.

Aan het atheneum van Brussel is De Raet lid van verschillende Vlaamsgezinde genootschappen. Hij studeert aan de École polytechnique van de Université libre de Bruxelles. Zijn bijdragen aan het studententijdschrift De Goedendag uit 1892 bevatten de kern van zijn latere ideeën. Het economische beleid moet rekening houden met nationale factoren zoals het verleden, de tradities en de mogelijkheden van een volk. Om te kunnen wedijveren met andere volkeren en om zijn eigenheid te bewaren, moet het Vlaamse volk een Nederlandstalige universiteit krijgen. Daar zullen de leidende klassen gevormd worden die de massa kunnen ‘beschaven’. De Raet legt als eerste de link tussen Nederlandstalig hoger onderwijs en de economische machtsbasis van het Vlaamse volk.

In 1892 is hij betrokken bij de oprichting van de Vlaamsche Volkspartij en de Vlaamse University Extension, waarmee hij de wetenschappelijke kennis wil verspreiden.

In 1903 valt De Raet het verslag van de eerste Vlaamse hogeschoolcommissie (1897), opgesteld door Julius Mac Leod, openlijk aan: het voorziet niet in de vernederlandsing van de technische scholen en de universiteit zal slechts voor de helft vernederlandst worden. Vanaf 1906 wordt De Raet een gerespecteerde autoriteit en zijn slogan "taalbelang is stoffelijk belang" maakt school. Hij wordt de verslaggever en de spil van een nieuwe hogeschoolcommissie (1907). In zijn verslag (1908) vraagt hij de trapsgewijze vernederlandsing van de Gentse universiteit en van de technische scholen en de oprichting van een afdeling voor het mijnwezen en een bijzondere landbouwschool. Het op 31 maart 1911 ingediende wetsvoorstel ter vernederlandsing van de Gentse universiteit is hier grotendeels op gebaseerd.

De Raet heeft rond de eeuwwisseling een belangrijke rol gespeeld in de verruiming van de V.B. van taal- tot cultuurbeweging. Hij geeft de aanzet tot de opbouw van een Vlaams-nationale economie en de uitbouw van de V.B. tot een massabeweging.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

 Anvers, le 17 oktober 1899.

Liefste Jos,

Ik zit hier op mijn kamertje, heel alleen, en voor mij ligt uw brief, een mooie brief die spreekt van liefde die is voorbijgegaan. En wijl ik hier zo in mijzelf zit te mijmeren, verrijzen voor mijn geest, de beelden van die eenige mooie dagen die wij samen hebben gesleten in liefde en passievolle aanbidding.  Eerst was ’t een zachte min die ik in mij voelde voor u, liefste, en die allengskens aangroeide tot een vurige passie die staag innam al mijn denken en pijnzen. Wij hadden elkander lief en vertrouwden elkaar kleine geheimen met de belofte die aan niemand anders bekend te maken, en ze opgesloten te houden in ons hart, als kostbare juweeltjes. Gij hebt toen uwe belofte, die ge met een eed had gekrachtigd, gebroken en zo aan onze betrekkingen, aan ons geluk en hoop in de toekomst, kortom, aan alles wat gegroeid en opgebloeit was uit onze min, een plotseling eind gesteld.

Lieve, lieve Jos, ge begrijpt wel dat wij nogtans daarom alleen niet zouden gescheiden zijn? Neen, maar uit uwe handeling blijkt iets anders, dat mij bitter heeft getroffen en ons vereenigen voor goed heeft belet. Wat ik wil zeggen, Jos, Luister: Ik voel heel duidelijk dat gij meer van uw vriendin houdt dan van mij, dat gij meer om Mia geeft dan om mij, dien ge toch zoo lichtzinnig en in een oogenblik van geestesvervoering eeuwige liefde en trouw hebt gezworen. Ik zie u nog voor mij zitten, geknield, mij omstuimig drukkend aan ’t hart dat vol liefde was. En nu zoo’n bittere ontgoocheling? Gij begrijpt dat wij in die voorwaarden beter doen dan gescheiden te blijven. Eene vriendin stellen boven uw beminden? Is alles wat gij mij toen gezegd hebt niets dan logen? Al uw mooie innig warme beloften en toekomstbeelden niets dan laster?

Wij zullen dus alleen zijn en altoos Niet dat ik niets meer om u geef! Verre van daar: liefste Jos, nog dikwijls denk ik dankbaar aan u, het eerste meisje dat ik innig bemind heb en dat ik steeds heb geëerbiedigd. Nog dikwijls zie ik voor mijn geest uw beeld met dien lieven glimlach en die vriendelijke, innige stem. Maar de omtrekken van dat mooie beeld dat mij nog dikwijls doet wegzinken in gelukkig gemijmer en zalig liefde herdenken, die omtrekken worden nevelig, de glimlach schijnt mij stilaan flauwer en uw stem klinkt mij vreemd door lange afwezigheid. Zoo zal de dag komen waarop gij zult uitgewist worden uit mijn geest en waarop ik van u nog enkel zal bewaren, een dankbare herinnering.

Nu wil ik nog niets vragen liefste. Wilt gij mij toestaan uw brief te behouden? Doe het maar, Jos. ’t Is het eenige wat ik nog van u bezit en ik beloof u plechtig dat niemand hem ooit zal zien of lezen. En nu vaarwel, mijn lieve, lieve Jos, die ik zoo zeer heb bemind. Wees gelukkig met een jongen die u liefheeft en die gij zult koesteren in uw armen, zoals gij ’t mij gedaan hebt, een kortstondige spanne-tijds. Ik denk dat gij mij in ’n briefje zult toelaten die eene brief van u te behouden. Schrijf mij dat ik het mag, lieve Jos, en ik zal er u nooit kwaad mede mee doen. Schenk mij die kleine, laatste herinnering aan u, aan u die geweest zijt een kortstondig geluk in mijn jongelingsleven, een heldere klank in een somberen nacht. En tot afscheid omhels ik uw lieve hoofd, wiens lippen mij zo dikwijls hebben gezoend.

Ik schenk u die brief als herdenken aan……..Alfons De Ridder.

Deze passievolle brief van Alfons De Ridder aan zijn toekomstige vrouw wordt hier voor  het eerst gepubliceerd. Voor sommigen zal hij hopeloos gezwollen klinken, voor anderen wordt hij wellicht het model voor de romantische brief. Hij is in ieder geval een lijmbrief; met een emotie die de schrijver later nauwelijks in zijn werk zal toelaten. Deze lijmbrief heeft  blijkbaar zijn doel niet gemist, want Jos is als Fine geen kortstondig geluk in zijn jongelingsleven gebleven, maar mevrouw De Ridder geworden. En het huwelijk heeft standgehouden, ondanks vele stille stormen.

 Raymond     

 De Tarantulanevel meet meer dan 1000 lichtjaar in doorsnede — een gigantisch stervormingsgebied in ons buurstelseltje, de Grote Magelhaanse Wolk (GMW). Deze kosmische spin bevindt zich links van het midden in deze scherpe, kleurrijke afbeelding, gemaakt door telescoopopnamen door smalband filters te combineren. Het uitzicht bestrijkt een gebied met een afmeting van ruim 2000 lichtjaar in de GMW. In het hart van de Tarantulanevel (gecatalogiseerd als NGC 2070 en 30 Doradus) bevindt zich een centrale jonge cluster van massieve sterren (gecatalogiseerd als R 136), waarvan de intense straling en sterke sterwinden de energie leveren voor het opgloeien van de nevel en de spinachtige filamenten hielpen vormgeven. Rondom de Tarantulanevel zijn andere actieve stervormingsgebieden te vinden met jonge sterclusters en filamenten en belvormige wolken van gas en stof. Dit rijkgevarieerde vergezicht is ongeveer even wijd als de Volle Maan aan de hemel en is te vinden in het zuidelijke sterrenbeeld Dorado (Zwaard- of Goudvis).

.

Zowel de sjiïtische als de kharejitische en de soenietische strekkingen in de islam hebben geweld en terrorisme gebruikt : men moet schrik aanjagen om ontzag in te boezemen. Mohamed had dat reeds begrepen in Medina, en de verschillende strekkingen van zijn godsdienst hebben in de loop van de geschiedenis niets anders gedaan dan het voorbeeld van hun profeet volgen.  

Het moslimbroederschap, de sjiïeten van Khomeini, de soenieten van Bin Laden zijn genoegzaam bekend voor hun terroristische acties. Maar de kharejieten overtroffen alle andere in wreedheid: zo moest een kharejiet bij zijn inwijding eigenhandig een gevangen genomen tegenstander ombrengen. Omdat de kharejieten gebied bezet door moslims van andere strekkingen als ‘land van de ongelovigen’ betitelden, was het in hun ogen gerechtvaardigd om zowel mensen als eigendommen in dat gebied om te brengen en te vernietigen.

De aanslagen van 11/9/2001 zijn een verre nagalm van deze religieus geïnspireerde moorden. Men moet de vraag durven stellen: waarom is de terroristische ‘bekoring’ zo groot bij zoveel moslims uit zoveel verschillende volkeren? De wortels voor het islamitisch terrorisme zijn te vinden in de grondteksten van de islam. Dit verklaart de aantrekking ervan in de islamitische wereld, in alle strekkingen van de islam en dit tot op de dag van vandaag. Men volgt het voorbeelden uit het leven van de profeet in Medina. De koran staat bol van donderpreken en woedeuitvallen, heftige vervloekingen, vervaarlijke bedreigingen en andere liefelijkheden die slecht één doel hebben.

Naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

 
Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.
Asielzoekers die nul euro inkomsten aangeven op hun belastingbrief, hebben toch recht op een teruggave door de fiscus. Per kind krijgen ze 370 euro.
"Te gek voor woorden,". "Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel."
Belastingkrediet voor kinderen

Vorig jaar kregen alle asielzoekers in ons land voor de allereerste keer een belastingbrief toegestuurd. Wie zich officieel als asielzoeker laat registreren, komt in het zogenaamde 'wachtregister' voor vluchtelingen terecht, wat neerkomt op een inschrijving in het rijksregister van natuurlijke personen.

Dat impliceert meteen dat ze ook belastingplichtig zijn, al is de taxatiedienst er pas vorig jaar in geslaagd alle betrokkenen persoonlijk aangifteformulieren toe te sturen.

Die aangiftes zijn nu verwerkt. Voor de asielzoekers die nul euro als inkomsten hebben aangegeven, draait die heel positief uit.

Zoals alle andere belastingplichtigen hebben ook zij recht op het belastingkrediet voor kinderen, dat jaarlijks 370 euro opbrengt per kind ten laste.

Een boze OCMW-voorzitter bezorgde een  kamerlid het aanslagbiljet van een asielzoeker uit zijn gemeente, waarop als slotsom staat: 'Terug te geven: 740 euro.' De betrokkene heeft namelijk twee kinderen te laste. Binnenkort mag hij of zij in het lokale postkantoor een postassignatie voor dat bedrag ophalen.

“Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel. Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.'

'Het belastingkrediet op zich is een valabele maatregel', 'Maar we willen wel dat alleen wie al heeft bijgedragen er ook van kan genieten. Wie geen belastingen heeft betaald, kan er ook nooit terugkrijgen.'

Om hoeveel teruggaves aan asielzoekers het gaat, kan Financiën niet zeggen.

Ter indicatie: in het wachtregister staan ongeveer 65.000 personen geregistreerd, kinderen en echtgenoten inbegrepen

We hebben in het recente verleden al meermaals natuurfilmpjes getoond van Japan.  Niet de gekende toeristische trekpleisters maar de binnenlanden en de natuur.  In de komende weken hebben we diverse video's van steeds dezelfde producent, die even weinig Engels kent als wij Japans, maar hij weet dat hier in Vlaanderen (waar is dat ?) naar zijn filmpjes gekeken wordt.

Japan dat is een verzameling van meer dan 3000 eilanden met een grondoppervlakte van 370.000 km2 (12 x het land B) en 127 miljoen Japanners.

Zodra men Japan betreedt, zeker voor de eerste keer, ondergaat men een complete cultuurschok, men krijgt opeens een grote vreemde cultuurdeken over zich uitgeworpen, hoe of waar men ook in Japan is, hoe of waar men ook reist. Dit komt niet zo zeer door de uniciteit van het volk maar door handhaving van hun oude cultuurgoed tot op de dag van vandaag, hetgeen weer (mede) een gevolg is van een lange afsluiting van het eiland voor vreemde invloeden. Van begin 17e eeuw tot halverwege de 19e eeuw is Japan (bijna) volledig afgesloten geweest van alle buitenlandse invloeden. Een kleine uitzondering waren de Nederlanders op het kunstmatige eiland bij Nagasaki, Deshima.

.

Die cultuurdeken ervaren we niet alleen door de verschillende religie-uitingen maar vooral ook door de aanwezigheid van de Japanner zelf met zijn taal (denk aan de alom aanwezige uithang- en reclameborden) en door alles wat we gewoon op straat zien, de veelal typische huizenbouw, de tuinen, de straten, de winkels, de artikelen in de winkels, in de restaurants, de kleding (soms nog de kimono) enz. Eigenlijk ervaren we de hele dag door die typische Japanse cultuur.
Zoals de Japanner altijd kan zien dat wij geen Japanner zijn (en ons (bijna) altijd als zodanig zal behandelen), zo zien wij ons altijd, met name in de steden en in het openbaar vervoer, omringd door Japanners, die soms druk en luidruchtig Japans praten (vaak als ze als groep aanwezig zijn). Meestal zijn het er erg veel. In het trein- en metrostation Shinjuku in Tokyo, dat met zijn vele ondergrondse gangen zeer complex is te noemen, passeren per dag een paar miljoen mensen, zodat men zich in die menigte gauw verloren dreigt te voelen. Alle reclames en uithangborden zijn in het Japans en door het grote aantal hiervan, bijv. in een wijk als Shinjuku, wordt men gauw overdonderd. Daarnaast zijn er, ook in Tokyo, veel smalle straatjes waar nog typische kleine Japanse restaurantjes gehuisvest zijn en ook op die manier die eigen cultuur etaleren.

.

.

In de huidige Japanse cultuur zijn nog veel oude gebruiken te vinden, die terug te voeren zijn tot de typische oude Japanse cultuur. De beleving van het shintô naast het boeddhisme, het dragen van traditionele kledij van vrouwen (kimono's), de theeceremonie, de vele festiviteiten (matsuri) zijn zaken die honderden jaren oud zijn. Maar ook bijv. de viering van het oude/nieuwe jaar is heel traditioneel en typisch Japans. De viering van het kerstfeest is niet Japans en wordt de laatste jaren door westerse invloeden wel gevierd, maar de kaarten die men rond deze tijd in Japan verstuurd zijn wel nieuwjaarskaarten en alleen naar westerse vrienden worden wel kerstkaarten verstuurd. Andere typische uitingen van de Japanse cultuur zijn bijv. de geisha, kersenbloesemfeest, maankijken, ikebana, de verschillende vechtsporten, en de trouwceremonie. Dit is natuurlijk maar een willekeurige greep want er zijn er veel meer.

.

..

Gezien de interesse van 'de Japanner' voor andere culturen en hun door de eeuwen heen getoonde vermogen om zaken uit andere culturen aan te passen en te absorberen, is het eigenlijk verbazend dat men nog steeds zoveel waarde hecht aan de eigen, vaak zeer oude, tradities en gewoontes. Wellicht dient men hierbij in ogenschouw te nemen dat de Japanse maatschappij eeuwen lang een autarchie is geweest, een afgesloten in zichzelf gekeerde maatschappij, waarbij hogerhand (het Tokugawa shogunaat) alles regelde en bepaalde. In een dergelijke maatschappij kunnen de eigen (ook nieuw ontstane) tradities zich zo vast wortelen dat zij een onlosmakelijk onderdeel van de cultuur gaan vormen. Voeg daarbij het al eerder genoemde gevoel voor uniciteit en men kan zich de hang naar de eigen oude cultuur wellicht enigszins voorstellen.
Met de huidige wereldwijde commercialisering en globalisering is het ook weer niet verwonderlijk dat nieuwe generaties zich niet meer zo verbonden voelen met het oude Japan en zich meer richting de McDonald's cultuur begeven. Dit leidt duidelijk tot conflicten in gezinnen waarbij ouders bij wijze van spreken nog misosoep eten en de jongere liever patat en hamburgers consumeren. Maar ook ouderen hebben een aantal van hun oude cultuureigen gewoontes opzij gezet. Het dragen van kimono's door mannen wordt alleen nog bij hele speciale gelegenheden gedaan en ook de vrouwen dragen niet vaak meer een kimono. Ook een typisch Japans cultuur fenomeen als de geisha wordt steeds zeldzamer, voor een belangrijk deel doordat de wereld rond de geisha zich niet of nauwelijks heeft aangepast aan de moderne tijd. Zie bijv. ook het boek 'Mijn leven als Geisha' van Mineko Iwasaki. Dit zal allemaal zonder enige twijfel niet betekenen dat over een aantal generaties de oude cultuur totaal verloren zal zijn gegaan maar misschien zullen we wel steeds minder daarvan terug zien in het dagelijks leven. Sommige zaken, zoals bijv. de grote feesten (matsuri) met de daarbij horende speciale klederdrachten, liggen zo verankerd in het Japanse leven, dat zij ongetwijfeld nog lang zullen blijven bestaan.

Bron : uchiyama (waar u nog veel meer ontdekt over dit bijzondere land)

Als student zet Martens zich in voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit. In 1912 promoveert hij aan de RUG tot doctor in de geneeskunde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij een van de nieuwe hoogleraren van de von Bissinguniversiteit. In 1918 wordt hij lid van de tweede Raad van Vlaanderen.

Na de oorlog wordt hij vanwege zijn collaboratie tot de doodstraf veroordeeld. Hij wijkt uit naar Nederland, maar kan dankzij de uitdovingswet van 1929 terugkeren. Martens behoort tot de eerst aangestelde leden van de op 7 november 1938 opgerichte Vlaamse Academie voor Geneeskunde. Brusselse en franskiljonse kringen en oud-strijdersverenigingen komen in verzet tegen de benoeming van de oud-activist. Franstalige liberalen dwingen de regering tot aftreden. In een verklaring, het Manifest van Antwerpen, beklemtonen Vlaamse politici dat de Franstaligen zich niet in te laten hebben met Vlaamse culturele aangelegenheden. Op 2 april 1939 neemt Martens zelf ontslag om een einde te maken aan de controverse.

Bij de Duitse inval in 1940 wordt Martens als verdachte gearresteerd door de Belgische overheid en naar Frankrijk overgebracht. In juli 1940 komt hij vrij. Kort daarop wordt hij benoemd tot hoogleraar in de interne geneeskunde in Gent. Martens ondertekent in augustus 1940 de oproep van het VNV voor een nieuwe Volksbeweging en treedt toe tot de partij. Na de bevrijding wordt hij veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf en drie miljoen frank boete wegens politieke collaboratie. In 1948 wordt hij vrijgelaten.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

De oude versie

Een Mier werkt gedurende de hele lange en hete zomer hard om zijn huis goed op orde te hebben en voorraden aan te leggen waarmee hij de winter door kan komen.  De Sprinkhaan  denkt dat de Mier gek is en danst, lacht en speelt spelletjes in de tijd dat de mier hard aan het werk is. 

Dan komt de winter.  

De Mier leeft warm en beschut in zijn huisje en heeft meer dan voldoende te eten. De Sprinkhaan heeft geen eten en ook geen beschutte plek waar hij de winter kan doorkomen en overlijdt  aan honger, dorst en kou.

De MORAAL van dit verhaal:   

Wees verantwoordelijk voor jezelf   

De Moderne versie

Een Mier werkt gedurende de gehele lange en hete zomer hard om zijn huis goed op orde te hebben en voorraden aan te leggen waarmee hij de winter door kan komen. De Sprinkhaan  denkt dat de Mier gek is en danst en lacht en speelt spelletjes in de tijd dat de mier hard aan het werk is. 

Dan komt de winter en de van kou rillende Sprinkhaan roept een persbijeenkomst bijeen waar hij de vraag stelt waarom hij (de Sprinkhaan) van kou en honger moet omkomen terwijl de Mier in een warme en beschutte omgeving zich tegoed kan doen aan vele lekkernijen.

Achter het Nieuws, Pauw & Witteman, De wereld draait door, Max, NOVA  en TweeVandaag tuimelen over elkaar heen om in een groot offensief de van kou bibberende Sprinkhaan, die bijna niet meer kan lopen van honger en dorst, tot in de finesses op de beeldbuis te brengen om daarna als tegenstelling uitgebreid de Mier in zijn comfortabele huis vol met allerlei etenswaren en voorzieningen uit te beelden.  Hoe kan het  in onze moderne samenleving, welke overloopt van rijkdom en overschot,  bestaan dat een Sprinkhaan zo veel moet lijden?  In de populaire show van Paul de Leeuw verschijnt Kermit de kikker met de arme Sprinkhaan en zingt met omfloerste stem “It is not easy to be a Sprinkhaan”.  Alle kijkers zitten met hun zakdoen de tranen uit de ogen te wrijven vanwege zoveel onrecht.

Er wordt spontaan een demonstratie georganiseerd (met toestemming van burgemeester Cohen) voor het huis van de Mier waar camera’s van binnen- en buitenlandse nieuwszenders registreren hoe de menigte met een brok in haar keel gezamenlijk het “We shall overcome” zingt.  Mient Jan Faber verschijnt achter de microfoon en roept de menigte op om gezamenlijk, vanuit het initiatief van de Interkerkelijke organisaties, te knielen en tot God te bidden voor het welzijn van de Sprinkhaan.

Wim Kok, Wouter Bos, Gerdi Verbeet, Femke Halsema, Alexander Pechtold  en  Lilianne Ploumen  verschijnen  voor het eerst eensgezind bij Pauw & Witteman in een avondvullende uitzending  om te benadrukken dat de Mier zo rijk geworden was over de rug van de arme Sprinkhaan en dat onmiddellijke maatregelen genomen dienen te worden in de fiscale sfeer om de Mier te laten betalen voor het welzijn van de Sprinkhaan.  Direct  beslist de Hoge Raad dat de  fiscale maatregelen om de Mier méér te belasten ingaan met terugwerkende kracht tot drie jaar terug.

De Mier wordt tevens aangeklaagd door het OM vanwege het feit dat hij geen proportioneel aantal Sprinkhanen in dienst had genomen. Zijn verweer dat er nog nooit ook maar één Sprinkhaan op zijn advertenties met “gezocht personeel” had gesolliciteerd, werd als niet ter zake doende van tafel geveegd. De Mier geeft te kennen dat hij de aan hem opgelegde belastingen en boetes niet kan betalen maar voor de rechter is dit geen reden medelijden te hebben en verklaart, uit naam van de Koningin, al zijn bezittingen verbeurd aan de staat.

De Sprinkhaan krijgt van de Nederlandse staat een huis toegewezen dat per ongeluk het oude huis van onze Mier blijkt te zijn. Na enige tijd stort het huis in elkaar omdat de Sprinkhaan geen enkel onderhoud pleegt.

De Mier is stilzwijgend in de sneeuw verdwenen, niemand weet waarheen. 

De Sprinkhaan wordt na enige tijd dood aangetroffen in het vervallen huis vanwege een schietincident met betrekking tot drugshandel. Na enige tijd wordt de bouwval in bezit genomen door een familie Spinnen die vanuit deze ruïne de eens zo vredige buurt terroriseren.

De MORAAL  van dit verhaal : 

Wees voorzichtig wanneer u de volgende keer gaat stemmen.

http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=9347

Christiaan De Ridder was de vader van Alfons, een van zijn negen echte kinderen en één onechte zoon. Hij baatte in Antwerpen op de De Keyserlei een bloeiende bakkerij uit en ondanks de gezinslast kon hij al in een vroeg stadium gaan rentenieren niet zover daar vandaan in zijn huis in de Cuylitstraat op het Zuid. Op een paar foto’s na is hij nooit in beeld gekomen. Er bestaan geen vadergedichten, geen sterfscènes van zijn vader, zoals Alfons die over zijn moeder schreef. Het meest expliciet komt hij naar voren in Tsjip:

. Ik zie mijn vader terug. Hij zit weer in zijn hemdsmouwen aan onze ronde tafel en snijdt het vlees voor zijn groot gezin dat uit zijn hand leven moet. Als eenvoudige bakker is hij trots op iedere goede noot die uit de school wordt meegebracht. Hij vertelt van plattelandse guitenstreken uit zijn kinderjaren, keurt het kopen goed van een nieuw pak en neemt mij ’s zondags de polder in waar hij geboren is. Als hij veel pinten op heeft bromt hij wel eens een ouderwets deuntje en dwingt moeder tot een paar danspassen. We moeten allen dokter of advocaat worden of iets anders dat veel moeite en geld kost, want voor bakker zijn wij te goed.

Er is heel weinig bekend over de relatie die Christiaan en Alfons hadden. Zwart op wit staat dat de vader in zijn op één na jongste kind al heel vroeg een schrijver zag. Christiaan schrijft het in 1895 aan zijn dochter Marie, veertien dagen na de dertiende verjaardag van Alfons. Helène Sherrington, kleindochter van Marie (Mieke) bewaart het broze negentiende-eeuwse ruitjesvel als een relikwie tussen andere herinneringen aan haar grootmoeder.

Bij onze Fons is eenen geheelen omkeer gekomen. Onze Jan zal ik maar zeggen, houdt er zich dagelijks eenigen tijd mede bezig en sedertdien heeft hij grote vorderingen gemaakt, wel zoodanig dat zijnen professor twijfelt of hij zijn werk wel alleen maakt. Over eenige dagen moet hij het park beschrijven bij winterdag. Ik begrijp niet hoe zo een caboterken zooiets kan aaneen brengen, het was iets buitengewoons, waardig om gedrukt te worden, gelijk mijn  Mieke dikwijls zeide van dien normalist.

Twee jaar later, veertien dagen voor Fons De Ridders vijftiende verjaardag (op 7 mei) wijdt Christiaan opnieuw enkele regels aan ‘dien normalist’: Onze Fons doet goed zijn best, hij is den eersten in het Vlaamsch, ook in de andere vakken kan het er nogal door.’

Wanneer Alfons De Ridder op zijn achtendertigste het overlijden van zijn vader op 17 augustus 1920 aangeeft, noteert hij bij zijn eigen naam ‘letterkundige.’

 Raymond   

                                                                                                        .

Nog dikwijls wordt de sekte van de Assasijnen aangehaald om de aanslagen gepleegd door moslims te helpen verklaren. Men zou evengoed andere islamitische moordenaarssekten als voorbeeld kunnen aanhalen, maar deze zouden nog steeds niet de aanslagen uitgevoerd door hedendaagse wahhabisten verklaren. Dat komt omdat men niet luidop durft te zeggen dat moord en het statuut van martelaar goedgekeurd worden door de grondteksten van de islam: de koran en de sunna. Zij die aanslagen uitvoeren denken van zichzelf dat zij martelaars zijn die zullen leven in de nabijheid van hun heer. Er was niks mis met politieke moorden en aanslagen ten tijde van het verblijf van de profeet in Medina. Zo werd op aanstichten van Mohamed een vrouwelijke dichter, moeder van vijf kinderen, vermoord omdat zij zich negatief over de profeet en zijn godsdienst had uitgelaten. Een andere dichter werd in zijn slaap vermoord omdat hij vier verzen tegen Mohamed had geschreven. Hetzelfde lot onderging een joodse dichter omdat hij Mohamed en zijn nieuwe godsdienst belachelijk had gemaakt. Al deze moorden gebeurden met een ongekende wreedheid en misprijzen voor het leven van ‘ongelovigen’.

Moderne moslims hebben moeite met deze politieke moorden en sommigen willen ze zelfs helemaal onder de voetmat vegen. Het doel is om een beeld te scheppen van een ‘presentabele’ islam die voor het Westen aanvaarbaar is. Soms wordt er zelfs verwezen naar de paleismoorden die na de dood van Clovis schering en inslag waren. Er is echter een belangrijk onderscheid tussen beide: de moorden bij de Merovingers gebeurden steeds om de opvolging van de vorst te beïnvloeden. De islamitische moorden waren altijd strategisch. Mohamed gebruikte de politieke moord als middel om zegevierend uit de stammentwisten te komen en om machtig genoeg te worden zodat men geen weerwraak durfde te plegen op hem of zijn getrouwen. Op te merken valt dat hijzelf nooit moordt, maar dit over laat aan zijn meest fanatieke medestanders.

Men moet dan ook niet verbaasd zijn over de politieke moorden die ook vandaag nog gepleegd worden in naam van de islam. In 1992 werd de Algerijnse president Boudiaf vermoord door een jonge officier van zijn lijfwacht. In 1981 werd president Sadat van Egypte vermoord. In beide gevallen waren de moordenaars jonge elite-officieren die gewonnen waren voor het islamitisch ideaal. Hun voorbeelden zetten aan tot navolging, van Algerië tot Teheran, van Istamboel tot Djakarta. De moordenaar van Sadat heeft zelfs lanen die naar hem genoemd zijn in Iran.

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

Vanavond om 23.35 uur (onze tijd) is het Question Time op BBC 1 met de BNP,  die tussen haakjes steevast en minachtend omschreven wordt als een verwerpelijke extreem-rechtse groepje, terwijl het programma van die partij linkser is dan dat van Labour. 

Wij zijn niet de enigen die deze vaststelling maken, ook het conservatieve Euro-parlementslid, journalist en schrijver  Daniel Hannan is daar duidelijk over (hier klikken). Hannan is helemaal géén vriend van de BNP en hij wijst op enkele veeleer extreem-linkse standpunten zoals de nationalisering van sleutel-industries, verhoging van de staatspensioenen, meer geld voor de nationale gezondheidszorg, betere arbeidsvoorwaarden, kortom in het traditionele Engeland, vrij gedurfde sociale maatregelen die voorgesteld worden door de BNP die bij de laatste Euro-verkiezingen 2 zetels bemachtigde.

Iemand beschuldigen van extreem-rechtse opvattingen staat altijd behoorlijk correct. Zelf sta je dan aan de goede kant en de tegenstrever wordt onmiddellijk afgeschilderd voor de toehoorders als een vuige smeerlap.

Op die manier reken je er op dat de kijkers en kiezers vergeten dat de dames en heren van àlle Britse politieke partijen  niet uit het nieuws te branden zijn wegens corrupte en malafide geldverduisteringen en gesjoemel.  Verschillende ministers van Labour zijn afgetreden omdat ze te veel  en te opzichtig gegraaid hadden.  Tot en met de eerste-minister Gordon Brown toe,  die schoorvoetend een bedrag van 14000 Pond terugbetaalde voor onkosten die hij ten onrechte had aangegeven. 

Dit zijn dan de figuren die huilen en tieren tegen een kleine identitaire partij die zich verzet tegen de verdere inname van Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland door vreemdelingen en tegen de verloedering van de Britse culturele waarden.

De BBC heeft extra-veiligheidsmaatregelen getroffen om zowel de aankomst van Griffin in de gebouwen van de omroep als tijdens de uitzending, geen calamiteiten te laten plaatsvinden.  Voor de BBC tellen natuurlijk, naast de linkse principes die aangekleefd worden, vooral de kijkcijfers.  Ook een aantal personeelsleden van de omroep willen betogen en blijk geven van hun afkeuring ...

Nick Griffin zal het mogen opnemen tegen geroutineerde politici zoals minister Jack Straw en weest u ervan overtuigd, dat het niet zozeer om een uitwisseling van ideeën zal gaan dan wel om een vulgaire politieke afrekening. De BNP is het zwarte schaap binnen de Britse politiek én de media : fascisme, racisme, vreemdelingenhaat, anti-semitisme, misbruik van de Britse symbolen, oproepen tot geweld, het zal er mooi aan toegaan.

Het is lang geleden dat we met trots hoorden verkondigen dat Engeland in Europa de oudste democratie was en dat de BBC een voorbeeld was van neutrale berichtgeving.

Ray

http://bnp.org.uk/

.

.

Een afscheidsliedje ?  Met de blinde tenor Andrea Boccelli : Con te partiro. (Met jou ga ik vertrekken). Eerlijk gezegd, liever niet, want dan loop je de hele wereld rond met zo'n man aan wie je alles moet uitleggen en god weet wat nog meer.  Heel veel respect voor wat die man doet en bereikt heeft. Maar als we weggaan, liever zonder hem.

Trouwens, wij zijn helemaal niet weg, we doen alsof. Zoals in de politiek. Liegen, bedriegen en dan volhouden dat het voor uw welzijn is. Toedeloe ! Tot de 11de november, om onze milde giften te overhandigen aan de vriend Jos Geysels van 11.11.11