Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.
Asielzoekers die nul euro inkomsten aangeven op hun belastingbrief, hebben toch recht op een teruggave door de fiscus. Per kind krijgen ze 370 euro.
"Te gek voor woorden,". "Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel."
Belastingkrediet voor kinderen

Vorig jaar kregen alle asielzoekers in ons land voor de allereerste keer een belastingbrief toegestuurd. Wie zich officieel als asielzoeker laat registreren, komt in het zogenaamde 'wachtregister' voor vluchtelingen terecht, wat neerkomt op een inschrijving in het rijksregister van natuurlijke personen.

Dat impliceert meteen dat ze ook belastingplichtig zijn, al is de taxatiedienst er pas vorig jaar in geslaagd alle betrokkenen persoonlijk aangifteformulieren toe te sturen.

Die aangiftes zijn nu verwerkt. Voor de asielzoekers die nul euro als inkomsten hebben aangegeven, draait die heel positief uit.

Zoals alle andere belastingplichtigen hebben ook zij recht op het belastingkrediet voor kinderen, dat jaarlijks 370 euro opbrengt per kind ten laste.

Een boze OCMW-voorzitter bezorgde een  kamerlid het aanslagbiljet van een asielzoeker uit zijn gemeente, waarop als slotsom staat: 'Terug te geven: 740 euro.' De betrokkene heeft namelijk twee kinderen te laste. Binnenkort mag hij of zij in het lokale postkantoor een postassignatie voor dat bedrag ophalen.

“Wie niet bijdraagt aan ons belastingssysteem - en dat misschien zelfs nooit zal doen - moet er ook niets van terugkrijgen. Op die manier zagen we de poten van onder onze stoel. Dit is een regelrechte uitnodiging om te komen profiteren. Leg dat maar eens uit aan mensen die vandaag extra aan de fiscus moeten bijbetalen omdat minister van Financiën Didier Reynders (MR) de bemiddelingsdienst niet kan doen functioneren.'

'Het belastingkrediet op zich is een valabele maatregel', 'Maar we willen wel dat alleen wie al heeft bijgedragen er ook van kan genieten. Wie geen belastingen heeft betaald, kan er ook nooit terugkrijgen.'

Om hoeveel teruggaves aan asielzoekers het gaat, kan Financiën niet zeggen.

Ter indicatie: in het wachtregister staan ongeveer 65.000 personen geregistreerd, kinderen en echtgenoten inbegrepen

We hebben in het recente verleden al meermaals natuurfilmpjes getoond van Japan.  Niet de gekende toeristische trekpleisters maar de binnenlanden en de natuur.  In de komende weken hebben we diverse video's van steeds dezelfde producent, die even weinig Engels kent als wij Japans, maar hij weet dat hier in Vlaanderen (waar is dat ?) naar zijn filmpjes gekeken wordt.

Japan dat is een verzameling van meer dan 3000 eilanden met een grondoppervlakte van 370.000 km2 (12 x het land B) en 127 miljoen Japanners.

Zodra men Japan betreedt, zeker voor de eerste keer, ondergaat men een complete cultuurschok, men krijgt opeens een grote vreemde cultuurdeken over zich uitgeworpen, hoe of waar men ook in Japan is, hoe of waar men ook reist. Dit komt niet zo zeer door de uniciteit van het volk maar door handhaving van hun oude cultuurgoed tot op de dag van vandaag, hetgeen weer (mede) een gevolg is van een lange afsluiting van het eiland voor vreemde invloeden. Van begin 17e eeuw tot halverwege de 19e eeuw is Japan (bijna) volledig afgesloten geweest van alle buitenlandse invloeden. Een kleine uitzondering waren de Nederlanders op het kunstmatige eiland bij Nagasaki, Deshima.

.

Die cultuurdeken ervaren we niet alleen door de verschillende religie-uitingen maar vooral ook door de aanwezigheid van de Japanner zelf met zijn taal (denk aan de alom aanwezige uithang- en reclameborden) en door alles wat we gewoon op straat zien, de veelal typische huizenbouw, de tuinen, de straten, de winkels, de artikelen in de winkels, in de restaurants, de kleding (soms nog de kimono) enz. Eigenlijk ervaren we de hele dag door die typische Japanse cultuur.
Zoals de Japanner altijd kan zien dat wij geen Japanner zijn (en ons (bijna) altijd als zodanig zal behandelen), zo zien wij ons altijd, met name in de steden en in het openbaar vervoer, omringd door Japanners, die soms druk en luidruchtig Japans praten (vaak als ze als groep aanwezig zijn). Meestal zijn het er erg veel. In het trein- en metrostation Shinjuku in Tokyo, dat met zijn vele ondergrondse gangen zeer complex is te noemen, passeren per dag een paar miljoen mensen, zodat men zich in die menigte gauw verloren dreigt te voelen. Alle reclames en uithangborden zijn in het Japans en door het grote aantal hiervan, bijv. in een wijk als Shinjuku, wordt men gauw overdonderd. Daarnaast zijn er, ook in Tokyo, veel smalle straatjes waar nog typische kleine Japanse restaurantjes gehuisvest zijn en ook op die manier die eigen cultuur etaleren.

.

.

In de huidige Japanse cultuur zijn nog veel oude gebruiken te vinden, die terug te voeren zijn tot de typische oude Japanse cultuur. De beleving van het shintô naast het boeddhisme, het dragen van traditionele kledij van vrouwen (kimono's), de theeceremonie, de vele festiviteiten (matsuri) zijn zaken die honderden jaren oud zijn. Maar ook bijv. de viering van het oude/nieuwe jaar is heel traditioneel en typisch Japans. De viering van het kerstfeest is niet Japans en wordt de laatste jaren door westerse invloeden wel gevierd, maar de kaarten die men rond deze tijd in Japan verstuurd zijn wel nieuwjaarskaarten en alleen naar westerse vrienden worden wel kerstkaarten verstuurd. Andere typische uitingen van de Japanse cultuur zijn bijv. de geisha, kersenbloesemfeest, maankijken, ikebana, de verschillende vechtsporten, en de trouwceremonie. Dit is natuurlijk maar een willekeurige greep want er zijn er veel meer.

.

..

Gezien de interesse van 'de Japanner' voor andere culturen en hun door de eeuwen heen getoonde vermogen om zaken uit andere culturen aan te passen en te absorberen, is het eigenlijk verbazend dat men nog steeds zoveel waarde hecht aan de eigen, vaak zeer oude, tradities en gewoontes. Wellicht dient men hierbij in ogenschouw te nemen dat de Japanse maatschappij eeuwen lang een autarchie is geweest, een afgesloten in zichzelf gekeerde maatschappij, waarbij hogerhand (het Tokugawa shogunaat) alles regelde en bepaalde. In een dergelijke maatschappij kunnen de eigen (ook nieuw ontstane) tradities zich zo vast wortelen dat zij een onlosmakelijk onderdeel van de cultuur gaan vormen. Voeg daarbij het al eerder genoemde gevoel voor uniciteit en men kan zich de hang naar de eigen oude cultuur wellicht enigszins voorstellen.
Met de huidige wereldwijde commercialisering en globalisering is het ook weer niet verwonderlijk dat nieuwe generaties zich niet meer zo verbonden voelen met het oude Japan en zich meer richting de McDonald's cultuur begeven. Dit leidt duidelijk tot conflicten in gezinnen waarbij ouders bij wijze van spreken nog misosoep eten en de jongere liever patat en hamburgers consumeren. Maar ook ouderen hebben een aantal van hun oude cultuureigen gewoontes opzij gezet. Het dragen van kimono's door mannen wordt alleen nog bij hele speciale gelegenheden gedaan en ook de vrouwen dragen niet vaak meer een kimono. Ook een typisch Japans cultuur fenomeen als de geisha wordt steeds zeldzamer, voor een belangrijk deel doordat de wereld rond de geisha zich niet of nauwelijks heeft aangepast aan de moderne tijd. Zie bijv. ook het boek 'Mijn leven als Geisha' van Mineko Iwasaki. Dit zal allemaal zonder enige twijfel niet betekenen dat over een aantal generaties de oude cultuur totaal verloren zal zijn gegaan maar misschien zullen we wel steeds minder daarvan terug zien in het dagelijks leven. Sommige zaken, zoals bijv. de grote feesten (matsuri) met de daarbij horende speciale klederdrachten, liggen zo verankerd in het Japanse leven, dat zij ongetwijfeld nog lang zullen blijven bestaan.

Bron : uchiyama (waar u nog veel meer ontdekt over dit bijzondere land)

Als student zet Martens zich in voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit. In 1912 promoveert hij aan de RUG tot doctor in de geneeskunde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is hij een van de nieuwe hoogleraren van de von Bissinguniversiteit. In 1918 wordt hij lid van de tweede Raad van Vlaanderen.

Na de oorlog wordt hij vanwege zijn collaboratie tot de doodstraf veroordeeld. Hij wijkt uit naar Nederland, maar kan dankzij de uitdovingswet van 1929 terugkeren. Martens behoort tot de eerst aangestelde leden van de op 7 november 1938 opgerichte Vlaamse Academie voor Geneeskunde. Brusselse en franskiljonse kringen en oud-strijdersverenigingen komen in verzet tegen de benoeming van de oud-activist. Franstalige liberalen dwingen de regering tot aftreden. In een verklaring, het Manifest van Antwerpen, beklemtonen Vlaamse politici dat de Franstaligen zich niet in te laten hebben met Vlaamse culturele aangelegenheden. Op 2 april 1939 neemt Martens zelf ontslag om een einde te maken aan de controverse.

Bij de Duitse inval in 1940 wordt Martens als verdachte gearresteerd door de Belgische overheid en naar Frankrijk overgebracht. In juli 1940 komt hij vrij. Kort daarop wordt hij benoemd tot hoogleraar in de interne geneeskunde in Gent. Martens ondertekent in augustus 1940 de oproep van het VNV voor een nieuwe Volksbeweging en treedt toe tot de partij. Na de bevrijding wordt hij veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf en drie miljoen frank boete wegens politieke collaboratie. In 1948 wordt hij vrijgelaten.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

De oude versie

Een Mier werkt gedurende de hele lange en hete zomer hard om zijn huis goed op orde te hebben en voorraden aan te leggen waarmee hij de winter door kan komen.  De Sprinkhaan  denkt dat de Mier gek is en danst, lacht en speelt spelletjes in de tijd dat de mier hard aan het werk is. 

Dan komt de winter.  

De Mier leeft warm en beschut in zijn huisje en heeft meer dan voldoende te eten. De Sprinkhaan heeft geen eten en ook geen beschutte plek waar hij de winter kan doorkomen en overlijdt  aan honger, dorst en kou.

De MORAAL van dit verhaal:   

Wees verantwoordelijk voor jezelf   

De Moderne versie

Een Mier werkt gedurende de gehele lange en hete zomer hard om zijn huis goed op orde te hebben en voorraden aan te leggen waarmee hij de winter door kan komen. De Sprinkhaan  denkt dat de Mier gek is en danst en lacht en speelt spelletjes in de tijd dat de mier hard aan het werk is. 

Dan komt de winter en de van kou rillende Sprinkhaan roept een persbijeenkomst bijeen waar hij de vraag stelt waarom hij (de Sprinkhaan) van kou en honger moet omkomen terwijl de Mier in een warme en beschutte omgeving zich tegoed kan doen aan vele lekkernijen.

Achter het Nieuws, Pauw & Witteman, De wereld draait door, Max, NOVA  en TweeVandaag tuimelen over elkaar heen om in een groot offensief de van kou bibberende Sprinkhaan, die bijna niet meer kan lopen van honger en dorst, tot in de finesses op de beeldbuis te brengen om daarna als tegenstelling uitgebreid de Mier in zijn comfortabele huis vol met allerlei etenswaren en voorzieningen uit te beelden.  Hoe kan het  in onze moderne samenleving, welke overloopt van rijkdom en overschot,  bestaan dat een Sprinkhaan zo veel moet lijden?  In de populaire show van Paul de Leeuw verschijnt Kermit de kikker met de arme Sprinkhaan en zingt met omfloerste stem “It is not easy to be a Sprinkhaan”.  Alle kijkers zitten met hun zakdoen de tranen uit de ogen te wrijven vanwege zoveel onrecht.

Er wordt spontaan een demonstratie georganiseerd (met toestemming van burgemeester Cohen) voor het huis van de Mier waar camera’s van binnen- en buitenlandse nieuwszenders registreren hoe de menigte met een brok in haar keel gezamenlijk het “We shall overcome” zingt.  Mient Jan Faber verschijnt achter de microfoon en roept de menigte op om gezamenlijk, vanuit het initiatief van de Interkerkelijke organisaties, te knielen en tot God te bidden voor het welzijn van de Sprinkhaan.

Wim Kok, Wouter Bos, Gerdi Verbeet, Femke Halsema, Alexander Pechtold  en  Lilianne Ploumen  verschijnen  voor het eerst eensgezind bij Pauw & Witteman in een avondvullende uitzending  om te benadrukken dat de Mier zo rijk geworden was over de rug van de arme Sprinkhaan en dat onmiddellijke maatregelen genomen dienen te worden in de fiscale sfeer om de Mier te laten betalen voor het welzijn van de Sprinkhaan.  Direct  beslist de Hoge Raad dat de  fiscale maatregelen om de Mier méér te belasten ingaan met terugwerkende kracht tot drie jaar terug.

De Mier wordt tevens aangeklaagd door het OM vanwege het feit dat hij geen proportioneel aantal Sprinkhanen in dienst had genomen. Zijn verweer dat er nog nooit ook maar één Sprinkhaan op zijn advertenties met “gezocht personeel” had gesolliciteerd, werd als niet ter zake doende van tafel geveegd. De Mier geeft te kennen dat hij de aan hem opgelegde belastingen en boetes niet kan betalen maar voor de rechter is dit geen reden medelijden te hebben en verklaart, uit naam van de Koningin, al zijn bezittingen verbeurd aan de staat.

De Sprinkhaan krijgt van de Nederlandse staat een huis toegewezen dat per ongeluk het oude huis van onze Mier blijkt te zijn. Na enige tijd stort het huis in elkaar omdat de Sprinkhaan geen enkel onderhoud pleegt.

De Mier is stilzwijgend in de sneeuw verdwenen, niemand weet waarheen. 

De Sprinkhaan wordt na enige tijd dood aangetroffen in het vervallen huis vanwege een schietincident met betrekking tot drugshandel. Na enige tijd wordt de bouwval in bezit genomen door een familie Spinnen die vanuit deze ruïne de eens zo vredige buurt terroriseren.

De MORAAL  van dit verhaal : 

Wees voorzichtig wanneer u de volgende keer gaat stemmen.

http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=9347

Christiaan De Ridder was de vader van Alfons, een van zijn negen echte kinderen en één onechte zoon. Hij baatte in Antwerpen op de De Keyserlei een bloeiende bakkerij uit en ondanks de gezinslast kon hij al in een vroeg stadium gaan rentenieren niet zover daar vandaan in zijn huis in de Cuylitstraat op het Zuid. Op een paar foto’s na is hij nooit in beeld gekomen. Er bestaan geen vadergedichten, geen sterfscènes van zijn vader, zoals Alfons die over zijn moeder schreef. Het meest expliciet komt hij naar voren in Tsjip:

. Ik zie mijn vader terug. Hij zit weer in zijn hemdsmouwen aan onze ronde tafel en snijdt het vlees voor zijn groot gezin dat uit zijn hand leven moet. Als eenvoudige bakker is hij trots op iedere goede noot die uit de school wordt meegebracht. Hij vertelt van plattelandse guitenstreken uit zijn kinderjaren, keurt het kopen goed van een nieuw pak en neemt mij ’s zondags de polder in waar hij geboren is. Als hij veel pinten op heeft bromt hij wel eens een ouderwets deuntje en dwingt moeder tot een paar danspassen. We moeten allen dokter of advocaat worden of iets anders dat veel moeite en geld kost, want voor bakker zijn wij te goed.

Er is heel weinig bekend over de relatie die Christiaan en Alfons hadden. Zwart op wit staat dat de vader in zijn op één na jongste kind al heel vroeg een schrijver zag. Christiaan schrijft het in 1895 aan zijn dochter Marie, veertien dagen na de dertiende verjaardag van Alfons. Helène Sherrington, kleindochter van Marie (Mieke) bewaart het broze negentiende-eeuwse ruitjesvel als een relikwie tussen andere herinneringen aan haar grootmoeder.

Bij onze Fons is eenen geheelen omkeer gekomen. Onze Jan zal ik maar zeggen, houdt er zich dagelijks eenigen tijd mede bezig en sedertdien heeft hij grote vorderingen gemaakt, wel zoodanig dat zijnen professor twijfelt of hij zijn werk wel alleen maakt. Over eenige dagen moet hij het park beschrijven bij winterdag. Ik begrijp niet hoe zo een caboterken zooiets kan aaneen brengen, het was iets buitengewoons, waardig om gedrukt te worden, gelijk mijn  Mieke dikwijls zeide van dien normalist.

Twee jaar later, veertien dagen voor Fons De Ridders vijftiende verjaardag (op 7 mei) wijdt Christiaan opnieuw enkele regels aan ‘dien normalist’: Onze Fons doet goed zijn best, hij is den eersten in het Vlaamsch, ook in de andere vakken kan het er nogal door.’

Wanneer Alfons De Ridder op zijn achtendertigste het overlijden van zijn vader op 17 augustus 1920 aangeeft, noteert hij bij zijn eigen naam ‘letterkundige.’

 Raymond   

                                                                                                        .

Nog dikwijls wordt de sekte van de Assasijnen aangehaald om de aanslagen gepleegd door moslims te helpen verklaren. Men zou evengoed andere islamitische moordenaarssekten als voorbeeld kunnen aanhalen, maar deze zouden nog steeds niet de aanslagen uitgevoerd door hedendaagse wahhabisten verklaren. Dat komt omdat men niet luidop durft te zeggen dat moord en het statuut van martelaar goedgekeurd worden door de grondteksten van de islam: de koran en de sunna. Zij die aanslagen uitvoeren denken van zichzelf dat zij martelaars zijn die zullen leven in de nabijheid van hun heer. Er was niks mis met politieke moorden en aanslagen ten tijde van het verblijf van de profeet in Medina. Zo werd op aanstichten van Mohamed een vrouwelijke dichter, moeder van vijf kinderen, vermoord omdat zij zich negatief over de profeet en zijn godsdienst had uitgelaten. Een andere dichter werd in zijn slaap vermoord omdat hij vier verzen tegen Mohamed had geschreven. Hetzelfde lot onderging een joodse dichter omdat hij Mohamed en zijn nieuwe godsdienst belachelijk had gemaakt. Al deze moorden gebeurden met een ongekende wreedheid en misprijzen voor het leven van ‘ongelovigen’.

Moderne moslims hebben moeite met deze politieke moorden en sommigen willen ze zelfs helemaal onder de voetmat vegen. Het doel is om een beeld te scheppen van een ‘presentabele’ islam die voor het Westen aanvaarbaar is. Soms wordt er zelfs verwezen naar de paleismoorden die na de dood van Clovis schering en inslag waren. Er is echter een belangrijk onderscheid tussen beide: de moorden bij de Merovingers gebeurden steeds om de opvolging van de vorst te beïnvloeden. De islamitische moorden waren altijd strategisch. Mohamed gebruikte de politieke moord als middel om zegevierend uit de stammentwisten te komen en om machtig genoeg te worden zodat men geen weerwraak durfde te plegen op hem of zijn getrouwen. Op te merken valt dat hijzelf nooit moordt, maar dit over laat aan zijn meest fanatieke medestanders.

Men moet dan ook niet verbaasd zijn over de politieke moorden die ook vandaag nog gepleegd worden in naam van de islam. In 1992 werd de Algerijnse president Boudiaf vermoord door een jonge officier van zijn lijfwacht. In 1981 werd president Sadat van Egypte vermoord. In beide gevallen waren de moordenaars jonge elite-officieren die gewonnen waren voor het islamitisch ideaal. Hun voorbeelden zetten aan tot navolging, van Algerië tot Teheran, van Istamboel tot Djakarta. De moordenaar van Sadat heeft zelfs lanen die naar hem genoemd zijn in Iran.

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

Vanavond om 23.35 uur (onze tijd) is het Question Time op BBC 1 met de BNP,  die tussen haakjes steevast en minachtend omschreven wordt als een verwerpelijke extreem-rechtse groepje, terwijl het programma van die partij linkser is dan dat van Labour. 

Wij zijn niet de enigen die deze vaststelling maken, ook het conservatieve Euro-parlementslid, journalist en schrijver  Daniel Hannan is daar duidelijk over (hier klikken). Hannan is helemaal géén vriend van de BNP en hij wijst op enkele veeleer extreem-linkse standpunten zoals de nationalisering van sleutel-industries, verhoging van de staatspensioenen, meer geld voor de nationale gezondheidszorg, betere arbeidsvoorwaarden, kortom in het traditionele Engeland, vrij gedurfde sociale maatregelen die voorgesteld worden door de BNP die bij de laatste Euro-verkiezingen 2 zetels bemachtigde.

Iemand beschuldigen van extreem-rechtse opvattingen staat altijd behoorlijk correct. Zelf sta je dan aan de goede kant en de tegenstrever wordt onmiddellijk afgeschilderd voor de toehoorders als een vuige smeerlap.

Op die manier reken je er op dat de kijkers en kiezers vergeten dat de dames en heren van àlle Britse politieke partijen  niet uit het nieuws te branden zijn wegens corrupte en malafide geldverduisteringen en gesjoemel.  Verschillende ministers van Labour zijn afgetreden omdat ze te veel  en te opzichtig gegraaid hadden.  Tot en met de eerste-minister Gordon Brown toe,  die schoorvoetend een bedrag van 14000 Pond terugbetaalde voor onkosten die hij ten onrechte had aangegeven. 

Dit zijn dan de figuren die huilen en tieren tegen een kleine identitaire partij die zich verzet tegen de verdere inname van Engeland, Schotland, Wales en Noord-Ierland door vreemdelingen en tegen de verloedering van de Britse culturele waarden.

De BBC heeft extra-veiligheidsmaatregelen getroffen om zowel de aankomst van Griffin in de gebouwen van de omroep als tijdens de uitzending, geen calamiteiten te laten plaatsvinden.  Voor de BBC tellen natuurlijk, naast de linkse principes die aangekleefd worden, vooral de kijkcijfers.  Ook een aantal personeelsleden van de omroep willen betogen en blijk geven van hun afkeuring ...

Nick Griffin zal het mogen opnemen tegen geroutineerde politici zoals minister Jack Straw en weest u ervan overtuigd, dat het niet zozeer om een uitwisseling van ideeën zal gaan dan wel om een vulgaire politieke afrekening. De BNP is het zwarte schaap binnen de Britse politiek én de media : fascisme, racisme, vreemdelingenhaat, anti-semitisme, misbruik van de Britse symbolen, oproepen tot geweld, het zal er mooi aan toegaan.

Het is lang geleden dat we met trots hoorden verkondigen dat Engeland in Europa de oudste democratie was en dat de BBC een voorbeeld was van neutrale berichtgeving.

Ray

http://bnp.org.uk/

.

.

Een afscheidsliedje ?  Met de blinde tenor Andrea Boccelli : Con te partiro. (Met jou ga ik vertrekken). Eerlijk gezegd, liever niet, want dan loop je de hele wereld rond met zo'n man aan wie je alles moet uitleggen en god weet wat nog meer.  Heel veel respect voor wat die man doet en bereikt heeft. Maar als we weggaan, liever zonder hem.

Trouwens, wij zijn helemaal niet weg, we doen alsof. Zoals in de politiek. Liegen, bedriegen en dan volhouden dat het voor uw welzijn is. Toedeloe ! Tot de 11de november, om onze milde giften te overhandigen aan de vriend Jos Geysels van 11.11.11

.

.

            Fine Scheurwegen, mevrouw Alfons De Ridder

Wij bijten vandaag de spits af met een rechtzetting van wat zo goed als zeker een misvatting is: niet op de kermis in Berchem leerden Fons en Fine elkaar kennen, maar wel degelijk in de bakkerij van het ouderpaar Christiaan De Ridder-Adele Van Elst, alwaar Joséphine Scheurwegen dienstbode was geweest.

Heel wat vroegere familieleden en kennissen zijn het er roerend over eens: ze hebben Fine gekend als “meid” en ze vinden allen dat Fons zijn verantwoordelijkheid moest nemen nadat hij haar zwanger had gemaakt.

Op 29 augustus 1901wordt Walter geboren en de daaropvolgende maand begint de jonge vader aan zijn studie. Aanvankelijk zoekt hij Fine regelmatig op, daarna af en toe. Tot hij helemaal uit haar gezichtsveld verdwijnt als hij in Parijs om beroepsredenen gaat wonen, alwaar de rokkenjager in hem al vlug de kop opsteekt.

Fine kwam uit een arbeidersgezin, hij uit een tot de bourgeoisie opgewerkt arbeidersgezin. In zijn studentenmilieu paste zij voorheen al niet. Verschillenden van zijn vrienden kwamen om die reden niet meer aan huis.

Fons liet niet minder dan zeven volle jaren Fine en hun zoon aan hun lot over alvorens hij zich erover ontfermde. Even lang was Fine getekend niet alleen door de houding van Fons, maar ook en vooral door de reactie en vernederingen van haar moeder.

Ida De Ridder zegt hierover: ‘Die heeft haar ongehuwde en zwangere dochter op straat uitgescholden voor hoer, en schandaal over haar uitgeroepen. Op een bepaald moment werd ze zelfs door haar moeder aan de haren over straat gesleurd. Dat heeft ze haar moeder nooit kunnen vergeven. Dat zijn haar eigen woorden.’

Gelukkig maakte de kersverse oma een bocht van honderd tachtig graden. ‘Mijn grootmoeder heeft Walter opgevoed tot tante Fine met oom Fons is getrouwd’.  zegt kleindochter Doreen.

Volgens Ida De Ridder was Fine steeds een goede leerling op school geweest, maar van doorstuderen kon er geen sprake zijn. Op haar twaalfde ging ze uit werken. Op aanraden van haar moeder is Fine met de kleine op bezoek blijven gaan bij de ouders van Fons, zegt Ida. ‘Tegen haar zin, want ze was er te fier voor. Ze kreeg naaibestellingen van de zussen van Fons.’

Na zeven jaar gebeurt dus het wonder. Alfons De Ridder laat zijn liefje van lagere klasse met zoontje niet staan, maar huwt haar in Rotterdam alwaar hij toen werkzaam is. Volgens de moraal rond 1900 was een huwelijk tussen die twee not done , maar de burgerzoon huwde de meid. De moeder van zijn kind was bedrogen dochter af!

De periode meteen na het huwelijk is moeilijk. De bohémien laat zich niet gemakkelijk aan banden leggen en Fine wist dat hij af en toe een scharrel in Nederland had. Wat maakt dat de Rotterdamse periode voor Fine niet de gelukkigste was

In de enige overgeleverde brief (ca. 1910) van de moeder van Alfons De Ridder aan haar zoon is er zelfs sprake van een nakende scheiding. (Voor de leesbaarheid is de hieronder weergegeven brief herspeld en enigszins aangepast.)

Fons, ik kan niet nalaten u nog een woord te schrijven over hetgeen gij mij gezegd hebt. Gij weet wel dat gij niet in uw huwelijk gehandeld hebt zoals het behoort. Zo er iets is, is ’t uw fout. Ik geloof niet dat gij Fine iets kunt verwijten. Ze is proper en voor haar huishouden en heeft u altijd bemind, maar zou er één vrouw zijn die alles zou kunnen verdragen zonder iets te zeggen als zij haar man bemint? Ik kan niet geloven, Fons, dat gij uw huishouden zo ongelukkig zou maken en bijzonder uw kinderen die u zo beminnen en u (hen) ook. Daar ik er niet aan twijfel of gij bemint ze evenveel, maar als het van uw kant die liefde gemeend is, zult gij het niet doen. Scheid dan geen kinderen van elkaar en van moeder en vader. Wat is een kind bij anderen? Adèle is goed bij (de?) enen en toch tracht zij naar haar vader. Neen, Fons, dat kan ik van u niet geloven, dat gij mij in mijn oude dag zulk verdriet en schande zou aandoen hetgeen gij later toch zou beklagen. Ik ben zeker, als gij wilt zo het behoort met Fine te leven (dat zij) u nooit over het verleden zal spreken. Maar laat u niet door slechte kameraden opmaken die niets anders trachten dan anderen ongelukkig te zien.

                                                                                              Uw moeder

De smeekbede wordt ingewilligd. Fons scheidt niet van zijn vrouw en kinderen.

Fine wordt door haar kinderen omschreven als keihard, getekend door het leven. ‘Dat mens heeft veel meegemaakt’ of ‘Ze heeft veel ontgoochelingen moeten verwerken.’

En Fons blijft zijn rusteloze, vrijgevochten ik volgen. Aan de vrouwen die zijn pad kruisen maakt hij duidelijk dat hij zich niet wil binden.

Jan De Ridder: “Of Ma gelukkig was met hem is een moeilijke vraag, maar slaafs voelde ze zich geenszins. Eén keer heb ik haar eens horen zeggen: ‘Hij heeft mij veel aangedaan.’ Hem heb ik vaker horen zeggen: “Le marriage c’est un merde.”

De gelukkigste tijd van het echtpaar situeerde zich tussen de jaren 1917 en 1927 toen Ida en Jan klein waren en nadat ze al enkele jaren terug naar Antwerpen waren uitgeweken. Ida weet dat zo zeker omdat moeder haar dat meermaals heeft verteld.  ‘Het was een zorgeloze tijd voor Ma. Het huis werd in orde gebracht, de zaken gingen goed, Fine was gelukkig.’

De passie die schrijven heet, zuigt echter De Ridder weg uit de huiselijke omgeving. Als er later interviewers of andere heren der letteren uit Nederland op bezoek komen, blijft Fine een schim.

Een paar keer betrekt Alfons De Ridder zijn vrouw in de letteren. Althans op papier. Aan de jonge auteur Roger Van de Velde schrijft hij: “Ook mijn vrouw, die een scherpe kijk heeft op proza, heeft het in één adem gelezen en haar goedkeuring lucht gegeven.” Had hij gekund, dan zou Pa de stenen waarop Ma liep hebben verwarmd.”

Maar het schoon liedje kon niet blijven duren.  Eind jaren 1920 zocht hij weer de vrouwen op.

‘Fine besefte al te goed dat ze hem niet de baas kon, hoewel ze is blijven proberen’, zegt Ida.

‘          Maar Pa stelde Ma voor een voldongen feit: ruzie of vrede. Wat  doe je dan? Telkens ruzie maken? Dan denkt de tegenpartij: roep maar, ik ben weg. Moeder heeft het op een vreedzame manier geprobeerd.’

Echtelijke complicaties en bedrukte stemmingen zijn er zeker geweest. En het is begrijpelijk dat Fine meer dan eens is kwaad geweest op  hem. En dat ging dan veelal gepaard met perioden van ijselijke stilte.

Heel dicht bij die werkelijkheid zit volgend fragment uit Tsjip:

’t Is Alleen vervelend dat zij nu tegen mij geen mond open doet. Zij tergt mij met een absolute stilzwijgendheid die vreselijk op mijn zenuwen werkt. Aan tafel schuift zij mijn portie voor als was ik een hond, en ik moet maar zien hoe ik zelf aan thee, suiker, melk en jam geraak. Gelukkig krijg ik hulp van mijn kinderen die alles begrijpen.

Met het schrijden der jaren heeft Elsschot de strijdterminologie kennelijk opgeborgen en gekozen voor berusting. Het motto ‘Wat niet weet, dat niet deert’ slaat misschien niet langer op zijn buitenechtelijke uitstapjes, maar Fons kent de gevoeligheden van Fine en zal niet langer provoceren.

En wat Fine onnoemelijk plezierde was dat ze bij de Elsschot-hulde ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag door een gastspreker als volgt in de bloemetjes werd gezet. ‘De echtgenote van een kunstenaar zijn is meestal geen benijdenswaardige positie, vergt zeer veel opofferingen, doses geduld, verdraagzaamheid en inschikkelijkheid en ruim begrip voor de aspiraties van de echtgenoot. Zij beschikt in ruime mate over deze kenmerken in de grootste bescheidenheid.’

Voor haar was een mooier compliment moeilijk denkbaar.

                                                                                              Raymond

Vrij bewerkt naar "Een Man van Woorden" door Martine Cuyt

Liefde

is de inspanning die mannen leveren

om tevreden te zijn met één vrouw

 L'amour,
c'est l'effort que font les hommes
pour se contenter d'une seule femme.

http://lapoesiequejaime.net/geraldy.htm

De jihad (gewoonlijk vertaald als ‘heilige oorlog’) is de inzet geworden van een ideologisch debat. Het merendeel van de ‘verwesterde’ islamitische intellectuelen wilt niet dat men het heeft over het oorlogzuchtige aspect van de term maar willen die beperken tot de etymologische betekenis van ‘strijd tegen de eigen driften’. Maar voor de integristen gaat het wel degelijk om een gevecht, een oorlog.

Overal ter wereld refereren zichzelf islamitisch noemende terroristenbewegingen naar de jihad. Het begrip ‘jihad’ staat wel degelijk in de koran en in het Medina van 624 tot 630 betekende het wel degelijk ‘oorlog’.

Ook de plicht tot het voeren van de heilige oorlog staat klaar en duidelijk in de koran. Het komt zelfs voor in 250 van de 6235 verzen.

De prestigieuze islamitische Al-Azhar universiteit van Kaïro houdt vandaag nog een oorlogszuchtige taal. Zo heeft zij een ‘fatwa’ afgekondigd waarin de noodzaak beschreven wordt van het bezit van kernwapens door moslimlanden.  Het hoofd van de juridische faculteit van die universiteit verkondigt luid en duidelijk dat ‘alle Arabische landen moeten beschikken over de modernste wapens om het hoofd hoog te kunnen houden en hun eer te verdedigen’.  Een leraar aan een Jordaanse universiteit raadt moslimlanden zelfs aan om chemische wapens te ontwikkelen om respect af te dwingen bij de ongelovigen.

Deze uitspraken moeten ons niet verbazen: de koran verbiedt de oorlog niet. Mohamed heeft nooit het dragen of gebruiken van wapens door moslims verboden. Waarom zou de islamitische Al-Ahzar hetzelfde preken als de katholieke paus? De boodschap van de koran is niet die van het evangelie, ook als sommige moderne moslims dit niet graag horen. De boodschap van Al-Ahzar is immers volledig conform met de religieuze boodschap van de islam.

.

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - vertaling Regus Patoff

Wij bevinden ons voor het Colosseum in Rome

Hallo,  lieve Angeltjesvrienden. Wat aardig dat sommigen van jullie naar mij informeren en mij zelfs tijdelijk onderdak willen aanbieden.  Zo erg is het allemaal niet, hoor  Ik stap gewoon mee over naar onze nieuwe locatie maar er is enorm veel omhanden met de verhuizing en vooral de nieuwe inrichting.  Ik kom tussendoor wel even goeiedag zeggen en kijken of ik wat kan doen voor Mijnheer Erik.   In het begin van Angeltjes heb ik nog voor hem gewerkt en dat was een zeer aangename ervaring. 

Mag ik afsluiten met een typische Angeltjeskreet ? Toedeloe !

Juffrouw Ellen

Daarnet was er in het Europees Parlement een stemming over een resolutie over "vrijheid van informatie in Italië en andere lidstaten". De Italiaanse linkerzijde, die het niet kan halen met verkiezingen, wilde het Europees Parlement misbruiken om een vete met eerste minister Berlusconi te beslechten.

De resolutie werd echter, tegen alle verwachtingen in, nipt verworpen, tot grote woede van socialisten, communisten, groenen en links-liberalen. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met het feit dat de stemmen van de rechts-nationale partijen de doorslag hebben gegeven. De stemming was bijzonder nipt. De ontwerpresolutie werd uiteindelijk met 338 tegen 335 stemmen verworpen.  Philip Claeys (VB) legde de volgende stemverklaring af:

"Uiteraard ben ik zeer blij met de verwerping van de resolutie, want het is onaanvaardbaar dat dit parlement wordt misbruikt voor een politieke hetze tegen een welbepaald politicus en het is even onaanvaardbaar dat het parlement zich hier opwerpt als een Europese Big Brother, een Opperinquisiteur die zich rechtstreeks bemoeit met een kwestie die enkel en alleen een zaak van de afzonderlijke lidstaten kan en mag zijn. Zij die hier van leer trekken tegen een zogenaamde bedreiging van de vrijheid van pers in Italië, een bedreiging waarvan totaal geen sprake is, zijn de eersten die pleiten voor muilkorfwetten die enkel en alleen gericht zijn op de politieke liquidatie van andersdenkenden. Deze linkse hypocrisie is stuitend. Mochten we trouwens in België maar half zoveel vrijheid van informatie hebben als in Italië, dan zouden we al een heel stuk vooruit zijn."

http://www.philipclaeys.be/

Rechtdoorzee gaan is niet een eerste eigenschap bij aanhangers van de godsdienst van de vrede.  Gazet van Antwerpen meldt vandaag affirmatief : "Imamschool in Hoboken" met als ondertitel in vetjes : De moskee Al Fath op de Sint Bernardsesteenweg in Hoboken wordt de eerste imamschool in Vlaanderen.

Als je dat leest, zeg je : "Ha, wat fijn nieuws op dinsdagochtend" en je spuwt even op de grond in de keuken. Bij het verder lezen, ontstaat er echter enige twijfel, want er komt een socialistisch gemeenteraadslid aan het woord, dat alles afdoet als een indianenverhaal. Vervolgens begint hij echter enthousiast de plannen uiteen te zetten :" ... de moskee, die de grootste in Antwerpen is,  (zal) als eerste in Vlaanderen voorzien in een opleiding tot imam". Etc, etc. 

Een nomaal mens vraagt zich af : "Wat is het nu eigenlijk ? Een indianenverhaal of een vaststaand feit ?" 

We zullen even een puntje op de Arabische i zetten, want wij spreken wel eens met gewone moslims, dit in tegenstelling tot de universitairen die alleen praten met subsidiemoslims.  

Het probleem met de Al Fath moskee zit in de figuur van de imam Nordine Taouil, die in de Marokkaanse gemeenschap in de stad van Allah niet door iedereen aanvaard is.  Nordine is geen groot licht, maar laat dat nu even buiten beschouwing, de islam is niet direct een overtuiging die de toets van het vrij onderzoek weerstaat. Als u ons toelaat.

Nordine heeft veel pluimen gelaten met zijn cabaretesk optreden tijdens het athenaeum-hoofddoekendebat waarmede hij  de verdeeldheid binnen de gemeenschap op de spits gedreven heeft. De Antwerpse imam laat zich opjutten als hij voor een menigte staat en dan schuwt hij geen extremistische taal en achteraf krabbelt hij terug.  Dat hij bovendien publiek door de baas van de staatsveiligheid ontmaskerd werd als een gevaarlijke extremist die al jaren geschaduwd wordt, bestempelt hem bij de gematigde en op de politieke of maatschappelijke ladder omhooggeklommen moslims, als een te mijden figuur.  Men acht hem in de betere moslimkringen niet representatief, in debatten (bijvoorbeeld tijdens de Zevende Dag) met universiteitsprofessoren, valt Nordine beschamend door de mand. Zowel CD&V politica Lanjri als de socialist Slassi zien deze tafelspringer liever niet als mogelijk verantwoordelijke voor een imamschool of kortweg, woordvoerder van de Marokkaanse gemeenschap.

Dat is een deel van de achtergrond waarom er langs de ene kant geschermd wordt met termen als een "indianenverhaal" en langs de andere kant toch de drang bestaat om het nieuws van een imamschool aan te kondigen. 

Er zijn in Vlaanderen ruim 300 imams van wie de overgrote meerderheid geen Nederlands kent.  7 Moskeeën zijn erkend door de Vlaamse Gemeenschap en 13 hebben een gunstig advies gekregen. Erkende imams ontvangen een wedde zoals een pastoor of een dominee,  alleen is niet duidelijk aan welke criteria erkenning onderhevig is. 

Voor de moskee Al Fath is een bouwvergunning afgeleverd voor de aanpassing en renovatie.  Voor de gevel is er nog geen vergunning, maar het moet een majestueuze poort in Arabische stijl worden met een grote koepel. Zo ziet de ingang er momenteel uit : niet onmiddellijk een eerste prijs architectuur, maar toch vrij netjes, als u ons vraagt.

Savat