Wij hebben in de voorbije week een aantal stukken gepubliceerd over de Europese Unie. 

Niet toevallig ging het om financiële wanpraktijken die de persoonlijke verrijking aantoonden van sommige verkozenen.  Schandelijke geldverspillingen voor nutteloze prestigeprojecten zoals de fitnessruimte voor de europarlementairen. Een eigen internet-televisie-zender zonder de minste noodzaak noch interesse bij het publiek.  Of de structurele minachting voor de enkelingen die niet de lof wensen te zingen van de ondemocratische Commissie. Dit laatste, geïllustreerd door de misprijzende behandeling van de Tsjechische president of de ridiculisering van de welsprekende Britse parlementair Nigel Farage.

Wij kunnen schrijven wat we willen, maar als  filmbeelden de werkelijkheid tonen, is het moeilijk deze pijnlijke vaststellingen te ontkennen. Het enige wat de politiek-correcte gelijkhebbers kunnen doen, is de malafiede affaires doodzwijgen en enkel verslag uitbrengen over de brokjes verontwaardiging van de graaiende collaborateurs. De verkozenen, niet des volks, maar van de partijen die boos joelend het halfrond verlaten, omdat ze zich beledigd voelen.

"Zijn wij niet democratisch ? " brieste de de Duitse parlementsvoorzitter tegen de Tsjechische president na diens kritische toespraak "U wordt  niet opgesloten of voor de rechter gebracht. "

De 19de eeuwse liberale, christendemocratische en socialistische stromingen, hebben de handen in mekaar geslagen om de democratie op een geraffineerde manier uit de  Unie te bannen.  Zij zijn desnoods bereid om de groene milieu-communisten mede op sleeptouw nemen om in hun opzet te slagen. Het is zoals de grote fusies in de bedrijfswereld : de politieke markt wordt gedomineerd door enkelen.

Na de verkiezingen van juni 2009, als er och arme van de 785 verkozenen, nog 750 zullen overblijven, en stelselmatig de bepalingen van Lissabon zullen ingevoerd worden via allerlei sluipwegen, ziet het er voor de niet-traditionelen en de identitairen niet briljant uit.  Hun nu reeds gekortwiekte mogelijkheden zullen nof verminderen. Controle op de Commissie blijft beperkt tot speldeprikken, financieel toezicht is een lachertje, spreektijden worden met de chronometer beperkt tot  secondes voor de "kleintjes".  De échte beslissingen worden buiten het parlement genomen en de politiek van het voldongen feit wordt gecompenseerd door hoge vergoedingen en gesjoemel.  De verkozenen worden bedolven onder tonnen vertaald papier, want zo werkt deze nieuwe democratie : als een lawine.

In Vlaanderen is er maar één partij die de identitairen steunt en zich kritisch opstelt ten overstaan van de Euro-dictatuur.  In Nederland hopen wij op een doorbraak van de PVV, in zover Wilders zich vèr zal houden van de liberale fractie.

Ray

De NVA bepleit ondermeer een nieuwe regeling voor toekenning van kindjesgeld : 500 euri voor kindjes tot de leeftijd van 3 jaar.

Het zal het land B nog populairder maken bj migranten en kandidaat-migranten.

Verder stelt de partij  met een typisch Deweveriaanse retoriek vast, "dat het land  geen federatie is , geen confederatie, maar een contrafederatie. Alles raakt geblokkeerd."  Wij hadden dat nog niet gemerkt.

De NV-A schijnt ook de confederale strategie te verlaten, evenals de " belgische verdampingstheorie" en de vroegere kartelpartner wordt bestreden te land, ter zee en in de lucht. 

Allemaal erg indrukwekkend en zeer geloofwaardig.

Ray

Toen John Lennon ooit zegde, dat The Beatles groter waren dan Jezus, reageerden nogal wat mensen geschokt. Nu blijkt uit een "peiling" naar de populairste mensen in de VS, dat president Hoessein Barack Obama Jezus voorafgaat. UPI Com weet er alles van.

Ida de Ridder (rechts) de dochter van Willem Elsschot met haar eigen dochter Ida Dequeecker, die jarenlang de partner is geweest van de cineast Robbe de Hert en toonaangevend lid van de Socialistische Arbeiderspartij SAP. Ida de Ridder is de enige nog levende dochter van Elsschot.

***

In mijn vorige bijdrage had ik het over de schokgolf die de publicatie van het “Borms-gedicht” ten huize Willem Elsschot had veroorzaakt en de mentale dreun hem toegebracht nadat hij heel literatuurminnend Vlaanderen over zich heen had gekregen.

Hoog tijd om een stem uit het andere kamp te laten horen.

Dochter Ida De Ridder, zelf niet gespeend van enige literaire aanleg, trok van leer tegen de hetze met de publicatie van

                        HET OORLOGSGEDRAG VAN WILLEM ELSSCHOT”

            Ik laat haar hier aan het woord:

Dat men in Vlaanderen geprobeerd heeft, en vandaag- meer dan dertig jaar na zijn dood- nog probeert Willem Elsschot een zwart oorlogskleedje aan te passen, heeft maar één verklaring: Elsschot was vrijdenkend.  Zijn romans en verhalen en de meeste van zijn gedichten getuigen van een kritische opstelling ten overstaan van de godsdienst.  Wie niet katholiek is, zal in Vlaanderen niet gedijen.

Elsschot, godlasteraar, mocht niet zonder blaam de literatuurgeschiedenis ingaan.  Het Borms-gedicht was een gedroomde gelegenheid om de auteur in de verdomhoek te zetten; de felle reacties tegen deze hommage betekenden het einde van Elsschots literaire activiteit.

Na zijn overlijden is men ook begonnen de zakenman Alfons de Ridder aan de kaak te stellen. Met grote speurzin hebben (na)ijverigen – soms onder het mom Elsschottiaan te zijn – willen aantonen dat De Ridder in de oorlog “fout” was geweest, zij het maar een beetje fout.

In de Nederlandsche krant “Het Algemeen Dagblad” van 31  oktober 1991 stelt ene L. Oomens: “Zo zag hij (Elsschot) er geen been in om tijdens de oorlog advertenties te werven van de Belgische Voedsel en Distributiedienst en ook wel van andere foute firma’s”.

Ik laat hier in het midden in hoeverre de Voedseldistributie al dan niet besmet was, maar mijn vader ondervond toen – aan het hoofd van een groot gezin – de grootste moeite om financieel het hoofd boven water te houden.  Anders dan zijn collega-schrijvers die van hun pen leefden, bestond Elsschot van de reclame, in de oorlogsjaren een weinig renderend beroep.  De “Almanak der Kroostrijke Gezinnen” was opgedoekt bij gebrek aan adverteerders, de reclame aan de dagbladstalletjes was gering: er waren nauwelijks sigaretten, chocolade of dagbladen. “Snoeck’s Almanak” bleef moeizaam verschijnen en leverde een mager inkomen op; De Ridder had wel een commissie op de advertenties, maar niet op de verkoop van de Almanak. En met Duitse kranten weigerde hij contracten af te sluiten.

Kortom, De Ridder mocht dan een oplettend zakenman zijn, na drie oorlogsjaren had het gezin de spaarcenten opgegeten.

Niemand heeft zich ooit afgevraagd waarom Elsschot zijn oorlogsstukjes voor “Snoecks Almanak” had geschreven.  “De Bekeering van Viaene” voor de “Grote Almanak”van 1943 en “Drama in vier bedrijven”, ook dat jaar, voor de Kleine Snoeck. Heel eenvoudig: uit geldnood.

Waarom heeft hij, nog steeds in 1943, “Genezing door Aspirine” van Gerard Walschap vertaald in het Frans? Zeker niet uit bewondering voor het werk; er bestond geen Baudelaire-Poe-verwantschap tussen beide schrijvers. Elsschot wist dat vertalen niet zijn beste kant was. Hij had het eerder geprobeerd met “Lijmen” en na een paar hoofdstukken hield hij er mee op en vernietigde (waarschijnlijk) zijn probeersel. Nu zat hij dringend om geld verlegen en hoopte dat die vertaling goed genoeg zou bevonden worden, dan volstond vertaalwerk misschien om de oorlog door te komen.

Dat lukte dus niet; in het voor hem zo beroerde jaar 1943 diende hij zijn huis aan de zee, “De Kerkepanne” van de hand te doen.  Voor Fons en vrouw Fine een pijnlijke beslissing; gedurende meer dan tien jaar diende De Kerkepanne iedere zomervakantie als verzameloord van de “clan”: kinderen, vrienden, kleinkinderen.  Hier was Adele getrouwd en was “Tjip” ontstaan.

De opbrengst van het huis strekte tot het einde van de oorlog. In 1945 moest De Ridder opnieuw van “nul” beginnen. Hij was dan een man van 63 jaar oud met geen frank op de bank, omdat hij - én als schrijver én als zakenman – geweigerd had met de bezetter samen te werken.

 Tot daar het betoog van Ida De Ridder, dat er alles wel beschouwd voornamelijk op neerkomt dat haar vader nooit met de bezetter heeft samengewerkt, maar wel, puur uit noodzaak en ter ondersteuning van zijn gezin, zijn zakelijke activiteiten heeft voortgezet.

Maar er is mijns inziens meer dat pleit voor haar vader dan dat. Niet alleen voor het schrijven van het Borms-gedicht en de publicatie ervan – hoewel dit laatste een blunder was, laat daar geen twijfel over bestaan – maar vooral voor de beweegredenen die hem daartoe hebben aangezet. Wie heel het oeuvre van Elsschot heeft doorgenomen, ontsnapt er niet aan: deze non-conformist pur sang trok instinctmatig altijd partij voor de verliezer, de mindere, de sukkelaar en was altijd oprecht bekommerd om de loser. Hij deelde de mensheid op in Enerzijds en Anderzijds, de Verdrukkers en de Verdrukten. Heel illustratief voor deze benadering is zijn brief van 9 juli 1947 gericht aan de bevriende schrijver Peter van Steen:

“Wat het gedicht aan B. betreft, zand daarover  Het eenige wat mij erin interesseert is de lyrische waarde en om die te kunnen beoordelen moet men abstractie maken van de politiek. Het gedicht van Vondel op Oldenbarnevelt vind ik prachtig, maar ik weet absoluut niet of die man onschuldig was.  Ik heb nu eenmaal de verwenste manie om, als het ware onbewust, aan de zijde van de slachtoffers te gaan staan, peu importe of het democraten of fascisten, Franschen of Duitschers zijn. Ik heb een instinctmatige afkeer voor de overwinnaars, wie of wat ze ook mogen  zijn en het zou mij liever zijn dat zij aan den slag bleven tot beide partijen, na een eeuw of zo, zich plotseling zouden afvragen “zijn we eigenlijk niet gek?”

 Ik verwijs ook graag naar “Tjip” waarin hij als slotboodschap voor zijn kleinkind onder meer letterlijk schrijft: “Dat hij moet opstappen met de verdrukte scharen om vorsten en groten tot brij te vertrappen”.

Dat het hem met dit laatste menens was blijkt overduidelijk uit briefwisseling gevoerd tussen Elsschot en de uitgever van een Tjip-vertaling waarin, zeer tot ongenoegen van de schrijver, deze zin weggelaten was. Met als verklaring dat het strijdig was met het klaarblijkelijk dictatoriale bewind van het land in kwestie. Maar Elsschot wou van geen wijken weten en hield halsstarrig vast aan zijn zin

En dit brengt me tot de tweede constante in zijn werk: zijn vasthoudendheid aan zijn teksten, zijn hardleerse weigering om er te laten aan tornen. Men kan gerust zonder schroom deze lijn doortrekken naar het Borms-gedicht.  Ook hier is hij vol van “zijn Borms” , hij koestert het en wil het mordicus gepubliceerd zien. (Met alle rampzalige gevolgen van dien zoals later zou blijken).

Leg dit alles naast elkaar en we komen als vanzelf tot de conclusie dat vanuit zijn optiek Enerzijds “die oude kreupele man” de underdog, de Verdrukte was en Anderzijds de Belgische staat de Verdrukker. En dat het voor hem een onontkoombare noodzaak was zijn woede daaromtrent in de pers te ventileren.

Ik vind er geen woorden voor dat in het kamp van zijn tegenstanders dit aspect van zijn schrijverschap nooit in overweging is genomen, laat staan dat het zou geleid hebben tot een tegemoetkomende houding. Hetgeen me sterkt in mijn overtuiging dat laster, afgunst, kwade wil en verhitte gemoederen een heel dominante rol gespeeld hebben in het neerhalen van het literaire monument dat Willem Elsschot toen al was.    

Raymond            

 Kijkt u hier even naar

Een Zweedse stad, Trollhättan, met 54.000 inwoners, opnames van oktober 2008.  Wij hebben inmiddels contact gehad met de Zweedse auteur van deze video, die zeer dankbaar reageerde dat wij in Vlaanderen enige aandacht willen schenken aan wat zich in zijn land afspeelt.  Volgens het traditionele politiek-correcte  recept wordt ginder alles toegedekt, verzwegen en schuwt men geen enkele intimidatie van burgers of groepen die durven protesteren.  Mocht u willen reageren, of uw sympathie betuigen, wij hebben beloofd om met een korte vertaling alles door te sturen.  U mag het ook in het Zweeds doen., dat bespaart ons werk. 

Vandaag

zaterdag

21 februari 2009

gesloten

wegens

onderhoudswerken

morgen

geopend

wegens

einde werken

Dé auto van babyboomend Nederland. Dé absolute voorkeursauto van middlemanagers op het Mediapark. Het merk dat symbool staat voor semilinksig cultureel lullen en toch -matig- proberen te vullen. Dat merk genaamd 'Saab' is nu bijna kapot. Eigen schuld. Het design dat al dertig jaar gebaseerd is op schetsen van een bezopen elandenjager bereikte de afgelopen jaren een nieuw dieptepunt met de zogenaamde dame edna bril'. Het interieur is dan zogenaamd gebaseerd op een straaljager maar zelfs Saabrijders doen dat af als onzin. Saab is gewoon een Opel Vectra. Het Unique Selling Point: Je krijgt bij de auto een branded ijskrabber met schaamhaar van de kerstman. Bloomberg heeft constante updates over de naderende ondergang. Dag Saab !

@ www.geenstijl.nl

Jean-Claude Van Cauwenberghe, de maffiasocialist die bij elk schandaal dat in Charleroi losbarst, genoemd wordt en die finaal uit al zijn functies ontslag heeft moeten nemen (behalve in het Waalse parlement) is in zijn teruggetrokken bestaan, schilder geworden.

Een contemplatieve hobby, wat is er mis mee ?  Sommigen stoppen sokken, breien pull-overs, anderen kweken rozen en van Cau kruipt achter de schildersezel.  Het moet gezegd worden, het is méér dan amateurisme : een kleurrijk palet, een joyeuze visie op de weireld, zij het dat er nog wat problemen zijn met het perspectief.  Dat is te verklaren door de socialistische achtergrond van de artiest : onder veel geroep en getier de kassen van de gemeenschap plunderen, is geen beste garantie voor een genuanceerde kijk op het leven. Het perspectief van zijn kunstwerken loopt enigszins krom, de horizon is vaag en er is geen gulden snee, want die zit in zijn portefeuille.

Hierboven ziet u een kunstwerk van de heer Van Cauwenbergh, voorstellend een zicht op de haven van Bastia, de hoofdstad van Corsica, het geboorte-eiland van Napoleon.  Het stuk werd gretig aangekocht door het Waalse Gewest voor de schamele prijs van 1000 euri. Dat heeft Vincent van Gogh nooit ontvangen voor een schilderij.

Ray.

In deze tijden van economische welvaart, financiële hoogconjunctuur, werkzekerheid alom en weelde in elk gezin, is het evident dat onze Europese verkozenen ook een graantje zouden meepikken.

Het gaat hem ditmaal niet om vergoedingen allerhande en zwijgpenningen maar om de fysieke gezondheid van de dames en heren.  In het Zwoegparlement waar zij het beste van zichzelf geven moet een fitnesszaal aanwezig zijn.  Niet zomaar een kamertje met enkele oude fietsen op ledige bakken bier en een gammel rek met gewichten, neen alsjebief, laten we ernstig blijven.  Het gaat om het welzijn van 785 mannen en vrouwen, de fine fleur van de Europese Beschaving.

Er moet derhalve een zwembad zijn, sauna's, stoombaden en rustruimtes.  Daarnaast is uiteraard de modernste apparatuur aanwezig, om de conditie te onderzoeken en bekwaam personeel om de verkozenen te begeleiden.

Er hangt ook een prijskaartje aan dit Gezondheidscentrum : 9,2 miljoen euri (370 miljoen frank) waarvan 1.3 miljoen (52 miljoen frank) besteed werd aan studie- en analysewerk. Iedereen wil er wat aan verdienen.

In ruil krijgen we echter verkozenen in prima conditie : ongezonde geesten in gezonde lichamen. Europa, zo hadden wij het ons echt voorgesteld in onze jongere jaren.

De ontspanningsruimte : uit besparingsoverwegingen zonder licht, een heuse Darkroom

Ray

MEER INFO HIER

Sinds de publicatie van hun kritische pamfletten staan Joost Zwagerman en Wim van Rooy te boek als islambashers. In een dubbelinterview bijten ze van zich af. 'De censuur en de zelfcensuur bij westerse politici, denkers en kunstenaars zijn immens.'

Zojuist verscheen van Joost Zwagerman het pamflet Hitler in de polder & Vrij van God. Daarin klaagt hij aan dat je in Nederland links bent als je op het christendom scheldt, maar rechts als je de islam bekritiseert. En vorig jaar kwam Wim van Rooy - oud-hoofdredacteur van PEN-Tijdingen, het blad van de Vlaamse PEN - met een imposante studie over Europa en de islam, De malaise van de multiculturaliteit. Een gesprek met twee islamcritici over de vraag of Tom Lanoye conservatief is, Geert Wilders onschuldig, en de islam hetzelfde als het islamisme.

Is de islam niet gewoon een mengeling van bruikbare en onbruikbare elementen, zoals de beide andere monotheïstische godsdiensten?

Wim van Rooy: Ik probeer in mijn boek aan te tonen dat de islam als jongste loot aan de stam van de monotheïsmen juist een totale cesuur betekent met het joods-christelijke denken dat eraan voorafging. In de twee eerste monotheïsmen is een morele orde ingebakken en een seculariseringspotentie die de islam ten enenmale mist. In die zin zijn jodendom en christendom oneindig superieur aan de islam als cultuur, als religie en als ideologie. En ook al bestaat er een ultrareligieus zionisme en een evangelisch christendom, toch zijn ze klein bier vergeleken met de starheid en het fanatisme van de islam. Dat kan men elke dag constateren, al heeft de politieke en culturele elite uit een vreemd soort politieke correctheid een bord voor zijn kop. Het is een slecht gebruik onder linkse intellectuelen gecharmeerd te zijn van het totalitaire. Vandaag de dag verdedigen ze een religie die niets positiefs heeft voortgebracht en alleen maar achterstand genereert. Progressieven van allerlei signatuur presenteren zich als een soort zelfislamiseerders. Ze leven in een irenische cultuur en kunnen zich niet voorstellen dat de islamist ook werkelijk doet wat hij zegt.

Namelijk?

Van Rooy: Oorlogvoeren tegen de westerse beschaving! De islam is star en oorlogszuchtig van nature. En dat kan ook niet anders, want de Koran is het letterlijke woord van Allah, waaraan op straffe van blasfemie niet getornd kan worden. Terwijl de Bijbel het resultaat is van de inspiratie van God, wat een ruime exegetische speling mogelijk maakt. In de westerse cultuur is dan ook altijd kritisch nagedacht. Het christendom heeft zelf de basis gelegd van de scheiding van Kerk en Staat. Het christendom predikt de universele naastenliefde. Dat alles vind je niet in de islam. De islam gaat over onderwerping. Het ontkennen vandaag van de jihad is modieus maar dom. Jihad heeft de islam immers groot gemaakt, en men zal daar nooit vrijwillig afstand van willen doen. Voor een militaire jihad staan de Arabische regimes veel te zwak, maar er is ook een culturele, onderwijskundige, juridische en financiële jihad, er is de ideologie van de taqqiah, het bewuste bedrog, en de dhimmitude, de onderwerping van niet-moslims, waarbij het terrein via lieden als Tariq Ramadan vrij wordt gemaakt voor expansie. Er is de demografische jihad: de moslims planten zich veel enthousiaster voort dan de westerlingen. En dan is er de permanente doodscultus in de islam, zoals Hamas en vele andere groeperingen niet aflaten te demonstreren. Als ongelovige ben ik het met Benedictus XVI eens wanneer hij spreekt over de islam als een gewelddadige religie. Uit die godsdienst kan nooit een humane en liberale maatschappij voortkomen.

Is het niet logisch dat we met onze religiekritiek allereerst kritisch zijn voor onze eigen traditie?

Joost Zwagerman: Ja, maar het is doorgeslagen naar zelfverachting en politiek correcte kritiekloosheid jegens de islam. Een recent voorbeeld was een monoloog van Jan Mulder in het druk bekeken programma De wereld draait door. Binnen de ChristenUnie, die in ethisch opzicht rechts van de traditionele christendemocratie van het CDA staat, rees de vraag of een bepaalde jonge homoseksuele politicoloog wel een hoge functie in de partij kon hebben. Mulder pleitte, zijn stem in crescendo, voor een verbod op de ChristenUnie. Bij het publiek ben je dan de getapte jongen. Als iemand dan de nuance aanbrengt dat het CDA probleemloos homo's tot minister benoemt, dat de christelijke omroepen homoseksuele tv-presentatoren hebben van wie sommigen ook echt het gezicht van die omroepen zijn, terwijl in sommige moskee-en openlijk de homohaat wordt gepredikt, klinkt er boegeroep. Als Jan Mulder zou zeggen dat we dat soort moskeeën moesten sluiten, werd hij onmiddellijk van racisme beschuldigd.

Van Rooy: Er bestaat een liberaal christendom, dat is zelfs dominant. Een liberale islam bestaat buiten de studeerkamer van een paar naïeve zielen absoluut niet. Dat zeggen ons vele Arabische denkers die nu, vaak uit angst, vooral in het Westen verblijven. Overal waar de islam sterk staat, veroorzaakt hij problemen. Als men al niet onder elkaar vecht, met veel meer doden dan in het Israëlisch-Palestijnse conflict, vervolgt men wel christenen, zoals in Egypte, of steekt men scholen in brand, zoals in Pakistan, of omarmt men De Protocollen van de Wijzen van Zion. Wie de berichtgeving uit de islamwereld volgt, gelooft zijn ogen en oren niet. Wat in die wereld allemaal gezegd en gedaan wordt, tart werkelijk alle verbeelding, of het nu gaat over Joden, vrouwen, homo's of ongelovige westerse honden. Maar de schöngeisten bij ons richten hun hautaine moralisme alleen tegen mensen die dat alles aanklagen. Sterker nog, ze verontschuldigen diegenen die 'Hamas Hamas, Joden aan het gas' roepen en schieten op de Biedermann die meldt dat het huis in brand staat. De censuur en de zelfcensuur bij westerse politici, denkers en kunstenaars zijn immens.

Geert Wilders vergelijkt de Koran met Mein Kampf. Is dat niet extreem?

Van Rooy: De liefde was wederzijds. Hitler had een grote bewondering voor de kracht van de islam, met zijn eeuwenoude virulente Jodenhaat. Hij droomde ook al van 9/11: hij raakte in een delirium, aldus nazi-architect Albert Speer, toen hij zich voorstelde hoe de wolkenkrabbers van de Joodse wereldhoofdstad New York door kamikazepiloten in brand zouden worden gevlogen... Hitler en de islam: één front. Mein Kampf ligt dan ook in grote stapels in de boekhandels van Caïro en Teheran. Het huidige anti-judaïsme komt uit alle poriën van het Midden-Oosten gekropen. De Protocollen van de Wijzen van Zion zijn er springlevend en met geld van de Europese Unie staan de Palestijnse schoolboeken nog steeds vol Jodenhaat. Na extremistisch rechts heeft de laatste twintig jaar de linkerzijde haar duivelspact met de religie van het zwaard gesloten. De filosoof Michel Foucault verwelkomde Khomeini als bevrijder, de communist Roger Garaudy ging over tot de islam, Jean Genet ging zijn perversiteiten uitleven in Palestijnse kampen, en politica Anja Meulenbelt (SP) en de activiste Gretta Duisenberg vinden zelfs de discriminatie van de vrouw blijkbaar geen punt als het om de islam gaat, laat staan dat ze zouden malen om het scanderen van anti-Joodse leuzen. Dat Wilders de Koran met Mein Kampf vergelijkt, is zo gek nog niet.

De Britse liberaal en viervoudig eerste minister William Gladstone beweerde anderhalve eeuw geleden al dat er geen vrede zou heersen zolang 'dat boek' bestond. Dat klinkt als een koloniaal geïnspireerde uitspraak.

Van Rooy: Niet alleen Gladstone was bijzonder lucide toen hij opmerkte dat er geen vrede zou heersen zolang de Koran bestond, ook Gustave Flaubert wist van wanten en Winston Churchill was misschien nog scherper: hij zei dat de islam een religie van het bloed en de oorlog was en dat 'no stronger retrograde force exists in the world'. Al deze grote Europeanen spraken profetische woorden over de dodelijkheid van de islam, woorden waarvoor ze vandaag - zoals Wilders - vervolgd zouden worden. Flaubert schrijft in een brief: 'Ik eis in naam der mensheid dat de Zwarte Steen verbrijzeld, het gruis ervan in de wind verstrooid, dat Mekka verwoest en het graf van Mohammed onteerd wordt. Dat is de manier om het Fanatisme te ontmoedigen.' Daar is niets koloniaals aan. Vandaag spreken schrijvers als Ian McEwan, Joost Zwagerman, H.M. Enzensberger, Pascal Bruckner en Henryk Broder dezelfde taal, maar die denkers worden door de progressieve elite onmiddellijk als conservatief of reactionair weggezet - of koloniaal, om uw woord te gebruiken.

Zwagerman: Tom Lanoye verklaarde niet zo lang geleden dat ik gewoon moest toegeven dat ik rechts was geworden. De linkse intelligentsia vindt dat je de moslims, die toch al lijden onder discriminatie, in de steek laat als je hun godsdienst bekritiseert. Tom is een dierbare vriend, een generatiegenoot, iemand met wie ik een geschiedenis heb. Juist daarom is het voor mij zo choquerend om mee te maken hoe hij zich uitspreekt over islamcritici en prominenten met een moslimachtergrond. De manier waarop hij Ayaan Hirsi Ali heeft aangevallen! En als Mimount Bousakla lid wordt van de Lijst Dedecker, neemt hij haar dat kwalijk, omdat haar vorm van emancipatie hem niet bevalt. Het tragische daarvan is dat Tom Lanoye met deze openlijk beleden intolerantie, want dat is het, duidelijk maakt dat zelfbeeld en feitelijke politieke kleur niet meer op elkaar zijn afgestemd. Want wie is hier nu de conservatief? Dat is natúúrlijk Tom Lanoye. Terwijl hij van zichzelf denkt dat hij links en progressief is. Zoals hij tekeer is gegaan over Hirsi Ali, dat is het tragische verschil tussen zelfbeeld en feitelijkheid.

Van Rooy: Was je vroeger in de ogen van links bij de minste 'kleinburgerlijke deviatie' een fascist, dan ben je nu een racist als je kritiek uitoefent op een ideologie die een smerig mengsel van Uebermenschgevoel en slachtofferisme is. De westerse elite heeft de fatwa verinnerlijkt. In 1989 kon zelfs het door Khomeini uitgesproken doodvonnis de publicatie van vertalingen van De Duivelsverzen niet tegenhouden. Vandaag is één boze moslimstudent al voldoende om een lezing af te blazen of een uitgave ondergronds te doen gaan, zoals The Jewel of Medina van Sherry Jones. De enige moslim in het Britse Hogerhuis dreigde ermee tienduizend moslims te mobiliseren als een collega Wilders durfde uit te nodigen in een achterafzaaltje. Het bezoek ging niet door. (De Britse regering ontzegde Wilders toegang tot het land, nvdr)

Dus geen debat over dit onderwerp zonder dat Wilders mee aan tafel zit?

Zwagerman: Karel van het Reve schreef indertijd het essay De ongelooflijke slechtheid van het Opperwezen. Vervolgens kreeg hij een staatsprijs en een lintje van de koningin. De religiekritiek is in het christendom dus volledig geïnternaliseerd. Stel nu dat Geert Wilders letterlijk de woorden van Karel van het Reve had overgenomen, maar 'God' door 'Allah' en 'christendom' door 'islam' had vervangen... niemand had ze herkend, en als iemand ze wel had herkend, dan nog had men gezegd dat dit niet was toegestaan in het huidige klimaat. Wie God beledigt krijgt de P.C. Hooftprijs, wie Allah beledigt een proces.

Wilders verwoordt zijn kritiek wel erg bruut.

Zwagerman: Je moet jonge moslims steunen in het onderwijs en streven naar vrouwenemancipatie en aanvaarding van homo's binnen hun geloofsgemeenschap, maar daarbij moet je zeggen: u bent vanzelfsprekend van harte welkom, op voorwaarde dat u de democratische regels en wetten onderschrijft die voor ons allen gelden, zonder uitzondering des geloofs of des persoons. Tough love. Daar kijkt links al veertig jaar schichtig van weg. En dus kapen populisten als Wilders wat van oudsher linkse thema's zijn. Rechts heeft buitengewoon listig de leegte gevuld die links heeft achtergelaten.

Filip Dewinter zei onlangs in Knack: 'Vergis u niet: de islam is een veroveringsgodsdienst. Geef ze een vinger en ze nemen een hand, geef ze een hand en ze nemen een arm. Wat doen radicale organisaties zoals de AEL? Onze samenleving tot het uiterste drijven, kijken hoe ver ze te ver kunnen gaan: halal eten op school, apart zwemmen voor vrouwen - voor we het weten wordt hier de sharia ingevoerd. Op termijn is dat onze ondergang.' Dat klinkt nogal gechargeerd.

Van Rooy: Hoe pijnlijk misschien ook, ik ben het hier volledig met hem eens. De jihad wordt op verschillende manieren gevoerd, maar de oerchristelijk geïnspireerde Gutmensch is zich daarvan niet bewust. Hij kan zich het haatzaaiende karakter van de Koran eenvoudig niet voorstellen. De islam europeaniseert niet, maar Europa islamiseert. Het is een groot mysterie waarom westerse intellectuelen er een masochistisch genoegen in scheppen een onderdanigheid te betrachten in verband met de islam die zij ten opzichte van het christendom nooit hebben vertoond, integendeel. Hugo Claus of later Tom Lanoye werd bejubeld toen hij het katholicisme te kakken zette, maar waag dat niet te doen met de islam. Een Nederlandse arabist heeft ooit eens gezegd dat het uitleggen van de islam aan de gemiddelde naïeve westerling gelijkstaat met het geven van seksuele voorlichting aan kleuters: ze hebben geen flauw benul.

Is dat niet de verschrikkelijkste nederlaag van links, moeten toegeven dat Dewinter op dit punt gelijk heeft?

Zwagerman: Dat heb ik al gezegd in mijn vorige pamflet, De schaamte voor links. 'Vervreemd', dat woord gebruikte ik. De socialisten zijn doof gebleven voor hun eigen achterban. Wel hebben ze bij ons bijvoorbeeld eindeloos aan het onderwijs gesleuteld, in plaats van achterstandskinderen degelijk onderwijs te bieden in de traditie van de sociaaldemocratische volksverheffing. Veel al-lochtone kinderen komen uit een cultuur waarin het geheugen een centrale plaats heeft. Maak daar gebruik van, en laat ze niet verdrinken in hun veronderstelde zelfontplooiing.

Van Rooy: Natuurlijk faalt links volledig, individueel en collectief. Maar zolang arrogante zelfislamiseerders als Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts geloofd worden, zal de politieke en culturele elite wel blind blijven. Blijkbaar is de rationaliteit bij veel progressieven verdwenen, zoals dat het geval was toen ze maar bleven geloven in de Sovjet-Unie of in een Europese vorm van communisme. Nu geloven ze in een Europese vorm van islam, terwijl alle teksten van die godsdienst bol staan van het fanatisme. Voor alle duidelijkheid: als ik die uitspraak van Dewinter billijk, weet ik natuurlijk ook wel dat zijn recente filosemitisme een daad van opportunisme is.

De avond van 11 september 2001 zag ik in Antwerpen een hoofddoekloos, bierdrinkend Marokkaans meisje dansen van vreugde. 'Ze' hadden eindelijk die smerige Amerikanen en Joden een lesje geleerd. Hoe moet het nu verder met de multicultuur?

Van Rooy: Het multiculturele samenleven is in een malaise geraakt, en elke burger ervaart dat elke dag en ziet het in zijn eigen wijk of in de grote boze buitenwereld. Van verrijking is geen sprake. De modale Belg is heus geen racist. Het is de islam die de boel helemaal verziekt. Het Vlaams Belang is er groot en de mensen zijn er cynisch door geworden: ziedaar het eindresultaat van een godsdienst die hoe langer hoe meer opdringerig wordt. In de jaren dertig van de twintigste eeuw zagen velen het gevaar van het nazisme niet en was appeasement troef, vandaag wil men het fascisme van de islam niet zien.

WIM VAN ROOY, DE MALAISE VAN DE MULTICULTURALITEIT, ACCO, 2008, 424BLZ., 29,50 EURO. JOOST ZWAGERMAN, HITLER IN DE POLDER & VRIJ VAN GOD, DE ARBEIDERSPERS, 2009, 71 BLZ., 8,95 EURO.

© 2009 Roularta Media Group

Publicatie: Knack / Knack
Publicatiedatum: 18 februari 2009
Auteur: BENNO BARNARD/rob walbers;
Pagina: 74

J A

N E E N

Weggeplukt bij onze goede collega's van Boilingpoints

Het is de grote vraag of de huidige recessie - die wel eens kan uitdraaien op een depressie met honderdduizenden werklozen - enig effect zal hebben op de moslimpopulaties in de Lage Landen.
Velen van deze cultuurverrijkers zitten al in de steun maar er zijn ook gevallen bekend van moslims die schijnen te werken in het arbeidsproces.

Worden deze creaturen het eerst op straat gezet en vriendelijk verzocht deel te nemen aan remigratie-projekten naar de landen van herkomst of nemen zij genoegen met een uitkering en snabbelen ze wat bij in het criminele circuit?
En worden noodgedwongen de subsidies ingetrokken waar de talloze Islamitische belangenorganisaties rijkelijk van profiteren?

Hoe dan ook zal er gesneden moeten worden in de miljarden kostende multiculturele samenleving; want onze MP heeft zelf gezegd dat IEDEREEN zijn steentje bij zal moeten dragen.
Dus ook de muzelman zal de buikriem moeten aanhalen en genoegen moeten nemen met wat minder kindertoeslag, zorgtoeslag, huurtoeslag etc. etc.

Wij vrezen echter dat de volgende formule in werking zal treden; “De allerzwaksten in onze samenleving zullen worden ontzien om de integratie niet in gevaar te brengen en daarom vragen wij de autochtone bevolking een offer brengen om deze toch al zo kwetsbare groep niet verder in de problemen te brengen”.

De Polen kiezen eieren voor hun geld en trekken - zo als het echte gastarbeiders betaamt - huiswaarts en wachten op betere tijden.
Wij zitten echter opgescheept met een minderheid die een missie te vervullen heeft; via de baarmoeders zorgen voor een snel stijgende moslimbevolking om zodoende op de puinhopen van een depressie een Islamitisch kalifaat te vestigen met financiële steun vanuit o.a. Saoedi-Arabië.

Verder hopen wij dat er een samenwerking zal plaatsvinden in het Europees parlement tussen de PVV (gaat u allen stemmen voor de goede zaak in juni) en het Vlaams Belang.

Het Vlaams Belang is namelijk ook Ons Belang !

Tristan

Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meep Meeeeeeeeeep Meep-Meep  

Mooi begonnen ...

De tijd raast in sneltreinvaart voorbij, de mens en zijn omgeving passen zich aan

Wie lang in het buitenland vertoefd heeft, komt in een heel andere wereld terecht en gelooft nauwelijks wat hij hoort en ziet.  Niet alleen zijn vroegere omgeving is grondig veranderd, maar ook de mensen. Zij bedienen zich van andere woorden, klemtonen verschillen en ook de toon is gewijzigd.  Dat komt omdat de mens zich door de jaren heen heeft aangepast, ook aan zijn taal.

Hierna enkele voorbeelden van nieuwe woorden die gedurende de laatste jaren aan onze taal toegevoegd werden :  chatten   deletetoets   dodehoekspiegel   bodyscan   lowbudgethotel   downloaden

Maar ook wie de wijzigingen dag na dag mee beleefd heeft, begint soms te twijfelen aan zijn taalgebruik. Vergis ik mij? Heb ik dat vroeger niet anders geleerd?

Woorden en uitdrukkingen die vroeger nog als fout beschouwd werden, hebben intussen bestaansrecht gekregen.  Dit geldt onder meer voor leenwoorden, dat zijn woorden en uitdrukkingen die aan een vreemde taal ontleend werden en in strijd zijn met het taaleigen van de overnemende taal.  Enkele voorbeelden:

 Uit het Duits (dit zijn germanismen) : vanzelfsprekend (selbsverständlig)  begeestering (Begeisterung).

 Uit het Engels (dit zijn anglicismen) : beforehand (op voorhand)

Andere leenwoorden worden dan weer nog steeds als fout beschouwd : bijvoorbeeld uit het Frans (dit zijn gallicismen) : laten weten (faire savoir)

Nog een opvallende verandering : woorden die jaren geleden nog van een bepaald geslacht waren, kregen er een geslacht bij. Enkele voorbeelden:

Wereld : vroeger vrouwelijk.  Nu vrouwelijk en mannelijk.

Wet: Idem

Brug: Idem

Het merendeel van de Vlamingen herinnert zich wel het ruggensteuntje ontleend aan het dialect (vooral in het Antwerpse) om in de meeste gevallen het geslacht van zelfstandige naamwoorden te bepalen

Wanneer men zegt: ne vent is het geslacht mannelijk.

Wanneer men daarentegen zegt: een vrouw is het geslacht vrouwelijk.

En wanneer men zegt: e kind is het geslacht onzijdig.

Nederlanders, die in hun omgangstaal veel dichter aanleunen bij de standaardtaal dan wij, bezitten dit hulpmiddeltje niet of in veel mindere mate. Vandaar dat er vanuit onze Noorderburen een permanente zij het eerder latente druk is op de geslachtsbepaling van zekere zelfstandige naamwoorden. En dat heeft dan weer tot gevolg dat de Vlamingen zich niet te veel mogen blindstaren op hun ruggensteuntje.

Zo zien we dat onze taal steeds in beweging is.  En dat is zowat het enige aan taal wat nooit verandert.

Raymond

Kent u haar nog, Gigliola Cinquetti, het prachtige Italiaanse meisje dat in 1964 het Eurovisie-Songfestival won met Non ho l'età ?  45 jaar geleden.  Inmiddels heeft ze haar età gevonden (leeftijd) want dat mooie ding is  nu 62 jaar, maar dat gelooft u nooit als u haar ziet.  Echt goed zingen, heeft ze nooit gekund, en het is er niet op gebeterd met ouder worden.  Dat verwacht ook niemand van haar.  En zeveren tegen mekaar, die Italianen... en doen of heel de wereld aan hun achterste hangt.  Maar Gigliola Cinquetti is in orde. Benieuwd of we weer denigrerende commentaren zullen krijgen in het week-end van de Platenruiter. Arrogante kerel, met zijn schreeuwerds en zijn commentaren van "ga-er-naast-liggen-maar-blijf-er-af."

Als het er op aankomt, de Marokkaanse bipatrides over de krullenbol te aaien, dan staat Lex Molenaar en zijn poco-redactie op de eerste rij.  Als binnenkort elke originele Antwerpenaar zijn abonnement heeft opgezegd bij de Frut, kan Concentra zijn drukpersen omschakelen om een Arabische stadskrant te worden.   De afdeling documentatie (foto's en afbeeldingen) kan dan opgedoekt worden, dat zal een flinke besparing opleveren. Of er nog veel kranten zullen verkocht worden aan de bipatride vrienden, zal moeten blijken.  Voor het moment alleszins, is de Pravda van Linkeroever niet populair in de allochtonenwijken ; trouwens geen enkel Vlaamse krant.

De stadsredactie doet maar : ieder heeftt echt op zijn eigen afgrond.

Onder de gedurfde titel "Waarom Mohamed geen Jan mag heten" laat een van de lijfeigenen van Molenaar zijn licht schijnen over de bemoeienissen van Marokko op onze burgerlijke stand. Met een artikel waarin iedereen evenveel gelijk als ongelijk krijgt, besluit de grote voorstander van de diversiteit als volgt :

En dan nog even dit. De verplichte namenlijst is ook in België nog niet zo heel erg lang geleden verdwenen. Tot diep in de jaren zestig circuleerde er ’bij ons’ een lijst met katholieke voornamen, waaruit papa’s en mama’s een keuze moesten maken. Officieel werd die lijst pas in 1987 afgeschaft, al was er waarschijnlijk toen al jaren geen enkele burgerlijke stand meer die de namenlijst nog gebruikte.

Het progressieve volkje met de beperkte herseninhoud heeft het nog steeds niet begrepen. En wij zijn het beu te blijven herhalen, dat al de toegevingen die gracieus gebeuren, enkel aanleidingen zijn voor de moslims, om Europa verder te islamiseren.

De islamonderdanige Frut