meer bekend was, is te danken aan Pol Van den Driessche, tot voor kort kopman voor de N.V.A-lijst in Brugge en oud-journalist met een impressionant parcours op zijn cv. Zo was hij ooit hoofdredacteur van Het Nieuwsblad, verzorgde hij later politieke programma's op de VTM, zat op het kabinet van de overleden VU-voorzitter Hugo Schiltz en in de senaat voor de CD&V. 
Bij de vrouwen die met hem werkten stond PVDD bekend als iemand die zijn 'pollekens' moeilijk kon ‘thuishouden’. Vanwege zijn plaats in de pikorde deed hij dat vanuit een machtsfunctie. Wat, in deze tijden van voortschrijdende vrouwenemancipatie, helemaal verwerpelijk is. Twee journalistes bonden de kat de bel aan in het weekblad Humo omdat ze wilden voorkomen dat hij, als mogelijke toekomstige burgemeester van Brugge, voor zijn seksuele intimidaties nog meer van de macht misbruik zou maken. Meteen was het hek van de dam. De journalistes herhaalden hun beschuldigingen openlijk op de televisie, PVDD zweeg als vermoord, en terwijl anderen er hun wagentje aan koppelden, ging de trein definitief aan het rollen. 

Het vroegere boegbeeld van Radio Limburg, Jos Ghysen, werd, 15 jaar na datum, figuurlijk in zijn kruis gepakt. Ireen Houben, destijds de liefste stem van radio Limburg, werd jaren geterroriseerd door hem, vertelde ze. In ‘Te bed of niet te bed’, zoals zijn programma heette... 'Hij zag me als zijn bezit. Ik mocht geen andere man in mijn leven hebben.' 
Hijzelf doet het af als zever, en geeft alleen toe dat hij een tijdje en verhouding had met haar... In dat verband toch een smeuïg detail: Ghysen stond op een dag onaangekondigd met zijn valies aan de woning van Ireen Houben om bij haar in te trekken toen zijn vrouw hem aan de deur had gezet... 

Ook anderen deden hun duit in het zakje. Kris Smet(70) oud-actrice en programmamaakster en partner van oud-VRT-journalist Walter Zinzen: 'een radioregisseur scheurde mijn jurk open om mij te bepotelen.' De vroegere ‘leading lady’ van de BRFT Paula Semer(87): 'als je er niet tegen kon moest je er maar niet gaan werken.' De bekende en nog actieve Gui Polspoel: 'Affaires hadden we allemaal, maar ik heb altijd geloofd dat die van Pol ook met wederzijdse toestemming waren.' 

Een ex-voorzitter van de raad van bestuur ten slotte: ‘hoe groter de ego's en het narcisme, hoe groter de cultuur van alles kan. Dat is bij uitstek zo in de media en de politiek, waar het testosterongehalte hoger ligt’. Hij gaf toe dat de VRT een zekere reputatie heeft op het gebied van relaties op de werkvloer. Het zou hem ook niet verwonderen dat de komende dagen zaken uitlekken vanuit de politiek. 

We blijven het volgen...

In een zeldzaam moment van afstandelijkheid denken we wel eens, dat ons oordeel over de manier waarop de journalistiek zich ten dienste stelt van het regime, te streng is :  "Misschien ben ik te bevooroordeeld".  Tot we plots een stuk onder ogen krijgen, waarbij we gillend de kamer uithollen. Zoals onderstaand slijmartikel van Lex Molenaar. Lex heeft even zijn affaire met Patrick Janssens (die in het ziekenhuis ligt) terzijde geschoven en hij vlijt zich neer aan de voeten van Philippe Heylen, de CD&-V schepen die onderdak heeft gezocht bij de socialisten om zijn job te behouden.  En Lex staat klaar met de papborstel en de schel klinkende loftrompet. 

Red Star Line spreekt tot de collectieve verbeelding

Afgelopen weekend en de twee komende weken kunnen de Antwerpenaren en bezoekers alvast de sfeer proeven van het museum van de Red Star Line in de Montevideostraat, dat op 27 september 2013 zijn deuren opent. Het RSL Festival is een groot succes, en dat verwondert ons niet. Zeker in het jaar waarin de ondergang van de Titanic een eeuw oud is, spreekt een museum dat de sfeer van die periode oproept tot de verbeelding.

Maar een Antwerps museum over de migratie van toen en nu is sowieso een ijzersterk idee. Het is gekiemd in gesprekken tussen de schepenen Philip Heylen en Ludo Van Campenhout, tijdens hun gezamenlijke dienstreizen naar New York.

Daarna ging Heylen er met onverdroten ijver mee aan de slag. Terwijl hij waakte over een optimale uitvoering van het MAS, het geesteskind van zijn voorganger Eric Antonis, stond hij zelf liefdevol aan de wieg van het RSL.

Migratie was honderd jaar geleden een brandend actueel onderwerp, en dat is het anno 2012 nog steeds. Het RSL is bovendien een schitterend instrument voor de citymarketing van Antwerpen, want het zal de aandacht trekken van de talloze nazaten van de landverhuizers die in het begin van de vorige eeuw hun geluk gingen zoeken in de nieuwe wereld aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat het RSL-museum nog deze legislatuur klaar zou zijn. Als dat was gelukt, dan zou Heylen zijn stad in één bewindsperiode twee nieuwe musea hebben geschonken. Welke andere schepen heeft dat ooit gepresteerd? Dat is dus niet gelukt. Maar we gaan ervan uit dat Heylen volgend jaar bij de opening uitgebreid in de bloemen zal worden gezet, of hij dan nog cultuurschepen zal zijn of niet.

Daarover valt het verdict na de verkiezingen van 14 oktober. CD&V, de partij van Philip Heylen, trekt daarheen op een gezamenlijke lijst met de sp.a van burgemeester Patrick Janssens, met het argument dat beide partijen de voorbije zes jaar uitstekend hebben samengewerkt. Toch gaat CD&V apart campagne voeren, met de accenten die ze zelf wil leggen in een eventuele volgende legislatuur.

Cultuur is zo’n accent. Uiteraard zijn er in die vijver rimpels geweest, zoals rond de sluiting van bibliotheken en rond het Ballet van Vlaanderen. Maar tegelijk heeft Philip Heylen de stad met het MAS en het RSL waardevolle landmarks gegeven.

Lex Molenaar  

Leopold II ontkent alle verantwoordelijkheid voor de wandaden in Congo onder het koloniale bewind. Dat liet hij weten tijdens zijn bezoek aan de fototentoonstelling "Congo belge" in het Fotomuseum Antwerpen. En de mensen met wie hij spreekt en Français, de enige taal die de barbaar kende, geven hem nog gelijk ook.

Nog steeds even actueel.

 Meer dan 2.7 miljoen migranten uit gans Europa vertrokken uit Antwerpen met de schepen van de Red Star Line naar Amerika, het land van hoop, waar de gebraden kippen je in de mond vlogen. Wij vinden het een prima initiatief dat deze historische realiteit terug tot leven wordt gebracht met een Red Star Line museum in Antwerpen en een aantal activiteiten in New York. Het was trouwens niet enkel uit Antwerpen dat het lege Amerika en Canada golven van migranten opving. Vanuit zowat alle havens zowel in Noord- als Zuid-Europa vertrokken afgeladen schepen naar de Amerikaanse Oostkust.

Uiteraard maakt het publiciteitsagentschap "Schepencollege van Antwerpen" dankbaar gebruik van deze feiten, om de huidige uitgelokte invasie die onze stad, ons land en gans Europa doet kreunen, goed te praten. Migratie is van alle tijden en toen het hier slecht ging, trokken onze mensen er op uit om elders hun geluk te beproeven, net zoals de arme migranten en asielzoekers van vandaag. Zo luidt de geforceerde boodschap. We gaan ons niet vermoeien met te wijzen op de verschillen tussen de migratie van einde 19de eeuw vanuit Europa en de huidige invasie die het Avondland moet verduren. Laten we de geschiedenis respecteren en de feiten voor zich spreken.

Ray

Experts slaan alarm nadat een in april verricht internationaal onderzoek naar de toestand van de Aswan dam in de Nijl heeft uitgewezen dat dam, die het op twee na grootste stuwmeer ter wereld tegenhoudt, vol met scheuren zit en het bij een aardschok zou kunnen begeven. De vloedgolf die dan ontstaat zal heel Egypte vernietigen. Om toeristen niet af te schrikken wordt dit zorgwekkende nieuws echter zoveel mogelijk geheim gehouden.

De internationale studwdamexperts zullen binnenkort hun bevindingen in een rapport aan de Wereldbank en het Internationale Monetaire Fonds (IMF) overleggen, omdat er onmiddellijk een grote som geld nodig is om de dam voor instorting te behoeden. Egypte, dat zich door de 'Arabische lente' in een economische crisis bevindt, kan het herstel van de dam onmogelijk betalen.

Verwoestende vloedgolf
De Aswan dam werd tussen 1960 en 1970 gebouwd, is 111 meter hoog en 3800 meter lang. 30.000 Egyptenaren werkten onder leiding van 2000 Russische experts aan de dam, die een 500 kilometer lang meer met een inhoud van 169 miljard kubieke kilometer water tegenhoudt. De Sovjets konden niet voorkomen dat bij de bouw minderwaardig beton werd gebruikt, waardoor al in de jaren '80 de eerste scheuren werden geconstateerd.

Hoewel Egypte weinig last heeft van aardbevingen, is de toestand van de dam inmiddels zó slecht dat een flinke aardschok de dam zou kunnen doen barsten. Wat er dan zal gebeuren is nauwelijks voorstelbaar: een 15 meter hoge vloedgolf zal het vruchtbare Nijldal overspoelen en na zo'n 6 dagen de hoofdstad Caïro bereiken. Omdat bijna alle Egyptenaren in dit 973 kilometer lange dal wonen zal vrijwel de hele Egyptische beschaving worden vernietigd. Zo'n 50 miljoen Egyptenaren -70% van de bevolking- zal omkomen.

Dam doelwit bij oorlog

In 1992 kwamen in Caïro honderden Egyptenaren om bij een aardbeving, dus dit scenario is allesbehalve denkbeeldig. Daarnaast zou de dam ook tijdens een militair conflict kunnen worden verwoest. Buurlanden Libië en Soedan hebben in het verleden meerdere malen gedreigd met een aanval op de dam. Deze zou normaal gesproken vrijwel onmogelijk met conventionele springstof kunnen worden vernietigd, maar nu de dam zo verzwakt is zou een bom- en/of terreuraanslag mogelijk voldoende kunnen zijn.

In 2011 heeft ook Israël gedreigd dat Egypte, indien het opnieuw een oorlog tegen de Joodse staat begint, een aanval op de Aswan dam kan verwachten. Omdat Israël naar aangenomen wordt over kernwapens beschikt, zou één bom op de dam voldoende zijn, zelfs al zou deze op korte termijn worden versterkt.

Ramp in Bijbel voorspeld ?
Volgens sommigen voorzegt de Bijbel dat Egypte inderdaad door deze afschrikwekkende megaramp zal worden getroffen. In Ezechiël 29 staat de profetie dat Egypte in de toekomst tot aan de 'toren van Syene' zal worden vernietigd, waardoor het land 40 jaar onbewoonbaar zal zijn. De Aswan dam bevindt zich vlak in de buurt van de in de Bijbel genoemde stad Syene, dat 'opening' of 'poort' betekent. Aangezien Egypte sinds Bijbelse tijden nog nooit onbewoond is geweest moet de vervulling van deze profetie ergens in de toekomst liggen.

Xander
http://xandernieuws.punt.nl/?id=658763&r=1&tbl_archief=&

 Guy de la Tourette bij Sofina

Verhofstadt kan zelfs niet wachten tot hij geen politiek mandaat meer vervult om zijn intrede officieel te doen in de wereld van de haute finance. De schaamrteloosheid kent geen grenzen bij deze kerel die bulkt van eigendunk, machtswellust en geldhonger.

Sofina schijnt niet te beseffen, dat deze politicus zijn land als premier naar de afgrond heeft gevoerd (financieel en structureel). Hopelijk is hij enkele binnengehaald als ornament en mag hij tussendoor wat uitrazen.  De aandelenkoers van Sofina is van nu af aan aandachtig te volgen.

Karel DC

*****

De N-VA en Dewever in het nauw gedreven

 Ingenomen met zijn eigen persoon en zich beschouwend als de charismatische figuur die Vlaanderen uit de nood ging redden, slaat de grote leider "molenwiekend rond in het ijle met het besef dat de "andere grote jongens en meisjes  hem niet meer ernstig nemen. 

Daarom willen ze hem zo gauw als mogelijk in een schutskring samen met het vermaledijde Vlaams Belang onder brengen en monddood maken. In die zin beseft Dewever hoe langer  hoe meer dat het momentum door zijn loze beloften en gemiste kansen voorbij is. Meer dan waarschijnlijk wijzen de jongste gebeurtenissen en een sterk buikgevoel er op, dat de afgang van zijn partij met de talrijke opportunisten, carrièrejagers en copiisten reeds ingezet is. Om één Vlaams front te vormen zal het dan helaas te laat zijn.

Leert Vlaanderen dan nooit zijn verdeeldheid te overwinnen  ?

 Pieter Coutereel

 *****

Kleine correctie artikel Knack over De Wever

"Pour vivre heureux, vivons cachés"

getekend Le nez sage (de wijsneus).

Regus Patoff

*****

Sterallures en elektronische enkelband

Voor de slimste mens nu een cordonmedia ?.. of Volgende week in de boekskes, 'Bartje en zijn strijd tegen de paparazzi'.

Elektronische enkelband, ook een giller : zolang de voorraad strekt. En zolang er personeel is om te controleren.

Gina

*****

Criminaliteit en de vreemdelingen

In de berichtgeving over de criminaliteit in dit onland is er één constante opgedoken. Het wordt met de dag voor de poco-verslaggervers moeilijker en moeilijker om te verbergen dat vele daders van vreemde origine zijn.

Overvallen, moorden, verkrachtingen, steekpartijen en nog van dat crimineels zijn in een overdonderende meerderheid  van de feiten op het conto van vreemdelingen te schrijven. Meestal afkomstig uit prachtlanden waar waanzin en wreedheid hand in hand gaan.

Nu beginnen ze hier ook elkaar te beroven en te doden. Hoe de linkse gabbers van het poco media wereldje dat gaan blijven "vermiskondigen" weet ik niet, maar ze riskeren er wel mond-en klauwzeer aan over te houden.

mvg - Senior

*****

De 6 uitgeleverd Marokkanen : een stukje oplichting

Uit een clip van het Canadese The Source begreep ik dat de zes veroordeelde marokkanen, die naar marokko zullen overgebracht worden om daar hun straf uit te zitten, zullen UITGEWISSELD worden met (ongetwijfeld) marokkanen met de belgische nationaliteit die momenteel ginder hun straf uitzitten. Het is dus, verrassend genoeg, geen positief netto resultaat zoals ons werd voorgespiegeld, maar op zijn best een nuloperatie, en naar alle waarschijnlijkheid zelfs een verliespost: het zou mij niet verbazen als de marokkanen met belgische nationaliteit ginder die nu naar hier zullen worden overgebracht met meer dan zes zouden zijn.

Fred

De schoonzoon van koning Juan Carlos, Iñaki Urdangarin*, de hertog van Palma de Mallorca en de echtgenoot van prinses Cristina, heeft zijn verdedingsstrategie in de zaak Noos radicaal gewijzigd. Tijdens zijn eerste verschijning voor de rechtbank ontkende Urdangarin categoriek dat hij verantwoordelijk was voor het wegsluizen van miljoenen euro aan overheidsfondsen die bestemd waren voor de vereniging zonder winstoogmerk Noos naar zijn geheime privérekeningen in Zwitserland. Nu heeft hij besloten om een volledige schuldigverklaring af te leggen. Het is nog zijn enige hoop om een gevangenisstraf te ontlopen. 

Het voorstel van de hertog van Palma bestaat uit 3 punten: de bschuldigde geeft toe dat hij zich schuldig gemaakt heeft aan verduistering van openbare fondsen, fraude, valsheid in geschrifte en belastingontduiking; hij geeft aan de schatkist een bedrag terug dat zal schommelen tussen de 3,7 en de 4 miljoen euro; in ruil daarvoor verzoekt hij de openbare aanklager om hem een gevangenisstraf te geven van minder dan 2 jaar. Vermits Urdangarin geen strafrechtelijk verleden heeft, hoeft hij, als hij veroordeeld wordt tot een gevangenisstraf van minder dan 2 jaar niet te zitten.
Het Openbaar Ministerie heeft echter nog geen enkele beslissing genomen. Het wil eerst de versie vernemen van Diego Torres, de vroeger vennoot van Urdangarin.  Maar een pact met het Openbaar Ministerie lijkt niet zo vanzelfsprekend. Naast de affaire Noos lopen nog andere beschuldigingen tegen Urdangarin. Hij zou ook openbare fondsen verduisterd hebben bij de bouw van de Palma Arena, een wielerbaan, op Mallorca. Bovendien wil Manos Limpias (Propere handen), een ultrarechtse vereniging, ook prinses Cristina voor de rechter brengen, tot nu toe echter zonder succes. 

De Dienst Anticorruptie wijst erop dat alleen al voor het delict malversatie (verduistering van publieke fondsen) Urdangarin kan veroordeeld worden tot een gevangenisstraf van 8 jaar. Bovendien vindt Anticorruptie het voorstel van Urdangarin om 4 miljoen euro terug te betalen aan de schatkist belachelijk want het Instituto Noos haalde, terwijl Urdangarin er voorzitter van was, een omzet van 16 miljoen euro per jaar. 

Toen Urdangarin arriveerde aan het gerechtsgebouw werd zijn auto bekogeld met eieren en werd hij uitgejouwd door het publiek. Samen met zijn advocaat wandelde hij naar het gerechtsgebouw en stond zeer kort de aanwezige journalisten te woord. Ondanks het feit dat hij erg verouderd is de afgelopen maanden, maakte Urdangarin een tamelijk ontspannen indruk. 

Het Casa Real (koninklijk huis) heeft tot nu toe niet gereageerd op de beschuldigingen tegen Urdangarin. Maar het lijkt erop dat het binnenkort ook ter verantwoording zal worden geroepen, een uniek precedent in Spanje.  Diego Torres heeft namelijk een aantal emails openbaar gemaakt die bijzonder belastend zijn voor het Casa Real. In deze emails die gericht zijn aan de hertog van Palma en zijn vennoot, Diego Torres, worden managementsbeslissing genomen zowel door prinses Cristina als door koning Juan Carlos om een financiering rond te krijgen van het zogenaamde Proyecto Ayre. Met dit project zocht het Casa Real sponsoring voor een boot die ingezet zou worden in de America Cup. De publieke fondsen die hiervoor beschikbaar werden gesteld gingen naar een stichting voor gehandicapte kinderen die Urdangarin opgezet had op Belice. Wat er daarna met deze fondsen gebeurde, is tot nu toe onbekend. Wel is het bekend dat koning Juan Carlos, kroonprins Felipe en andere leden van de Spaanse koninklijke familie bijzonder geïnteresseerd zijn in de zeilsport. 

http://www.viw-costablanca.com/kort-nieuws-binnenland0105a.shtml

* Iñaki Urdangarin : is een Bask met belgische voorvaderen. Alweer een reden om trots te zijn.

Wil u aub eerst de begeleidende tekst lezen ? Anders wordt het een cryptisch gebeuren. Dank u.

Als dit een waar verhaal is, dan is het leven soms een sprookje.

Om politieke redenen werd in 1980 de dirigent van het Bolshoî-orkest, Andrei Filipov, samen met andere orkestleden ontslagen. Toevallig omdat het Joden waren. Om verder in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, nam hij de taak van conciërge bij het Bolshoï aan. Toen hij op zekere dag een uitnodiging van het beroemde Theâtre du Châtelet de Paris in handen kreeg, kwam hij op een briljant idee. Hij stelde met de ontslagen "werkloze" musici een nieuw orkest samen, klaar om – net als HET Bolshoi-orkest – af te reizen naar Parijs. Z

ijn vrouw was 18 jaar geleden in het kraambed overleden. Zijn 3 maand oude dochtertje verdween spoorloos en werd nooit teruggevonden. Wat hij niet wist, was dat de baby in een cellokist werd meegesmokkeld naar Parijs. 18 jaar later dirigeerde Filipov het orkest in Parijs.

Met medeweten van de ganse groep verving men de soliste door een andere, onbekend aan Filipov. Die soliste was in werkelijkheid zijn verloren gewaande dochter. De aanvang van het concert is erbarmelijk : de musici hebben duidelijk niet gerepeteerd maar zo horen we een symfonie-orkest even van zijn slechtste kant. Gelukkig is het maar heel even. Bekijk ook goed de gelaatsuitdrukking van het meisje, dat samen met het orkest, weet dat de dirigent haar vader is. Hij realiseert zich dat geleidelijk en het "Concerto voor viool" van Tsjaîkovski eindigt in een exuberante apotheose ! (met dank aan Ropie voor de tip en de basistekst)

Het Britse voormalige model Gemma Chan bij het Vogue Festival in Londen, vorige maand. Het tijdschrift wil modellen en lezers gezond houden, zo staat in een internationaal pact en wil daarom af van piepjonge, graatmagere meisjes. (Foto Hollandse Hoogte via NRC).  Zit hier soms een carrièrewending in voor de multi-inzetbare politica Maggie de Block ?

Een compilatie uit verschillende Chaplin films en enkele opnames uit het privé leven van de wereldberoemde filmacteur  met de erg mooie Paulette Goddard met wie Chaplin een aantal jaren getrouwd is geweest. Op de achtergrond een hippe versie van "Smile", muziek door Chaplin gecomponeerd voor zijn film Modern Times.

Ray

Dank aan Willy D.

 De

De Vlaamse Rand verkleurt en internationaliseert in ijltempo. In de meeste faciliteitengemeenten wordt minder dan 20 procent van de kinderen geboren in een Nederlandstalig gezin.