Uitgerekend op de dag dat in Rotterdam de eerste Marokkaanse burgemeester in Europa wordt AANGESTELD door de linkse pipo's, worden we op de hoogte gebracht van een burgerinitiatief in Nederland, waar we graag plaats voor ruimen :
Een Nieuwe Februaristaking *
In deze onzekere tijden ontbreekt het ons vaak aan durf en vertrouwen. Maar zonder durf, zonder vertrouwen komen we in ieder geval nergens.
Ik heb me aangesloten bij het initiatief voor een nieuwe Februaristaking. Ons volk is ontevreden. Corruptie, geweld en armoede vieren hoogtij. Velen lijden, velen moeten nog meer inleveren, velen voelen zich machteloos en bedrogen. En velen zoals wij, komen nauwelijks verder dan pogingen tot het kweken van een zekere bewustwording.
Ik ben er echter van overtuigd, dat velen zoals wij, zich ernstig zorgen maken over de toekomst van ons land. Over onze toekomst.
Los van onze politieke of religieuze overtuiging, kunnen we stellen dat we niet langer machteloos mogen toekijken, hoe onze democratie verder wordt uitgekleed.
We kunnen stellen, dat het wellicht in duizenden jaren niet anders is geweest. We kunnen wellicht aannemen, dat een protest of staking misschien niets verandert. Ik beschouw mezelf niet als naïef, maar ben me bewust van de talloze aspecten, die we niet weten, niet kunnen bevatten. Ik ben me bewust van de eventuele risico's van elke vorm van protest. Maar we bestaan inmiddels bij de gratie van krachten en machten die we niet kunnen overzien en misschien ook niet kunnen beïnvloeden.
Maar één ding is zeker. Ik ben liever bewust bevreesd en ontevreden, dan onwetend en passief te blijven voortbestaan. Want zonder een zekere mate van vrijheid, zelfbeschikking en democratie is dat alles wat we doen. Bestaan, zonder te leven. Er worden geen initiatieven genomen voor een beter, rechtvaardiger, welvarender, democratischer Nederland.
We kunnen blijven volharden in het voldongen feit, dat we zo weinig te vertellen hebben, en tegelijkertijd zoveel moeten inleveren. Onze schouders blijven ophalen en volharden in de gedachte, dat elites zullen blijven bestaan en het volk zullen blijven bestelen en bedriegen.
Maar we stonden erbij. We keken ernaar. En we deden niets.
Daarom heb ik me aangesloten bij dit initiatief. Want ook toen stonden we erbij. We keken ernaar. We zagen hoe velen, uit vrees of eigenbelang, de ogen sloten. Gewillig gehoorzaamden, in de hoop zelf de dans te kunnen ontspringen.
Het gaat mij niet om steun aan een bepaalde politieke stroming. Het gaat mij niet om het bereiken van verandering in ons politieke bestel.
Ik ondersteun geen socialisten, communisten, liberalen of rechts-extremisten. De organisatoren van de nieuwe Februaristaking vragen niet om uw geld, uw persoonsgegevens, of uw steun aan een politieke partij.
Ik voel mij als Nederlander verantwoordelijk voor de toekomst van ons land en ons volk. We mogen ons niet neerleggen bij een systeem van verraad, verdeeldheid, censuur en corruptie. Als we weten dat dit gebeurt, als we dagelijks zien dat dit gebeurt, hebben we de plicht om iets te doen.
We kunnen toezien hoe ons huis afbrandt. We kunnen wachten op een brandweer. We kunnen huilen en met onze voeten stampen en schreeuwen: "Waarom wij? Waarom ons huis?"
Ikzelf pak liever een emmer water. De buurman lacht me uit en kijkt toe. Mijn andere buurman vertelt me, met de handen in de zakken, hoe weinig zin die emmer water heeft.
Misschien brandt mijn huis tot de grond toe af. Misschien hadden de buren gelijk, misschien hadden die paar emmers geen enkele zin.
Maar misschien zijn er buren die helpen. Misschien maken tien emmers wel een verschil. Misschien heeft er iemand een tuinslang of een brandblusser. Misschien kunnen we elkaar helpen.
En als dan toch het huis afbrandt, als er niets rest dan rokende puinhopen. Dan vind ik, ondanks de uitkomst, troost in het feit, dat ik het heb geprobeerd.
Ik kan mijn vrouw en kinderen vertellen dat ik heb gefaald, maar met de trots dat ik alles heb gegeven.
Ik geloof in weinig dingen, maar wel in mezelf. Ik heb in weinig zaken vertrouwen, maar wel vertrouwen in ons volk.
Alleen kunnen we weinig. Maar samen, verenigd, kunnen we het signaal geven.
De maat is vol!
Het is aan ons en allen die onze zorgen delen. Daarom verspreid ik de oproep tot een nieuwe Februaristaking. Een nieuwe staking tegen onrecht. Een nieuwe staking tegen het schenden van onze rechten. Een nieuw protest tegen de diefstal van ons land.
Ik verspreid deze oproep in de straat. In de buurt. Op alle verenigingen, waar ik lid van ben. In alle kroegen waar ik graag kom. Op alle scholen in de buurt. Bij alle kerken in de buurt. Bij alle bejaardentehuizen. En nu vraag ik uw hulp.
Ik vraag de plaatselijke drukkers om steun. Ik vraag de plaatselijke ondernemers om steun. Ik vraag mijn familie, mijn vrienden, mijn kennissen om steun.
En ik vraag u hierbij hetzelfde te doen. Misschien kunt u er niet bij zijn. Maar u kunt zeker helpen.
Word ik genegeerd? Ja, maar niet overal. Word ik uitgelachen? Zeker, maar niet door iedereen. De vakbonden zullen ons waarschijnlijk niet steunen. De politie zal ons waarschijnlijk niet beschermen. De media zullen proberen ons te negeren of te beschimpen.
Maar de politiek huivert bij de gedachten aan een mensenmassa op 'hun' stoep.
Zullen er miljoenen komen naar Den Haag? Duizenden? Honderden misschien? Ik weet het niet.
Maar op 25 en 26 februari sta ik op ( of vanwege de drukte in de buurt van) het Binnenhof. Hopelijk in het gezelschap van vele anderen. Hopelijk ook in uw gezelschap.
Maar al sta ik daar twee dagen voor joker, in mn eentje...Ik ga er staan!
In de bijlage vindt u de officiële oproep tot de nieuwe Februaristaking. Een staking die jarenlang werd misbruikt voor eigen agenda's.
In 2009 eisen wij ook dit deel van ons trotse erfgoed op. Ik hoop en reken op uw steun.
Jan Haken
* De Februaristaking was een staking op 25 en 26 februari 1941 die begon in Amsterdam en die zich later uitbreidde tot enige andere steden in Noord-Holland en de rest van Nederland. Zij was de eerste grootschalige verzetsactie tegen de Duitse bezetter in Nederland
|