Vanavond om 23.35 uur (onze tijd) is het Question Time op BBC 1 met de BNP,  die tussen haakjes steevast en minachtend omschreven wordt als een verwerpelijke extreem-rechtse groepje, terwijl het programma van die partij linkser is dan dat van Labour. 

Wij zijn niet de enigen die deze vaststelling maken, ook het conservatieve Euro-parlementslid, journalist en schrijver  Daniel Hannan is daar duidelijk over (hier klikken). Hannan is helemaal géén vriend van de BNP en hij wijst op enkele veeleer extreem-linkse standpunten zoals de nationalisering van sleutel-industries, verhoging van de staatspensioenen, meer geld voor de nationale gezondheidszorg, betere arbeidsvoorwaarden, kortom in het traditionele Engeland, vrij gedurfde sociale maatregelen die voorgesteld worden door de BNP die bij de laatste Euro-verkiezingen 2 zetels bemachtigde.

Iemand beschuldigen van extreem-rechtse opvattingen staat altijd behoorlijk correct. Zelf sta je dan aan de goede kant en de tegenstrever wordt onmiddellijk afgeschilderd voor de toehoorders als een vuige smeerlap.

Op die manier reken je er op dat de kijkers en kiezers vergeten dat de dames en heren van àlle Britse politieke partijen  niet uit het nieuws te branden zijn wegens corrupte en malafide geldverduisteringen en gesjoemel.  Verschillende ministers van Labour zijn afgetreden omdat ze te veel  en te opzichtig gegraaid hadden.  Tot en met de eerste-minister Gordon Brown toe,  die schoorvoetend een bedrag van 14000 Pond terugbetaalde voor onkosten die hij ten onrechte had aangegeven. 

Dit zijn dan de figuren die huilen en tieren tegen een kleine identitaire partij die zich verzet tegen de verdere inname van Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland door vreemdelingen en tegen de verloedering van de Britse culturele waarden.

De BBC heeft extra-veiligheidsmaatregelen getroffen om zowel de aankomst van Griffin in de gebouwen van de omroep als tijdens de uitzending, geen calamiteiten te laten plaatsvinden.  Voor de BBC tellen natuurlijk, naast de linkse principes die aangekleefd worden, vooral de kijkcijfers.  Ook een aantal personeelsleden van de omroep willen betogen en blijk geven van hun afkeuring ...

Nick Griffin zal het mogen opnemen tegen geroutineerde politici zoals minister Jack Straw en weest u ervan overtuigd, dat het niet zozeer om een uitwisseling van ideeën zal gaan dan wel om een vulgaire politieke afrekening. De BNP is het zwarte schaap binnen de Britse politiek én de media : fascisme, racisme, vreemdelingenhaat, anti-semitisme, misbruik van de Britse symbolen, oproepen tot geweld, het zal er mooi aan toegaan.

Het is lang geleden dat we met trots hoorden verkondigen dat Engeland in Europa de oudste democratie was en dat de BBC een voorbeeld was van neutrale berichtgeving.

Ray

http://bnp.org.uk/

.

.

Een afscheidsliedje ?  Met de blinde tenor Andrea Boccelli : Con te partiro. (Met jou ga ik vertrekken). Eerlijk gezegd, liever niet, want dan loop je de hele wereld rond met zo'n man aan wie je alles moet uitleggen en god weet wat nog meer.  Heel veel respect voor wat die man doet en bereikt heeft. Maar als we weggaan, liever zonder hem.

Trouwens, wij zijn helemaal niet weg, we doen alsof. Zoals in de politiek. Liegen, bedriegen en dan volhouden dat het voor uw welzijn is. Toedeloe ! Tot de 11de november, om onze milde giften te overhandigen aan de vriend Jos Geysels van 11.11.11

.

.

            Fine Scheurwegen, mevrouw Alfons De Ridder

Wij bijten vandaag de spits af met een rechtzetting van wat zo goed als zeker een misvatting is: niet op de kermis in Berchem leerden Fons en Fine elkaar kennen, maar wel degelijk in de bakkerij van het ouderpaar Christiaan De Ridder-Adele Van Elst, alwaar Joséphine Scheurwegen dienstbode was geweest.

Heel wat vroegere familieleden en kennissen zijn het er roerend over eens: ze hebben Fine gekend als “meid” en ze vinden allen dat Fons zijn verantwoordelijkheid moest nemen nadat hij haar zwanger had gemaakt.

Op 29 augustus 1901wordt Walter geboren en de daaropvolgende maand begint de jonge vader aan zijn studie. Aanvankelijk zoekt hij Fine regelmatig op, daarna af en toe. Tot hij helemaal uit haar gezichtsveld verdwijnt als hij in Parijs om beroepsredenen gaat wonen, alwaar de rokkenjager in hem al vlug de kop opsteekt.

Fine kwam uit een arbeidersgezin, hij uit een tot de bourgeoisie opgewerkt arbeidersgezin. In zijn studentenmilieu paste zij voorheen al niet. Verschillenden van zijn vrienden kwamen om die reden niet meer aan huis.

Fons liet niet minder dan zeven volle jaren Fine en hun zoon aan hun lot over alvorens hij zich erover ontfermde. Even lang was Fine getekend niet alleen door de houding van Fons, maar ook en vooral door de reactie en vernederingen van haar moeder.

Ida De Ridder zegt hierover: ‘Die heeft haar ongehuwde en zwangere dochter op straat uitgescholden voor hoer, en schandaal over haar uitgeroepen. Op een bepaald moment werd ze zelfs door haar moeder aan de haren over straat gesleurd. Dat heeft ze haar moeder nooit kunnen vergeven. Dat zijn haar eigen woorden.’

Gelukkig maakte de kersverse oma een bocht van honderd tachtig graden. ‘Mijn grootmoeder heeft Walter opgevoed tot tante Fine met oom Fons is getrouwd’.  zegt kleindochter Doreen.

Volgens Ida De Ridder was Fine steeds een goede leerling op school geweest, maar van doorstuderen kon er geen sprake zijn. Op haar twaalfde ging ze uit werken. Op aanraden van haar moeder is Fine met de kleine op bezoek blijven gaan bij de ouders van Fons, zegt Ida. ‘Tegen haar zin, want ze was er te fier voor. Ze kreeg naaibestellingen van de zussen van Fons.’

Na zeven jaar gebeurt dus het wonder. Alfons De Ridder laat zijn liefje van lagere klasse met zoontje niet staan, maar huwt haar in Rotterdam alwaar hij toen werkzaam is. Volgens de moraal rond 1900 was een huwelijk tussen die twee not done , maar de burgerzoon huwde de meid. De moeder van zijn kind was bedrogen dochter af!

De periode meteen na het huwelijk is moeilijk. De bohémien laat zich niet gemakkelijk aan banden leggen en Fine wist dat hij af en toe een scharrel in Nederland had. Wat maakt dat de Rotterdamse periode voor Fine niet de gelukkigste was

In de enige overgeleverde brief (ca. 1910) van de moeder van Alfons De Ridder aan haar zoon is er zelfs sprake van een nakende scheiding. (Voor de leesbaarheid is de hieronder weergegeven brief herspeld en enigszins aangepast.)

Fons, ik kan niet nalaten u nog een woord te schrijven over hetgeen gij mij gezegd hebt. Gij weet wel dat gij niet in uw huwelijk gehandeld hebt zoals het behoort. Zo er iets is, is ’t uw fout. Ik geloof niet dat gij Fine iets kunt verwijten. Ze is proper en voor haar huishouden en heeft u altijd bemind, maar zou er één vrouw zijn die alles zou kunnen verdragen zonder iets te zeggen als zij haar man bemint? Ik kan niet geloven, Fons, dat gij uw huishouden zo ongelukkig zou maken en bijzonder uw kinderen die u zo beminnen en u (hen) ook. Daar ik er niet aan twijfel of gij bemint ze evenveel, maar als het van uw kant die liefde gemeend is, zult gij het niet doen. Scheid dan geen kinderen van elkaar en van moeder en vader. Wat is een kind bij anderen? Adèle is goed bij (de?) enen en toch tracht zij naar haar vader. Neen, Fons, dat kan ik van u niet geloven, dat gij mij in mijn oude dag zulk verdriet en schande zou aandoen hetgeen gij later toch zou beklagen. Ik ben zeker, als gij wilt zo het behoort met Fine te leven (dat zij) u nooit over het verleden zal spreken. Maar laat u niet door slechte kameraden opmaken die niets anders trachten dan anderen ongelukkig te zien.

                                                                                              Uw moeder

De smeekbede wordt ingewilligd. Fons scheidt niet van zijn vrouw en kinderen.

Fine wordt door haar kinderen omschreven als keihard, getekend door het leven. ‘Dat mens heeft veel meegemaakt’ of ‘Ze heeft veel ontgoochelingen moeten verwerken.’

En Fons blijft zijn rusteloze, vrijgevochten ik volgen. Aan de vrouwen die zijn pad kruisen maakt hij duidelijk dat hij zich niet wil binden.

Jan De Ridder: “Of Ma gelukkig was met hem is een moeilijke vraag, maar slaafs voelde ze zich geenszins. Eén keer heb ik haar eens horen zeggen: ‘Hij heeft mij veel aangedaan.’ Hem heb ik vaker horen zeggen: “Le marriage c’est un merde.”

De gelukkigste tijd van het echtpaar situeerde zich tussen de jaren 1917 en 1927 toen Ida en Jan klein waren en nadat ze al enkele jaren terug naar Antwerpen waren uitgeweken. Ida weet dat zo zeker omdat moeder haar dat meermaals heeft verteld.  ‘Het was een zorgeloze tijd voor Ma. Het huis werd in orde gebracht, de zaken gingen goed, Fine was gelukkig.’

De passie die schrijven heet, zuigt echter De Ridder weg uit de huiselijke omgeving. Als er later interviewers of andere heren der letteren uit Nederland op bezoek komen, blijft Fine een schim.

Een paar keer betrekt Alfons De Ridder zijn vrouw in de letteren. Althans op papier. Aan de jonge auteur Roger Van de Velde schrijft hij: “Ook mijn vrouw, die een scherpe kijk heeft op proza, heeft het in één adem gelezen en haar goedkeuring lucht gegeven.” Had hij gekund, dan zou Pa de stenen waarop Ma liep hebben verwarmd.”

Maar het schoon liedje kon niet blijven duren.  Eind jaren 1920 zocht hij weer de vrouwen op.

‘Fine besefte al te goed dat ze hem niet de baas kon, hoewel ze is blijven proberen’, zegt Ida.

‘          Maar Pa stelde Ma voor een voldongen feit: ruzie of vrede. Wat  doe je dan? Telkens ruzie maken? Dan denkt de tegenpartij: roep maar, ik ben weg. Moeder heeft het op een vreedzame manier geprobeerd.’

Echtelijke complicaties en bedrukte stemmingen zijn er zeker geweest. En het is begrijpelijk dat Fine meer dan eens is kwaad geweest op  hem. En dat ging dan veelal gepaard met perioden van ijselijke stilte.

Heel dicht bij die werkelijkheid zit volgend fragment uit Tsjip:

’t Is Alleen vervelend dat zij nu tegen mij geen mond open doet. Zij tergt mij met een absolute stilzwijgendheid die vreselijk op mijn zenuwen werkt. Aan tafel schuift zij mijn portie voor als was ik een hond, en ik moet maar zien hoe ik zelf aan thee, suiker, melk en jam geraak. Gelukkig krijg ik hulp van mijn kinderen die alles begrijpen.

Met het schrijden der jaren heeft Elsschot de strijdterminologie kennelijk opgeborgen en gekozen voor berusting. Het motto ‘Wat niet weet, dat niet deert’ slaat misschien niet langer op zijn buitenechtelijke uitstapjes, maar Fons kent de gevoeligheden van Fine en zal niet langer provoceren.

En wat Fine onnoemelijk plezierde was dat ze bij de Elsschot-hulde ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag door een gastspreker als volgt in de bloemetjes werd gezet. ‘De echtgenote van een kunstenaar zijn is meestal geen benijdenswaardige positie, vergt zeer veel opofferingen, doses geduld, verdraagzaamheid en inschikkelijkheid en ruim begrip voor de aspiraties van de echtgenoot. Zij beschikt in ruime mate over deze kenmerken in de grootste bescheidenheid.’

Voor haar was een mooier compliment moeilijk denkbaar.

                                                                                              Raymond

Vrij bewerkt naar "Een Man van Woorden" door Martine Cuyt

Liefde

is de inspanning die mannen leveren

om tevreden te zijn met één vrouw

 L'amour,
c'est l'effort que font les hommes
pour se contenter d'une seule femme.

http://lapoesiequejaime.net/geraldy.htm

De jihad (gewoonlijk vertaald als ‘heilige oorlog’) is de inzet geworden van een ideologisch debat. Het merendeel van de ‘verwesterde’ islamitische intellectuelen wilt niet dat men het heeft over het oorlogzuchtige aspect van de term maar willen die beperken tot de etymologische betekenis van ‘strijd tegen de eigen driften’. Maar voor de integristen gaat het wel degelijk om een gevecht, een oorlog.

Overal ter wereld refereren zichzelf islamitisch noemende terroristenbewegingen naar de jihad. Het begrip ‘jihad’ staat wel degelijk in de koran en in het Medina van 624 tot 630 betekende het wel degelijk ‘oorlog’.

Ook de plicht tot het voeren van de heilige oorlog staat klaar en duidelijk in de koran. Het komt zelfs voor in 250 van de 6235 verzen.

De prestigieuze islamitische Al-Azhar universiteit van Kaïro houdt vandaag nog een oorlogszuchtige taal. Zo heeft zij een ‘fatwa’ afgekondigd waarin de noodzaak beschreven wordt van het bezit van kernwapens door moslimlanden.  Het hoofd van de juridische faculteit van die universiteit verkondigt luid en duidelijk dat ‘alle Arabische landen moeten beschikken over de modernste wapens om het hoofd hoog te kunnen houden en hun eer te verdedigen’.  Een leraar aan een Jordaanse universiteit raadt moslimlanden zelfs aan om chemische wapens te ontwikkelen om respect af te dwingen bij de ongelovigen.

Deze uitspraken moeten ons niet verbazen: de koran verbiedt de oorlog niet. Mohamed heeft nooit het dragen of gebruiken van wapens door moslims verboden. Waarom zou de islamitische Al-Ahzar hetzelfde preken als de katholieke paus? De boodschap van de koran is niet die van het evangelie, ook als sommige moderne moslims dit niet graag horen. De boodschap van Al-Ahzar is immers volledig conform met de religieuze boodschap van de islam.

.

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - vertaling Regus Patoff

Wij bevinden ons voor het Colosseum in Rome

Hallo,  lieve Angeltjesvrienden. Wat aardig dat sommigen van jullie naar mij informeren en mij zelfs tijdelijk onderdak willen aanbieden.  Zo erg is het allemaal niet, hoor  Ik stap gewoon mee over naar onze nieuwe locatie maar er is enorm veel omhanden met de verhuizing en vooral de nieuwe inrichting.  Ik kom tussendoor wel even goeiedag zeggen en kijken of ik wat kan doen voor Mijnheer Erik.   In het begin van Angeltjes heb ik nog voor hem gewerkt en dat was een zeer aangename ervaring. 

Mag ik afsluiten met een typische Angeltjeskreet ? Toedeloe !

Juffrouw Ellen

Daarnet was er in het Europees Parlement een stemming over een resolutie over "vrijheid van informatie in Italië en andere lidstaten". De Italiaanse linkerzijde, die het niet kan halen met verkiezingen, wilde het Europees Parlement misbruiken om een vete met eerste minister Berlusconi te beslechten.

De resolutie werd echter, tegen alle verwachtingen in, nipt verworpen, tot grote woede van socialisten, communisten, groenen en links-liberalen. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat de stemmen van de rechts-nationale partijen de doorslag hebben gegeven. De stemming was bijzonder nipt. De ontwerpresolutie werd uiteindelijk met 338 tegen 335 stemmen verworpen.  Philip Claeys (VB) legde de volgende stemverklaring af:

"Uiteraard ben ik zeer blij met de verwerping van de resolutie, want het is onaanvaardbaar dat dit parlement wordt misbruikt voor een politieke hetze tegen een welbepaald politicus en het is even onaanvaardbaar dat het parlement zich hier opwerpt als een Europese Big Brother, een Opperinquisiteur die zich rechtstreeks bemoeit met een kwestie die enkel en alleen een zaak van de afzonderlijke lidstaten kan en mag zijn. Zij die hier van leer trekken tegen een zogenaamde bedreiging van de vrijheid van pers in Italië, een bedreiging waarvan totaal geen sprake is, zijn de eersten die pleiten voor muilkorfwetten die enkel en alleen gericht zijn op de politieke liquidatie van andersdenkenden. Deze linkse hypocrisie is stuitend. Mochten we trouwens in België maar half zoveel vrijheid van informatie hebben als in Italië, dan zouden we al een heel stuk vooruit zijn."

http://www.philipclaeys.be/

Rechtdoorzee gaan is niet een eerste eigenschap bij aanhangers van de godsdienst van de vrede.  Gazet van Antwerpen meldt vandaag affirmatief : "Imamschool in Hoboken" met als ondertitel in vetjes : De moskee Al Fath op de Sint Bernardsesteenweg in Hoboken wordt de eerste imamschool in Vlaanderen.

Als je dat leest, zeg je : "Ha, wat fijn nieuws op dinsdagochtend" en je spuwt even op de grond in de keuken. Bij het verder lezen, ontstaat er echter enige twijfel, want er komt een socialistisch gemeenteraadslid aan het woord, dat alles afdoet als een indianenverhaal. Vervolgens begint hij echter enthousiast de plannen uiteen te zetten :" ... de moskee, die de grootste in Antwerpen is,  (zal) als eerste in Vlaanderen voorzien in een opleiding tot imam". Etc, etc. 

Een nomaal mens vraagt zich af : "Wat is het nu eigenlijk ? Een indianenverhaal of een vaststaand feit ?" 

We zullen even een puntje op de Arabische i zetten, want wij spreken wel eens met gewone moslims, dit in tegenstelling tot de universitairen die alleen praten met subsidiemoslims.  

Het probleem met de Al Fath moskee zit in de figuur van de imam Nordine Taouil, die in de Marokkaanse gemeenschap in de stad van Allah niet door iedereen aanvaard is.  Nordine is geen groot licht, maar laat dat nu even buiten beschouwing, de islam is niet direct een overtuiging die de toets van het vrij onderzoek weerstaat. Als u ons toelaat.

Nordine heeft veel pluimen gelaten met zijn cabaretesk optreden tijdens het athenaeum-hoofddoekendebat waarmede hij  de verdeeldheid binnen de gemeenschap op de spits gedreven heeft. De Antwerpse imam laat zich opjutten als hij voor een menigte staat en dan schuwt hij geen extremistische taal en achteraf krabbelt hij terug.  Dat hij bovendien publiek door de baas van de staatsveiligheid ontmaskerd werd als een gevaarlijke extremist die al jaren geschaduwd wordt, bestempelt hem bij de gematigde en op de politieke of maatschappelijke ladder omhooggeklommen moslims, als een te mijden figuur.  Men acht hem in de betere moslimkringen niet representatief, in debatten (bijvoorbeeld tijdens de Zevende Dag) met universiteitsprofessoren, valt Nordine beschamend door de mand. Zowel CD&V politica Lanjri als de socialist Slassi zien deze tafelspringer liever niet als mogelijk verantwoordelijke voor een imamschool of kortweg, woordvoerder van de Marokkaanse gemeenschap.

Dat is een deel van de achtergrond waarom er langs de ene kant geschermd wordt met termen als een "indianenverhaal" en langs de andere kant toch de drang bestaat om het nieuws van een imamschool aan te kondigen. 

Er zijn in Vlaanderen ruim 300 imams van wie de overgrote meerderheid geen Nederlands kent.  7 Moskeeën zijn erkend door de Vlaamse Gemeenschap en 13 hebben een gunstig advies gekregen. Erkende imams ontvangen een wedde zoals een pastoor of een dominee,  alleen is niet duidelijk aan welke criteria erkenning onderhevig is. 

Voor de moskee Al Fath is een bouwvergunning afgeleverd voor de aanpassing en renovatie.  Voor de gevel is er nog geen vergunning, maar het moet een majestueuze poort in Arabische stijl worden met een grote koepel. Zo ziet de ingang er momenteel uit : niet onmiddellijk een eerste prijs architectuur, maar toch vrij netjes, als u ons vraagt.

Savat 

Bij de trouwe moslims geniet Mohamed van een meer dan positieve reputatie. In het christelijke Westen daarentegen wordt hij gezien als valsaard, bedrieger, barbaar, rover, onnozelaar en ander moois. Het lijkt wel of er twee Mohameds bestaan : de Mohamed die gefascineerd is door het voorbeeld van een tedere en gevoelige Jezus, en de Mohamed van Medina :  haatdragend, wreed en uit op veroveringen. En het is nu juist die tweede Mohamed die kritiekloos aanbeden wordt door de moslims. De ganse politieke constructie van de islam, de organisatie van het erbij horend rechtssysteem en van het dagelijkse leven hebben als basis het leven van de profeet in Medina in de periode tussen 622 en 632.

Het feit dat sommige moslims geen probleem hebben met de ‘liquidatie’ van  goddelozen en godlasteraars komt omdat zij zich baseren niet alleen op sommige verzen uit de koran maar ook op het voorbeeld door Mohamed zelf gegeven. Zachtmoedigheid kwam er niet aan te pas als er moest opgetreden worden tegen de vijanden van de islam. De vroege biografieën van de profeet staan vol met de beschrijvingen van de bloedbaden aangericht door de profeet. Moderne ‘islamitische’ biografen daarentegen zijn zich bewust van de gevoelens die de daden van Mohamed oproepen bij westerlingen en proberen de politiek geïnspireerde moorden zoveel mogelijk uit te vlakken.

Het westerse denken, beheerst door het beeld van een kuise en zachtmoedige Jezus, kan onmogelijk spiritualiteit associëren met beelden van geweld, wraak en sensualiteit. Een profeet die openlijk toegeeft dat hij houdt van vrouwen en parfums, die moordpartijen toelaat  -al houdt hij ook van bidden- maakt weinig kans om te kunnen rekenen op de goedkeuring door een westerse mentaliteit die eeuwenlang gevormd werd door de evangelische tradities. Gandhi en de Dalai Lama zijn wel aanvaard door het Westen omdat zij een universele spiritualiteit vertegenwoordigen, gebaseerd op mededogen en het afzweren van geweld. Mohamed zal door niet-moslims nooit kunnen gezien kunnen worden als een echte man van God.

.

Naar Anne-Marie Delcambre - vertaling Regus Patoff 

Stilaan lijkt het erop dat de crisis voorbij is. In de kennisgeving van een nieuw  meerjarenplan Herent - Nimlaha’kok (Guatemala) zal het Herents gemeentebestuur immers helpen bij het verwezenlijken van een vrije radio en een plaatselijke markt. Jaren geleden mocht de Herentse vrije radio “Uilenspiegel”  (in de Van Bladelstraat) zijn valiezen pakken en de stekker uit de zender trekken. Van enige hulp vanuit het gemeentebestuur was toen geen sprake.  Maar voor Guatemala kan dit dus wel.

Samen met de realisatie van een radio zal men er een markt gaan organiseren terwijl de lokale Herentse markt verder verkommert. Het heilige cijfer van de ontwikkelingssamenwerking, 0,7% van het  bruto nationaal inkomen, zal deze projecten steunen. Zo beweert men althans. Verantwoord moet dit blijkbaar niet, het gaat hier om een geloofsbelijdenis en niets meer dan dat. De vliegreizen voor de bezoeken ter plekke (of snoepuitstapjes?) kunnen geboekt worden. Onnodig te zeggen dat met dergelijke bedragen in Afrika heel wat anders aan hongersnood kan verholpen worden. Iedere burger weet dat.

Dat de eerder lopende Herentse projecten in de partnerregio Nimlaha'kok in Guatemala niets of nauwelijks hebben bijgedragen tot de verhoging van de economische groei in dit gebied staat zo goed als vast. Volgens het Vlaams Belang moet ontwikkelingshulp in de eerste plaats gaan naar projecten ter bestrijding van armoede. Om deze hulp nuttig te maken en het bij die mensen terecht doen komen is een goede organisatie een absolute noodzaak.

Feit is dat de manier waarop er met ontwikkelingshulp wordt omgesprongen door Herent en de ontvangende regio op dit moment verre van ideaal is. De gemeente meeslepen naar een ver land doet nieuwe kraantjes niet lopen. De keuze voor efficiënte aanpak en de juiste doelen is belangrijker. Al de rest is oogverblinding en dient om de inwoners van Herent zoet te houden.

Maurice Elincx
Gemeenteraadslid Vlaams Belang Herent

http://herent.vlaamsbelangleuven.org/default.asp?p=2_1_1&n=1252

BRUSSEL -  Vlaams Belang-voorman Filip Dewinter eist actie van de Nederlandse overheid tegen een moslimwebsite waarop hij met de dood wordt bedreigd.

Op http://forums.ansaar.nl/ zijn teksten te lezen waarin staat dat het hoofd van de rechtse politicus 'afgehakt moet worden' en 'dood aan deze kaffer'. Een Arabische tekst stelt dat Dewinter berouw moet tonen. Zo niet, dan zal hij sterven.

Dewinter heeft nu een brief aan minister Hirsch Ballin (Justitie) geschreven waarin hij vraagt om maatregelen tegen de site uit Nederland.

"Ik neem aan dat deze teksten in Nederland net zo strafbaar zijn als in Vlaanderen. Dus wij roepen de Nederlandse justitie op hier iets aan te doen. Wij nemen dit uiterst serieus. Helaas zijn in jullie land al eerder slachtoffers gevallen van moslimterreur. Daarom moeten dit soort uitingen zo snel mogelijk worden aangepakt", verklaart zijn woordvoerder.

Het ministerie van Justitie zei gisteren in een reactie de brief van Dewinter serieus te nemen en die zo snel mogelijk te beantwoorden.

Dewinter is in België veel vaker doelwit van bedreigingen en intimidaties vanwege zijn ongezouten opvattingen over immigratie en islamisering.

Afgelopen weekend ontving het secretariaat van de partij nog een brief met wit poeder. Of de stof schadelijk is moet onderzoek van de politie nog uitwijzen

http://www.telegraaf.nl/binnenland/5115899/__Bedreiging_Dewinter_vanuit_NL__.html?p=26,1

.

Nooit heb ik in mijn jeugd gedacht met zoveel ongelooflijk schandalige toestanden in dit land geconfronteerd te worden. Nooit.

Lucky9

Vandaag vangt Humo aan met een reeks "De islam verovert Europa. Paniekzaaierij of harde realiteit ?" De Amerikaan Christopher Caldwell, auteur van "De Europese revolutie.  Hoe de islam ons voorgoed veranderde" wordt ruim aan het woord gelaten door een journalist, die uiteraard kritische vragen stelt. Caldwell behoort tot het conservatieve kamp, maar omdat hij gematigd is en vooral in vragende vorm schrijft, mag hij aan de tand gevoeld worden.

Caldwell  stelt ondermeer : "Als Filip Dewinter zegt dat we waakzaam moeten zijn, dan heeft hij gelijk".  Maar andere stellingen van Dewinter vindt Caldwell dan weer te ver gaan. Het geheel van dit gesprek zwemt in dubbelzinnigheid. Wij hebben het boek van Caldwell niet gelezen maar de man blijkt zijn visie schriftelijk sterker te formuleren dan ze verbaal te kunnen verdedigen.  Dat maken we op uit de citaten en de antwoorden.  Het is een beetje koud en warm blazen, vermoedelijk uit angst in de rechterhoek geduwd te worden.

Een demograaf van de VUB mag ook meepraten en die weet klaarblijkelijk dat belgië 281.000 moslims telt (3% van de bevolking).  Moet iemand ons eens vertellen, op basis van welke gegevens het mogelijk moet zijn om "moslims" te tellen in een land dat nergens gegevens verzamelt over religie-aanhankelijkheid. Volgens cijfers van het Planbureau zal over 20 jaar, dus tegen 2030 ongeveer 5% van de bevolking van Marokkaanse of Turkse oorsprong zijn. Dat beweert die mijnheer verder en in Brussel valt het best mee, zegt hij.

Humo is zoals de koraan : vooral geschikt voor simpelmansen die graag sprookjes lezen.

Ray