In de "Tijd van Toen" was er enkel zwart-wit fotografie ;  in de "Tijd van Nu" zijn er kleuren.  Voor de rest is er nauwelijks verschil

.

Van de Vyvere studeert rechten in Leuven. Van 1911 tot 1931 is hij katholiek volksvertegenwoordiger. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij minister van Financiën in het oorlogskabinet in Le Havre. Via talrijke interventies bij koning Albert I tracht hij de positie van de Vlaamse frontsoldaten te verbeteren.

In de naoorlogse periode is Van de Vyvere in de eerste plaats een pragmaticus, die boven alles een mogelijke splitsing van de katholieke partij, veroorzaakt door de christen-democraten of de Vlaamsgezinden, wil voorkomen. Hij wordt voorzitter van de Katholieke Vlaamsche Kamergroep (13 februari 1919). Van 14 tot 22 mei 1919 heeft de fel opgemerkte Interpellatie van de drie Van's (Van de Vyvere, Frans van Cauwelaert en Alfons van de Perre) plaats. Van de Vyvere zet bijzonder duidelijk het Vlaams minimumprogramma uiteen en klaagt de wantoestanden aan het front tijdens oorlog aan. Tevens bepleit hij de vernederlandsing van de Gentse universiteit en een decentralisering van de openbare besturen in eentalige diensten.

Eind 1920 wordt Van de Vyvere minister in de nieuwe regering. Van Cauwelaert probeert eind juli 1921 de regering te laten vallen naar aanleiding van de aanpassing van het wetsvoorstel op het taalgebruik in de besturen. Van de Vyvere verijdelt Van Cauwelaerts poging.

In 1923 keurt hij de wet-Pierre Nolf goed, die hij beschouwt als een stap naar de volledige vernederlandsing van de Gentse universiteit. Eind 1930 trekt hij zich uit de politiek terug, maar blijft voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog nog achter de schermen nauw betrokken bij de politiek.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

U kent Max Raabe en zijn Palast Orchester inmiddels ... Ach, het is maar een liedje uit de oude doos  maar het is helemaal niet uit.

Ganymedes (maan bij Jupiter)  in Versterkte Kleuren
Credit: Galileo Project, DLR, JPL, NASA

Hoe ziet de grootste maan in ons Zonnestelsel er uit? Ganymedes, die zelfs groter is dan Mercurius en Pluto, heeft een oppervlak dat bespikkeld is met lichtergetinte jonge kraters over een ouder, donkerder, zwaarbekraterd terrein waardoorheen hier en daar groeven en ribbels lopen. Net als onze Maan houdt Ganymedes immer de zelfde zijde naar zijn centrale planeet, Jupiter, gericht. In dit historische en gedetailleerde mosaïek van opnamen, gemaakt door de Galileo ruimtesonde die van 1995 tot 2003 in een baan rondom Jupiter draaide, zijn de kleuren van deze maan-zo-groot-als-een-planeet kunstmatig versterkt om het kleurcontrast op het oppervlak te verhogen. De violete tinten die zich vanuit de bovenkant en onderkant uitstrekken zijn waarschijnlijk het gevolg van rijpdeeltjes in de poolgebieden van Ganymedes. Er zijn inmiddels mogelijke toekomstige missies naar Jupiter voorgesteld om op Europa en Ganymedes naar diepe oceanen te zoeken welke de benodigde elementen voor het in stand houden van leven zouden kunnen bevatten.

Jeanne Brabants geeft balletles

 De gezusters Brabants

‘Het Dansensemble Brabants was vereerd, maar niet blij met de uitnodiging om bij Willem Elsschot te komen dansen’, zegt Jeanne Brabants, baronnes en dansinstituut met meer dan 200 choreografieën op haar naam. ‘Wat konden we doen in een huiskamer, zelfs al zet je tafels en stoelen opzij?’

1950. Het ensemble maakt school met de zusjes Jeanne, Joske en Annie Brabants en Paula De Schepper. De uitnodiging komt niet van Elsschot zelf, maar van een wederzijdse kennis: Jet De Vetter.

Joske Brabants: ‘Om geld te verdienen hadden wij alledrie het diploma van gymnastieklerares behaald. Gedurende tien jaar heb ik les gegeven aan de verpleegsters van ziekenhuis Stuivenberg. Jetje De Vetter was er hoofdverpleegster. Haar partner, de kunstenaar Frans van Haver, was bevriend met Vic Dolphyn en Anna De Ridder. Jet was werkelijk a member of the family. Door haar werden we geïntroduceerd in de Lemméstraat. De fuiven daar waren ons bekend, maar daar ging het ons niet om.’

Voor de zusjes was het een gelegenheid om dans in de kijker te krijgen. ‘Wij moesten aandacht krijgen in alle lagen van de bevolking’, zegt Jeanne, die artistiek leidster was. ‘Elke kans, hoe moeilijk ook, werd aangegrepen met twee armen en benen. Zoals veel van wat wij deden was dit een vriendendienst.’

Wij hebben ons verkleed in de opkamer vlak voor de badkamer. Het huis kwam me zeer bekend voor, omdat wij tijdens de oorlog en ook daarna aan de Haantjeslei 28 een soortgelijk huis hadden bewaakt voor de joodse familie Herzl. Niets in de woning van de De Ridders deed vermoeden dat men bij een artiest of schrijver op bezoek was. De woning was zeer conventioneel, hun originaliteit zat in hun gedrag, hun manier van leven en de principes die de leden erop nahielden. De benedenverdieping had zoals alle herenhuizen van het begin van de twintigste eeuw een suite van drie kamers. Ons publiek zat in de kamer of het salon aan de straatzijde, wij dansten in de middenkamer, de zogenaamde eetkamer.’

‘Elsschot genoot sinds zijn eerste publicaties groot respect en faam. Hij gedroeg zich als een solist en kon zich ook permitteren om iedereen links te laten liggen. Als financieel onafhankelijk en succesvol zakenman kon hij zijn hobby uitvoeren wanneer en hoe hij het wilde. Hij had een grote hofhouding, vooral familie en genodigde vrienden.’

‘Dans was iets waar Elsschot kennelijk niet zat op te wachten. Hij was thuis, maar kwam laat naar beneden. Ik heb daar tot op vandaag de dag een onaangenaam gevoel over. Ik geloof niet dat dans hem interesseerde, hij wilde er zo vlug mogelijk doorheen.

Ik denk dat we een soort voordracht gaven, een introductieprogramma met veel barreoefeningen. Wij waren in oefenkleren en gebruikten de stoelen als balletbarre. Gezien de geringe belangstelling van het gezelschap heb ik het vrij kort gehouden, mogelijk twintig minuten. Elsschot heeft geen commentaar gegeven, noch ervoor, noch erna.’

‘Toch wel’, zegt Joske, ‘en hoe! Ik zie hem nog staan: een burgermannetje in pak met de twee duimen in de zakken van zijn gilet.  Weet je wat hij zei? “Wel, da’s dan ook kunst.” Ik viel plat. Dat werd met zo’n dédain gezegd.’

Jeanne: ‘Zelfs in zeer artistiek denkende kringen werd over dans nog steeds in clichés gedacht. Het gaf je datzelfde onbehaaglijke gevoel na een optreden als een divertissement op een bal.’

De zusjes herinneren zich, behalve Fons en Fine, Jet De Vetter en partner Frans, Vic Dolphyn en Anna in het publiek. Jeanne vertrok meteen na het optreden. ‘Ik had twee jonge kinderen thuis, om de hoek aan de Haantjeslei.’

 Bij de kennismaking met dans hoorde een pleidooi om de dansers niet meer te bekijken als toekomstige prostituées, maar als eenzame, hardwerkende mensen, van wie de sociale positie en de totale beroepssituatie moesten worden herzien. Elsschot kon het evenwel niet laten om een klapje te geven op Joskes bips in maillot. ‘Ik was te perplex om iets te zeggen toen ik het voelde’, zegt Joske. ‘Zielig vond ik het. Voor mij als jonge twintiger was Elsschot een vieze, oude man. Ik dacht: is dat nu die beroemde Elsschot?’

Raymond

De koran staat bol van scherpe kritiek, verstoting, hatelijkheden en vervloekingen als het over de joden gaat. En deze openlijke vijandschap is terug te voeren naar de tijd dat Mohamed in Medina verbleef. Eerst was er zijn oproep aan de joden van Medina om de boodschap van Mohamed te aanvaarden. In een tweede fase zijn er de twisten met deze joden. Mohamed vindt ze onrechtvaardig, ondankbaar, pervers, wegzinkend in de zonde, en dit allemaal omdat de joden van het leven wisten te genieten. 

De derde fase is de veroordeling: de joden zijn vervloekt en zullen voor eeuwig in de hel branden. Fase vier is de totale breuk met de joden van Medina. Van de drie joodse stammen werden er twee verbannen en de derde uitgemoord. Van alle drie werden de bezittingen verbeurd verklaard.

Andere joodse stammen die leefden van de landbouw in de oase van Khaybar werden overmeesterd en overleefden slechts omdat zij beloofden om de helft van de oogsten af te staan aan hun nieuwe meesters. Dit is in feite de oorsprong van het ‘beschermingsgeld’ dat joodse en christelijke dhimmi’s  in de toekomst zullen moeten betalen om met rust te worden gelaten.

In 640 werden joden en christenen uit Arabië weggejaagd, conform de wens van de profeet dat er ‘geen twee religies naast elkaar konden bestaan in het land’. Een eeuw na de dood van de profeet werden de voorwaarden gecodifieerd waaronder christenen en joden konden verblijven in de veroverde gebieden: het betalen van een hoofdelijke belasting en een belasting op onroerend goed. Hierop bestond er geen uitzondering. Waarom deze belasting? De moslimgemeenschap is in het bezit van de enige ware religie en heeft dus het alleenrecht op alles dat door Allah geschapen is. De belasting is de vergoeding die de dhimmi’s moeten betalen voor het onrechtmatig bezit en gebruik van deze goederen.

 Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

.

Vaticaanstad heeft recent niet alleen een aantal fotovoltaïsche zonnepanelen in gebruik genomen, de kleinste staat ter wereld koestert tevens plannen om een netto-uitvoerder van hernieuwbare energie te worden. Het 5.000 m² grote dak van de Paulus VI Hal, waaronder de algemene pauselijke audiënties plaatsvinden, is bedekt met 2.394 fotovoltaïsche panelen. De elektriciteit die ze voortbrengen wordt gebruikt voor verlichting, verwarming en airconditioning. De jaarlijkse productie wordt geschat op 300 MWh. Dat is ongeveer het verbruik van honderd gezinnen. Het Vaticaan ziet hiermee zijn CO2-uitstoot dalen met 225 ton en zijn verbruik van fossiele brandstoffen met het equivalent van ongeveer 225 ton olie per jaar. Het dak van de Paulus VI Hal is golvend, de zonnepanelen zijn vanaf de begane grond onzichtbaar. De hal uit 1969-71 is één van de jongste gebouwen van Vaticaanstad. Er worden ook concerten georganiseerd, voor maximaal 6.300 bezoekers.

Het systeem vergde een investering van 1,2 miljoen euro. Het is ontworpen en geschonken door de Duitse ondernemingen SolarWorld en SMA Solar Technology. De modules werden gemaakt in een fabriek in Freiberg (Saksen). Kardinaal Giovanni Lajolo, gouverneur van Vaticaanstad stelde een nog ambitieuzer project in het vooruitzicht, op het domein van Radio Vaticaan, ten noorden van Rome. “Daar willen we een zonne-energiecentrale van 300 hectare aanleggen.” De energieproductie daarvan ligt zes keer hoger dan wat Radio Vaticaan zelf nodig heeft. De extra energie zou dan op het Italiaanse distributienet gezet worden. Tegen 2020 wil het Vaticaan 20% van zijn energiebehoefte putten uit hernieuwbare energie. Daarmee blijft het in lijn met zijn grote buur, de EU.

.

Tollenaere studeert van 1928 tot 1934 rechten aan de RUG. Hij is een radicaal aanhanger van politiek Groot-Nederland en verwerpt elk compromis met de Belgische staat. Als beursstudent in Duitsland in 1931 en 1932 komt hij in contact met het nationaal-socialisme en neemt hij een aantal nazileerstellingen over. Tollenaere is nog student wanneer VNV-leider Staf de Clercq hem in oktober 1933 benoemt tot propagandaleider van het VNV. Van meet af aan is het Tollenaeres bedoeling om het VNV een nationaal-socialistische en Groot-Nederlandse koers te laten varen. Hierdoor komt hij regelmatig in conflict met de gematigder strekking binnen de partij. In mei 1936 wordt hij tot volksvertegenwoordiger gekozen. Hij streeft naar een rechtse en antidemocratische beweging tegen een eventueel volksfront van socialisten en communisten.

Tollenaere wordt bij de Duitse inval gearresteerd en naar Frankrijk gedeporteerd (10 mei 1940), maar op 21 juni bevrijd. In de zomer van 1940 spreekt hij zich uit voor een onvoorwaardelijke collaboratie en een nationaal-socialistische Germaanse statenbond. Groot-Nederland zou hierin als autonome staat een plaats vinden. In mei 1941 wordt hij de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie/ Zwarte Brigade van de Eenheidsbeweging-VNV. In augustus 1941 behoort hij tot de eerste lichting Vlaamse vrijwilligers die naar het oostfront vertrekken. Na zijn vertrek heeft Tollenaere geen invloed meer op de politieke koers van het VNV. Bij een van de eerste acties van het Vlaamsch Legioen sneuvelt hij. Zijn dood is een zware klap voor de Clercq die Tollenaere ziet als zijn opvolger.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

In de categorie 'Zolenlikkers van Verhofstadt' heeft de commanditaire loftsocialist van De Morgen altijd een prominente plaats ingenomen, zij het in concurrentie met de marketeer van De Standaard . Acht jaar lang is de loftsocialist dé propagandist van Paars geweest. Correctie: zeven en een half jaar, want toen hij eindelijk doorkreeg dat de wind aan het draaien was, veranderde hij snel van kamp.

Begin deze zomer werd hij in een van die verschrikkelijke weekendbijlagen van zijn eigen krant geïnterviewd over zijn intieme leven. Door iemand die blijkbaar nog niet was ontslagen en die ook niet zelf was opgestapt, een zeldzaam specimen bij De Morgen van vandaag. De marketeer had het hem een paar weken eerder voorgedaan: in zijn eigen krant de lezer verblijden met zijn privéleven. Pakte uit met een verslag over zijn dieet, en meer in het bijzonder over Cathy, zijn diëtiste, die hij kennelijk graag tot wat meer zou bewegen.

De overeenkomsten tussen deze twee uitverkoren orakels van de openbare nieuwsdienst gaan ver. Alle twee mogen ze ook graag uitpakken met hun culinaire interesses, het modestokpaardje van de parvenu. De marketeer gaat met de ex-premier eten in het Brusselse patsersrestaurant Notos, en schrijft dan over beide een slijmerige hagiografie. De loftsocialist brengt in zijn krant een volle bladzijde verslag uit over zijn bezoek aan het VTM-restaurant van Claudio en Gaëlle! En hou die Italiaanse kokkin in de gaten, van wie Verhofstadt goed weet wat ze kan en wat ze niet kan. Schijnt een boek te hebben geschreven. Als de loftsocialist daar maar geen reclame voor gaat maken.

Wat lezen we nu in dat interview met Desmet? 'Als je mij vraagt welke man ik sensueel vind, dan denk ik aan Guy Verhofstadt.' Dat laat hij dus in zijn eigen blad publiceren! Politiek commentator! En dan volgt een onstuitbare vloed van gênante details over zijn erotische fantasieën. Over zijn geprefereerde onenightstand: Mireille De Gucht. Over zijn eerste erectie, wij verzinnen het niet. Over wanneer en met wie hij de eerste keer heeft gecopuleerd, uiteraard met een oudere vrouw, wat dacht u, Rob de Nijs heeft veel onheil gesticht. Over wat een getalenteerd minnaar hij sindsdien is. Over welk ondergoed hij draagt. Over welk vrouwenondergoed hem niet kan bekoren: de banale sportieve slip, waardoor het volledige vrouwelijke deel van de redactie van De Morgen meteen kan inpakken. Over zijn vorig huwelijk, je houdt het niet voor mogelijk, en over wat er zoal mis was aan zijn eerste vrouw, die zo te lezen een dorre vlakte moet zijn geweest aan wie weinig plezier te beleven viel. Over zijn scheidingsregeling, zij alles en hij alleen de boeken en de cd's, ook Bram Vermeulen had beter gezwegen. Over zijn veel betere huidige partner, ze heet Anneke (die 'eke' erachter!). Wat hij verzwijgt is dat ze van Open VLD een postje in de Hoge Raad voor Justitie heeft gekregen, zeg niet dat liberalen onder elkaar ondankbaar zijn.

Het enige waarover we niets vernemen, is over de prijs van zijn peperdure loft in Mechelen, en over de jaarrekeningen van zijn commanditaire vennootschap. Aan respect voor de privacy van Yves Desmet hoeven we ons voortaan niet meer te storen, hij heeft zelf overduidelijk aangetoond dat hij daar geen belang aan hecht. En voor de rest bewees dat interview één ding: niets zo zielig als een oude vent die nog vol is van zichzelf.

Koen Meulenaere

.

Geen commentaar.

Vreedzame zachtsprekende opa

‘Veel kan ik helaas niet vertellen over dat eerste interview’, bekent de sociaal geëngageerde Vlaamse schrijver en oud-docent Aster Berkhof, die in 1942 nog Lode van den Bergh heette toen hij als jong germanist Willem Elsschot opzocht.  Onder de titel ‘een zakelijk onderhoud’ publiceerde hij zijn interview in het algemene weekblad Nieuw Vlaanderen.

‘Ik heb een heel goed geheugen op de korte afstand, maar een belabberd op de lange. Voortdurend hoor ik vrienden-tijdgenoten dingen vertellen waar ik niets meer van weet. Van het huis in de Lemméstraat herinner ik me dat het een degelijke bourgeoiswoning in een rij was, geen patriciërswoning;  een gang, daarnaast een langwerpig vertrek, slechts aan één kant verlicht, schemerdonker dus, oude, zeker kostbare meubelen en zeer veel eveneens kostbare tapijten. Eerlijk gezegd zou ik die donkere oude kasten eruit gegooid hebben en de tapijten vond ik – jonge snaak – stoffige oude vodden.’

‘Elsschot zelf was een vreedzame, kleine gezette al oudere grootvader in een donkergrijs maatpak, met gilet en horlogeketting. Hij was vriendelijk, ik mocht hem alles vragen. Hij sprak zacht, langzaam, met nadruk soms, de ogen dan ernstig op mij gericht. Mij verraste dat grootvaderlijke, ook dat burgerlijke. Ik had vanwege zijn stijl meer stoutmoedigheid verwacht, enige rebelse originaliteit.’

‘Er was ook een tegenspraak tussen zijn schampere standpunten in zijn boeken en zijn verklaring dat zijn enige doel als schrijver was: het bouwen van klassieke zinnen in een zo volmaakt mogelijk, zuiver Nederlands. Ik had hier weer de rebel verwacht, ironische, spitse boutades over liefde of huwelijk of maatschappij. Nee, de cynische vrijbuiter wilde taal. Het stelde me teleur.’

‘Eén keer hoorde ik toch de renegaat: hij zei in verband met Lijmen iets als “Die Boorman is mijn associé geweest”. Daar bonsde mijn hart bij. Ik had hem graag gevraagd of volgens hem bedriegen dan mocht, of hij dat rechtvaardigde, maar dat durfde het kleine, nog wat bange studentje niet. Ook hier was er een raar contact tussen de duidelijke immoraliteit en de stille, beheerste burgerlijkheid.’

‘Ongeveer tien jaar later heb ik Elsschot nog eens teruggezien. Ik zat naast hem aan tafel bij een van mijn toenmalige uitgevers, Bert Pelckmans. Elsschot sprak met vuur over de nieuwe interpretatie van de liederen van Schumann die hij pas gekocht had. Toen hij hoorde dat ik een bewonderaar van die liederen was en dat ik die op de piano begeleidde voor een bevriende zanger, nam hij ons in de nachtelijke uren mee naar zijn huis – daar waren weer die tapijten – en liet ons de liederen horen. Bert Pelckmans had me in de auto toegefluisterd: “Na de liederen niet dadelijk wat tegen hem zeggen, hij zal een brok in de keel hebben.”  Het was meer dan een brok in de keel: de tranen stroomden over zijn wangen. Romantisch was hij ook, de ironische, cynische, naar klassiek Nederlands verlangende, vreedzame, zacht sprekende opa. Leve Tsjip. Leve De leeuwentemmer. Leve Kaas.

                                                           Raymond

Men kan twee totaal verschillende periodes herkennen in het leven van Mohamed: de eerste die zich afspeelt in Mekka, waar Mohamed strikt monogaam is, de tweede die zich afspeelt in Medina, waarin hij uitbundig polygaam is. Men vermoedt dat zijn entourage in Medina bijgedragen heeft tot deze ‘omwenteling’.

Koran en soenna schrijven beiden de hoofddoek voor. Eens de puberteit ingetreden mogen meisjes alleen hun handen en aangezicht zichtbaar laten. Jonge en mooie vrouwen zijn immers gevaarlijk voor mannen omdat zij er sexueel opgewonden van raken. Daarom moeten mannen en vrouwen ook gescheiden zijn in de moskee, want in gemengd gezelschap ontstaan immers de bekoringen. Daarom wil de profeet ook dat mannen in het midden van de straat moeten lopen, en de vrouwen aan de zijkanten.

Door angst voor sensualiteit en  zinnelijkheid verbieden de integristische juristen de handdruk tussen een man en een vrouw die elkaar niet kennen (tenzij een van hen een handschoen draagt). De vrome moslim leeft altijd met deze regel van de Soenna in zijn achterhoofd: ‘Een man, een vrouw en Satan is aanwezig tussen hen’.

In andere woorden: de vrouw en de man worden constant belaagd door de duivel. De vrouw is de bekoring voor de man. Mannen mogen alleen ‘genieten’ van de vrouw in het huwelijk. Vrouwen mogen geen plezier schenken aan mannen buiten het wettelijke huwelijk.Zij moeten steeds ‘bedekt’ blijven omdat zij de mannen kunnen doen ontsporen door hun ‘verleidingskunsten’.

Deze strenge voorschriften verklaren ook waarom in 2001 in Algerië alleenlevende vrouwen op een wrede wijze vermoord werden. Immers het celibaat van priesters, monniken en nonnen en seks buiten het huwelijk zijn in tegenspraak met de koran en met de uispraken van de profeet. Moslimvrouwen die deze verbodsbepalingen overtreden zijn een bedreiging voor de gemeenschap en verdienen niet van in leven te blijven...

Er bestaat een groot verschil tussen mannen en vrouwen. De man mag de vrouw gebruiken, waar en wanneer hij wilt. “Uw vrouwen zijn uw akker. Ploeg zoals u belieft”.

De man heeft altijd voorrang op de vrouw. Hij beveelt, zij moet gehoorzamen, hij mag haar opsluiten, hij mag haar slaan. De man is het hoofd van de familie, hij is de financieel verantwoordelijke, hij mag zijn vrouw verstoten. De vrouw op zich betekent niets: het is alleen de moeder die telt. De vrouw die geen kinderen kan krijgen wordt veracht. Polygamie is de natuurlijke samenlevingsvorm voor zowel man als vrouw.

De vrouw is minderwaardig: haar getuigenis is slechts de helft waard van dat van een man. Menstruatie maakt haar onrein.

Slechts op een gebied zijn mannen en vrouwen gelijk: als het gaat om de ondeugd. Diefstal en echtbreuk worden bij beiden op dezelfde manier bestraft.

Maar de koran stelt wel dat er volledige gelijkheid bestaat tussen mannelijke en vrouwelijke gelovigen, de gelijkheid tussen hem en haar die beiden bidden en vasten. Om deze ‘gelijkheid in de deugd’ te bereiken dragen veel moslimvrouwen geheel vrijwillig de hoofddoek of de sluier. Om te proeven van een gevoel van gelijkheid, ook al is het  bedrieglijk.

 Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vert(aling Regus Patoff

.

Aan het atheneum van Brussel is De Raet lid van verschillende Vlaamsgezinde genootschappen. Hij studeert aan de École polytechnique van de Université libre de Bruxelles. Zijn bijdragen aan het studententijdschrift De Goedendag uit 1892 bevatten de kern van zijn latere ideeën. Het economische beleid moet rekening houden met nationale factoren zoals het verleden, de tradities en de mogelijkheden van een volk. Om te kunnen wedijveren met andere volkeren en om zijn eigenheid te bewaren, moet het Vlaamse volk een Nederlandstalige universiteit krijgen. Daar zullen de leidende klassen gevormd worden die de massa kunnen ‘beschaven’. De Raet legt als eerste de link tussen Nederlandstalig hoger onderwijs en de economische machtsbasis van het Vlaamse volk.

In 1892 is hij betrokken bij de oprichting van de Vlaamsche Volkspartij en de Vlaamse University Extension, waarmee hij de wetenschappelijke kennis wil verspreiden.

In 1903 valt De Raet het verslag van de eerste Vlaamse hogeschoolcommissie (1897), opgesteld door Julius Mac Leod, openlijk aan: het voorziet niet in de vernederlandsing van de technische scholen en de universiteit zal slechts voor de helft vernederlandst worden. Vanaf 1906 wordt De Raet een gerespecteerde autoriteit en zijn slogan "taalbelang is stoffelijk belang" maakt school. Hij wordt de verslaggever en de spil van een nieuwe hogeschoolcommissie (1907). In zijn verslag (1908) vraagt hij de trapsgewijze vernederlandsing van de Gentse universiteit en van de technische scholen en de oprichting van een afdeling voor het mijnwezen en een bijzondere landbouwschool. Het op 31 maart 1911 ingediende wetsvoorstel ter vernederlandsing van de Gentse universiteit is hier grotendeels op gebaseerd.

De Raet heeft rond de eeuwwisseling een belangrijke rol gespeeld in de verruiming van de V.B. van taal- tot cultuurbeweging. Hij geeft de aanzet tot de opbouw van een Vlaams-nationale economie en de uitbouw van de V.B. tot een massabeweging.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging