Het strand van Qingdao is bij jong en oud zeer geliefd.  Plonsen in het water, zandkastelen bouwen of gewoon zalig liggen niksen.  Steeds meer vrouwen trekken daarbij een bivakmuts (skimasker) over het hoofd.  Waarom?  Omdat een vrouw een lichte huid moet hebben, want anders denkt men dat ze een boerin is. 

Allerlei buitenactiviteiten en strandbezoeken worden in China steeds populairder.  Op voorwaarde dat de huid daarbij geen bruin kleurtje krijgt.  In de Aziatische vrouwenwereld wordt een lichte huid voorgeschreven.  Een bleke teint is synoniem voor welstand en staat garant dat de betrokkene het financieel goed heeft, dat zij niet verplicht is op het land of op straat te werken.  Een Chinees spreekwoord omvat het zo: “Een lichte huid verbergt duizend fouten”.  Het mag dan ook niet verbazen dat bivakmutsen de stranden veroverd hebben.  Als men in de stad flaneert kan men een parasol gebruiken, maar bij het zwemmen of fietsen moet men de handen vrij houden: daarom is een gezichtsbedekkend masker de ideale oplossing.  

De industrie heeft de lichte, bleke huid ontdekt.  In Chinese warenhuizen wordt een groot arsenaal zonnebeschermingsmiddelen aangeboden tegen de gevaarlijke UV-stralen.  Zo liggen er crèmes in de rekken met klinkende namen als “sneeuwwitje” of  “witte zwaan”, waardoor het gezicht een natuurlijk uitziend aristocratisch wit kleurtje zou moeten krijgen.  Tevens vindt men er armlange handschoenen en badkleding voor het hele lichaam, waardoor niet alleen het gezicht maar heel het lichaam niet aan de zon kan bloot gesteld worden.  Aan het strand is een parasol iets uit de oude tijd; alhoewel het verboden is, brengen veel strandliefhebsters een kampeertentje of een luifel mee, die ze dan met allerlei doeken tot zonveilige schuilplaatsen omvormen.

Niet iedereen is enthousiast over deze ontwikkelingen.  Internationaal zorgen de foto’s, die via het internet over heel de wereld verspreid worden, voor spot en hoon.  De regionale regering reageerde geprikkeld op de grappen, die erover rondgaan.  Zo zou zelfs de verkoop van de bivakmutsen verboden hebben om een “kwaliteitscontrole” te kunnen uitvoeren.  Het wordt dus moeilijk voor een geïnteresseerde klant, die niet bruin wil worden, om ze nog op de kop te tikken.  Wat ertoe geleid heeft, dat er nu een zwarte markt in bivakmutsen ontstaan is. 

Dat is een probleem dat wij niet hebben.  Ten eerste omdat de zon hier niet non stop schijnt, ten tweede omdat een bivakmuts sowieso in het openbaar verboden is. 

Floriaan Terbeke

Bron: 20 Min.online

Ook bij onze bovenburen groeit en bloeit de beschaving en worden elke dag de vruchten van de Vedrrijking geplukt.

Vorige week werden twee meisjes bij het Hilversums uitgaansgebied Groest door een aantal Marokkanen afgeranseld, omdat ze weigerden om de jongens een sigaret te geven. 

Een van de meisjes ligt nog in het ziekenhuis met een gebroken been, het andere meisje heeft een hersenschudding. Een woordvoerder van de politie zegt de ‘daders nog niet in beeld te hebben’. 

In mei dit jaar werd aan de Groest een Zweed bijna doodgetrapt door een groep Marokkaanse jongens en in april werden twee Nederlanders zodanig afgetuigd dat ziekenhuisopname noodzakelijk was. De Groest wordt inmiddels door velen gezien als een no-go-area.

Gooi en Eemlander, 6 augustus 2012 - Telegraaf, 7 augustus 2012

Uit de oude doos

Verslag van onze actie in Hamilton in oktober 2003   

“Vlaanderen Vlagt” sloeg dit keer echt zijn vleugels uit! Voor het eerst deden we een actie over de grote plas en gingen met zes actievoerders de Wereldkampioenschappen wielrennen in Hamilton (Canada) bevlaggen.

Via Zaventem en Heathrow ging het naar Toronto. Vandaar reden we met een huurwagen naar ons hotel in Cambridge dat  op zo een uurtje rijden ligt van Hamilton.

Onze eerste actiedag was de woensdag: Tijdrijden van de heren juniors en de dames elite. We verkenden het traject en testten de mogelijkheden uit. ’s Anderendaags reeds werden we aangesproken door Canadese Vlamingen (of zijn het Vlaamse Canadezen) die onze leeuwenvlaggen gezien hadden op de TV en met die “onverlaten” wilden kennismaken. Ze toonden zich allen aangenaam verrast door onze actie. We haalden ook de plaatselijke pers en interviews op de televisie.

Als afsluiter van de dag lieten we ons ook zien in de drukbezochte “Belgian Pub”, voor die periode geopend in een “Scottish Inn” door ene West-Vlaamse Heidi en haar vriend Gio. Heel wat wielerbonzen maakten daar hun opwachting: Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot, baron Eddy Merckx, Johan Museeuw en Renaat Schotte en nog vele anderen.  In het begin was het wel even wennen maar na de eerste dag hoorden we er bij en werd het café steeds maar Vlaamser. We konden daar ’s avonds een samenvattend verslag van de wedstrijd zien en zo onze actie van de dag evalueren. Gelukkig maar want wielrennen is in Canada niet zo populair en de televisie op onze kamer in Cambridge gaf ’s avonds niets over het WK! Ook het thuisfront bevestigde ons per telefoon dat we goed in beeld kwamen.

Dat we daar ook tegen een betaalbare prijs een warme maaltijd konden bestellen was “lekker” meegenomen en dat bood ons nog meer de gelegenheid te verbroederen met de supporters. Wij aten daar zelfs mosselen met frietjes en proefden ook het Schotse “Haggis” Dat laatste smaakte naar “niet voor herhaling vatbaar”  Het werd ook “Tu plees to bie” voor Amerikaanse en Nederlandse supporters en voor de Canadezen was het een openbaring want dergelijke cafécultuur kennen ze daar niet!

Elke dag waren we vanaf negen uur ’s morgens (!) paraat bij de start en kwamen we goed in beeld. Toch was het niet zo eenvoudig omdat de wedstrijden gereden werden over brede wegen en de organisatoren de teugels nogal strak hielden.  De vlaggenverkoop floreerde en na de Canadese vlag kwam onze vlag het meest in beeld, niet alleen in de uitzending maar ook op het parcours. Wij werden door honderden nieuwsgierige en geïnteresseerde toeschouwers aangesproken met: “What kind of flag is that ?" “It'sthe flag of Flanders! You know…”In Flanders field the poppies grow, between the crosses row by row…”.  En iedere Canadees begreep het want dat gedicht is in Canada bijna verplichte literatuur in de scholen. Er waren ook veel Amerikaanse wielerliefhebbers aanwezig en die kenden onze vlaggen vanuit de Ronde van Vlaanderen en de grote rondes (Giro, Tour en Vuelta).

Wij waren daar op een zeventig kilometer verwijderd van de Niagarawatervallen maar een bezoek was geen optie. Wij waren in Canada uitsluitend om te vlaggen en een vrije dag zat er niet in.

De zondag was dan dé grote dag met de wedstrijd van de profs. We hadden naar bestvermogen onze posities ingenomen en zagen een wedstrijd die pas tegen het einde spannend werd. “Onze” jongens reden steeds in de spits maar uiteindelijk werd de Bask Astarloa de winnaar. Peter van Peteghem was heel verdienstelijk derde en pakte zo de tweede medaille (na het zilver van Johan Van Summeren) voor … Vlaanderen.

Spijtig dat we na de wedstrijd reeds moesten vertrekken om in Toronto onze “vlieger” te halen. Die bracht ons op maandagmiddag, vermoeid maar gelukkig om de geslaagde actie, terug in Zaventem. Je ziet, VL² schrikt voor niets terug.

Goede morgen dromertjes,

Een dame die niet mag ontbreken in mijn Wurlitzerdromen is Hildegard Knef.  Wie herinnert zich nog de bloedmooie actrice, de latere zangeres, de liedjesschrijfster, de nog latere auteur van bestsellers ? 

Laten we beginnen bij haar geboorte.  Ze zag het levenslicht als Hildegard Frieda Albertine Knef in Ulm op Onnozele Kinderendag in het jaar 1925, als dochtertje van de tabakhandelaar Hans Theodor Knef (van Vlaamse afkomst) en van zijn echtgenote Frieda Auguste Gröhn.  Aan papa zou ze geen herinneringen overhouden, want hij stierf in 1926 aan syfilis.  Mama trok vervolgens naar Berlijn en huwde in 1933 met de lederfabrikant Wilhem Wulfestieg.  Hildegard volgde een opleiding als tekenaar in de tekenfilmafdeling van de UFA-filmstudio’s, waar grote baas Wolfgang Liebeneier haar in 1943 opmerkte en haar liet omscholen tot actrice.  Nog voor het einde van WO II kreeg ze al filmrollen aangeboden.  In 1945 vond men haar terug op de planken van het cabaret en van het toneel.  In 1947 leer ze de Amerikaanse officier Kurt Hirsch kennen en trouwde met hem.  Ze kreeg de eer in de eerste naoorlogse film – Die Mörder sind unter uns – een rol te mogen spelen en het werd haar internationale doorbraak.  In 1948 kreeg ze in Locarno de prijs voor de beste actrice.  Op 1 augustus 1948 mocht Hildegard de titelbladzijde van de eerste Stern illustreren.  Naar aanleiding van haar Duits succes nodigde de Hollywoodproducent David O. Selznick haar uit naar de VS te komen.  Begin 1948 tekende ze een contract voor een periode van 7 jaar, een contract dat haar wel wekelijks van een mooi loonbriefje voorzag, maar niet tot filmrollen leidde.  Tussen taallessen en proefopnamen in leerde Hildegard Marlene Dietrich kennen.  In 1950 zou ze de Amerikaanse nationaliteit aannemen. 

In datzelfde jaar keerde ze even naar Duitsland terug om daar de beruchte film „Die Sünderin” (De zondares) te draaien.  De film werd na protest van de katholieke kerk verboden wegens een korte naaktscène met een blote borst en omwille van het taboe van de prostitutie, euthanasie en zelfdoding.  De ban van de kerk, de betogingen, gebarrikadeerde bioscopen, het verbod in talrijke Duitse en Europese steden en de processen zorgden ervoor dat een middelmatige film een kaskraker werd.  Alleen in Duitsland kochten meer dan 7 miljoen mensen een bioscoopkaartje.  In oktober 1951 zou de film tot de opname van Hildegards eerste plaatje leiden: “Ein Herz ist zu verschenken”.

Terug in de VS begon ze aan een reeks filmen van 20th Century Fox, afgewisseld met Duitse, Britse en Franse filmproducties.  Na een geschil met Fox verbrak ze eenzijdig haar contract en verhuisde opnieuw naar Duitsland.  Daarmee had ze haar filmcarrière in de VS beëindigd.  Ze zou hoofdzakelijk gevraagd worden in Frankrijk en Groot-Brittannië, waar ze haar latere tweede echtgenoot, David Cameron, leerde kennen.  In de late 50-er jaren zou Hildegard zich meer op haar zangcarrière gaan toeleggen.  Naar aanleiding van het succes van haar liedjes, werd ze weer in Duitsland geaccepteerd.  In 1962 had ze met “Er war nie ein Kavalier” een hit, gevolgd door haar eerste elpee in 1963.  Haar liedjes weken af van de massa schlagers: het waren luisterliedjes, vervuld met heimwee, verlangen, liefde en zwarte humor.  Ze schreef een groot deel van haar teksten zelf.  Ella Fitzgerald noemde haar “de beste zangeres zonder stem”.  Inderdaad werd de rauwe, rokerige stem samen met het ingestudeerd-amateuristische voordragen der teksten haar handelsmerk. 

Uit haar huwelijk met David Cameron werd dochter Christina in 1968 geboren.  In de roddelblaadjes was ze niet weg te slaan met een beeldverslag van hoe ze bijna het leven liet bij de bevalling en   met foto’s van haar “nieuwe” gezicht, één van de eersten die een schoonheidsoperatie waagde.  Ze kreeg zelfs een eigen TV-show.  En toen besloot La Knef een andere richting in te slaan.  In 1970 verscheen het autobiografische boek “Der geschenkte Gaul” (Ned. vertaling onder de titel “Een gegeven paard”).  Het werd in 17 talen vertaald en werd een wereld-bestseller.  In 1975 volgde “Das Urteil”  (Ned. vertaling “Het vonnis”) met een gedetailleerd verslag van haar strijd tegen borstkanker.  Een jaar later stond het boek op de 2de plaats van de Amerikaanse bestsellerslijst.  In dat jaar zou de scheiding van haar tweede echtgenoot uitgesproken worden. 

De platenverkoop ging omgekeerd evenredig.  Ze trouwde een derde keer met de 15 jaar jongere Paul von Schell van Hongaars-Amerikaanse afkomst.  Duitsland spuwde haar een tweede keer uit.  Haar Hollywoodallures konden de Duitsers niet langer bekoren.  Dus vluchtte ze een tweede keer naar de VS in 1982, ditmaal naar Los Angeles, waar ze wel nog kon teren op haar roem.  In de Engelstalige landen was zij bekend onder de naam Hildegarde Neff.  In de filmindustrie kon zij echter geen vaste voet meer aan wal krijgen.  In 1987 vluchtte ze opnieuw, ditmaal voor een schuldenberg, richting Duitsland.  Ook daar vlotte het niet zoals zij het zich gewenst had.  Er werd in 1992 wel een nieuwe plaat uitgebracht, ze kreeg eervermeldingen, speelde enkele bijrolletjes in televisiefilmen en mocht in menige televisieshow even opduiken.  Haar nieuwe elpee in 1999 had wel succes, maar dit tijdperk in haar leven werd overschaduwd door haar zwakke gezondheid.  De laatste jaren woonde Hildegard Knef met haar echtgenoot Paul von Schell aan de rand van Berlijn. Makkelijk was het niet, want zij was vaak ziek. Er werd kanker geconstateerd en Hildegard werd tientallen keren geopereerd. Na een maandenlang verblijf in het ziekenhuis kreeg zij op 27 juni 2001 weer de Duitse nationaliteit.

In de nacht van 1 februari 2002 overleed ze aan de gevolgen van een longontsteking.  De 76-jarige Hildegard was al lange tijd aangewezen op een rolstoel en een zuurstofapparaat. Ze kreeg een eregraf op het Waldfriedhof Zehlendorf in Berlijn. 

Hildegard Knef heeft toch wel een memorabele c.v. achter gelaten: ze zong 23 elpees vol, er verschenen 320 verschillende nummers, waarvan 130 door haar zelf geschreven.

Ze draaide 49 filmen, waarvan 19 buitenlandse producties.  Ze stond in 15 toneelstukken op het podium, o.a. in Cole Porters Musical “Silk Stockings” met de rol van Ninotschka.  Ze scheef 7 boeken die in meerdere talen vertaald werden.

Ik heb voor jullie het lied uitgekozen dat ze schreef na de geboorte van haar dochtertje: “Für mich soll’s rote Rosen regnen” over een vrouw en haar onblusbare levenslust en –verwachtingen:… Ich will, ich will…

Kusjes van jullie Lolita

Je moet maar lef hebben 

.

In de politieke serie Deadline14/10 die criminaliteit en politiek met mekaar vermengt, wordt de rol van de Vlaams-nationale kandidaat-burgemeester in een grote Vlaamse stad vertolkt door Peter Van den Begin.  Als u naar de schrijnende maar steengoede serie "Matroesjka's" (over prostitutie, vrouwenhandel, pooiers en onmenselijke criminelen) hebt gekeken, herinnert u zich ongetwijfeld de figuur van Ray van Mechelen, neergezet door Peter Van den Begin. U ziet hem hier in een compilatie-montage aan het werk. Gevoelige kijkers worden gewaarschuwd : beeld en taal zijn niet christelijk.

In Deadline 14/10, een fictiereeks door het rode stadszendertje ATV (uitgeverij Concentra van de Gazet van Janssens) en VTM, wordt de zogenaamde sperperiode inzake politieke reclame hypocriet terzijde geschoven. Eerst maakt het regime wetten om bij voorkeur de oppositie te muilkorven en als blijkt, dat ook de eigen machtspartijen ehinderd worden in hun propaganda-mogelijkheden, worden diezelfde wetten handig omzeild.

Het verhaal :

Charlotte Vandermeersch vertolkt een journaliste van Gazet van Antwerpen. Koen de Graeve speelt de rol van de zetelende burgemeester, Peter Van den Begin die van zijn Vlaams-nationalistische uitdager. Terwijl zij verwikkeld zijn in een spannende verkiezingsstrijd, zorgt de onrustwekkende verdwijning van een Antwerps tienermeisje voor een web van criminele en politieke intriges.

“We zijn er ons van bewust dat de reeks, die vlak voor de echte gemeenteraadsverkiezingen wordt uitgezonden, de kijker vatbaar maakt voor verwarring”, zegt Koen Dd Graeve. “Wij spelen twee fictieve figuren, maar onvermijdelijk gaan ze ons vergelijken met Patrick Janssens en Bart De Wever. Toch denk ik dat het verhaal genuanceerd genoeg is. De kijker is ook slim genoeg om te weten dat het ‘maar’ fictie is. Het is absoluut niet de bedoeling om het stemgedrag van de kiezer te beïnvloeden.”

Koen de Graeve is niet alleen een goed acteur maar zoals uit zijn woorden blijkt, een ferme hypocriet. Het zij hem vergeven : de meisjes en jongens van het theater, wetren niet beter.

. . .

Een boeiende toeristische reportage over de mooie stad Parijs. De video-producent heeft zich beperkt tot de gekende hoogtepunten. De rauwe kanten van la ville lumière worden ons ditmaal bespaard. Dat mag ook wel eens. Bij elk nieuw onderdeel wordt de locatie vermeld.

Voor de experten, voeg ik er de technische gegevens bij van de camera en het toebehoren.

Camera equipment : - Sony HDR-AX2000 HD video camera (night shots and most stationary shots). - Sony Nex-VG10 HD video camera (walking shots).

Camera Accessories - Glidecam HD-2000 hand-held camera stabilization. - Sennheiser K6 module + ME66 shotgun microphone capsule. - Manfrotto 701HDV pro fluid video mini head / 055XB tripod legs.

Fatwa over het verbruik van geïmporteerd vlees

Uitgesproken door sjeik Dr. Muhammad Sayyid at-Tantawi, de hoogste soennietische autoriteit in Egypte

Vraag: “Mag een moslim geïmporteerd vlees eten?”

Antwoord: “Het dier, dat volgens de islamitische wetten geslacht werd, mag door moslims gegeten worden.  Het wetmatig slachten houdt echter voorwaarden in.  De belangrijkste zijn: de slachter (man of vrouw) moet geestelijk gezond zijn, zij het een moslim, een jood of een christen.  Een dier dat als offerande aan afgoden of dat door goddelozen geslacht werd, mag niet door moslims gegeten worden. 

Het vlees van een dier, dat door joden of door christenen geslacht werd, mag slechts door moslims gegeten worden, indien de joden of de christenen tijdens het slachten “in de naam van Allah” uitgesproken hebben.  Indien dit niet gebeurd is, dan mogen moslims dit vlees niet eten.”                                                                                                               

Awoe Rimram, de Zjeik-van-het-Kiel

.

Dit val my telkens weer op hoeveel die Vlamingen en die Afrikanervolk van Zuid-Afrika met mekaar in gemeen het.

Sowat 'n jaar gelede was 'n ploeg van EO (Evangelische Omroep) in Zuid-Afrika om 'n dokumentêr oor "plaasmoorde" in ons land te kom maak. Ten eerste wil ek net, ter agtergrond, aan die leser verduidelik dat Zuid-Afrika - net soos vele ander lande - uit 'n verskeidenheid mense bestaan.

Ons land se fisieke grootte is 1 219 080 vk/km. Hier woon ca. 50 - 60 miljoen mense. Alhoewel die land 11 amptelike tale het, is hier veel méér as slegs daardie 11. Hier is vele godsdienste en politieke partye.

Toe EO aankondig dat hulle 'n dokumentêr oor die plaasmoorde sou kom maak, het vele deure vanuit regse Afrikanerkring vir hulle geopen. Net soos wat daar vele mense in Europa is wat weinig of niks oor ons land weet, is daar ook Afrikaners wat weinig of niks van hul stamlande in Europa weet. Omdat die meeste Afrikaners Christene is, konserwatief is, en naïef is, glo hulle alles wat 'n Nederlander met 'n Bybel in die hand vir hulle sê.

Of die dames van EO met voorbedagte rade na Suid-Afrika gekom het, en dus ook dubbele standaarde gehad het, weet ek nie, en ek glo, vele ander Suid-Afrikaners het ook nie geweet nie. Hulle kon of VOORAF geweet het wat hulle gaan doen, of die "geluk" het hulle getref nadat hulle in Zuid-Afrika aangekom het.

In plaas daarvan dat hulle op die onderwerp konsentreer waarvoor hulle hierheen gekom het (om die hoë misdaadsyfer in ons land te kom bestudeer, en dan veral op plaasmoorde - of "moorden op blanken op de boerderijen" te konsentreer), besluit hulle toe om 'n kwasi-militêre kamp in die noorde van ons land te besoek

.Ene Jooste, met 'n militêre rang, het jong seuns (van 12 tot 24 jaar) harde militêre opleiding gegee. Dit was so erg, dat sommige seuns noodhulp vir uitputting moes ontvang. Maar, die hoogtepunt (of miskien moet ek sê: LAAGTEPUNT) was toe die dames van EO vir Kommandant Jooste oor sy politiek begin uitvra het. Aangesien daar in die eerste 200 jaar van blanke beskawing in Suider Afrika, vele immigrante uit Duitsland na ons land gekom het, en Duitsers, Nederlanders en Franse volledig met mekaar geïntegreer het, is die meeste Afrikaners heel erg trots op hul Duitse herkoms.

Die dames van EO het toe aan Jooste gevra wat hy van Hitler dink, waarop hy heel gunstig oor Hitler gepraat het. Die volgende oomblik is die hele Europa in oproer! "Vergeet van die plaasmoorde, die rassistiese Boere verdien om deur swartes op hul boerderijen dood gemartel te word, want die Boerevolk is almal Nazi's!"

Net soos wat die woord APARTHEID 'n skokgolf deur die wêreld gestuur het, is Jooste se simpatie met Hitler ook blitsvinnig deur die internasionale wêreld opgeslurp. Jooste, en sy soort, verteenwoordig nie eers 1% van die Afrikaner/Boerevolk nie, maar danksy die 2 dames van EO word die ganse Afrikanervolk nou met Hitler geassosieer.

Peter Murray

* Ek kan Vlaminge verseker dat Afrikaners nie almal dieselfde is nie, ook nie eers alle regses is dieselfde nie. Vele van daardie 4 000 boere (agrariërs) wat sedert 1990 op hul boerderijen vermoor is, en vele van daardie 40 000 gewone blankes wat sedert 1990 deur swartes vermoor is, is onskuldige mense wat niks met die politiek, of met apartheid, of met Hitler te doen gehad het nie. Hulle is bloot vermoor omdat hul huidskleur te lig was.

Voor zover men plaatselijke Turkse legendes mag geloven, werd de moeder van alle Olympische vuren in de Olympusbergen in de buurt van Antalya aangestoken. Men zegt dat het organisatiecomité van de Antieke Olympische Spelen hier naartoe kwam om zich het eerste Olympische vuur te laten overhandigen.

Over het optreden van Erdoğan bij het Internationaal Olympisch Comité (IOC) in Londen kregen we van de Turkse Minister voor Jeugd en Sport, Suat Kilic, het volgende te horen: “Minister-president Erdoğan heeft IOC-president Rogge uitgelegd dat Turkije de wortel is en dat we de vlam terug willen hebben”. Bescheiden zoals we de heer Erdoğan kennen, stond deze bij een optreden voor het IOC “de heer Rogge en de IOC-leden het recht toe om de vlam terug te brengen”.

De chef van het Griekse Olympische team, Isodoros Kouvelos, wil Erdoğan nu uitnodigen naar het Antieke Griekse Olympia ter uitbreiding van zijn kennis over de Olympische Spelen, en wel aan de hand van feiten en niet van mythen – zie Athens News en Südwestpresse.

http://ejbron.wordpress.com/2012/08/07/erdogan-turkije-wil-olympisch-vuur-terug/#more-24249

Ongeveer 50 miljoen jaar geleden heersten subtropische zomertemperaturen op Antarctica, met vorstvrije winters en een tropisch regenwoud aan de kust. Dat blijkt uit een onderzoek.

Wetenschappers van de Universiteit Utrecht en het Koninklijk Nederlands Instituut voor Onderzoek der Zee boorden vlakbij de Antarctische kustlijn in de bodem om het afzettingsgesteente van 50 miljoen jaar geleden boven te halen. Dat sediment ligt nu zo’n duizend meter onder de huidige oceaanbodem.

In de bodemmonsters vonden zij grote concentraties stuifmeelkorrels van palmen, Afrikaanse baobab en andere tropische fruit- en notenbomen die absoluut niet tegen vorst bestand zijn. Uit verder onderzoek blijkt dat het op Antarctica vaak warmer dan 25 graden was.

Het bodemonderzoek aan de zuidpool kadert binnen een ‘Back to the future’-benadering. “Het laat ons toe om, op basis van een betere kennis van ons verleden, computermodellen op te stellen waarmee we kunnen voorspellen waar we binnen tien, twintig of honderd jaar zullen staan”, zegt een van de onderzoekers.

Ophefmakende RTBF-reportage overgenomen door Terzake op 24 juli 2012.

 .

.

Het zou eventueel kunnen, dat het enkele dagen mooi weer wordt in Vlaanderen, mijn land.  Een unieke gelegenheid voor de redactie van Angeltjes om het even wat rustiger aan te doen. Het is trouwens ook komkommertijd en de Slag tussen Politie & Tuig wordt ook zonder ons uitgevochten. 

Tot en met het weekeinde volgen er elke dag een aantal stukjes maar uw gewaardeerde en geïnspireerde reacties (een belangrijk onderdeel van deze blog, de stem van het volk) moeten wachten tot zondag.

Met luie groeten van Ray en de medewerkers.

Een wonder

De wonderen zijn de wereld nog niet uit : gisteren zat ik op de tram, en toen gebeurde het : er stapte een nieuwe belg op, die meteen betaalde. Zal waarschijnlijk een fanatieke flamingant geweest zijn.

Wim

*****

Petitie tegen vrijlating 3M

Petitie is ondertekend, dat is het minste wat we voor de ouders kunnen doen.

Gina

*****

Nog 69 dagen

Geachte heer Ray, Ik ben het volledig eens met hetgeen Jean hier schreef.

Het is meer dan tijd om onze kinderen en kleinkinderen te behoeden voor het onheil dat op hen afkomt. Zelf leven wij in een "kleinere" gemeente maar zelfs hier is het zichtbaar dat groepen zicht hier baas wanen.Zelfs in de West Vlaanders is het niet echt goed leven meer. Dus ja, VOLMONDIG JA, iedereen moet zijn verstand gebruiken en verstandig rechts stemmen, niet die would be Flaminganten, maar de echte, die mannen die ons reeds meer dan 30 jaar rechthouden.

Met Vlaamse groeten - Erica

*****

No-go zones of Verwoeste Gebieden : overal in Europa 

Nergens, en al jaren niet hebben de politici naar de burgers en de mensen “on the field” geluisterd, hier een interview van een jaar geleden in Duitsland, nu dagelijkse kost overal in Europa.

WAZ: Bestaan er in stedelijke gebieden, zoals het Ruhrgebied, stadsdelen en wijken, die “No-Go-Areas” zijn, die dus niet meer door de politie kunnen worden beschermd?

Witthaut: Iedere president van de politie en minister van binnenlandse zaken zal dit ontkennen. Wij echter weten uiteraard, waar we met de patrouillewagens naartoe rijden en waar al bij de eerste keer met de troepentransportwagen. De reden daarvoor is, dat de collega´s zich daar met zijn tweeën niet meer veilig kunnen voelen en er bang voor moeten zijn om zelf het slachtoffer van een delict te worden. Wij weten, dat deze gebieden bestaan. Erger nog: in deze gebieden wordt geen aangifte meer gedaan van strafbare feiten. Men regelt dat allemaal “onder elkaar”. Wij als politie komen hier alleen in de ergste gevallen iets van te weten. Daar heeft de staatsmacht volledig gefaald.

WAZ: Is dat alleen zo in wijken, waarin migranten de meerderheid van de bevolking vormen?

Witthaut: Getroffen worden hoofdzakelijk milieus, waarin veel migranten wonen. Leiders van een mobiele eenheid moeten bijvoorbeeld vaak de beslissing nemen of zij hier vrouwelijke collega´s naartoe sturen. Vrouwen worden daar niet serieus genomen als autoriteit. Het instituut politie moet zijn autoriteit heroveren, maar niet alleen daar, maar ook in de Duitstalige samenleving. Dat kan alleen, als de politiek haar rugdekking geeft.
E.J. BRON - 11 AUGUSTUS 2011
http://hvv.amsterdampost.nl/HVV/www.hetvrijevolk.com/index2b4f.html?pagina=13578

Stradi

Een dief die zondag geweld gebruikte tegen drie agenten van de federale politie, is door de onderzoeksrechter aangehouden wegens slagen en verwondingen, zo heeft het parket van Brussel dinsdag gemeld. Het parket bevestigde een bericht van de krant La Capitale. De 23-jarige verdachte verblijft illegaal in België. Hij staat bij de politie bekend onder 22 verschillende identiteiten.

Dief slikt ketting in
De illegale jongeheer had zondag rond 20 uur in het Brusselse premetrostation Lemonnier de gouden ketting van een vrouw afgerukt. Toen hij door de politie werd opgepakt, slikte hij de ketting in. Hij werd lichtgewond naar de Kliniek Sint-Jan gevoerd.

Terwijl een dokteres hem daar verzorgde, greep hij een tang en dreigde hij ermee haar om het leven te brengen als de drie politieagenten die hem begeleidden, hem niet zouden laten gaan.

Toen de politie hem trachtte te overmeesteren, bood hij fel weerwerk en verwondde hij de agenten. Hij ontsnapte door een raam uit het ziekenhuis, maar de politie kon hem in de buurt bij de kraag vatten.

Bron : Het Laatste Nieuws

Zo schrijft men in Nederland over de strijd tussen Politie & Tuig in Brussel : ongecensureerd en ongehinderd door politiek-correcte zwijgplicht.

Kan je zeiken over de mislukte zomer in Nederland, maar in Belgie regent het ook heel vaak. Alleen hoor je de lokale VVV of het weerbericht er niet over. We hebben het namelijk niet over regendruppels maar over de traditionele hoosbui van molotovcocktails naar het hoofd van de politie.

Welkom in zomers Belgie: "Het begon met een klassieke oproep op de Albert I-square. Een brandende auto op de tramsporen. Toen we aankwamen zagen we onmiddellijk 20, 25 jongeren opdoemen die stenen, zakjes benzine naar onze wagen gooiden. We hebben de andere twee patrouilles verwittigd en zijn weggereden om te hergroeperen en onze ordehandhavingskledij aan te trekken. Toen we na twee minuten weer ter plaatse waren, was iedereen weg, verdwenen in de appartementen of in het donker van de straatverlichting die ze zelf onklaar gemaakt hadden."

Of je dit bericht nou wel of niet met een fake Vlaams accent opleest, echt vrolijk word je er niet van. Lees hoe bendes met een uitgekiende strategie bepaalde wijken onder controle proberen te krijgen. Door een willekeurige auto in de fik te steken of een valse inbraak te melden worden de agenten in hun patrouillewagen naar een punt gelokt om vervolgens te worden bestookt met wapens die in urban warfare niet misstaan.

Zelfs wanneer de politie een man bij een moskee probeert te helpen die in de fik heeft gestaan worden ze aangevallen. Omwonenden zwijgen zoals altijd.

Er is daar een guerillastrijd aan de gang en de sterke arm der wet is hem aan het verliezen. Dodelijke quote waarmee de witte vlag feitelijk is gezwaaid: "Het is niet macho om dat toe te geven, maar ik heb vrouw en kinderen en begin meer en meer te beseffen hoe reëel het gevaar is" Aldus de politie.

De oplossing ? Meer openluchtzwembaden. Maar verder is het nog wel plezant hoor bij onze zuiderburen. Tot zo ver deze citymarketing van de Prachtige stad Brussel. Dan nu Sjefke met de weerberichten.

http://www.geenstijl.nl/

.

(bron : Raaskalderij)