Angeltjes

In Antwerpen wordt er over niets anders gesproken dan over het schattige olifantje dat in de Zoo geboren werd en bijna vertrappeld door zijn jaloerse nicht. Nichten, ze zijn niet te vertrouwen. En wat vindt u van bovenstaande Wonder ? Een vier dagen oud neushoorntje zag het leven in de Zoo van Chester. De hoorn is er nog niet maar die komt hopelijk later, anders moet het dier een andere naam krijgen, gewoon Neus. In de natuur waar olifanten en neushoorns thuishoren, worden ze afgeknald voor het jolijt van sadisten of voor het ivoor. Daarom worden zij nu opgesloten in dierentuinen, vaak in veel te kleine ruimtes. De olifantenverblijven in de Antwerpse zoo zijn ronduit een schande. Evenals die van de meeste savannedieren. De stedelingen zijn echter vertederd, behalve diegenen die als ze op vakantie vertrekken hun poezen en honden dumpen langsheen de weg of in het asiel. Weet u dat Burgemeester Slaapmans is komen kijken naar een van de grote schermen die opgesteld stonden in de stad waar de geboorte kon gevolgd worden ? Overal waar een feeststemming is, sluipt Slaapmans rond.

Olifanten schijnen trouwens zo overbeschermd te zijn in Afrika dat zij een probleem beginnen vormen. Als de mens er zich mee moeit, loopt het gewoonlijk verkeerd af. Ofwel sterven de dieren uit, ofwel overheersen zij hun biotoop.

Deze arme man op de foto is een radicale moslim-geestelijke die predikte dat de Amerikanen moeten gedood worden. Als die man dat vindt, behoort dit vermoedelijk tot zijn koeltoer en dan doen we er verder het zwijgen aan toe. De CIA zou echter onze broeder ontvoerd hebben in Egypte : stiekem zoals Amerikanen zijn en ze hebben de arme man gemarteld. Ten bewijze toont hij deemoedig aan de camera met opgerolde mouw, de kerf in zijn arm als gevolg van het wreedaardige optreden van de CIA. Hij eist nu een financiële vergoeding. Het is zeer waarschijlijk dat Hoessein Obama zal ingaan op de gerechtvaardigde eis van zijn broeder.

Lees het artikel van Zarah Leander (ja, echt) door langs

dit gekleurde bruggetje te lopen

“Het stemmen van die resoluties was een vergissing. Ik zou ze dus niet opnieuw stemmen en zeker niet opnemen in een nieuw regeerakkoord.”

Zegt Bart Tommelein, Kamerfractieleider van Open VLD. Hij maakt duidelijk wat hij vindt van de vijf Vlaamse resoluties die in 1999 door het Vlaams Parlement werden gestemd. (P-Magazine, 12.05.2009). Bart komt uit de VU. Moi aussi.

Gisteravond was de vierde en laatste uitzending op Canvas te zien van de reportage van Jos Bouveroux over de communautaire problemen van na WO II tot nu. We hebben zitten kijken naar dit "Onvoltooide Land" met nieuwsgierigheid, scepticisme, ontroering en verbolgenheid : het is een film van een deel van ons eigen leven.

In de jaren '70 cicrculeerde in VU-kringen het gerucht dat Jos Bouveroux

sympathie koesterde voor de partij. Er gingen toen veel stille boodschappen rond : het was niet aangewezen om nog veel over het Vaams-nationalisme te zeggen, want dat lag niet goed in de Wetstraat en bij de andere partijen. Hector de Bruyne, de VU-minister van buitenlandse handel nam dit zo letterlijk, dat hij zich niet meer herinnerde dat hij tijdens de oorlog even langs het Oostfront was gereden.

In de vierdelige reeks wordt commentaar geleverd door Bouveroux, professor Luc

Huyse en een Waalse evenknie Vincent de Coorebyter. Er is geput uit het rijke BRT-archief en elke aflevering opent met een beeld uit een straat op de taalgrens, gefilmd in Westouter. De dorpsstraat wijzigt per aflevering : van de bevrijding en repressie af, tot de opening van een Turks groentewinkeltje dat een vrouw de bemerking ontlokt "en 't zin varsche groente, weeje ..." De RTBF zendt samen met de VRT deze groots opgezette documentaire uit ; zouden de geacteerde scènes in het Waals of het Frans verlopen ? Men wil alleszins de beide gezichtspunten op de staat belgië belichten.

Wij verwachten niet dat de VRT, die politiek nog nooit neutraal is geweest maar wel uitgesproken regimetrouw, een programma zou maken op basis van Vlaams-radicale revendicaties. Mocht men echter in de recente geschiedenis duiken van de milieuproblematiek, het zou ondenkbaar zijn dat Agalev en Groen niet aan bod zouden komen. Als het over de staatshervorming gaat, kan men dit wel doen zonder de voorstanders van de Vlaamse onafhankelijkheid één keer aan het woord te laten.

De Vlaamse standpunten, die aan bod kwamen, werden weergegeven door Wilfried Martens (die ik liever bezighoor over de orgasmes van zijn vrouwen), Dehaene en Verhofstadt. Heel even kwam Dewever er bij te pas om tegen te wringen in twee korte zinnetjes tijdens de regeringsonderhandelingen van 2007. De Franstaligen kwamen minzaam aan het woord bij monde van Philippe Moureaux, Gérard Deprez en heel even Spitaels. Deprez en Moureaux interpreteerden naast de eigen standpunten, voor de onwetende kijkers de gedachtengang van de Vlamingen. En werden bijgestaan door de linksige Luc Huyse, die er patent blijft uitzien, maar daar gaat het niet om, het is geen programma voor fitte 75-ers.

Wij zagen beelden van de repressie, de koningskwestie, de schoolstrijd en de eenheidswet in de eerste aflevering onder de hoofding "De onschendbare taalgrens". Het uit mekaar groeien van de gemeenschappen was rechtstreeks gevolg en oorzaak van die conflicten. Aflevering twee kreeg de evidente titel mee : "De unitaire staat is achterhaald". Er komt een eerste grote staatshervorming, onder premier Gaston Eyskens. De Vlamingen leveren definitief hun numerieke meerderheid in met de Grendelgrondwet in ruil voor een papieren tweetaligheid in Brussel. Deze laatste zin is onze interpretatie, want ze werd door niemand als dusdanig gefomuleerd.

We denderen vervolgens onder de titel "Daar is het federalisme" voorbij het Egmontpact en de oprichting van eigen parlementen en regeringen. Over de diepe verscheurdheid in de politieke Vlaamse Beweging worden enkele beelden getoond met de inmiddels bekende spandoek : "Nous avons été VUs" . In "De weg naar de splitsing" wordt even de implosie van de VU aangehaald, met een mij onbekend beeld van een wenende Hugo Schiltz. Zwarte Zondag wordt vernoemd, zonder enige duiding, men had net zo goed Blauwe Maandag kunnen zeggen.

En intussen rollen de koppen van de drie belgische ex-premiers over het scherm. Ieder bepleit de eigen waarheid en roemt de eigen verwezenlijkingen. Waarom deze finale "De weg naar de splitsing" genoemd wordt, is ons een raadsel, want elke deelnemer aan het programma houdt mordicus staande dat er geen splitsing komt. Dat Dehaene zich een belgische splitsing niet kan voorstellen, kunnen we begrijpen maar dan gaat de VRT/RTBF volledig uit de bocht en laten ze hun ware bedoelingen zien. Eerst grappig : enkele uittreksels van de gespeelde documentaire Bye-Bye Belgium met de Brusselse tram die stopt aan een fictieve grens, een Franstalige die de drie bogen van het Jubelpark verdeelt onder de drie gewesten en dan een zware tegenaanval van Luc Huyse, bijgesprongen door zijn Franstalige geleerde collega.

Er worden in mitrailleur-tempo vragen en stellingen afgevuurd op de kijkers om hen te overtuigen, dat de Big Bang onverklaarbaar is : 90% van de Vlamingen wenst géén afsplitsing, de boedelscheiding is juridisch onhaalbaar ; wat doen we met de staatsschuld ? welke rol zal Brussel krijgen ? hoe verdelen we de gemeenschappelijke bezittingen ? Europa zal in mekaar storten .

Kortom, er is geen sprake van splitsing. Heb je het beet ? Dit was uitgerekend hét moment geweest om de partij die al dertig jaar aan een stuk roept om een einde te maken aan belgië aan het woord te laten komen. Om ze desnoods te confronteren met de "onoverkomelijke" problemen. Maar neen, plots kreeg de ogenschijnlijk objectieve benadering van de documentaire Hollywood-allures. De camera scheerde over Brussel, we zagen het prestigieuze Europaparlement, de statige gebouwen, het paleis van de Keuning en zijn gevolg, het scheelde geen haar of op de achtergrond hoorden we de Tararaboem van de Brabançonne roffelen.

Nog één correctie : de Vlaams-nationalisten van Vlaams Blok kwamen even in beeld. In de federale kamer stond Filip Dewinter te briesen tegen Vic Anciaux (met als tussenschot de brave kolonel Herman Candries die even later zou overstappen naar de CVP, met kolonels in de politiek haal je zelden mannen van eer binnen, het zijn dezelfde zeteldieven als dee-jays). En toen flitste de camera naar Louis Tobback, die brulde "Dat is het crapuul van Vlaams Blok". Met andere woorden, Vlaams Belang mag niet klagen : ze zijn genoemd.

Er zijn verschillende commentaren bij de VRT om de vier uitzendingen te downloaden voor les-doeleinden. Het Ministerie van de Openbare Omroep weigert dit echter, want zij laten auteursgelden gelden. Ook eenzijdige, gekleurde en subjectieve producten hebben rechten in dit onvoltooide land, dat weldra het verdwenen land moge heten.