Wie was Willem Elsschot?  Wat betekende hij voor de Nederlandse literatuur?  Wat was de invloed van de zakenman op de auteur en vice versa? Was er wel een verschil? Waar en hoe leefde hij?

Te veel vragen om in één mail beantwoord te worden, daarom houd ik het bij een bescheiden aanzet: zijn levensloop in vogelvlucht.. Bij wie kon ik daarvoor beter terecht dan bij hemzelf?

Onderzoekers legden de hand op zijn autobiografie vervat in een brief die hij aan het Gemeente-Archief te ‘Gravenhage richtte. Hierna de inhoud ervan:

Mijnheeren,

Ik ontving uw circulaire.

’t Spijt me u geen handschriften te kunnen zenden, want die heb ik afgestaan aan het Vlaamsch Letterkundig Museum.

Nu schrijf ik u dezen brief opdat u toch iets zoudt bezitten.

Ik werd in Antwerpen geboren op 7 mei 1882. Mijn vader heette Christiaan De Ridder en was geboren in Ekeren bij Antwerpen. Hij was bakker op de De Keyserlei te Antwerpen. Mijn moeder heette Adela van Elst , geboren te Tongerloo in de Kempen.  Ik heb een broeder,  Karel, stadsdokter in Antwerpen en drie zusters: Louise, Marie en Emma (geclasseerd van oud naar jong, de oudere vooraan).  Vier broers zijn jong gestorven.

Ik ging school op de Antwerpsche Gemeenteschool, Van Maerlandtstraat, waar ik Pol de Mont- gezegend zij zijn naam- als professor van Nederlandsch had. Toen ik plusminus zestien was moest ik de school verlaten, hoofdzakelijk wegens baldadig gedrag. Ik werd toen loopjongen, eerst bij de graanjoden, Kahn & Schoen, Beddenstraat, Antwerpen, later bij de scheepsagentuur Tonnelier & Schepens, St Paulusstraat Antwerpen (firma voorgesteld als “Beltransat” in “Een Ontgoocheling”).  Daarna heb ik een paar jaar niets gedaan dan slenteren en boodschappen. In 1901 werd ik vader, en wel op 29 augustus, drie maanden nadat ik mij als leerling aan de Antwerpsche Handelsschool had laten inschrijven. In 1904 verliet ik die school na voleindigde studies en ging werken bij de Société Coloniale Anversoise, Rubensstraat Antwerpen en enkele maanden later op de Banque de Crédit Commercial, Huidevettersstraat Antwerpen.  Na enkele maanden- ik bracht het zelden tot een jaar- aanvaardde ik een betrekking in Parijs als Secretaris van den Heer Alfredo H. Bustos Inspecteur van het Ministerio de Obras Publicas de la Republica de Argentina. Van daar verhuisde ik, alleen en ongetrouwd, in 1908 naar Rotterdam, waar ik Chef-Correspondent geworden was bij de firma Werf Gusto, firma A. Smulders te Schiedam.  Ik bewoonde drie huizen in de Snellinckstraat (het eene na het andere natuurlijk).  Na enkele maanden ben ik getrouwd met de moeder van den jongen die in 1901 geboren was en bracht moeder en kind van Berchem bij Antwerpen naar Rotterdam over. Gedurende mijn verblijf in Rotterdam beschreef ik in “Villa des Roses” mijn leven in Parijs in een pension de famille. Ik schreef daar ook enkele gedichten die in 1934 uitgegeven werden bij Enschedé te Haarlem. Na drie en een half jaar moest ik bij Smulders weg en ging werken als boekhouder-correspondent bij de firma De Ridder (toevallig een naamgenoot) te Delfsthaven (nu Rotterdam).  Na enkele maanden ging het niet meer en na een verblijf van vier jaar in Rotterdam, waar mijn oudste zoon, geïmporteerd uit België, school ging in de Tuinderdwarsstraat, keerde ik terug naar België waar ik een betrekking gevonden had als boekhouder bij de firma Herz & Wolf die gelatinefabrieken in Hasselt, Vilvoorde en Nevers (Frankrijk) exploiteerde. Na een jaartje verliet ik die gelatinemensen en stichtte met twee vrienden de Revue Continentale Illustrée (beschreven in Lijmen). Ik ben, geloof ik, in 1912 uit R’dam vertrokken, met vrouw en twee kinderen.  In Brussel woonde ik eerst in St. Gillis, daarna in Auderghem en dan in Laeken. Toen brak de oorlog uit en ik verliet Brussel daags voor de intrede van het Duitsche leger, dus in de eerste dagen van Augustus 1914.  Ik zocht met vrouw en vier kinderen (overal kwamen er kinderen bij) een schuilplaats bij mijn ouders in Antwerpen, waar mijn vader in de Cuylitstraat rentenierde.

Gedurende de oorlog was ik secretaris (alweer) van het provinciaal Oogstbureel, Afdeeling van het Nationaal Komiteit voor Hulp zen Voeding.  Honger leed ik gedurende de Duitse bezetting dus niet.

Gedurende de oorlog kocht ik nog twee kinderen, zodat ik er nu zes heb: Walter, Adele, Willem, Anna, Jan en Ida.

Na de oorlog ging ik opnieuw in het reclamevak, ditmaal met een vriend L. Leclercq met wie ik de firma “La Propagande Commerciale, Leclercq et De Ridder, stichtte. Later kwam er een Amsterdamsche  jood bij,  Daniêl de Haas. Onze kantoren waren in Antwerpen, later in Antwerpen en Brussel. Die geschiedenis duurde tot 1931. Toen liet ik Leclercq met de Haas zitten en begon voor eigen rekening.  En dat doe ik nu nog.

In 1932 of 1933 maakte ik toevallig kennis met den Nederlandschen dichter Jan Gresshof die me  aanzette nog wat te schrijven, wat ik gedaan heb (Kaas en Tjip).

Ik woon op ’t oogenblik (trouwens reeds sedert 1919 of 1920)in mijn eigen huis (dat van de reclame komt), Lemméstraat 21 te Antwerpen.  Mocht u in Nederland menschen kennen die hier reclame willen maken, dan houd ik mij voor de uitwerking ervan aanbevolen.

 Antwerpen, 17 Juni 1936.

A De Ridder

(Willem Elsschot)

= Alfons De Ridder.

 Mijn vrouw heet Jeannette Josephine Scheurweghem

Geb. te Berchem op 2 April 1882.

(Uit Nagelaten Werk)

Het is opvallend hoe weinig Elsschottiaans deze brief is, hoe eenvoudig de woordkeuze is om niet te zeggen doordeweeks. Een leerling van het lagere middelbaar onderwijs doet waarschijnlijk even goed!

Zou het kunnen dat Elsschot, die van nature niet meteen bekend stond als een vrolijke Frans, zich maar al te graag van de opdracht ontmaken wou in een van zijn korzelige buien? Mis! De waarheid is dat Elsschot in het geheel niet deel uitmaakte van dat type auteurs dat aan zijn brieven dezelfde zorg besteedt als aan zijn gepubliceerd werk. Aan zijn literaire arbeid daarentegen schaafde hij eindeloos, op het maniakale af.

            De kracht van Elsschot van Elsschot ligt vooral, zoals ik in een vorig artikel reeds aangaf, in zijn glasheldere en bondige, maar volstrekt unieke stijl.

            In een volgende bijdrage zal ik meer uitgebreid ingaan op zijn biografie en ook zijn gedichten komen nog uitvoerig aan bod.

 RAYMOND

La Fenice in Venetië 

 “Vrijheid van meningsuiting betekent niet dat je ‘Brand!’ mag roepen in een stampvol theater.” Dat argument klinkt u ongetwijfeld bekend in de oren. Het wordt al een tijdje gebruikt om censuur en beknottingen van de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting goed te praten. Onlangs haalden de voorstanders van censuur het nog eens van stal tegen Geert Wilders, toen hem de toegang tot Groot-Brittannië werd ontzegd. Zoals de meeste sofismen en drogredenen klinkt ook dit op het eerste gezicht redelijk. Inderdaad, stel u voor dat iemand in een theater of een bioscoopzaal plots ‘Brand!’ begint te schreeuwen, zodat er paniek ontstaat. Dat kan een ramp veroorzaken zoals het Heizeldrama: mensen die in de hysterische massa vertrappeld worden, die stikken of doodgedrukt worden in het gedrang. En dat allemaal voor een vals alarm…

Inderdaad, je mag niet ‘Brand!’ roepen in een stampvol theater. Tenzij… er echt brand is natuurlijk. En dat is de context waarin Geert Wilders aan de grens werd teruggestuurd. Dat is de context waarin men probeert het Vlaams Belang de mond te snoeren of “islamofobe” publicaties te censureren. De politiekcorrecte media doen alsof er helemaal geen brand is in het theater, alsof het Vlaams Belang, Ayaan Hirsi Ali, Theo Van Gogh en Geert Wilders alleen maar paniek zaaien en vals alarm slaan. In werkelijkheid is het natuurlijk andersom. Om de vergelijking door te trekken: stel u een theater voor dat vol mensen zit. In de coulissen en de kelders van dat theater worden voortdurend brandjes gesticht door fanatici die een massamoord willen plegen. De leiding en de werknemers van het theater rennen met emmers en blusapparaten van het ene brandhaardje naar het andere, maar de ene vuurhaard is nog maar nauwelijks geblust, of elders wordt er al een nieuw brandje gesticht. De directie weigert de toeschouwers te waarschuwen, want ze willen hun klanten niet verliezen. The show must go on. Ze zetten nog liever honderden mensenlevens op het spel, dan te moeten toegeven dat er gevaar dreigt. Maar als dan iemand de rook en de gensters in de kelders ziet en het publiek verwittigt, dan storten ze zich allemaal op hem om hem te knevelen en de mond te snoeren. Het publiek mag niet verontrust worden. En men beschuldigt hem van “paniekzaaien” en “haatzaaien” omdat hij de brandstichters heeft aangeklaagd. Net zoals koningen in de Oudheid soms de boodschapper lieten onthoofden omdat hij slecht nieuws meebracht. Dat theater is Europa. De theaterdirectie, dat zijn onze politici.

Bron : Vlaams Belang

Het aantal cannabisgebruikers dat zich moet laten behandelen, is de voorbije 5 jaar met zowat een derde toegenomen. Er zijn ook opvallend meer cocaïne- en XTC-verslaafden die zich aanbieden in drugscentra.

De cijfers komen uit een rapport van de Vlaamse Vereniging van Behandelingscentra Verslaafdenzorg (VVBV) die haar gegevens van de voorbije 20 jaar in een rapport heeft gegoten.

Vooral de verslaving bij cannabisgebruikers wordt problematisch, zegt de VVBV. In 1988 lag het aantal problematische cannabisverslavingen in de hulpverlening op 2 procent, maar dat cijfer is gestegen naar 22 procent.

"We hebben altijd beweerd dat cannabis verslavend is, maar niet zoals heroïne of cocaïne. Toch krijgen we mensen over de vloer die van 's morgens tot 's avonds in een cannabisroes leven. Velen gaan pas na jaren hulp zoeken", zegt Paul Van Deun van de VVBV.

Ander opmerkelijk feit is dat de drugsverslaafden die in behandeling zijn, ongeveer twee jaar ouder geworden zijn. 20 jaar geleden was de gemiddelde leeftijd 25 jaar, nu is dat 27,5 jaar. Onder hen bevinden zich ook steeds minder vrouwen. Anderzijds vinden vrouwelijke verslaafden blijkbaar moeilijker aangepaste hulp.

De journaals van de VRT kenmerken zich door  diverse technische tekortkomingen.  Verkeerde filmbanden die gestart worden, of die gewoonweg niet starten.  Geluidsstoornissen behoren ook tot de vaste gebruiken, evenals verkeerde camerastanden, of figuren die zich door het decor bewegen, er is altijd wel iets om te lachen.  Los van de gesproken teksten, die bij een aantal journalisten (niet bij allen) bol staan van vooringenomenheid, kinderlijkheid of geleid worden door zenuwtics die tot uitdruking brengen dat de lezer(es) het maar minnetjes vindt.

Ook gewoon foutieve gegevens worden er door gejaagd.  Zoals tijdens het 19-uur journaal van 17 februari over de dood van koning Albert I.  Volgens de kampioenen van de VRT is die man in Marche- les-Dames van de rots gestort op 17 februari 1943. Dat was dus tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen Leopold III met zijn Liliane Baels aan het meesteren was in Duitsland. En op dat moment klauterde de vorige koning op de rotsen in Wallonië.

Voor al uw geschiedkundige vragen, wend u tot de klaverjassers van de onvolprezen 0000.

Savat

Terwijl de krabbers van Humo zich het vel van de vingers tikken om extreem-rechtse complotten te ontmaskeren in jeugdclubs, wordt vlotjes over het hoofd gezien dat waar extreem-links aan de macht komt, de bevolking geterroriseerd en mensonwaardig afgemaakt wordt.

CD&V-kopstukken Dehaene en Leterme gaan verkiezingsstrijd met Verhofstadt aan.

Onder deze titel schrijft mevrouw Van Impe in de Morgen een stuk over de Europese verkiezingen en ze baseert zich op uitlatingen van professor Hendrik Vos van de Universiteit van Gent.  

Bij de Diplomawinkels bestaat nogal wat belangstelling voor vossen : er is deze Hendrik, met een hoge aaibaarheidsfactor.  En dan is er Carl De Vos (de linkse socialistische ideoloog die graag door de VRT opgevoerd wordt als neutraal waarnemer) en tenslotte de oorlogsvos, Luc De Vos, maar die doceert bij de diplomafabriek van Leuven en de Oorlogsschool, KMS.

Frieda Brepoels, Hendrikje Vos en Bart Stasi

Hendrik Vos spreekt over een boeiende clash en confrontatie tussen twee ex-premiers en boeiende mensen : Jean-Luc Dehaene (met aan zijn achterste Leterme) bij de CD&V en Guy Verhofstadt van de VLD (met niets aan zijn achterste).  De professor zegt het zo :

 "Het voordeel is dat het niet alleen twee kopstukken zijn, maar ook twee politici die zinnige dingen over Europa te zeggen hebben", zegt Vos, auteur van een recent boek over hoe Europa ons leven beïnvloedt. "Ze staan niet alleen op die lijst omdat ze de enigen zijn die heel Vlaanderen bestrijken, maar ook omdat ze wel een aantal dingen zullen willen vertellen."

En om de profesor te steunen met zijn bewering, hernemen wij met genoegen uit het artikel van Frank Vanhecke dat we enige dagen geleden overnamen, volgende boeiende uitspraak van Jean-Luc Dehaene  over Europa, ten bewijze hoe zinnig hij over  Europa oordeelt :

35 onschuldige jihad trainingskampen in de VS 

Niets aan de hand, ies koeltoer

Deze is wel afgetreden.  De Waalse wordt populairder dankzij Youtube

We zitten hier met een brandende keel, onze neusgaten zijn zo potdicht als de grenzen van het land zouden moeten zijn en onze benen wegen zwaar alsof we de ganse nacht op tralaliere zijn geweest. "Voelt ge u zoals la Belgique ?" vroeg mijn vrouw, die als ik ziek ben, meent mijn taak van de plezantste in het huishouden te moeten overnemen.

Ik voel mij alleszins beter dan minister-president Peeters die door zijn Franse vrienden wandelen werd gestuurd met zijn schamel pakketje Vlaamse realisaties onder de arm. Peeters en Leterme, een niet-identieke tweeling, van wie de ambitie niet verhinderde dat ze met een buis naar huis worden gestuurd. 

Het is een beetje zielig, dat op de schandtocht die Peeters nu moet afleggen, de vroegere kartelpartners staan te jouwen, dat zij vijf maand geleden deze vernederende aftocht voorspeld hadden.  Wij kennen mensen  die van voor de verkiezingen van 10 juni 2007 gezegd hebben (en al langer) dat het geen zin heeft met La Wallonie en Bruxelles tot een akkoord proberen te komen. Wie nu nog niet doorheeft dat er met de Walen niet kan samengewerkt worden, is een beetje dommig of lijdt aan zelfoverschatting : "Jawel, ik kan dat. Ik ben bijna de slimste".

De Walen hebben niet alleen la Belgique nodig met Vlaanderen als grote kostwinner, maar ze willen ook nog eens de grenzen van Bruxelles een stuk omhoog duwen, richting Mechelen en naar het Zuiden toe desnoods met tunnels een verbinding maken met Wallonië. Tegelijk willen ze stelselmatig de tweetaligheid over het nationale grondgebied herinvoeren.  N'en doutez pas. Toewaaifelt nie.

Mijnheer Dewever en anderen heeft zich jaren gewillig laten gebruiken in de hoop aanvaard te worden door de overzijde. Al zijn straffe uitspraken hebben tot niets geleid. Peeters wou het alleen verder doen en merkt dat hij geen voet aan Waalse wal kan zetten.

Misschien even van strategie veranderen ?  Het zieke land belgië splitsen is geen schanddaad, het is een bewijs van goed bestuur voor de mensen.  Wij hebben een Vlaams parlement en een degelijk uitgeruste Vlaamse administratie. Doek belgië op, laat voor een keer de tanden zien en maak een eind aan de overheersing door die mensen met hun koeterwaals.

Rien ne va plus.

Ray

Het was beloofd : onze nieuwe medewerker, Raymond, is een fameus Elsschotkenner.  In de komende dagen gaat hij enkele artikels wijden aan de figuur van Willem Elsschot.  Zonder u lastig te vallen met pietluttige details, het leven en sommige aspecten van deze grote Vlaams-Nederlandse auteur oprakelen. 

Enkele jaren geleden riep Steve Stevaert tijdens een redevoering voor het Willem Elsschot Genootschap uit dat de schrijver "een socialist was".  Dat viel in zeer slechte aarde bij Ida, de dochter van de auteur die koppig van neen schudde tijdens die Stevaert-uitschuiver.  Elsschot was evenmin een Vlaams-nationalist. Als sommigen dit mochten denken, dwalen ook zij.

Hij was een gewone Vlaamse mijnheer die in Antwerpen woonde en die over een groot talent beschikte.  Hij observeerde, beschreef en leefde mee. Hij was uniek en hij liet zich voor geen enkele kar spannen. Een grote Vlaamse mijnheer, met soms kleine trekjes, die hem alleen maar menselijker maken.

Van woensdag 18 februari af.

.

De socialistische sjoemelburgemeesteres die op kosten van het stedelijk ziekenhuis voor meer dan 40.000 euri luxueuze reizen ondernam, heeft vandaag ontslag genomen als burgemeester, nadat de partij haar lidmaatschap had opgeschort.  Of zij ook de senaat verlaat, is niet duidelijk en zal vermoedelijk niet zijn : daar valt nog voldoende te rapen tot in 2011.

Het scharrelwijfje, nota bene lid van de Loge,  verklaart met een tremolo in de stem : "Als god me nog enig leven toelaat, zal ik opnieuw kandideren in 2012".

http://www.dhnet.be/infos/faits-divers/article/247597/agresse-en-direct-dans-le-metro.html

De PVV doet mee aan de verkiezingen voor het Europees Parlement. PVV-leider Wilders wil campagne gaan voeren onder het motto 'Voor Nederland'. Wilders rekent op twee tot drie van de 27 zetels voor Nederland.

De PVV wil de toetreding van Bulgarije en Roemenië tot de EU terugdraaien en die van Turkije onmogelijk maken. Over de samenstelling van de lijst wil Wilders nog niets zeggen. Pas na de verkiezingen wil hij een besluit nemen over samenwerking met andere partijen in het Europees parlement.

De Europese verkiezingen worden in Nederland op 4 juni gehouden.

@ NOS

Vlaams Belang reageert terecht bij de oprichting van een zogenaamde deontologische commissie in de schoot van de VRT op de dubbelzinnigheid van dit besluit.

De laatste tijd zijn er nogal wat mini-rellen geweest die voortspruiten uit een soort modieuze opstandigheid van de verwende, linkse VRT-bourgeois die vanuit de ongenaakbaarheid van hun missie, menen de Vlaamse boerkes te epateren met hun gedurfde stellingnames.  

Er was de rel rond de afgevoerde Hitler-forel van ‘Plat Préfére' en de aangebrande reclame rond Thomas De Soete die met gestrekte arm en in tangaslip voor een hakenkruisvlag poseerde. De smakeloze promotiestunts van Peter Van de Veire. Er  waren de ranzige en ronduit misplaatste jodenmoppen van ‘Man bijt Hond’, ook al onder het mom van ‘satire’. Er zijn er die voor minder een proces wegens racisme aan de broek krijgen… De incidenten werden breed uitgesmeerd in de buitenlandse pers en de Franse krant Libération schreef dat de Openbare Omroep, de 0000, zich liet meeslepen in een golf van “antisemitisme en nazisme”. Pijnlijk, voor een linkse omroep die constant met de vlag van de ‘verdraagzaamheid’ staat te zwaaien en die om de haverklap naar censuur grijpt om het wankele multiculturele samenlevingsmodel te promoveren, tot het belachelijke toe.

Stijn Meuris, de dappere auteur van de anti-joodse grappen en grollen, stak voor de camera breed lachend zijn middenvinger op en verklaarde zelfzeker dat hij gewoon verder zou doen. Niemand maakt ons wat. ‘Woestijnvis’ is onaantastbaar. ‘Wij kunnen het ook niet helpen dat die joden zo’n lange tenen hebben. En daarbij, wij lachen met iedereen. Ook met katholieken en moslims.’ Inderdaad, brave katholieken jennen was tot voort kort één van de favoriete tijdverdrijven van ‘creatieve’ (?) programmamakers. Ongevaarlijk ook. Maar dat soort grappen en grollen hebben we nog niet gezien over moslims en de koran. Meuris en co. weten ook verdomd goed waarom ze zich daar beter niet aan wagen… Zo dapper zijn die grapjassen nu ook weer niet. Stijn Meuris biedt één voordeel : de man is zoals hij  eruit ziet, een verzuurde pruim.

Terug naar de deontologische commissie. Die wordt door weldenkend en progressief Vlaanderen meteen afgebrand als een ‘censuurcommissie’. Dezelfde heren en dames die nu moord en brand schreeuwen omdat de VRT-directie een pornofilmpje schrapt, stonden luid te applaudisseren toen Bert De Graeve zijn programmamakers en journalisten in een officiële nota de opdracht gaf om democratisch verkozen vertegenwoordigers van het Vlaams Blok/Vlaams Belang zoveel mogelijk te weren uit nieuws- en debatprogramma’s. Wat een hypocrisie. Dàt was pas censuur, dàt was een aanslag op de vrije meningsuiting.

De reactie van Vlaams Belang is terecht. Helaas gaat ze niet naar de kern van het probleem : wat is in onze moderne maatschappij het nut van een openbare omroep, die zoals in Vlaanderen geëvolueerd is tot een Ministerie van Propaganda voor het regime ?  Waar een overvloed van 3000 personeelsleden gedirigeerd worden door syndicaten en waar meer dan 300 miljoen euro overheidsgeld per jaar over de balk gesmeten wordt ? Is het de taak van een regimezender voor de ontspanning van de burgers te zorgen en stiekem allerlei politieke boodschappen door te geven ?  Ik verbaas mij over de lankmoedigheid van vele politici.

Savat  

In 1982 kwam de film Koyaanisqatsi in de bioscopen ons verbazen met zijn versnelde beelden van de wereld, de mensheid en de natuur. Het nieuwe muziekgenre van Philip Glass, dat de naam "minimal music" meekreeg, werd  door de Vlaming Wim Mertens veel beter omschreven als repetitieve muziek. U hoort waarom : steeds opnieuw, in een afgemeten staccato tempo herhalen zich dezelfde instrumentale en vocale klanken.

Koyaanisqatsi is Hopi-Indiaans en betekent zoiets als "verwarring, moreel verval, het leven uit evenwicht". De film is vermoeiend voor oog en oor maar nu 27 jaar na het verschijnen, blijkt hij nog steeds brandend actueel.  De waanzin van het leven, de overweldigende pracht van de wereld, de dominante mens op deze planeet. We kijken, we luisteren naar het snellen van de tijd, we zijn de toeschouwers van de film van ons eigen leven, die we zelf regisseren.  We handelen als goden, maar we hebben niet hun wijsheid, noch hun inzichten.  Misschien hun deernis ?  Of hun wreedheid ...

Niemand heeft 25 jaar geleden voorspeld dat Amerika een zwarte man als een messias op handen in het Witte Huis zou binnendragen. Dat China en India opkomende wereldmachten Amerika van zijneconomische troon zouden stoten, dat de Koude Oorlog voorbij is en dat de islam de wereld in vuur en vlam zet en Europa, aangevoerd door bange dictators zich overlevert aan de moslims.

"Verwarring, moreel verval, het leven uit evenwicht" : Koyaanisqatsi. U maakt uit deze beelden uw eigen verhaal. Die vrijheid hebben we voorlopig nog.

Ray

Banking in DPR Korea

Now foreigners are welcome to open private and company (Corporate) non-Resident Saving Accounts in the banks of DPR Korea.

 Benefits: 5% guaranteed profit per year.

http://www.korea-dpr.com/services.htm 

Persoonlijke verwelkoming door de Directeur