Kerk wordt verplaatst om relaties met moslims te verbeteren

Als wij, domme burgers, verdomme, eens onze plaats zouden kennen op de maatschappelijke ladder, zou het voor de Grote Dames en Heren van het Beleid al een stuk makkelijker zijn om in rust en vrede voor ons Geluk te werken en tegelijk hun eigen zakken te vullen en hun privé zaakjes te regelen.  Op de maatschappelijke ladder, of beter nog er naast, om ze vast te houden.  En niet schudden noch wiebelen met die ladder, mestkevers !

Onze nationale Napoleon de Gucht heeft bij gebrek aan andere internationale vijanden van het moment, de oorlog verklaard aan de pauselijke nuntius van Vaticaanstad.  Is dit een oorlogsverklaring uit naam van het land B of als representant van de mannen met de voorschot van de Loge ?  Er is weliswaar scheiding tussen kerk en staat, maar als er verkiezingen op til zijn, stoppen we graag een pastoor tussen onze boterham. Dàt is een ouderwets vrijzinnig gebruik en de hoofdpaster uit Rome laat zich graag schofferen door moslims, wat zou hij bezwaar hebben tegen een bolwassing door een logebroeder uit Berlare ?

In Nederland werkt de regering gedurende weken aan een aantal maatregelen om de grote economische crisis te bestrijden (of dat iets zal uithalen, valt nog te bezien maar er gebeurt wat). In het land B houdt de regering zich onledig met het al dan niet aanpassen van een condoom over het Kruis van de paus.  

Er is ook overeengekomen dat de kleine poenpakker uit Berlare vrijuit gaat in de zaak van verkoop van Fortis-aandelen met voorkennis. Het ministertje had eerst verklaard niet getelefoneerd te hebben met het Fortiskantoor in zijn dorp, maar achteraf dan weer wel, zij het laat in de avond.  Dat gesprek ging echter niet over aandelen maar over een hypotheek voor zonemans, senator Jean-Jacques. 

Alles is in orde.  De crisis bestrijden, dat doen we niet, want die crisis lost zichzelf op.  De minister van financiën zegde het vandaag aan de pers : "Er zijn landen die oewat doen,  en oewij doen niets, oewant het is crisis..." Je gelooft je oren niet. En toen kwam nadien Joëlle Milquet voorbij, die er uitzag alsof ze al zeventien jaar ongesteld is, met de blaffende mededeling "Laat me gerust, ik oeweet niks"

Verdomme, wat is het fijn, in dit land een minister te zijn.

Ray

De Vlaams Belang-Vlottfractie in de Antwerpse OCMW-raad reageert op de hongerstaking van een 93-jarige vrouw die levensmoe is en vraagt om te sterven. Dit zijn steeds zeer delicate en persoonlijke overwegingen. De politiek heeft in dit land modaliteiten geschapen om euthanasie mogelijk te maken binnen bepaalde grenzen.  Moet de gemeenschap ingaan op elke individuele vraag tot levensbeëindiging ?  Het getuigt o.i. van politieke moed in deze sfeer van "alles kan en mag" in te gaan tegen dergelijke onherroeplijke vragen. Deze stelling bewijst bovendien dat de voor-en tegenstanders niet uitsluitend door godsdienstige overwegingen gescheiden worden. De vragen van leven en dood raken ons allen.

De redactie van Angeltjes

Het laatste Pat Condellpraatje

over de fijne, ongewenste Brits-Pakistaanse

advocaat Choudary : klikken op de foto

Het nieuwe burgerdom dat zich in de groenige randsteden ophoudt,  is graag solidair met het proletariaat waartoe het nooit behoord heeft, het kijkt vertederend neer op de brave en devote moslimgemeenschap en als de kindjes moeten ingeschreven worden, kampeert het graag enkele nachten voor de poorten van kwalitatieve scholen die niet ingenomen zijn door allochtone jongeren. Of het laat zijn plaats innemen door scouts die wat blij zijn dat kamperen op de straatstenen meer opbrengt dan oude kranten ophalen.  

De hypocrisie van de nieuwe burgerij kent vele gezichten. Vroeger was deze stand liberaal of katholiek, vandaag behoort hij graag tot het mengvorm-socialisme, dat figuren als Patrick Janssens voortgebracht heeft. Een middenstandszoon die school liep in het vrij onderwijs en later afgezwenkt is naar het administratieve socialisme van wetenschappelijke studies, gerichte reclameboodschappen, ijzeren korsetsyndicalisme en dat op 1 mei met een rood sjaaltje rond de nek luistert naar saaie toespraken over cijfers na de komma's. 

's Avonds worden de wervende boodschappen doorgespoeld met flessen Bordeaux, want rood is troef.   We kennen onze pappenheimers, hun misprijzen, hun ongeloofwaardigheid, hun hang naar macht en hun burgerlijke hypocrisie. Alles wat hun wereldbeeld verstoort, willen ze verloochenen, uitbannen en vooral verbieden.  Een maatschappij "leiden" is vooral verbieden. Over de partijgrenzen heen verenigen en verzamelen socialistische, liberale en christen-democratische burgers zich op de onderscheiden bestuurniveaus in Regimeclusters. Daarom dat zij ook de grote tegenstanders zijn van identiteit, omdat ze de hunne opgegeven hebben.

Hoe minder doordrongen iemand is door maatschappelijk engagement, hoe makkelijker hij of zij geneigd zal zijn, beleid te verwarren met het uitvaardigen van verbodsbepalingen.  Kijk naar Europa, dat bestuurd wordt door 27 niet-verkozen  commissarissen die een veertigtal domeinen bestrijken.  In de marge : officieel behoort hét grote beschavingsthema "migratie" niet nadrukkelijk tot iemands specifieke verantwoordelijkheid binnen de EU. Controleert u het maar langs dit bruggetje.

In Antwerpen is de situatie net zo inzake prostitutie.  Niet dat wij voorstanders zijn van georganiseerd prostitutiebezoek dat door de ziekenkas moet terugbetaald worden. De jarenlange pogingen om het ongebreideld tippelen in te perken, heeft de overlast in bepaalde wijken teruggedrongen maar zeker niet uitgeschakeld.  Toen is men overgestapt naar het opleggen aan prostitutieklanten van zogenaamde overlastboetes. Er zijn mensen beboet, die op zoek naar een parkeerplaats in de buurt van het Antwerpse Athenaeum, te traag reden en beschuldigd werden potentiële hoerenlopers te zijn.  Een man werd zelfs opgepakt, omdat hij met een zweem van waardering een jonge vrouw aankeek.

Hugo Coveliers is met deze materie al een tijd aan de slag en hij heeft vastgesteld, dat al wie beboet is en zich tot de politierechter wendt, niet alleen vrijgesproken wordt maar aanspraak kan maken op een rechtsplegingvergoeding. Niet voldoende om de echtscheidingskosten te vergoeden, maar het is een tegemoetkoming.

In hun complexe burgermansdrift om de maatschappij moreel te beschermen tegen ontucht, beroepen burgermannetjes als Janssens zich op een vorm van Fatsoensbeheer zonder wettelijke basis.  Een onschuldige poster met een wulpse pompiersvrouw rukt hij woedend van de muur in de kazerne bij de spuitgasten, om de eigen machtsplannen uit te voeren, dwingt hij vrouwen tot ontslag uit politieke functies en om de prostitutie te onderdrukken, maakt hij gebruik van verklikkersmethodes, die steunen op willekeur en interpretatie. 

Wij hebben nooit onze waardering voor Hugo Coveliers onder stoelen of banken gestoken, ook al zijn wij geen liberalen.  In gevallen als deze, steekt het legalistische en correcte standpunt van Coveliers schril af tegen het populistisch en hypocriet gedrein van het burgermannetje Janssens.

Ray

Bron : Het Nieuwsblad

.

Wij lopen niet met onze kalashnikov in de straat te vuren van enthousiasme als we de naam van de Navo horen uitspreken tijdens een zoektocht van die oorlogsmachine-in-vredestijd  naar een nieuwe baas.

De Navo is een van die veilige aanlegplaatsen voor politici die in eigen land uitgekeken zijn op hun openbare mandaten en hopen op internationale erkenning voor hun talenten. Een nieuwe benoeming van een secretaris-generaal wordt voorgesteld aan de dommige burgers als een eer voor hun natie. "Kijk nu eens, dommige burgers, onze Bleke-Man-met-druppels-onder-de-neus is uitverkoren als hoogste Piet zonder uniform bij de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie".

Achter de internationale schermen wordt hoofdzakelijk gespeurd naar een serviele kerel, die vooral geen blijk zal geven van persoonlijke inzichten, iemand die bij Poetin geen pootjelap zal doen, iemand die dus nooit Karel de Gucht mag heten.

De Navo heeft een Europese gérant nodig die op de winkel let, die door de militairen en de Westerse diplomatie opengehouden wordt en militair bewaakt door Amerika.  Een brave Europeaan die er verzorgd voorkomt, een beetje Engels spreekt (erg goed moet dat niet zijn, luister maar naar de huidige secretaris-generaal, Jaap De Hoop-Scheffer), die protocols respecteert en die bij officiële diners niet uitroept, dat er te veel zout in de soep is. 

In elke Navo-lidstaat vind je zulke figuren.  Het land B heeft er ooit twee geleverd : Spaak en Claes. Die laatste speelde zelfs piano.  Maar hij speelde ook vals en werd daarom teruggeroepen.

Nu over tot het ernstige nieuws van de dag : de Deense premier Rasmussen ligt goed bij alle Navo-lidstaten, behalve bij de Turken, Want die geloven dat Rasmussen zelf beledigende cartoons heeft getekend. En er is meer :

Turkije staat niet achter de kandidatuur van de Deense premier Anders Fogh Rasmussen voor de opvolging van Jaap de Hoop Scheffer als secretaris-generaal van de NAVO. Dat heeft een prominent Turks parlementslid dinsdag gezegd.

Rasmussen wordt gezien als de belangrijkste kandidaat voor de NAVO-post, die in juli vrijkomt. Maar Turkije heeft bezwaren tegen Rasmussen, zei dinsdag Suat Kiniklioglu, buitenlandexpert van de partij van premier Recep Tayyip Erdogan. Die bezwaren komen voort uit Rasmussens opstelling ten tijde van de Deense cartooncrisis, zijn veronderstelde verzet tegen Turks lidmaatschap van de EU en zijn houding ten aanzien van Koerden.

"Het is onacceptabel dat er iemand aan het hoofd van de NAVO zou komen te staan die in het verleden op botte wijze met onze waarden en geloofsovertuigingen is omgegaan", zei Kiniklioglu, verwijzend naar Deense cartoons van de profeet Mohammed, die in 2006 tot rellen leidden in de moslimwereld. Rasmussen sprak zich indertijd uit voor de vrijheid van meningsuiting.

Rasmussen zou ook gezegd hebben dat Turkije nooit lid zou worden van de Europese Unie. Denemarken zou daarnaast niet bereid zijn de uitzendingen van een Koerdische satellietzender te stoppen die volgens Turkije een propagandamedium is van Koerdische rebellen.

"Het is een problematische man", aldus Kiniklioglu. Volgens hem zou Turkije liever de Canadese minister van defensie Peter MacKay zien als secretaris-generaal van de NAVO. MacKay heeft echter al gezegd zijn huidige baan niet te willen opgeven.

In principe heeft Turkije het recht een veto in te zetten bij de benoemingsprocedure van een nieuwe secretaris-generaal. Maar benoemingen vinden traditiegetrouw plaats op basis van consensus. Het wordt volgens kenners dan ook erg lastig voor Turkije om zijn verzet vol te houden als de andere 25 landen achter Rasmussen blijven staan.

***

Een voorspelling ? De Turken zullen hun verzet  vermoedelijk opgeven en die toegeving zal als pasmunt gebruikt worden om hun toetredingsdossier bij de EU op te smukken.  Officieel heeft het een niets met het ander te zien, maar we weten hoe de internationale partituren mekaar beïnvloeden.  Wacht maar tot Obama in Ankara begin april zijn grote entrée zal maken.

En van Rasmussen zijn de Turken inmiddels verlost als kritische stem in Europa.

Ray

http://www.angeltjes.net/

 Afbeelding verwijderd op verzoek van de fotograaf

Op maan- en dinsdag 23 en 24 maart 2009 zijn wij er even tussenuit.

Op die dagen verschijnen er slechts enkele vooraf geplaatste stukken, ondermeer

van onze literaire medewerker Raymond. Ook het bijhuis, Angeltjes.net  is gesloten.

Met dank voor uw begrip.

De redactie

In de Standaard heeft Geert Sels een degelijk overzicht geschreven over de indrukwekkende carrière van Nand Buyl, de acteur, de directeur van de KVS, de echtgenoot van Chris Lomme, de Schipper naast Mathilde, en de bescheiden, weinig toegankelijke man.  Voor Nand Buyl was er alleen maar theater in het leven.  Hij heeft enige tijd deel uitgemaakt in de jaren '70 van de Raad van Advies voor Toneel, vanuit zijn directiefunctie in de Brusselse KVS. In het raam van het Cultuurpact moesten de leden zich ook bekennen tot een politieke strekking.  Voor Nand Buyl was dat de liberale, maar hij was voor alles een man die wilde ijveren voor het theater.  

Tijdens het televisiegesprek met Jay Leno liet president Obama zich ontvallen, dat hij net zo goed kan bowlen als deelnemers aan de Special Olympics, de spelen voor mensen met een verstandelijke handicap. Na de uitzending telefoneerde hij onmiddellijk met de voorzitter van de Special Olympics om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor zijn ongepaste verspreking.

ANTWERPEN - 'Politiekers hebben geen kloten meer aan hun lijf. Neem nu die Lange Wapper: een triestige affaire. Neem goeie beslissingen, zeg ik dan, laat dat toch niet over aan het volk. Antwerpen is een stad van tunnels. Het zal nooit een stad van bruggen zijn, dat is dertig jaar geleden al bewezen en beslist.' Graaf Daniël Le Grelle, 86 intussen, maar nog altijd niet te stuiten.

In de zomer wordt hij 87. Hij vindt dat het welletjes is geweest en geeft het voorzitterschap van het Poldermuseum in Lillo uit handen. Ook zijn Vereniging Cornelis Floris, waarmee hij decennialang gevochten heeft voor ons erfgoed, zal het eerstdaags zonder de verbazend kwieke graaf Le Grelle moeten rooien.

'Ik ben zo oud geworden door hard te werken', zegt hij. 'Wat ik nog wél doe is schrijven en mijn archieven in orde brengen. Vandaag vergelijken met veertig jaar geleden en filosoferen over hoe de toekomst eruit zal zien. Wat ik níet meer doe, is naar al die vergaderingen gaan, ook niet die van het Poldermuseum en de fanfare. Neen, ook niet die van Cornelis Floris, al moet ik daar nog officieel afscheid nemen, in oktober. Ze moeten zelf hun plan maar trekken.'

'Nu, Cornelis Floris is veel minder nodig dan vroeger. De vereniging heeft haar nut gehad, nu Antwerpen geen barbaren meer kent als Frans Tijsmans en Frans Detiège (resp. CVP-schepen van Openbare Werken en BSP-burgemeester, nvdr.). Alles braken die af. Ze wilden van de hele stad een Luchtbal maken, met betonnen blokken rond het stadhuis. Kunt ge 't u voorstellen?'

'Het Poldermuseum heb ik gesticht, op 15oktober 1959! Maar eerst had ik de vzw Heemkundige Kring van de Antwerpse Polder opgericht, met onder anderen pastoor Eelen van Wilmarsdonk en Staf De Lie van Berendrecht. Ze zijn allemaal dood, behalve Staf en ik. Oorderen, Wilmarsdonk en Lillo-dorp werden toen gesloopt voor het eerste tienjarenplan van de havenuitbreiding. De mensen die onteigend waren, gaven hun potten en pannen aan de pastoor. Die wist daar absoluut geen blijf mee, en zo is het begonnen. Hà, dat nieuw Museum aan de Stroom, dat is een kopie van ons museum! Wat toen gebeurde is inderdaad de achtergrond geworden voor die tv-serie Terug naar Oosterdonk. Maar daar heb ik nooit naar willen kijken. Die was historisch niet correct, die was geromantiseerd. Nooit wil ik het zien. Ik wou een historische film over de Polder.'

'Och, vergis u niet, in Antwerpen interesseerde zich geen kat voor de Polder. Wij waren een vergeten uithoek, een verloren hoek aan de grens, waar in en na de oorlog vreselijk gesmokkeld werd. Boter vooral, op de boerentram en zo. Maar ik zei: er zijn geen verloren hoeken. Vijftig jaar heb ik me daarvoor ingespannen. De CVP is me toen komen vragen, maar ik deed niet aan politiek. Tot ze me overtuigd hebben, op voorwaarde dat ik altijd mijn mening zou kunnen zeggen - wat toen niet evident was in de politiek - en dat ik altijd vrij zou mogen stemmen. Dat ik me mocht onthouden als de rest van de CVP de begroting goedkeurde. En zo is het ook dertig jaar gegaan. Toen al wilden ze weer van mij af. Als ik opstond om iets te zeggen in de gemeenteraad, kwamen ze luisteren. Hij is weer bezig...'

'Ik veegde mijn klak aan de partijtucht. Nu klinkt dat allemaal raar en jonge journalisten geloven zoiets niet, maar tot diep n de jaren tachtig heb ik meegemaakt dat de partij altijd vooraf zei hoe er moest gestemd worden.'

'Ik was niet op mijn plaats binnen de CVP. Dat waren allemaal mensen van de Nationalestraat 111, van het ACV en het ACW dus, en die beslisten over alles. Ik was een standenloze. Een standenloos en conservatief christendemocraat, inderdaad. Vijfmaal achtereen gekozen dankzij mijn voorkeurstemmen! Maar ik zie nu in dat ze vroeger foefelden met de voorkeurstemmen, àlle partijen. Er werd gearrangeerd. De lijst moest worden gerespecteerd, anders zou de partij zich vergist hebben en dat was ondenkbaar. Bij de tellingen in de Stadsfeestzaal werd er dan op een bepaald ogenblik van de verkiezingsavond gezegd: zé komen nog bijeen vanavond. Wie ze waren, werd nooit duidelijk, maar direct na de verkiezingen werd dus nog nagekaart vooraleer de resultaten officieel bekendgemaakt werden. Nu voor mij alles voorbij is, begrijp ik het allemaal veel meer. Onnozel en naïef dat ik toen was! Duizenden stemmen hebben ze me afgepakt in de Stadsfeestzaal! En een voorkeurstem was toen veel meer waard dan nu.'

'Hier, een verslag van een vergadering van de CVP Antwerpen van 7september 1964: Le Grelle haalt in de poll 25.039stemmen! En wat zegt mijn grote vijand Tijsmans verderop in het verslag? Dat de partij Le Grelle best op zijn plaats laat staan. Ze moesten en ze zouden de mensen hebben die de partij had aangeduid.'

'In Antwerpen wordt veel geluld en weinig gedaan. Maar wie souffleert vandaag de partijen? Welke zijn de machtsverhoudingen? Vroeger werd de Antwerpse politiek gedomineerd door al die partij-vzw's. Er zouden er op een bepaald moment duizend van bestaan hebben. Dé vraag in de partijen na elke verkiezing was toen: wie krijgt nu welk postje in welke vzw? Maar vandaag stel ik me toch vragen. Welke vzw's bestaan er vandaag nog, vraag ik mij af. Wat of wie is er in de plaats gekomen?'

'Mogelijk verloopt het vandaag allemaal meer democratisch dan in mijn tijd. Maar de politiekers van vandaag hebben geen kloten aan hun lijf. Ze durven geen beslissingen nemen. Achttien jaar geleden, in ons vorige vraaggesprek (in 1991, de stad zat toen in een diepe maatschappelijke crisis, nvdr.) bepleitte ik strenge beslissingen in een consensus onder alle partijen, omdat het crisis en dus oorlog was. Is dat niet heel actueel? Heb ik het toen niet voorspeld?'

@ Het Nieuwsblad

 Georgette Hagedoorn

Literatuurliefhebbers zullen zich ongetwijfeld herinneren dat er ongeveer twee jaar geleden heel wat te doen was rond het feit dat ene Liane Bruylants zich meer dan vijftig jaar na de feiten kenbaar maakte als maîtresse van Willem Elsschot. Echt verwonderlijk was dat nochtans niet want Elsschot stond ervoor bekend een zeer zinnelijke man te zijn. Dat hij voor zijn twintigste al vader werd wijst daar misschien al op. In 1901 ontmoette hij op de kermis zijn latere echtgenote Fine en maakte haar zwanger. Maar in plaats van zich om haar lot te bekommeren maakte hij grote sier in studentenkringen.  Na zijn studies week hij nog eens uit naar Parijs en beleefde ook daar de nodige avonturen. Pas nadat hij in 1908 weer een beetje op aarde was teruggekeerd, zocht hij opnieuw toenadering met Fine en hun zoontje Walter. Hij liet beiden naar Rotterdam komen alwaar het huwelijk werd afgesloten. Hij was heel lang puber gebleven, maar eindelijk nam hij dan toch zijn verantwoordelijkheid op. En aansluitend maakte hij misschien wel de gelukkigste tijd van zijn leven door. Elk jaar kwam er wel een kindje bij en in die periode was hij een perfecte echtgenoot. Maar dat liedje bleef niet duren. Vanaf 1932 – hij was toen 50 jaar – was langs zijn kant het echtelijke vuur gedoofd  en ging hij weer de versiertoer op.

Willem Elsschot was een notoir aanbidder van vrouwelijk schoon, die het met de huwelijkstrouw inderdaad niet zo nauw nam. En hoewel hij met zijn 1,68 m voor 76 kg niet bijster een aantrekkelijke man was, viel hij wel in de smaak bij het andere geslacht. Blijkbaar werkte zijn status als topauteur erotiserend want aan aanbidsters was er echt geen gebrek. Eigenaardig genoeg zijn er hiervan weinig namen bekend. Alleen uit zijn mooie brieven aan Georgette Hagedoorn, de jonge weduwe van Martine Nijhoff, valt uit te maken dat er tussen die twee daadwerkelijk iets gebloeid heeft. Hij was zeer verkikkerd op haar en de affectie was wederzijds: ook van haar zijn er passionele brieven gevonden.

De geruchtenmolen wou ook dat hij iets zou gehad hebben met de al oudere Christina van der Tak, de “trouwe vriendin” aan wie hij “Villa des Roses” opdroeg, maar wat dit betreft is het bij veronderstellingen gebleven. Wellicht is het ooit bij een puur platonische verhouding gebleven?

Maar zoals gezegd waren er maîtresses bij de vleet. Hij had er dan ook zijn dagelijks leven op ingesteld. Hij had zijn bureau thuis en omstreeks vier uur ging hij zijn brieven posten. En dan duurde het tot ongeveer negen uur vooraleer zijn huisgenoten hem zagen thuis komen.  Naar wat hij gedurende die vijf uren uitspookte had iedereen het raden naar, niemand van zijn huisgenoten heeft er evenmin ooit naar gevraagd. Bij zijn thuiskomst zei hij tegen Fine “Vrouw”, dat was alles,  niet meteen de attitude van een echtgenoot die tuk is op het liefdesspel. En dat heeft zo jarenlang aangesleept.

Dat Fine dat met lede ogen aanzag is begrijpelijk vooral in aanmerking genomen dat hij haar en zijn zoontje Walter tenslotte ruim zeven jaar aan hun lot had overgelaten, gedurende dewelke zij in een naaiatelier bij haar ouders de kost had moeten verdienen.

Uiteindelijk is alles met het ouder worden toch nog in de juiste plooi gevallen en hebben zij samen nog ettelijke gelukkige jaren beleefd.

Merkwaardig is wel dat er in heel zijn oeuvre zo weinig terug te vinden is van zijn buitenechtelijke escapades. Ik heb het nagekeken: alleen in “Pensioen” is er een duidelijke verwijzing naar. Met name in zijn zoektocht naar geldelijke ondersteuning voor moeders van soldatenkinderen trekt hij op een bepaald moment naar het Comité voor Hulp en Voeding en komt er terecht bij zijn vroegere vriend Peeters, die aanvankelijk nogal moeilijk doet, wat bij Elsschot de bedenking ontlokt: “Denkt hij soms dat hij van mij een fooi losmaakt? Wie geeft er nu een fooi aan iemand met wie je meer dan eens bij de vrolijke meisjes gezeten hebt?” Al weet men natuurlijk nooit met zekerheid over wie het gaat: Elsschot zelf of zijn afsplitsing.

Om nog even terug te komen op Elsschots vroegere minnares Liane Bruylants: zij is geboren in 1921 en is dichteres, toneel- en scenarioschrijfster. Hun relatie duurde van 1946 tot 1951 en zij vond de “zijstapjes” van de schrijver minder vreemd. “Het was niet ongewoon”, zegt ze “toch niet in kringen van kunstenaars” en “onze ontmoetingen vonden altijd in de namiddag plaats”.  Wat ruimschoots ruimte laat voor de tijdsbesteding van de uithuizige echtgenoot.

Men kan zich afvragen of men na al die jaren nog met dergelijke feiten  moet uitpakken. Men kan privézaken evengoed met de mantel der liefde bedekken. Maar daar heeft natuurlijk iedereen zijn eigen mening over.

Raymond

Wat is volgens u de grootste bedreiging voor Europa ?

Eindstand

de huidige economische en financiële crisis	1 % (1)
de islamisering	89 % (127)
de opwarming van de aarde	1 % (1)
de macht van de Europese Unie	9 % (13)
Totaal aantal stemmen: 142

Dit fraaie heerschap weigerde de eed af te leggen in de parlementaire onderzoekscommissie maar bazuinde wel aan de pers uit, wat hij van heel de mik-mak vond.  Beschikt een personage dat in opspraak is gekomen met twijfelachtige uitgaven langs zijn Visa-kaart in zijn hoedanigheid van curator, over moreel gezag om de belgische staat te vertegenwoordigen als advocaat ?