Turkije, de verliezers van de AKP worden doodgezwegen in het Westen
In de Westere poco-pers, kwaliteitskranten op kop, is het deze week verrassend stil geweest over de plaatselijke verkiezingen in Turkije. Martine Tanghe verkondigde tijdens de Nacht van de Televisiesterren, dat ze bij de VRT "de lat hoog leggen, omdat de kijkers daar recht op hebben". Mijn vrouw holde naar het medicijnkastje om mij enkele bloeddrukverlagers te laten innemen. Het Journaal van de VRT had bij een overwinning van de AKP Veli Yüksel uit het CD&V-serail willen halen, om de Vlaamse Turk uitgebreid de objectieve lof te laten zingen van Erdogan.
Helaas, het is anders gelopen, de wolf in schapenvacht die Turkije stiekem op het pad van de islamitische staat wil zetten, heeft een vervelende nederlaag geleden.
Het wantrouwen onder de Turkse bevolking is gegroeid en verschillende belangrijke steden zijn in handen van de oppositie gevallen.
Ten minste 47% van de stemmen moest de regerende AKP binnenhalen, minder betekende een nederlaag. Het is heel wat minder geworden. De AKP blijft weliswaar de grootste partij maar behaalde slechts 39% van de stemmen.
Na de verkiezingsoverwinning van 2007 kwam het islamitische karakter van de partij meer naar voren. De onderhandelingen met de EU verliepen stroever, de regerende partij was bezig met afstand te nemen van de quasi heilige erfenis van Atatürk die een lekenstaat uittekende. Het leger, de waakhond van de natie,mocht zich weliswaar uitleven tegen de Koerdische opstandelingen in Irak, maar tegelijk liet het zich niet ringeloren door een premier en een president die een geheime agenda bleken uit te voeren.
Terwijl de overgrote meerderheid van de Turken zichzelf als moslim ziet, is het aantal inwoners dat een islamitische wetgeving wil naar de richtlijnen van de sharia sterk gedaald, van ruim een kwart tot niet meer dan tien procent. Bovendien wil driekwart van de kiezers van de grootste vier partijen een verdere democratisering van het bestuur. En het aantal Turken dat de aansluiting bij de EU steunt, is gestegen van 54 procent in 2006 naar 71 procent nu. Dat laatste element zou normaal in het voordeel van Erdogan moeten gespeeld hebben, maar vreemd genoeg keren de voorstanders van een aansluiting bij Europa zich af van hun regeringsleider.
Erdogan was zwaar geïrriteerd door de zege van de Kemalisten, die hij als 'abnormaal' betitelde. In Antalya heeft zijn partij de meerderheid verloren, niettegenstaande de premier deze stad gedurende de laatste 5 jaar maar liefst 28 keren bezocht heeft ... En toch volstond dat niet om de ondankbare inwoners voor hem te laten stemmen. We zien direct wat voor soort autoritaire slechte verliezer deze snorremans is. Pedante, ambetante vent.
Het zal er niet makkelijker op worden in dat seculiere en tweeslachtige moslimland met zijn vaak misplaatste arrogantie en nationale trots. Niet alleen de problemen omtrent de vrije uiting van een mening blijven bestaan, ook het bezitten van een andersluidende mening leidt tot straffen, opsluiting en uitsluiting. De schandelijke bezetting van de Noordelijke helft van Cyprus, de weigering om Griekse schepen toegang te verlenen tot de havens ...
We hebben weliswaar recht op al deze info, volgens Martine Tanghe, maar daarom niet langs de VRT.
Savat
Londen, 1 april : Geeuw 20 en het was prachtig weer
De manifestanten vragen jobs, zodat ze kunnen staken. Ze eisen ook dat de banken geen openbaar geld meer krijgen, zodat ze failliet zullen gaan en het volk zijn geld kwijt is. De anarchisten zijn tegen alles : als er niets meer over is, zijn ze daar weer tegen en willen ze wat Anders om Tegen te zijn. De communisten vechten tegen de politie, maar niet te fel, want als zij aan het bewind komen, hebben ze nog veel meer agenten nodig om de bevolking onder de knoet te houden. En die van het Warme Klimaat zijn er ook bij ; als er wat te doen is, stappen ze mee : het is de schuld van de Menschen dat Moeder Aarde zo heet staat. Moslims waren er niet : als de pleitbezorgers van links betogen, lachen de moslims in hun vuistje. Laat u maar goed gaan, idioten, hoe vlugger het afgelopen is met het decadente leventje, hoe beter voor ons. Dan nemen wij de zaak over . En dan is gedaan met betogen.
En de G 20ers zaten zich af te vragen, waarom in 's hemelsnaam zij in een stad als Londen moesten vergaderen ? Zal Sarkozy in stemming zijn om weer een komisch nummer op te voeren ? Zitten de rijke boezemvruchten van Angela Merkel in een kanten beha, cup F ? Is Gordon Brown in het echt even lelijk als op televisie ? Obama is echt een zwarte neger, heb je dat gezien en hij heeft gelige tanden ? Er is toch genoeg politie in Londen om ons te beschermen, niet ?
Geeuw 20 op 1 april en het was prachtig weer.
De Tarantulanevel op 180.000 Lichtjaar
Oorspronkelijk gecatalogiseerd als een ster is 30 Doradus in werkelijkheid een enorm stervormingsgebied in het nabije melkwegstelseltje dat beter bekend staat als De Grote Magelhaanse Wolk. Aan zijn spinachtige uiterlijk dankt het gebied zijn populaire naam, de Tarantulanevel, zij het dat deze vogelspin een afmeting van ongeveer 1000 lichtjaar heeft en zich op een afstand van 180.000 lichtjaar in de richting van het zuidelijke sterrenbeeld Dorado (Goud- of Zwaardvis) bevindt. Als de Tarantulanevel zich op dezelfde afstand vanaf de Aarde als de dichtstbijzijnde sterrenkraamkamer zou bevinden, namelijk de Orionnevel op 1500 lichtjaar afstand, dan zou deze ongeveer 30° aan de hemel opspannen, oftewel 60 volle manen. De dunne armen van de Tarantulanevel omringen NGC 2070, een cluster die enkele van de intrinsiek allerhelderste, massiefste sterren bevat waarvan we weten. Tot de verbeelding sprekende details van de kern van de nevel zijn te ontwaren in dit opmerkelijke hemellandschap, een composiet van afbeeldingen met een totale belichtingstijd van maar liefst 31 uur. Deze kosmische Tarantula bevindt zich tevens nabij de plek van de dichtstbijzijnde recente supernova.
VL-transfers naar W + de staatsschuld door Bruno Valkeniers
De Tijd maakt op 1 april melding van een achtergehouden transferstudie van de Vlaamse administratie (Abafim). Uit de studie blijkt dat elk jaar 4,77 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië wordt getransfereerd. Een verschillende berekeningswijze maakt dat de transfercijfers van de Vlaamse administratie een miljard lager liggen dan die van de Nationale Bank (september 2008).
De studie van de Vlaamse administratie onderzocht bovendien enkel de transfers via de sociale zekerheid, de federale begroting en de financiering van de deelstaten, maar houdt geen rekening met de transfers via de staatsschuld. Het Vlaams Belang maakte die berekening wél: de geldstromen via de staatsschuld en de intresten bedragen meer dan 6 miljard euro, wat de totale jaarlijkse transfersom volgens berekeningen van onze Studiedienst op minstens 12,6 miljard brengt.
Het is verbazend dat geen enkele van de officiële studies rekening houdt met de transfers via de staatsschuld. Nog meer verbazend is het feit dat de Vlaamse regering de studie al in november vorig jaar in de lade had liggen, maar besliste de cijfers niet vrij te geven “om geen olie op het communautaire vuur te gooien”. De miljardenstroom naar het zuiden van het land zou voor Vlaamse politici net een extra argument moeten zijn om te nemen wat Vlaanderen toekomt. De lamlendige houding van de Vlaamse regering staat helaas in schril contrast met het zelfbewuste ‘Vlaams geld in Vlaamse handen’-standpunt van het Vlaams Belang.
In het Vlaams Parlement zal het Vlaams Belang verdere navraag doen over de beweegredenen van de Vlaamse regering om de transferstudie achter te houden.
Bruno Valkeniers Voorzitter Vlaams Belang
Jaarrapport van het Spionnencentrum
Het Jaarrapport 2008 van het CGKR begint met een vaststelling: “Het aantal toestromende vreemdelingen heeft een historisch hoog peil bereikt. In 2007 werden iets minder dan 110.000 buitenlandse immigraties geregistreerd”. Een kleine helft daarvan komt van buiten de Europese Unie (ruim de helft als men de asielzoekers meetelt). Bijna de helft van de visums (47%) wordt toegekend op basis van de zogeheten gezinshereniging (eigenlijk gezinsvorming, die blijkbaar altijd hier moet plaatsvinden). De top 5 van landen met ‘gezinsherenigers’ wordt gevormd door Marokko, Turkije, Algerije, Tunesië en Ghana. Slechts 15% van de immigranten krijgt een visum als werknemer.
Deze massale immigratie volstaat echter niet voor het CGKR, vele tientallen ‘aanbevelingen’ moeten het aantal vreemdelingen nog vergroten. Zo pleit het Rapport op blz. 50 tegen het repatriëren van illegalen die aan ziektes zoals AIDS lijden, omdat ze in hun land onvoldoende medische hulp kunnen krijgen. Concreet gevolg van deze aanbeveling zou zijn dat bijna iedereen van de 40 miljoen AIDS-lijders in de wereld die er in slaagt ons grondgebied te betreden, hier mag blijven. Zelfs criminele illegalen en terroristen mogen volgens het Centrum niet teruggestuurd worden indien zij risico’s lopen in hun herkomstland. Dus ook hier: iedere crimineel of terrorist die er in slaagt ons grondgebied te betreden, moet volgens het CGKR kunnen blijven. Of multicultureel masochisme op zijn best. Nog een aanbeveling (blz. 88) stelt dat regularisatie moet vergemakkelijkt worden wanneer een vreemdeling “het centrum van zijn affectieve, sociale en/of economische belangen in België heeft gevestigd”.
Inzake naturalisaties beveelt het CGKR aan om de voorwaarde van integratiebereidheid te laten vallen (blz. 97) omdat die “een gevaar van willekeur inhoudt”. Net zo verzet men zich (blz. 108) tegen twee wettelijke voorwaarden voor ‘gezinsherenigers’: voldoende huisvesting en de aansluiting bij een mutualiteit. Ook voorstellen om bij ‘gezinshereniging’ integratiebereidheid en voldoende bestaansmiddelen te eisen, vinden geen genade bij het Centrum. Voorts zijn systematische controles naar schijnhuwelijken en het intrekken van de verblijfsvergunning na ontbinding van zo’n huwelijk ook al uit den boze (blz. 120). De boodschap van het Centrum is dus duidelijk: mèèr immigratie, mèèr regularisatie en mèèr naturalisatie.
Dat onze identiteit daardoor dreigt te verdwijnen, is voor deze multikulprofeten geen punt en wellicht zelfs de bedoeling. Het Vlaams Belang ziet dat anders: dit is ons land en moet dat ook blijven
Filip De Man Volksvertegenwoordiger
Alweer buschauffeur afgeslagen
Alweer een mishandelde buschauffeur. Deze keer in de buurt van het Amstelstation in de hoofdstad. Wij vragen ons af, wat die mensen voor speciaaals hebben, dat hen aantrekkelijk maakt voor mishandeling door jongeren. Want dat zijn meestal de daders.
De chauffeur van lijn 40 sprak gistermorgen een zwartrijder aan. De jongen en een aantal andere passagiers pakten vervolgens de bestuurder vast en mishandelden hem, zo meldt AT5. De politie hield later op de dag één van de vermoedelijke daders aan in een bus.
@ Spitsnieuws.nl
NL baby wordt Turks in Amsterdamistan
Suzan en Vincent van Saase uit Amsterdam hebben plotseling een Turkse baby. De gemeente heeft Friso bij Turkije aangemeld omdat Suzan een Turkse vader en een Nederlandse moeder heeft.
De ouders zijn woest op de in hun ogen overijverige ambtenaren.
"De gemeente zei dat wij hierin geen keuze hebben", zegt Vincent van Saase tegen De Telegraaf.
Turkse leger
Het Amsterdamse echtpaar wil absoluut voorkomen dat hun zoon Friso over achttien jaar wordt ingezet voor het Turkse leger.
Maandag bleek al dat kinderen van Nederlands Marokkaanse stellen automatisch ook als Marokkaans burger worden aangemeld en dat je niet meer van die nationaliteit afkomt.
Schokkend
Amsterdam seint het buitenlandse consulaat van in dit geval Turkije in. "Schokkend", aldus VVD-Kamerlid Paul de Krom en het Amsterdamse gemeenteraadslid Robert Flos. "Dit betekent dat gegevens van Nederlandse staatsburgers aan buitenlandse mogendheden worden verstrekt. Dat moet acuut stoppen."
@ Spitsnieuws.nl
Willem Elsschot en het ontstaan van Tsjip
Oudere filmliefhebbers zullen het zich wellicht herinneren: topacteur Robert De Niro had de goede gewoonte zich vooraf obsessief in te leven in de sfeer waarin zijn eerstvolgende film zich zou afspelen. Zo was hij ooit actief in een staalgieterij, aard van bedrijf waarin later de eerste episode van The Deer Hunter werd opgenomen, de antimilitaristische Vietnam-film die in 1978 met de Oscar werd bekroond.
Maar een echte vernieuwer was hij niet: met een zekere zin voor overdrijving zouden we kunnen stellen dat hij in het spoor liep van Willem Elsschot, die zich dit gebruik had eigen gemaakt op gebied van literatuur. Aangezien het hem naar eigen zeggen mangelde aan elke vorm van fantasie, viel hij noodgedwongen terug op wat hij effectief gezien had. Dit betekent dat hij er praktisch toe verplicht was zich eerst onder te dompelen in het product waarin hij inspiratie zocht.
Helemaal in lijn met deze benadering is het beeld van Willem Elsschot zoals vooruit geschoven door wijlen zijn dochter Adèle in een interview ooit (vermoedelijk) verschenen in Humo onder de titel “Herinneringen aan Willem Elsschot.”
Hierna haar relaas:
"Ik herinner me nog heel typische, maar ook zonderlinge gedragingen van vader. Ik woonde toen in Parijs. Mijn zoon Tsjip was nog heel klein, begon amper te lopen Zekere middag werd er gebeld en wie staat voor de deur? Vader. Ik vroeg wat er gebeurd was, want vader had een hekel aan reizen. Iets met moeder, broers of zussen? Neen. Niets. Zakenreis dan? Ook niet. Neen, hij kwam zomaar eens langs. Dat was ongebruikelijk voor vader. Hij bleef, ging vroeg slapen op een sofa, en de volgende dag bleef hij ook. Ik moest boodschappen gaan doen. Goed, zei hij, dan ga ik met de kleine een wandelingetje maken. ’s Middags was hij terug en na het middagmaal zei hij terug te keren naar Antwerpen. Ik begreep er niets van. Maanden nadien kreeg ik een pakje toegestuurd. Er stak een boek in: Tsjip. Toen ik mijn vader later ontmoette vroeg ik hem of zijn reis naar Parijs rechtstreeks verband hield met het boek. “Dat was inderdaad zo”, zei hij. “Ik wou nog eens gaan wandelen met de kleine. Ik wou mij met hem afzonderen. Aan een beek hebben wij samen steentjes in het water gegooid.” Nadat hij uit Parijs vertrokken was, had ik wel een brief geschreven naar moeder om haar op de hoogte te brengen van het ongewone bezoek. Het antwoord luidde: “Hij is de laatste tijd weer onuitstaanbaar”. Dat betekende dat vader weer aan ’t schrijven was. Dat deed hij boven in zijn bureau. Aan zijn humeur wisten we dus dat hij bezig was aan een verhaal, maar we hebben hem nooit zien schrijven.”
De echte Tsjip (Jan Maniewski) uiterst links voor het standbeeld van zijn grootvader
“Tsjip” was geboren en groeide spoedig uit tot een van zijn meest gesmaakte geesteskinderen met een aanzienlijk emo-gehalte.
Meer algemeen : Elsschot had de gewoonte, wat hij voltooide onmiddellijk aan een kleine groep getrouwen voor te lezen. Dat geschiedde bij hem thuis in de Lemméstraat te Antwerpen, maar ook soms bij Jan Greshoff in Brussel. Het aantal der aanwezigen was altijd zeer beperkt en wisselde weinig: De Ter Braaks, Jan van Nijlen, Nijkerk, Bob van Kampen en het echtpaar Greshoff.
Jan Greshoff:
Elsschot las voor zoals hij schreef: rustig, echt en zonder het geringste zweem van pathos. Wanneer er een droevige passage in het boek voorkwam, kon hij plotseling niet verder gaan. Hij kreeg een brok in de keel en vocht tegen tranen. Hij schoof dan het manuscript naar Jan van Nijlen, die zijn taak overnam tot hij er zich weer toe in staat voelde.
Elsschot schaamde er zich niet voor te zijn zoals wij allen zijn, dubbele mensen.
Enerzijds een harde zakenman die niets over zijn kant liet gaan, het onderste uit de kan moest hebben en zijn schuldenaren vervolgde tot zij hun laatste cent aan hem betaald hadden, aan de andere kant een vrijgevig man, steeds tot hulp bereid.
Het prachtig Nederlands dat Elsschot schreef was voor velen een bron van bewondering en verwondering. “Hij schreef voorbeeldig Nederlands” tekent zelfs de venijnige Nederlandse criticus Jeroen Brouwers aan in “Mijn Vlaamse Jaren”. “Elsschot heeft een poos in Nederland gewoond, hij liet zijn werk nakijken en waar nodig corrigeren door de Nederlandse juffrouw Christina van der Tak, later door Jan Greshoff, en had ook voorts een grote bewondering voor het Nederlands.”
Alleen als hij dronken was wilde hij zijn vers Het Huwelijk in smetteloos Nederlands voordragen, en als hij heel zat was zijn gedicht over Borms. Elsschot zag de noodzaak van Nederlands praten in Antwerpen niet in, aangezien dit hem als een buitenbeen zou bestempelen, maar hij kon het wel, zelfs heel keurig. Bij hem thuis werd dialect gesproken. Fine sprak Berchems, Elsschot “gekuist” Antwerps.
Op taalgebied kon hij heel maniakaal zijn. Als hij twijfelde aan een woord vroeg hij Greshoff: “Jan, hoe zeg je dat?” Hoorde hij een woord dat hij niet kende, dan liep hij daar dagen mee rond. Dat herhaalde hij vervolgens talloze keren totdat de semantiek van het woord hem vanuit de klank en de beweging van zijn lippen duidelijk werd. Het opnemen van de taal ging bij hem werkelijk door de zintuigen. Hij moest de woorden proeven, eten. Eigenaardig genoeg las hij heel weinig.
Meer in een volgende bijdrage
Raymond
01-04-2009
In Zweden mogen de homo's huwen
Zweden heeft het huwelijk opengesteld voor homo's, precies acht jaar nadat in Nederland het eerste huwelijk ter wereld wereld tussen homo's werd gesloten. Een grote meerderheid in het Zweedse parlement stemde vandaag voor de gelijkstelling met hetero's.Van de coalitiepartijen waren alleen de christen-democraten tegen. De regeling gaat op 1 mei in. Behalve in Nederland, was het huwelijk voor homo's de afgelopen jaren al mogelijk geworden in het land B, Spanje, Canada, Zuid-Afrika, Noorwegen en de Amerikaanse staten Massachusetts en Californië. In deze laatste staat buigen rechters zich over de toekomst van de regeling na een referendum tegen de openstelling.
Als de moslims de zaak overnemen, zal deze wet vlug afgeschaft zijn. Dat de homo's zich haasten om veel te trouwen en tijdig te scheiden. Tenzij de koran tegen die tijd zou toelaten dat homo's ook vier (officiële) partners mogen hebben in een schattig roze harempje.
En zoals te verwachten van die kerels, vindt hun terugkeer plaats op de meest geschikte dag van het jaar 1 april.
Alleszins, welkom beste collega's en vol goede moed er tegenaan.
Willem Elsschot, de stilist
Handschrift van Elsschot.
Klik op de afbeelding voor het artikel
UK Minister voor EU heeft nooit Lissabonverdrag gelezen ...
Domkop Caroline Flint
Hier hebben we nog een mooi stukje om uw geloof in de traditionele politici definitief te begraven, mocht dat nog niet eerder gebeurd zijn.
In het Britse Lagerhuis gaf Labour-ministerin Caroline Flint gisteren toe, dat zij het Verdrag van Lissabon, dat zij uit naam van haar land ondertekend heeft, nooit gelezen heeft. Wel een beetje doorbladerd en zo, links en rechts een flard weggelezen, maar helemaal tot zich genomen, neen dat heeft zij niet gedaan. Die bekentenis kwam er stamelend uit en werd aangevuld met "Ja maar, men heeft mij voorgelicht...' Deze ministerin heeft slechts één enkele bevoegdheid : Europa. Mevrouw is socialiste, zoals allen in de regering van Gordon Brown. Het zit ze niet mee de laatste tijd, de rakkers van rood.
Dat Verdrag IS onleesbare knudde en het hangt aan mekaar met oppervlakkigheden, vervat in saaie teksten met verwijzingen en voetnota's naar andere ingewikkelde teksten, maar daar gaat het niet om. Het is uitgerekend de taak en verantwoordelijkheid van een hoge Mie met een dikke wedde en veel praats, om die saaie lectuur tot zich te nemen en te begrijpen.
Zeker omdat Caroline Flint in oktober vorig jaar in het Lagerhuis stond te toeteren als een marktkraamster, dat het Verdrag van Lissabon een absolute noodzaak betekent voor de soepele werking van de Unie, en dat er patati en patata redenen zat zijn om die unieke kans niet te laten voorbijgaan. De hoge Mie deed bijna alsof zij eigenhandig de nonsens bij mekaar had geschreven. Er van uitgaande dat het verschrikkelijk verwarrende teksten zijn, klonk dit zelfs niet onwaarschijnlijk.
Hoeveel van onze parlementairen hebben dat Verdrag van Lissabon gelezen, denkt u ? En dan kijken de politici verontwaardigd op, dat de bevolking hen de middenvinger geeft.
Vandaag is Aspiravi begonnen met het proefdraaien van de 14 nieuwe windturbines op de oostelijke havendam van Zeebrugge. Het oudste windmolenpark van België wordt hiermee vernieuwd.
De bouw van de eerste windturbines op de strekdam bij Knokke-Heist begon in 1986. Het was toen het eerste park in België en één van de eerste in Europa.
De nieuwe turbines hebben een totaal vermogen van zowat 12 MegaWatt, tegenover 8 MegaWatt voor het oude park. De 14 vervangen machines zullen elders in Europa en de Verenigde Staten nog dienst doen.
Aspiravi heeft in België 56 windturbines in gebruik, met een totaal vermogen van 72 MegaWatt. Er staan nog verschillende projecten op stapel, onder meer in de Noordzee, in Ieper, Izegem, Oekene, Tielt en Bastenaken.
@ 0000
Karel de Stoute in Brugge
Karel de Stoute - Pracht en praal in Bourgondië
Karel de Stoute (1433–1477), de hertog die koning wilde worden, een ambitieus man op een keerpunt in de Europese geschiedenis. In zijn stoutste dromen zag hij zijn Bourgondische rijk van Brugge tot Dijon reiken. Hij holde van de ene oorlog naar de andere maar ging al vroeg aan zijn ambitie ten onder, op het slagveld van Nancy. In zijn korte leven was hij een van de rijkste vorsten van Europa geworden, symbool van de pracht en praal van Bourgondië, exponent van een verfijnde cultuur.
Deze tentoonstelling plaatst deze belangrijke figuur in de schijnwerpers. Het Brugse Groeningemuseum laat de pracht en praal weer schitteren aan de hand van de eigen Vlaamse Primitieven en uitzonderlijke bruiklenen uit de belangrijkste museumcollecties ter wereld, onder meer schilderijen, harnassen, wandtapijten, manuscripten en schitterende objecten van edelsmeedkunst. Het is voor het eerst in meer dan 500 jaar dat de befaamde Burgunderbeute (Bourgondische buit) Zwitserland mag verlaten, de duizelingwekkende kunstschat die Karel de Stoute kort voor zijn dood aan de Zwitsers verloor.
Het Groeningemuseum is het perfecte decor voor deze prestigieuze tentoonstelling. Niet alleen is het de thuishaven van de Vlaamse Primitieven, net om de hoek, in de Onze-Lieve-Vrouwekerk, bevinden zich ook de praalgraven van Karel de Stoute en zijn dochter Maria van Bourgondië.
Het huwelijk van Arnolfini door Jan van Eyck bevindt zich in het Groeninghemuseum te Brugge
Antwerpen op bezoek in Gent
Gazet van Antwerpen publiceert vandaag 1 april een aantal moppen die geselecteerd werden door Gaston Berghmans. We zullen in de komende dagen nog enkele malen uit de voorraad putten. Mercikes, dadakes en salukes.
Twee Antwerpse dames gaan shoppen naar Gent en na een vermoeiende dag gaan ze nog iets drinken in een gezellige gelegenheid nabij de Kouter. Ze luisteren met veel genoegen naar het sappige dialect van de Gentenaars die om hen heen zitten, tot de ene Antwerpse tot haar vriendin zegt : "Das aaigelàk spaaiteg da waai in 't stad gien dialect emme hé".
Enkele dagen geleden maakte de Britse denktank "Open Europe" bekend dat leden van de Europese Commissie een ontslagvergoeding van ongeveer 1,1 miljoen euro opstrijken indien hun mandaat na de komende Europese verkiezingen niet verlengd wordt. De Belgische EU-commissaris Louis Michel kon schijnbaar zijn oren niet geloven en beweerde van deze regeling niet op de hoogte te zijn.
Nochtans werden door Europarlementslid Frank Vanhecke reeds talrijke parlementaire vragen aan dit onderwerp gewijd. Daaruit bleek onder meer dat de voormalige Europese Commissarissen, zelfs wanneer zij bijvoorbeeld maar enkele maanden in functie waren, gedurende drie jaar een uittredingsvergoeding krijgen van minimaal 40% en maximaal 65% van hun bijzonder groot basissalaris van ongeveer 16.000 euro per maand. Zo kreeg ex-Europees Commissaris Busquin (PS) gedurende drie jaar 50% uitbetaald, en Karel van Miert (SP) 60%. De diensten van de Europese Commissie weigerden steeds juiste bedragen op deze procenten te plakken, onder meer omdat ook andere vergoedingen bovenop de normale uittredingsvergoeding worden uitbetaald, slechts onderhevig aan een zeer lage Europese belasting, en er bovendien riante pensioenrechten worden opgebouwd.
Voor Louis Michel komt dit neer op een maandelijks basisbedrag van ongeveer 8.000 euro per maand, gedurende drie jaar, maar daar komen dus talrijke andere vergoedingen en uitkeringen bij, zodat er voor de belastingbetaler inderdaad ruim 1 miljoen euro mee gemoeid is. Bovendien zijn deze uitkeringen perfect combineerbaar met het uitoefenen van een nieuwe job want pas wanneer uitkeringsvergoeding + nieuwe verloning hoger zou uitvallen dan de inkomsten van een zetelend eurocommissaris wordt een andere regeling voorzien.
Deze bijzonder schaamteloze vorm van zelfbediening is des te minder aanvaardbaar nu politiek en media terecht de bonussen en uittredingsvergoedingen van CEO’s van door de staten gesteunde ondernemingen aanklagen. Frank Vanhecke heeft dan ook heden bij het Europees Parlement een resolutie voorgelegd om de Raad op te roepen hieraan paal en perk te stellen. Een uittredingsvergoeding van 25%, beperkt tot maximaal één jaar kan best volstaan.
Gisteren ondervroeg Vlaams volksvertegenwoordiger Wim Van Dijck Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Keulen in het Vlaams Parlement over de nieuwe erkenningsronde van moskeeën. Vlak voor de Vlaamse verkiezingen wil de Vlaamse regering nog kost wat kost een ganse reeks van 17 bijkomende moskeeën erkennen en dus subsidiëren. In het najaar van 2008 stuurde de Vlaamse overheid de 17 dossiers van de nieuw te erkennen moskeeën door naar gemeenten en provincies voor advies. Zo goed als al deze dossiers waren onvolledig.
Dat deze dossiers in behandeling worden genomen zonder dat ze volledig zijn, is manifest onwettelijk. Artikel 3, paragraaf 2, van het erkenningsbesluit van 30 september 2005 stelt immers: “Is het aanvraagdossier niet volledig, dan deelt de Vlaamse overheid dit aan de aanvrager mee en verzoekt hem het dossier te vervolledigen. Zij neemt de aanvraag in behandeling na ontvangst van al de ontbrekende dossierstukken”. In de omzendbrief B.A. 2006/04 van 10 maart 2006 wordt het nog scherper gesteld: “Als één of meer stukken of inlichtingen die vermeld worden in artikel 2, §2 in het dossier ontbreken, wordt het dossier als ‘onvolledig’ beschouwd, met als gevolg dat de aanvraag niet geregistreerd wordt en dus ook niet in behandeling genomen wordt. Een behandeling wordt pas mogelijk vanaf het ogenblik dat de ontbrekende stukken en inlichtingen zijn toegevoegd”.
Bovendien blijkt uit de dossiers dat de moskeeën ook inhoudelijk niet kunnen voldoen aan de wetgeving. Zo blijken van diverse moskeeën de imams Nederlandsonkundig te zijn, terwijl het erkenningsbesluit voorziet dat de moskeeën de taalwetgeving moeten respecteren. Ook blijkt uit de dossiers dat een aantal moskeeën zich manifest vrouwonvriendelijk opstelt en zelfs in enkele gevallen vrouwen botweg de toegang weigert tot de moskee. Zo stelt de Oostendse moskee Jamia Islamia in een schrijven: “Omdat mannen en vrouwen volgens het islamitische geloof niet in dezelfde ruimte hun geloof mogen uitoefenen, is er in de huidige moskee geen plaats voor vrouwen. De vrouwelijke moslims kunnen dus niet naar de diensten”.
Voor het Vlaams Belang is het duidelijk dat Keulen er blijkbaar zo op gebrand is te scoren bij moslimkiezers dat hij zijn eigen wetgeving schaamteloos aan de kant schuift en zelfs een loopje neemt met de fundamentele waarden en normen van onze samenleving. De capitulatie voor de islam is volledig.
Vlaams Belang zal erkenning aanvechten bij Raad van State
@ Filip Dewinter
De redactie van Angeltjes
Het is ons al dikwijls gevraagd, om een foto te publiceren van onze redactie-medewerkers. Juffrouw Ellen, die heeft u al vaak gezien, maar wie zijn de anderen ? Wij laten ons voor een keer vermurwen door de vele vragen en smeekbedes : hier zijn we dan, de redactie van Angeltjes
Ray
Savat Juffrouw Ellen Fats
De Platenruiter
In memoriam Liane Bruylants (1921 - 2009)
.
Gisteren lazen wij het overlijdensbericht van Liane Bruylants in de krant. Onder haar naam stond "Letterkundige", geboren te Berchem in 1921 en enkele versregels van haar hand :
.
"Ach, alles is zo lief en zo broos
de wind en het kleine leven van de schuchtere roos"
.
Of mevrouw Bruylants het over zichzelf had, weten we niet, maar écht schuchter is zij zelf denkelijk niet geweest tijdens haar leven, dat soms turbulent is verlopen, zoals dat met gevoelige kunstenaars meer het geval is. Wij hebben het op deze blog nog over deze vrouw gehad, die jarenlang de partner is geweest van de Waaslandse dichter en schrijver Frans Buyle. Hem kennen we nu nog dankzij één gedicht "De gek in de Regenton". Jarenlang hebben beide mensen geprobeerd van hun pennenvruchten te leven en dat was niet steeds evident. Frans Buyle is overleden in 1977 en jarenlang is het stil gebleven rond Liane.
.
Tot zij plots terug in het nieuws is gekomen door de Elsschotbiografie "Man van Woorden" van de hand van Martine Cuyt, literatuur-verantwoordelijke bij Gazet van Antwerpen. Cuyt was er achtergekomen, met het nodige speurneuzenwerk ,dat Willem Elsschot wel eens van een amoureus avontuurtje genoot. Na WO II had de gevierde schrijver kennis aangeknoopt met het meisje dat bijna 40 jaar jonger was dan hij (en die samenwoonde met een getrouwd man). Deze affaire die misschien bekend was in beperkte kring, zou vermoedelijk nooit naar buiten gekomen zijn, mocht Liane Bruylants er zelf niet over gesproken hebben tegen Martine Cuyt. Ach, vermoedelijk was het voor haar een gelegenheid om nog even in de publieke aandacht te komen, want haar literaire werk was bescheiden van kwaliteit.
.
.
.
Liane Bruylants met haar partner Frans Buyle voor de "blokken van Luchtbal" in Antwerpen-Noord waar zij een flatje betrokken.
.
Morgen is onze literaire medewerker, Raymond, aan het woord met een piekfijne analyse over het ontstaan van het boek dat Elsschot schreef over zijn kleinzoon, Jan.
.
Ray
PST : Bij dit artikel is een foto geplaatst uit de verzameling van het AMVC - deze afbeelding verdwijnt enkele uren in de loop van de nacht wegens updating van het systeem van het AMVC.
