Wij lopen niet met onze kalashnikov in de straat te vuren van enthousiasme als we de naam van de Navo horen uitspreken tijdens een zoektocht van die oorlogsmachine-in-vredestijd  naar een nieuwe baas.

De Navo is een van die veilige aanlegplaatsen voor politici die in eigen land uitgekeken zijn op hun openbare mandaten en hopen op internationale erkenning voor hun talenten. Een nieuwe benoeming van een secretaris-generaal wordt voorgesteld aan de dommige burgers als een eer voor hun natie. "Kijk nu eens, dommige burgers, onze Bleke-Man-met-druppels-onder-de-neus is uitverkoren als hoogste Piet zonder uniform bij de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie".

Achter de internationale schermen wordt hoofdzakelijk gespeurd naar een serviele kerel, die vooral geen blijk zal geven van persoonlijke inzichten, iemand die bij Poetin geen pootjelap zal doen, iemand die dus nooit Karel de Gucht mag heten.

De Navo heeft een Europese gérant nodig die op de winkel let, die door de militairen en de Westerse diplomatie opengehouden wordt en militair bewaakt door Amerika.  Een brave Europeaan die er verzorgd voorkomt, een beetje Engels spreekt (erg goed moet dat niet zijn, luister maar naar de huidige secretaris-generaal, Jaap De Hoop-Scheffer), die protocols respecteert en die bij officiële diners niet uitroept, dat er te veel zout in de soep is. 

In elke Navo-lidstaat vind je zulke figuren.  Het land B heeft er ooit twee geleverd : Spaak en Claes. Die laatste speelde zelfs piano.  Maar hij speelde ook vals en werd daarom teruggeroepen.

Nu over tot het ernstige nieuws van de dag : de Deense premier Rasmussen ligt goed bij alle Navo-lidstaten, behalve bij de Turken, Want die geloven dat Rasmussen zelf beledigende cartoons heeft getekend. En er is meer :

Turkije staat niet achter de kandidatuur van de Deense premier Anders Fogh Rasmussen voor de opvolging van Jaap de Hoop Scheffer als secretaris-generaal van de NAVO. Dat heeft een prominent Turks parlementslid dinsdag gezegd.

Rasmussen wordt gezien als de belangrijkste kandidaat voor de NAVO-post, die in juli vrijkomt. Maar Turkije heeft bezwaren tegen Rasmussen, zei dinsdag Suat Kiniklioglu, buitenlandexpert van de partij van premier Recep Tayyip Erdogan. Die bezwaren komen voort uit Rasmussens opstelling ten tijde van de Deense cartooncrisis, zijn veronderstelde verzet tegen Turks lidmaatschap van de EU en zijn houding ten aanzien van Koerden.

"Het is onacceptabel dat er iemand aan het hoofd van de NAVO zou komen te staan die in het verleden op botte wijze met onze waarden en geloofsovertuigingen is omgegaan", zei Kiniklioglu, verwijzend naar Deense cartoons van de profeet Mohammed, die in 2006 tot rellen leidden in de moslimwereld. Rasmussen sprak zich indertijd uit voor de vrijheid van meningsuiting.

Rasmussen zou ook gezegd hebben dat Turkije nooit lid zou worden van de Europese Unie. Denemarken zou daarnaast niet bereid zijn de uitzendingen van een Koerdische satellietzender te stoppen die volgens Turkije een propagandamedium is van Koerdische rebellen.

"Het is een problematische man", aldus Kiniklioglu. Volgens hem zou Turkije liever de Canadese minister van defensie Peter MacKay zien als secretaris-generaal van de NAVO. MacKay heeft echter al gezegd zijn huidige baan niet te willen opgeven.

In principe heeft Turkije het recht een veto in te zetten bij de benoemingsprocedure van een nieuwe secretaris-generaal. Maar benoemingen vinden traditiegetrouw plaats op basis van consensus. Het wordt volgens kenners dan ook erg lastig voor Turkije om zijn verzet vol te houden als de andere 25 landen achter Rasmussen blijven staan.

***

Een voorspelling ? De Turken zullen hun verzet  vermoedelijk opgeven en die toegeving zal als pasmunt gebruikt worden om hun toetredingsdossier bij de EU op te smukken.  Officieel heeft het een niets met het ander te zien, maar we weten hoe de internationale partituren mekaar beïnvloeden.  Wacht maar tot Obama in Ankara begin april zijn grote entrée zal maken.

En van Rasmussen zijn de Turken inmiddels verlost als kritische stem in Europa.

Ray

http://www.angeltjes.net/

 Afbeelding verwijderd op verzoek van de fotograaf

Op maan- en dinsdag 23 en 24 maart 2009 zijn wij er even tussenuit.

Op die dagen verschijnen er slechts enkele vooraf geplaatste stukken, ondermeer

van onze literaire medewerker Raymond. Ook het bijhuis, Angeltjes.net  is gesloten.

Met dank voor uw begrip.

De redactie

In de Standaard heeft Geert Sels een degelijk overzicht geschreven over de indrukwekkende carrière van Nand Buyl, de acteur, de directeur van de KVS, de echtgenoot van Chris Lomme, de Schipper naast Mathilde, en de bescheiden, weinig toegankelijke man.  Voor Nand Buyl was er alleen maar theater in het leven.  Hij heeft enige tijd deel uitgemaakt in de jaren '70 van de Raad van Advies voor Toneel, vanuit zijn directiefunctie in de Brusselse KVS. In het raam van het Cultuurpact moesten de leden zich ook bekennen tot een politieke strekking.  Voor Nand Buyl was dat de liberale, maar hij was voor alles een man die wilde ijveren voor het theater.  

Tijdens het televisiegesprek met Jay Leno liet president Obama zich ontvallen, dat hij net zo goed kan bowlen als deelnemers aan de Special Olympics, de spelen voor mensen met een verstandelijke handicap. Na de uitzending telefoneerde hij onmiddellijk met de voorzitter van de Special Olympics om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor zijn ongepaste verspreking.

ANTWERPEN - 'Politiekers hebben geen kloten meer aan hun lijf. Neem nu die Lange Wapper: een triestige affaire. Neem goeie beslissingen, zeg ik dan, laat dat toch niet over aan het volk. Antwerpen is een stad van tunnels. Het zal nooit een stad van bruggen zijn, dat is dertig jaar geleden al bewezen en beslist.' Graaf Daniël Le Grelle, 86 intussen, maar nog altijd niet te stuiten.

In de zomer wordt hij 87. Hij vindt dat het welletjes is geweest en geeft het voorzitterschap van het Poldermuseum in Lillo uit handen. Ook zijn Vereniging Cornelis Floris, waarmee hij decennialang gevochten heeft voor ons erfgoed, zal het eerstdaags zonder de verbazend kwieke graaf Le Grelle moeten rooien.

'Ik ben zo oud geworden door hard te werken', zegt hij. 'Wat ik nog wél doe is schrijven en mijn archieven in orde brengen. Vandaag vergelijken met veertig jaar geleden en filosoferen over hoe de toekomst eruit zal zien. Wat ik níet meer doe, is naar al die vergaderingen gaan, ook niet die van het Poldermuseum en de fanfare. Neen, ook niet die van Cornelis Floris, al moet ik daar nog officieel afscheid nemen, in oktober. Ze moeten zelf hun plan maar trekken.'

'Nu, Cornelis Floris is veel minder nodig dan vroeger. De vereniging heeft haar nut gehad, nu Antwerpen geen barbaren meer kent als Frans Tijsmans en Frans Detiège (resp. CVP-schepen van Openbare Werken en BSP-burgemeester, nvdr.). Alles braken die af. Ze wilden van de hele stad een Luchtbal maken, met betonnen blokken rond het stadhuis. Kunt ge 't u voorstellen?'

'Het Poldermuseum heb ik gesticht, op 15oktober 1959! Maar eerst had ik de vzw Heemkundige Kring van de Antwerpse Polder opgericht, met onder anderen pastoor Eelen van Wilmarsdonk en Staf De Lie van Berendrecht. Ze zijn allemaal dood, behalve Staf en ik. Oorderen, Wilmarsdonk en Lillo-dorp werden toen gesloopt voor het eerste tienjarenplan van de havenuitbreiding. De mensen die onteigend waren, gaven hun potten en pannen aan de pastoor. Die wist daar absoluut geen blijf mee, en zo is het begonnen. Hà, dat nieuw Museum aan de Stroom, dat is een kopie van ons museum! Wat toen gebeurde is inderdaad de achtergrond geworden voor die tv-serie Terug naar Oosterdonk. Maar daar heb ik nooit naar willen kijken. Die was historisch niet correct, die was geromantiseerd. Nooit wil ik het zien. Ik wou een historische film over de Polder.'

'Och, vergis u niet, in Antwerpen interesseerde zich geen kat voor de Polder. Wij waren een vergeten uithoek, een verloren hoek aan de grens, waar in en na de oorlog vreselijk gesmokkeld werd. Boter vooral, op de boerentram en zo. Maar ik zei: er zijn geen verloren hoeken. Vijftig jaar heb ik me daarvoor ingespannen. De CVP is me toen komen vragen, maar ik deed niet aan politiek. Tot ze me overtuigd hebben, op voorwaarde dat ik altijd mijn mening zou kunnen zeggen - wat toen niet evident was in de politiek - en dat ik altijd vrij zou mogen stemmen. Dat ik me mocht onthouden als de rest van de CVP de begroting goedkeurde. En zo is het ook dertig jaar gegaan. Toen al wilden ze weer van mij af. Als ik opstond om iets te zeggen in de gemeenteraad, kwamen ze luisteren. Hij is weer bezig...'

'Ik veegde mijn klak aan de partijtucht. Nu klinkt dat allemaal raar en jonge journalisten geloven zoiets niet, maar tot diep n de jaren tachtig heb ik meegemaakt dat de partij altijd vooraf zei hoe er moest gestemd worden.'

'Ik was niet op mijn plaats binnen de CVP. Dat waren allemaal mensen van de Nationalestraat 111, van het ACV en het ACW dus, en die beslisten over alles. Ik was een standenloze. Een standenloos en conservatief christendemocraat, inderdaad. Vijfmaal achtereen gekozen dankzij mijn voorkeurstemmen! Maar ik zie nu in dat ze vroeger foefelden met de voorkeurstemmen, àlle partijen. Er werd gearrangeerd. De lijst moest worden gerespecteerd, anders zou de partij zich vergist hebben en dat was ondenkbaar. Bij de tellingen in de Stadsfeestzaal werd er dan op een bepaald ogenblik van de verkiezingsavond gezegd: zé komen nog bijeen vanavond. Wie ze waren, werd nooit duidelijk, maar direct na de verkiezingen werd dus nog nagekaart vooraleer de resultaten officieel bekendgemaakt werden. Nu voor mij alles voorbij is, begrijp ik het allemaal veel meer. Onnozel en naïef dat ik toen was! Duizenden stemmen hebben ze me afgepakt in de Stadsfeestzaal! En een voorkeurstem was toen veel meer waard dan nu.'

'Hier, een verslag van een vergadering van de CVP Antwerpen van 7september 1964: Le Grelle haalt in de poll 25.039stemmen! En wat zegt mijn grote vijand Tijsmans verderop in het verslag? Dat de partij Le Grelle best op zijn plaats laat staan. Ze moesten en ze zouden de mensen hebben die de partij had aangeduid.'

'In Antwerpen wordt veel geluld en weinig gedaan. Maar wie souffleert vandaag de partijen? Welke zijn de machtsverhoudingen? Vroeger werd de Antwerpse politiek gedomineerd door al die partij-vzw's. Er zouden er op een bepaald moment duizend van bestaan hebben. Dé vraag in de partijen na elke verkiezing was toen: wie krijgt nu welk postje in welke vzw? Maar vandaag stel ik me toch vragen. Welke vzw's bestaan er vandaag nog, vraag ik mij af. Wat of wie is er in de plaats gekomen?'

'Mogelijk verloopt het vandaag allemaal meer democratisch dan in mijn tijd. Maar de politiekers van vandaag hebben geen kloten aan hun lijf. Ze durven geen beslissingen nemen. Achttien jaar geleden, in ons vorige vraaggesprek (in 1991, de stad zat toen in een diepe maatschappelijke crisis, nvdr.) bepleitte ik strenge beslissingen in een consensus onder alle partijen, omdat het crisis en dus oorlog was. Is dat niet heel actueel? Heb ik het toen niet voorspeld?'

@ Het Nieuwsblad

 Georgette Hagedoorn

Literatuurliefhebbers zullen zich ongetwijfeld herinneren dat er ongeveer twee jaar geleden heel wat te doen was rond het feit dat ene Liane Bruylants zich meer dan vijftig jaar na de feiten kenbaar maakte als maîtresse van Willem Elsschot. Echt verwonderlijk was dat nochtans niet want Elsschot stond ervoor bekend een zeer zinnelijke man te zijn. Dat hij voor zijn twintigste al vader werd wijst daar misschien al op. In 1901 ontmoette hij op de kermis zijn latere echtgenote Fine en maakte haar zwanger. Maar in plaats van zich om haar lot te bekommeren maakte hij grote sier in studentenkringen.  Na zijn studies week hij nog eens uit naar Parijs en beleefde ook daar de nodige avonturen. Pas nadat hij in 1908 weer een beetje op aarde was teruggekeerd, zocht hij opnieuw toenadering met Fine en hun zoontje Walter. Hij liet beiden naar Rotterdam komen alwaar het huwelijk werd afgesloten. Hij was heel lang puber gebleven, maar eindelijk nam hij dan toch zijn verantwoordelijkheid op. En aansluitend maakte hij misschien wel de gelukkigste tijd van zijn leven door. Elk jaar kwam er wel een kindje bij en in die periode was hij een perfecte echtgenoot. Maar dat liedje bleef niet duren. Vanaf 1932 – hij was toen 50 jaar – was langs zijn kant het echtelijke vuur gedoofd  en ging hij weer de versiertoer op.

Willem Elsschot was een notoir aanbidder van vrouwelijk schoon, die het met de huwelijkstrouw inderdaad niet zo nauw nam. En hoewel hij met zijn 1,68 m voor 76 kg niet bijster een aantrekkelijke man was, viel hij wel in de smaak bij het andere geslacht. Blijkbaar werkte zijn status als topauteur erotiserend want aan aanbidsters was er echt geen gebrek. Eigenaardig genoeg zijn er hiervan weinig namen bekend. Alleen uit zijn mooie brieven aan Georgette Hagedoorn, de jonge weduwe van Martine Nijhoff, valt uit te maken dat er tussen die twee daadwerkelijk iets gebloeid heeft. Hij was zeer verkikkerd op haar en de affectie was wederzijds: ook van haar zijn er passionele brieven gevonden.

De geruchtenmolen wou ook dat hij iets zou gehad hebben met de al oudere Christina van der Tak, de “trouwe vriendin” aan wie hij “Villa des Roses” opdroeg, maar wat dit betreft is het bij veronderstellingen gebleven. Wellicht is het ooit bij een puur platonische verhouding gebleven?

Maar zoals gezegd waren er maîtresses bij de vleet. Hij had er dan ook zijn dagelijks leven op ingesteld. Hij had zijn bureau thuis en omstreeks vier uur ging hij zijn brieven posten. En dan duurde het tot ongeveer negen uur vooraleer zijn huisgenoten hem zagen thuis komen.  Naar wat hij gedurende die vijf uren uitspookte had iedereen het raden naar, niemand van zijn huisgenoten heeft er evenmin ooit naar gevraagd. Bij zijn thuiskomst zei hij tegen Fine “Vrouw”, dat was alles,  niet meteen de attitude van een echtgenoot die tuk is op het liefdesspel. En dat heeft zo jarenlang aangesleept.

Dat Fine dat met lede ogen aanzag is begrijpelijk vooral in aanmerking genomen dat hij haar en zijn zoontje Walter tenslotte ruim zeven jaar aan hun lot had overgelaten, gedurende dewelke zij in een naaiatelier bij haar ouders de kost had moeten verdienen.

Uiteindelijk is alles met het ouder worden toch nog in de juiste plooi gevallen en hebben zij samen nog ettelijke gelukkige jaren beleefd.

Merkwaardig is wel dat er in heel zijn oeuvre zo weinig terug te vinden is van zijn buitenechtelijke escapades. Ik heb het nagekeken: alleen in “Pensioen” is er een duidelijke verwijzing naar. Met name in zijn zoektocht naar geldelijke ondersteuning voor moeders van soldatenkinderen trekt hij op een bepaald moment naar het Comité voor Hulp en Voeding en komt er terecht bij zijn vroegere vriend Peeters, die aanvankelijk nogal moeilijk doet, wat bij Elsschot de bedenking ontlokt: “Denkt hij soms dat hij van mij een fooi losmaakt? Wie geeft er nu een fooi aan iemand met wie je meer dan eens bij de vrolijke meisjes gezeten hebt?” Al weet men natuurlijk nooit met zekerheid over wie het gaat: Elsschot zelf of zijn afsplitsing.

Om nog even terug te komen op Elsschots vroegere minnares Liane Bruylants: zij is geboren in 1921 en is dichteres, toneel- en scenarioschrijfster. Hun relatie duurde van 1946 tot 1951 en zij vond de “zijstapjes” van de schrijver minder vreemd. “Het was niet ongewoon”, zegt ze “toch niet in kringen van kunstenaars” en “onze ontmoetingen vonden altijd in de namiddag plaats”.  Wat ruimschoots ruimte laat voor de tijdsbesteding van de uithuizige echtgenoot.

Men kan zich afvragen of men na al die jaren nog met dergelijke feiten  moet uitpakken. Men kan privézaken evengoed met de mantel der liefde bedekken. Maar daar heeft natuurlijk iedereen zijn eigen mening over.

Raymond

Wat is volgens u de grootste bedreiging voor Europa ?

Eindstand

de huidige economische en financiële crisis	1 % (1)
de islamisering	89 % (127)
de opwarming van de aarde	1 % (1)
de macht van de Europese Unie	9 % (13)
Totaal aantal stemmen: 142

Dit fraaie heerschap weigerde de eed af te leggen in de parlementaire onderzoekscommissie maar bazuinde wel aan de pers uit, wat hij van heel de mik-mak vond.  Beschikt een personage dat in opspraak is gekomen met twijfelachtige uitgaven langs zijn Visa-kaart in zijn hoedanigheid van curator, over moreel gezag om de belgische staat te vertegenwoordigen als advocaat ? 

Gerard Walschap, overbuurman van Elsschot in de Lemméstraat

Willem Elsschot stond er niet bepaald om bekend een mededeelzaam man te zijn. Zelfs in zijn naaste kennissenkring was hij eerder de koele observator dan de spontane prater. Het baart dan ook geen verbazing dat het tussen het gezin De Ridder en het gezin Walschap, die tientallen jaren in de Lemméstraat buren geweest waren, zelden of nooit tot een contact die naam waardig kwam. Als Elsschot en Gerard Walschap elkaar tegenkwamen vergenoegden zij er zich mee de hand op te steken en elkaar bij de voornaam te noemen, meer ook niet. Het was in de eerste plaats Elsschot die zich weigerachtig opstelde tegenover een diepere toenadering. Hij zag in Walschap een enge, benepen katholiek die deel uitmaakte van het viertal dat bij de publicatie van Tjip in "Forum" een ironische passage over de maagdelijkheid van Maria wilde doen schrappen. En dat lag hem blijkbaar zwaar op de maag.

Een andere literaire grootheid, Marnix Gijsen, vond dit tekort aan communicatie tussen de twee grote Vlaamse schrijvers maar niets en regelde een ontmoeting die vlot verliep, maar tot een verlengstuk kwam het niet.

Elsschot is ook altijd weggebleven uit het literaire wereldje. Hij was zich wel bewust van zijn waarde als auteur, doch door katholiek Vlaanderen voelde hij zich niet erkend. Dat verklaart ook dat hij nooit lid was geworden van de Academie en toen het eindelijk zo ver was dat hij voorgedragen werd, was hij van mening dat het te laat was. Veel vroeger was hij evenwel  lid geworden van de Leidse Maatschappij voor Taal- en Letterkunde.  Toen gaven ze daar nog een diploma voor en dat hing, keurig ingelijst, tegen de muur in zijn werkkamer. Het mooiste bewijs dat hij wel belang hechtte aan erkenning. Wat ook niet meer dan logisch was.

Maar hoe afstandelijk Willem Elsschot zich ook opstelde tegenover het gezin Walschap, des te meer stelde hij zich open voor Lieven, de zoon van Gerard. Vooral de laatste twee jaar voor zijn dood stond hij er op dat Lieven hem dagelijks een bezoek bracht tijdens hetwelk dan de dagelijkse gebeurtenissen besproken werden.

Uit een interview van Lieven Walschap (vermoedelijk) verschenen in Humo onder de titel "De laatste dagen van Willem Elsschot" valt te noteren:

Elsschot was totaal anders dan de mensen met wie ik tot dan toe te maken had.  Hij was zo ondogmatisch.  Niet tegen het geloof, maar gewoon ongelovig.  Hij was totaal vrij, die man. En ook zijn maatstaven van goed en kwaad waren bij hem heel anders. Hij vertrok van een geheel ander standpunt.  Ik vertelde hem altijd alles en hij reageerde dan wel, maar gaf nooit een oordeel. Dat hij heel Vlaamsgezind was kon hij niet wegsteken, maar het ging hem vooral over het sociale aspect van de taalstrijd, de algemene politiek van uitbuiting terwijl het geld in handen was van de Franstalige baronnen. Hij was heel maatschappijkritisch ingesteld en trok altijd partij voor de verliezer, de verdrukte, de underdog, de sukkelaar.

Over de verkiezing van Eisenhower zei hij dat hij had horen zeggen, maar ik geloof dat hij dat zelf uitgevonden had: "I like Ike zijn laik in het slaik." En in de koude oorlog was hij sterk pro de Russen, zodanig anti-Amerikaans was hij, hij heeft de Amerikanen nooit vertrouwd

Tevens was hij voorstander van de revolutie tegen de op kapitalisme geschoeide samenleving, die was de vijand, de grote boeman.  Maar vandaar tot beweren dat hij een partijman was, een partijsocialist, was duidelijk een brug te ver; in dat opzicht voelde hij geen enkele affiniteit.

Hij hield ervan over kunst te praten en sprak altijd heel enthousiast over dingen die hij mooi vond. Tegenover abstracte kunst stond hij eerder sceptisch, hij hield echter wel veel van Permeke, Jespers, Ensor en de Brakeleer.

Bovendien had hij ook een goed gestoffeerde discotheek, veel platen van Bach, Vivaldi en liederen van Schubert.  Soms zong hij wel mee, na een goed glas wijn, met hese stem en dan gebeurde het niet zelden dat de tranen hem van de kaken rolden. Hij was heel emotioneel, wat niet belette dat hij ook verschrikkelijk nuchter kon zijn.  Op die ogenblikken onderging hij precies een gedaanteverwisseling. Je stond altijd voor verrassingen door zijn gezegdes, een totale non-conformist.  Voor 95 percent vond ik hem Laarmans, er zat ook wel Boorman in, maar ik heb hem gekend als een buitengewoon, lieve romantische man.

Hij had een groot begrip voor de kleinheid van de mensen, het zielige, het onvolmaakte. En hij kon niet dulden dat iemand in gezelschap uitgelachen of gekwetst werd. Zelf was hij heel licht geraakt, wat niet belette dat hij het zeker en vast nooit liet merken.

De bijbel vond hij een prachtig boek. Dat verhaal van Job, de verplettering op zijn mesthoop,  greep hem geweldig aan. Hij heeft het heel dikwijls aangehaald.  De dingen die hem getroffen hadden, daar leefde hij mee, die kende hij van buiten. En als de tong wat los kwam na het nuttigen van een alcoholisch drankje, droeg hij hele brokken voor uit Reinaart de Vos. Hij legde verbanden tussen de woorden in het oude Vlaams en het hedendaagse Vlaamse dialect. Hij muntte daarin uit en hij beweerde dat dit hem geholpen had. De gedichten van Villon kende hij helemaal uit het hoofd. Hele stukken citeerde hij en bracht ze dikwijls in de conversatie te pas. "De onzichtbare man" van Wells, "The portrait of Dorian Gray" van Oscar Wilde waren boeken die hij dikwijls aanhaalde. Over zijn eigen werk sprak hij alleen als ik erover begon.

Ik heb nooit zo iemand ontmoet.

Het klopt dat Elsschot het Vlaams gedachtegoed zeer genegen was.  Het bracht hem er zelfs toe een huldebetoon aan Cyriel Verschaeve te schrijven zulks op vraag van Karel Dillen. Al moeten we daar volledigheidshalve aan toevoegen dat hij op dit ogenblik niet kon bevroeden dat Karel Dillen in een later stadium het Vlaams Blok zou oprichten. En hij zag wel iets in een oude, eigenwijze dichter als Verschaeve, die dwars door alles heen de Vlaamse zaak diende. Hij vond van zichzelf dat hij dat te weinig gedaan had.

Elsschot was een humanist pur sang, hij respecteerde ieders geloofsovertuiging. Iemand die katholiek dacht en daar oprecht voor uitkwam was prima, zoals ook een communistische vrijdenker zijn gang mocht gaan, zoals zelfs notoir foute mensen recht hadden op hun opvatting. Hij respecteerde gewoon ieders overtuiging, gesteld dat die niet leidde tot bloed aan de vingers.

Meer over deze boeiende persoonlijkheid in een volgend artikel.

Raymond.

Het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding van Joseph De Witte heeft een studie laten uitvoeren ‘Tolerantie van Belgen t.o.v. etnische minderheden’.

Om de zoveel tijd komt dit compleet overbodige centrum op de proppen met een of andere studie om ons de oren te wassen : we zijn  racistisch, onvriendelijk, intolerant, ongastvrij, verzuurd en negatief ingesteld tegenover de vreemdelingen en de muticulturele maatschappij.  En Mijnheer De Witte komt met zijn uitgestreken gezicht vertellen, hoe verontrustend dit allemaal is.  De opgezweepte leiders van de linkse kerk hebben weer dagen inspiratie om de bevolking te beschimpen en maatregelen te eisen om de hersenen te spoelen.

In werkelijkheid mag het Spionnencentrum blij zijn met de resultaten van de duurbetaalde en dubieuze studies : stel dat wij met zijn allen gelukkig en tevreden zouden zijn met de geweldige wijzigingen in onze beschaving, dan zou het centrum de deuren kunnen sluiten. 

Een halfjaar geleden waren er resultaten van een gelijkaardige studie met weinig flatterende resultaten en vandaag moet de bevolking opnieuw geculpabiliseerd worden. Zou het geen tijd worden een studie te maken over "de invloed van studies naar het racistisch gedrag op het werkelijke racistische gedrag van de intolerante bevolking ?"

En we worden verwittigd, dames en heren, lezers van het rapport  : binnenkort verschijnt er een volgende editie over de manier waarop de vreemdelingen zélf ervaren hoe zij opgevangen worden in het land B. 

Wie zich wil verdiepen in de antwoorden van de ondervragingen kan terecht op de webstek van het CGKR.  Wij beperken ons tot enkele algemene opmerkingen over vooral de methodiek :

- de eigenlijke "studie" is het product van een samenwerking tussen de Katholieke Universiteit van Leuven en de Université Libre de Bruxelles. Een ogenschijnlijk politieke en filosofische dosering die in de werkelijkheid al lang voorbijgestreefd is. Het ophouden van deze schijn, bevestigt de hypocrisie van de opdrachtgevers.

- 1392 volledig ingevulde formulieren werden ingestuurd door het bedrijf IPSOS, dat in persoonlijke gesprekken de geselecteerden ondervroeg bij hen thuis (face to face, zoals ze dat omschrijven).  De ondervragingstijd bedraagt circa 45 minuten.

- de selectiemodaliteiten bevatten de klassieke ingrediënten van geslacht, leeftijd, gewest en opleiding. Daarnaast wordt een nieuwe variabele ingevoerd en wij copiëren de tekst uit de studie, die ons  bevreemdend en onduidelijk overkomt :

Op basis van het stemgedrag en met akkoord van de mutualiteit werd een nieuwe variabele opgesteld : de politieke strekking. Deze is als volgt :

Christelijk 46,6%

Socialistisch 36%

Liberaal 16,7%

Populistisch 7,4%

Groen 4,6%

Overige 0,8%

- Het werd in het verleden al meermaals aangehaald : deze studies genieten een "wetenschappelijk" karakter, omdat ze uitgaan van universiteiten. Deze worden hiervoor betaald, zoals Delhaize zijn producten bestelt en betaalt bij Unilever. 

- Ondervragingen bij de mensen thuis, zijn zeker geen garanties voor een eerlijke of spontane beantwoording ; integendeel : vele geselecteerden zullen proberen een goede indruk te maken en leveren de antwoorden die hen niet in een slecht daglicht plaatsen.

- Wat is de bedoeling van de introductie van de parameter "politieke strekking" zoals omschreven hierboven ?

Voor de rest zijn wij van mening dat al deze onderzoeken pure geldverkwisting zijn en dat het CGKR met zijn dommige opdrachten vooral  zichzelf en een aantal professoren onmisbaar wil maken binnen het regime. Het CGKR in zijn huidge verpolitiekte vorm, is een uitvinding van Verhofstadt, de man zonder identiteit, de schrik van Vlaanderen.

Ray

John Eeckeleers uit  Mechelen is zaterdagavond winnaar geworden van het NCRV-programma Una Voce Particolare. De omroep heeft dat laten weten. De 43-jarige Eeckeleers versloeg in de finale vijf andere kandidaten met zijn versie van de aria "E lucevan le stelle" uit de opera Tosca van Giacomo Puccini.

De jury vond Eeckeleers unaniem de beste. Jurylid Hans van Willigenburg: “Je hebt me zo geraakt. Je hebt niet alleen de aria gezongen, maar ook de emotie overgebracht.” De jury werd verder gevormd door zangeres/directeur Internationaal Vocalisten Concours ’s Hertogenbosch (IVC) Annett Andriesen en zanger Marco Bakker.

Het was de tiende reeks van het programma waarin presentator/zanger Ernst Daniël Smid op zoek gaat naar een bijzondere stem.

Bron : de Telegraaf

.

FAIRFIELD - Een lokale politieke partij in de Amerikaanse staat Connecticut heeft zaterdag een bustour georganiseerd langs enkele huizen van AIG-topmedewerkers. In Connecticut staat het hoofdkwartier van de verzekeraar, die miljoenen aan bonusgeld uitkeerde aan topmedewerkers. Dat meldden Amerikaanse media.

In de VS heerst grote verontwaardiging over de uitgekeerde bonussen, omdat het concern met staatssteun overeind wordt gehouden. Ruim 400 mensen kregen gezamenlijk 218 miljoen dollar (ongeveer 160,5 miljoen euro).

De namen van de meeste bonusontvangers zijn niet bekend. Voor degenen wiens naam wel bekend is, is het leven niet meer hetzelfde. Sommigen hebben doodsbedreigingen ontvangen en velen hebben veiligheidsmaatregelen getroffen.

Een van de organisatoren van de Partij van Werkende Gezinnen noemde de rondrit ,,Levensstijlen van rijke en beruchte personen''. De partij wilde laten zien dat ,,niet iedereen de recessie op dezelfde manier meemaakt''. Circa veertig mensen waren op de rit van 2,5 uur afgekomen.

Bron : ANP

De Nederlandse politica Rita Verdonk, kamerlid en gewezen ministerin voor vreemdelingenzaken, werd in 2007 uit de liberale partij, de VVD, gezet. Talrijke meningsverschillen, ideologische scherpslijperijen, openlijke ruzies, contestatie van het bestuur, tot de partij besliste dat het welletjes was geweest.  Zelfs de interventie van de Grote Liberale Achtergrondman, Hans Wiegel,  mocht niet baten.