Op  februari  waren Eric Donckier (hoofd van de politieke redactie van het Belang van Limburg), Willy De Waele (open-VLD en Burgemeester van Lennik), Eric Van Rompuy (CD&V en broer van de “premier van een anti-Vlaamse regering”) en aan franstalige kant Picqué, Gosuin, Delpérée en waarnemend burgemeester van Wezembeek Van Hoobrouck te gast in het programme Contoverse met moderator Pascal Vrebos.

Tijdens het debat zei François Van Hoobrouck over zijn niet-benoeming als burgemeester het volgende: "In november (2008) stonden wij dicht bij een oplossing voor de benoeming van de burgemeesters. Tenminste, er waren contacten. Maar er was een schot voor de boeg door de Vlaamse minister van binnenlandse zaken, Marino Keulen. Hij heeft de contacten tussen Kris Peeters en Armand De Decker getorpedeerd. Ik heb het rechtstreeks meegemaakt, ik was in het buitenland maar ik was in contact". Op de vraag waarom Keulen dat gedaan had verwees hij naar het antwoord van Eric Donckier en voegde eraan toe dat er contacten waren en die waren positief. "Niet over de benoeming" was de bedeesde repliek van Eric Van Rompuy, waarop Van Hoobrouck droogweg antwoordde: "Ik ga niet akkoord met u. Niet volgens de echo's die ik gehoord heb".
Eric Donckier bevestigde de uitspraak van Van Hoobrouck:" (...) Er is ook een oorlog tussen de Vlaamse partijen. Keulen heeft dat gedaan op vraag van de VLD-voorzitter, en ook een beetje op vraag van Guy Verhofstadt, om Yves Leterme te saboteren (emmerder)". Op de vraag van de moderator: "Van Guy Verhofstadt???" antwoordde Donckier: "Ik zeg u dat (....) dat is al geschreven (...) De dingen mogen gezegd worden". Zou het dan toch zo zijn dat de tjeven van CD&V bereid waren om toe te geven in ruil voor wat borrelnootjes in de communautaire onderhandelingen, goed beseffend dat CD&V anders met lege communautaire handen naar de kiezer moet. Kris Peeters en CD&V zullen op 7 juni de rekening betalen voor de valse beloften, intriges, gekonkelfoes en leugens van Leterme en zijn CD&V-kompanen.

Daarna was het de beurt aan Willy De Waele die een stukje* uit 1832 van de Franse diplomaat Charles-Maurice de Talleyrand wou voorlezen. Toen Eric Van Rompuy gevraagd werd of hij op dezelfde golflengte zat antwoordde Van Rompuy: "Hij is separatistisch. In een discussie met Franstaligen moet u meneer De Waele niet beschouwen als representatief voor de meerderheid van de Vlamingen". Wel beste Eric, je zou nog kunnen verschieten. Afwachten wat de verkiezingen in juni zullen brengen en zien of de partij van de broer van de “premier van een anti-Vlaamse regering” zo representatief zal zijn voor Vlaanderen! Op zijn weblog schrijft Van Rompuy over Willy De Waele het volgende: "Vandaag had ik de handicap om de Burgemeester van Lennik, Willy Dewaele, naast mij te hebben in het debat die van zijn kant een echte karikatuur maakte van onze Vlaamse standpunten". Meneer Eric Van Rompuy vindt het een handicap om samen met een consequente Vlaming in een debat te zitten op een Franstalige zender. Op zijn weblog zegt Van Rompuy nog: "Ik heb het na de uitzending ook aan mijn goede vriend Willy gezegd dat hij niet op het Zangfeest was". Misschien had Eric Van Rompuy toch naar het Zangfeest moeten komen, hij had er samen met zijn wat bleke patijgenoot Michel Doomst kunnen aanhoren wat consequente Vlamingen zoal denken over de fratsen van de VAN ROMPUY's en de Vlaamse Lamme Goedzakken. Beste Eric, misschien toch nog eens goed nadenken over de woorden van de voorzitter Stoffelen op het Zangfeest: "Ik roep alle CD&V-mandatarissen met een Vlaams geweten op om het voorbeeld van deze moedige burgemeesters o.a. Willy De Waele) te volgen totdat hun partij  het verkiezingsbedrog achterwege laat en eindelijk voor Vlaanderen zal kiezen. Laat deze Fransdolle federale regering, Van Rompuy UN, zonder Vlaamse meerderheid dus vallen". Nooit te laat om tot betere inzichten te komen!

* Charles-Maurice de Talleyrand: "De Belgen, ze zullen niet blijven duren. Tweehonderd protocollen zullen er nooit een land van maken. Dat België zal nooit een land worden, het kan niet houden

Hieronder staat een artikel over Tante Poco, de Britse EU-commissaris Lady Catherine Ashton  , die in angstzinnetjes de bevolking wijst op de enorme verrijking die GB overkomt dankzij de giga verzameling inwijkelingen die het eiland overstromen.  Tante Poco beweert dat de Britse economie er wel bij vaart en wie het daar niet mee eens is, wordt door haar knarsende tanden vermalen tot xenofobe racist en extremist.

So far, so good. Wij herkennen het fenomeen.

In het land van de charismatische labour-premier Gordon Brown, de portier die Geert Wilders de toegang tot zijn Fantasy-Island ontzegde, heerst geruime tijd onrust over de groei van de British National Party, de non-conformisten die zonder complexen pleiten voor de identiteit van de Britse regio's Engeland, Wales, Schotland en Noord-Ierland (dat laatste is een gevoelige zaak, maar daar gaan wij nu niet op in).

Het succes van de BNP wordt in de hand gewerkt door de lamlendige houding van de traditionele partijen inzake de immigratie, de illegalen en de manier waarop deze groepen de Britse samenleving ontwrichten. Ook in Engeland is het een schande om prat te gaan op de eigen nationaliteit en de traditionele symbolen worden alom weggemoffeld en behandeld als overbodige uitingen van een verleden waar men beschaamd moet over zijn. Bovendien wordt in de huidige economische crisis die de tewerkstelling bedreigt, stiekem campagne gevoerd om de immigranten die een job bezitten te bevoordeligen en bij voorkeur niet te ontslagen. De Unions hebben precies zoals bij ons, de kaart getrokken van de regimepartijen en gaan helemaal op in de verdwazing van "vreemd volk eerst".

.

De media, met de BBC voorop, voeren campagne voor het politiek-correcte denken en schromen zich niet om alle afwijkende meningen te bestempelen als verfoeilijk extremisme, onmenselijk racisme en als het even kan wordt de Heer  Hitler erbij gesleurd, alsof dat kalf welke invloed dan ook zou uitoefenen op de publieke opinie.  Wat een armoede aan argumenten.

De Morgen of het Laatste Nieuws, ik wil het even kwijt zijn, wijdt zelfs een artikel aan de doorbraak van "extreem-rechts"" in Groot-Brittannië, verwijzend naar een stuk in The Independent. Deze krant, "de Onafhankelijke" is even onafhankelijk van het regime als een alkolieker van de fles en de redactie heeft het gepresteerd een artikel met de titel "Alarm over rise of BNP" , waar de Morgen/Het Laatste Nieuws naar verwijst, op te smukken met een foto van een bijeenkomst die niets met de BNP te maken heeft maar die een "verdacht" sfeertje uitstraalt met een kaalhoofd in het zwart die met gespreide armen een toespraak houdt. Alle middelen  van de gebroeders Goebbels en Tobback zijn toegelaten, ook in GB.

De criminaliteit in de grote steden neemt hallucinante vormen aan en de poco's beginnen zich zoals elders in Europa, in te spannen om te propagaren dat ook "wij", de autochtonen, onze eigen misdadigers hebben ... Dit verhaaltje, dat natuurlijk een grond van waarheid bevat, begint stelselmatig op te duiken in politieke tussenkomsten en artikels.   U moet er eens op letten. De bevolking laat zich echter geen oren meer aannaaien en weet perfect hoe de vork aan de steel zit. 

De alom-aanwezigheid van norse, niet aangepaste vreemdelingen (hoofdzakelijk moslims) die hun eigen stadswijken opeisen, wordt niet gewaardeerd door de meeste Britten.  Belachelijke oproepen over de "verrijkende diversiteit" worden niet langer alleen weggelachen in pubs, maar behoren tot de dagelijkse gespreksonderwerpen.

Daar bovenop valt de energie van de militanten van de BNP op : zij vertolken wat de mensen denken en zeggen en ze zijn alom aanwezig.  In een tussentijdse verkiezing in Swanley (Kent) behaalde de BNP met 41% van de stemmen de overwinning voor Labour en de Conservatieven. Een veeg teken aan de wand .

Bij de aanstaande Euro-verkiezingen zou het mogelijk zijn dat de BNP wellicht 1 tot 2 zetels zou behalen. Groot-Brittannië stuurde 78  parlementsleden naar Brussel in 2004. Elke zetel in Europa die afgenomen wordt van de socialisten, de christen-democraten of de liberalen, is een stem voor de oppositie, voor het vrije Europa.

Ray

22.02.2009 11.19u - Uit een vraag van Vlaams Belang-Kamerlid Bart Laeremans aan minister van Justitie Stefaan De Clerck is zwart op wit gebleken dat er in ons land een cel van Al Qaeda actief is.

Op 11 december vorig jaar werden een aantal huiszoekingen verricht en vonden er arrestaties plaats in het kader van terrorismedreiging. Hoofdverdachte was Malika El Aroud, die betrokken was bij het Transatlantic Airline Plot, zoals we afgelopen weekend reeds schreven. De Clerck verklaarde nu dat de personen die eind vorig jaar werden gearresteerd, deel uitmaakten van de Belgische tak van Al Qaeda. En er is zelfs meer: “Zo komt uit het onderzoek naar voren dat verschillende personen vanuit België zijn vertrokken naar de regio van Afghanistan en Pakistan om daar deel te nemen aan gevechten of om er een opleiding te volgen in trainingskampen. Het onderzoek toont aan dat er directe contacten bestaan tussen de groep in Pakistan/Afghanistan rond de persoon van M.G. uit België en hooggeplaatste personen in de organisatie van Al-Qaeda,” aldus de minister.

Stefaan De Clerck moest ook toegeven dat de geruchten als zou een van de arrestanten verregaande plannen hebben gehad om een zelfmoordaanslag te plegen, wellicht correct zijn: “Alleszins blijkt nu reeds uit zeer recente informatie in het strafonderzoek dat de derde persoon mogelijk van plan was om een zelfmoordaanslag te plegen. De informatie toont aan dat betrokkene groen licht zou hebben gekregen om een operatie uit te voeren en dat hij van oordeel was van die operatie niet te zullen terugkeren. Uit de informatie blijkt ook dat hij afscheid nam van zijn dierbaren, omdat hij met een gerust geweten naar het paradijs zou kunnen gaan (…) Het is vooralsnog niet geweten waar de zelfmoordaanslag zou plaatsvinden. Het kan gaan om een operatie in Pakistan/Afghanistan, maar het is helemaal niet uitgesloten dat België of Europa het doelwit was.”

Er verblijft dus in dit land een tak van Al-Qaeda, wiens plannen voor een zelfmoordaanslag slechts op het laatste nippertje zijn verijdeld. België blijft echter een vrijhaven voor fundamentalisten en terroristen, kijken we maar naar het onderzoek rond Abdelkader Belliraj, de Islamitische terreurleider die tevens informant was van de Belgische staatsveiligheid. Het Marokkaanse gerecht vroeg de uitlevering van 14 personen. Slechts zeven van hen werden door de Belgische justitie opgepakt. De andere zeven werden enkel ondervraagd en komen niet in aanmerking om uitgeleverd te worden omdat zij reeds tot Belg genaturaliseerd waren. Genaturaliseerde Marokkanen die zware misdaden gepleegd hebben kunnen dus niet uitgeleverd worden… Voor zes van de zeven aangehouden individuen is de uitleveringsprocedure nog steeds lopende. De zevende mag ook niet uitgeleverd worden en werd inmiddels weer vrijgelaten, “gelet op de verjaring van de strafvordering voor de feiten vastgesteld in het bevel,” aldus De Clerck. Vier van de zes personen die kunnen worden uitgeleverd, zijn in afwachting simpelweg vrijgelaten. Ze kunnen dus gewoon onderduiken als ze dat willen.

@ Vlaams Belang

 Wij beginnen deze nieuwe week in 1946 met veilige verkeerstips 

Liever dit dan 1870, 1914 of 1940

 

Die Hussein Obama is toch niet veel meer dan een mooiprater, iets wat wij al maanden aan het zeggen waren, tegen de stroom in, want de man moest en zou de nieuwe Wereldheilige worden bij leven, nog veel vlugger dan Jozef de Veuster die er verdorie 120 jaar heeft moeten op wachten. .  En die van Tremelo gaan nu president Hussein uitnodigen om de heiligverklaring van de man van Molokai met hen te vieren : wie zo lang heeft zitten nagelbijten, heeft recht op twee heiligen. Een echte voor de kerk en een namaak voor de publiciteit.  Maar in Tremelo is men vooruitziend : als Hoessein op toernee mocht zijn, zijn zij tevreden met Hillary, de Maria-Magdalena van Bill Clinton, de patroon van de huwelijkstrouw. . Het is te hopen dat de moslims in de omgeving van Tremelo zich niet gekwetst voelen door al die hatelijk gedemonstreerde christelijkheid.  Jaren geleden, toen de moslims nog onder de grond leefden samen met de kabouters, was Tremelo helemaal opgeschilderd, behangen en elk huisje voorzien van zijn eigen kruisje, want de paus ging komen, maar hij was uitgeschoven in zijn badkamer op een stuk zeep en het feest ging niet door.  Het waren enkel sommige kritische geesten, die zich vragen hebben gesteld op dat ogenblik over de rommel die er in het Vaticaan heerst : als in de badkamer van de paus de zeep zomaar op de grond rondslingert, wat moet het dan zijn in die heilige man zijn slaapkamer ? De sokjes en onderbroeken van vorige week vastgepind op de tiara ?     Het zijn onschuldige vragen die in ons hoofd oprijzen, pietluttig wellicht maar ze getuigen wel van een diepe bekommernis voor en betrokkenheid bij het welzijn van de Groten der Aarde.  Mochten wij moslim zijn (wat tamelijk onwaarschijnlijk is) dan zouden wij ons met een even verontrust hart afvragen, hoe het er in die zwarte steen uitziet in Mekka ? Moet die tussendoor niet opgeblonken worden ? Dat zijn zorgen voor later.  . Maar daar gaat het niet om. Hoe kan een mens zo van de hak op de tak springen en toch boeiend aan de gang blijven, nietwaar ? Moet u bij gelegenheid de stukjes lezen van Hugo Concentratiecamps in Het Laatste Nieuws (of is het de Morgen ?) : die man haakt zijn zware lichaam vast boven een rioolmond en begint te spuiten en schimpen zonder variatie. Het is zo ontzettend  saai en voorspelbaar, dat de krant er failliet aan gaat.  .. Obama is een mooiprater. Toen hij zijn land predikend  plat reisde en met zijn warme baritonstem Amerika én de wereld veroverde, zei hij om het even wat om stemmen te winnen. .  Wij wisten het niet maar aan de Armeniërs had hij beloofd, dat als hij president mocht worden, hij er zou voor zorgen dat hun genocide van 1915 zou erkend worden. U weet wel, die afschuwelijke geschiedenis  waarbij de Turken 1,5 miljoen Armeniërs als een kudde weggevoerd en afgeslacht hebben.  Waarom ? Omdat ze Armeniërs waren, verdorie en de Turken konden daar niet mee over de baan : het leven hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn en je moet geen diepe rimpels in je voorhoofd kweken.  Wij vinden jullie onuitstaanbaar, dus we roeien jullie uit.  Akkoord ?  Dat is geen genocide, dat is een incident in de geschiedenis. . Obama had beloofd om de claim van de Armeniërs na bijna 100 jaar te erkennen als volkerenmoord.  . Inmiddels heeft men hem na 324 andere emotionele toespraken, laten verstaan dat als hij het groepje Armeniërs gelijk geeft, de Turken met hun kromzwaarden zullen dreigen en Erdogan als een razend-rondtollende derwitsj tot alles in staat zal zijn in die onzalige oorlogsregio. President Hoessein heeft ingezien dat hij met die juichende Armeniërs aan zijn zijde niets is maar dat Turkije een sleutelpositie inzake de oorlog in Afghanistan bekleedt.  . Dus de "genocide" wordt afgevoerd en herleid tot het "Armeense incident". Als u ons niet gelooft, wat wij heel erg zouden vinden, u kan het nalezen via onderstaand loopbruggetje bij onze geliefkoosde Turkse gazet.

Hurriyet Daily News

Onze vriend Peter uit Zuid-Afrika stuurde ons volgend artikel uit de Telegraaf over het WK-voetbal dat in 2010 in zijn land zal plaatsvinden. 

Het Oranjelegioen krijgt volgend jaar tijdens het WK voetbal in Zuid-Afrika speciale politiebescherming vanwege de extreme criminaliteit. Die toezegging heeft de organisatie van de Oranjecamping gekregen van de autoriteiten van het gastland, na bemiddeling door Buitenlandse Zaken. Nederland moet zich nog wel plaatsen voor het hoofdtoernooi. 
       

In dat geval zullen zo’n 15.000 Nederlanders in een lange colonne, voornamelijk met campers en kampeertrucks, tussen de speelsteden reizen onder begeleiding van een speciale konvooibegeleiding, die de supporters onderweg moet beschermen tegen plunderende bendes en moordende straatrovers. Het Centraal Informatiepunt Voetbalvandalisme (CVI) wil met minimaal acht speciaal opgeleide politieagenten naar Zuid- Afrika afreizen.

As ek die ANC is, en ek lees hierdie verslag, sal ek heel erg skaam (embaraseerd) wees.Toe die ANC in 1994 oorgeneem het, was S.A. nog "relatief" veilig, maar nou, nadat "vrede op aarde aangebreek het", is toestande 1 000 maal erger.  Gladnie 'n goeie rapport vir die wonderlike ANC nie.

Peter

 Foto door Johan Mares (@Belgiumview)

De Ierse schrijver James Joyce

en de film NORA

Het moet niet altijd muziek zijn in het weekeinde bij Angeltjes, om onze Westerse cultuur op de voorgrond te plaatsen.  Vandaag ontdekten wij een filmfragment over de Ierse schrijver James Joyce en zijn partner, met wie hij later huwde,  Nora Barnacle.

Een woordje uitleg over James Joyce, de auteur van Ulysses, een Ierse katholiek die kennismaakt met Nora Barnacle, een meisje met een "verleden" die in het grote Dublin is komen wonen na enige verwikkelingen in haar woonplaats Galway.  In die dagen had je als vrouw al een verleden als je de zoom van je rok oplichtte om een regenplas te vermijden.  En in Ierland plenst er wat naar beneden.  Nora had alleszins wat meer getoond dan haar enkels.  Hun eerste ontmoeting vond plaats op 16 juni 1904, de datum die Joyce later zal gebruiken in zijn bekendste roman en die nu nog gevierd wordt door de literaire fans als "Bloomsday."  Er bestaat een heftige discussie over de al dan niet platonische afloop van deze "first date" De cineast van Nora heeft er een duidelijke opvatting over : als u het fragment bekijkt, weet u het ook. Wat kan het ons schelen ?

Die twee mensen, James en Nora, hebben hun ganse leven met mekaar doorgebracht, ze zijn in 1931 finaal gehuwd, hadden twee kinderen die ze Italiaanse namen hebben gegeven omdat ze in dat land geboren zijn.  Hun verhouding is er een geweest met pieken en dalen.  Wie zijn wij om daar een oordeel over te vellen ?  De grote schrijver en zijn vrouw met een even grote persoonlijkheid zullen nooit vermoed hebben dat hun passionele relatie aanleiding zou geven tot een Europese film van ontroerende kwaliteit.

Volgende week iets over een ander tumultueus stel : Gustav Mahler en Alma ? U zegt het maar. Zolang het maar niet Napoleon en zijn Trees uit Berlare is, want dat behoort tot het domein van de geschreven redactie vanb deze onvolprezen blog, waar niets is wat het lijkt maar veel een zweem van onwaarheid bevat die stoelt op de realiteit.

De Platenruiter

Dit willen de Zwitsers niet.

De Zwitserse Volkspartij (SVP/UDC) steunt het voksreferendum tegen de bouw van minaretten op Zwitsers grondgebied. Minaretten zijn geen religieuze uitingen maar symbolen van macht die uitdrukking geven aan een intolerante levenswijze.

Er is in de koran geen sprake van minaretten. De SVP/UDC verzet zich met kracht tegen de instelling van aparte regels voor moslims, zoals begraafplaatsen, uitzonderingen binnen het schoolonderricht, allerlei opdelingen in de maatschappij die vreemd zijn aan het Zwitserse leefmodel. Binnenkort wordt met de vanzelfsprekendheid eigen aan de arrogantie van mensen die in alles hun zin krijgen,  de inrichting van de eigen sharia-rechtspraak geëist.

De oprukkende islamisering in ons land moet gestopt worden.

Bern, 21 februari 2009

SVP/UDC    

 De grens tussen Marokko en Algerije is voor het eerst in 15 jaar even open geweest, om een internationaal konvooi met hulpgoederen door te laten. De hulp is voor de Gazastrook. De grens is sinds 1994 dicht na spanningen tussen Marokko en Algerije, vooral over de Westelijke Sahara. Dat gebied is geannexeerd door Marokko, maar Algerije steunt Polisario, dat er strijdt voor een eigen staat.

Bron : NOS Nl

Wij hebben in de voorbije week een aantal stukken gepubliceerd over de Europese Unie. 

Niet toevallig ging het om financiële wanpraktijken die de persoonlijke verrijking aantoonden van sommige verkozenen.  Schandelijke geldverspillingen voor nutteloze prestigeprojecten zoals de fitnessruimte voor de europarlementairen. Een eigen internet-televisie-zender zonder de minste noodzaak noch interesse bij het publiek.  Of de structurele minachting voor de enkelingen die niet de lof wensen te zingen van de ondemocratische Commissie. Dit laatste, geïllustreerd door de misprijzende behandeling van de Tsjechische president of de ridiculisering van de welsprekende Britse parlementair Nigel Farage.

Wij kunnen schrijven wat we willen, maar als  filmbeelden de werkelijkheid tonen, is het moeilijk deze pijnlijke vaststellingen te ontkennen. Het enige wat de politiek-correcte gelijkhebbers kunnen doen, is de malafiede affaires doodzwijgen en enkel verslag uitbrengen over de brokjes verontwaardiging van de graaiende collaborateurs. De verkozenen, niet des volks, maar van de partijen die boos joelend het halfrond verlaten, omdat ze zich beledigd voelen.

"Zijn wij niet democratisch ? " brieste de de Duitse parlementsvoorzitter tegen de Tsjechische president na diens kritische toespraak "U wordt  niet opgesloten of voor de rechter gebracht. "

De 19de eeuwse liberale, christendemocratische en socialistische stromingen, hebben de handen in mekaar geslagen om de democratie op een geraffineerde manier uit de  Unie te bannen.  Zij zijn desnoods bereid om de groene milieu-communisten mede op sleeptouw nemen om in hun opzet te slagen. Het is zoals de grote fusies in de bedrijfswereld : de politieke markt wordt gedomineerd door enkelen.

Na de verkiezingen van juni 2009, als er och arme van de 785 verkozenen, nog 750 zullen overblijven, en stelselmatig de bepalingen van Lissabon zullen ingevoerd worden via allerlei sluipwegen, ziet het er voor de niet-traditionelen en de identitairen niet briljant uit.  Hun nu reeds gekortwiekte mogelijkheden zullen nof verminderen. Controle op de Commissie blijft beperkt tot speldeprikken, financieel toezicht is een lachertje, spreektijden worden met de chronometer beperkt tot  secondes voor de "kleintjes".  De échte beslissingen worden buiten het parlement genomen en de politiek van het voldongen feit wordt gecompenseerd door hoge vergoedingen en gesjoemel.  De verkozenen worden bedolven onder tonnen vertaald papier, want zo werkt deze nieuwe democratie : als een lawine.

In Vlaanderen is er maar één partij die de identitairen steunt en zich kritisch opstelt ten overstaan van de Euro-dictatuur.  In Nederland hopen wij op een doorbraak van de PVV, in zover Wilders zich vèr zal houden van de liberale fractie.

Ray

De NVA bepleit ondermeer een nieuwe regeling voor toekenning van kindjesgeld : 500 euri voor kindjes tot de leeftijd van 3 jaar.

Het zal het land B nog populairder maken bj migranten en kandidaat-migranten.

Verder stelt de partij  met een typisch Deweveriaanse retoriek vast, "dat het land  geen federatie is , geen confederatie, maar een contrafederatie. Alles raakt geblokkeerd."  Wij hadden dat nog niet gemerkt.

De NV-A schijnt ook de confederale strategie te verlaten, evenals de " belgische verdampingstheorie" en de vroegere kartelpartner wordt bestreden te land, ter zee en in de lucht. 

Allemaal erg indrukwekkend en zeer geloofwaardig.

Ray

Toen John Lennon ooit zegde, dat The Beatles groter waren dan Jezus, reageerden nogal wat mensen geschokt. Nu blijkt uit een "peiling" naar de populairste mensen in de VS, dat president Hoessein Barack Obama Jezus voorafgaat. UPI Com weet er alles van.

Ida de Ridder (rechts) de dochter van Willem Elsschot met haar eigen dochter Ida Dequeecker, die jarenlang de partner is geweest van de cineast Robbe de Hert en toonaangevend lid van de Socialistische Arbeiderspartij SAP. Ida de Ridder is de enige nog levende dochter van Elsschot.

***

In mijn vorige bijdrage had ik het over de schokgolf die de publicatie van het “Borms-gedicht” ten huize Willem Elsschot had veroorzaakt en de mentale dreun hem toegebracht nadat hij heel literatuurminnend Vlaanderen over zich heen had gekregen.

Hoog tijd om een stem uit het andere kamp te laten horen.

Dochter Ida De Ridder, zelf niet gespeend van enige literaire aanleg, trok van leer tegen de hetze met de publicatie van

                        HET OORLOGSGEDRAG VAN WILLEM ELSSCHOT”

            Ik laat haar hier aan het woord:

Dat men in Vlaanderen geprobeerd heeft, en vandaag- meer dan dertig jaar na zijn dood- nog probeert Willem Elsschot een zwart oorlogskleedje aan te passen, heeft maar één verklaring: Elsschot was vrijdenkend.  Zijn romans en verhalen en de meeste van zijn gedichten getuigen van een kritische opstelling ten overstaan van de godsdienst.  Wie niet katholiek is, zal in Vlaanderen niet gedijen.

Elsschot, godlasteraar, mocht niet zonder blaam de literatuurgeschiedenis ingaan.  Het Borms-gedicht was een gedroomde gelegenheid om de auteur in de verdomhoek te zetten; de felle reacties tegen deze hommage betekenden het einde van Elsschots literaire activiteit.

Na zijn overlijden is men ook begonnen de zakenman Alfons de Ridder aan de kaak te stellen. Met grote speurzin hebben (na)ijverigen – soms onder het mom Elsschottiaan te zijn – willen aantonen dat De Ridder in de oorlog “fout” was geweest, zij het maar een beetje fout.

In de Nederlandsche krant “Het Algemeen Dagblad” van 31  oktober 1991 stelt ene L. Oomens: “Zo zag hij (Elsschot) er geen been in om tijdens de oorlog advertenties te werven van de Belgische Voedsel en Distributiedienst en ook wel van andere foute firma’s”.

Ik laat hier in het midden in hoeverre de Voedseldistributie al dan niet besmet was, maar mijn vader ondervond toen – aan het hoofd van een groot gezin – de grootste moeite om financieel het hoofd boven water te houden.  Anders dan zijn collega-schrijvers die van hun pen leefden, bestond Elsschot van de reclame, in de oorlogsjaren een weinig renderend beroep.  De “Almanak der Kroostrijke Gezinnen” was opgedoekt bij gebrek aan adverteerders, de reclame aan de dagbladstalletjes was gering: er waren nauwelijks sigaretten, chocolade of dagbladen. “Snoeck’s Almanak” bleef moeizaam verschijnen en leverde een mager inkomen op; De Ridder had wel een commissie op de advertenties, maar niet op de verkoop van de Almanak. En met Duitse kranten weigerde hij contracten af te sluiten.

Kortom, De Ridder mocht dan een oplettend zakenman zijn, na drie oorlogsjaren had het gezin de spaarcenten opgegeten.

Niemand heeft zich ooit afgevraagd waarom Elsschot zijn oorlogsstukjes voor “Snoecks Almanak” had geschreven.  “De Bekeering van Viaene” voor de “Grote Almanak”van 1943 en “Drama in vier bedrijven”, ook dat jaar, voor de Kleine Snoeck. Heel eenvoudig: uit geldnood.

Waarom heeft hij, nog steeds in 1943, “Genezing door Aspirine” van Gerard Walschap vertaald in het Frans? Zeker niet uit bewondering voor het werk; er bestond geen Baudelaire-Poe-verwantschap tussen beide schrijvers. Elsschot wist dat vertalen niet zijn beste kant was. Hij had het eerder geprobeerd met “Lijmen” en na een paar hoofdstukken hield hij er mee op en vernietigde (waarschijnlijk) zijn probeersel. Nu zat hij dringend om geld verlegen en hoopte dat die vertaling goed genoeg zou bevonden worden, dan volstond vertaalwerk misschien om de oorlog door te komen.

Dat lukte dus niet; in het voor hem zo beroerde jaar 1943 diende hij zijn huis aan de zee, “De Kerkepanne” van de hand te doen.  Voor Fons en vrouw Fine een pijnlijke beslissing; gedurende meer dan tien jaar diende De Kerkepanne iedere zomervakantie als verzameloord van de “clan”: kinderen, vrienden, kleinkinderen.  Hier was Adele getrouwd en was “Tjip” ontstaan.

De opbrengst van het huis strekte tot het einde van de oorlog. In 1945 moest De Ridder opnieuw van “nul” beginnen. Hij was dan een man van 63 jaar oud met geen frank op de bank, omdat hij - én als schrijver én als zakenman – geweigerd had met de bezetter samen te werken.

 Tot daar het betoog van Ida De Ridder, dat er alles wel beschouwd voornamelijk op neerkomt dat haar vader nooit met de bezetter heeft samengewerkt, maar wel, puur uit noodzaak en ter ondersteuning van zijn gezin, zijn zakelijke activiteiten heeft voortgezet.

Maar er is mijns inziens meer dat pleit voor haar vader dan dat. Niet alleen voor het schrijven van het Borms-gedicht en de publicatie ervan – hoewel dit laatste een blunder was, laat daar geen twijfel over bestaan – maar vooral voor de beweegredenen die hem daartoe hebben aangezet. Wie heel het oeuvre van Elsschot heeft doorgenomen, ontsnapt er niet aan: deze non-conformist pur sang trok instinctmatig altijd partij voor de verliezer, de mindere, de sukkelaar en was altijd oprecht bekommerd om de loser. Hij deelde de mensheid op in Enerzijds en Anderzijds, de Verdrukkers en de Verdrukten. Heel illustratief voor deze benadering is zijn brief van 9 juli 1947 gericht aan de bevriende schrijver Peter van Steen:

“Wat het gedicht aan B. betreft, zand daarover  Het eenige wat mij erin interesseert is de lyrische waarde en om die te kunnen beoordelen moet men abstractie maken van de politiek. Het gedicht van Vondel op Oldenbarnevelt vind ik prachtig, maar ik weet absoluut niet of die man onschuldig was.  Ik heb nu eenmaal de verwenste manie om, als het ware onbewust, aan de zijde van de slachtoffers te gaan staan, peu importe of het democraten of fascisten, Franschen of Duitschers zijn. Ik heb een instinctmatige afkeer voor de overwinnaars, wie of wat ze ook mogen  zijn en het zou mij liever zijn dat zij aan den slag bleven tot beide partijen, na een eeuw of zo, zich plotseling zouden afvragen “zijn we eigenlijk niet gek?”

 Ik verwijs ook graag naar “Tjip” waarin hij als slotboodschap voor zijn kleinkind onder meer letterlijk schrijft: “Dat hij moet opstappen met de verdrukte scharen om vorsten en groten tot brij te vertrappen”.

Dat het hem met dit laatste menens was blijkt overduidelijk uit briefwisseling gevoerd tussen Elsschot en de uitgever van een Tjip-vertaling waarin, zeer tot ongenoegen van de schrijver, deze zin weggelaten was. Met als verklaring dat het strijdig was met het klaarblijkelijk dictatoriale bewind van het land in kwestie. Maar Elsschot wou van geen wijken weten en hield halsstarrig vast aan zijn zin

En dit brengt me tot de tweede constante in zijn werk: zijn vasthoudendheid aan zijn teksten, zijn hardleerse weigering om er te laten aan tornen. Men kan gerust zonder schroom deze lijn doortrekken naar het Borms-gedicht.  Ook hier is hij vol van “zijn Borms” , hij koestert het en wil het mordicus gepubliceerd zien. (Met alle rampzalige gevolgen van dien zoals later zou blijken).

Leg dit alles naast elkaar en we komen als vanzelf tot de conclusie dat vanuit zijn optiek Enerzijds “die oude kreupele man” de underdog, de Verdrukte was en Anderzijds de Belgische staat de Verdrukker. En dat het voor hem een onontkoombare noodzaak was zijn woede daaromtrent in de pers te ventileren.

Ik vind er geen woorden voor dat in het kamp van zijn tegenstanders dit aspect van zijn schrijverschap nooit in overweging is genomen, laat staan dat het zou geleid hebben tot een tegemoetkomende houding. Hetgeen me sterkt in mijn overtuiging dat laster, afgunst, kwade wil en verhitte gemoederen een heel dominante rol gespeeld hebben in het neerhalen van het literaire monument dat Willem Elsschot toen al was.    

Raymond