Een tekenfilm voor alle leeftijden en voor alle wijsneuzen

 Het is de tijd van de financiële aanslagen. In heel Europa en dus ook in België. Hier was de rook van de ene aanslag – de belastingverhoging bij het opmaken van het overheidsbudget voor 2013 - nog niet opgetrokken of er gebeurde een andere aanslag. Deze week. Een financiële clusterbom was het. Met duizenden fragmentjes die onschuldige slachtoffers maken. Met bijna 800.000 zijn ze. Voor het overgrote deel gewone mensen die via één of andere organisatie aanleunen bij het ACW, zeg maar de 'christelijke arbeidersbeweging'. En die op aanraden van de eigen financiële instellingen met hun zuurverdiende spaarcentjes Arco-deelbewijzen kochten. Om te investeren in de Dexia-groep. Het was even veilig als het spaarboekje, maar bracht meer intrest op. Beweerden ze. Helaas heeft de auditeur van de Raad van State een andere mening, zo blijkt nu. De deelbewijzen zijn volgens hem hetzelfde als aandelen, en de eigenaars zouden dus niet kunnen genieten van de door een vorige regering besliste garantieregeling. Hij stelt voor ze naar de prullenmand te verwijzen. Als de Raad van State zijn advies volgt zijn de 800.000 spaarders te samen 1,5 miljard euro kwijt. Voor elk betekent dat gemiddeld zo'n 2000 euro verlies. Er zijn leukere boodschappen enkele weken voor de eindejaarsfeesten.

Wisten de 'coöperanten' veel dat hun spaarcentjes dienden om te worden geïnvesteerd in Dexia, de bank waarvan de waarde van de aandelen vandaag bijna tot nul is herleid.

De lotgevallen van Dexia – waarvan de bankactiviteiten nu werden afgesplitst en herdoopt tot Belfius - zijn bekend. Oorspronkelijk was het Gemeentekrediet van België, waar destijds de gemeenten bij waren aangesloten en waarmee niets kon mislopen. Dacht iedereen. Om met de groten in de wereld van de financiën te kunnen mee knikkeren werd een fusie aangegaan met het Crédit Local de France. Wat de financiële armslag veel groter moest maken. Ook Bacop, de financiële poot van het ACW wou, na de ervaringen bij Lernout&Hauspie, haar graantje meepikken. Het werd een der grotere aandeelhouders van Dexia. Bovendien een belangrijke aandeelhouder, want vormde met Arco het kanaal waarlangs het spaargeld van de leden-coöperanten bij Dexia binnenstroomde. Terwijl de Bacob-klanten bij Dexia terechtkwamen.

Brak dan de financiële crisis uit, en bleek ook Dexia vergeven te zitten met dubieuze kredieten waar ze geen bal zou van terugzien.

Er waren kapitaalsverhogingen nodig waarop, om overeind te blijven, de aandeelhouders noodgedwongen moesten op ingaan. Ook de regering moest tussenkomen om de algehele debacle te voorkomen. Sinds de bankencrisis kostte Dexia aan België al 13 miljard euro, d.w.z. 1200 euro de man.

Voor het kapitaal van haar Arco-spaarders wou het ACW waarborgen en zo werd bekomen dat ze van hetzelfde regime zouden genieten als bij een klassiek spaarboekje. Maar wat blijkt nu: het destijds daartoe uitgevaardigde Koninklijk Besluit wordt zoals hoger gezegd als onwettig beschouwd.

De 'coöperanten' spelen daardoor hun spaargeld kwijt dat ze aan de christelijke zuil toevertrouwden. Meteen moeten ze ook, zoals de 'gewone' aandeelhouders van Dexia, zelfs twee keer betalen voor het falen van die bank. Naast hun 'privé'-verlies zullen ze, zoals alle Belgen, als belastingbetaler moeten bijdragen om de Dexia-putten te vullen. Zij en de volgende generaties... Want het blijft een tijdbom, die alleen met vers geld kan ontmijnd worden. Zo is er weer eens vijf tot zeven miljard nodig, ‘om de lekken te dichten en toe te laten dat het Dexiaschip de tijd krijgt een veilige haven te zoeken.’

Het ACW geeft intussen niet thuis op de mogelijkheid zelf te verhelpen aan het verlies van haar spaarders. ‘Het ACW heeft veel geld verloren aan de ontmanteling van de Dexia-groep en heeft niet de middelen om de coöperanten van haar financiële poot te vergoeden… Wij waren niet de verkopers van de spaarproducten’, heet het. Overigens blijft men erbij dat die spaarproducten in geen enkel geval te vergelijken zijn met beursgenoteerde aandelen. En wijst men erop dat het hier om een advies van de auditeur gaat, en nog niet om het arrest van de Raad van State. Yves Leterme, eerste minister destijds, blijft erbij dat de waarborgregeling voor de Arco-spaarders een wettelijk rechtvaardige beslissing was. Die geldt trouwens ook voor de tak-21 verzekeringsproducten die bvb. werden gesleten via verzekeraar Ethias van de socialistische zuil. En voorts zou ook de huidige regering door een nieuwe wet de situatie kunnen rechttrekken.

Het belet allemaal niet dat de burger via zijn belastingen in feite al begonnen aan het delgen van de schulden aangegaan om het financiële systeem in België overeind te houden. Na veel vijven en zessen werd een akkoord bereikt over het budget voor volgend jaar en daaruit blijkt dat de maximale ‘aanslag’-voet stijgt tot 51 procent. Voor wie werkt zouden loonmatiging en tragere indexaanpassing erop neerkomen dat men 150 euro per jaar minder verdient. Roken, een glaasje wijn of een borrel drinken wordt ook duurder, evenals een levensverzekering. De roerende voorheffing op aandelen stijgt tot 25 procent, en kunstenaars moeten op hun auteursrechten i.p.v. 15 procent nu ook 25 procent betalen. Er zit ongetwijfeld nog meer in de pijplijn, maar dat wordt slechts mondjesmaat bekend.

Intussen houdt de regering vol dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen Nochtans valt dat te betwijfelen. Men moet maar denken aan een gevleugelde uitspraak van de premier uit de jaren vijftig-zestig, Gaston Eyskens, onder wie de BTW tot stand kwam. 'Het is gemakkelijker te verteren om een paar franken te halen bij enkele miljoenen inwoners, dan honderden franken bij enkele duizenden rijken', zei hij.  Vandaag zou dat een oneliner heten. Maar de betekenis blijft dezelfde: het is vooral het grootste deel van de bevolking, de middenklasse dus, die het gelag betaalt.
'Mensen die werken en sparen worden gestraft', zei een ondernemer.
In Spanje zal het wel niet anders zijn.

Manu de Tremerie  

 http://www.viw-costablanca.com/

Wie kent Carl Huybrechts niet ?  De blondgekrulde ex-sportjournalist van de 0000, de onstuimige praatvader, de passionele vrouwenversierder (nu op zijn 61ste is hij een fatsoenlijke huisvader)  de flamboyante presentator van de Vlaamse Proms in het Antwerpse Sportpaleis (absoluut niet te vergelijken met de originele Proms in Londen), de Vlaamsgezinde peer die zelden een blad voor de mond neemt om te wijzen op de mistoestanden in het land B en die de Eksters van Laken reduceert tot het niveau waar zij écht thuishoren namelijk downstairs bij de aardappelschillers, en zeker ook de man die door zijn impulsieve uitlatingen en daden vaak zijn eigen ruiten ingooit. Kortom, er zijn goeie en slechte kanten aan de ijdele Huybrechts, hij is een man voor alle seizoenen.

Deze sympathieke flierefluiter is al jaren bevriend met Bart de Wever.  Carl begeleidde ondermeer Bart tijdens diens vermageringskuur, hij is de auteur van *Het geestigste dieetboek ter wereld* dat de lijdensweg van De Wevers 142 kilo's naar 82 kilo's beschrijft. De twee maten trainden samen voor de Antwerpse Tien Mijlen (dat moet natuurlijk de Ten Miles heten in het Antwerps-Engels, want wij zijn niet te beoerd om onze moedertaal regelmatig een trap te verkopen) en Carl heeft zich opgewerkt tot de status van vriend van Bart, iets waar weinigen in gelukken, want Bart is geen warme mensenvriend.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen stond Carl Huybrechts op de 17de plaats bij de Nv-A in Brasschaat, waar Jan Jambon de lakens uitdeelt.  Huybrechts toeterde overal rond dat hij niet alleen voor de gemeenteraad ging maar dat het volk van Brasschaat met hem de ideale sportschepen zou binnenhalen.  Eerlijk gezegd, Huybrechts is gepokt en gemazeld in de sport, hij heeft een uitgebreide kennissenkring en hij kent die materie als zijn binnenzak. Als er in Brasschaat een sportschepen moet zijn, zou Carl Huybrechts ongetwijfeld de geknipte man voor die job zijn.

De Nv-A werd met 39% de grootste partij en behaalde 14 van de 33 zetels. Carl moest het stellen met 361 voorkeurstemmen, wat hem een eerste teleurstelling opleverde en hij was de 7de verkozene bij de Nv-A.  Er werd direct een akkoord gesloten met de CD&V die nog 9 zetels binnenrijfde en burgemeester De Kort ruilde  met  eerste schepen Jambon van plaats.  De rest wordt gewoon voortzetting van het bestaande beleid  met weglating van de liberale partners en de ferme overtuiging zeker geen tram uit richting Antwerpen toe te laten tot het trotse Brasschaat.  Maar dat was al zo. Verandering ?  De gemeente was goed bestuurd volgens de burgers,  wat zou de Nv-A moeten veranderen ?

Helaas, Carl is er naast gevallen met zijn mandaat als sportschepen.  Jambon heeft de vriend van De Wever laten vallen. Het was een misverstand, er zijn andere beloftes gedaan, er moeten andere allianties afgesloten worden binnen de Nv-A en de nieuwe burgemeester heeft er zeker geen behoefte aan om de ogen en de oren van De Wever binnen te halen in zijn schepencollege.  Toen Huybrechts de droeve mare ontving, heeft hij onmiddellijk De Wever getelefoneerd, maar die nam zijn mobieltje niet op : hij heeft te veel beslommeringen om tegemoet te komen aan de eisen van Whisky van Peel om ook in de stad van allah niet te veel veranderingen aan te brengen.  Bij zomerse ontmoetingen in 't Nachtegaaltje was het nochtans allemaal koek en ei tussen Bart en Carl, maar ja, er is veel verschil tussen woord en daad bij VIP-politici. 

Huybrechts is weer wat wijzer geworden. Hij moet op zoek naar een ander einde van zijn carrière. Buiten de politiek. Misschien kan hij nu een werk schrijven "Het verraderlijkste beloftenboek ter wereld" ?

Ray

Zie de integrale verfilmde uitvoering van deze eenakter in een regie van Franco Zeffirelli in naturalistische decors bij : http://blog.seniorennet.be/operabelcanto/

Gebruik de knop in de rechterkolom : de link van blog tot blog bij Seniorennet werkt niet.

Wouter Beke over Elio Di Rupo : die man heeft geen uitstraling. Inderdaad, de charismatische CD&V-voorzitter is een publieksmagneet. Om nog te zwijgen over zijn partijgenoot Servais Verheirstraete.

Farao- Angeltjes

Inderdaad godsdienst is een vloek. De aanhangers worden alleen maar soft als hun macht gebroken wordt, zoals bij de Katholieke kerk.

Hoeveel mensen zijn er niet vermoord, soms onder de meest gruwelijke omstandigheden door de aardse spreekbuizen van de allerhoogste. Het wil maar niet stoppen : nu is de Islam aan de beurt om de wereld naar zijn pijpen te laten dansen.

Technologie en wetenschap worden van de tafel geveegd. De enige bron van waarheid is voor velen eeuwenoude geschriften. Wat er gebeurt in Egypte, een volk terugdraaien in een mentaliteit van duistere middeleeuwen, is een regelrechte ramp. Niet alle Egyptenaren zijn echter dom, ,fanatiek en onnozel,  zoals die geestelijk minder bedeelde meelopers die zich plots heel gewichtig gaan voelen en misschien binnenkort aan de slag kunnen als verklikker, vrouwensteniger of zweepslagengever.

Een goede objectie voorlichting aan de bevolking zou veel helpen om het tij te keren . Ik denk bv aan Farao-Angeltjes !

René

*****

Als we het dagelijkse nieuws...

lezen of horen dan moeten we toch één zaak vaststellen : In ONS Europa heeft praktisch elke gemeente ergens een snoepwinkeltje,ja toch ?

In de Islamstaten zijn er blijkbaar in ELKE STRAAT bommenwinkeltjes, voorzien van alle soorten bommen.  En zeggen dat er hier op ons grondgebied, uiteraard leden van de rode en groene kousenband, ons willen verplichten die cultuur, wereldberoemd in spelen met plofautootjes, te aanvaarden!

Zouden die nu echt zo ziek zijn of zou het achterlijkheid en/of domheid zijn?

Jean

*****

Ham werpen

Dat we daar nog niet aan gedacht hadden : http://www.barenakedislam.com/2012/11/27/uk-dhimmitude-where-a-16-year-old-boy-throwing-ham-at-a-mosque-can-be-arrested-for-a-hate-crime/mohamhead/

Lucky9

*****

Islamitische provocateur Belkacem

Ik vraag mij af hoeveel A Bout de Java vanuit het prachtland Libanon maandelijks mag binnenrijven van de zak van de belastingbetaler. Dat de rechter inschikkelijker was heeft mogelijks minder te maken met het feit dat hij boven de maatschappij zweeft (zo'n onnozele naïeviteit deze kwasten toeschrijven is, jawel, naïef), maar dat hij in zijn broek schijt van schrik voor mogelijke represailles. Hij weet per slot van rekening dat hij niet te doen heeft met maatschappelijk vrij geïsoleerde onnozele autochtone dutskens die zich zonder weerwoord in de hoek laten drummen.

Fred

*****

Giller van de dag!

Geachte redactie,

Dat de huidige besparingsdrift soms hilarische toestanden schept ondervinden de federale pakkemannen/vrouwen.

Het toiletpapier is op evenals de centen om er nieuw te kopen. Nu moeten er alternatieven uitgevogeld worden. Er werden naar het schijnt al discrete vragen gericht naar de poco gazettendrukkers of er soms geen retourkranten gratis kunnen bekomen worden.

Bij "de Morgen" zijn ze alleszins bereid om elke dag  enkele vrachtwagens onverkochte rioolgazetten te leveren. Annemie Turtelbaum belooft ook na het vernemen van deze onvoorziene mare sito presto het nodige te doen om vervangmiddelen producten te laten aanrukken. Mensen toch, wat een beschamende toestanden in het beschaafde land B.  

mvg - Senior

*****

Hokus pokus ?

Lieve Lolita,

Deze film heb ik ook nog gezien (Calamity Jane), het was zèlfs nog voor de tijd dat ik gedwongen werd om in een kaki-apenpak véle maanden van mijn jong leven door te brengen.

Doch, het is maar VANDAAG dat mijn aandacht erop gevestigd werd dat Doris Day haar lied zong in een sprookjesbos. Het is duidelijk te zien dat zij haar jas èn hoed op de lenden van haar paard legde, en een twintigtal passen verder haar liedje te zingen.

Nadien snelt zij naar haar rijdier, en trekt het verder aan de teugels. Echter géén jas noch hoed te bemerken, totdat zij, geheel "op haar piekbest" het dorp binnenrijdt mét Stetson, jas, en een brede riem errond. Waarschijnlijk hadden verliefde-puberogen méér aandacht voor Doris dan voor haar klederen & omgeving.

Hartelijke groetjes, en een ferme "totebeze" : Fikken

Een samenvatting van 13 minuten van een BBC-reeks.

Het Jeugdorkest van Venezuela o.l.v. Gustavo Dudamel speelt Mambo van Leonard Bernstein uit West Side Story. Het publiek gaat uit zijn dak.

De Nijl met Joanna Lumley

De reis van Joanna Lumley van Alexandrië naar de bron van de Nijl brengt haar langs Prachtland Soedan, waar zij het graf bezoekt van koningin Qalhata.  Soedan heeft dubbel zoveel pyramides als Egypte.

Elke zondagavond bij de 0000. Er zijn reeds twee afleveringen voorbij. Naast de boeiende beelden die ons veel vertellen over de actuele Middeleeuwse toestanden, is deze mini-serie ook een persoonlijkheidsshow van de Indisch-Britse actrice.  Vooruit, gratis pub voor de 0000, het is bijna Sinterklaas. 

Savat

In de aanvang doen de islamitische leiders zich telkens voor als verdraagzame, toffe kerels. Tot ze in het paleis wonen en dan knijpen ze zich met harde hand vast aan de macht en dan is het gedaan met de glimlachende goedheid. In Egypte blijkt de moslimbroeder Morsi enkele trappen hoger te staan op de ladder van de dictatuur dan zijn voorganger Moebarak. Idemdito in Tunesië, waar het allemaal startte, en waar het volk wacht op jobs en verbetering van zijn maatschappelijke positie. Het enige wat verbetert, is de welstand voor de nieuwe machthebbers en uiteraard de greep van de verderfelijke islam op de burgers. Deze zogenaamde godsdienst is een vloek voor de wereld. Men zegge het voort. Of wist u het al ?

Ray

De vertaling instellen via de rode knop onderaan het beeld

In de Noord-Zweedse stad Umeå zijn dertig bushaltes voorzien van lampen voor lichttherapie. Die moeten forenzen helpen om een winterdepressie te voorkomen. Op het hoogtepunt van de winter is er slechts 4,5 uur daglicht in Umeå. Ook daalt het kwik er soms tot min 30 graden.

Volgens een Borgerhoutse vriendin van ons is haar depressie niet te wijten aan te weinig zonlicht.  Telkens zij een ritje met de onvolprezen Antwerpse Lijn gemaakt heeft, krijgt ze last van hoofdpijn, hartkloppingen en verhoogde bloeddruk. Winter en zomer kampt ze met deze depressie maar in de winter net iets meer :  volgens haar omdat ze wegens het winterweer meer de tram moet nemen en dat is geen verbetering voor haar algemene gezondheidstoestand. 

Volgend thema voor een betoging tegen de Lijn : "Weg met de depressies" ? 

 Persmededeling

Hoge Raad en Raad van State doorprikken symboolbeleid regering

 
Het Vlaams Belang is niet verbaasd over de adviezen van de Hoge Raad voor Justitie en de Raad van State over het regeringsontwerp inzake de voorwaardelijke invrijheidsstelling. Daarin wordt onder meer gesteld dat de verstrenging van de procedureregels die de regering wil doorvoeren voor zeer zwaar gestraften (verplichte positieve adviezen van de gevangenisdirecteur en het Openbaar Ministerie vóór de verschijning voor de strafuitvoeringsrechtbank), ingaat tegen de scheiding der machten en het gelijkheidsbeginsel. De kans is dan ook groot dat een eventuele wetswijziging onmiddellijk wordt vernietigd door het Grondwettelijk Hof .
 
De Hoge Raad maakt meteen ook bekend dat deze extra voorwaarden zouden gelden voor “slechts 13 gedetineerden (onder wie Marc Dutroux) op de ongeveer 11.000”. Daarmee doorprikt de Hoge Raad het fabeltje van de regering dat de nieuwe procedureregels meteen zouden gelden voor een 400-tal gedetineerden die 30 jaar en meer hebben gekregen.
 
Het Vlaams Belang had van meet af aan gesteld dat de plannen van de regering nauwelijks meer waren dan windowdressing, slechts betrekking hadden op een marginaal aantal veroordeelden en enkel bedoeld waren om de publieke opinie te sussen na de stuitende vrijlating van Michelle Martin. Nu blijkt dat de teksten zodanig klungelig zijn opgesteld dat zelfs deze zeer beperkte verstrenging onderuit zal worden gehaald. 
 
Voor ons blijft het hele systeem van de voorwaardelijke invrijheidsstelling - dat sinds 2006 een ‘recht’ is geworden voor elke veroordeelde in plaats van een ‘gunst’ - uiterst nefast. Door de quasi-automatische reductie van de straf tot een derde of zelfs minder, wordt het gezag van de strafrechter helemaal onderuit gehaald. Voor het Vlaams Belang is het volstrekt onbegrijpelijk waarom niet minstens de mogelijkheid wordt geboden aan de strafrechter om onsamendrukbare straffen op te leggen, zoals overigens in het regeerakkoord was voorzien.
 
Ook het systeem van de jaarlijkse verschijning voor de strafuitvoeringsrechtbank blijft voor ons een immorele bedoening. Deze perfide vrijlatingscarrousel is vooral een martelgang voor de slachtoffers, die zich keer op keer moeten verantwoorden voor hun vermeende 'hardvochtige houding' t.a.v. de dader. Wij hebben dan ook het volste begrip dat Paul Marchal na de vreselijke ervaring met Michelle Martin weigert om nog langer aan dit circus deel te nemen naar aanleiding van het vrijlatingsverzoek van Dutroux.  

Senator Bart Laeremans, Volksverttegenwoordiger Bert Schoofs

De economie van Frankrijk zit een sukkelstraatje (net zoals die van de meeste Europese landen) en de vooruitzichten zijn verre van schitterend.  Komt daar bovenop de zorg voor de aanwas van extremisten die in de islam de vervulling zien van hun vuige opvattingen.

Yep, alweer goed nieuws uit de Europese hoek. Gelukkig rekenen de Fransen op de behendige aanpak van de socialist Hollande en allen samen blikken wij in Europa hoopvol op naar onze Leiders Van Rompuy, Barroso en het overige zootje poenpakkers.

Ray

De Palestijnen mogen van vreugde gedanst hebben in de straten onder een luide kogelregen uit hun vredevolle kalasjnikof,s elders in de wereld werd de aangenomen resolutie door de Algemene Vergadering van de VN, waarin Palestina de status van waarnemerstaat heeft gekregen, hevig bekritiseerd.

Zo bagatelliseerde de Amerikaanse VN-ambassadeur Susan Rice het belang van de stemming. 'De Palestijnen ontwaken morgen om te ontdekken dat hun levens nauwelijks zijn veranderd, los van het feit dat een duurzame vrede verder weg is', waarschuwde ze. Mevrouw Rice is te hoffelijk om de volledige waarheid te vertellen, namelijk dat het laatste van de bedoelingen van de Palestijnen, het bereiken van vrede is. Israël vernietigen en de uitroeiing van de laatste Jood, daar is het de fanatici om te doen.

Ook Canada, één van de negen landen die tegen stemde, vreest dat de erkenning van Palestina een oplossing voor het conflict met Israël juist in de weg staat. 

Volgens de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken Frans Timmermans helpt de nieuwe status de Palestijnen op dit moment niet. Om die reden onthield Nederland zich bij de stemming. De regering van het belachelijke land van Manneke Pis, wier grote verdienste het is zware belastingen te heffen, boetes en verbodsbepalingen op te leggen en politici rijkelijk te belonen, heeft slaafs de anti-Israël meerderheid gevolgd. Angst voor de islam en de Arabieren is de leidraad voor binnen- en buitenlands beleid van het land B. 

Ray

 De islamitische provocateur Fou-fou Belkacem met de grote muil is door de Antwerpse correctionele rechtbank  veroordeeld tot zes maanden celstraf voor het aanzetten tot haat en geweld tegen niet-moslims. Het openbaar ministerie had een jaar cel, 300 euro boete en een ontzetting uit de rechten voor tien jaar gevorderd maar de rechter was uiteraard veel milder. Rechters zweven boven de maatschappij, behalve als ze een Vlaams-nationalist voor zich hebben, dan weten ze het wel. 

Foufou was vol lof in een videoboodschap over de kopstoot die een boerkadraagster aan een politieagente gaf,   en hij verheerlijkte  de rellen in Sint-Jansmolenbeek, waar de aanhangers van de religie van de vrede even dachten dat ze de Aarabische lente moesten nabootsen.

De moslims hebben het niet getroffen met hun leiders. Voor enkele jaren was er het moederskindje Abu Yaya dat de benen nam omdat het niet opgewassen bleek tegen het leiderschap van het zootje ongeregeld dat enkel in staat is tot bruut geweld als het in groep kan optreden.  Even later kwam de Grootsmoel uit Boom, Belkacem,  de jeugd in het Antwerpse optrommelen om mee op te stappen met Sharia4belgium.  Zijn aanhang groeide bliksemsnel en Foufou zag zich al als de grote leider in Frankrijk en Nederland.  Hij kreeg steun van de Brit Anjem Choudary die ook een brutale smoel opzet maar die geraffineerder te werk gaat.

Foufou zal nu op vrije voeten komen en dan is het afwachten wat hij zal aanvangen.  Abu Yaya is ondergedoken bij zijn mama en zijn papa in het Prachtland Libanon, maar dat kan Foufou niet doen. Zijn ouders wonen in Vlaanderen en in Marokko wordt hij met open armen verwacht om hem direct de cel in te draaien. Zal hij verder gestuwd worden door zijn niet onaanzienlijke aanhang in het Antwerpse, of heeft hij de buik vol van het extremistisch gedoe en het hypocriete kwezelgedrag eigen aan de islam ?

Ray

Onderstaand artikel uit Trouw biedt een vrij goed beeld over de problematiek van Marokkanen in Europa.  Zelfs  hier geboren Marokkanen kunnen zich niet los maken van de levensstijl uit hun land van oorsprong.  De sociale controle binnen hun gemeenschap is een fenomeen dat wij niet kennen en dat een zware rem betekent op hun leven.  Integratie zal nooit lukken, de culturele afstand is onoverbrugbaar, de vooroordelen tegen onze cultuur wegen te zwaar door.  De Westerse politiek-correcte denktrant maakt van deze ongelukkige mensen gevangenen binnen onze samenleving.  De eens zo verafschuwde Apartheid is inmiddels een feit geworden in gans Europa door de slappe houding en de misplaatste tolerantie die onwetende politici leidt in hun aanpak van de migratie. 

Politici die verantwoordelijk zijn voor deze fatale misgroei binnen onze maatschappij moeten voor de rechter verschijnen wegens sociaal wangedrag en onkunde. Helaas, de rechters zijn zelf producten van dit politiek-correcte wangedrag.

En nergens valt een woord over die andere verantwoordelijke voor de misvorming van de geesten en het gedrag van Marokkanen (en andere vreemdelingen), namelijk de verderfelijke islam. Alle taboes kunnen niet in één keer sneuvelen.

De Marokkaanse gemeenschap in de Rotterdamse deelgemeente Delfshaven is de jarenlange terreur van Marokkaanse drugsbendes, op zijn zachtst gezegd, spuugzat. Tijdens een reeks debatten - het eerste vond gisteravond plaats - bespreken de Marokkaanse Rotterdammers openhartig en zonder taboes met elkaar de problemen die hun zonen veroorzaken.

En "hopelijk ook hun eigen rol in de opvoeding", zegt Carlos Goncalves, voorzitter van de deelgemeente Delfshaven. "Want nog altijd sluiten te veel Marokkaanse ouders hun ogen voor de criminele activiteiten van hun kinderen. Dat de gemeenschap nu zelf het initiatief neemt om het tij te keren, is ontzettend positief. Maar ja, hoe ver had het moeten gaan?", vraagt hij retorisch. "Bij verschillende schietincidenten in de wijken waren zowel dader als slachtoffer Marokkaan. De kinderen die gerekruteerd worden om als drugsrunner te werken, zijn hún kinderen."

De drugsbendes intimideren ondernemers en bewoners en wanen zich heer en meester in de wijken Tussenpolder, Bospolder, Middelland en het Nieuwe Westen (Delfshaven is met ruim zeventigduizend inwoners een van de grootste deelgemeenten van Rotterdam). Bij een grootscheepse politieactie waar ook de Belastingdienst en de sociale dienst aan meewerkten, werden 500 mensen aangehouden. "Soms waren hele families betrokken bij de handel in drugs", stelt Goncalves.

Samira en haar zestienjarige zoon Yassin wonen in Delfshaven. Wat zeggen zij over de problemen in hun gezin? .

Yassin: 'Je wil wel, want anders liep je niet zo met je kont te schudden, slet!'

Nee, de zestienjarige Yassin wist niet dat bezorgde Marokkaanse ouders in Rotterdam-West bij elkaar komen om te praten over het gedrag van hun zonen. "En wat zouden ze dan moeten bespreken?", vraagt hij. "Dat wij ze hoofdpijn bezorgen of gaan ze het hebben over het extra inkomen dat ze dankzij ons hebben?"

We ontmoeten Yassin een paar maanden geleden voor een verhaal over seksueel overschrijdend gedrag op straat door Marokkaanse jongens. Naar aanleiding van de documentaire 'La Femme de la Rue' van de Brusselse studente Sophie Peeters wil Trouw weten hoe de situatie in Nederland is.

De toen vijftienjarige Yassin hing dagelijks met zijn beste vrienden Badr (16) en Illias (15) op en rond de Nieuwe Binnenweg in het westen van Rotterdam. De pubers deden dagelijks verschillende pogingen om meisjes, zoals zij het noemen, te 'versieren'. Na schooltijd bij de supermarkt hangen, een beetje grappen maken en meisjes leren kennen, sommen de jongens hun dagelijkse bezigheden op.

Eerlijk gezegd heeft Yassin er nooit een afspraakje aan overgehouden, laat staan een relatie. "Een keer heeft een meisje haar MSN gegeven en toen hebben we een paar keer gechat. Ik wilde haar beter leren kennen, dus toen schreef ik haar wat vieze dingetjes. Toen heeft ze me geblockt, die hoer."

Hoer? Maar ze heeft je toch juist geblokkeerd nadat je 'vieze dingetjes' schreef? "Ja, maar ze heeft mij éérst haar MSN gegeven? Dus wilde ze wel íets." En dat meisjes op straat altijd wel uit zijn op 'iets', daar zijn de vrienden van overtuigd.

Als twee jonge vrouwen de supermarkt verlaten, beginnen de jongens te kreunen en maken ze parende bewegingen in hun richting. Badr, duidelijk de brutaalste van de groep, gaat voor een van de meisjes staan en zingt: "Poesje mauw, kom eens gauw. Ik heb lekkere melk voor jou". Behendig passeert het meisje hem en gunt hem slechts een vernietigende blik. Pas als zij met haar vriendin een paar meter bij de jongens vandaan is, kijkt ze om en steekt haar middelvinger op, begeleidt met een niet mis te verstane: "Loser!". Zelf vinden de jongens het uitermate hilarisch. "Ja, maar je wil wel, want anders loop je niet zo met je kont te schudden, slet!", roept Badr haar nog na.

"Kijk", zegt hij met een serieuze blik terwijl hij aan zijn energiedrankje nipt. "Chickies (meisjes, red.) die hier rondlopen met hun strakke skinny jeans en korte T-shirts, die vinden het juist leuk als we ze versieren." Waarom denk je dat? Die meiden leken het niet echt leuk te vinden om zo lastiggevallen te worden door jullie.

Badr leegt in één teug zijn blikje en begint harder en agressiever te praten. "Waarom staan ze dan uren voor de spiegel voordat ze boodschappen gaan doen? Om er mooi uit te zien, toch? Dat doen ze voor jongens en als ze niet versierd willen worden, dan moeten ze maar een hoofddoekje omdoen. Moslimmeisjes, daar hebben we wel respect voor." Yassin corrigeert zijn vriend: "Niet als ze wél een hoofddoekje dragen maar ook sexy kleding. Dat slaat echt nergens op, dat zijn ook gewoon hoeren."

Hoe zouden jullie het vinden als bijvoorbeeld jullie zusjes zo bejegend zouden worden door jongens zoals jullie? Yassin schudt met zijn hoofd. "Als ik mijn zusje hier zie lopen, maak ik haar dood. Dat is het verschil tussen ons en Nederlandse mensen. Wij houden van onze zusjes en daarom beschermen wij ze. Ik zorg ervoor dat mijn zusjes niet de verkeerde kant opgaan, dat is mijn taak als broer. Nederlandse mensen houden niet van hun dochters, want die meisjes mogen alles. Met sexy kleding aan op straat lopen en naar feestjes om met jongens slechte dingen te doen."

Wat Yassin verstaat onder 'slechte dingen' wil hij niet vertellen. Hij haalt zijn schouders op en zegt: "Je weet toch, slechte dingen. En als wij ze dan versieren, gaan ze opeens een beetje preuts doen, terwijl ze iedereen al gehad hebben." Badr ziet daar wel een voordeel in: "Dat is wel handig voor ons, want dan kunnen we op ze oefenen voordat we met een puur meisje trouwen."

Samira: 'Ik weet niet hoe ik met hem moet praten'

Yassins moeder 'Samira' wil niet met haar echte naam in de krant. Ze werkt op een basisschool in de buurt en wil niet dat iemand haar herkent. Ze maakt zich zorgen over het gedrag van Marokkaanse jongens ten opzichte van meisjes en vindt het belangrijk dat vooral Marokkaanse moeders zich gaan bemoeien met het gedrag van hun zonen, daarom stemt ze in met een interview.

Geconfronteerd met het gedrag van háár zoon, kan ze desalniettemin een lach niet onderdrukken. "Was het echt zo erg?", vraagt de 38-jarige moeder van drie. Wellicht heeft de verslaggeefster niet gezien hoe die meiden zich gedroegen? "Er wonen heel wat slechte meisjes in deze wijk hoor", vergoelijkt ze het gedrag van haar eerstgeborene.

Ondanks haar gegiechel over zijn gedrag als het om meisjes gaat, ligt ze regelmatig wakker van haar zoon. "Wat kan ik je vertellen? Ik weet niet meer wie hij is, zo voelt het momenteel voor me. Hij is boos, de hele tijd en sluit zich af van mij en zijn vader. Vroeger was hij mijn oogappeltje en knuffelde ik hem de hele dag door. Ik nam me voor om een moderne moeder te worden. Ik ben immers in Nederland opgegroeid. Ik zou het allemaal anders gaan doen dan mijn ouders en zou altijd met mijn kinderen blijven praten en ze zo goed mogelijk leren kennen en steunen bij het volwassen worden. Maar na de geboorte van Yassin kreeg ik vrij snel achter elkaar twee andere kinderen en was ik veel met de kleintjes bezig. En met werken én mijn huwelijk én het huishouden... tsja.

"Voor ik het wist was hij twaalf jaar en was hij al bijna een man. De mannenwereld en de vrouwenwereld zijn in onze cultuur strikt gescheiden. Als een jongen eenmaal man is geworden, trekt hij minder naar zijn moeder en richt hij zich vooral op de buitenwereld. Marokkaanse jongemannen hangen veel op straat en zijn alleen thuis als het niet anders kan, omdat het huis van oudsher het vrouwendomein is.

"Sinds Yassin een man is, heb ik het gevoel dat ik hem kwijt ben geraakt. Ik weet niet waar hij zich mee bezighoudt en wat er in zijn hoofd omgaat. Ik weet trouwens ook niet meer hoe ik hem moet knuffelen of praten, vooral als het over seks gaat. Dat gebeurt in onze cultuur gewoon niet. We kijken niet eens samen televisie omdat er alleen al in de reclames zoveel bloot en seks voorkomt. Als de suggestie gewekt wordt dat mensen gaan zoenen, grijpt mijn man al naar de afstandsbediening."

Samira's man is na hun huwelijk naar Nederland geëmigreerd en heeft in Marokko alleen op de basisschool gezeten. Toch vond hij, toen hij Samira trouwde, dat hun kinderen een moderne, liefst westerse opvoeding zouden moeten krijgen, vertelt ze aan de keukentafel in haar woning in het Nieuwe Westen.

"Daar is hij nu helemaal op teruggekomen. Omdat hij niet in Nederland is opgegroeid, heeft hij eigenlijk geen idee hoe de Nederlandse samenleving in elkaar zit. Hoe we hier met elkaar omgaan. Hij had grote dromen toen ik hem naar Nederland haalde, maar ondertussen heeft hij wel gemerkt dat er van die dromen bar weinig terechtkomt. We wonen nog steeds in een achterstandsbuurt, hij heeft nog steeds hetzelfde eentonige werk in een fabriek en elke maand moeten we de eindjes aan elkaar knopen. Het liefst wil hij weer terug naar Marokko. Gek genoeg leeft hij net als mijn ouders met één been in Nederland en één been in Marokko.

"Nu vindt hij dat de kinderen een Marokkaanse opvoeding moeten krijgen. Kinderen die niet willen luisteren, moeten maar voelen. Daarom neem ik een groot gedeelte van de opvoeding maar op me. Maar met Yassin merk ik nu dat het de verkeerde kant op gaat. Hij is weinig thuis, hangt veel op straat en ik ken zijn vrienden niet. Ik besef dat dat tot problemen kan leiden, maar ik weet niet hoe ik hem kan laten luisteren. Ik heb totaal geen controle meer over hem en voel me machteloos. Als ik heel erg boos op hem ben, merk ik dat ik toch niet zo modern ben als ik altijd denk. Ik hoor mezelf de zelfde dingen schreeuwen die mijn ouders naar mij riepen en ik luister dan helemaal niet meer naar hem. Een vicieuze cirkel noemen ze dat, toch? Misschien is het wel een goed idee om naar die debatten te gaan. Niet om zelf mijn problemen te vertellen hoor", zegt ze er haastig bij. "Maar misschien hoor ik wel hoe ik weer in contact kan komen met mijn zoon.

Een keer heeft Samira geprobeerd met haar zoon te praten over seks, maar ze wist niet hoe ze erover moest beginnen. "Door de hasjoema (schaamte, red.) kon ik alleen maar mompelen dat hij zich goed moest beschermen als hij iets wilde met een meisje." Hoe Yassin dan aan informatie komt, weet Samira niet. "Niet bij zijn vader in ieder geval, want met je vader praten over seks, dat kan écht niet. Volgens mij heeft hij wel een gesprek gehad met zijn oom, maar als ik bedenk hoe díe man denkt over vrouwen... daar word ik niet blij van.

"God mag weten waar hij allemaal mee bezig is. Ik hoop maar dat hij de juiste dingen leert en misschien zou het helemaal niet slecht zijn als hij een westers vriendinnetje krijgt. Je weet wel, voor nu, totdat hij gaat trouwen." Want dat hij zal moeten trouwen met een meisje uit de eigen gemeenschap is volgens Samira onvermijdelijk.

De Marokkaanse gemeenschap in Nederland is te vergelijken met een dorp, legt ze uit. "De roddels en achterklap, het is onverdraagbaar. Iedereen bemoeit zich met iedereen en de sociale controle is wurgend. Als één van mijn kinderen een relatie begint met iemand buiten de Marokkaanse gemeenschap, is het gedaan met mijn leven. Dan worden we het doelwit van roddels en wordt er schande van gesproken. Ik ken families waar zoiets is voorgekomen en die hebben geen leven meer. Ze zijn paria's geworden.

"Daarom denk ik dat de Marokkanen die problemen hebben met hun kinderen, niet naar de debatten zullen gaan. Wij praten niet met elkaar over problemen, we roddelen over elkaar. En hoe slechter het gaat, hoe meer ze ervan smullen.

"Als de voorzitter van de deelgemeente zegt dat Aboutaleb een voorbeeld zou moeten zijn voor onze zonen, dan begrijpt hij Marokkanen niet. In mijn omgeving hoor ik alleen maar slechte dingen over onze burgemeester. De Marokkanen zouden trots moeten zijn, maar ze zitten vol afgunst. Ik heb ook meegedaan met roddelen, maar toen had ik zelf nog geen kinderen. Toen wist ik nog niet wat een zware verantwoordelijkheid we hebben en hoe moeilijk het is je kinderen in Nederland op te voeden terwijl je ze ook Marokkaans wil laten zijn." .

 Bron : Trouw

(met dank aan P 56)