In 1977, toen de Voyager 1 en zijn broertje Voyager 2 werden gelanceerd, wist niemand hoe lang de sondes het zouden uithouden. Momenteel bevinden ze zich, elk in een andere richting, op miljarden kilometers afstand. Op hun reis door het zonnestelsel deden de Voyagers Jupiter en Saturnus aan. De Voyager 2 sloeg vervolgens af richting Uranus en Neptunus. De Voyager 1 gebruikte de zwaartekracht van Saturnus om zich naar de rand van het zonnestelsel te slingeren. Naar schatting bevindt hij zich op 18 miljard kilometer van onze Aarde.

De Voyager 1 bevindt zich nu in een gebied met amper nog zonnewind. Dat wil zeggen dat hij steeds dichter bij de grens van het zonnestelsel (de heliopauze) komt. Wanneer de Voyager precies 'de oversteek' maakt, is niet bekend. Het kan nog dagen, maanden of zelfs jaren duren.

Hieronder een indringende videomontage met de(vermoedelijke) stem van Carl Sagan. Op zijn aanraden heeft Voyager 1 op een afstand van 6,4 miljard kilometer zich naar de Aarde gedraaid om het kleine blauwe puntje dat wij zijn vast te leggen op 14 februari 1990. Wij raden u aan het beeld te vergroten zodat uw volleige scherm gevuld is.