.

Vaticaanstad heeft recent niet alleen een aantal fotovoltaïsche zonnepanelen in gebruik genomen, de kleinste staat ter wereld koestert tevens plannen om een netto-uitvoerder van hernieuwbare energie te worden. Het 5.000 m² grote dak van de Paulus VI Hal, waaronder de algemene pauselijke audiënties plaatsvinden, is bedekt met 2.394 fotovoltaïsche panelen. De elektriciteit die ze voortbrengen wordt gebruikt voor verlichting, verwarming en airconditioning. De jaarlijkse productie wordt geschat op 300 MWh. Dat is ongeveer het verbruik van honderd gezinnen. Het Vaticaan ziet hiermee zijn CO2-uitstoot dalen met 225 ton en zijn verbruik van fossiele brandstoffen met het equivalent van ongeveer 225 ton olie per jaar. Het dak van de Paulus VI Hal is golvend, de zonnepanelen zijn vanaf de begane grond onzichtbaar. De hal uit 1969-71 is één van de jongste gebouwen van Vaticaanstad. Er worden ook concerten georganiseerd, voor maximaal 6.300 bezoekers.

Het systeem vergde een investering van 1,2 miljoen euro. Het is ontworpen en geschonken door de Duitse ondernemingen SolarWorld en SMA Solar Technology. De modules werden gemaakt in een fabriek in Freiberg (Saksen). Kardinaal Giovanni Lajolo, gouverneur van Vaticaanstad stelde een nog ambitieuzer project in het vooruitzicht, op het domein van Radio Vaticaan, ten noorden van Rome. “Daar willen we een zonne-energiecentrale van 300 hectare aanleggen.” De energieproductie daarvan ligt zes keer hoger dan wat Radio Vaticaan zelf nodig heeft. De extra energie zou dan op het Italiaanse distributienet gezet worden. Tegen 2020 wil het Vaticaan 20% van zijn energiebehoefte putten uit hernieuwbare energie. Daarmee blijft het in lijn met zijn grote buur, de EU.

.

Tollenaere studeert van 1928 tot 1934 rechten aan de RUG. Hij is een radicaal aanhanger van politiek Groot-Nederland en verwerpt elk compromis met de Belgische staat. Als beursstudent in Duitsland in 1931 en 1932 komt hij in contact met het nationaal-socialisme en neemt hij een aantal nazileerstellingen over. Tollenaere is nog student wanneer VNV-leider Staf de Clercq hem in oktober 1933 benoemt tot propagandaleider van het VNV. Van meet af aan is het Tollenaeres bedoeling om het VNV een nationaal-socialistische en Groot-Nederlandse koers te laten varen. Hierdoor komt hij regelmatig in conflict met de gematigder strekking binnen de partij. In mei 1936 wordt hij tot volksvertegenwoordiger gekozen. Hij streeft naar een rechtse en antidemocratische beweging tegen een eventueel volksfront van socialisten en communisten.

Tollenaere wordt bij de Duitse inval gearresteerd en naar Frankrijk gedeporteerd (10 mei 1940), maar op 21 juni bevrijd. In de zomer van 1940 spreekt hij zich uit voor een onvoorwaardelijke collaboratie en een nationaal-socialistische Germaanse statenbond. Groot-Nederland zou hierin als autonome staat een plaats vinden. In mei 1941 wordt hij de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie/ Zwarte Brigade van de Eenheidsbeweging-VNV. In augustus 1941 behoort hij tot de eerste lichting Vlaamse vrijwilligers die naar het oostfront vertrekken. Na zijn vertrek heeft Tollenaere geen invloed meer op de politieke koers van het VNV. Bij een van de eerste acties van het Vlaamsch Legioen sneuvelt hij. Zijn dood is een zware klap voor de Clercq die Tollenaere ziet als zijn opvolger.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

In de categorie 'Zolenlikkers van Verhofstadt' heeft de commanditaire loftsocialist van De Morgen altijd een prominente plaats ingenomen, zij het in concurrentie met de marketeer van De Standaard . Acht jaar lang is de loftsocialist dé propagandist van Paars geweest. Correctie: zeven en een half jaar, want toen hij eindelijk doorkreeg dat de wind aan het draaien was, veranderde hij snel van kamp.

Begin deze zomer werd hij in een van die verschrikkelijke weekendbijlagen van zijn eigen krant geïnterviewd over zijn intieme leven. Door iemand die blijkbaar nog niet was ontslagen en die ook niet zelf was opgestapt, een zeldzaam specimen bij De Morgen van vandaag. De marketeer had het hem een paar weken eerder voorgedaan: in zijn eigen krant de lezer verblijden met zijn privéleven. Pakte uit met een verslag over zijn dieet, en meer in het bijzonder over Cathy, zijn diëtiste, die hij kennelijk graag tot wat meer zou bewegen.

De overeenkomsten tussen deze twee uitverkoren orakels van de openbare nieuwsdienst gaan ver. Alle twee mogen ze ook graag uitpakken met hun culinaire interesses, het modestokpaardje van de parvenu. De marketeer gaat met de ex-premier eten in het Brusselse patsersrestaurant Notos, en schrijft dan over beide een slijmerige hagiografie. De loftsocialist brengt in zijn krant een volle bladzijde verslag uit over zijn bezoek aan het VTM-restaurant van Claudio en Gaëlle! En hou die Italiaanse kokkin in de gaten, van wie Verhofstadt goed weet wat ze kan en wat ze niet kan. Schijnt een boek te hebben geschreven. Als de loftsocialist daar maar geen reclame voor gaat maken.

Wat lezen we nu in dat interview met Desmet? 'Als je mij vraagt welke man ik sensueel vind, dan denk ik aan Guy Verhofstadt.' Dat laat hij dus in zijn eigen blad publiceren! Politiek commentator! En dan volgt een onstuitbare vloed van gênante details over zijn erotische fantasieën. Over zijn geprefereerde onenightstand: Mireille De Gucht. Over zijn eerste erectie, wij verzinnen het niet. Over wanneer en met wie hij de eerste keer heeft gecopuleerd, uiteraard met een oudere vrouw, wat dacht u, Rob de Nijs heeft veel onheil gesticht. Over wat een getalenteerd minnaar hij sindsdien is. Over welk ondergoed hij draagt. Over welk vrouwenondergoed hem niet kan bekoren: de banale sportieve slip, waardoor het volledige vrouwelijke deel van de redactie van De Morgen meteen kan inpakken. Over zijn vorig huwelijk, je houdt het niet voor mogelijk, en over wat er zoal mis was aan zijn eerste vrouw, die zo te lezen een dorre vlakte moet zijn geweest aan wie weinig plezier te beleven viel. Over zijn scheidingsregeling, zij alles en hij alleen de boeken en de cd's, ook Bram Vermeulen had beter gezwegen. Over zijn veel betere huidige partner, ze heet Anneke (die 'eke' erachter!). Wat hij verzwijgt is dat ze van Open VLD een postje in de Hoge Raad voor Justitie heeft gekregen, zeg niet dat liberalen onder elkaar ondankbaar zijn.

Het enige waarover we niets vernemen, is over de prijs van zijn peperdure loft in Mechelen, en over de jaarrekeningen van zijn commanditaire vennootschap. Aan respect voor de privacy van Yves Desmet hoeven we ons voortaan niet meer te storen, hij heeft zelf overduidelijk aangetoond dat hij daar geen belang aan hecht. En voor de rest bewees dat interview één ding: niets zo zielig als een oude vent die nog vol is van zichzelf.

Koen Meulenaere

.

Geen commentaar.

Vreedzame zachtsprekende opa

‘Veel kan ik helaas niet vertellen over dat eerste interview’, bekent de sociaal geëngageerde Vlaamse schrijver en oud-docent Aster Berkhof, die in 1942 nog Lode van den Bergh heette toen hij als jong germanist Willem Elsschot opzocht.  Onder de titel ‘een zakelijk onderhoud’ publiceerde hij zijn interview in het algemene weekblad Nieuw Vlaanderen.

‘Ik heb een heel goed geheugen op de korte afstand, maar een belabberd op de lange. Voortdurend hoor ik vrienden-tijdgenoten dingen vertellen waar ik niets meer van weet. Van het huis in de Lemméstraat herinner ik me dat het een degelijke bourgeoiswoning in een rij was, geen patriciërswoning;  een gang, daarnaast een langwerpig vertrek, slechts aan één kant verlicht, schemerdonker dus, oude, zeker kostbare meubelen en zeer veel eveneens kostbare tapijten. Eerlijk gezegd zou ik die donkere oude kasten eruit gegooid hebben en de tapijten vond ik – jonge snaak – stoffige oude vodden.’

‘Elsschot zelf was een vreedzame, kleine gezette al oudere grootvader in een donkergrijs maatpak, met gilet en horlogeketting. Hij was vriendelijk, ik mocht hem alles vragen. Hij sprak zacht, langzaam, met nadruk soms, de ogen dan ernstig op mij gericht. Mij verraste dat grootvaderlijke, ook dat burgerlijke. Ik had vanwege zijn stijl meer stoutmoedigheid verwacht, enige rebelse originaliteit.’

‘Er was ook een tegenspraak tussen zijn schampere standpunten in zijn boeken en zijn verklaring dat zijn enige doel als schrijver was: het bouwen van klassieke zinnen in een zo volmaakt mogelijk, zuiver Nederlands. Ik had hier weer de rebel verwacht, ironische, spitse boutades over liefde of huwelijk of maatschappij. Nee, de cynische vrijbuiter wilde taal. Het stelde me teleur.’

‘Eén keer hoorde ik toch de renegaat: hij zei in verband met Lijmen iets als “Die Boorman is mijn associé geweest”. Daar bonsde mijn hart bij. Ik had hem graag gevraagd of volgens hem bedriegen dan mocht, of hij dat rechtvaardigde, maar dat durfde het kleine, nog wat bange studentje niet. Ook hier was er een raar contact tussen de duidelijke immoraliteit en de stille, beheerste burgerlijkheid.’

‘Ongeveer tien jaar later heb ik Elsschot nog eens teruggezien. Ik zat naast hem aan tafel bij een van mijn toenmalige uitgevers, Bert Pelckmans. Elsschot sprak met vuur over de nieuwe interpretatie van de liederen van Schumann die hij pas gekocht had. Toen hij hoorde dat ik een bewonderaar van die liederen was en dat ik die op de piano begeleidde voor een bevriende zanger, nam hij ons in de nachtelijke uren mee naar zijn huis – daar waren weer die tapijten – en liet ons de liederen horen. Bert Pelckmans had me in de auto toegefluisterd: “Na de liederen niet dadelijk wat tegen hem zeggen, hij zal een brok in de keel hebben.”  Het was meer dan een brok in de keel: de tranen stroomden over zijn wangen. Romantisch was hij ook, de ironische, cynische, naar klassiek Nederlands verlangende, vreedzame, zacht sprekende opa. Leve Tsjip. Leve De leeuwentemmer. Leve Kaas.

                                                           Raymond

Men kan twee totaal verschillende periodes herkennen in het leven van Mohamed: de eerste die zich afspeelt in Mekka, waar Mohamed strikt monogaam is, de tweede die zich afspeelt in Medina, waarin hij uitbundig polygaam is. Men vermoedt dat zijn entourage in Medina bijgedragen heeft tot deze ‘omwenteling’.

Koran en soenna schrijven beiden de hoofddoek voor. Eens de puberteit ingetreden mogen meisjes alleen hun handen en aangezicht zichtbaar laten. Jonge en mooie vrouwen zijn immers gevaarlijk voor mannen omdat zij er sexueel opgewonden van raken. Daarom moeten mannen en vrouwen ook gescheiden zijn in de moskee, want in gemengd gezelschap ontstaan immers de bekoringen. Daarom wil de profeet ook dat mannen in het midden van de straat moeten lopen, en de vrouwen aan de zijkanten.

Door angst voor sensualiteit en  zinnelijkheid verbieden de integristische juristen de handdruk tussen een man en een vrouw die elkaar niet kennen (tenzij een van hen een handschoen draagt). De vrome moslim leeft altijd met deze regel van de Soenna in zijn achterhoofd: ‘Een man, een vrouw en Satan is aanwezig tussen hen’.

In andere woorden: de vrouw en de man worden constant belaagd door de duivel. De vrouw is de bekoring voor de man. Mannen mogen alleen ‘genieten’ van de vrouw in het huwelijk. Vrouwen mogen geen plezier schenken aan mannen buiten het wettelijke huwelijk.Zij moeten steeds ‘bedekt’ blijven omdat zij de mannen kunnen doen ontsporen door hun ‘verleidingskunsten’.

Deze strenge voorschriften verklaren ook waarom in 2001 in Algerië alleenlevende vrouwen op een wrede wijze vermoord werden. Immers het celibaat van priesters, monniken en nonnen en seks buiten het huwelijk zijn in tegenspraak met de koran en met de uispraken van de profeet. Moslimvrouwen die deze verbodsbepalingen overtreden zijn een bedreiging voor de gemeenschap en verdienen niet van in leven te blijven...

Er bestaat een groot verschil tussen mannen en vrouwen. De man mag de vrouw gebruiken, waar en wanneer hij wilt. “Uw vrouwen zijn uw akker. Ploeg zoals u belieft”.

De man heeft altijd voorrang op de vrouw. Hij beveelt, zij moet gehoorzamen, hij mag haar opsluiten, hij mag haar slaan. De man is het hoofd van de familie, hij is de financieel verantwoordelijke, hij mag zijn vrouw verstoten. De vrouw op zich betekent niets: het is alleen de moeder die telt. De vrouw die geen kinderen kan krijgen wordt veracht. Polygamie is de natuurlijke samenlevingsvorm voor zowel man als vrouw.

De vrouw is minderwaardig: haar getuigenis is slechts de helft waard van dat van een man. Menstruatie maakt haar onrein.

Slechts op een gebied zijn mannen en vrouwen gelijk: als het gaat om de ondeugd. Diefstal en echtbreuk worden bij beiden op dezelfde manier bestraft.

Maar de koran stelt wel dat er volledige gelijkheid bestaat tussen mannelijke en vrouwelijke gelovigen, de gelijkheid tussen hem en haar die beiden bidden en vasten. Om deze ‘gelijkheid in de deugd’ te bereiken dragen veel moslimvrouwen geheel vrijwillig de hoofddoek of de sluier. Om te proeven van een gevoel van gelijkheid, ook al is het  bedrieglijk.

 Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vert(aling Regus Patoff

.

Aan het atheneum van Brussel is De Raet lid van verschillende Vlaamsgezinde genootschappen. Hij studeert aan de École polytechnique van de Université libre de Bruxelles. Zijn bijdragen aan het studententijdschrift De Goedendag uit 1892 bevatten de kern van zijn latere ideeën. Het economische beleid moet rekening houden met nationale factoren zoals het verleden, de tradities en de mogelijkheden van een volk. Om te kunnen wedijveren met andere volkeren en om zijn eigenheid te bewaren, moet het Vlaamse volk een Nederlandstalige universiteit krijgen. Daar zullen de leidende klassen gevormd worden die de massa kunnen ‘beschaven’. De Raet legt als eerste de link tussen Nederlandstalig hoger onderwijs en de economische machtsbasis van het Vlaamse volk.

In 1892 is hij betrokken bij de oprichting van de Vlaamsche Volkspartij en de Vlaamse University Extension, waarmee hij de wetenschappelijke kennis wil verspreiden.

In 1903 valt De Raet het verslag van de eerste Vlaamse hogeschoolcommissie (1897), opgesteld door Julius Mac Leod, openlijk aan: het voorziet niet in de vernederlandsing van de technische scholen en de universiteit zal slechts voor de helft vernederlandst worden. Vanaf 1906 wordt De Raet een gerespecteerde autoriteit en zijn slogan "taalbelang is stoffelijk belang" maakt school. Hij wordt de verslaggever en de spil van een nieuwe hogeschoolcommissie (1907). In zijn verslag (1908) vraagt hij de trapsgewijze vernederlandsing van de Gentse universiteit en van de technische scholen en de oprichting van een afdeling voor het mijnwezen en een bijzondere landbouwschool. Het op 31 maart 1911 ingediende wetsvoorstel ter vernederlandsing van de Gentse universiteit is hier grotendeels op gebaseerd.

De Raet heeft rond de eeuwwisseling een belangrijke rol gespeeld in de verruiming van de V.B. van taal- tot cultuurbeweging. Hij geeft de aanzet tot de opbouw van een Vlaams-nationale economie en de uitbouw van de V.B. tot een massabeweging.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

 Anvers, le 17 oktober 1899.

Liefste Jos,

Ik zit hier op mijn kamertje, heel alleen, en voor mij ligt uw brief, een mooie brief die spreekt van liefde die is voorbijgegaan. En wijl ik hier zo in mijzelf zit te mijmeren, verrijzen voor mijn geest, de beelden van die eenige mooie dagen die wij samen hebben gesleten in liefde en passievolle aanbidding.  Eerst was ’t een zachte min die ik in mij voelde voor u, liefste, en die allengskens aangroeide tot een vurige passie die staag innam al mijn denken en pijnzen. Wij hadden elkander lief en vertrouwden elkaar kleine geheimen met de belofte die aan niemand anders bekend te maken, en ze opgesloten te houden in ons hart, als kostbare juweeltjes. Gij hebt toen uwe belofte, die ge met een eed had gekrachtigd, gebroken en zo aan onze betrekkingen, aan ons geluk en hoop in de toekomst, kortom, aan alles wat gegroeid en opgebloeit was uit onze min, een plotseling eind gesteld.

Lieve, lieve Jos, ge begrijpt wel dat wij nogtans daarom alleen niet zouden gescheiden zijn? Neen, maar uit uwe handeling blijkt iets anders, dat mij bitter heeft getroffen en ons vereenigen voor goed heeft belet. Wat ik wil zeggen, Jos, Luister: Ik voel heel duidelijk dat gij meer van uw vriendin houdt dan van mij, dat gij meer om Mia geeft dan om mij, dien ge toch zoo lichtzinnig en in een oogenblik van geestesvervoering eeuwige liefde en trouw hebt gezworen. Ik zie u nog voor mij zitten, geknield, mij omstuimig drukkend aan ’t hart dat vol liefde was. En nu zoo’n bittere ontgoocheling? Gij begrijpt dat wij in die voorwaarden beter doen dan gescheiden te blijven. Eene vriendin stellen boven uw beminden? Is alles wat gij mij toen gezegd hebt niets dan logen? Al uw mooie innig warme beloften en toekomstbeelden niets dan laster?

Wij zullen dus alleen zijn en altoos Niet dat ik niets meer om u geef! Verre van daar: liefste Jos, nog dikwijls denk ik dankbaar aan u, het eerste meisje dat ik innig bemind heb en dat ik steeds heb geëerbiedigd. Nog dikwijls zie ik voor mijn geest uw beeld met dien lieven glimlach en die vriendelijke, innige stem. Maar de omtrekken van dat mooie beeld dat mij nog dikwijls doet wegzinken in gelukkig gemijmer en zalig liefde herdenken, die omtrekken worden nevelig, de glimlach schijnt mij stilaan flauwer en uw stem klinkt mij vreemd door lange afwezigheid. Zoo zal de dag komen waarop gij zult uitgewist worden uit mijn geest en waarop ik van u nog enkel zal bewaren, een dankbare herinnering.

Nu wil ik nog niets vragen liefste. Wilt gij mij toestaan uw brief te behouden? Doe het maar, Jos. ’t Is het eenige wat ik nog van u bezit en ik beloof u plechtig dat niemand hem ooit zal zien of lezen. En nu vaarwel, mijn lieve, lieve Jos, die ik zoo zeer heb bemind. Wees gelukkig met een jongen die u liefheeft en die gij zult koesteren in uw armen, zoals gij ’t mij gedaan hebt, een kortstondige spanne-tijds. Ik denk dat gij mij in ’n briefje zult toelaten die eene brief van u te behouden. Schrijf mij dat ik het mag, lieve Jos, en ik zal er u nooit kwaad mede mee doen. Schenk mij die kleine, laatste herinnering aan u, aan u die geweest zijt een kortstondig geluk in mijn jongelingsleven, een heldere klank in een somberen nacht. En tot afscheid omhels ik uw lieve hoofd, wiens lippen mij zo dikwijls hebben gezoend.

Ik schenk u die brief als herdenken aan……..Alfons De Ridder.

Deze passievolle brief van Alfons De Ridder aan zijn toekomstige vrouw wordt hier voor  het eerst gepubliceerd. Voor sommigen zal hij hopeloos gezwollen klinken, voor anderen wordt hij wellicht het model voor de romantische brief. Hij is in ieder geval een lijmbrief; met een emotie die de schrijver later nauwelijks in zijn werk zal toelaten. Deze lijmbrief heeft  blijkbaar zijn doel niet gemist, want Jos is als Fine geen kortstondig geluk in zijn jongelingsleven gebleven, maar mevrouw De Ridder geworden. En het huwelijk heeft standgehouden, ondanks vele stille stormen.

 Raymond     

 De Tarantulanevel meet meer dan 1000 lichtjaar in doorsnede — een gigantisch stervormingsgebied in ons buurstelseltje, de Grote Magelhaanse Wolk (GMW). Deze kosmische spin bevindt zich links van het midden in deze scherpe, kleurrijke afbeelding, gemaakt door telescoopopnamen door smalband filters te combineren. Het uitzicht bestrijkt een gebied met een afmeting van ruim 2000 lichtjaar in de GMW. In het hart van de Tarantulanevel (gecatalogiseerd als NGC 2070 en 30 Doradus) bevindt zich een centrale jonge cluster van massieve sterren (gecatalogiseerd als R 136), waarvan de intense straling en sterke sterwinden de energie leveren voor het opgloeien van de nevel en de spinachtige filamenten hielpen vormgeven. Rondom de Tarantulanevel zijn andere actieve stervormingsgebieden te vinden met jonge sterclusters en filamenten en belvormige wolken van gas en stof. Dit rijkgevarieerde vergezicht is ongeveer even wijd als de Volle Maan aan de hemel en is te vinden in het zuidelijke sterrenbeeld Dorado (Zwaard- of Goudvis).

.

Zowel de sjiïtische als de kharejitische en de soenietische strekkingen in de islam hebben geweld en terrorisme gebruikt : men moet schrik aanjagen om ontzag in te boezemen. Mohamed had dat reeds begrepen in Medina, en de verschillende strekkingen van zijn godsdienst hebben in de loop van de geschiedenis niets anders gedaan dan het voorbeeld van hun profeet volgen.  

Het moslimbroederschap, de sjiïeten van Khomeini, de soenieten van Bin Laden zijn genoegzaam bekend voor hun terroristische acties. Maar de kharejieten overtroffen alle andere in wreedheid: zo moest een kharejiet bij zijn inwijding eigenhandig een gevangen genomen tegenstander ombrengen. Omdat de kharejieten gebied bezet door moslims van andere strekkingen als ‘land van de ongelovigen’ betitelden, was het in hun ogen gerechtvaardigd om zowel mensen als eigendommen in dat gebied om te brengen en te vernietigen.

De aanslagen van 11/9/2001 zijn een verre nagalm van deze religieus geïnspireerde moorden. Men moet de vraag durven stellen: waarom is de terroristische ‘bekoring’ zo groot bij zoveel moslims uit zoveel verschillende volkeren? De wortels voor het islamitisch terrorisme zijn te vinden in de grondteksten van de islam. Dit verklaart de aantrekking ervan in de islamitische wereld, in alle strekkingen van de islam en dit tot op de dag van vandaag. Men volgt het voorbeelden uit het leven van de profeet in Medina. De koran staat bol van donderpreken en woedeuitvallen, heftige vervloekingen, vervaarlijke bedreigingen en andere liefelijkheden die slecht één doel hebben.

Naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

 
Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.
Asielzoekers die nul euro inkomsten aangeven op hun belastingbrief, hebben toch recht op een teruggave door de fiscus. Per kind krijgen ze 370 euro.
"Te gek voor woorden,". "Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel."
Belastingkrediet voor kinderen

Vorig jaar kregen alle asielzoekers in ons land voor de allereerste keer een belastingbrief toegestuurd. Wie zich officieel als asielzoeker laat registreren, komt in het zogenaamde 'wachtregister' voor vluchtelingen terecht, wat neerkomt op een inschrijving in het rijksregister van natuurlijke personen.

Dat impliceert meteen dat ze ook belastingplichtig zijn, al is de taxatiedienst er pas vorig jaar in geslaagd alle betrokkenen persoonlijk aangifteformulieren toe te sturen.

Die aangiftes zijn nu verwerkt. Voor de asielzoekers die nul euro als inkomsten hebben aangegeven, draait die heel positief uit.

Zoals alle andere belastingplichtigen hebben ook zij recht op het belastingkrediet voor kinderen, dat jaarlijks 370 euro opbrengt per kind ten laste.

Een boze OCMW-voorzitter bezorgde een  kamerlid het aanslagbiljet van een asielzoeker uit zijn gemeente, waarop als slotsom staat: 'Terug te geven: 740 euro.' De betrokkene heeft namelijk twee kinderen te laste. Binnenkort mag hij of zij in het lokale postkantoor een postassignatie voor dat bedrag ophalen.

“Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel. Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.'

'Het belastingkrediet op zich is een valabele maatregel', 'Maar we willen wel dat alleen wie al heeft bijgedragen er ook van kan genieten. Wie geen belastingen heeft betaald, kan er ook nooit terugkrijgen.'

Om hoeveel teruggaves aan asielzoekers het gaat, kan Financiën niet zeggen.

Ter indicatie: in het wachtregister staan ongeveer 65.000 personen geregistreerd, kinderen en echtgenoten inbegrepen

We hebben in het recente verleden al meermaals natuurfilmpjes getoond van Japan.  Niet de gekende toeristische trekpleisters maar de binnenlanden en de natuur.  In de komende weken hebben we diverse video's van steeds dezelfde producent, die even weinig Engels kent als wij Japans, maar hij weet dat hier in Vlaanderen (waar is dat ?) naar zijn filmpjes gekeken wordt.

Japan dat is een verzameling van meer dan 3000 eilanden met een grondoppervlakte van 370.000 km2 (12 x het land B) en 127 miljoen Japanners.

Zodra men Japan betreedt, zeker voor de eerste keer, ondergaat men een complete cultuurschok, men krijgt opeens een grote vreemde cultuurdeken over zich uitgeworpen, hoe of waar men ook in Japan is, hoe of waar men ook reist. Dit komt niet zo zeer door de uniciteit van het volk maar door handhaving van hun oude cultuurgoed tot op de dag van vandaag, hetgeen weer (mede) een gevolg is van een lange afsluiting van het eiland voor vreemde invloeden. Van begin 17e eeuw tot halverwege de 19e eeuw is Japan (bijna) volledig afgesloten geweest van alle buitenlandse invloeden. Een kleine uitzondering waren de Nederlanders op het kunstmatige eiland bij Nagasaki, Deshima.

.

Die cultuurdeken ervaren we niet alleen door de verschillende religie-uitingen maar vooral ook door de aanwezigheid van de Japanner zelf met zijn taal (denk aan de alom aanwezige uithang- en reclameborden) en door alles wat we gewoon op straat zien, de veelal typische huizenbouw, de tuinen, de straten, de winkels, de artikelen in de winkels, in de restaurants, de kleding (soms nog de kimono) enz. Eigenlijk ervaren we de hele dag door die typische Japanse cultuur.
Zoals de Japanner altijd kan zien dat wij geen Japanner zijn (en ons (bijna) altijd als zodanig zal behandelen), zo zien wij ons altijd, met name in de steden en in het openbaar vervoer, omringd door Japanners, die soms druk en luidruchtig Japans praten (vaak als ze als groep aanwezig zijn). Meestal zijn het er erg veel. In het trein- en metrostation Shinjuku in Tokyo, dat met zijn vele ondergrondse gangen zeer complex is te noemen, passeren per dag een paar miljoen mensen, zodat men zich in die menigte gauw verloren dreigt te voelen. Alle reclames en uithangborden zijn in het Japans en door het grote aantal hiervan, bijv. in een wijk als Shinjuku, wordt men gauw overdonderd. Daarnaast zijn er, ook in Tokyo, veel smalle straatjes waar nog typische kleine Japanse restaurantjes gehuisvest zijn en ook op die manier die eigen cultuur etaleren.

.

.

In de huidige Japanse cultuur zijn nog veel oude gebruiken te vinden, die terug te voeren zijn tot de typische oude Japanse cultuur. De beleving van het shintô naast het boeddhisme, het dragen van traditionele kledij van vrouwen (kimono's), de theeceremonie, de vele festiviteiten (matsuri) zijn zaken die honderden jaren oud zijn. Maar ook bijv. de viering van het oude/nieuwe jaar is heel traditioneel en typisch Japans. De viering van het kerstfeest is niet Japans en wordt de laatste jaren door westerse invloeden wel gevierd, maar de kaarten die men rond deze tijd in Japan verstuurd zijn wel nieuwjaarskaarten en alleen naar westerse vrienden worden wel kerstkaarten verstuurd. Andere typische uitingen van de Japanse cultuur zijn bijv. de geisha, kersenbloesemfeest, maankijken, ikebana, de verschillende vechtsporten, en de trouwceremonie. Dit is natuurlijk maar een willekeurige greep want er zijn er veel meer.

.

..

Gezien de interesse van 'de Japanner' voor andere culturen en hun door de eeuwen heen getoonde vermogen om zaken uit andere culturen aan te passen en te absorberen, is het eigenlijk verbazend dat men nog steeds zoveel waarde hecht aan de eigen, vaak zeer oude, tradities en gewoontes. Wellicht dient men hierbij in ogenschouw te nemen dat de Japanse maatschappij eeuwen lang een autarchie is geweest, een afgesloten in zichzelf gekeerde maatschappij, waarbij hogerhand (het Tokugawa shogunaat) alles regelde en bepaalde. In een dergelijke maatschappij kunnen de eigen (ook nieuw ontstane) tradities zich zo vast wortelen dat zij een onlosmakelijk onderdeel van de cultuur gaan vormen. Voeg daarbij het al eerder genoemde gevoel voor uniciteit en men kan zich de hang naar de eigen oude cultuur wellicht enigszins voorstellen.
Met de huidige wereldwijde commercialisering en globalisering is het ook weer niet verwonderlijk dat nieuwe generaties zich niet meer zo verbonden voelen met het oude Japan en zich meer richting de McDonald's cultuur begeven. Dit leidt duidelijk tot conflicten in gezinnen waarbij ouders bij wijze van spreken nog misosoep eten en de jongere liever patat en hamburgers consumeren. Maar ook ouderen hebben een aantal van hun oude cultuureigen gewoontes opzij gezet. Het dragen van kimono's door mannen wordt alleen nog bij hele speciale gelegenheden gedaan en ook de vrouwen dragen niet vaak meer een kimono. Ook een typisch Japans cultuur fenomeen als de geisha wordt steeds zeldzamer, voor een belangrijk deel doordat de wereld rond de geisha zich niet of nauwelijks heeft aangepast aan de moderne tijd. Zie bijv. ook het boek 'Mijn leven als Geisha' van Mineko Iwasaki. Dit zal allemaal zonder enige twijfel niet betekenen dat over een aantal generaties de oude cultuur totaal verloren zal zijn gegaan maar misschien zullen we wel steeds minder daarvan terug zien in het dagelijks leven. Sommige zaken, zoals bijv. de grote feesten (matsuri) met de daarbij horende speciale klederdrachten, liggen zo verankerd in het Japanse leven, dat zij ongetwijfeld nog lang zullen blijven bestaan.

Bron : uchiyama (waar u nog veel meer ontdekt over dit bijzondere land)

Als student zet Martens zich in voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit. In 1912 promoveert hij aan de RUG tot doctor in de geneeskunde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij een van de nieuwe hoogleraren van de von Bissinguniversiteit. In 1918 wordt hij lid van de tweede Raad van Vlaanderen.

Na de oorlog wordt hij vanwege zijn collaboratie tot de doodstraf veroordeeld. Hij wijkt uit naar Nederland, maar kan dankzij de uitdovingswet van 1929 terugkeren. Martens behoort tot de eerst aangestelde leden van de op 7 november 1938 opgerichte Vlaamse Academie voor Geneeskunde. Brusselse en franskiljonse kringen en oud-strijdersverenigingen komen in verzet tegen de benoeming van de oud-activist. Franstalige liberalen dwingen de regering tot aftreden. In een verklaring, het Manifest van Antwerpen, beklemtonen Vlaamse politici dat de Franstaligen zich niet in te laten hebben met Vlaamse culturele aangelegenheden. Op 2 april 1939 neemt Martens zelf ontslag om een einde te maken aan de controverse.

Bij de Duitse inval in 1940 wordt Martens als verdachte gearresteerd door de Belgische overheid en naar Frankrijk overgebracht. In juli 1940 komt hij vrij. Kort daarop wordt hij benoemd tot hoogleraar in de interne geneeskunde in Gent. Martens ondertekent in augustus 1940 de oproep van het VNV voor een nieuwe Volksbeweging en treedt toe tot de partij. Na de bevrijding wordt hij veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf en drie miljoen frank boete wegens politieke collaboratie. In 1948 wordt hij vrijgelaten.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging