'Heropvoedingskampen' voor criminele jongeren Peter Vanvelthoven: met harde aanpak discipline bijbrengen en laten werken
BRUSSEL - SP.A pleit voor een harde aanpak van minderjarige criminelen: ze moeten worden 'heropgevoed' en verplicht om te werken. 'Wij kunnen niet langer tolereren dat criminele jongeren in sommige buurten de plak zwaaien', zei Peter Vanvelthoven (SP.A) tijdens zijn 1 mei-toespraak.
Publiciteit
Onze Vlaamse media, zowel die met een hoge kwaliteitsfactor als de meer populaire stadskranten die vanuit hun gezellige redactiekantoren de massa toeroepen "Dag Allemaal" moeten bij tijd en wijle en terecht gesteund worden door de vrije mannen van internet. "Onze" Vlaamse media brengen in moeilijke omstandigheden dé waarheid en daarvoor zijn we hen dankbaar. Een kleine wedergeste is dan ook op zijn plaats, zoals deze voor de Gazet van Antwerpen, de Frut die zoals het hoort zijn lezers vergast op een mooie frontpagina (la une, zegde men vroeger, maar dat is niet Engels).
De symboliek en de hoop in bange dagen van de Frut : socialistische kids en op de achtergrond het gebouw vanwaar het Politburo regeert
De Morgen voert mee de VL-campagne : Merci, bons amis !
Gisteren moet er bij de Morgen een personeelsprobleem geweest zijn, want om 14.30 uur publiceren ze een knal van een artikel met 3 zere degelijke foto's en een prettig-objectief verslag over de VB-bijeenkomst van 1 mei. Om 16 uur was het artikel verdwenen. Weggegoocheld, afgevoerd, "weggeschamotteerd" (da's Antwerps), foetsie, maar wij hadden het wel gecopieerd. Als iemand belangstelling heeft, laat het ons weten, we sturen het u op met een mooie kader en de persoonlijk vervalste handtekening van Yves Desmet.
X
Overigens was de reportage bij de nieuwsuitzending van de 0000 om 19 uur vrij behoorlijk. U ziet het, wij zijn met weinig tevreden. Wat niet wil zeggen dat we corrupt gaan doen. Dat hangt enkel van de prijs af.
Ray (XXX)
Vlaanderen Eerst, Vlaanderen Boven
Inzwischen geht alles gut mit das Land des Lächelns. Er is geen crisis, er zijn geen onderhandelingen achter de schermen, er is geen begroting, er is zelfs geen regering, denken wij soms. Er loopt een bleke man met een Peter Vandermeersch-glimlachje rond die je soms hoort frazelen dat hij een gelukkig premier is (en dàt hebben wij graag, de medemens moet het goed hebben). De partij van de premier wil volgende week in de kamer per se stemmen over de splitsing van het arrondissement Brussel, Halle, Vilvoorde. Daar zijn wij ook gelukkig om, natuurlijk. De premier houdt zich begrijpelijkerwijze op de achtergrond : "Ik moei er mij niet mee" zegde hij. En ook dat lijkt ons zeer normaal. Vlaanderen Eerst, Vlaanderen Boven.
Inmiddels wordt hemel en aarde bewogen (neen, daar gaan we geen verdere opmerkingen bij maken) om de Franstaligen aan te porren een nieuw belangenconflict in te roepen. "S'il-vous-plaît, aidez-moi, Joëlle, Laurette et son Immortalité Monseigneur Didier XVI..." Wij vinden in alle bescheidenheid en met onze naiëve kennis over deze materie, dat het huidige politieke "spel" zeer geraffineerd uitgevoerd wordt. Wij zijn fel onder de indruk van de geloofwaardigheid van de grote politiek in ons landje van belofte. Vlaanderen Eerst, Vlaanderen Boven.
Het is een heel klein beetje vervelend dat de lastigaards van de Raad van State het eerste pakket van de "Geweldig Inspirerende en door velen met Grote Verwachting tegemoet geziene Staatshervorming" hebben afgeschoten met een voorlopig negatief advies van de auditeur. Dat is echter een detail, een punt-komma in de geschiedenis van het landje van belofte, een opschortingsteken, zelfs geen uitroepteken. Het advies is nog geen arrest en het moet niet opgevolgd worden, verklaarde de copain van de premier, de minister van Justitie. Dus wij zeer tevreden : Vlaanderen Eerst, Vlaanderen Boven.
Anderzijds is men volop doende het kamerregelment uit te wringen op zoek naar uitwegen om de volksvertegenwoordiging het zwijgen op te leggen over heikele kwesties. En dat is toch een goede zaak voor het landje van belofte, voor de premier en voor de velen die in die Kamer zeer hard werken en zwoegen voor ons allemaal. Laat ze het maar eens wat rustiger aan doen. Vlaanderen Eerst, Vlaanderen Boven.
Savat (vanuit Home "Rust en Vree")
Terwijl partner antichambreert, wipt vrouw met nieuwe buurman
Soms dalen wij af tot het niveau van de Frut : "zenzaatie en zeks". Wij doen het niet voor de oplage, wel voor de pret.
Wij steken onze tong uit naar de wereld der gewichtige zelfvoldanen, wij lachen met de klein mannen uit het land B die menen dat ze een historische rol vervullen omdat ze zenuwachtig rondlopen in de palliatieve afdeling waar "la belle chique" wacht op haar zoveelste pijnstillende injectie.
- Hoe lang nog, dokter ? Wanneer komt de hoofdchirurg met het spuitje ? Wie is die kleine met zijn wit paard op de parking ? En die lange albino met zijn blonde krulletjes en zijn scherpe tong, hij roept als een ijsventer "Crem-Crem" ?
Leest u het bloedstollende en ontluisterende verhaal geschreven door serieuze journalisten van Trends over hoe men in Congo vreemd gaat. Onder invloed van de tropische zon. Met Napoleon Gucht in de rol van le cocu magnifique bijgestaan door twee onwetenden.
Kabila formaliseert Chinese contracten tijdens Belgisch Congobezoek
en maakt KWIK, KWEK en KWAK (De Gucht, Cremmeke en Michelleke) belachelijk....
Uitgerekend de dag dat de Congolese president, Joseph Kabila, drie Belgische excellenties een hele dag liet antichambreren, werd de samenwerkingsovereenkomst van 17 september 2007 tussen een Chinees consortium en de Congolese regering in een vennootschapstructuur gegoten: het nieuwe La (Sino) Congolaise des Mines of Socomines, genoteerd op de beurs van Hongkong. Dat meldt Trends deze week.
Minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht (Open Vld) doet er sceptisch over. Nochtans komt de constructie enigszins overeen met de suggestie die kaderleden van het staatsmijnbedrijf Gécamines en George Forrest in december 1994 deden in een gesprek met Trends. Zij stelden voor dat de Vlaamse Gimv en haar Waalse evenknie SRIW elk drie miljard Belgische frank (75 miljoen euro) zouden bijeenbrengen om Gécamines uit het slop te halen. Dat is ongeveer wat de Chinezen op 22 april met de Congolezen op touw gezet hebben, terwijl drie Belgische excellenties gefrustreerd in de tropische warmte aan het ijsberen waren.
Met 68% hebben de Chinese partners een ruime meerderheid (drie van de vijf directeuren) in de joint venture Socomines. De overige 32% is in handen van 'Congolese investeerders': 20% voor het nieuwe Congolese staatsbedrijf Congo Mining en 12% in handen van de onbekende Congolees Gilbert Kalamba Banika.
De Chinezen schieten hun Congolese partners 25 miljoen dollar voor om hun deel in de joint venture te financieren. Dat voorschot moeten de Congolezen pas terugbetalen nadat de Chinezen hun investering van 3 miljard dollar in de Dimamijnen van Kolwezi terugverdiend hebben. In de derde fase worden de mijnopbrengsten aangewend voor infrastructuurwerken, onder meer spoorwegen, autowegen, ziekenhuizen, twee universiteiten en sociale woningen. In de eerste twee fasen is Socomines vrijgesteld van belastingen.
Bekend was dat het Canadees-Israëlische consortium KML (Katanga Mining Limited, waarin de Belg George Forrest 10% bezit) de Dimamijnen, onderdeel van het mijnencomplex in Kolwezi dat KML verwierf, aan Socomines moet afstaan. KML ontvangt echter een mooie compensatie van 825 miljoen dollar, gespreid over tien jaar. Hoeveel KML ooit voor Dima neertelde, is onbekend.
China krijgt door de deal toegang tot 10 miljoen ton koper- en kobalterts. De waarde daarvan wordt, naargelang de prijsevolutie van koper en kobalt, geraamd tussen 25 en 45 miljard dollar, een veelvoud van de initiële investering. Om de Chinese deal in perspectief te plaatsen: de Congolese mijningenieur Kalala Budimwa berekende dat tussen 1908 en 1960 het Belgische Union Minière (intussen Umicore) zo'n 4,9 miljoen ton kopererts en 72.000 ton kobalt in Katanga won. "Het is bijzonder twijfelachtig dat de Chinese investeringen in infrastructuur ooit de economische en sociale realisaties _ wegen, scholen, ziekenhuizen, stuwdammen, elektriciteitscentrales _ zullen evenaren die de Belgische kolonisatie in 1960 achterliet."
E.B. @ Trends
Labour in de problemen in Londen ? Laten we bidden dat het waar is ! **
Wij schrijven dit stukje iets na middernacht op vrijdag 2 mei. Slechts in de loop van deze dag zullen we de uitslagen van de Londense burgemeesterverkiezingen kennen.
Uiteraard zal het niet de kandidaat van de British National Party zijn die in City Hall de lakens zal uitdelen. Maar volgens de eerste berichten in de Britse pers zou Labour alleszins een merkwaardige nederlaag leiden. De conservatieven zullen vermoedelijk een aanzienlijke overwinning boeken.
De Londense stadsraad werd gedurende twee termijnen geleid door de extreem-linkse Ken Livingstone, alias Red Ken, een arrogante kerel die van deze mooie stad een soort Pakistaans-Arabische rommelmarkt heeft gemaakt.
De socialisten hebben hun uitleg al klaar : "Het is de schuld van de kiezers die een kleine terechtwijzing wilden geven aan Gordon Brown omwille van de slechte economische toestand. "
Als het allemaal verloopt zoals het er nu uitziet, is dit prettig nieuws : eerder in de week kregen de socialisten in de Italiaanse hoofdstad een pandoering en vermoedelijk verliezen zij nu ook de Britse hoofdstad.
Vrijzinnigen bidden ook soms, zij het met strikte beperkingen :
- als het voor een goed doel is
- als ze beloven zich niet te bekeren
- als ze zich beperken tot uitzonderingen
- als ze geen lid zijn van de loge want dat is concurrentie
- als ze geen enkel geloof hechten aan de woorden van kardinaal Danneels
Ook gij, Hendrik ... ?
De auteur van "De leeuw van Vlaanderen" kan natuurlijk niet anders dan kleur bekennen. (met dank aan de Heer Vomit voor de mooie foto)
1- Maai in Toerkaaie : Matrakkensabbat
ISTANBUL - De Turkse oproerpolitie heeft donderdag waterkannonen en traangas ingezet tegen een menigte die in het centrum van Istanbul de Dag van de Arbeid wilde vieren. De Turkse autoriteiten hadden de bijeenkomst verboden.
Verscheidene Turkse vakbonden hadden 500.000 mensen in het centrum van Istanbul willen samenbrengen. De relatie tussen de bonden en de Turkse regering is gespannen. De bonden zien niet in de hervorming van het stelsel van de sociale voorzieningen, omdat daardoor de pensioengerechtigde leeftijd omhoog gaat.
Na het optreden van de ordetroepen besloten de bonden hun bijeenkomst in Istanbul niet te laten doorgaan.
Wij schreven enkele dagen geleden over de wijziging van artikel 301 in het Toerkse strafrecht dat de vrije meningsuiting beteugelt : 2 jaar brommen in plaats van 3 voor wie de natie of de Toerkse eigenheid beledigt of bekritiseert. De EU smolt van adoratie over deze geweldige aanpassing.
De lepe Toerken menen er geen jota van dat zij Westerse vrijheden zullen introducren in hun land. De machtsstrijd die zich momenteel afspeelt tussen de regerende islamitische APK-partij van Erdogan en de militairen, de behoeders van de lekenstaat volgens Atatürk van bijna honderd jaar geleden, moet eerst beslecht worden vooraleer men zal kunnen inschatten in welke richting dit land evolueert.
De weke figuren uit de EU zijn verblind door hun eigen grootheidswaanzin. Benieuwd hoe de linkse fantasten zullen uitleggen dat het Feest van de Arbeid in Istanbul gevierd werd als een matrakkensabbat.
Ray
01-05-2008
Uitspraak van de dag
Soms plukken wij uit de reacties van de lezers een zin, een hoofdstuk of het ganse stuk, en zetten het in de vitrine.
Vandaag vonden we deze tekst van Aramburo op het stuk van Pim "Dag van de gebakken lucht : 1 mei" treffend en de moeite waard :
"Zelfs mijn hoogbejaarde moeder die altijd socialiste is geweest kan het niet aanzien ( stemt ondertussen al enkele jaren VB). Zij vroeg onlangs aan mij : "Waarom laten ze die mensen van het VB nooit uitspreken op TV ?"
VL strijd = sociale strijd
Ruim duizend VB-aanhangers waren op 1 mei samengekomen op het Hendrik Conscienceplein te Antwerpen voor de jaarlijkse 1-Meiviering van de Vlaams-nationalisten. De toespraken door Filip Dewinter, Marie-Rose Morel en Bruno Valkeniers droegen een nadrukkelijke sociale stempel en speelden uiteraard ook in op de wankele politieke toestand in dit stervende land met aan het hoofd een lijkbidder die Filip Dewinter inspireerde om zijn VL-campagne uit te breiden : VL betekent ook "Verdwijn, Leterme". Verder sprak de fractievoorzitter in het Vlaams Parlement over de ontsporingen in de poltiek-correcte geesten van Vlaamse politici die al lang elke voeling met de werkelijkheid verloren hebben. Conscience bleef onbewogen op zijn sokkel maar de duizend entousiaste militanten juichten de redenaar toe.
Marie-Rose Morel sprak als hoofd van de vakbondscel en klaagde de kleurvakbonden aan die schaamteloos openbare taken waarnemen, zoals de werkloosheidsvergoedingen uitbetalen, wat een unicum is in de wereld, maar tegelijk zeshonderd leden van Vlaams Belang aan de deur zetten. Als compensatie voor de uitbetalingen die zij verrichten, ontvangen ze van de staat 168 miljoen euro, of bijna 7 miljard frank. Zij genieten van een erkenningsmonopolie en laten niemand anders naast zich toe die geen socialist, christen-democraat of liberaal is. De vakbondscel onder de energieke leiding van Marie-Rose zal de conservatieve belgicisten blijven opjagen.
Bruno Valkeniers onderstreepte het sociale element in de Vlaamse strijd. Onze gewone Vlaamse mensen zullen in een zelfstandige staat Vlaanderen meer financiële armslag genieten dan in de huidige verwaterde belgische samenhang. Het economische leven zal zich veel efficiënter kunnen ontplooien en onze eigen minstbedeelden zullen zich op een evidente manier meer kunnen beroepen op de gemeenschap.
Vlaams Belang zendt geen socialistische boodschappen uit die trouwens nooit gerealiseerd worden, want het geld is voortdurend op. Vlaams Belang heeft de grote mededeling dat een autonoom Vlaanderen een van de meest welvarende naties ter wereld kan worden, waarin de sociale rechtvaardigheid een zaak van allen is, voor allen. Geen fantasten aan het woord, echte en eerlijke mensen, die zelf te veel gebukt hebben gelopen onder intolerantie en uitsluiting.
Toen Marie-Rose Morel aankondigde dat zij desnoods te voet naar Straatsburg zou stappen om het monopolie van de kleurvakbonden te bevechten, boden enkele oudere heren uit het publiek galant aan haar te vervoeren met de wagen
Ray
Dag van de gebakken lucht : 1 mei
Zij waren weer allemaal op post en in vol ornaat. De vakbeweging en hun trouwe partijvazallen. De Internationale werd nog eens van onder de mottenballen gehaald. Toch opmerkelijk dat het obligate extra couplet aan dit wereldstrijdlied en rood is troef nog altijd voor het nodige kinderlijk gegniffel zorgt onder de kameraden. Wij ontwaarden ook de nazaten van de grote namen van weleer, maar dan wel de grote namen in de gedaante van de 2de en 3de generatie. De Tobbacks, de Van den Bossches, de Vanvelthovens en de Detièges. Ondertussen allemaal tewerkgesteld met enkele lucratieve politieke mandaten. Solidair zongen ze hun strijdlied. En met rood aangelopen kaken kreten ze uit volle borst hun rist holle slogans, zoals
wij zijn voor de solidariteit tussen de mensen
wij doen wat écht goed is voor de mensen
rechtvaardigheid is ons streefdoel
solidariteit zonder (taal)grenzen
Geen journalist die zich de vraag stelt wat deze gebakken lucht nu allemaal inhoudt. Je hoeft niet de Pulitzer prijs gewonnen te hebben om enkele voor de hand liggende vragen voor de geest te halen. Wat betekent nu deze woordenkramerij ? Wat wordt bedoeld met solidariteit? Solidair met wie, op welke wijze, in hoeverre, in welke omstandigheden, onder welke voorwaarden ? Iedereen gelijk en sommigen wat meer gelijk dan de anderen? Of wat verstaan zij nu eigenlijk onder de slagzin rechtvaardigheid ?
Is het rechtvaardig dat in Brussel en in de rand de taal als wapen wordt gebruikt tegen de Vlamingen? Is het rechtvaardig dat ge in de Brusselse ziekenhuizen als Vlaming niet wordt begrepen ? Is het rechtvaardig dat de FDF burgemeesters hun benoeming opeisen en ondertussen de taalwetgeving aan hun laars lappen ? Is het rechtvaardig dat er in het francofone landsgedeelte 10 maal minder controles zijn op werklozen dan in Vlaanderen ? Of is het rechtvaardig dat de in Gent door de mensen uitgejouwde Sp.aster Fatma Pehlivan ongelijke criteria oplegt aan autochtonen en allochtonen voor eenzelfde functie ? Of moeten we dit alles misschien zien in het licht van de Grote Solidariteit ? De interculturele solidariteit waarschijnlijk.
Het zal ook wel in naam van diezelfde Grote Solidariteit zijn dat de Vlamingen, die een huisje willen kopen, nu een BTW voet van 21% wordt opgelegd om de Waalse verontreinigde industrieterreinen te saneren. Roden, leg maar eens uit aan de Vlaamse arbeider dat dit allemaal te maken heeft met de solidariteit zonder (taal)grenzen.
Na 1 mei weten we weer wat allemaal goed is voor de mensen. Maar het zijn wel die mensen die ondertussen een verhoging van de provinciebelasting kunnen ophoesten van zon 38%. Ter grotere solidariteit met de honderden raadsleden van de provincies waarschijnlijk. En met dank aan de kameraden van de SP.a.
Na de stoet zag ik op weg naar huis dat er her en der naarstig een pakje friet naar binnen werd gewerkt. Gebakken friet, uiteraard. Dat de prijs van een pakje ondertussen met zon 20% gestegen was kon hen blijkbaar niet deren. De gebakken lucht was immers gratis vandaag.
PIM
Wie hoort niet in het rijtje ?
1 mei : ook van ons
In de geschiedenis van de Vlaamse Beweging heeft de aandacht voor de gewone Vlaming steeds centraal gestaan. Hoe zou het anders kunnen ? Eerst was er de strijd om het behoud van onze taal en wie sprak die taal ? Het dienend personeel, de arbeider in de fabriek, of de boer op zijn erf, de vaak ongeletterde en miserabele kleine mens. De heren grondeigenaars en fabrieksbezitters, hun vrouwen, hun kinderen en een schare medelopers converseerden uitsluitend in het Frans, de taal van de beschaving. De kleine man stond met zijn mond vol Vlaamse woorden en hij wilde begrepen worden.
Wie zat in de Grote Oorlog in de loopgraven te sidderen van angst en ellende in afwachting van geschreeuwde bevelen in een vreemde taal die vaak naar dood en verminking leidde ? De soldaten die bijna allen stamden uit het gewone Vlaamse volk.
Wie was het die na de Tweede Wereldoorlog opnieuw de straat opkwam om werk in eigen streek te eisen ? De Vlaamse pendelaars die het dagelijkse lange afstandswerken beu waren en opnieuw de kleine lieden die zich niet langer wilde laten ringeloren door de leidende franskiljonse kaste.
En wie was het die de mond gesnoerd werd door de hooghartige rode en gele partijbonzen, toen er beleefd gewezen werd op de kwalijke invloeden in de straten, buurten en wijken door de toestromende vreemdelingen ? De gewone Vlaming werd toegesnauwd dat hij een racist was en de partijleiders stapten in hun wagens met chauffeur en lieten zich afzetten in hun huis in de groene rand. De trouwe partij-aanhangers staken hun middenvinger op en zwenkten over naar de Vlaams-nationalisten die heel goed begrepen waar het over ging.
Niemand moet Vlaams-nationalisten de les spellen inzake verbondenheid met het volk. Wij hebben geen exclusieven, wij sluiten geen mensen uit, wij aanvaarden alle maatschappelijke en filosofische strekkingen als zijnde de noten van onze toonladder. Wij aanvaarden zelfs gekleurde en exotische notenbalken, zolang ze zich maar aanpassen en niet vragen dat wij onze cultuur terzijde schuiven voor de hunne.
Wij gunnen eenieder zijn viering van "het Feest van de Arbeid". Wij vieren met evenveel recht als spreekbuis van het hedendaags politiek Vlaams-nationalisme deze dag als dé dag van iedere gewone Vlaamse man en vrouw die steeds kan rekenen op de voorstanders van de Vlaamse identiteit.
Je hebt me alleen gelaten - Hans Lodeizen
je hebt me alleen gelaten maar ik heb het je allang vergeven
want ik weet dat je nog ergens bent vannacht nog, toen ik door de stad dwaalde, zag ik je silhouet in het glas van een badkamer
en gisteren hoorde ik je in het bos lachen zie je, ik weet dat je er nog bent
laatst reed je me voorbij met vier andere mensen in een oude auto en ofschoon jij de enige was die niet omkeek, wist ik toch dat jij de enige was die mij herkende de enige die zonder mij niet kan leven
en ik heb geglimlacht
ik was zeker dat je me niet verlaten zou morgen misschien zul je terugkomen of anders overmorgen of wie weet wel nooit
Tegen alle verwachtingen in is de Amerikaanse economie in het eerste kwartaal van dit jaar met 0,6 procent gegroeid. Analisten hadden rekening gehouden met een veel kleinere groei: o,2 procent.
Groei van de Amerikaanse economie was groter dan verwacht
Het Amerikaanse ministerie van Handel heeft de positieve groeicijfers vandaag bekendgemaakt. Hiermede is niet alle reden tot onrust van de baan, maar is er alleszins aanleiding om enige hoop te koesteren op een betere economische toekomst. Ook in Europa.
14:50Jennifer Aniston zoekt droomman via datingsite
Zelfs knappe, door iedereen aanbeden Hollywoodsterren kunnen moeite ondervinden om de partner van hun dromen te vinden. Na haar breuk met blonde God Brad Pitt heeft Jennifer Aniston al vele andere heren van verschillende rang en stand getest, maar geen een bleek deftig door de keuring te raken. Nu heeft de 39-jarige actrice in haar zoektocht naar de ideale man de hulp van een datingsite ingeroepen.
Foto : Enkel deftige sollicitaties worden doorgestuurd. U moet bereid zijn te verhuizen naar Los Angeles en u mag zich verwachten aan een zeurderig type dat tot hiertoe geen enkele man heeft kunnen behouden niettgenstaande haar aantrekkelijke charme en comedytalent. Ze kan misschien niet koken ? Niet goed naaien ? U kan het ondervinden. Miss Aniston zit er warmpjes bij, wat niet blijkt uit deze foto.
Voor onze militairen in Afghanistan
Angeltjes worden gelezen door onze militairen in Afghanistan, en dat doet ons bijzonder veel genoegen.
Speciaal voor hen hebben wij een nogal lang verhaal gecopieerd van www.geenstijl.nl over de Nederlandse militairen en de relaties tot de pers in het prachtland waar ook onze eigen mensen proberen enige bijdrage tot een beter leven te verzorgen. Succes, dames en heren en een gezonde en veilige terugkeer dat is wat wij u allen toewensen.
Sp!ts-verslaggever Joris Polman zit al bijna twee weken 'embedded' in Afghanistan. In die tijd heeft hij veelvuldig contact gehad met PIO's, de censoren van Defensie. Geen stuk gaat de krant in of de site op, voordat het gelezen en eventueel aangepast is. Net zoals de volgende bijdrage.
Eyes Wide Shut?
Als het maar niet te gezellig wordt, kopte Trouw maandag. Sinds vorige week is de discussie over journalisten die meereizen met de Nederlandse krijgsmacht weer volledig opgelaaid. Dat heeft alles te maken met het verschijnen van het onderzoek Eyes Wide Shut? dat in opdracht van de Tweede Kamer is uitgevoerd. Ik ben nu twee weken embedded en kan in het licht van deze actualiteit voorzichtig een balans opmaken.
Als een journalist zich aan een soldaat bekend maakt, valt al snel de naam van Arnold Karskens. Hij is het icoon onder de zelfverklaarde Nederlandse oorlogsverslaggevers. Karskens heeft aanzien, zowel onder vakgenoten als onder zijn lezers, omdat hij er alleen op uit trekt. Van embedded zijn, wil hij niets weten. Hij streeft naar onafhankelijkheid. Dat is te prijzen. En hij wordt veel gelezen, zeker ook door de soldaten hier.
Gewapend
Zijn verhalen zijn doorgaans spectaculair en gericht op het onrecht dat iedere oorlog nu eenmaal met zich meebrengt. Maar Karskens is binnen Defensie-kringen ook omstreden. Er gaan veel verhalen op Kamp Holland over Karskens. Meestal plaatsen de militairen grote vraagtekens bij de onafhankelijkheid die Karskens pretendeert te hebben.
Begraafplaats voor burgerslachtoffers van een Amerikaans bombardement
Zijn reizen door Uruzgan zijn alleen mogelijk als hij zich tegen betaling aansluit bij een gewapende stam, beweren ze hier. De voorstelling van zaken die sommige militairen geven is dat hij achter op een pickup-truck zit met een bende tot de tanden toe gewapende Afghanen. Als je zo een dorp in rijdt, krijg je dan nog wel onafhankelijke verhalen? Durven mensen dan wel alles tegen je te vertellen? En wat vertellen ze eigenlijk als ze zien dat hij binnen is gekomen met leden van een andere stam dan hun eigen clan?
Ik weet het niet, want ik ken Karskens niet persoonlijk en moet afgaan op wat ik hier op Kamp Holland hoor. Niettemin heb ik respect voor wat hij doet, omdat ik nu zelf heb kunnen ervaren hoe gevaarlijk en ondoordringbaar dit gebied is.
Blinde vlek
Wat ik wel kan beoordelen zijn mijn eigen ervaringen als embedded journalist. Wat heb ik daarvan totnogtoe gemerkt? Als eerste natuurlijk de bekende belemmering dat een journalist niet zo maar een legerbasis mag aflopen om in dit geval de Afghaanse burgers te vragen wat zij nou van de oorlog vinden. De reporter krijgt wel Afghanen te spreken, maar dat zijn doorgaans mensen die samenwerken met de coalitietroepen omdat ze bijvoorbeeld bestuurder zijn of betrokken zijn bij wederopbouwprojecten. Je mag dus verwachten dat deze Afghanen positief staan ten opzichte van ISAF en de wederopbouw van hun land. Maar de mening van de gewone Afghaan is een blinde vlek.
Persconferentie door de CdS, generaal Peter van Uhm
Ook het operationele verhaal en het thuisfront blijken de journalistieke vrijheid te beperken. Beide zijn ruime begrippen en kunnen al snel worden toegepast om bepaalde producties te verbieden of te censureren. Het bekende voorbeeld is de black hole. Toen de soldaten Dennis van Uhm en Mark Schouwink omkwamen bij een aanslag werden alle communicatieverbindingen platgelegd. Dat is een vaste procedure. Eerst moest het thuisfront worden ingelicht. Ik heb daar vanzelfsprekend begrip voor, het is niet prettig om de dood van je zoon of dochter als eerste via de media te vernemen.
Aanmerkelijk minder begrip had ik toen ik te horen kreeg dat ik niet mocht schrijven over het hondje Cracker toen dat tijdelijk op hetzelfde kamp was als ik. Cracker is een Afghaans zwerfhondje dat min of meer geadopteerd was door een soldaat die eerder dit jaar om het leven is gekomen in Uruzgan. Op verzoek van de ouders is dat hondje door Defensie naar Nederland gehaald. Een tearjerker en op het eerste oog prima PR voor Defensie zou je zeggen. Ik mocht daar echter niet over berichten omdat de de ouders geen zin hadden in publiciteit. Twee dagen later vertelde de moeder van de overleden soldaat in de Volkskrant hoe gelukkig zij was met Cracker.
Stategisch
Logischerwijze is het voor Defensie ook niet handig als er in de media actuele informatie verschijnt over lopende operaties. De militaire staf wil niet dat strategische plannen in dit digitale tijdperk via Nederland in handen van de taliban vallen. Het gevolg hiervan is dat embedded journalisten soms meer weten dan ze kunnen berichten.
Er is zelfs een handige methode om journalisten op voorhand buitenspel te zetten: het achtergrondgesprek. Tijdens zon gesprek krijgt de journalist vertrouwelijk informatie over lopende operaties in het gebied. De journalist krijgt dan het bredere plaatje te zien waardoor hij dingen in de juiste context kan plaatsen. De verslaggever wordt daarmee tegelijkertijd klem gezet: mocht hij op het kamp informatie opvangen over een lopende operatie, dan wist hij dat al en heeft hij reeds beloofd daar niet over te schrijven. De journalist staat schaakmat.
Blackhawk landt op Kandahar Air Base
Ten slotte heeft Defensie ook het monopolie op het transport. Defensie bepaalt wanneer de journalist waar is. De verslaggever kan verzoeken indienen en over het algemeen doet Defensie zijn best om de reporter naar de gewenste plek te brengen. Maar de journalist staat wel als laatste in de rij. Soldaten en materieel hebben om begrijpelijke redenen voorrang.
Mijn eigen reis is door allerlei omstandigheden enorm vertraagd. Mijn reisdoel was Kamp Holland, een reis waar je onder normale omstandigheden een dag of drie over doet. In mijn geval heeft dat tien dagen geduurd. De officiële reden: het toestel dat heen en weer vliegt tussen Kandahar en Kamp Holland was stuk. Maar er waren ook signalen dat Defensie niet zat te wachten op pers op Kamp Holland kort na de aanslag op Van Uhm en Schouwink. Hard te maken valt dat niet, omdat dit officieel wordt ontkend. De persofficieren hebben me uiteindelijk hartelijk ontvangen en zelfs omwille van die vertraging mijn verblijf hier kunnen verlengen.
Veilig
Ben ik dan ontevreden? Nee, Defensie maakt ook heel veel wél mogelijk voor journalisten. Verslaggevers krijgen de mogelijkheid om naar een crisisgebied te reizen op een relatief veilige manier en zonder hun (soms noodlijdende) werkgevers op kosten te jagen; veiligheid kopen is een kostbare zaak. De journalist kan mee op patrouille om met eigen ogen te zien hoe de soldaten opereren. En kritisch zijn mag best, zo lang de verslaggever omwille van de veiligheid van de troepen wel eerst al zijn verhalen laat lezen en zich houdt aan de gemaakte afspraken. Daardoor kunnen journalisten ondanks de beperkingen verhalen maken die interessant en waardevol zijn. Maar een volledig beeld kan een embedded journalist niet geven.
Dat geldt trouwens ook voor de onafhankelijke journalist die op zijn beurt minder zicht heeft op het leven van de soldaten op de kampen. Kiest zon journalist ervoor om bijvoorbeeld voor één dag mee op patrouille te gaan, dan is hij onderworpen aan dezelfde voorwaarden als een embedded journalist. Daarom is de conclusie zoals die in Trouw en het rapport Eyes wide shut? staat verwoord ook gerechtvaardigd: Om een compleet beeld te kunnen geven moeten media zowel verhalen van embedded als onafhankelijke journalisten publiceren. En de journalist moet eerlijk zijn tegen zijn lezer en uitleggen dat hij door de omstandigheden waar hij mee te maken heeft niet altijd volledig kan zijn. Want laat ik er maar eens een cliché uitgooien, de waarheid ligt altijd ergens in het midden.
********************************************************* Wij weten dat we geen reacties kunnen verwachten op dit stuk, maar we groeten alleszins de militairen in Afghanistan. Het beste.
Redactie Angeltjes
Turkije een voetje dichter bij de EU
Mooi, niet ?
De onderhandelaars van de Europese Unie die zich bezighouden met het dossier over de toetreding van Turkije zijn in de zevende hemel in verband met de wijziging van het fameuze artikel 301 van het Turkse strafrecht. Luidens dit artikel is het verboden de Turkse natie te beledigen of er iets kritisch over te verkondigen. Wie zich aan dergelijk misdrijf overgaf, liep de kans op 3 jaar cel. Turkse cellen zijn geen vijfsterren luxe hotels aan de Westkust nabij Antalya. Europa had beleefd opgemerkt dat een moderne natie moet dulden dat er kritiek geuit wordt op het land en daarom hebben de Turken vandaag grootmoedig de 3 jaar cel herleid tot 2 jaar. Toen dit een aantal maanden geleden voorbereid werd, hebben we er op gewezen, dat de schijtlaarzen van de EU ongetwijfeld positief zouden reageren. Dat doen ze dus ook.
Voor ons part mag Turkije zijn burgers levenslang opsluiten als ze zich negatief uitlaten over hun fijne islamitische natie. Wat kan het ons schelen ? Zolang ze maar niet toetreden tot Europa want in de meeste EU-landen zijn ze niet welkom. Hoe zou dat nu komen ? Niet omdat er zoveel racisten wonen in die Europese staten, maar omdat de Turken zich nauwelijks wensen aan te passen, en hun door de islam opgelegde tradities willen beleven als waren ze in hun eigen land. En omdat ze een behoorlijke dosis criminaliteit, messengevecht-cultuur, eremoorden, vrouwenmishandeling en nog te veel om op te noemen, in onze landen introduceren.
Een behoorlijke vredelievende samenwerking met Turkije zou een mooi streefdoel zijn. Dan kunnen de problemen met Griekenland en Cyprus in alle rust en zonder dwang wederzijds uitgesproken worden. Intussen kan Turkije dan vredig de Koerden opjagen en bombarderen in Iran. En hun grote geleerden kunnen hun wetenschappelijke onderzoeken aan de universiteiten tot een boeiend einde brengen, om de wereld te verbazen.
Begraafplaats voor burgerslachtoffers van een Amerikaans bombardement
Persconferentie door de CdS, generaal Peter van Uhm
Blackhawk landt op Kandahar Air Base
