Angeltjes

Vrijheid is ons allen zeer lief. Meer dan enige andere partij is het Vlaams Belang een vrijheidspartij. Wij hebben dit gemeen met onze buitenlandse vrienden, de PVV in Nederland, het Front National in Frankrijk, de FPÖ in Oostenrijk. Maar links heeft ervoor gezorgd dat dit vrijheidsideaal helemaal werd uitgehold. Het eindigde ergens in de mist van de Mei-‘68-euforie, de “vrijheid-blijheid” cultuur die, o ironie, bij ons zou leiden tot de politiek-correcte dictatuur van paars en paarsgroen. Het liep uit op een nihilistische gedoogcultuur waarin drugs “een beetje” mogen, waarin complete wijken als “no go zones” worden beschouwd, waarin illegalen geregulariseerd worden en Vlamingen geridiculiseerd. Dit is het vrijheidsideaal van België: weg met ons!

Het gelijkheidsideaal, wat schiet daar van over…? Natuurlijk impliceert de Vlaamse republiek, die wij onverkort nastreven, sociale rechtvaardigheid. Het Vlaams Belang profileert zich voluit als sociale volkspartij. Maar ook hier heeft de linkerzijde een ravage aangericht. Door elk onderscheid weg te gommen en “identiteit” tot taboewoord te maken, werd ons onderwijs, steevast onder leiding van een socialistische minister, gedegradeerd tot een onappetijtelijke gaarkeuken waarin alleen nog de reuk van eenheidsworst, uiteraard liefst halal, waarneembaar is. Voor de migranten werd de lat niet hoger gelegd, neen, voor onze kinderen werd de lat lager gelegd: de wereld op zijn kop. Met als resultaat dat zelfs leden van het onderwijzend personeel niet meer zonder fouten kunnen schrijven.
Maar … niet getreurd, we zullen het onderwijs verder verengelsen en daarmee is alles opgelost. Dat is het grote gelijkheidsideaal van Belgiê: een wereld van klonen en loosers.

En dan tenslotte het derde motto, dat van de broederlijkheid, vandaag beter bekend als “solidariteit”. We weten ondertussen waar dat woord in de Belgische en zelfs internationale context voor staat: “Solidariteit” is dé stoplap om een land bijeen te houden dat niet bijeen te houden valt. Een land waar een minderheid een meerderheid in de tang houdt en financieel uitbuit, en dat allemaal grondwettelijk netjes heeft verzegeld. Solidariteit is dé stoplap om in Europa de grenzen wagenwijd open te houden voor alle gelukzoekers van de wereld in de plaats van hen effectief te helpen in het eigen land eerst. Solidariteit is dé stoplap geworden waarmee een ongecontroleerde en ondemocratische elite in de E.U Europa gekaapt heeft en ook hier miljarden Euro’s transfers van Noord naar Zuid organiseert. Transfers waar noch Griekenland noch Spanje en zeker wij niet beter zullen van worden. In naam van de totaal verkeerd begrepen solidariteit wordt ons de vlucht vooruit opgedrongen.

Het is trouwens om die reden dat het Vlaams Belang vorige donderdag in de Kamer aangekondigd heeft om de goedkeuring van het Europees Stabiliteits Mechanisme, het ESM aan te vechten voor het Grondwettelijk Hof. Blijkbaar is dit voor de sensatiebeluste media, er zijn er helaas geen andere meer, geen nieuws, in tegenstelling tot… Zwanworstjes. Welnu voor ons kan het niet zijn dat een toekomstig onafhankelijk Vlaanderen stoemelings een Europese monetaire staatsgreep ondergaat. De Belgische grondwet mag dan al een vodje papier zijn, maar wij weigeren te aanvaarden dat de toekomstige onafhankelijke republiek Vlaanderen al op voorhand uitverkocht wordt.

Goede vrienden, dat is broederlijkheid op zijn Belgisch én zijn Europees: samen, solidair als lemmingen naar de afgrond.
Goede vrienden, vrijheid werd stuurloosheid, gelijkheid werd multiculturele eenheidworst, broederlijkheid werd georganiseerd parasitisme. Hoog tijd dus voor een herstelbeweging, een restauratie van onze echte Europese, Vlaamse Christelijke en humanistische waarden en normen.

Dat herstel, die her-ijking kan en zal alleen komen van de Europese nationalistische en patriotische anti-establishment partijen, zoals het Vlaams Belang. Voor ons gaan waarden en programma samen, voor ons gaat ons volk nog altijd voor op deelname aan het beleid.
En jawel goede vrienden, die her-ijking van de kernwaarden van onze cultuur draait volledig rond het thema waarmee onze partij naar de komende gemeente- en provincieraadsverkiezingen gaat. Het gaat hem om veiligheid in al haar vormen: fysieke veiligheid of integriteit, sociale veiligheid of leefbaarheid, én identitaire veiligheid of het recht op een eigen Vlaamse natie waarin die Europese waarden onverkort gelden.

Beste vrienden, fysieke veiligheid: met een harde pre-campagne zeggen wij, rechtlijnig als we zijn, onmiddellijk waar het op staat: de fysieke, persoonlijke veiligheid van elkeen kan maar gegarandeerd worden mits een consequente ordehandhaving, een harde aanpak van criminelen, een actief opsporingsbeleid, een complete, onverkorte strafuitvoering, tot en met definitieve uitwijzing en het ontnemen van de nationaliteit. En ja dat betekent dat inderdaad sommige straten en wijken terug heroverd moeten worden. Aan wie de beelden schokkend of hard vindt, zeggen wij: “schiet niet op de pianist”. De harde cijfers spreken voor zich: t.o.v. 2010 is het aantal inbraken in 2011 met 10% gestegen. En maak u geen illusies, zolang justitie geen Vlaamse bevoegdheid wordt zal men blijven dwijlen met de kraan open. België kan het niet, België wil het niet.

En natuurlijk hebben vandaag, nu de eindmeet van 14 oktober in zicht is, plots ALLE partijen het veiligheidsthema ontdekt. Jawel. Allemaal haasten ze zich om met woorden te camoufleren dat wat ze in daden nooit gerealiseerd en schromelijk verwaarloosd hebben. Wel ik geef u op een briefje, beste vrienden: na 14 oktober worden die stoere verklaringen allemaal ingeslikt, leven we terug in de beste der werelden, en worden de zitjes verdeeld zoals altijd. Denken ze nu echt dat de Vlamingen zich hieraan laten vangen? Dat wij idioten zijn?

Maar er is veel meer aan de hand dan zuiver fysieke onveiligheid. Een diep onbehagen, het zogenaamde “onveiligheidsgevoel”, wijst erop dat de mensen het Noorden kwijt zijn, het thuisgevoelen kwijt zijn. Onder andere door een ongebreidelde en niets ontziende globalisering, de multiculturele hysterie, het gebrek aan grenzen en vertrouwde bakens, het appèl van een doorgeslagen prestatie- en stressmaatschappij waarin men vooral “geleefd wordt”, daardoor voelen steeds minder mensen zich goed in hun vel.
Het is een maatschappij – ik kan het al lang geen samen-leving meer noemen – een maatschappij die jawel, mede met dank aan de media, constant op oranje knipperlicht staat, hysterisch en normenloos doorjakkert. Niet voor niets staat België aan de top van de zelfmoordstatistieken en het gebruik van kalmeermiddelen.

Dat is een tweede laag van ons veiligheidsverhaal: de sociale veiligheid. Wij willen terug groen licht voor dat wat een gezonde samenleving ondersteunt, en rood licht voor het nefaste, ziekelijke en perverse.
Wij willen groen licht voor het typisch Vlaamse gezond verstand, en rood licht voor het overspannen Belgisch surrealisme. Wij willen groen licht voor een sociale zekerheid gebaseerd op volkssolidariteit, en rood licht voor het internationaal OCMW-toerisme. Wij willen groen licht voor een gezond economisch weefsel en een bloeiende middenklasse, en rood licht voor het internationaal casinokapitalisme à la Dexia.

Als mensen zich niet goed in hun vel voelen, dan spreken de politieke koffiedikkijkers over “verzuring”. Maar in België wordt niet de oorzaak van die zogenaamde “verzuring” aangepakt, neen, men doet aan cosmetica, men doet alsof de burger zelf het probleem is. Maar ook dat is de wereld op zijn kop. Mensen worden zuur omdat de samenleving geen “samen-leving” meer is, en de staat geen dienende en beschermende functie meer heeft.

Veiligheid betekent daarom ook,- en we nemen dat mee in de campagne-: opkomen voor de de Vlaamse medemens tegen bureaucratie, regelneverij en administratieve pesterijen.
Veiligheid betekent ook: onze eigen vrachtwagenchauffeurs in bescherming nemen tegen de Oost-Europese truckers die hen, met dank aan Europa, naar de dop sturen.
Veiligheid betekent: opkomen voor de kleine gepensioneerde die met 900 Euro per maand moet rondkomen, en niet begrijpt dat de eerste de beste passant of is het immigrant met uitgestoken hand het veelvoud krijgt.
Veiligheid betekent ook: het straatbeeld drastisch veranderen, het sociaal weefsel herstellen met kleinhandel, horeca en KMO’s. En dan liefst niet alleen met nachtwinkels, Pitta-bars en hallal-slagers. Maar met dingen die we herkennen als “van ons”, onder het motto van de Vlaamse beenhouwer: “Mag het ietsje meer zijn?”

Goede vrienden, dat brengt ons op het derde luik van het campagnethema: dat van de identitaire veiligheid. Terwijl één van onze lokale mandatarissen voor 10 jaar zijn burgerrechten kwijt is wegens een zogenaamd opiniedelict, in een proces dat overduidelijk politiek gestuurd is, begint het nu eindelijk te dagen dat het mondiaal moslimextremisme, waar onze partij al zolang voor waarschuwt, ook bij ons voet aan de grond krijgt.

Fouad Belkacem, alias Abu Amrin, wordt nu opeens als het grote gevaar afgeschilderd, waar alle politieke partijen, inclusief de N-VA, naar hartenlust op mikken. Vijf ballen voor een Euro. Alle camera’s zijn gericht op deze mislukte Mohammed-karikatuur, waarbij vergeleken alle andere moslims vredelevend, modern en tolerant lijken. En natuurlijk zijn er vele vredelievende en gematigde moslims in de wereld, maar ik ken helaas geen gematigde Islam. Kijk naar het wereldnieuws en ge weet genoeg! En dan blijven wij erbij dat er voor die Islam bij ons geen plaats is, dat die godsdienst, die politieke ideologie en dat juridisch bestel, haaks staat op onze Europese – en ja laat het ons nog maar eens zeggen – haaks staat op onze Christelijke en humanistische waarden en normen. Kortom haaks staat op onze identiteit.

En goede vrienden, dan heb ik het evenzeer over die andere intern Belgische immigratie van de francofonie naar Vlaanderen, die leidt tot een voortgezette dramatische verfransing van de Rand rond Brussel. Door de catastrofale toegevingen van de Vlaamse federale minderheid, toegevingen waarin ook N-VA bereid was om zeer ver te gaan. Door die toegevingen bij de splitsing van B-H-V riskeert Vlaanderen een francofone dijkbreuk tot ver voorbij de Rand.

Ik wil bij deze dan ook hulde brengen aan al onze parlementaire medewerkers en mandatarissen van Brussel en Vlaanderen die in hun respectievelijk parlement de druk op de ketel houden en N-VA via belangenconflicten er constant aan herinneren dat zelfs de hypocrisie grenzen heeft en je niet in Vlaanderen een staatshervorming kan uitvoeren die je federaal bestrijdt. Hulde brengen aan de federale medewerkers en parlementairen die onder de kundige coaching van Bart Laeremans, dé specialist van dienst, het verzet in de Kamer en de Senaat trekken, als nodig met urenlange Fidel Castro achtige tussenkomsten.

Identitaire veiligheid, Vlaming blijven in Vlaanderen, baas in eigen land m.a.w. is de conditio sine qua non om zich goed in zijn vel te voelen.

Ex-politiecommissaris Luc Lamine heeft gelijk: het gaat niet enkel over het stelen van een sacoche. Maar hij heeft dus eigenlijk ook niet goed begrepen waar wij met ons veiligheidsverhaal dan wél naar toe willen: het is een veellagig begrip, dat uitmondt in de heropbouw van een samenleving en het herontdekken van een leidcultuur,- een geheel van gedeelde normen en waarden die wij als “van ons” beschouwen. Waarden die niet opgedrongen worden, maar met de moederborst worden meegegeven. Ja, ik schaam me niet om het te zeggen: eigen haard blijft goud waard.
Alleen door resoluut te gaan voor fierheid over eigen identiteit, zullen wij nieuwe nestwarmte creëren, een thuisgevoel waar elke Vlaming naar snakt.

Dat verlangen, beste vrienden, om eindelijk eens de straat te kunnen op lopen of in het park te kunnen wandelen, een café te kunnen binnen gaan of de tram te kunnen pakken, zonder ogen op onze rug te moeten hebben, of zonder ons in Marokko of de Balkan te wanen, zonder constant door de georganiseerde bedelindustrie belaagd te worden: wees maar zeker, dat lééft bij Marc en Maria, bij de modale Vlaming, bij elk van ons.
Dat is de uitdaging voor Vlaanderen en het Vlaams Belang de komende jaren. Een uitdaging die alleen onze partij aankan. Voor die strijd moet je immers onthecht zijn, mag je het establishment niet opvrijen, moet je zijn zoals Wies Moens het dichtte: “Slechts op dit éne wil ik gaarne roemen: geen enkle Macht te hebben toebehoord, die ’t mensenhart houdt voor een koopbaar ding.”

Als de wereld op zijn kop staat, dan moet er iemand het lef hebben om hem terug op poten te zetten. Die iemand, beste vrienden, dat zijn wij, het Vlaams Belang. De partij die gelijk heeft, maar dat gelijk niet gegund krijgt door de politieke tegenstanders. Dat hoeft ook niet: de Vlamingen zullen oordelen, het volk zal kiezen: Vlaams Belang, in het belang van Vlaanderen.