„Met een Engelstalige mastersopleiding bij filosofie krijg je de idiote situatie dat onze Duitse studenten Kant in het Engels moeten lezen”, zegt Douwe Draaisma, hoogleraar geschiedenis van de psychologie in Groningen.

Ni vir Blankies

 http://www.hetvrijevolk.com/?pagina=8058

Catalonië is één van de 17 autonome regio's van Spanje. De vier provincies Barcelona, Girona, LLeida en Tarragona hebben samen ongeveer 7 miljoen inwoners. De hoofdstad en verreweg grootste stad is Barcelona. Catalonië is de meest welvarende regio van Spanje, en heeft twee officiële talen: Catalaans en Castellano (Spaans)

Opgedragen aan Victor van Vosselaer

Halali, Halalo !  Ik heb de lievelings-gilbezem van vele Angeltjes-fans meegebracht : de bloemmooie Russische Anna Netrebko.  Ze bezit de stem van een nachtegaal, het lichaam van Aphrodite, ze beweegt als een tijgerkat en wie door één van haar blikken getroffen wordt, is voor de rest van zijn dagen een verloren man.  En wie dit allemaal overdreven vindt, zoekt het zelf uit. 

Het fragment komt uit La Traviata van Giuseppe Verdi, naar de roman La Dame aux Camélias van Alexandre Dumas.  De wulpse courtisane Violetta beleeft een passionele liefde met Alfredo, een rijkeluiszoon die ook niet veel meer kan dan rondhangen in de Parijse salons : fuiven, zuipen, gokken en jagen achter de rokken.  Een succesvolle hangjongere avant-la-lettre, maar braaf en dom.  De papa van Alfredo, de oude Germont, verzoekt Violetta haar onstuimige romance met zonemans te stoppen, want de naam van de familie staat op het spel, en tsjik en tsjak, en si en la : u weet hoe oude mannen kunnen zeuren en zeveren.  Zo gezegd, zo gedaan, Violetta laat Alfredo aan zijn lot over en zij trekt in bij een vroegere oude minnaar : veel poen, weinig harpoen.  Het kind heeft inmiddels vliegende tering gekregen en net voor ze het tijdige met het eeuwige zal verwisselen, komt Alfredo nog even goededag zeggen met zijn oude vader, die plots spijt heeft gekregen dat hij dit stel -een nietsnut en een poenjaagster- uit mekaar haalde.  Violetta flakkert nog even op, maar helaas, het sprookje is uit. Doek !

Toen deze opera in première ging in 1853 te Venetië, vond het publiek dit maar niks.  In die tijd was de thematiek actueel en daar hield men niet van ; opera behandelde steeds verhalen uit het verleden, of uit de wereld van de goden.  Deze confrontatie, uit het leven gegrepen, stond het puik van de bevolking niet aan. Intussen behoort La Traviata tot de kaskrakers.  Dit is een opvoering uit de Salzburger Festspiele van 2005 met de Wiener Philharmoniker in de orkestbak. Een strakke regie en een tijdloos, kil decor.  Dit kan enkel boeien met grote zangers en acteurs. En die zijn er : Netrebko en Villazon. Na de scheiding ontmoeten de twee gelieven elkaar toevallig tijdens een avondfeest  en de verwijten vliegen heen en weer.  Libiamo of "laten we vrolijk wezen..." Als wij Anna zien, zien we altijd vrolijk.

Uw Platenruiter

Gaudi : als u op de groene tekst links onderaan klikt, verschijnt een schitterende diavoorstelling met geluid. Om de beelden te laten verschijnen, moet u wel telkens even doorklikken.  Iets moet nog manueel gebeuren, anders worden we te lui.

Bijlagen:
gaudi.pps (4.7 MB)   

Het is niet evident om de dag van vandaag een wederwoord te bieden aan Bart de Wever, want al vlug word je in het rijtje geduwd van de jaloerse tegenstrever, die de tweede slimste mensch ter weireld zijn succes misgunt.

Gelukkig zitten wij in een cordon sanitaire, zodat wij ons door niemand de les moeten laten spellen, want wie uitgesloten wordt van de dialoog en van deelname aan het maatschappelijk debat, moet ook geen verantwoording afleggen over hoe of wat hij roept tot de voorbijgangers. 

Maar wees gerust, wij doen het niet onbeschaafd : wij spreken zonder complexen vanuit ons cordon elitaire .

In Gazet van Antwerpen krijgt De Wever vandaag nog maar eens de kans zijn zaagklanken tegenover Filip Dewinter te herhalen over diens boek Inch'Allah ? Enkele dagen geleden mocht neo-Belg Bart publiek trouw zweren aan politiek-correct belgië door luidop "Foei" te roepen tegen de partij "die mensen uitsluit" en vandaag is het een bisnummer. Hetzelfde dus,  maar wat langer.

"Het Vlaams Belang sluit mensen uit op basis van identiteit.  Dewinter zoekt een vijand naargelang van de angst die onder de mensen leeft. De gastarbeiders pikten de jobs in, de asielzoekers ondergraven de sociale zekerheid en nu bedreigt de islam onze waarden en normen".

Jammer genoeg moeten wij het stellen met enkel de lectuur van deze intellectuele quatsch en missen we de lichtelijk valse oogopslag van Bart De Wever bij deze woorden.

Geruisloos stapt hij dan over naar het inburgeringsbeleid, dat hij als voorzichtig-postief beschrijft en als dé oplossing voor de problemen. Zonder een woord te reppen over de islam. 

Maar intussen is beantwoord aan het hoofddoel :  Filip Dewinter met scherp beschieten. Wat de islam in Europa veroorzaakt, ontgaat onze grote denker en oppervlakkige praatvader.  De hachelijke toestanden in het onderwijs,  de negatie van het wetenschappelijk onderzoek, de aanslagen van de islam op de geestelijke vrijheden van het Westen, de onleefbaarheid voor niet-islamieten in vroegere volkswijken van de grote steden, de verbrijzeling van moeizaam verworven vrouwenrechten, de opruiende taal die in moskeeën gesproken wordt tegen onze beschaving, ... in de loense blik van De Wever wordt dit allemaal goedgemaakt via een inburgeringscursus. Hoe dom een slimme mensch kan zijn, staat vandaag in Gazet van Antwerpen op bladzijde 9

De Wever woont in een blanke omgeving en is een theoretische multicul-aanhanger, die zijn wijsheden haalt uit boekjes en een sporadisch gesprek met subsidie-allochtonen. Het past volledig in het patroon van zijn persoonlijkheid : wat Bart niet weet, weet hij toch. Omdat hij Bart is. En hij wil vooral opgenomen worden in the belgian society club.

By the way, Bart,  wat wilt ge doen met uw 10% van de stemmen ?  Zoals LDD, een regering vormen met de CD&V en de VLD ?  Dat zal nogal veranderingen teweeg brengen : precies die waar de Vlamingen zitten op te wachten.

Savat (vanuit zijn cordon elitaire)

http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=G7I27G67C

Nooit zou je denken dat Marie-Rose Morel baarmoederkanker heeft. Ze blaakt van levenslust, ziet er stralend uit, en haar modieuze hoofddoekje staat haar beeldig. En toch vecht zij tegen die vreselijke, levensbedreigende ziekte: 'Eind maart moet ik onder de scanner. Dan krijg ik goed of slecht nieuws. Het moét gewoon goed zijn. Ik ben 36 jaar. Dan ga je niet dood.'

'Na de eerste chemokuur van drie dagen gaf de PET-scan goede hoop', vertelt het Vlaams Belangparlementslid thuis in Schoten. 'De behandeling sloeg aan, de kankercellen werden teruggedrongen. Toen hebben we echt gefeest. Schitterend was dat. Op 23 maart start ik mijn derde kuur, en nadien moet ik weer onder de scanner. Dan gaan we het weten. Mijn mama is er nu al ziek van. Maar ik denk: dat zal goed nieuws zijn. En als het mislukt, ga ik mezelf wel wijsmaken dat het wél zal lukken. Dat wachten op die resultaten duurt een week. Vreselijk. Dat zijn de momenten dat ik schoonmaak, of bloemen plant in de tuin. Een jaar geleden was ik nog als vrijwilliger boompjes aan het verkopen voor Kom Op Tegen Kanker. Nooit had ik erbij stilgestaan dat zoiets ook mijzelf kon overkomen.'

Intussen hebt u twee chemokuren achter de rug. Eén keer dreigde onheil, toen u met een infectie op de spoedafdeling terechtkwam. Was u in paniek?

Marie-Rose Morel: 'Ik wist toen van niks meer, zo'n hoge koorts had ik. Mijn ouders voerden me naar het ziekenhuis en dachten dat ik doodging. Maar ik zat te zingen in de auto. Aan het ijlen wellicht, want achteraf herinnerde ik mij niks. Ik ben echt bang nogmaals zo'n infectie op te lopen.'

En toch wil u zondag een toespraak houden op het Vlaams Belangcongres over Europa, in Gent.

'Dat moet absoluut lukken ( Morel is lijstduwer op de Europese VB-lijst, nvdr. ). Onze campagnetournee Vlaanderen in Europa heb ik niet kunnen meemaken. Dat hebben we opgelost met een videoboodschap. Maar op het congres wil ik er persoonlijk bij zijn. De dokters hebben natuurlijk liever niet dat ik mij in een zaal met duizend man begeef, want met al die bacteriën is het gevaar op een infectie te groot. Afspraak is nu dat ik mag gaan als mijn bloeduitslag zaterdag goed is. En als ik langs de achteringang binnenkom en na mijn speech onmiddellijk weer vertrek, moet het toch lukken.'

Een kleine voorspelling: nog voor u een woord uitbrengt, krijgt u een staande ovatie.

'Ik zal waterproof mascara aandoen, want dan ga ik wenen. Ik ken mezelf: ik ween niet van verdriet, maar van emotie en blijdschap. Een vriendin zei me: je moet eens goed huilen, dat lucht op . Maar ik heb die behoefte niet. Ik lach veel liever.'

U hebt nog niet gehuild?

'Toch wel. Eén keer: toen mijn haar begon uit te vallen. Mijn papa was boos: hoe kan je dáár nu voor wenen? Toegegeven: die ziekte is levensbedreigend en is dus heel erg. Maar die kale plekken, dat is iets zeer visueels. Plotseling zie je dat er iets grondigs fout is. Eerst had ik mijn haar kort laten knippen. Maar toen het in plukken uitviel, heb ik het helemaal laten afscheren. Toen zag ik voor het eerst een zieke vrouw in de spiegel. Lijkbleek, met een kaal hoofd. Ik dacht: is dat Rozeke ? Dat vond ik echt heel erg.'

'Ik heb nu een pruik, maar ik draag ze nooit bij mensen die me goed kennen. Dan loeren ze alleen maar om te zien waar die pruik vastzit. Ik draag dus vooral sjallekes . Mijn oma droeg die vroeger ook. Zonder hoofddoekje ben ik echt een alien . Ik ben geen ijdeltuit - of toch misschien een beetje. Dan is zoiets echt wel confronterend. Ook al komt dat haar terug, en zelfs mooier dan voordien. Ik hoop dat ik blonde krullen krijg.'

Hoe reageren uw kinderen op uw kale hoofd?

'Voor hen zet ik altijd dat hoofddoekje op. De oudste, Alexander (5), mag wel 's avonds mijn hoofd met olie inwrijven. Hij vindt dat mooi, schattig en keilief . Precies een kuikentje, zegt hij. Marnix (2,5) vindt het griezelig. Ze hebben wel dolle pret als ik dan toch eens mijn pruik op heb. Dan kijken ze de hele tijd of ze er niet afvalt. De dag van mijn eerste chemobeurt was ook de eerste schooldag voor Marnix. Voor de allereerste keer ging hij naar de kleuterklas, en ik kon er niet bij zijn. Ik was diepbedroefd. Op zulke momenten moet je er als moeder toch echt bij zijn?'

Hoe hebt u uw kinderen het nieuws van uw ziekte verteld?

'Met een boekje: Mama heeft kanker . Daarin wordt dat mooi uitgelegd: met groene en gele monsters die in de buik van mama zitten. Ik heb hen verteld dat mijn haar zou uitvallen, dat ik zeer moe zou worden. Door mijn echtscheiding zijn ze maar één week op de twee bij mij. Ik probeer ervoor te zorgen dat ze niet te vaak hun doodzieke moeder in bed moeten zien liggen.'

Beseffen uw kinderen hoe erg u eraan toe bent?

'Neen. Ik heb hen ook niet gezegd dat ik dood kan gaan. Ook niet aan mijn nichtjes, die acht en tien jaar oud zijn. Eentje vroeg mij: tante Roos, gaat gij nu dood ? Mijn zus is longarts, en had het wel aan haar kinderen verteld. Als dokter kan zij dat plaatsen. Maar mijn eigen kinderen wil ik niet met dat scenario belasten. Ze zijn nog zo jong.'

Toen de ziekte eenmaal was vastgesteld, kreeg u meteen te horen dat er al uitzaaiingen waren. Een zware confrontatie?

'Zeg dat wel. Op 24 uur tijd veranderde ik van iemand die bruiste van energie in een doodzieke patiënt met baarmoederkanker, stadium vier. Ik dacht: er zullen wel acht of negen stadia zijn. Maar neen: stadium vier is het ergste. Ik ben nog een second opinion gaan vragen bij de gynaecoloog van mijn mama. Ik zat daar maar te lachen en te grinniken, maar die man bracht me meteen tot de realiteit: we zouden er serieus aan moeten werken. Toen wist ik het wel.'

Houdt u er rekening mee dat dit slecht kan aflopen?

'Na de tweede chemo ben ik vijf, zes dagen vreselijk ziek geweest. Toen flitste het door mijn hoofd: dát is dus doodgaan. Wat als ik er niet meer ben, wat met de kinderen, waar wil ik begraven worden? Maar gelukkig zijn dat maar flitsen. Ik zit daar niet permanent over te piekeren. In Alexanders klas hebben ze onlangs gesproken over het thema: mama is ziek. Hij was verschrikkelijk trots dat zijn mama iets had wat andere kindjes niet hadden! Ach, kinderen beseffen dat niet. Als binnen anderhalf jaar alles achter de rug is, weten mijn kinderen hier niks meer van.'

'Ik hoop dat ik niet herval. Dat is mijn grootste schrik. Ik heb sowieso al maar tien procent om te genezen. Maar een gynaecoloog voegde eraan toe: als je dit overleeft, heb je negentig procent kans om binnen de drie jaar een andere vorm van kanker te ontwikkelen. Meestal is dat botkanker. Dat kwam pas echt hard aan. Sindsdien is dat een loden deken die op mijn schouders rust. Moet ik dan nu zo hard vechten om over twee jaar een vogel voor de kat te zijn? Neen , zegt de dokter, want ook dán kunnen we u behandelen . ( zucht ) Ik wil in ieder geval verhinderen dat ik de komende vijftien jaar voor mijn kinderen een eeuwig zieke moeder ben.'

Kijkt u nu anders tegen het leven aan?

'Ik relativeer de zaken wel al langer, hoor. Na vijf jaar politiek kan dat niet anders. Hoofdzaken van bijzaken onderscheiden lukt me nu wel makkelijker, dat wel. Maar ik laat niet alles zomaar overwaaien. Ik wil mijn stempel blijven drukken.'

Op uw website blijft u inderdaad politieke beschouwingen neerschrijven. U hebt daar de energie voor?

'Ik wil dat absoluut voortzetten. Mijn kankerdagboek hou ik doelbewust afzonderlijk: je moet op een apart icoontje klikken om het te kunnen lezen. Ik wil niet dat men mij ervan verdenkt dat ik mijn ziekte politiek uitbuit.'

En toch: door alle aandacht die u nu krijgt, wordt u misschien alsnog verkozen, ook al bent u maar lijstduwer?

'De wonderen zijn de wereld niet uit. Dat probeer ik alvast te bewijzen door van deze kanker te genezen. Maar ik ben lijstduwer, en dat is een ondersteunende plaats. Mensen moeten niet voor mij stemmen omdat ik - ocharme - kanker heb. Wel omdat ik die vetpotten in Europa wil gaan uitschuren, zoals ik hier in België de vakbonden heb aangepakt.'

Dat u alleen op de Europese, en niet op de Antwerpse lijst voor het Vlaams parlement staat, nemen sommige partijgenoten u zeer kwalijk.

'Filip Dewinter ( lijsttrekker, nvdr. ) heeft het me nooit gevraagd! Men heeft vrienden in de politiek en men heeft er collega's. Met Filip kan ik samenwerken, maar we zijn nu eenmaal niet de beste kameraden. Ik ga niet op mijn knieën zitten om op zijn lijst te mogen staan. Lijstvorming is de autonomie van de lijsttrekker en Filip kent zijn stiel. Ik neem hem niets kwalijk.'

Dewinter vindt het een historisch gemiste kans dat het Vlaams Belang in 2007 Jean-Marie Dedecker niet heeft aanvaard op zijn senaatslijst. Vooral u hebt zich toen tegen de overkomst van Dedecker verzet. Geen spijt?

'Ik ben nog altijd uit het diepst van mijn hart tevreden dat ik die mens uit mijn mooi Vlaams Belang heb buitengehouden. Ik heb de jongste anderhalf jaar gezien dat Jean-Marie Dedecker de meest onbetrouwbare en bij momenten de meest boosaardige mens is die ik ken. Zijn standpunten wisselen om de twee weken en staan haaks op de onze. Hij is zelfs voor open migratie! Ik gruw van de manier waarop Dedecker met mensen omgaat. Wat hij gedaan heeft met dat boek van Jürgen Verstrepen ( de LDD'er die Morel ervan beschuldigde een relatie te hebben met partijgenoot Frank Vanhecke, nvdr. ) is van het meest crapuleuze dat ik ooit heb meegemaakt. In dat boek zijn we gruwelijk vernederd. Intussen is bewezen dat het verhaal over ons zogezegde liefdesnestje niet klopt, en die e-mails tussen Frank en mij zijn onecht verklaard. Maar Verstrepen heeft dat wel allemaal mogen doen onder de bescherming van Dedecker. Dat men mijn vechtscheiding gaat gebruiken om iemand politiek te schaden is ongezien. De menselijke schade is enorm. Intussen ben ik gescheiden met volledig eerherstel, maar wie interesseert het nog?'

Sinds uw ziekte bekend is geraakt, kreeg u al 30.000 e-mails. Welke hebben u het meest geraakt?

'Sowieso die van mensen die ik in jaren niet had gezien: juffen van de balletschool, klasgenootjes, ex-vriendjes, zelfs moeders van ex-vriendjes. E-mails van zeer gelovige mensen hebben me ook geraakt: van christenen, joden, islamieten, boeddhisten, noem maar op. Ik kom uit een katholieke familie, ben passief gelovig, maar geen kerkganger. Veel mensen putten kracht uit hun geloof, en dat werkt aanstekelijk.'

Uw geloof flakkert op?

'Misschien wel. Veel mensen worden door hun ziekte boos op God. Ik niet. Ik maak afspraken: zeg, jongen, ge gaat toch zorgen dat dit in orde komt .'

U bidt?

'Dat is een vorm van bidden. Ik ga niet op mijn knieën zitten met een paternoster, maar ik maak wel afspraken met die van hierboven . Mijn mama gaat zelfs naar Scherpenheuvel kaarsen branden en bidden. De jongste jaren ben ik alleen als toerist kerken binnengestapt. Nu is dat anders. Mijn zus woont in Bornem en daar staat een kapelletje. Daar ben ik al binnengestapt, jawel.'

Kreeg u al reacties van mensen van wie u het niet had verwacht?

'De eerste bos bloemen die hier werd afgeleverd, kwam van (minister-president) Kris Peeters (CD&V). Als die smerige kanker voor iets heeft gezorgd, dan wel voor de doorbreking van het cordon sanitaire! Uit alle mogelijke hoeken heb ik e-mails ontvangen. Ook van linkse partijen. Niet zomaar wat beleefdheidsformules, maar echt hartelijke boodschappen. Maar eigenlijk was het cordon al doorbroken na die smeerlapperijen van enkele maanden geleden, toen die zogenaamde e-mails uitlekten. Al waren het toen vooral vrouwen die mij steunden.'

U put er energie uit?

'Ik blijf bezig. De chemo heeft bijwerkingen. Een boterham smaakt naar rubber, als ik water drink, lijkt het vloeibaar metaal. Rozenbottelthee met een appelsienschijf, dat lukt gek genoeg wel. Je concentreren is moeilijk. Een dagboek bijhouden lukt nog net. Maar áls dit slecht afloopt, dan hebben mijn kinderen toch dat dagboek. Als ze een jaar of twaalf, dertien zijn, gaan ze dat graag lezen. Daar gaan ze zeker iets aan hebben.'

 Peter De Backer

Peilingen zijn peilingen, verwachtingen zijn verwachtingen, en verkiezingsuitslagen zijn ... helaas geen vaststaande feiten meer waarin we rotsvast kunnen geloven. Sedert er met computers gestemd wordt, is er heel wat aan de hand, om te twijfelen aan de juistheid van de stem van het volk.

We zijn steeds zeer omzichtig geweest in het interpreteren van geruchten en het becommentariëren van "rare toevalligheden" als het om verkiezingsuitslagen ging. Zolang er geen concrete bewijzen van fraude zijn, is het moeilijk te blijven hameren op misbruiken of vervalsingen.  Onmiddellijk staan de tegenstanders klaar met de beschuldigende vinger : "Slechte verliezer", ook als de klager niet in het verliezende kamp staat. Zoals in 2006 tijdens de gemeenteraadsverkiezingen : Vlaams Belang ging niet achteruit, maar door de hoge verwachtingen die anderen de partij in de schoenen hadden geschoven, kon men roepen bij een status quo : "Zie, ze verliezen, joepie !"

Wij tillen niet zwaar aan de peiling die gisteren door de VRT/de Standaard werd kenbaar gemaakt.  We kunnen ons levendig voorstellen dat de de vrienden van de N-VA stralen en dat al diegenen die op verlies staan, toch nog blij zijn, omdat vooral Vlaams Belang achteruitgaat.

Zo is het altijd geweest en zo is het vandaag niet anders.

Het enige wat we wel vrezen, is dat de uitspraak van Louis Tobback van een aantal jaren geleden meer en meer algemene ingang heeft gevonden : "Alle middelen zijn goed, om hen te bestrijden".

In de voorbije dagen heeft een van onze reageerders een ernstige studie gewijd aan het electronisch stemmen.  Dit naar aanleiding van de uitspraak van het Duitse Grondwettelijke Hof, dat de computerstem bant. Ook in Nederland zijn de ervaringen nefast en ontluisterend en wordt de stemcomputer uitgesloten.

En hoe is de toestand in het fijne land B ?  Waar partijpolitiek de overheidsdiensten overwoekert ?  Waar syndicale bevelen en eisen de wetten van het land en de reglementen opzij schuiven ?  Waar kabinetsmedewerkers, gebruikmaken van de grote ministriële paraplu om het gerecht onder druk zetten ? Hoe reageert dit land op de fraudegevoeligheid die eigen is aan  stemcomputers ?  Hoe gaat men in dit land om met vertrouwen en wantrouwen van de burgers ?

Wij hopen in de loop van volgende week voldoende elementen verzameld te hebben om ze u voor te leggen. Dan kunnen een aantal tegenstanders al beginnen janken bij voorbaat, dat wij slechts verliezers zijn.  Want zij zijn faire winnaars.

Ray 

De verkiezingscampagne is begonnen, zoveel is duidelijk. Verschillende partijen pakken dezer dagen uit met paginagrote advertenties in de kranten, maar wie in de pers op zoek gaat naar het verkiezingsprogramma van het Vlaams Belang kan zich die moeite beter besparen. Uitgevers en redacties hebben immers gezamenlijk beslist betaalde advertenties van onze partij te weigeren. Echt democratisch is dat allemaal niet, maar daar willen we het hier niet over hebben. Laten we het even hebben over de blijde boodschap van de CVP, excuseer CD&V…

“Vlaanderen wacht niet”, luidt de kop, boven een foto van wonderboy Kris Peeters. “Wij steken onze energie liever in de economie, in verstandige ecologie, in een sociaal Vlaanderen. Niet in gepalaver of gezeur.” Wat bedoelen ze daarmee? De communautaire onderhandelingen? De beloofde ‘grote staatshervorming’? De splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde? “Gepalaver en gezeur”?

‘Wij pakken de crisis aan’, klinkt het nog. Jaja, dat hebben we gezien de voorbije weken en maanden. De regering mocht niet vallen over de mislukte communautaire dialoog, want de crisis moest worden aangepakt en Fortis moest gered worden. We hebben allemaal gezien wat voor een beschamende puinhoop ze daarvan hebben gemaakt. Of, om de gevleugelde woorden van Yves Leterme te gebruiken: ‘ach, wie gelooft die mensen nog’.

De wachtlijsten in de gezondheidszorg zijn niet weggewerkt. Er zijn geen opvangplaatsen voor jongeren met drug- of psychische problemen, geen opvangplaatsen voor criminele jongeren. De gevangenissen zitten nog altijd overvol, ook al ontsnappen er om de haverklap zware gangsters, als ze al niet vrijkomen wegens ‘procedurefouten’. Brussel-Halle-Vilvoorde is bij gebrek aan “5 minuten politieke moed” nog altijd niet gesplitst. Van ‘goed bestuur’ en een grote staatshervorming komt niks in huis. De slogan “Vlaanderen wacht nog altijd” was dus dichter bij de waarheid geweest.

@ VB

Superflik Glenn Audenaert (hoofd van de federale gerechtelijke politie) verkondigt  dat een splitsing van het gerechtelijk arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde de veiligheid van de bevolking in de Vlaamse Rand en in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest in gevaar brengt.

Op het vlak van de misdaad vormt Brussel-Halle-Vilvoorde namelijk één geheel. Criminelen houden zich doorgaans op in Brussel, maar plegen hun feiten - gijzelingen, overvallen, diefstallen in de Vlaamse Rand! "Misdaadfenomenen overschrijden de gewestgrenzen", aldus Audenaert, die benadrukt dat Brussel de uitvalsbasis bij uitstek is voor criminelen allerhande.

Bij een splitsing van het gerechtelijk arrondissement zouden in de Rand gevatte criminelen voor Nederlandstalige rechtbanken verschijnen. "Dat zal de rechtsbedeling danig bemoeilijken", waarschuwt Audenaert. "De doorgaans Franstalige of anderstalige daders moeten dan in het Nederlands berecht worden. Dat leidt binnen de kortste keren tot procedures bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens". Ook professor Brice De Ruyver noemde de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H-V "een idiotie en een cadeau aan het misdaadmilieu". Om dit zogezegd te verhinderen gaan beide intellectuelen BHV niet splitsen. Belgische chantage, gangsters gebruiken om BHV toch niet te moeten splitsen. Zouden die twee dat zelf verzonnen hebben? 

Wat is de situatie vandaag? België telt 27 gerechtelijke arrondissementen (met een eigen parket, een rechtbank van eerste aanleg, een rechtbank van koophandel en een arbeidsrechtbank). Het gerechtelijk arrondissement B-H-V bevat nu de 19 gemeenten van Brussel-Hoofdstad (992.000 inwoners) + de 35 gemeenten van het arrondissement Halle-Vilvoorde (556.000 inwoners). Het gerechtelijk arrondissement BHV is nu vier keer zo groot als een gemiddeld arrondissement, werkt met twee taalregimes (eentalig Nederlands in Halle-Vilvoorde, tweetalig in Brussel), en ligt verspreid over twee provincies en over twee gewesten met hun eigen reglementering en beleid. De tweetaligheid in Brussel betekent in praktijk dat de Vlamingen tweetalig moeten werken. De Franstaligen,  vaak in hogere posities, blijven vasthouden aan hun eentaligheid en hoeven dus minder dossiers te verwerken. De Vlamingen krijgen daarentegen Vlaamse en Franstalige dossiers.

Het argument van superflik Audenaert en professor De Ruyver houdt geen steek en is pure demagogie. Eén voorbeeld, een Brusselse misdadiger pleegt vandaag een misdaad in Tervuren en wordt er gevat op de Moorselsesteenweg, Tervuren is een gemeente uit de Vlaamse Rand.  De Franstalig crimineel zal voor een Nederlandstalige rechtbank verschijnen want Tervuren behoort tot het gerechtelijk arrondissement Leuven en is eentalig Nederlands. Volgens de bewering van de beide intellectuelen zou de Franstalige misdadiger een procedure kunnen starten bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
Kunnen beide heren mij ook eens uitleggen wat na een splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H-V het verschil  zou zijn tussen een misdadiger die in diezelfde Moorselsesteenweg gevat wordt, maar nu op grondgebied Zaventem, gerechtelijk arrondissement Halle –Vilvoorde. En wat met een Vlaamse misdadiger uit Brussel die gevat wordt in het gerechtelijk arrondissement Nijvel? Alles in het Nederlands zo niet naar het  Europees Hof?

Een eigen rechtbank voor Halle-Vilvoorde garandeert een specifiek vervolgingsbeleid, afgestemd op de noden van Halle-Vilvoorde die merkelijk verschillen van die van de Brusselse agglomeratie. In oktober 2008, toen Jo Vandeurzen minister van Justitie was had hij een nota klaar over de hervorming van het gerechtelijke arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde door de oprichting van twee rechtbanken. Een Franstalige rechtbank zou bevoegd zijn voor de 19 gemeenten van het Brussels gewest. De andere, Nederlandstalige rechtbank, zou hetzelfde territorium bestrijken plus Halle-Vilvoorde. Het scenario zou het einde betekenen van de mogelijkheid van Franstaligen uit de rand om hun rechten te laten gelden in het Frans. Het bleef bij een nota!

De nieuwe CD&V-minister Stefaan De Clerck heeft onlangs een uitgebreid plan neergelegd om een reeks sterk verouderde gevangenissen te vervangen door nieuwe. Wat de minister van CD&V wel vergeten is, is een gevangenis te voorzien in Halle-Vilvoorde. De gevangenissen van Vorst, Sint-Gillis en Berkendael verdwijnen en zouden vervangen worden door drie projecten (Brussel I, II en III) niets in Halle-Vilvoorde. Bij een aanhouding is het zo dat de voorlopige hechtenis dient uitgezeten te worden in een huis van arrest van het gerechtelijk arrondissement. Een gesplitst gerechtelijk arrondissement vereist dus ook een gevangenis.  Was het niet één van de verkiezingsbeloften van zowel CD&V en open-VLD om het gerechtelijk arrondissement volwaardig te splitsen?  Het is onverantwoord en een zoveelste toegeving aan de Franstaligen om dan ook geen gevangenis te bouwen in Halle-Vilvoorde. Een zoveelste gebroken verkiezingsbelofte!

Een toemaatje voor de vrouwelijke lezers: Superflik Audenaert vindt de vervrouwelijking van het magistratenambt een slechte zaak. Vrouwelijke magistraten zijn, vanwege de combinatie met het moederschap, veel minder beschikbaar voor het werk dan hun mannelijke collega's. “Dat schept acute problemen bij het parket en voor het onderzoek”, aldus Audenaert. Misschien iets voor het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van chef De Witte ?

Johan Slembrouck

http://www.johanslembrouck.be:80/

Uit La Giaconda van Amilcare Ponchielli (1834-1886 ) "De Dans der Uren", een ballet-intermezzo. Ook als u Ponchielli niet kent, zal deze melodie u bekend in de oren klinken.  De nu practisch vergeten componist was leraar aan het Conservatorium te Milaan waar hij les gaf aan ondermeer Mascagni en Puccini

Het kan niet ontkend worden: hoe uithuizig Willem Elsschot soms ook was, toch  hechtte hij heel veel belang aan zijn gezin. Centraal daarin stond de figuur van Fine, zijn vrouw Als hij niet met haar getrouwd was geweest, zou hij (nog) veel minder geschreven hebben. Hij kwam er zelf herhaaldelijk voor uit: "Ik heb geen fantasie, ik schrijf gewoon op wat ik zie, en wat onze Fine vertelt".

Fine was heel levendig, heel spraakzaam en kon vinnig vertellen en zou zich door niemand uit haar lood laten slaan. Ze was heel vatbaar voor humor en ze zag de zaken nuchter. Ze heeft een groot aandeel in zijn werk gehad. Elsschot luisterde steeds oplettend naar haar. En waren er mensen die ze niet goed kon uitstaan, dan liet ze hem duidelijk verstaan dat hij ze niet in huis moest halen.  Dan gaf hij toe, het was haar domein.  Als zij haar veto stelde, was het gedaan. Ze kwam uit een heel gewoon milieu, had geen studies gedaan, maar ze was een vrouw met een feilloze geraffineerde smaak. Wat dat betreft heeft Fine waarschijnlijk meer gegeven aan hem dan dat ze van hem gekregen heeft

Ze had de allures van de meesteres des huizes met een haast dierlijke liefde voor de kinderen, die "jong" van haar, die trouwens voor haar door het vuur zouden gegaan zijn.

Haar schoonzoon Kelner, een Waal, heeft dat met een prachtige uitdrukking getypeerd: "La Reine-Mère".

Toch wordt in het Elsschot-oeuvre de relatie tussen Fine en Fons romantischer voorgesteld  dan ze in werkelijkheid was, al was ze alles wel beschouwd zeker de moeite. Dat Fons thuis maar al te graag een goed glas wijn of een stevige borrel jenever lustte zinde haar niet, maar kon nog net door de beugel. Het lag evenwel voor de hand dat deze twee sterke karakters wel eens moesten botsen. Het ging er dan aan toe zoals in de meeste huwelijken: hoe dikwijls ze ook van mening verschilden of kibbelden, elkaar missen konden ze niet. Wel was er tegelijkertijd een sfeer van onderhuidse spanning aanwezig. Fine bevond zich meestal in de keuken of boven in de naaikamer, haar twee domeinen  In de naaikamer hield ze zich dan bezig  met kranten lezen, muziek beluisteren of naaien. Terwijl hij soms beneden langs de borrelkast ijsbeerde en haar cassante toespelingen op zijn hang naar die kast in koop moest nemen.

Met het ijsberen was er zijn bromberen, het in zichzelf spreken.  Dat was zijn manier van nadenken: niet neuriën, maar mompelen. Naar buiten toe bleef hij de totaal ongenaakbare man, die ook in het feestgewoel in zichzelf gesloten bleef. Nooit werd hij uitbundig, hij bleef integendeel meestal heel gereserveerd.  Te midden van het vrolijkste tumult handhaafde hij een vorm van afwezigheid, hield hij hen die hem fysiek bijna aanraakten op een gereserveerde wijze op afstand.

We zijn midden de jaren 1950, de kinderen zijn al lang het huis uit, de wilde jaren zijn voorbij, en toch viel er altijd wel iets te beleven ten huize Elsschot. Maar dat wordt stof voor een van mijn volgende bijdragen.

Raymond.

De cijfers

Gents sp.a-gemeenteraadslid Anne Schiettekatte dient haar ontslag in. Ze was bevriend met de geschorste Peter De Wolf en hielp hem door een valse verklaring af te leggen. "Ik dacht te handelen zoals ik moet handelen naar echte vrienden toe. Het was niet de bedoeling om zo'n heisa te veroorzaken", aldus Schiettekatte.  Het gemeenteraadslid legde in verband met een ongeval, waarbij korpschef Peter De Wolf in februari betrokken was, een valse getuigenis af en had ook de burgemeester verkeerd geïnformeerd. Tegen De Wolf en twee anderen van de Gentse politietop loopt momenteel een opsporingsonderzoek naar vervalsen van het pv dat na het ongeval werd opgesteld.

De Wolf had verklaard dat hij iemand anders met zijn dienstvoertuig had laten rijden en dat hij zelf niet in de wagen zat op het moment van het ongeval. Nu blijkt dat hij wel degelijk aan het stuur zat.
Schiettekatte wil "in het belang van het verdere onderzoek" geen verdere verklaringen afleggen. "Ik ben ook maar een mens", besluit ze.

***

"Ik ben ook maar een mens" zegt mevrouw Schiettekatte en laat ze de hemel danken dat ze lid is van de SP-a : als ze Vlaams Belanger was, kwam ze vanavond op televisie in een extra-nieuwsuitzending.

Ouverture uit Donna Diana van Reznicek