je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je allang vergeven
want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer
en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent
laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven
en ik heb geglimlacht
ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terugkomen of anders overmorgen of wie weet wel nooit
Tegen alle verwachtingen in is de Amerikaanse economie in het eerste kwartaal van dit jaar met 0,6 procent gegroeid. Analisten hadden rekening gehouden met een veel kleinere groei: o,2 procent.
Groei van de Amerikaanse economie was groter dan verwacht
Het Amerikaanse ministerie van Handel heeft de positieve groeicijfers vandaag bekendgemaakt. Hiermede is niet alle reden tot onrust van de baan, maar is er alleszins aanleiding om enige hoop te koesteren op een betere economische toekomst. Ook in Europa.
14:50Jennifer Aniston zoekt droomman via datingsite
Zelfs knappe, door iedereen aanbeden Hollywoodsterren kunnen moeite ondervinden om de partner van hun dromen te vinden. Na haar breuk met blonde God Brad Pitt heeft Jennifer Aniston al vele andere heren van verschillende rang en stand getest, maar geen een bleek deftig door de keuring te raken. Nu heeft de 39-jarige actrice in haar zoektocht naar de ideale man de hulp van een datingsite ingeroepen.
Foto : Enkel deftige sollicitaties worden doorgestuurd. U moet bereid zijn te verhuizen naar Los Angeles en u mag zich verwachten aan een zeurderig type dat tot hiertoe geen enkele man heeft kunnen behouden niettgenstaande haar aantrekkelijke charme en comedytalent. Ze kan misschien niet koken ? Niet goed naaien ? U kan het ondervinden. Miss Aniston zit er warmpjes bij, wat niet blijkt uit deze foto.
Voor onze militairen in Afghanistan
Angeltjes worden gelezen door onze militairen in Afghanistan, en dat doet ons bijzonder veel genoegen.
Speciaal voor hen hebben wij een nogal lang verhaal gecopieerd van www.geenstijl.nl over de Nederlandse militairen en de relaties tot de pers in het prachtland waar ook onze eigen mensen proberen enige bijdrage tot een beter leven te verzorgen. Succes, dames en heren en een gezonde en veilige terugkeer dat is wat wij u allen toewensen.
Sp!ts-verslaggever Joris Polman zit al bijna twee weken 'embedded' in Afghanistan. In die tijd heeft hij veelvuldig contact gehad met PIO's, de censoren van Defensie. Geen stuk gaat de krant in of de site op, voordat het gelezen en eventueel aangepast is. Net zoals de volgende bijdrage.
Eyes Wide Shut?
Als het maar niet te gezellig wordt, kopte Trouw maandag. Sinds vorige week is de discussie over journalisten die meereizen met de Nederlandse krijgsmacht weer volledig opgelaaid. Dat heeft alles te maken met het verschijnen van het onderzoek Eyes Wide Shut? dat in opdracht van de Tweede Kamer is uitgevoerd. Ik ben nu twee weken embedded en kan in het licht van deze actualiteit voorzichtig een balans opmaken.
Als een journalist zich aan een soldaat bekend maakt, valt al snel de naam van Arnold Karskens. Hij is het icoon onder de zelfverklaarde Nederlandse oorlogsverslaggevers. Karskens heeft aanzien, zowel onder vakgenoten als onder zijn lezers, omdat hij er alleen op uit trekt. Van embedded zijn, wil hij niets weten. Hij streeft naar onafhankelijkheid. Dat is te prijzen. En hij wordt veel gelezen, zeker ook door de soldaten hier.
Gewapend
Zijn verhalen zijn doorgaans spectaculair en gericht op het onrecht dat iedere oorlog nu eenmaal met zich meebrengt. Maar Karskens is binnen Defensie-kringen ook omstreden. Er gaan veel verhalen op Kamp Holland over Karskens. Meestal plaatsen de militairen grote vraagtekens bij de onafhankelijkheid die Karskens pretendeert te hebben.
Begraafplaats voor burgerslachtoffers van een Amerikaans bombardement
Zijn reizen door Uruzgan zijn alleen mogelijk als hij zich tegen betaling aansluit bij een gewapende stam, beweren ze hier. De voorstelling van zaken die sommige militairen geven is dat hij achter op een pickup-truck zit met een bende tot de tanden toe gewapende Afghanen. Als je zo een dorp in rijdt, krijg je dan nog wel onafhankelijke verhalen? Durven mensen dan wel alles tegen je te vertellen? En wat vertellen ze eigenlijk als ze zien dat hij binnen is gekomen met leden van een andere stam dan hun eigen clan?
Ik weet het niet, want ik ken Karskens niet persoonlijk en moet afgaan op wat ik hier op Kamp Holland hoor. Niettemin heb ik respect voor wat hij doet, omdat ik nu zelf heb kunnen ervaren hoe gevaarlijk en ondoordringbaar dit gebied is.
Blinde vlek
Wat ik wel kan beoordelen zijn mijn eigen ervaringen als embedded journalist. Wat heb ik daarvan totnogtoe gemerkt? Als eerste natuurlijk de bekende belemmering dat een journalist niet zo maar een legerbasis mag aflopen om in dit geval de Afghaanse burgers te vragen wat zij nou van de oorlog vinden. De reporter krijgt wel Afghanen te spreken, maar dat zijn doorgaans mensen die samenwerken met de coalitietroepen omdat ze bijvoorbeeld bestuurder zijn of betrokken zijn bij wederopbouwprojecten. Je mag dus verwachten dat deze Afghanen positief staan ten opzichte van ISAF en de wederopbouw van hun land. Maar de mening van de gewone Afghaan is een blinde vlek.
Persconferentie door de CdS, generaal Peter van Uhm
Ook het operationele verhaal en het thuisfront blijken de journalistieke vrijheid te beperken. Beide zijn ruime begrippen en kunnen al snel worden toegepast om bepaalde producties te verbieden of te censureren. Het bekende voorbeeld is de black hole. Toen de soldaten Dennis van Uhm en Mark Schouwink omkwamen bij een aanslag werden alle communicatieverbindingen platgelegd. Dat is een vaste procedure. Eerst moest het thuisfront worden ingelicht. Ik heb daar vanzelfsprekend begrip voor, het is niet prettig om de dood van je zoon of dochter als eerste via de media te vernemen.
Aanmerkelijk minder begrip had ik toen ik te horen kreeg dat ik niet mocht schrijven over het hondje Cracker toen dat tijdelijk op hetzelfde kamp was als ik. Cracker is een Afghaans zwerfhondje dat min of meer geadopteerd was door een soldaat die eerder dit jaar om het leven is gekomen in Uruzgan. Op verzoek van de ouders is dat hondje door Defensie naar Nederland gehaald. Een tearjerker en op het eerste oog prima PR voor Defensie zou je zeggen. Ik mocht daar echter niet over berichten omdat de de ouders geen zin hadden in publiciteit. Twee dagen later vertelde de moeder van de overleden soldaat in de Volkskrant hoe gelukkig zij was met Cracker.
Stategisch
Logischerwijze is het voor Defensie ook niet handig als er in de media actuele informatie verschijnt over lopende operaties. De militaire staf wil niet dat strategische plannen in dit digitale tijdperk via Nederland in handen van de taliban vallen. Het gevolg hiervan is dat embedded journalisten soms meer weten dan ze kunnen berichten.
Er is zelfs een handige methode om journalisten op voorhand buitenspel te zetten: het achtergrondgesprek. Tijdens zon gesprek krijgt de journalist vertrouwelijk informatie over lopende operaties in het gebied. De journalist krijgt dan het bredere plaatje te zien waardoor hij dingen in de juiste context kan plaatsen. De verslaggever wordt daarmee tegelijkertijd klem gezet: mocht hij op het kamp informatie opvangen over een lopende operatie, dan wist hij dat al en heeft hij reeds beloofd daar niet over te schrijven. De journalist staat schaakmat.
Blackhawk landt op Kandahar Air Base
Ten slotte heeft Defensie ook het monopolie op het transport. Defensie bepaalt wanneer de journalist waar is. De verslaggever kan verzoeken indienen en over het algemeen doet Defensie zijn best om de reporter naar de gewenste plek te brengen. Maar de journalist staat wel als laatste in de rij. Soldaten en materieel hebben om begrijpelijke redenen voorrang.
Mijn eigen reis is door allerlei omstandigheden enorm vertraagd. Mijn reisdoel was Kamp Holland, een reis waar je onder normale omstandigheden een dag of drie over doet. In mijn geval heeft dat tien dagen geduurd. De officiële reden: het toestel dat heen en weer vliegt tussen Kandahar en Kamp Holland was stuk. Maar er waren ook signalen dat Defensie niet zat te wachten op pers op Kamp Holland kort na de aanslag op Van Uhm en Schouwink. Hard te maken valt dat niet, omdat dit officieel wordt ontkend. De persofficieren hebben me uiteindelijk hartelijk ontvangen en zelfs omwille van die vertraging mijn verblijf hier kunnen verlengen.
Veilig
Ben ik dan ontevreden? Nee, Defensie maakt ook heel veel wél mogelijk voor journalisten. Verslaggevers krijgen de mogelijkheid om naar een crisisgebied te reizen op een relatief veilige manier en zonder hun (soms noodlijdende) werkgevers op kosten te jagen; veiligheid kopen is een kostbare zaak. De journalist kan mee op patrouille om met eigen ogen te zien hoe de soldaten opereren. En kritisch zijn mag best, zo lang de verslaggever omwille van de veiligheid van de troepen wel eerst al zijn verhalen laat lezen en zich houdt aan de gemaakte afspraken. Daardoor kunnen journalisten ondanks de beperkingen verhalen maken die interessant en waardevol zijn. Maar een volledig beeld kan een embedded journalist niet geven.
Dat geldt trouwens ook voor de onafhankelijke journalist die op zijn beurt minder zicht heeft op het leven van de soldaten op de kampen. Kiest zon journalist ervoor om bijvoorbeeld voor één dag mee op patrouille te gaan, dan is hij onderworpen aan dezelfde voorwaarden als een embedded journalist. Daarom is de conclusie zoals die in Trouw en het rapport Eyes wide shut? staat verwoord ook gerechtvaardigd: Om een compleet beeld te kunnen geven moeten media zowel verhalen van embedded als onafhankelijke journalisten publiceren. En de journalist moet eerlijk zijn tegen zijn lezer en uitleggen dat hij door de omstandigheden waar hij mee te maken heeft niet altijd volledig kan zijn. Want laat ik er maar eens een cliché uitgooien, de waarheid ligt altijd ergens in het midden.
********************************************************* Wij weten dat we geen reacties kunnen verwachten op dit stuk, maar we groeten alleszins de militairen in Afghanistan. Het beste.
Redactie Angeltjes
Turkije een voetje dichter bij de EU
Mooi, niet ?
De onderhandelaars van de Europese Unie die zich bezighouden met het dossier over de toetreding van Turkije zijn in de zevende hemel in verband met de wijziging van het fameuze artikel 301 van het Turkse strafrecht. Luidens dit artikel is het verboden de Turkse natie te beledigen of er iets kritisch over te verkondigen. Wie zich aan dergelijk misdrijf overgaf, liep de kans op 3 jaar cel. Turkse cellen zijn geen vijfsterren luxe hotels aan de Westkust nabij Antalya. Europa had beleefd opgemerkt dat een moderne natie moet dulden dat er kritiek geuit wordt op het land en daarom hebben de Turken vandaag grootmoedig de 3 jaar cel herleid tot 2 jaar. Toen dit een aantal maanden geleden voorbereid werd, hebben we er op gewezen, dat de schijtlaarzen van de EU ongetwijfeld positief zouden reageren. Dat doen ze dus ook.
Voor ons part mag Turkije zijn burgers levenslang opsluiten als ze zich negatief uitlaten over hun fijne islamitische natie. Wat kan het ons schelen ? Zolang ze maar niet toetreden tot Europa want in de meeste EU-landen zijn ze niet welkom. Hoe zou dat nu komen ? Niet omdat er zoveel racisten wonen in die Europese staten, maar omdat de Turken zich nauwelijks wensen aan te passen, en hun door de islam opgelegde tradities willen beleven als waren ze in hun eigen land. En omdat ze een behoorlijke dosis criminaliteit, messengevecht-cultuur, eremoorden, vrouwenmishandeling en nog te veel om op te noemen, in onze landen introduceren.
Een behoorlijke vredelievende samenwerking met Turkije zou een mooi streefdoel zijn. Dan kunnen de problemen met Griekenland en Cyprus in alle rust en zonder dwang wederzijds uitgesproken worden. Intussen kan Turkije dan vredig de Koerden opjagen en bombarderen in Iran. En hun grote geleerden kunnen hun wetenschappelijke onderzoeken aan de universiteiten tot een boeiend einde brengen, om de wereld te verbazen.
Parlement gesloten wegens BHV-crisis 30.04.2008 - De Kamerfractie van het Vlaams Belang voert actie tegen de sluiting van de Kamer van Volksvertegenwoordigers door premier Leterme. Windows Media formaat - MPEG4 formaat
"Het komt allemaal in orde als we maar genoeg toegeven"
Alles kits in het land zonder parlement !
Een weekje meer komt er niet op aan.
Sint Niklaas, de stad van ET
Lezer Walco vestigt onze aandacht in een reactie op het jarenlange achterhouden van stedelijke inkomsten door een stadsdienst van Sint Niklaas. Het laatste Nieuws brengt dit verhaal.
De lezerscommentaren op dit gebeuren zijn verhelderend. Iemand beweert, met zijn groot sociaal gemoed, dat het de arbeiders gegund moet worden, want de groten graaien ook. Dat is tenminste een overtuiging als een beerput. Een ander vergoelijkt het achteroverdrukken van deze recuperatiegelden door te zeggen, dat zoiets schering en inslag is in alle gemeentes, dus niet alleen bij de sossen...
Principieel kan deze zaak niet door de beugel : het gaat om openbaar bezit, gekocht met gemeenschapsgelden en als het materiaal verkocht wordt, keert de opbrengst terug naar de openbare kas. Als dit al jaren uit de hand loopt, is het niet denkbeeldig te veronderstellen, dat er soms erg vlug overgegaan werd tot het tot schroot verklaren van goederen. Evenals de vaststelling : is er dan geen controle in die afdeling ? Heeft niemand zich ooit een vraag gesteld ? Of wordt de stad Sint Niklaas geleid als een Chinese commune zoals de meeste socialistische bestuurders dit proberen ? Wie herinnert zich Willockx niet die tijdens een politie-interventie in zijn stad tegen de toeschouwers stond te loeien als een buffel : "Ga naar huis, stommeriken, er valt hier niets te zien". Schatje van een burgervader, die man.
Het feit dat dit gesjoemel gebeurt met uitgerekend de hatelijke Willockx, bezorgt ons rancuneuze binnenpret. Het is deze kerel die verantwoordelijk is voor het onderzoek tegen Frank Vanhecke inzake de uitgave van een politieke folder. In deze trant voortredenerend, kan Willockx nu best opstappen : hij is de politiek verantwoordelijke voor deze jaren aanslepende geldverduistering. Back home, ET.
Ray
De Frut op zoek naar niveau
Wat een zichzelf benoemde stadskrant nodig heeft, is hetzelfde wat een zichzelf benoemde kwaliteitskrant behoeft : lezers die de oplage de hoogte instuwen, want de krant is en blijft een commercieel product. Ook als men zich graag hult in de mantel van de Edelmoedige Waarheidslievende Informatieverstrekker. In Texas roepen de koewachters : "bullshit".
De Frut heeft al jaren een imagoprobleem. Toen de Limburgse bazen, onder invloed van de charme van Steve Stevaert, een maatschappelijk programma kozen voor de-gazet-uit-de-stad-met-de-lastige-mensen, is het geen commercieel succes geworden. Een Franstalig hoofdredacteur (inmiddels weggepromoveerd) schreef stukken zoals het zoontje van mijn buurman van elf die geen literair talent bezit. De tranen vloeiden alleszins en je wist niet of het kwam door het lachen dan wel door medelijden.
De stadsredactie van de Frut was in handen van mensen die weinig affiniteit hadden/hebben met de harteklop van de sinjoren. De redacteur die wel over die eigenschap beschikte (en die absoluut géén VB-er was) werd weggeduwd naar een ander departement. De nieuwkomers vervingen hun stadsvreemdheid door een grote loyauteit aan de Dictaten die uit het stadhuis kwamen. Dan word je pas populair in deze stad.
De verantwoordelijke redacteur voor het regionale nieuws is geen boosaardig man, hij heeft te weing affiniteit met het Antwerps leven en hij is een houterige verschijning. Zijn televisieverschijningen op de lokale socialistische reclamezender ATV doen hem en de krant wienig goed. Een snerpend oordeel van een radde sinjoor over Lex Molenaar als : "Wat is dat voor iets ?" zegt meer dan duizend kwade lezersbrieven.
Een stadskrant kan zich niet veroorloven 35% van de inwoners van een moeilijke stad te bestempelen als idioten. En in deelgemeenten Deurne,Merksem en Hoboken zelfs 42%. Het kinderachtige handigheidje om de voorzitter van de N-VA (OOK een nationalist ...) aan te bieden als alternatief voor de Vlaams Belangers, pakt weinig verf.
Ze gooien het al enige tijd bij de Frut over een andere boeg : artikeltjes over "de rode loper-roddels". De Beckhams of een onooglijk Vlaams acteurskoppel uit de geweldige serie "Familie" dat aan het woord komt. En vandaag, woensdag 30 april, een knalstuk over het logo van een Britse overheidsdienst dat als u het liggend bekijkt, doet denken aan een klabanus* in erectie. Dat is toch wel leuk nieuws.
U hoeft ons niet te geloven : wij laten een GVA-lezer aan het woord :
Dit zijn onderwerpen die NIET horen in GVA. Het is echt een roddelkrant aan het worden. Wanneer wij in deze roddels en andere privé aangelegenheden moesten geïntresseerd zijn, zullen wij de aangepaste tijdschriften kopen. Maar dat doen wij niet.
Wij vermelden onmiddellijk de bron - Yves Desmet heeft jarenlang beweerd dat hij de uitivinder was van de term "kutmarokkaantjes", wat wij lang geleden tegengesproken hebben. Nu beweert hij leepweg dat hij de eerste is die deze uitdrukking in Vlaanderen geïntroduceerd heeft. De geloofwaardigheid van deze mijnheer is nog laagdrempeliger dan die van Lex.
Savat
Zonder papieren, maar met veel tam-tam
Gisteren was het weer "la guerre" in Brussel. Zoals bijna elke dag : 's nachts wordt Brussel geterroriseerd door rovers en het zat kanon, burgemeester Beulemans met zijn politie-escorte, overdag wemelt het van ontevreden burgers met spandoeken en rookbommen die denken dat hun manifestatie het einde van hun onrecht zal betekenen.
Gisteren waren het de illegalen, de mensen zonder papieren die in hun eigen land geen syllabe te zeggen hebben en daarom bij ons de boel op stelten komen zetten. Wij behoren tot de generatie die nooit een stap buitenshuis zet zonder onze identiteitskaart op zak (sedert kort hoort daar ook een saffraankleurige Vlaamse IK bij), het rijbewijs, onze SIS-kaart, bankkaart, kredietkaart, de foto's van de kleinkinderen, de bloedgroep en de te verwittigen persoon in geval van fysieke faling, en zo weinig mogelijk cash geld, want de GSM-bellers die slechts het woord "racist" kennen, willen wel eens in onze portefeuille gluren. In tegenstelling tot de betogers van gisteren, zijn wij de mensen met veel papieren en kaarten. Verschil moet er zijn.
Als je geen identiteitsbewijzen bij je hebt, moet je normaal mee naar het politiekantoor om te bewijzen wie je bent, enz. Vroeger was dat zo. Nu is dat veranderd. De politie wordt ingeschakeld om naast papierloze betogers mee op te stappen en die mensen een veilig gevoel te bezorgen. Soms komt zo'n stoet in de omgeving van het Madouplein en dan jouwen al die papierlozen naar het hoofdkwartier van Vlaams Belang, want zij worden goed en objectief geïnformeerd over dit land.
Gisteren had de politie afgesproken met de opruiers die zo'n betoging organiseren, dat het om 16 uur afgelopen was, want de agenten wilden naar hun partners, hun kindjes, het café of het bordeel, want in Brussel is het nooit gedaan met werken na het werk. Natuurlijk waren de sociale oproer-opwekkers niet geneigd te stoppen en de politie greep iedereen die ze kon vastgrijpen en bracht ze over naar het justitiepaleis.
Daar kwamen onmiddellijk de linkse advocaten toe die allerlei vaststellingen hoopten te kunnen maken over wreedheden en gestapo-praktijken teneinde zich weer eens in de geliefkoosde slachtofferrol te wentelen. Toen ze hun zin niet kregen, werden ze arrogant en brutaal zoals we dat kennen van linkse advocaten. Maar ook de politie is dat gezeik beu en de beroepsklagers werden hardhandig aan de deur gezet. Zodat ze klacht kunnen neerleggen wegens mishandeling.
Al die troep en herrie wordt veroorzaakt door mensen die hier niet binnen mogen, wier dossiers met veel welwillendheid onderzocht zijn of die in afwachting van een beslising vertoeven. Kan u zich voorstellen dat als u zelf zou emigreren, u zich op een dergelijke manier zoudt aanstellen ? En als u niet emigreert, zou u dan niet graag bij de politie gaan werken ?
Savat
De wanhoop van het land B
Op de keper beschouwd is het de schuld van Vlaams Belang dat de politici van de meerderheid beslist hebben de kamer van volksvertegenwoordigers uit te schakelen. Zij vernietigen niet op die manier "de stem van het volk", neen zij dienen de democratie, zij behoeden haar en bewijzen haar een dienst. Serviel, belangeloos, respectvol als immer. Op die manier wordt het volk ook niet langer opgejut door de striemende redevoeringen op de kamertribune van Gerolf Annemans. Als we Vlaams Belang politiek niet kunnen onderuit halen, zullen we in het belang van de brave mensen van dit goede land, Annemans en zijn kompanen de mond snoeren. Voilà, zo komt alles in orde en nu is het aan Nonkel Kruk om de afgrond in te rijden.
Dergelijk optreden, het dichtgrendelen van de kamer, voedt de anti-politiek, dàt weten de politici van de meerderheid zeer goed, dus als zij zich beroepen op deze maatregel is dit weloverwogen en doordacht. Zij riskeren zelfs het hoongelach en het misprijzen van de bevolking, en dit allemaal om de goede zaak van datzelfde goede bestuur voor de brave mensen. Wat men al niet over heeft voor de medeburgers, als men een traditioneel tricoloor politicus is.
De Standaard/le Standard trekt vandaag de kaart van de Slaag-en-Zalf strategie met een schijnartikel " Probleempje ? Schaf Kamer af". Er wordt een beetje gefoeterd tegen de gang van zaken maar tegelijk wordt het allemaal vergoelijkt. Gisteren werd ook de onvermijdelijke babyface Carl Devos ten tonele gevoerddoor de media, om een gelijkaardige boodschap te brengen : "Het is helemaal niet erg dat we het parlement even uitschakelen, het is een korte vakantieweek en dan is het toegelaten de motor van de democratie stil te leggen". Deze universiteitsprofessor begint meer en meer te gelijken op de reclame-acteurs van Calgon, die met drieën, elke maand hetzelfde afwasproduct terug uitvinden. Wat een clown is die De Vos.
De Standaard/le standard wekt de indruk alsof de 150 kamerleden gebukt lopen onder de huidige politieke impasse : zij vragen niet liever dan actief hun rol te spelen, zij beklagen zich over hun figurantenaandeel. Graag zouden zij ook op de kamertribune verschijnen zoals die Annemans en hun waarheid in vuurvaste zinnen den volke kond doen en tegen de kamervoorzitter schreeuwen "Laat mij gerust". Helaas, kan dat niet, omdat de meeste kamerleden over te weinig retorisch talent beschikken en bovendien mag het niet, want in de partij-krabbenmanden heeft men al last genoeg met de diva-grilen van de eigen vooraanstaanden.
De Standaard liegt dus met zijn sussende verklaringen uit naam van de 150, zoals vele advocaten van verloren zaken doen. Ik vrees, dat de meeste kamerleden niet beseffen welke taak op hen rust. Zij dienen niet het volk (om advocaterig patetisch te doen) maar ze kennen enkel en alleen hun partijbonzen : er wordt hiërarchisch geluisterd naar bijvoorbeeld de stuntel die premier is, de partijvoorzitter, de fractiekoorknaap Servais, het holle vat Tommelein, en naar onzichtbare kwakzalvers die met kleefband het land aan mekaar houden.
Niet werken, weinig werken, vakantie nemen, cumuleren, rondlopen in de kieskring om handjes te schudden, dàt is de drukke agenda, niet de verantwoordelijkheid in de kamer, die wordt beheerd dankzij de partij-instructies.
BHV splitsen ? Heel dit ongelukkige land moet gesplitst worden, dat is de logica, dat is goed bestuur.
Dan zal ook niet een of andere geldverduisterende Waalse ambtenaar een mars voor de eenheid van het land moeten organiseren waarop nauwelijks 15.000 simpelen van geest verschijnen.
Hierna het gedeelte van het vraaggesprek van Sophie van Leeuwen met Jos Bouveroux, dat niet aangehaald werd in de Vlaamse media :
Jos Bouveroux (60) werkt al 35 jaar bij de VRT. Hij was hoofdredacteur radionieuws. Die baan bestaat niet meer sinds radio, televisie en internet bij elkaar zijn geveegd. Nu is Bouveroux de baas van de productie en de verslaggeverij. We ploffen neer op een bank, ergens op die immense redactie.
Zwaar jaar gehad? Bouveroux zucht diep en citeert de hoofdredacteur van het NOS-Journaal Hans Laroes na de reorganisatie bij de Nederlandse omroep: Het was een klotejaar! Alles op de redactie liep compleet in het honderd. Crashen is het grootste probleem, nog steeds. Bouveroux: Laatst begon het journaal twaalf minuten te laat! Om twaalf minuten over zeven. Vreselijk.
Nu wordt de deadline van het VRT-Journaal vervroegd. Tien minuten tot een kwartier, om te testen. Maar dat veroorzaakt een storm van protest. Er is heel veel onrust op de redactie, vertelt Bouveroux. Het is teveel. Nieuwe uitzenduren, nieuwe systemen, nieuwe bazen, nieuwe werkplekken. Journalisten moeten alles kunnen. Maar veel journalisten kunnen dat niet aan. Het is een merde, zoals wij dat hier zeggen.
Meer psychiater dan hoofdredacteur Bouveroux snakt naar een sigaret. Hij wil naar buiten en dat doen we. Weg uit het grote grijze omroepgebouw - verboden te roken een sigaret in de zon. De baas heeft een verschrikkelijke week achter de rug. Functioneringsgesprekken met de hele redactie. Hij voelt zich inmiddels meer psychiater dan hoofdredacteur.
De VRT wilde tweehonderd banen wegbezuinigen. Maar dat is tot nu toe niet gelukt. Volgens Bouveroux is dat ook een illusie. Om een opstand te bedwingen, doet de hoofdredactie het rustig aan. Televisieredacteuren hoeven voorlopig niet zelf te monteren en ook presentatoren behouden hun eigen technicus.
Ook de integratie van radio, tv en internet is geen onverdeeld succes. Het is efficiënter, maar ook een groot gevaar voor de kwaliteit. De VRT dreigt een eenheidsworst te worden, met steeds maar dezelfde verhalen op alle zenders.
Zorgelijk, vindt Bouveroux. De hoofdredacteur kijkt met een schuin oog naar wat er bij de Britse omroep BBC is gebeurd. Bij de BBC is de hele reorganisatie teruggedraaid. Radio is weer radio, televisie is weer televisie. Of de VRT dat ook doet? Hij denkt van niet. Maar pas op: Een radiomaker blijft een radiomaker, een televisiemaker een televisiemaker. Anders krijg je slechte radio en slechte televisie. En dan verlies je kijkers en luisteraars.
Kijkcijfers Tja, de kijkcijfers. Net als in Nederland staat de publieke omroep in Vlaanderen onder druk. Op het nieuwsvlak heeft de VRT geen enkele concurrentie. Radio 1 blijft dus stabiel. Maar muziekzenders als Radio 2 en vooral Radio Donna, die ook moeten bezuinigen, zitten in de vrije val. Volgens de laatste kijk-en luistercijfers is de Vlaamse publieke omroep ingehaald door de commerciëlen. Voor het eerst sinds jaren.
Slecht nieuws dus, een klein jaar na de verhuizing. En het ziet er niet naar uit dat de problemen snel zullen worden opgelost. Hoewel.. een VRT-delegatie is deze week naar Finland afgereisd. Daar hebben ze een uniek geïntegreerd systeem ontwikkeld, waarbinnen radio- televisie- en internetprogrammas met elkaar kunnen praten. Wie weet kunnen ze daar bij de VRT wat van leren?
Bouveroux haalt zijn schouders op. Niemand heeft de mirakeloplossing. Hij heeft weleens heimwee naar dat fantastische medium, radio. Simpel, een prikkel voor de fantasie, ietwat ouderwets en zo inhoudelijk. Ach ja, ook dit begint te wennen.
Marie-Rose Morel, Vlaams volksvertegenwoordiger, mag gerust zijn, wat niet hetzelfde is als rustig, ook wij stelden ons de vraag : "Hoe kan het, dat naast de gouden schoen voor de beste voetballer, er een aparte ebbenhouten trofee is voor een Afrikaanse beste voetballer ?"
Zijn Afrikaanse sportlui uitgesloten voor de gouden ? Dat zou nogal gehuil oproepen. "Dames en Heren, en dan nu het passen van het gouden schoentje, behalve voor negers en andere Afrikanen". In Sint Pieters-Leeuw woont trouwens een Marokkaanse jongen die de gouden prijs al gewonnen heeft. Dus goud bevindt zich in ieders bereik.
Ebbenhout is slechts voor Afrikanen (ook blanke Zuid-Afrikanen ?) En waar is de competitie voor de Witte Schoen ?
U ziet hoe verwarrend dit allemaal is en hoe de politiek-correcten zich vastlopen met hun waanzinnige hersenspinsels : ze zijn verdomme erger dan racisten. Juist, ze beseffen het niet, want ze zijn natuurlijk niet van de slimsten.
Met dank aan Marie-Rose Morel die een gelijkaardig stukje schreef op haar blog. Bruggetje over, klop-klop en Marie-Rose verwelkomt u met haar vriendelijkste glimlach.
Angeltjes : "Kan hij dan nu opgehangen worden ? Desnoods in een land met ervaring : Iran of Irak ? "
" J'attendrai " : het lijflied van je weet wel wie
Rina Ketty - opname uit 1937
Planeten in ons zonnestelsel
De ruimte lijkt één grote biljarttafel
Dergelijke projecties geven een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid en vooral van de afstanden. Niet te verwonderen dat veel islamitische wetenschappers dergelijke voorstellingen weglachen en teruggrijpen naar de koran, die puur en simpel de waarheid verkondigt : de wereld is plat.
Ik ben mijn eigen vader : ik weet alles.
Zag en hoorde zonet op het televisienieuws een N-VA kamerlid, wiens naam mij ontsnapt, verklaren met de allure alsof Hij zichzelf ter wereld had geschopt, dat het probleem BHV al veertig jaar op een oplossing wacht, dus dat weekje meer, zal er niet toe doen.
Dat is juist. De man sprak alsof Hij niet alleen zijn eigen vader was, maar ook als kamerlid geboren was.
In werkelijkheid is Hij nog maar net dat parlement binnengesukkeld, maar Hij wéét stellig dat een weekje langer wachten er niet toe doet. Hij is een Expert, dat zie je zo. Hij is namelijk ook de componist van het mooie liedje "J'attendrai"
Het zijn dat soort figuren op wie het land B rekent : een geweten als een elastiek, principes van zacht rubber, de presence van een gekookte spaghetti en dezelfde betrouwbare en kloeke blik van zijn voorzitter. Wie zou zo'n man niet geloven ? Al ware het maar uit compassie.
Begraafplaats voor burgerslachtoffers van een Amerikaans bombardement
Persconferentie door de CdS, generaal Peter van Uhm
Blackhawk landt op Kandahar Air Base
