Foto's : Gerda

Als u deze titel leest, denkt u misschien dat wij bezopen zijn of er met onze pet naar gooien, maar helaas, wij zijn  bloednuchter en wij gooien niet met kledingstukken. Behalve als we straalbezopen zijn en dat is een eeuw geleden.

De Europese Unie heeft aan de belgische Koninklijke Schenking vorig jaar een toelage van 13.000 euri bezorgd, in het raam van "landbouwsubsidies". Dit bericht lezen we in la libre belgique die het heeft overgenomen van le Soir. 

De Koninklijke Schenking is een autonoom openbaar bestuur dat in het leven werd geroepen door Leopold II. En toen we bij Wikipedia natrokken waarover deze instelling beschikt,kregen we zin om ons toch maar eens te bezatten. 

We copiëren voor u  :

Het kasteel van Ciergnon

• Bijgebouwen bij het kasteel van Laken
• Serres van Laken
• Park van Laken
• Kasteel van Ciergnon
• Kasteel van Fenffe
• Kasteel van Villers-sur-Lesse
• Kasteel van het Belvédère
• Kasteel van Stuyvenberg, met residentie
• Villa Clémentine, Tervuren
• Jachtgronden in de Ardennen (2500 hectare)

 Ter beschikking gestelde goederen

• Kasteel Hertoginnedal
• Bellevue-gebouw
• Kasteel van Ferage (verhuurd)
• Woningen in Laken en de Ardennen voor het dienstpersoneel

Goederen met openbaar nut

• Japanse Toren, Laken
• Chinees Paviljoen, Laken
• Elisabethpark, Laken
• Koloniale tuin, Laken
• Arboretum, Tervuren
• Dudenpark, Vorst
• Gronden in Oostende en Nieuwpoort

Verhuurde goederen

Naast de bezittingen die ter beschikking staan van de koning, zijn er nog andere zoals kantoorgebouwen in Brussel of landbouwgronden, die de Schenking verhuurt om in haar eigen inkomsten te voorzien.

• Gronden en een golfterrein in de Ardennen
• Jachtrecht op bossen in de Ardennen
• Opbrengst van houthak in bossen in de Ardennen
• Golf en kasteel van Ravenstein, Tervuren
• Gronden van de British School of Brussels
• Jachtrecht en houthak in bossen in Postel
• Gaanderijen en park in Oostende
• Wellingtonrenbaan, Oostende
• Noorse Stallen, Oostende
• Residentie in de Langestraat, Oostende
• Golfterrein van Klemskerke
• Kasteel Narafi, Vorst
• Sportstadion Royale Union, Vorst
• Vijvers van Bosvoorde
• Bruxelles Royal Yacht Club, Laken
• Sportcentrum Inter Nos, Strombeek-Bever
• Bioscoop Vendôme, Elsene
• Kantoorgebouwen Coudenberg, Jan Jacobs en Quatre Bras, Brussel

 Andere

Enkele goederen werden later aan de Schenking toegevoegd, onder meer de kapel te Küssnacht in Zwitserland (op de plaats waar koningin Astrid om het leven kwam in een auto-ongeval). Daarnaast bezit de Koninklijke Schenking ook obligaties, aandelen en liquiditeiten ter waarde van ca. 30 miljoen euro.

Ter vergoelijking kunnen we er bij vertellen dat de Engelse keuningin meer dan 500.000 euri heeft ontvangen van dezelfde gulle Europese Unie.

Ee prettige zondag wensen wij u alleszins toe.

Ray

 La libre belgique

Het siert Vlaanderen niet, maar de waarheid heeft haar rechten : veel vroeger dan in onze eigen contreien genoot Willem Elsschot in Nederland de erkenning die hem toekwam. Zo ruimde  het tijdschrift “Groot Nederland”  in juli 1937 veel plaats in voor zijn werk in het algemeen en waarbij bovenop nog eens uitgebreid de lof gezongen werd over  “Pensioen”, zijn toen laatst verschenen roman. De drijvende kracht achter dit initiatief was niemand minder dan zijn vriend Jan Greshoff, die hem in dit kader om enkele biografische gegevens vroeg. De grapjas in Willem Elsschot stak meteen de kop op en hij antwoordde als volgt: “ Ik ben helaas geboren op 7 mei 1882 in Antwerpen (staat België) op de De Keyserlei 52. Het huis draagt nog steeds hetzelfde nummer. Het heet nu “City Bar” en ik kan het je recommanderen voor een lekkere sandwich.” Elsschot besloot heel ironisch met: “ Ik ben 1 m 68 lang en weeg 76 k.g.”  Greshoff, hem al te goed kennende, vatte wel de humor ervan en nam het gegeven over in “Groot Nederland”. Waarop Elsschot dan weer reageerde met  “Niet zonder genoegen maar ook niet zonder een beetje verstomd te staan ontdekte ik die m. en k.g. op pag. 147. Verdomd aardig van je. Maar wat moet men in Nederland denken zeg.”

Meer kenmerkend voor Elsschot kan niet. In zijn dagelijkse praktijk had hij nu eenmaal de reputatie de gebruiken van het schrijverschap te relativeren, terwijl hij er qua literatuur toch een verheven opvatting op nahoudt. Hoe men het ook keert of draait, blijft hij een kind van de late negentiende eeuw toen de Tachtigers godsdienst inwisselden voor poëzie en schrijven in het Nederlands voor Vlamingen een revolutionaire daad was. Dat voor hem literatuur een belangrijke zaak is, blijkt duidelijk uit de Inleiding tot Kaas: “In kunst mag niet geprobeerd worden Probeer niet te schelden als ge niet toornig zijt, niet te schreien als uw ziel droog staat, niet te juichen zolang ge niet vol zijt van vreugde. Men kan proberen een brood te bakken, maar men probeert geen schepping. Men probeert ook niet te baren. Waar zwangerschap bestaat volgt het baren vanzelf, te gepasten tijde.” Als een privégrapje onverwacht opduikt in het literaire domein, komen de ernstige en de relativerende kant van Elsschot in conflict. De vraag stelt zich of literatuurminnend Nederland hem nog wel au sérieux zal nemen.

U zelf relativeren of de schijn ophouden? Ook wanneer Elsschot zichzelf portretteert in zijn romans is dat de vraag. Ten tijde van  “Tsjip” boekt hij onder zijn eigen naam Alfons De Ridder enig succes als zelfstandig reclameagent. De zin voor zaken doen had hij blijkbaar van zijn vader geërfd : vader Krist kon al vroeg met de opbrengst van zijn  bakkerij aan de De Keyserlei gaan rentenieren in zijn huis op het Antwerpse Zuid in de Cuylitstraat 87. In zijn roman verdraait Elsschot dat wel zodanig dat het helemaal anders klinkt: zijn alter ego Frans Laarmans noemt zijn vader een  “eenvoudige bakker” en zelf is hij geen zakenman, maar kantoorklerk. Elsschots eigen jaren als chef-correspondent bij de Schiedamse scheepsbouwer Werf Gusto liggen dan al lang achter de rug, maar in zijn gecreëerd zelfportret doet hij zich veel kleiner voor dan hij in werkelijkheid is.

Van tijd tot tijd botst die literaire voorkeur met de autobiografische stof die hij verwerkt. Zo heeft hij in Sint-Idesbald een buitenverblijf, maar voor underdog Laarmans klinkt dat – we zijn in de jaren dertig – vrij onwaarachtig. Wanneer zijn ik-figuur uitpakt met de melding dat dochter Adèle tijdens de paasvakantie aan zee zal huwen, haast hij zich dan ook om er aan toe te voegen: “Mijn verlof is op de fabriek al geregistreerd.” Op die wijze duidelijk makend dat Laarmans wel degelijk de kleine man is die niet zonder meer in vakantie gaat als het hem uitkomt.

Doordeweekse mannetjes vindt men wel meer terug in de Vlaamse literatuur van het interbellum, onder anderen bij Gerard Walschap en Maurice Roelants. Ook hun personages zitten geregeld klem “tussen droom en daad”, tussen revolteren en berusten. Een bepaalde visie wil dat dit zou te maken hebben met de onvoltooide ontvoogding van de Vlaamse burger, die financieel en sociaal zijn achterstand  heeft ingehaald, maar finaal  blijft kampen met een minderwaardigheidscomplex.

De Elsschotlezers zullen zeker niet stilstaan bij deze historische interpretatie, die overigens vatbaar is voor discussie. Reden waarom we die houding toejuichen. Voor hen blijft Elsschots oeuvre in de allereerste plaats en hoe dan ook van universele waarde en van alle tijden. Terecht.

                                                                                              Raymond

Maandagavond voerden militanten en mandatarissen van het Vlaams Belang actie met pamfletten en een spandoek aan het Gentse stadhuis onder het motto "Politie Gent: Recht op veiligheid". Aanleiding was de recente agressie tegenover Gentse politieagenten. Tevens werd de petitie "Politie Gent: Recht op veiligheid", die afgesloten ruim 2.000 handtekeningen, afgeven aan burgemeester Daniël Termont, alsook een open brief namens de belangenorganisatie "Tot uw dienst ".

Aansluitend legde gemeenteraadslid Johan Deckmyn een motie, gericht aan de minister van binnenlandse zaken, voor aan de Gentse gemeenteraad. Het Vlaams Belang hoopt dat er een einde komt aan de reeks geweldincidenten tegen politieagenten. Er moet volgens Deckmyn dringend werk worden gemaakt van het goedkeuren van het wetsontwerp met betrekking tot de verzwarende omstandigheid voor daders van bepaalde misdrijven tegen bepaalde personen bekleed met een openbare hoedanigheid.

De belangenvereniging ‘Tot uw dienst’ wil samen het Vlaams Belang de verdediging opnemen van alle geüniformeerde diensten in Gent. Het valt immers op dat het vooral de politieagenten, tram- en buschauffeurs, brandweerlui, taxichauffeurs, postbodes, stadswachten, … zijn die het vandaag hard te verduren krijgen. Om hun rechtmatige eisen kracht bij te zetten, verzamelt ‘Tot uw dienst’ al hun verzuchtingen om dit te laten aankaarten in alle mogelijke politieke niveaus (van gemeenteraad en provincieraad tot Vlaams en federaal parlement.

 http://www.belg.be:80/leesmeer.php?x=7197

.

.

Voor het politiek debat in het VRT-programma De Zevende Dag is morgen Frank Vanhecke te gast. De erevoorzitter van het Vlaams Belang kruist de degens met Boudewijn Bouckaert, met een kopstuk van CD&V en met SP.A-burgemeester Freddy Willockx. De politici gaan in debat over de partijfinanciering, een onderwerp waar iemand als Freddy Willockx – als eminent lid van een partij die zich liet omkopen door wapenhandelaren – ongetwijfeld een en ander van af weet.

De Zevende Dag, zondag op één, 11 uur.

Naar aanleiding van 1 mei kruisten Gerolf Annemans (Vlaams Belang) en Frank Vandenbroucke (SP.A) de degens in ‘De keien van de Wetstraat’. Dat leverde een beleefd maar pittig debat op. Op de bewering dat het Vlaams Belang 1 mei zou “gepikt” of “ingepikt” hebben, antwoordde Gerolf dat onze partij de voorbije jaren inderdaad heel wat kiezers van de SP.A heeft “ingepikt”. Hoe dat komt? “Omdat wij die thema’s op de agenda hebben gezet die de anderen jarenlang verwaarloosd hebben: immigratie en integratie, criminaliteit, een onafhankelijk Vlaanderen”.

Gerolf Annemans bleef steeds hoffelijk, maar deelde voortdurend rake verbale tikken uit. Zo wierp hij op “dat de socialisten de trein hebben gemist”. “Links heeft gefaald. Op het vlak van de vreemdelingen en de integratie, op het vlak van de veiligheid.” Dat is ook de reden waarom de politieke linkerzijde in Vlaanderen keer op keer zware klappen moet incasseren.

“Wat heeft het Vlaams Belang al bereikt?”, probeerde Vandenbroucke nog. “Jullie staan nu al meer dan twintig jaar aan de kant.” “Nee hoor”, kaatste Gerolf Annemans de bal terug. “Het Vlaams Belang staat helemaal niet aan de kant. Wij staan aan de kant van de kleine man. Aan de kant van de mensen die het vandaag moeilijk hebben, omdat de traditionele partijen er niks van bakken. Kijk maar naar de crisis, naar de begroting, naar de waanzinnige belastingdruk.”

Ivan De Vadder (VRT) probeerde Frank Vandenbroucke zo nu en dan wat bij te springen. Dat leidde tot de groteske bewering dat het Vlaams Belang intussen “erg conformistisch” geworden zou zijn. Ronduit bespottelijk. Stel dat het Vlaams Belang vandaag werkelijk ‘conformistisch’ zou zijn, waarom houden politiek en media dan zo krampachtig vast aan het cordon sanitaire?

Of het Vlaams Belang dan niet bang is dat zijn vijver straks wordt leeggevist door de N-VA of door Lijst Dedecker? “Nee”, klonk Gerolf Annemans zelfzeker. “De N-VA heeft een geloofwaardigheidsprobleem. Herinnert u zich hun campagne met de strik nog? Het moest een regering zonder Di Rupo en de PS worden, maar ze hebben wel toegestaan dat ze er bij kwamen.” En Dedecker? “Die droomt al luidop van een regering met CD&V en VLD. Dat betekent dus alleen maar meer van hetzelfde. En dat terwijl Vlaanderen snakt naar ‘change’.”
“Het Vlaams Belang is het origineel. En het origineel is altijd beter dan de kopie”, besloot Gerolf Annemans. “Alleen het Vlaams Belang kan voor verandering zorgen.” De keuze is aan de kiezer.

jean-marietje, deugenietje
heeft veel graaiers in zijn kamp
vanhetveldje, het bandietje
dacht zoals zovelen ...
bij den dekker brandt de lamp

Deze vrije tribune was aanvankelijk bedoeld om eerder deze week te verschijnen in De Standaard, naar aanleiding van mijn geweigerde vraag door de voorzitter van het Vlaams Parlement. Maar door "plaatsgebrek" is het er niet van gekomen.

Het stond vorige week paginagroot uitgesmeerd in een krant die zich de grootste van het land mag noemen: “Toplui met partner naar China op kosten van de overheid”. De Vlaamse variant van de schandaalreis van Happart.
Dit keer ging het om een als 'congrestour' verpakte luxereis van een handvol toplui van de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening (VMW) ter waarde van een slordige 40.000 euro belastinggeld.

Als een dergelijk voorval in een pre-electorale periode in de pers komt bovendrijven wordt dat maar wat graag als 'populistisch', 'opportunisitisch', 'rancuneus' en zelfs onverdraagzaam afgeschilderd.
Zeker als zulke feiten via de vakbondscel van het Vlaams Belang opborrelen.
Bovendien ergeren sommigen zich aan het feit dat schandalen als deze al te gretig aan de pers worden doorgegeven, in plaats van ze te behandelen op de plaats waar het politieke debat en de democratische controle bij uitstek moeten plaatsgrijpen, namelijk in het (Vlaams) parlement.

In dit geval had ik mij voorgenomen het dossier zelf aan te kaarten bij de bevoegde minister, Hilde Crevits (CD&V), maar de voorzitter van het Vlaams Parlement, Marleen Vanderpoorten (Open VLD) besliste daar anders over en schrapte eigengereid de vraag wegens 'niet actueel'.
De feiten dateren van 2006, maar komen nu pas aan het licht.
Een motivatie zo slap als kraantjeswater dus, en zodra de pers het schandaal oppikte, bleek het plotseling brandend actueel.
Minister Crevits beloofde onmiddellijk het dossier alsnog te laten onderzoeken.
En ook al maak ik me geen illusies over de afloop van het onderzoek; wat 'ontbrekende actualiteitswaarde' betreft, kon deze reactie alvast tellen.

Anderzijds hoeft de omfloerste en weinig elegante poging tot de doofpotoperatie van de Vlaamse parlementsvoorzitter niet te verbazen.
Mocht de voorzitter de controletaak van het Vlaams Parlement over zulke zaken immers ernstig nemen, dan is het hek van de dam.
De raden van bestuur zitten immers volgestouwd met politiek verdeelde mandaten, postjes en potten die mekaar netjes afdekken.
De stilzwijgende afspraak om elkaar daarbij zoveel ongemoeid te laten, maakt immers dat de traditionele partijen in alle gemoedsrust kunnen genieten van de dikwijls moeilijk te verantwoorden voordelen die er aan dit mandatencircus vastkleven.
Als partij die niet vertegenwoordigd is in de talloze raden van bestuur (en daar voor alle duidelijkheid ook geen vragende partij voor is) is het Vlaams Belang in de praktijk dan ook de enige partij die dergelijke misstanden kan aankaarten, want zelfs nieuwe politieke formaties zetelen momenteel al - via overlopers - in diverse raden van bestuur.

In dat opzicht doet het cordon dus het werk waarvoor het in het leven werd geroepen: macht en mandaten onderling verdelen.
Een politieke zelfbeschermingsreflex waarbij kritische geluiden a priori kunnen worden afgedaan als zure regen die hoofdzakelijk vanuit één hoek van de tribune op het parlement neerdaalt en dus - zoals hier - uit hoofde van de meerderheid genegeerd of geclasseerd mag worden.
De stilzwijgende consensus over het niet al te letterlijk nemen van tot zelfs het ronduit verzaken aan een gedegen parlementaire controle op het regeringswerk wordt op deze manier nagenoeg een pose inzake politieke correctheid.
Het is in in die context weinig fraai om vast te stellen hoe de parlementsvoorzitter zich tot gewillige en ruggegraatloze spelverdeler laat herleiden om de Vlaamse regering zoveel mogelijk te behoeden voor netelige kwesties.

Niet alleen is het fnuiken van de controletaak van parlementsleden nefast voor de transparantie en dynamiek die het Vlaams parlement hoogdringend nodig heeft - de ramen van het “glazen huis” zijn ondertussen van melkglas geworden- ,dit voorval is het zoveelste bewijs van het bureaucratische en voorgeprogrammeerde verloop van het parlementaire debat.
Informeel overleg, formalisme, ministers die hun vragen bij parlementairen influisteren en zo hopen te scoren met voorgekauwde antwoorden.
Praktijken die het kritisch aan de tand voelen van de uitvoerende macht niet echt stimuleren.

En het is niet door 'een festival van de politiek' te organiseren en de buitengevel van het parlementsgebouw op de vrolijken met een feestelijk kunstwerk van Arne Quinze dat het Vlaams Parlement haar bureaucratische imago van zich af zal gooien.
De steriele sfeer die de parlementarie werking uitstraalt is geen kwestie van falende externe public relations, maar een gevolg van haar interne politieke krampachtigheid en voorspelbaarheid.
Iedereen wordt verwacht voor de regering te rijden. En zo institutionaliseer je een parlementaire cultuur van knikgrage waterdragers.

Eerder dan onhandig een relevante parlementaire vraag aan een minister in de kiem te smoren, zou het geloofwaardiger zijn geweest indien de parlementsvoorzitter de oppositie de volle ruimte had gegeven.
Niet enkel om de vinger op de wonde te leggen maar misschien zelfs om met kennis van zaken mee aan wondzorg te doen.
Ik hou me in elk geval aanbevolen bij de betrokken Minister, om mijn knowhow over bepaalde mistoestanden met haar te delen en samen te werken aan het kordaat uitroeien ervan.
Ook al zal dit misschien sommige van haar partij- en coalitiegenoten onrustige nachten bezorgen.

Ondertussen blijft het wachten op een pompheldere uitleg van Minister Crevits.  Al weet ik dat er in dit dossier enkel troebel water zal geschonken worden. En bovenal blijft het een weinig fraaie gedachte dat zonder de mediaheisa dit dossier onopgemerkt was afgedreven met de stroom.  Wellicht dat de watermaatschappij in kwestie daar ook op had gerekend.

Als het Vlaams parlement bijdrage wil leveren om het aangetaste vertrouwen in de politiek te herstellen, dan moet zij dringend een dam opwerpen tegen de waterdragers in het Vlaams Parlement.
Ook een parlementsvoorzitter kan en moet daarin een stimulerende rol spelen.

Marie-Rose Morel,
uittredend Vlaams parlementslid.

Allerbeste Vrienden, Aandachtige lezers en  Charmante lezeressen, Nieuwsgierige passanten, Beste nijdige tegenstrevers en kameraden van Spionnencentra en Bewakers van de veiligheid van de stervende belgische natie,

Aan u allen : Oewist ?

Dankzij de spannende verkiezingen in het vooruitzicht, is dit een smeuïge tijd voor roddelaars, waar wij onszelf een klein beetje toe rekenen, ideologische valsemunters,  kleine graaiers, politieke warhoofden, heilige belovers en gelovers in de eigen onfeilbaarheid, fantasten en hier en daar ook wel eens een échte vrouw of man die zich ten dienste wil stellen van de gemeenschap. Joe noow wie wij mienen, want tegenwoordig moet het bij voorkeur in het Engels.  Vlaanderen heeft de niet te onderschatten franskiljonse storm sedert 1830 weerstaan en overleefd, en nu wordt onze taal alweer blootgesteld aan de invloeden van de  English and American kauwers : dit is echter geen bewuste aanval van de erfvijand en taal leeft en het Nederlands overleeft.

Waarom de waarschuwende titel boven dit stuk om u voor te bereiden ?  Waarop en waarom ?  Het gaat eigenlijk enkel over de dames en heren slippendragers bij Jan-Maria de Dubbeldekker.  De ontmaskering van de eenmanspartij is verworden tot een dagelijks feuilleton.  Met het gevaar dat de electorale aanhang een ietsje kan slinken maar de harde kern zal toenemen. De linkse fanatici in de omgeving van de Morgen, Humo, kwispelend gevolgd door de fantasten van de Standaard, e.c. zijn zo verblind door haat en onverstand dat ze niet beseffen dat mateloos inhakken op vijanden bij velen afkeer opwekt.   

Wat niet wegneemt, dat de waarheid haar rechten heeft. (de waarheid is vrouwelijk, ik heb mijn ganse leven gedacht dat het een mannelijk substantief was tot ik het toevallig deze week moest opzoeken ; nog een voordeel van het Engels, daar heb je geen geslachten en daar is de truth voor iedereen gelijk). Als de nummer twee van LDD in de knoei zit, zoals we elders vermelden, met financieële malversaties, dan moet dit natuurlijk niet verzwegen worden.

Alleszins bij LDD zit de schrik er in bij vele kandidaten die gedroomd hadden van een fijne luie zetel in het Vlaams Parlement, tussendoor een babbeltje met Linda de Win in Villa Erotica, roem en eer in de onmiddellijk omgeving, sjampieter en sjardonnee bij het diner ... het hangt plots aan een zijden draadje. 

Er zijn er al aan het uitzien naar een nieuwe job. Bij de advertenties van het grote Amerikaanse bedrijf dat we niet zullen noemen maar met wie wij commerciële banden hebben, als een heuse mini-international,  lazen wij dit bericht op onze eigen blog :

Deejay voor al je feesten

Licht en muziek vanaf 275 €. Alle feesten jong en oud

Enig idee wie dit kan zijn ?

Uw bezorgde redactie 

Voor meer nieuws over dit jammere gebeuren HIER KLIKKEN

Wij publiceren hierboven de vrije tribune van Marie-Rose Morel over de mistoestanden bij de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening.

De interpellatie die Marie-Rose over deze pijnlijke affaire wilde houden in het Vlaams parlement werd door de parlementsvoorzitter geschrapt.  Marleen Vanderpoorten, de behoedster van het regime wil geen kwaad woord horen over financieel gesjoemel. 

In dit bezette land van ons gaat het er als volgt aan toe : de socialisten verdedigen door dik en dun  grabbel-en-graai, de liberalen staan paraat om het democratisch spreekrecht van verkozenen de nek om te wringen en de tjeven ... die glimlachen en knikken als pas bekeerde Chinese mandarijnen met gevouwen handjes en schuine hoofdjes.

En wie duikt er plots mee met Marie-Rose Rebel in het sjoemelschandaal ?  Een aanhangsel van mijnheer Dedecker.  Het heeft vernomen wat Vlaams Belang aankaartte en het staat  mee te protesteren tegen de geldverkwistingen bij het Watermaatchappijtje.  Op de webstek van LDD-Vlaams-Brabant wordt de zaak uiteengezet.

Hoe meer medestanders, hoe beter.

Vervelend en grappig is echter dat Rudy Corijn die in de Raad van Bestuur van de Vlaamse Maatschappij voor Watervoorziening zetelt, op de vierde plaats prijkt van de Oost-Vlaamse LDD-lijst.

Dat is pas consequent zijn : van uwen tak maken tegen de instelling waarin gijzelf zitting hebt.

Alsof Graaf Lipmans op de aandeelhoudersvergadering van Fortis had staan betogen en met zijn schoenen gooien naar de bestuurders die de bank in de afgrond hebben gereden.

Ray

De VRT heeft met de reportage van Borms een deftige poging aangewend om de grote VB-bijeenkomst in Antwerpen behoorlijk in beeld te brengen en van commentaar te voorzien.  De aanwezigen werden niet afgeschilderd als te vertrappen insecten en dat is bijzonder vriendelijk van de 0000.

Op het televisiezendertje ATV werd het vrijdagnieuws charmant voorgelezen door Rood  Bieke Illegems en daar had men het over de fantastische 1-Mei manifestatie van de socialisten : "Antwerpen kleurde Rood" zegde Bieke glunderend en het leek alsof ze bloosde van opwinding. Het fragment was meer een marathon-uitzending :  Caroline Gennez, met een gele spoeling in het haar en een look à la Roodkapje op weg naar de gulzige wolf, mocht bijna het volledige partijprogramma voorlezen van op de trappen van het Vlinderpaleis. Intussen deed de camera goede pogingen om de opkomst van de 250 tot 300 goed doorvoede socialisten in beeld te brengen als een "massa". Toen kwam Madame Schuddenbol aan de beurt.  Zij sprak het kleine hoopje toe als "Kameraden" en daar moest ze zelf om glimlachen.  Wat ze  trouwens charmant kan.  Jammer genoeg is dat ook alles. Toen werden nog enkele rode kameraden voor camera en microfoon gesleurd om iets te vertellen over het paradijs.  Wie wel manifest aanwezig was, maar bewust buiten beeld gehouden werd, was Erik De Bruyn, de nummer 11 op de lijst, die omringd was door een flinke aanhang Marxisten : het rood televisiezendertje is echter een instrument van de Partij en helemaal niet gesteld op dissidenten.

Over de meer dan 5000 Vlaams Belangers die aan de Schelde een groot verkiezingsfeest hielden, werd met geen woord gerept.  Het rood zendertje negeert hiermede 33,50% van de Antwerpse kiezers.

Ray

(foto's Gerda)

Hier klikken voor meer foto's

Neen, wij zijn geen psychologen of psychiaters die met uitgestreken gelaat onze medemens geestelijk strippen en fileren en terwijl de donkere kamers van onze eigen onvolmaaktheden aan het oog onttrekken.

Bestaat er zoiets als de volksaard ? Natuurlijk bestaat die, want elk individu wordt in zijn ontwikkeling gekleurd door de omgeving, de familiale en plaatselijke genen  en de cultuur die hem omringt, die bij sommigen "koeltoer" is. Roept u maar dat het niet waar is en dat dit een racistische theorie is. 

Dank u en nu gaan wij weer verder. Nederland ligt van alle naties ter wereld in onze bovenste schuif, dat is zo van in onze jeugd en nu is het te laat om er iets aan te veranderen.  Wie deze blog kent, weet dat dit zo is. Wie zelf geen eigen vaderland heeft, gaat op zoek naar een pleegvaderland.  Natuurlijk is er Vlaanderen bovenal maar belgië ligt nog steeds dwars over de weg naar ons ideaal. Eens belgië opgeruimd, zal Nederland de plaats ruimen voor Vlaanderen, er is ruimte voor twee zat.

Met die nederlandse volksaard, die wij vrij goed kennen, is er toch iets vreemds aan de hand. De Nederlanders gaan prat op hun nuchterheid, hun ernst en hun degelijkheid. Als zij bovendien hun welbespraaktheid uit de kast halen, worden velen onder ons de morsige broertjes uit het Zuiden met minderwaardigheidscomplexen, een strompeltaaltje, schijn-onderdanigheid en de Siciliaanse slag om de wetten te omzeilen.  Wie de televisie-uitzendingen bekijkt en vergelijkt vanuit onze federale Kamer en de Nederlandse Tweede Kamer ziet onmiddellijk het verschil in aanpak. En dat was ook al zo tussen 1815 en 1830 toen de Nederlandse en belgische afgevaardigden in het Verenigd Koninkrijk samenzaten in wat toen ook een parlement heette te zijn : de degelijke Calvinisten ergerden zich blauw aan het belgische scheldende zootje.

Hoe meer Zuidwaarts we afzakken, hoe passioneler er met de politiek wordt omgesprongen.  In het Noorden heerst afstandelijk fatsoen en als een kamerlid uitroept "Even dimmen ..." (Jan Marijnissen, lang geleden) is dat dagenlang frontpaginanieuws. Als in het land B een minister in functie 1 miljoen medeburgers uitscheldt als "mestkevers" en de kamervoorzitter er nog een schep bovenop doet met "mentaal gehandicapten", wordt er gelachen en gevloekt. Maar de politiek hobbelt verder.

We roepen deze feiten terug op om te komen tot een verrassende conclusie : in Nederland werd op 6 mei 2002  de populairste politicus van dat ogenblik, Pim Fortuyn, koelbloedig vemoord door een linkse milieugek die binnenkort zal vrijkomen.  Tweeënhalf jaar later werd de gecontesteerde cineast en schrijver Theo van Gogh als een dier afgeslacht in het midden van de stad door een waanzinnige moslim.  Gisteren 30 april 2009 werd op Koninginnedag op de ganse koninklijke familie een aanslag gepleegd door een gestoorde met vijf doden en 14 gewonde burgers als resultaat.  De monarchie bleef ongedeerd.

Al de nuchterheid, het fatsoen, de degelijkheid van onze Nederlandse buren leidt tot uitspattingen die wij met ons passionele gescheld gelukkig nog nooit hebben meegemaakt.

Deze vaststelling van de Nederlandse contradictie neemt niets weg van onze grote vriendschap voor het Nederlandse volk.

Ray

Uit het maandag verschenen Continu Onderzoek Burgerperspectieven van het Sociaal en Cultureel Planbureau blijkt dat het Nederlandse volk nu ’positiever’ denkt over immigratie en integratie dan in 2008. „Men vindt vaker dat culturele diversiteit een aanwinst is voor Nederland”, schrijft het SCP, „en minder vaak dat Nederland een prettiger land zou zijn met minder immigranten. Kwesties van immigratie en integratie worden ook minder vaak genoemd als redenen waarom het met Nederland de verkeerde kant op zou gaan.”

Tot zover dit begin van een column in het degelijke Nederlandse blad "Trouw" (oplage circa 95000, vergelijkbaar met Gazet van Antwerpen, maar met een groter lezerspotentieel van 16 miljoen Nederlanders tegenover 6,5 miljoen Vlamingen).

De redactie van Trouw, in oorsprong een protestantse stem voortgekomen uit het verzet, is zeker geen aanhanger van de PVV.  "Laten we het er niet te veel over hebben" is een beheerste vorm van afwijzing. Ook in het commentaarstuk van Elma Drayer  wordt naar aanleiding van het gepubliceerde onderzoek, Wilders als een vervelend nevenverschijnsel beschouwd. U kan het artikel, waar nadrukkelijk auteursrechten op rusten lezen door hier te klikken.

De commentaren van de Trouwlezers zijn veelbetekenend : daar is weinig sprake van afwijzing en de man, Wilders wordt wel degelijk groot gemaakt.

Wij kijken met belangstelling uit naar de verkiezingen voor het Europarlement in Nederland, waar de opkomst meestal gering is.

Ray