Ik zweer trouw aan de keuning, gehoorzaamheid aan de grondwet en aan de wetten van het belgische volk
Ziezo, we kunnen er weer tegenaan voor vijf jaar. De Vlaamse regering is officieel geïnstalleerd.
Ergens bestaat er een wet die bepaalt dat gemeenschaps- of gewestministers nog steeds de oude eedformule moeten gebruiken bij de aanvaarding van hun ambt. Voor parlementsleden is de eed vereenvoudigd : trouw aan de grondwet volstaat. Het is slechts een formaliteit, maar het is tekenend voor de ondergeschiktheid van de landsdelen aan het federale niveau, dat ministers symbolisch de belgische eedformule moeten gebruiken. Trouwens, wat is "het belgische volk" ?
Voor de rest waren er nogal wat hiaten in het scenario : deze meerderheid van christen-democraten, socialisten en NVA-ers moet de violen nog leren afstemmen. Tijdens de plenaire zitting werd vastgesteld dat de regeringspartijen in het bureau van het parlement in de minderheid zijn... De ietwat onwennige en tijdelijke voorzitter, Johan Sauwens, was wat blij, dat de ervaren CD&V-fractievoorzitter een schorsing van de zitting voorstelde.
En toen konden de televisiekijkers een fragmentje meemaken "Politiek, zoals het bedreven wordt". Er werd wat heen en weer gezegd door deze en gene en finaal werd het reglement aangepast bij zitten en opstaan, zodat de regeringsmeerderheid ook in het parlementaire bureau geldt. Een Groen-titularis vond het niet meer dan normaal dat de regeringspartijen het parlement beheersen : "Zolang er geen budgetoverschrijding door ontstaat" sprak de enigszins goedgelovige man."Dat is afgesproken" zei Sauwens, "we zullen het kamerbudget in ere houden". Vijf minuten later, was hij voorzitter àf. Ziet u, zo wordt er politiek bedreven : dat was slechts een klein voorbeeld hoe het in zijn werk gaat. Leuteren onder mekaar, een reglement haasje-over wijzigen en met algemene instemming beweren "het kost niets". En iedereen knikt.
Met dit verbluffend staaltje parlementair klungelwerk leverden de 124 nieuwverkozenen zich onmiddellijk gracieus over aan de oekazes van de regering.
Moeten wij nu even blij zijn als Jan Peumans, de nieuwe parlementsvoorzitter, die trots zijn ganse familie had meegebracht ? Er doen momenteel nogal wat kettingmails de ronde op internet tussen Vlaams-nationalisten van NVA-strekking en Vlaams Belangaanhangers. Er wordt langs beide kanten gebeten naar mekaar en de verwijten van de twee kampen zijn genoeg bekend : we gaan ze niet herhalen. Er zijn nogal wat NVA-ers die van oordeel zijn dat hun partij een kans verdient en dat de oppositie van VB hen moet ontzien, want "zij hebben het protocol van het cordon sanitaire niet ondertekend". Ik vind die stelling behoorlijk hypocriet : NVA én LDD spreken zich weliswaar uit tégen de democratische VB-mishandeling maar zij kiezen nadrukkelijk voor samenwerking met het establishment en de regimepartijen en erkennen de facto de toepassing van het cordon. Dat is hun partijpolitieke strategie. Ik zie derhalve niet in, waarom ik als Vlaams-nationale blogger die de kant van Vlaams Belang kiest, plots solidair zou moeten zijn met een NVA die zich aan de kant schaart van zij die ons behandelen en beschimpen als mestkevers.
Jan Peumans heeft goede intenties om dit parlement als een volwaardige instelling te laten functioneren maar of hij dat ook in de praktijk zal aankunnen is wat anders. Hij zat nu al te draaien in zijn zetel alsof hij op een punaise zat bij de tussenkomst van Filip Dewinter. Die klaagde terecht aan, dat de aanduiding van een parlementsvoorzitter een onderdeel is van de regeringsvorming. Een democratische instelling kiest zijn eigen voorzitter en laat zich niet in de hoek drummen. Het parlement controleert de regering en niet omgekeerd. De woordvoerder van LDD, die duidelijk uit een ander hout gesneden lijkt dan de disc jockey, sloot zich hierbij aan.
Peumans werd verkozen en hield een speech alsof hij voorzitter was van de Limburgse Provincieraad. Wij feliciteren de overtuigde Vlaming Peumans en wachten voor de rest af.
En toen kwamen de ministers aan de beurt. Weliswaar nadat LDD de twee extra-parlementairen, Ingrid Lieten en Philip Muyters (die de broer is van de Antwerpse commissaris Serge Muyters) had gevraagd terug te keren naar hun vroegere betrekking. Die twee (die in een zijgangetje stonden te antichambreren, samen met het Brussels mooipratertje Pascal Smet) stonden zenuwachtig toe te luisteren maar alles verliep volgens scenario en iedereen glunderde en kuste mekaar. Er werd wat afgesmakt. Pascal Smet wilde zelfs de Kotrijkzaan Carl Decaluwe kussen, maar die trok zich geschrokken terug, "Niet gier" mompelde hij.
Dit was een dag die aangekondigd werd als een Feest van de democratie. Zolang in Vlaanderen een cordon sanitaire bestaat, is er volgens ons geen feest van de democratie te vieren. Ook niet als er enkele Vlaams-nationalisten deelnemen aan het beleid.
En nu met zijn allen : koffers pakken en op vakantie ! Wij blijven op post gedurende de zomermaanden. Als de bladeren bruin kleuren en van de takken dwarrelen, zijn wij weg.
Savat
Opgedragen aan de Vlaamse Ministers die vanaf vandaag voor ons zullen zorgen
The Good, the Bad & the Ugly
En zij mogen zelf de rolverdeling bepalen
't Is lachen geblazen hier ...
Op zoek naar originele politiek-incorrecte humor ? Dan moet u hier wezen :
Bij Koninklijk Besluit van 8 juli1815, nr. 13, werd aan de grote winnaar van de Slag bij Waterloo, veldheer Arthur Wellesley, eerste Hertog van Wellington, de adellijke en erfelijke titel van Prins van Waterloo toegekend, met recht van eerstgeboorte.
De afstammelingen leven in Engeland en behoren krachtens Nederlands adelsrecht allen tot de Nederlandse adel (predicaten jonkheer en jonkvrouw).
Het hoofd van dit geslacht voert de Nederlandse titel Prins van Waterloo. In tegenstelling tot de Nederlandse rangorde van adellijke titels is in Groot-Brittannië de rang van hertog hoger dan die van prins, daargelaten een eventuele koninklijke afkomst. Het hoofd van deze familie voert primair de titel Hertog van Wellington (His Grace The Duke of Wellington).
Tot zover dit uittreksel uit Wikipedia. En nu het centenvervolg ...hier klikken.
Janssens en Termont
In een dubbelinterview met Humo doen de twee socialistische burgemeesters Termont en Janssens enkele uitspraken die se wenkbrauwen doen fronsen. Patrick Janssens bekent bijvoorbeeld ootmoedig: “Zoals in andere Europese steden waar jarenlang een socialistisch beleid was gevoerd – Marseille, Rotterdam – was de democratie in Antwerpen op losse schroeven komen te staan.” Van een bekentenis gesproken…
Als Janssens wordt ondervraagd over het pijnlijke feit dat hij in het Vlaams Parlement bijna niets heeft gepresteerd – behalve het incasseren van zijn zitpenningen – antwoordt hij dat hij op een andere, informele manier wel degelijk op het beleid heeft gewogen. Achter de schermen. Discreet. “En is dat niet dé taak van een volksvertegenwoordiger: wegen op het beleid? Dat doet Daniël Termont ook, met zijn mandaten in intercommunales. En ik denk niet dat ik meer tijd in het Vlaams Parlement stop dan Daniël in die bestuursraden.” Is dat een verspreking, of een subtiele steek onder water? De laatste officiële gegevens over de mandaten van Termont dateren van 2007, toen hij 22 onbetaalde mandaten had.
Termont doet ook enkele uitspraken over immigranten die hoogst ongewoon zijn. In een reactie op vier ‘incidenten’ met Turken in Gent zegt hij: “Het waren losstaande incidenten, maar in twee van die gevallen ging het om echtelijke problemen die al lang aansleepten en waarbij al eerder geweld was gebruikt. Typisch Turks is dan dat men daarmee niet naar de politie of de overheid stapt. Men roept geen hulp in, men weigert ze zelfs als ze wordt aangeboden. […] Sommige daders komen uit streken waar het bezit van een vuurwapen aanvaard is. Dat is een probleem, en je lost het niet zomaar op. […] Er is nog een element dat die zaken in Gent verbindt: bijna alle daders waren nog niet lang in het land. Dat is volgens mij het grootste probleem: de volgmigratie, de huwelijken met partners uit het land van oorsprong.” Patrick Janssens beaamt dat laatste: “Volledig akkoord. Integratie zou een langzaam voortschrijdend proces moeten zijn, maar door die huwelijken is het een soort vicieuze cirkel geworden. Elke keer weer een stap terug, een processie van Echternach bijna.”
Een waarheid als een koe natuurlijk, maar daar blijft het helaas bij. Hun uitleg zou heel wat geloofwaardiger klinken, mochten ze beginnen met hun eigen partij te overtuigen van de noodzaak om de onbeperkte gezinshereniging en volgmigratie eindelijk aan banden te leggen. Maar daar zijn beide heren al die jaren kennelijk nog niet in geslaagd.
@ VB
Koen Meulenaere over Antwerpens Eerste en Knapste
Koen Meulenaere, een van de scherpste pennen van Vlaanderen, biedt de lezers van Knack een subliem portret van Antwerpens eerste en knapste burger. Wij riepen bij het lezen beurtelings "Ai...", "Oei..." en "Amai..."
Dit is verplichte lectuur voor elke Angeltjeslezer :HIER KLIKKEN.
12-07-2009
Verschil moet er zijn : Muyters en Piette
Vandaag verscheen tijdens het programma "Er is iets misgelopen", beter bekend bij het publiek als het Journaal, zowel om 13 als om 19 uur, de nieuwe Vlaamse minister Philippe Muyters. De Voka-voorzitter werd geconfronteerd met een ABVV- en ACV- afgevaardigde om na te gaan, in hoever hij in zijn nieuwe functie neutraal zou zijn en zijn werkgeversverleden van zich wilde afschudden. De vakbonden zijn namelijk "verontrust", dat iemand met nadrukkelijke bindingen met de Vlaamse werkgevers deel uitmaakt van deze regering.
De NVA-minister hield zich kranig en maakte met zijn repliek een behoorlijke indruk.
Heeft u het ooit meegemaakt, dat een syndicalist die een hoge functie bekleedt, op zijn rode of groene communieziel publiek zijn verleden moet komen afzweren bij de openbare omroep ? Wij denken bijvoorbeeld aan de Waalse vakbondsman, Josly Piette, die minister van werk was bij Verhofstadt III. Men had het deze man trouwens enkel in het Frans kunnen vragen, de enige taal die hij machtig is. Iemand iets gezien of gehoord ?
Het was alleszins voor Muyters een goede gelegenheid zich bij een groot publiek kenbaar te maken. Hopelijk zal hij, in het belang van alle inwoners van Vlaanderen, resultaten boeken met zijn werk.
Ray
Daar worden wij nu kwaad om ...
De Standaard publiceert een bericht n.a.v. het overlijden van de Nederlandse dichter, schrijver en stuntman Simon Vinkenoog op 80-jarige leeftijd.
Wij hebben de man altijd gezien als een van de talrijke Amsterdamse iconen van de rebellie tegen de gevestigde orde, uit de glansperiode van Provo en de krakersbeweging. De literaire producten van Vinkenoog waren wisselend van kwaliteit, soms aanstellerige bedenksels zonder veel betekenis. Ook soms aardige poëzie. De man genoot een zekere faam, vooral dan als intens druggebruiker en erfgenaam van Amsterdams woelige jaren. Dat hij daarmede verantwoordelijk zou zijn voor de vernieling van ettelijke mensenlevens, zal met klem en verontwaardiging ontkend worden door de vermolmde linkse intellegentsia die inmiddels zelf opgeklommen zijn tot de status van gevestigde orde en geen woord van tegenspraak of kritiek dulden.
In feite was Simon Vinkenoog, die best een lieve man was, een junkie die het lang heeft volgehouden, en die een oeuvre nalaat, dat vermoedelijk zelf geen lang leven beschoren zal zijn. Niettegenstaande een aangevochten titel als "Dichter des Vaderlands". Een gedicht van hem :
Ver als de horizon ben je
ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen
ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden
mijn handen opnieuw in gebruik gesteld sluiten het onweer in je borsten buiten
alleen de regen is thuis op de platte daken van de nachten zonder duizelingen
Op het artikel is 1 reactie verschenen in de Standaard tot hiertoe. We drukken ze even af :
Op 12 juli 2009 omstreeks 13u32, zei van driessche ruddy:
Tot nu toe 0,0 reacties. Heb er zelf nooit van gehoord,nooit gezien, zal wel een serieus storm in een glas water zijn zeker, m.a.w. men maakt van een scheet een dondersteen.
Je hoeft het niet eens te zijn met iemand, noch met zijn opvattingen, levensstijl of mogelijke talenten om toch op een beschaafde manier kennis te nemen van het heengaan van die mens. Dat is nooit en in geen enkel geval een storm in een glas water.
Sommige creaturen beseffen niet hoe dom het is, de eigen domheid als maatstaf aan te voeren voor een feitenoordeel.
Niveau 0,0
Ray
Naar Links, dan Rechtdoor en zo de Afgrond in.
De propagandaploegen van Gennez-Janssens overplakten ijverig de affiches van medekandidaat Erik de Bruyn tijdens de voorbije campagne
In de sp-a blijft het rommelen na de openbare bekentenis van Donna Carolina tot de blozende minister-president : "Kris, het was bijna perfect".
Dat Frank Vandenbroucke, maar ook bijvoorbeeld Peter van Velthoven die van het federale parlement overzwenkte naar het Vlaamse om minister te worden, ook denken dat het bijna perfect was, valt te betwijfelen. Die gebuisde politici bezitten hun respectieve achterban voor wie er evenmin wat te rapen valt, los van de verloren eer voor de idolen. De oppositie tegen Donna Carolina zal alleszins niet verstommen na deze nadrukkelijke bevestiging van haar koppig en rancuneus beleid. Integendeel, de haarden van het verzet om uiteenlopende redenen, vertakken zich over diverse afdelingen en provincies, maar de harde kern bevindt zich alleszins in Antwerpen en in Mechelen, de parkeerplaats van de voorzitter.
Tijdens de kiescampagne traden er voor de sp-a twee propagandaploegen op : die van het gevestigde duo Gennez-Janssens en die van Erik de Bruyn met de verdoken steun van vele stamboeksocialisten die om uiteenlopende redenen de huidige partijleiding niet lusten. In het beste geval negeerden de beide groepen mekaar en na valavond beconcurreerden ze mekaar, zoals te zien op de afbeelding hierboven. Opmerkelijk en discreet verzwegen feit tot hiertoe, is dat Spa-Rood zijn aanhangers opriep om voor de Euro-verkiezingen een stem ui te brengen op de lijst van de communistische PvdA !
Spa-Rood, de marxistische vleugel die geleid wordt door De Bruyn (uiteraard, een heftige vijand van Vlaams Belang) is helemaal niet gewonnen voor de toetreding tot de Vlaamse regering en hij hanteert daarbij nagenoeg enkele argumenten die ook hier opklinken : de projecten worden verwezen naar de toekomst. Wij copiëren een fragment :
Om te beginnen wordt een open deur ingetrapt door te stellen dat ‘een mondiale crisis tijdelijk is’. Timing is dan echter bijzonder belangrijk. Uit het akkoord treedt de tijdshorizon 2011 naar voren: vanaf dan zou het wat beter moeten gaan. ‘Meerjarenplanning’ is daarom op verschillende plaatsen het scharnierwoord dat moet verhullen dat er op korte termijn voor dringende sociale noden zoals de sociale huisvesting en dejeugdzorg geen geld zal worden vrijgemaakt. De ‘meerjarenplanning’ moet de inspanningen dan over de economische crisis heen tillen. De vraag is echter: zal die crisis effectief in 2011 afgelopen zijn (talrijke internationale economen voorspellen het tegendeel) en zo ja voor wie? (...) SP.a Rood meende al op 8 juni dat de SP.a er beter aan zou doen om te kiezen voor de oppositie en van daaruit een sociaal front te vormen met de vakbonden. Dit regeerakkoord geeft ons geen enkel element om het geweer van schouder te veranderen, wel integendeel.
In de linkse pers lopen er een aantal kenners en experten rond van de zware problemen die het voortbestaan van Vlaams Belang bedreigen. Graag maakt men gebruik van ongecontroleerde emoties van ontgoochelde lieden die nog steeds niet doorhebben dat de linkse pers enkel geïntresseerd is in afbraakverhalen. . Men heeft jaren bewust en systematisch op deze partij ingehakt en "met alle middelen" gepoogd haar waarachtigheid te ondermijnen. Na de eerste electorale nederlaag, wordt de begrafenis al geregeld, zonder lijkredes, maar wel met humanistische lijkenpikkers die de verderfelijke erfenis opeisen. Het lijk is kicking, alive and well !
.
Gedurende al die jaren werd echter zedig de diepe verscheurdheid binnen de socialistische partij verzwegen. De tijd van de gesloten gelederen en de kadaverdiscipline is voorbij, de socialistische partij heeft te lang geopereerd als een plaatsingsbureau voor de gearriveerden die een diepe minachting koesteren voor de gewone man en vrouw. Gelukkig is er nog het ABVV met zijn Kremlinmentaliteit en zijn trouw aan Vorst en Vaderland om de illusie van solidariteit te behouden. Zolang het maar geen Vlaamsgezinden zijn, want dat zijn de facto de vijanden
..
Wordt vervolgd.
.
Savat
Wat kijken we ernstig, Mijnheer Desmet ...
"Hanteert men de wel erg soepele criteria van PS en cdH, dan praat men al snel over een regularisatie van 90 tot 100.000 dossiers. In dat tweede geval praat men ook over mensen die door hun taalhandicap en opleiding geen schijn van kans maken op de arbeidsmarkt, en die dus meteen zullen aangewezen zijn op het leefloon. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat die alleen maandelijks hun leefloon ophalen en hun verdere maatschappelijke betrokkenheid beperken tot het uitbrengen van een stem op de partijen die hen aan papieren hebben geholpen ? "
Was u ook zo blij verrast toen u las wie finaal de figuren zijn geworden die de komende vijf jaar Vlaams minister zullen zijn ? Wij zeggen vijf jaar, maar de praktijk heeft aangetoond, dat er weinigen zijn die het parcours uitrijden : ze stappen over naar een van de andere regeringen die dit land rijk is, ze zijn boos en ze nemen ontslag, ze worden aan de deur gezet wegens gesjoemel, kortom in de vreugde van vandaag, schuilt het verdriet van morgen. Het verdriet van Vlaanderen.
Er is nu een regeerakkoord, waarin elke partij zichzelf terugvindt en er zijn de vrouwen en de mannen die het zullen uitvoeren. Het was niet zo moeilijk dat akkoord te bereiken, want het gaat vooral over intenties en goede bedoelingen, want het echte geld voor nieuwe initiatieven ontbreekt : er kan enkel pro-forma geruzied worden over theoretische beloftes naar de toekomst. Om zelfs het bestaande beleid te laten voortkabbelen, is er niet voldoende ruimte gedurende de eerste jaren. De lege portemonnee van Vlaanderen.
Enigszins bevreemdend is de vaststelling dat 124 parlementsleden gestreden hebben voor een mandaat, 9 onder hen minister kunnen worden en dat finaal gekozen wordt voor Eén Onbekend Janneke en Eén Onbekend Mieke, die geen enkel democratisch onderbouwd steunpunt hebben. De politici zelf (en de media natuurlijk) doen verschrikkelijk opgewonden over deze nieuwelingen : de surprises van de politiek, de Chinese Gelukskoekjes. De harde werkelijkheid is dat 22% van de Vlaamse Regering bestaat uit bevoorrechten die een job krijgen zonder sollicitatie en zonder toegangsexamen. Discriminatie in het hart van hetdemocratische Vlaanderen.
Even een vriendelijk woordje over de figuren nu ? Ons immer neutraal afgewogen en wijze oordeel wordt door velen gewaardeerd en we willen hen niet ontgoochelen. Vlaanderen wordt op zijn wenken bediend, tenminste door ons.
Laten we beginnen met de afwezige, de afgewezene, het wezenkind uit Vlaams-Brabant, Frank Vandenbroucke. Gennez wordt alom geprezen om haar moed, doorzettingsvermogen en wijsheid, omdat zij de beste socialistische minister uit de Vlaamse regering heeft buitengezwierd en vervangen door een Gentse Dancing Queen. In de lagere partijregionen wordt knap boos gereageerd op deze beslissing. De lezersbrieven in de Standaard spreken boekdelen. Maar Frank was stout geweest : hij had bij herhaling, en niet alleen tijdens de formatiegesprekken, de rode kadaverdiscipline aan zijn laars gelapt en Donna Carolina oneerbiedig behandeld. Exit, Frank. Vlaanderen straft zijn zonen.
Welkom, Pascal. Die Pascal Smet is de wettelijk verplichte Brusselaar van dienst in de regering en wij zijn hem dankbaar dat hij bestaat, anders was Anciaux teruggekeerd. Voor het overige was Pascal Smet als Vlaams Brussels Hoofdstedelijk minister gedurende jaren druk in de weer om zoveel mogelijk op de buis en in de media te verschijnen en de Franstaligen toe te juichen met hun expansionistische eisen. "Oui," riep Pascal, "les Flamands sont des imbéciles, je le sais très bien parce que j'en suis un." Ziet u de collabostijl ? In de nieuwe Brusselse regering wordt de sp-a geweerd, niet zozeer om ideologische redenen maar omwille van de irritante houding van Pascal Smet, een ijdele doorprater zoals Vandenbroucke, maar minder slim. Deze mijnheer wordt verantwoordelijk voor het onderwijs van onze kinderen. Ook politiek-correct Vlaanderen eert zijn collaborateurs.
En dan is er die bizarre NVA : de grote overwinnaar van deze verkiezingen, na een zwalpend politiek parcours van aanklampen en loslaten. De ongerepte bruid na een lang incestueus intermezzo. Een aantal kopstukken hadden zich al lekker gemaakt met de hoop op een portefeuille, zeker omdat er veel inschikkelijkheid aan de dag was gelegd om de hoge regionen van de Vlaamse Macht zeker niet te mishagen. Toen iedereen dacht dat er drie ministerportefeuilles in het verschiet lagen, offerde Bart er gracieus ééntje op. Twee dan maar. En uiteindelijk is het enkel de notaris Bourgeois die mag terugkeren. Na gedurende zijn vorige mandaat van vier jaar de speelbal geweest te zijn van de VRT. De man die de financiële uitwassen bij de 0000 tolereerde, de ongebreidelde personeelsgroei toeliet en zich jaren liet schofferen door een schaamteloze Tony Mary.
De tweede NVA-minister is een buitenstaander, een democratisch Onbekend Janneke, de baas van Voka. De NVA wilde na de verkiezingen onder geen beding de Zwarte Piet toegespeeld krijgen. Normaal solliciteren ze dan voor een Sinterklaasfunctie, als grote winnaars, zou je denken. En wat verwerft de NVA ? Uitgerekend in deze barre tijden, de rol van Zwarte Piet par excellence, het ministerie van financiën en begroting. Met andere woorden : "Mijnheer Neen" die door zijn collega's als paraplu zal gebruikt worden als zij hun beloofde of beoogde beleid niet kunnen uitvoeren : "Neen er is geen geld, neen we kunnen niets extra's ondernemen, neen tegen u, en u, en u, en u." Wij mogen hopen dat Bart de Wever, die normaal zeer veel weet, op de hoogte is van de vergissing die Jean-Luc Dehaene beging in 1992, toen hij de voorgangster van Muyters, Mieke Offeciers van het VEV binnenhaalde als ministerin van begroting. Binnen het jaar werd zij discreet verzocht de regering te verlaten wegens constante meningsverschillen over debet en credit.
Wij wensen hoe dan ook, de man die tot voor kort de Vlaamse politici kortzichtigheid en angsthazerij verweet, veel succes toe met de meest ondankbare job die een neofiet in de politiek zich kan wensen. Niet zozeer voor hem als voor ons allen, de betalende burgers. Hij heeft natuurlijk zijn collega Freya Vandenbossche, de gewezen federale ministerin van begroting, die hem desnoods kan bijspringen met haar ervaring en telraam.
Deze regering die net als de vorige een subsidieregering is, heeft alleszins tegenover de Franstaligen een uitgesproken Vlaams imago en we rekenen er op dat er heel wat initiatieven zullen genomen worden die Vlaanderen dichter brengen bij de zo noodzakelijke onafhankelijkheid.
Feestelijke 11 juliviering met de Koekoekburgemeesters en TAK
(11/07/2009) Vandaag vieren we Vlaanderens nationale feestdag. Omdat we vermoedden dat de niet-benoemde burgemeester van Linkebeek en Wezembeek-Oppem daar mogelijk anders over denken, besloten we met het Taal Aktie Komitee (TAK) om hen een duwtje in de rug te geven.
In de ochtendlijke uurtjes werd Linkebeek omgetoverd tot feestgemeente. Aangekomen aan het gemeentehuis bleek dat de niet-benoemde burgemeester andermaal aan z’n wettelijke verplichtingen had verzaakt, we hesen dan maar zelf de Vlaamse Leeuw op het gemeentehuis van Linkebeek. Op het gemeenteplein en in de omliggende straten werden 100 gele en zwarte ballonnen aan verkeerspalen bevestigd. Ook werden er papieren leeuwenvlagjes en kartonnen borden omhooggehangen met daarop de boodschap “Welkom in onze Vlaamse gemeente: vier mee!”. De politie kwam met een aantal interventiewagens ter plaatse, maar greep niet in.
Gisterenavond brachten we waarnemend burgemeester van Hoobrouck van Wezembeek-Oppem een bezoekje. Dit feestje werd echter verstoord door een massaal aanwezige politiemacht. Het geel-zwart afspanlint, de slingers en de ballonnen, bedoeld voor diens voortuin, werden dan maar over straat gespannen. Er werden ook enkele bordjes in de grond geslagen met daarop een warme oproep om mee te vieren. Omdat bij een feestje ook geschenken horen, hadden we ook een hometrainer en een speelgoed schooltje mee, een knipoog naar de recente politieke actualiteit in Wezembeek-Oppem.
Waarnemend burgemeester van Hoobrouck liet zich de voorbije weken inderdaad van z’n smalste zijde zien. Begin juni liet hij de kinderen van de Nederlandstalige gemeenteschool De Letterbijter weten dat ze niet mochten deelnemen aan de Gordel voor Scholen. Broodnodige herstellingen aan de school worden niet uitgevoerd zolang de burgemeester niet benoemd is, onderwijzend personeel moet nu al jaren tot de laatste week van augustus wachten om te weten of het amper een week later terug in de school aan de slag kan. Eind juni bereikten de pesterijen een nieuw hoogtepunt: de burgemeester besloot om de freinettechnieken die al jaren gehanteerd worden in De Letterbijter (en die de school enkele jaren terug van de ondergang redden) af te voeren.
Ook de Nederlandstalige speelpleinwerking krijgt heel wat tegenkanting: niet-opgeruimde lokalen en rondslingerend gevaarlijk afval troffen de monitoren aan toen ze hun lokalen eerder op de maand in dienst wensten te nemen.
Het contrast met de Franstalige school en speelpleinwerking is opvallend en ruikt naar discriminatie. Wij hopen dat enkele uren spelplezier met ons poppenhuis met Nederlandstalige en anderstalige poppetjes dhr. van Hoobrouck doen inzien dat het verkeerd is Nederlandstalige kinderen te gijzelen om z’n politieke gelijk te behalen.
Met de overhandiging van een hometrainer hopen we dat de niet-benoemde burgemeester de smaak voor de Gordel te pakken krijgt en dat de provocaties en sabottage van vorige editie achterwege kunnen blijven. Zoniet dan weet de nieuwe Vlaamse minister voor Binnenlands bestuur alvast wat hem te doen staat.
Na 15 jaar onder swart regering, stem die meeste swartmense steeds vir die ANC, want die ANC het in 1994 belowe dat elke swartman in Suid-Afrika sal 'n huis gratis ontvang.
.
Hulle het ook gratis skoolopleiding, gratis mediese sorg en gratis toegang tot waterbronne en elektrisiteit aan alle ANC-ondersteuners beloof.
Ten spyte van hierdie absurdiese beloftes, glo die meeste swartes steeds hulle gaan alles in die lewe gratis ontvang. Die Nguni-woord vir "gratis" of "vry", is: "Mahala"
.
.
Die ANC-jeugleier en die leier van die Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party, dr Blade Nzimande, het ook onlangs verklaar dat alle banke (handelsbanke) "oopgestel" moet word, en dat dit nie slegs tot die beskikking van 'n paar blanke rassiste moet wees nie. Die swartes dink blykbaar alle geld wat in banke bewaar word, is vryelik beskikbaar vir iedereen om te neem. Die swartes weet gladnie hoe die ekonomie werk, en aan wie geld in die bank behoort nie. Hulle wil alles in die lewe "mahala" ontvang. Hulle eis ook dat alle myne oopgestel moet word, en dat iedereen maar in 'n goudmyn moet kan afgaan en vir hom/haar 'n stukkie goud onder uit die aarde kan gaan haal, "want die hele Suid-Afrika behoort aan iedereen wat daarin woon".
Dit is de introductie van de eerste Vlaamse film "De Witte" uit 1934. Het lied "Mijn Land is Vlaanderen" werd gecomponeerd door Renaat Veremans en is hier gezongen door de tenor Alfo de Quick, die zowel in de opera's van Gent als Antwerpen een graaggeziene gast was.
De Beroemdste Vlaming gekozen door Angeltjeslezers : Pater Damiaan
Jozef de Veuster werd geboren op 3 januari1840 als zevende kind in een boerengezin met acht broers en zussen. Toen hij 15 jaar oud was ging hij in de graanhandel van zijn vader werken, maar hij wilde eigenlijk priester "voor Onze Heer en God Jezus Christus" worden. Hij ging naar het college van 's-Gravenbrakel, en trad vervolgens in bij de Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria in Leuven waarbij hij de broedernaam Damiaan koos. Hij werd een broeder Picpus op 7 oktober1860, in navolging van zijn broer.
Na zijn studies kreeg pater Damiaan toestemming om als missionaris te gaan werken op de Hawaï-eilanden. Hij vervulde daarmee de droom van zijn broer, die zelf niet kon gaan. Hij kwam aan in Honolulu op 19 maart1864 Hij werd daar op 21 mei1864 tot priester gewijd, en deelde zijn vreugde over de wijding tot instrument van "Hogepriester Jezus" mee aan zijn ouders in het verre Vlaanderen. Hij werkte in verschillende parochies op het eiland van Oahu.
In die tijd werden melaatsen van Hawaï samengebracht in een kolonie in het noorden van het eiland Molokai. Ze kregen voedsel en andere voorzieningen, maar geen medische hulp. Damiaan vond dat ze tenminste een priester konden gebruiken, en vroeg toestemming aan zijn bisschop om naar Molokaï te gaan.
Op 10 mei1873 kwam hij aan op Molokaï, waar op dat moment 600 lepralijders verbleven. Damiaan begon met de bouw van een kerk en de aanleg van wegen. Naast zijn werk als priester vervulde hij ook de rol van dokter, en hij maakte zelfs doodskisten en groef graven. Zijn komst was een keerpunt voor de kolonie: wetten werden nageleefd, er kwamen degelijke huizen en een school.
Koning David Kalakaua verleende aan Damiaan de titel "Knight Commander of the Royal Order of Kalakaua". Toen prinses Lydia Liliuokalani de nederzetting bezocht om deze titel te overhandigen, werd ze geraakt door wat ze zag. Zij bracht de wereld op de hoogte van haar ervaringen, en van Damiaans werk. Hierdoor werd zijn naam bekend in de Verenigde Staten en Europa. Protestanten in Amerika brachten grote sommen geld bijeen. De Kerk van Engeland zond voedsel, medicijnen en kledij.
In november 1884 werd bij hemzelf lepra vastgesteld. Met de hulp van vier anderen bleef Damiaan echter verder werken tot veertien dagen voor zijn dood op 15 april1889. Hij stierf toen hij 49 jaar oud was.
Op 3 mei1936 bracht het schoolschip Mercator de stoffelijke resten van pater Damiaan over naar Antwerpen in aanwezigheid van koning Leopold III en kardinaal Van Roey. Zijn stoffelijk overschot werd overgebracht naar Leuven en er plechtig bijgezet op 5 mei1936 in de crypte van de Sint-Antoniuskerk aan het Pater Damiaanplein.
Op 4 juni1995 werd hij door Paus Johannes Paulus IIzalig verklaard tijdens een openluchtviering aan de Basiliek van Koekelberg. Na de plechtigheid werd een relikwie (rechterhand) van Pater Damiaan overgebracht naar Molokaï en uiteindelijk op 22 juli1995 begraven in Kalawao op Molokaï.
Op 3 juli2008werd bekend gemaakt dat de pater door Paus Benedictus XVI op korte termijn heilig verklaard zal worden. De heiligverklaring zal plaatsvinden op 11 oktober2009 te Rome in aanwezigheid van Kardinaal Godfried Danneels. Vieringen zullen plaatsvinden in Rome, Hawaï (Molokai) en Tremelo(geboortedorp). Aansluitend op de heiligverklaring start op zondag 10 mei 2009 het Damiaanjaar dat met een wereldfeest zal afgesloten worden op 16 mei 2010. In de Leuvense Damiaancentrum gaat er ook een tentoonstelling door.
Pater Damiaan is in 2005 verkozen tot de Grootste Belg aller tijden, in de verkiezing van De Grootste Belg tijdens de Vlaamse editie die door de VRT werd georganiseerd. In de Waalse versie van deze verkiezing eindigde hij op de derde plaats.
Pater Damiaan heeft een standbeeld in Leuven, Tremelo en is nog steeds de enige niet-Amerikaan met een standbeeld in het Capitoolte Washington,
Er werden verschillende films over hem gemaakt: Le pèlerin de l'enfer (1946) van Henri Schneider en Molokai: The Story of Father Damien (2000), met Derek Jacobi, Kris Kristofferson, Sam Neill, Tom Wilkinson, Peter O'Toole en David Wenham. Deze laatste film is gebaseerd op het boek Damiaan: de definitieve biografie van Hilde Eynikel.
In Simpelveld staat er een klooster dat door volgelingen van pater Damiaan is gesticht, Huize Damiaan. In dit dorp bevindt zich tevens de Pater Damiaan-straat.
In 1999 fusioneerden in Oostende het AZ Sint-Jozef en het AZ H. Hart onder de naam AZ Damiaan Oostende. Men koos voor de figuur van pater Damiaan omwille van zijn belangloze inzet voor de zieke medemens.
@ Wikipedia
11 juli 2009 - Bruno Valkeniers
Aan de vooravond van 11 juli past het om stil te staan bij de uitdagingen en (gemiste) kansen voor Vlaanderen. Nu het stof van de voorbije Vlaamse en Europese verkiezingen is gaan liggen, kunnen stilaan enkele conclusies worden getrokken. Een eerste, opvallende conclusie is de onoverbrugbare kloof tussen Vlamingen en Franstaligen binnen België. Niet alleen op economisch en cultureel vlak gaapt er een ravijn tussen noord en zuid, ook politiek kan men niet naast de communautaire gespletenheid van dit land kijken. In Vlaanderen verschrompelt de linkerzijde tot 20 procent, terwijl links in Wallonië heer en meester blijft. Een grote meerderheid van de Vlaamse kiezers sprak zich uit voor een staatshervorming, terwijl in Wallonië het ‘non’-kamp duidelijk versterkt uit de stembusslag komt. België is… twee landen.
. Een tweede vaststelling is dat het Vlaams-nationalisme nog nooit eerder zo sterk uit de stembus is gekomen. Het Vlaams Belang en de N-VA zijn goed voor 28 procent van de stemmen. Tel daar de uitgesproken regionalisten bij, en we zitten aan 35 à 40 procent. Ongetwijfeld kan deze uitstekende score als breekijzer voor ‘meer Vlaanderen’ dienen. Voorwaarde is echter wel dat de respectievelijke partijen daartoe bereid zijn, en daar knelt net het schoentje. Zo is het maar zeer de vraag of de nieuwe Vlaamse coalitie de wil van de kiezer zal weerspiegelen: met de CD&V – meer dan ooit in de ban van het ACW – en de SP.A blijft links in Vlaanderen de lakens uitdelen, terwijl de Vlaamse kiezer toch voor een ánder beleid heeft gekozen.
. Vlaanderen wacht belangrijke uitdagingen. Denken we maar aan de torenhoge kosten van de vergrijzing die in snel tempo op ons af komen. Op de Belgische bestuurders hoeven we niet te rekenen, Vlaanderen zal het dus zelf moeten doen. Dat het quasi schuldenvrije Vlaanderen straks zou moeten opdraaien voor het failliete België – zoals Van Rompuy wil – is alvast onaanvaardbaar. Vlaanderen torst nu al het economische gewicht van dit land op zijn schouders. Terecht wijst Voka-voorzitter De Bruyckere er op dat Vlaanderen, indien we het geld van één jaar transfers naar het zuiden zouden gebruiken, genoeg geld zou hebben om Vlaanderen in Actie helemaal te realiseren.
.
Van het onder curatele plaatsen van België komt helaas niets in huis. Nu reeds heeft de nieuwe Vlaamse regering toegegeven door met een budgettair evenwicht tegen 2011 de federale kas te stutten, terwijl Wallonië en Brussel te kennen hebben gegeven niets te zullen doen. Wanneer gaat Vlaanderen eindelijk lessen trekken uit het verleden? Wachten op enkele Vlaamse bevoegdheidskruimels die vroeg of laat van de Belgische onderhandelingstafel vallen, is geen optie meer. Anderzijds heeft de zogenaamde ‘participatiestrategie’ van Vlaamsgezinden - door beleidsdeelname stappen zetten richting autonomie - ons onder meer opgezadeld met Brussel als derde gewest en met gebetonneerde faciliteiten. Het kan niet meer dat Vlaanderen binnen België een zware prijs moet betalen voor zaken waar het gewoon récht op heeft. Het alternatief van het Vlaams Belang gaat vérder dan het maximaal invullen van de huidige Vlaamse bevoegdheden. Zoals we de voorgaande jaren reeds stelden, heeft Vlaanderen - naar analogie met het Franstalige ‘front de refus’ tegen de Vlaamse eisen - nood aan een weigeringsfront tegen het Belgische status quo. Vlaamse politici moeten resoluut buiten de Belgische logica durven treden.
.
Het Vlaams Belang heeft nooit geloofd in de ‘stap voor stap’-strategie naar Vlaamse onafhankelijkheid. Daarin verschilden wij van mening met Vlaams-nationalisten in andere partijen. Het was dan ook verheugend dat Bart De Wever begin dit jaar toegaf dat hij zijn mening over participationisme – na het debacle met Leterme in de federale regering – node had moeten herzien. Recente ontwikkelingen doen echter vrezen dat het participeren aan de macht een sterke drijfveer is gebleven bij de N-VA, terwijl niets er op wijst dat de nieuwe Vlaamse regering - zelfs met Vlaams-nationalisten op de regeringsbanken - de hooggespannen communautaire verwachtingen zal inlossen. In het regeerakkoord staat enkel te lezen dat de Vlaamse regering op het Overlegcomité - door Gerolf Annemans terecht het communautaire vriesvak bij uitstek genoemd - “zal polsen naar de bereidheid van de Franstaligen om een staatshervorming te onderhandelen”. .
Belangrijk is ook wat niét in het Vlaams regeerakkoord staat. Over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde wordt met geen woord gerept. Die splitsing staat op federaal niveau geprogrammeerd voor het voorjaar 2010. De ‘onderhandelingen’ die eerste minister Van Rompuy daarover heeft aangekondigd, houden echter een ernstig gevaar in: door te ‘onderhandelen’ over de Vlaamse Rand en de splitsing van het arrondissement kan er enkel een slechtere oplossing voor de Vlamingen uit de bus komen. Nu onderhandelen over de zuidergrens van Vlaanderen staat gelijk met het hypothekeren van onze toekomst. Met een Vlaamse meerderheid is de splitsing zonder toegevingen trouwens een feit. Zoniet komt er beter geen splitsing van B-H-V. Als haar coalitiepartner in de federale regering het BHV-dossier verprutst, zal de N-VA zich niet zomaar kunnen verschuilen in de Vlaamse regering en overgaan tot de orde van de dag. Dergelijke januskop-mentaliteit zal Vlaanderen niet aanvaarden.
. Elke dag wordt de onwerkbaarheid van de Belgische constructie meer zichtbaar. Nooit eerder was, als gevolg van de economische crisis, de noodzaak aan structurele hervormingen zo urgent. De ‘Maddens-doctrine’ mag in de Vlaamse regering niet leiden tot het aanvaarden en institutionaliseren van het Belgisch status quo. Het Vlaams Belang verwacht dat de brede Vlaamse beweging de komende jaren haar taak van communautaire waakhond ernstig zal nemen. Om de Vlaams-nationalisten in de regering woord te laten houden en méér uit de brand te slepen dan vage intentieverklaringen, is grotere waakzaamheid dan tot nu toe het geval was immers geboden. Het is stilaan tijd om te kiezen. Ofwel zijn de Vlamingen baas in eigen huis in een onafhankelijke staat, ofwel blijft België in een of andere vorm bestaan met alle problemen en communautaire disputen van dien. Laat echter duidelijk zijn dat onafhankelijkheid en samenwerking geen tegengestelde begrippen zijn, wel integendeel. Natuurlijk moet Vlaanderen samenwerken met Wallonië, net zoals met andere EU-lidstaten. Maar de geschiedenis heeft ons geleerd dat dat niet in één staatsverband kan gebeuren. Elk volk heeft baat bij duidelijkheid. Daarom engageert het Vlaams Belang zich ertoe om de idee van Vlaamse onafhankelijkheid de komende maanden verder uit te diepen. Wij zullen de opdeling van het Belgische koninkrijk verder uitwerken in realistische en uitvoerbare scenario’s. De welvarende, republikeinse Vlaamse toekomst zal men dan niet langer als een oproep tot chaos van de hand kunnen doen. Wij sporen dan ook alle Vlaamse verenigingen en partijen aan om zich hier gezamenlijk achter te scharen: als het om de natie gaat, moeten we één zijn.
Edmée De Groeve - Di Rupo : "Wat vinden jullie van mijn nieuwe zijden sjaal ? Gekocht met de kredietkaart van de Luchthaven Charleroi en vervolgens terugbetaald aan Mijzelf door de NMBS waar ik ook voorzitster ben. Ik ga nu op vakantie om uit te rusten op vriendelijk verzoek van mijn schoonbroer Elio Tonton Tapis. Vive le Parti Scandaleux !"
Jan Penris & Ergün Top : samen sterk !
Er was donderdagavond even opschudding tijdens een gemeenteraadscommissie op het Schoon Verdiep. Een dronken man verschafte zich toegang tot het Antwerpse stadhuis en begon heel luid te schreeuwen : "Zakkenvullers, smeerlappen, dieven". De man was weliswaar dronken maar had toch een klare kijk op de werkelijkheid.
De enige aanwezige agent kon de schreeuwerd niet de baas. Gemeenteraadsleden Ergün Top (CD&V) en Jan Penris (Vlaams Belang) moesten ter hulp schieten om de man alsnog aan de deur te krijgen. Het was een mooi staaltje van samenwerking tussen de Vlaams-nationalist Penris en de bipatride Turkse advocaat Top. De linkse raadsleden, die angstig in een hoek stonden toe te kijken, waren ontzet over dit onverwachte en spontane optreden van de twee kordate mannen. "Stopt hem terug in zijn cordon" gilde een paniekerige socialist, wijzend op Penris na het incident.
De raadsleden reageren erg verbolgen op het feit. Ze vinden het niet kunnen dat slechts één agent instond voor hun veiligheid...
De talloze Antwerpenaars die op straat of in hun woningen overvallen, beroofd, afgetroefd, neergestoken worden, zijn angsthazen die de gevolgen moeten aanvaarden van de multiculturele verrijking. Maar onze edielen en schepenen, die hebben recht op bescherming. Desnoods van een verfoeilijke VB-er en een Turk.
Bron : Gazet van Antwerpen
Joris van Hauthem over een stukje uit het Vlaamse regeerakkoord : Abdicatie BHV
De Vlaamse regering stelt een aantal maatregelen voor die de gevolgen van de anderstalige toestroom uit vooral Brussel zou moeten verzachten. Die maatregelen op zich zijn al onvoldoende, maar erger is dat een globale visie over de daadwerkelijke inperking en ontmoediging van de anderstalige immigratie uit Brussel, compleet ontbreekt. Op die manier blijft het dweilen met de kraan open”.
“Deze Vlaamse regering gaat echter helemaal de mist in waar het gaat over de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en het gerechtelijk arrondissement Brussel. In het regeerakkoord van 2004 stond nog uitdrukkelijk dat de kieskring B-H-V “onverwijld en zonder prijs” diende gesplitst te worden. In het hoofdstuk Vlaamse Rand stond zelfs de “onmiddellijke” splitsing ingeschreven. Er was bovendien een methode afgesproken om die splitsing er door te krijgen. Tot onze verbijstering wordt in de tekst van het huidge regeerakkoord zelfs met geen woord meer gerept over de splitsing van B-H-V. Nadat de vorige meerderheid vijf jaar lang lijdzaam de talloze vertragingsmanoeuvres van de Franstaligen hebben ondergaan, abdiceert de huidige Vlaamse meerderheid volledig en legt zich gewillig neer bij de Franstalige obstructiepolitiek. Nochtans heeft de Vlaamse regering voldoende instrumenten om de splitsing af te dwingen, zoals bijvoorbeeld het blokkeren van samenwerkingsakkoorden. Niets daarvan dus in dit regeerakkoord. Daarmee gooien CD&V en N-VA hun verkiezingsbeloften ter zake schaamteloos in de vuilnisbak. Het is voor ons de grootste ontgoocheling in dit regeerakkoord”, besluit Vlaams volksvertegenwoordiger Joris Van Hauthem.
