Streng verboden te beluisteren door personen die niet in Antwerpen geboren zijn.

.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog is Bulckaert soldaat aan het IJzerfront. Na de oorlog studeert hij rechten aan de Leuvense universiteit en is hij betrokken bij de organisatie van het Vlaams-nationalisme in West-Vlaanderen, onder andere als medeorganisator en secretaris van de eerste IJzerbedevaarten. Hij wordt lid van de Frontpartij en later van het VNV, maar hij behoort niet tot de radicale vleugel.

Op 17 augustus 1940 volgt Bulckaert de tijdens de 18-daagse veldtocht afgezette gouverneur van West-Vlaanderen op. Deze functie oefent hij gedurende de hele bezetting uit. Als waarnemend gouverneur speelt hij een sleutelrol in de greep naar de macht van het VNV in de West-Vlaamse gemeentebesturen.

Na de bezetting wordt Bulckaert veroordeeld tot een gevangenisstraf. In 1950 komt hij vrij.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

L'Académie Flamande à Gand ...

8 juli 1886

De Koninklijke Vlaamse Academie voor Taal- en Letterkunde wordt bij KB opgericht.

Op het ogenblik van haar oprichting eisen Vlaamsgezinden al vijftig jaar een academie, o.a. in het Vlaamse petitionnement van 1840 en in het verslag van de Grievencommissie van 1856. De KVATL is de eerste officiële organisatie die in België de belangen van de Nederlandse taal en letterkunde behartigt. Zij heeft steeds de politieke actie voor taalwetten gesteund. Tot aan de oprichting van de overige Vlaamse Academies in 1938 heeft ze ernaar gestreefd de Vlaamse wetenschap in haar geheel onderdak te verlenen. Tegenwoordig heet ze de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

april 1891

De Vlaamsche Katholieke Landsbond wordt opgericht.

Het uitzicht op stemrechtuitbreiding geeft vanaf eind 1890 een sterke volksgezinde stimulans aan de katholieke publieke opinie. Die wordt nog bevorderd door de publicatie in mei 1891 van de pauselijke encycliek Rerum Novarum, waarin een christelijke oplossing van het sociale vraagstuk wordt verdedigd. De christen-democratie wordt geboren. Centraal staan de bekommernis om het lot van de arbeider, de hoop hem voor het katholieke geloof te kunnen behouden, de afkeer van het socialisme en de sterke invloed van het episcopaat en de burgerij. De christen-democratie zal slechts geleidelijk het paternalisme en corporatisme (d.w.z. de gezamenlijke vertegenwoordiging van werknemers en werkgevers in alle sociale organisaties) ontgroeien en evolueren tot een echte arbeidersbeweging.

De christen-democratie krijgt vorm in de oprichting van sociale organisaties naar stand (= belangengroeperingen): de Belgische Boerenbond in 1890, de Belgische Volksbond en de VKL in 1891. Terwijl de eerste twee verenigingen zich toeleggen op arbeiders- en boerenbelangen, is de VKL een groepering van de Vlaamsgezinde kleine en intellectuele burgerij.

Bedoeling is de werking van deze organisaties te coördineren tot een sterke Vlaams- en volksgezinde drukkingsgroep met het oog op de verjonging en de hervorming van de katholieke partij zodat alle belangen vertegenwoordigd zouden zijn: naast de adel en de burgerij ook de boeren, de arbeiders en de Vlaamsgezinden. Er ontstaat een samenwerking tussen de katholieke Vlaamsgezinde beweging en de christen-democratie, die de V.B. op termijn een brede sociale basis zal bezorgen en zal transformeren tot een volksbeweging. Tegelijkertijd krijgt de V.B. meer aandacht voor de sociale problemen

1893

Het algemeen meervoudig stemrecht voor mannen (AMS) wordt ingevoerd.

Het cijnskiesstelsel (dat enkel stemrecht geeft aan mensen die een bepaalde som aan belasting betalen) zorgt ervoor dat nu eens de katholieken dan weer de liberalen de absolute meerderheid behalen in het Belgische parlement. De socialistische partij is er niet vertegenwoordigd, een gevolg van de electorale uitsluiting van de lagere sociale klassen. Dit verandert drastisch na de invoering van het AMS: alle mannen krijgen minstens één stem, maar bezittenden en gestudeerden maximaal drie. Het aantal kiezers

vertienvoudigt. In Vlaanderen krijgen honderdduizenden Fransonkundigen voor het eerst stemrecht. De facto houdt dat de erkenning van de volkstaal in, al was het maar als enige doeltreffende propagandataal. Potentieel krijgt de V.B. een massabasis.

De verkiezingen van 1894 leveren de BWP in één klap 28 zetels op, terwijl het liberale zetelaantal terugvalt van 60 naar 20. De katholieke partij verovert in Vlaanderen en Brussel alle 90 zetels. Ze heeft haar 14 Waalse gekozenen niet nodig om een meerderheid te vormen, wat haar Vlaamse slagkracht vergroot. Het nieuwe kiesstelsel is voordelig voor het platteland en de sociale middengroepen, wat gaandeweg de positie van de Vlaamsgezinden en de christen-democraten in het katholieke kamp aanzienlijk zal versterken. Het is voornamelijk onder hun impuls dat de katholieke regeringen een aantal nieuwe taalwetten goedkeuren.

1894

De Christene Volkspartij van Adolf Daens wordt opgericht.

Na de stemrechtuitbreiding van 1893 gaan verschillende katholieke Vlaamsgezinden zich onafhankelijker opstellen tegenover de katholieke partijleiders en de bisschoppen. De radicaalsten onder hen vormen in 1894 een scheurpartij omdat zij geen verkiesbare plaatsen krijgen op de katholieke lijsten. In deze Christene Volkspartij zijn christelijke sociale actie en Vlaamsgezindheid onlosmakelijk verstrengeld. Zij wordt daensisitisch genoemd naar priester Adolf Daens die als boegbeeld naar voren wordt geschoven.

 Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging

Willem Dolphyn (1935) is de zoon van de kunstschilder Vic Dolphyn en van Anna de Ridder, de dochter van Willem Elsschot. Als zeventienjarige was hij de jongste student die ooit op het Hoger Instituut van Schone Kunsten te Antwerpen werd toegelaten.

Hij is gespecialiseerd in stillevens die bestaan uit objets d'art, bloemen, noten en fruit. Zijn speciaal kleurgebruik en lichteffecten maken zijn stijl heel herkenbaar.Daarnaast doceerde hij onder meer portret- en figuurschilderen aan de Academie van Berchem. Evenals zijn vader Victor, werkt Willem in de traditie van de neo-klassieke Antwerpse School .

  Tokachidake

Lieven Walschap (in Vrij Nederland, 5 december 1970) : ‘Naar films ging hij nooit, maar hij had de films van Charlie Chaplin bezocht en die vond hij buitengewoon.’ Volgens Jan en Ida De Ridder hield hun vader van de films van Charlie Chaplin en Buster Keaton en ging hij met hun moeder wekelijks naar cinema Forum, op het hoekje van de Brederodestraat en de Gelijkheidsstraat.

Cineast-schrijver Frans Buyens sprak meer dan eens met Alfons De Ridder over films. ‘Ik werkte nog niet als cineast toen Elsschot me sprak over film. We waren beiden bewonderaars van Chaplin. Hij had wat gemeen met Chaplin, maar was het niet. Elsschot bezat niet de twee uitersten van tragikomedie die Chaplin tot zijn beschikking had. Elsschot was beperkter, maar de geest was er helemaal. Als we het over de Chaplin-films hadden ging het altijd over iemand die klappen krijgt in de maatschappij en toch altijd ten gunste van andere vertrapten vocht. Hij heeft me meer dan eens gezegd dat hij met Chaplin kon lachen en huilen.’

Buyens kan zich echter slechts één film herinneren waarover hij met De Ridder sprak: Ballon Rouge van Albert Lamorisse uit 1956. Het verhaal is eenvoudig: Pascal temt een rode ballon in Ménilmontant en die wordt zijn vriend, maar Pascals jaloerse vrienden pakken de doorgeprikte ballon na een achtervolging in de straten. Op dat moment komen alle ballonnen uit Parijs naar Pascal toe en hij vliegt met ze weg. ‘Poëtisch sprookje, maar zo ernstig dat de kinderen in Lamorisses films niet lachen , noch glimlachen in hun visioenen, en dat maakt deze regisseur voor de jeugd zo eigenaardig. Vervreemding en droomwerelden zijn goed gerealiseerd.’

Huisvriendin Henriette Anthonissen was caissière bij de cinema’s Odeon en Rubens, maar ze vergezelde Fons en Fine naar cinema Forum. Volgens haar wist Elsschot toen niet welke films er op dat ogenblik draaiden, maar wilde hij sowieso naar ‘de cinema’.Aan de vormgeving van de gevel boven de huidige supermarkt herken je nog steeds een stukje van het mooie  theatergebouw van weleer. Forum was een betere wijkbioscoop. Men draaide met andere woorden ook films uit de centrumzalen, maar ook meer volkse films. Henriette herinnert zich dat ze samen met Alfons De Ridder en echtgenote naar Monsieur Verdoux ging, de controversiële zwarte komedie van Chaplin over een Parijse blauwbaard die zijn vrouwen om hun geld vermoordt. ‘En wij konden allen om hetzelfde lachen’, zegt ze.

Karel Simons, grondlegger van filmclub Het Linnen Venster, is stellig: Elsschot zag de eerste voorstelling van de club in 1949, was lid sinds de (juridische) oprichting in 1950 en is dat gebleven tot aan zijn dood. Simons liet zich voor Het Linnen Venster inspireren door de Antwerpse Kinoclub, baanbrekend in het Antwerpen van het interbellum . Simons zocht toen mensen die aan de Antwerpse Kinoclub hadden meegewerkt. ‘De structuur van de voorstelling zag er telkens anders uit: inleiding door een van de bestuursleden, film en nabespreking, waarbij twee van de bestuursleden spontaan een tegengesteld standpunt innamen.’

In de statuten wordt het belang van de Belgische film vastgelegd en staat expliciet dat Het Linnen Venster zich onthoudt van elke politieke en wijsgerige strekking. Gevolg: de club draait alle ‘betere’ films, zowel vrijzinnige als christelijk geïnspireerde.

De club was baanbrekend, gaf impuls tot de oprichting van het Festival van de Belgische film, en stond garant voor vernieuwende initiatieven zoals de middernachtvertoningen, maar een boekhouding van leden, laat staan een gedetailleerde lijst van wie welke film zag bestaat niet.

Karel Simons: ‘Willem Elsschot was aan de zwijgzame kant en werd altijd vergezeld door zijn oudste zoon Walter. Ik kan mij niet herinneren dat hij zich als debatteur heeft opgeworpen en evenmin-  helaas – kan ik zeggen naar welke films hij kwam en naar welke niet. Behalve dat we hem niet zagen tijdens de kunstfilms die we konden draaien in het Museum voor Schone Kunsten over Rubens of een stroming in de kunst. En evenmin bij de nachtfilms.’

‘Een lidmaatschap kostte 100 frank, omgerekend 2,5 euro en daar had je veertig voorstellingen voor. Dat betekende 2,5 frank per voorstelling. Een gewoon filmticket kostte destijds 10 frank. Wat wij vroegen was een peulenschil dus.’

‘Ik heb er altijd nog spijt van dat ik Elsschot nooit heb gevraagd een film in te leiden. Anderzijds, hij heeft het zelf nooit voorgesteld.’

Raymond

Wij kunnen het gedrag (de sluier, de baard) van de hedendaagse moslims niet correct interpreteren zonder te beseffen dat zij zich alleen maar zo gedragen omdat zij de wet (sharia) en de jurisprudentie (fiqh) van deze wet volgen.

Achter de sluier, de baard, de voedingsregels, de afkeer voor het celibaat, de afkeer om een hond in het huis binnen te laten staat de wet. De islam is niet alleen een eredienst, maar ook een levenswijze. Het islamitisch recht is de basis van de islamitische cultuur. Het geloof is niet iets zuiver theoretisch': het vereist ook lichamelijke daden. Men moet zich fysisch plooien naar de regels. Afwijken van deze regels maakt van de moslim een ‘verdwaalde’, op weg naar het verderf.

Daarom zal de moslim in alles wat hij doet het voorbeeld van de profeet volgen. Het ritueel weegt loodzwaar op de moslim. Men bidt of men vast niet hoe en wanneer men wil. Hetzelfde geldt voor alle andere religieuze voorschriften. Vanaf de wieg tot aan het graf zit de moslim vast in een net van voorschriften waaruit hij of zij zich niet kan bevrijden. Maar alleen de wet volgen is niet genoeg, want achter de wet staat het verbod. Verbodsbepalingen regelen het ganse leven van de moslim in al zijn facetten. De obsessie van de gelovige moslim bestaat erin om in alle gevallen te leven conform de wet. De gelovige moslim voelt zich altijd schuldig omdat hij denkt dat hij geen perfecte gelovige is.

Volgens de wet bestaan er 5 kwalificaties voor een bepaalde daad: geoorloofd, aanbevolen, verplicht, afkeuringswaardig, verboden. Het geoorloofde is hetgeen door de goddelijke wetgeving toegelaten is zonder enige verbodsbepaling. Hetgeen door de goddelijke wet verboden is zal door God en de wetgeving bestraft worden.

 .

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

.

Uit een vrij lezenswaardige column van Bruno Valkeniers op de VB-webstek over "De media en Vlaams Belang" lichten wij dit fragmentje :

"Wij willen geen oorlog met de VRT, maar de VRT moet de omroep worden van álle Vlamingen. Ook van die Vlamingen die zogezegd voor een ‘foute’ lijst zouden stemmen. Gedaan met de betutteling en de roodgekleurde journaals. Het Vlaams Belang heeft in het Vlaams Parlement voorgesteld om de overheidsdotaties van de VRT te koppelen aan een objectieve en onpartijdige berichtgeving. Want daar hebben wij – wij allemaal – recht op."

Bruno Valkeniers is een man met een ferme Vlaams-nationale overtuiging en wij hebben voor hem veel respect. Hij heeft zijn stellingname geschreven na lectuur van het boek "Media en Journalistiek in Vlaanderen" door Johan Sanctorum en Frank Thevissen.

Wij van Angeltjes zijn even weinig objectief of neutraal als de beroepsmedia, met dit grote onderscheid, dat wij als amateurs uitkomen voor onze overtuiging, en onze oordelen en vooroordelen niet schijnheilig wegmoffelen.  Als wij zin hebben om een of andere Jan-mijn-voeten uit de politiek-correcte kliek onderuit te halen, dan doen wij dit : de dames en heren geilen op aandacht, welnu als ze flink hun best doen, krijgen ze die aandacht van ons. De amateurs van internet maken van hun blogs, wat zijzelf willen en zijn niet gebonden door valse eden van objectiviteit.  Mocht de beroepspers haar plicht vervullen, wij zouden nauwelijks aandacht krijgen.

Een van de betere opvattingen van Kris Hoflack van de VRT luidt "objectiviteit bestaat niet" en daarmee kan hij met zijn bende rustig verder doen : "we kunnen niet anders".  Terwijl er nochtans in de beheersovereenkomst tussen de openbare omroep en de Vlaamse Gemeenschap, ondertekend door de beide partijen vermeld staat, dat het nieuws op een neutrale manier zal gebracht worden.  Huichelaars, profiteurs en geldwolven ondertekenen om het even wat, zolang ze maar de macht, de centen en de glorie behouden. Het klinkt cru, maar het is waar.

Met de VRT heeft deze blog een aparte relatie : wij schreeuwen moord en brand en zij trekken er zich geen bal van aan. Anderzijds (want er zijn altijd twee uiteindes aan het touw) wordt de vranke manier waarop wij de arrogante club van 3000 leeggangers aanpakken, links en rechts (vooral rechts) overgenomen en rondgestuurd en zo groeit de weerstand stilletjesaan tegen de huidige Onvlaamse Overbodige Openbare Omroep, de 0000

Het is al vaak gezegd, dat wij enkel onze eigen houding vertolken en niet die van een politieke partij.  Meer zelfs, het zou wel eens kunnen, dat een aantal mensen uit de politieke wereld liever zouden zien, dat wij minder met scherp schoten.  Dat zal ons dan diep spijten. Onze vragen aan Vlaamse volksvertegenwoordigers om ons hun teksten over te maken, blijven zelfs onbeantwoord.  Dan weten wij genoeg.  "Toedeloe, schat : ieder voor zich en Allah zeker niet voor ons."

De stelling Valkeniers : "wij willen geen oorlog met de VRT" zal evenveel indruk maken aan de Reyerslaan als onze "moord en brand". Valkeniers capituleert zonder oorlog.  In het Vlaams Parlement zal nog maar eens een beleefde vraag gesteld worden. U  doet maar : handjes wassen, mondje spoelen en glimlachend het bedje in.

Men moet de VRT ànders aanpakken : op de schande van de geldverspilling. Op de aangroei van het personeelsbestand tot 3000 eenheden, op de ongebreidelde toename van zelfverzonnen opdrachten, op de syndicale invloed, op de technische onkunde, op de vlucht van Vlaams talent naar eigen productiehuizen (het is niet Tony Mary, die Woestijnvis heeft uitgevonden, hij heeft ze overbetaald, maar het was de ambtelijke socialist Jan Ceuleers die zich niet durfde verzetten tegen het ambtelijke stramien van de omroep en daardoor Marc Uytterhoeven en Wouter Van den Houtte, beiden van de sportredactie de weg heeft getoond naar de autonomie). Men moet met de VRT in discussie durven gaan op de cijfers uit de boekhouding en de besteding van 300 miljoen overheidssubsidies, over de misplaatste sponsoringreclames die voortdurend opduiken en natuurlijk op de constante rechtstreekse en verkapte politieke boodschappen.  Als je in een raad van bestuur van die instelling enkel mag meepraten over de toepassing van het beheerscontract en over de balans en resultatenrekeningen, dan zit je goed, want uit een balans kan je het beleid aflezen, de verkeerde accenten, de wegmoffelpolitiek en de verspillingen.

Maar dan moet je dat ook doen. En niet alleen verontwaardigd zijn als een omhooggevallen omroepstertje te veel centjes heeft uitgegeven met haar minaar in een luxueus hotel aan de Côte d'Azur.

Een visie op het wezen van de openbare omroep, bestaat bij geen enkele politieke partij in Vlaanderen. Iedereen zwicht en zwijgt voor de macht, in de hoop op het scherm te mogen verschijnen. Iedereen legt zich dan ook neer bij de huidige superstructuur van de VRT, die zich ontwkkeld heeft tot een Ministerie van de Vlaamse Omroep, die eeigenlijk liever Belgische Omroep zou heten.  

Wie dat niet inziet, komt inderdaad tot de conclusie dat het beter is geen oorlog te voeren.  Er zal dan ook niets veranderen. Maar er is wel een leuk boek geschreven.  Voor de bespreking kan u terecht op de webstek van Vlaams Belang.

Savat

http://www.vlaamsbelang.org/6/107/

Hendrik Borginon, Clemens Ledegen, Ward Hermans, Piet Finné, Raoul Hoornaert, Marcel de Ridder en Herman Vos in 1929

Voor de Eerste Wereldoorlog is Borginon actief in de katholieke V.B. Tijdens de oorlog vormt hij samen met Filip de Pillecyn en ‘ruwaard’ (leider) Adiel Debeuckelaere een soort van dagelijks bestuur van de Frontbeweging. Na de oorlog is Borginon o.a. medestichter van het VOS en van de Frontpartij. In 1919 wordt hij Kamerlid voor die partij en studeert hij af in de rechten en de wijsbegeerte in Leuven. In 1923 trekt Borginon zich een tijdlang terug uit de actieve politiek. Hij treedt weer op de voorgrond in het directorium van het in 1928 ontstane Algemeen Vlaamsch Nationaal Verbond. Dat directorium kent zichzelf ‘dictatoriale’ bevoegdheden toe om het partijpolitieke Vlaams-nationalisme uit het slop te halen. Borginon behoort tot de gematigde democratische federalisten, die tegenover de radicale antidemocratische Groot-Nederlanders staan.

In 1932 wordt Borginon weer Kamerlid voor de Frontpartij. Hij speelt een belangrijke rol bij de stichtingsonderhandelingen van het VNV. Hij probeert de antidemocratische programmapunten te milderen, wat niet lukt. Hij zal verschillende keren ontslag nemen uit het VNV, maar telkens op zijn stappen terugkeren. Borginon heeft tevergeefs geprobeerd de werkelijke leiding over het VNV in handen te krijgen om het Vlaams-nationalisme van binnenuit in een meer democratische richting te sturen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wijst Borginon de onvoorwaardelijke collaboratie van het VNV af, maar zijn houding is opnieuw dubbelzinnig. Zo aanvaardt hij o.a. een benoeming tot rijkscommissaris voor de grote agglomeraties (17 oktober 1941). In oktober 1942 neemt hij echter definitief ontslag uit het VNV.

Bij de bevrijding vlucht Borginon niet. Hij wordt veroordeeld tot twintig jaar hechtenis, maar in 1949 in vrijheid gesteld en enkele jaren later gerehabiliteerd. Hij treedt nog talloze keren op als spreker op Vlaamsgezinde manifestaties en wordt voorzitter van het IJzerbedevaartcomité (1968-1971).

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging

15 juni 1883

De taalwet op het officiële middelbaar onderwijs wordt van kracht.

Tijdens de liberale regeringsperiode die duurt van 1878 tot 1884 wordt deze derde taalwet goedgekeurd. De onderwijsproblematiek krijgt immers prioritaire aandacht van het liberale ministerie. In 1879 ontketent het met een wet ten voordele van de laïcisering van het lager onderwijs een schoolstrijd die de politieke tegenstellingen in het land naar een hoogtepunt drijft. In 1881 breidt het het aantal middelbare rijksinstellingen uit. Als reactie richten de bisschoppen een aantal nieuwe colleges op. Vlaamsgezinden grijpen deze belangrijke toename van het aantal middelbare scholen aan om een betere plaats op te eisen voor het Nederlands als vak en onderwijstaal. Het is voor hen duidelijk dat, als zij greep willen krijgen op de verfransing, zij in eerste instantie de Franstalige bovenbouw van het onderwijs in Vlaanderen moeten doorbreken.

De wet van 1883 bepaalt dat het Nederlands de onderwijstaal moet zijn in de lagere schoolafdelingen die aan de officiële middelbare onderwijsinstellingen van het Vlaamse land gehecht zijn. In de middelbare scholen moeten er in totaal vijf vakken in het Nederlands worden onderwezen. Niettemin mogen die gelijktijdig in het Frans gegeven worden. Ondanks zijn gebreken betekent deze taalwet de start van een langzaam, maar onomkeerbaar vernederlandsingsproces in het hele secundair onderwijs (het officiële en het katholieke). De verfransing van de intellectuele en sociale elite via het onderwijs wordt afgezwakt.

De taalwetten die tijdens de 19de eeuw goedgekeurd worden, tasten de positie van het Frans als nationale taal niet aan. Vlaanderen krijgt een tweetalig statuut, Wallonië blijft eentalig Frans. Brussel krijgt bij elke taalwet een apart regime dat de Nederlandssprekende bevolking nauwelijks enige bescherming biedt en bovendien nauwelijks in praktijk wordt gebracht. Parallel met de uitdijende verstedelijking zal dat aparte taalstatuut zich tot een toenemend aantal oorspronkelijk Vlaamse gemeenten in het Brusselse uitbreiden.

In de hoofdstad is de verfransingsdruk veel sterker dan elders in Vlaanderen. Niet alleen het veel grotere aantal Franstaligen (in 1846 rekent reeds 37,6% van de Brusselaars zich tot die taalgroep), maar ook de centrumfunctie van de hoofdstad draagt hiertoe bij. Zowel in de openbare als in de privé-sector zijn er meer betrekkingen te begeven dan waar ook in België, wat de aantrekkingskracht op vooral Waalse immigranten verklaart. Zij behoren tot een middenklasse van Franstalige ambtenaren en bedienden die aan de oorsprong van de Waalse beweging liggen. Die ontstaat in liberale Franstalige kringen van Brussel, Antwerpen en Gent uit onvrede met de eerste taalwetten die de carrièrekansen van eentaligen in Vlaanderen en Brussel bedreigen.

1884

Na een liberaal intermezzo van zes jaar komen de katholieken voor dertig jaar alleen aan de macht.

Onder het katholieke bewind komt er een beperkte democratisering van de instellingen, onder druk van het opkomende socialisme. Opvallend zijn de talrijke administratieve en wetgevende maatregelen inzake het taalgebruik, zeker in de periode 1884-1900. De regering past eindelijk de bestuurstaalwet van 1878 toe en versnelt daarmee de vernederlandsing van de gemeentelijke besturen. Munten (1886), bankbiljetten (1888), postzegels (1891) en het Staatsblad (1895) worden tweetalig. De vernederlandsing van het strafgerecht wordt voortgezet met de wetten van 1889 en 1891. De wet van 1890 op het hoger onderwijs verplicht rechters en notarissen in Vlaanderen Nederlands te kennen.

Dit lange katholieke bewind werkt een verdere polarisatie in de hand, zowel tussen katholieken en liberalen als tussen Vlamingen en Walen. De twee tegenstellingen gaan grotendeels samenvallen en elkaar versterken omdat de liberalen vanaf 1886 nagenoeg geen Vlaamse parlementsleden meer hebben.

De V.B. wordt nu nog meer dan voordien vereenzelvigd met de katholieken en de liberale afkeer ervan wordt heviger.

1885

De BWP wordt opgericht.

In de jonge arbeidersbewegingen van de jaren 1850 groeit er een bondgenootschap met de V.B. Daar komt echter een einde aan door de levensbeschouwelijke polarisering in de tweede helft van de jaren 1860. Het ontluikende socialisme gaat zich wantrouwig opstellen tegenover de ‘klerikale’ en ‘kleinburgerlijke’ V.B.

De BWP wordt in 1885 opgericht als een bundeling van bestaande arbeidersverenigingen. De taalstrijd is voor de socialisten van ondergeschikt belang. Prioritair is de materiële lotsverbetering van de arbeiders en de zoektocht naar bondgenoten in de strijd voor het algemeen enkelvoudig stemrecht. Die vinden de socialisten nauwelijks in de V.B., vandaar hun terughoudenheid tegenover de Vlaamsgezinden. Van bij het begin echter maakt de BWP werk van een Nederlandstalige populaire pers en van een vormings- en bibliotheekaanbod in het Nederlands. Haar officiële houding blijkt uit het socialistische verkiezingsprogramma van 1894 waarin het recht wordt opgeëist "voor alle inwoners van bestuurd, onderwezen en geoordeeld te worden in hun eigen taal". Door het algemeen stemrecht af te dwingen hebben de socialisten een zeer belangrijke onrechtstreekse bijdrage tot de V.B. geleverd.

 Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging

Oeioei, fout gemaakt. Kan de beste overkomen, dus zeker de slechtste. Het is eigenlijk een gevolg van een roekeloos experiment. Vorige maand werden wij door onze chef-Wetstraat voor het eerst ingeschakeld in de 'buitendienst' van Knack . 'We zullen eens proberen of gij niet meer in uw mars hebt. Of er niet zelfs en vous plus est ', toonde Van Cauwelaert zich van zijn grootmoedigste zijde. 'Ik zal u iets eenvoudigs geven om mee te beginnen.'

Dat werd het huwelijk van Bart De Wever, waarvan een kort verslag verwacht werd voor onze veelgelezen rubriek 'Mensen'. Dat laatste hebben wij ook gedacht: mensen! Wat was me dat? Nooit zo'n treurige bijeenkomst geweten als het huwelijk van Bart De Wever. Dat overtrof moeiteloos de laatste matchen van de Rode Duivels.

Mocht men aan een toevallige voorbijganger die niet wist wat er aan de hand was, hebben verteld dat die corpulente man in zijn blauwgrijze pak net zijn dierbaarste drie vrienden had begraven, hij had het makkelijker geloofd dan wanneer men hem probeerde diets te maken dat die corpulente de gelukkigste dag van zijn leven beleefde. Zoals wij moesten doen met een Japanse toerist, die gelokt door een paar Romeinse legionairs en een Schotse doedelzakspeler verwonderd om uitleg vroeg.

'Is vier bruidskinderen niet wat veel?' wenste de Jap nog te weten.

'Dat zijn geen bruidskinderen, dat zijn zijn eigen kinderen.'

'Hoezo,' drong onze gele vriend aan, 'is het dan zijn tweede huwelijk?'

'Nee, zijn eerste. Er zijn zelfs in dit land geen twee vrouwen zo dom om met hem daar te trouwen. Bezie hoe blij deze kijkt.'

'Jamaar,' hield de Japanner hardnekkig vol, 'is het niet gebruikelijk dat men eerst trouwt en pas dan kinderen krijgt, en niet omgekeerd?'

'Hij is een separatist.'

'Ha, dat is iets anders. Die hebben we in Japan ook. In gesloten instellingen. Maar misschien is uw systeem van begeleide vrijheid niet zo slecht.'

Toen begon de Schot in zijn zak te blazen en sprintte de Japanner tot onze opluchting weer weg.

Wij hebben er het beste van proberen te maken, van die eerste buitenopdracht, en hebben zoals dat op Knack hoort in eer en geweten de waarheid enigszins vervormd. 'Gelukkig gezin' was de teneur van het artikel, wat helaas flagrant werd tegengesproken door de foto die erbij stond. Beelden liegen niet, zoals woorden doorgaans wel plegen te doen: de treurigheid van alle zes de De Wevers op die huwelijksfoto was met geen inkt weg te moffelen.

Nu blijkt evenwel dat er in onze reportage een fout is geslopen. Wij hadden geschreven dat een delegatie Oeigoeren onder leiding van VU-eresenator Willy Kuijpers aan de verkeerde kerk had postgevat. Brief in onze bus, meer een dossier, van het college van burgemeester en schepenen van Herent: 'Beste vriend. Twee opmerkingen in verband met uw recentste artikel. Ten eerste stond ik aan de juiste kerk, maar is De Wever de verkeerde binnengestapt. En ten tweede was ik daar niet met een delegatie Oeigoeren, maar met een groep Hangchinezen.'

Dat is een kemel natuurlijk, zij het onder verzachtende omstandigheden. Wij hadden namelijk van dat opdondertje dat voor de VRT in China rondstruint, begrepen dat de Oeigoeren het uitgebuite volk waren en de Hangchinezen de onderdrukkers, gesteund door het centrale bestuur uit Peking. Vandaar dat wij er goedschiks van uitgingen dat Willy Kuijpers aan de kant van de Oeigoeren zou staan. Maar het is dus aan die van de Hangchinezen, gele variant van onze hangjongeren en hangbejaarden.

De Franstalig opgevoede Hélène Sherrington, kleindochter van Alfons De Ridders favoriete zus Marie en Fernand Sherrington, kreeg van haar oudoom een blik met diens favoriete koekjes van Destrooper met de woorden: ‘Die zijn Vlaams.’

‘Onkel Fons was zeer beleefd, vriendelijk, attent toen ik hem ontmoette, bescheiden ook. Niets deed vermoeden dat hij de grote schrijver Willem Elsschot was. Wat me het meest paf deed staan, was die overvolle kamer. Wij houden allemaal van schilderijen, maar in de Lemméstraat hingen ze zo dicht bij elkaar! En de tapijten lagen met twee, drie boven elkaar gestapeld.’

Een stuk of vier keer bezocht Hélène haar oudoom, maar niet één keer kreeg ze Fine te zien. Wanneer ze in een oud album bladert en een foto toont van een communiefeest in de familie, weet ze Fine niet aan te duiden. Haar grootmoeder kende Fine duidelijk wel. ‘Het werd niet gezegd als een vorm van kritiek, maar het was algemeen bekend dat Fine de meid, de bonne, van De Ridder was geweest. Fons heeft bij haar een kind gemaakt en de ouders vonden dat het zijn plicht was met haar te trouwen. Zijn zussen ook.’ ‘Trouwen met een dienstmeisje was in die tijd absoluut niet de gewoonte, noch de bedoeling, maar hij deed het. Fine was niet van de gemakkelijkste karakters.’ De geschiedenis van Villa des Roses, hoe hij in Parijs ook een meisje had gehad, was ook bekend. ‘Hij stond bij de zussen niet als een mooie figuur bekend, maar de familie was en is tolerant.’

Dat de familie Sherrington dol is op foto’s en films is een zegen. Hélène toont verschillende verzorgde fotoalbums. Er zit een merkwaardig beeld in van aan zee, 1920. Op de vergeelde, door de tijd bijna weggevreten foto is met potlood door Marie geschreven:  Albert, Ernest, Wis (Louise), Fernand, Mieke, Gaston, Emma, Hilda. Broer Karel ontbreekt, maar ook Fine en Fons. ‘ Daar heb ik geen verklaring voor’, zegt Hélène.

‘Mijn vader Gaston mocht als jongen logeren aan zee bij Fons en zijn familie. Dat heeft hij prachtig gevonden, vertelde hij vaak.  Ook al sprak hij alleen Frans en de kinderen van Fons alleen Nederlands, ze wisten perfect samen te spelen. De kleine De Ridders gingen appels stelen bij de boer in de buurt en Gaston deed mee. Dat was een uitzonderlijk feest voor hem, want zoiets mocht hij thuis niet. De jonge bende was trots dat ze had kunnen roven zonder te zijn betrapt. Weet je hoe het zat?  Pa betaalde stiekem de boer. De zeebezoeken zijn weggevallen doordat iedereen ging studeren, maar vooral door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.’

In 1940 wordt Gaston krijgsgevangen genomen en in een kamp in Duitsland gezet. Een jaar later komt hij vrij, door toedoen van Alfons De Ridder. ‘Mijn moeder had mijn grootmoeder geraadpleegd  en zij op haar beurt haar broer. Alfons De Ridder had connecties in Duitsland. In het Engelse kamp, waar mijn vader zat, hadden Vlamingen die Fons kende het duidelijk voor het zeggen.’

‘Gaston is niet zo gelukkig geweest met die bevrijding. Op die manier.  Kun je je voorstellen dat Sherrington daar is erkend  als een “typisch Vlaamse naam”?  En hij mocht naar huis. Hij is oom Fons nooit persoonlijk gaan bedanken, dat zegt toch genoeg? Marie wel. En dan kan je je afvragen wat Fons in return heeft moeten doen. Want voor wat, hoort wat. Het zal toch gevaarlijk geweest zijn om neen te zeggen op hun vraag? Meer weet ik er niet over.’

Ik zeg niet dat Fons pro-Duits was, wel dat hij er niet tegen was. In ieder geval niet zo tegen de Duitsers als wij. Tijdens de laatste oorlog kenden ze hem zeker. Die hoffelijke manieren van hem zullen zeker hebben gewerkt. Alfons De Ridder was flamingant. Vele Vlamingen zijn pro-Duits geweest, omdat de taal welhaast dezelfde is. Mentaal gezien zijn ze vrienden. Ze spreken bijna dezelfde taal in een voor Vlamingen door het Frans overheerste tijd.’

‘Fons kon een mens waarderen ongeacht wat hij was of dacht. Borms zag hij meer menselijk dan politiek. Hij zag beslist wel de moeilijke kant van die affaire-Borms. Het fascineerde hem vast om de impact van zijn gedacht te testen. Er zijn zelfs advocaten die Dutroux verdedigen. Elsschot zou zeggen: “Hij blijft toch een mens?” Voor mij dus niet...’

Hélène Sherrington spreekt perfect Nederlands, met een beschaafd, haast Haags accent. Zij ging als Franstalige Germaanse filologie studeren in Leiden. ‘Dank zij oom Fons ben ik op kamers gegaan in Leiden. Hij heeft mij een adresje bezorgd in de Farelstraat in Oegstgeest bij een dame en een heer. Ik volgde geen richting, maar zo veel mogelijk cursussen om zo veel mogelijk Nederlands mee te pikken. Ik wilde germanist worden.

Helène had haar oudoom reeds schriftelijk bedankt, maar ging ook langs in de Lemméstraat met een presentje. ‘Ik was heel dankbaar voor wat hij gedaan had. Ik heb hele goede herinneringen aan Leiden. Ik ben door oudoom Fons erg goed ontvangen in Antwerpen. Op de hartelijke, gastvrije manier die ik ken van de De Ridders.’

‘Grootmoeder wist dat haar broer een heel beroemde schrijver was en ze heeft zijn werken zeker gelezen, maar ze sprak daar nooit over. Dat heeft niets te maken met gebrek aan trots. Hij was Willem Elsschot en punt.’

‘Haar broer was evenmin een trompetteur. Hij bazuinde niet bepaald rond dat hij de grote Elsschot was. Met mij sprak hij Nederlands.  Ook Walter kende de twee: Nederlands en Antwerps. De andere kinderen spraken plat Antwerps. De De Ridders – ik bedoel de broers en zussen van Marie en Fons – waren allen vrolijk, sociaal en geestig. Ze konden erg goed mensen ontvangen en dwongen tegelijk respect af. Allen, behalve Emma, de jongste.’

‘Je wist waar je plek was bij grootmoeder en daar moest je niet van afwijken. En zij zou zich niet laten bedriegen, hoor. Men zou het niet hebben gewaagd madame Sherrington een kip te geven die niet perfect was. De hele familie is zo. Die konden zich allemaal goed redden – Marie kon goed ruilen tijdens de oorlog, maar Fons heeft van handel als enige zijn beroep gemaakt.’

Raymond

120 jaar geleden

Klikt u op de afbeelding van deze notabelen van de Carnavalsvereniging "Ken U zelf" en u hoort een toepasselijk lied.

Niemand zal er ooit in slagen om een moslim het gevoel te ontnemen dat hij mede-verantwoordelijk is voor alle andere moslims waar ook ter wereld. Iedere moslim is fier om deel uit te maken van de ‘Oumma’ van de profeet, de ‘Gemeenschap’. Iedere moslim moet proberen om het goede op te leggen en het kwade te verbieden. Maar het gaat dan wel om het goede en het kwade zoals gedefinieerd in de koran.

Iedere moslim is de broeder van iedere andere moslim. Hierin schuilt de aantrekkingskracht die de islam heeft op sommigen. Maar hieraan zit er wel een negatieve kant verbonden: iedere moslim is verantwoordelijk voor zijn moslimbroeder en hij heeft de plicht om hem terug op de goede weg te zetten moest hij hiervan afgedwaald zijn. Dit religieus geïnspireerd ‘interventierecht’ wordt nog uitgebreid wanneer de moslim zich in ‘vijandig’ gebied bevindt, in Europa bijvoorbeeld. De moslimgemeenschap is zo gesloten en zo streng onderworpen aan zoveel verbodsbepalingen dat er slachtoffers vallen. Integristische organisaties streven ernaar om moslims los te weken van de westelijke waarden en ze op te sluiten in de gesloten kring van de oumma. Alle onderdelen van de zogenaamde “pijlers van de islam” hebben als doel om de gemeenschap te versterken. Zo is het groepsgebed beter dan het individuele gebed. De aalmoes ('zakat') heeft niets gemeen met de christelijke aalmoes: het is een ‘sociale, zuiverende belasting’. Ook de islamitische vasten is bedoeld om het gemeenschapsgevoel te versterken, net als de bedevaart naar Mekka.

Eenmaal men deel uitmaakt van de oumma kan men er niet meer uitstappen. Doet men dit toch, dan volgt volgens het islamitisch recht automatisch de doodstraf, en daarna de eeuwige verdoemenis. Hetzelfde geldt voor de moslim die ongelovig of atheïst wordt: voor hem is er geen redding meer mogelijk. Zelfs een persoonlijke tussenkomst van de profeet bij Allah is nutteloos.

Volgens de islam wordt iedereen als moslim geboren, en alleen door de invloed van zijn familie wordt hij jood, of christen. Een bekering tot de islam is dus niet meer dan een terugkeer naar de echte schaapstal. Het verlaten van de islam daarentegen is een echt verraad, een perversie van de natuurlijke orde. En dit verraad zal volgens het islamitisch recht met de dood bestraft worden.

.

Vrij naar Anne-Marie Delcambre - Vertaling Regus Patoff

Dit fragment komt uit de reeks uitzendingen van de legendarische professor Joos Florquin "Ten Huize van", waarbij telkens een bezoek gebracht werd bij een vooraanstaand Vlaams kunstenaar.  In dit geval was het de componist Renaat Veremans, die aan de piano de bariton Renaat Verbruggen begeleidt in zijn eigen compositie "Vlaanderen".  Die uitzendingen gingen live de ether in.

Renaat Verbruggen, die na de oorlog optrad onder de naam Bert Roelants, omdat hij net zoals velen door de repressie getroffen was, heeft zich schuil gehouden onder de grote CVP-mantel maar hij is steeds een overtuigd Vlaams-nationalist gebleven.  Het is op die manier dat hij directeur geworden is van de toenmalige Koninklijke Vlaamse Opera te Antwerpen, waar hij eerlijk gezegd, weinig artistieke potten heeft gebroken. De KVO was toen een stedelijke instelling en dat vormde natuurlijk ene grote financiële handicap, net zoals in Gent de KOG met zijn Franstalig répertoire en dito publiek  het niet kon volhouden.

Verbruggen was architect en in die hoedanigheid heeft hij samen met Appel en Haan de Nieuwe Schouwburg aan het Blauwtorenplein ontworpen. De mastodont, die eerst het gezelschap van de KNS en het KJT (Jeugdtheater) moest herbergen.   Lang heeft het niet geduurd, want na de renovatie van de Bourlaschouwburg is de KNS daar terug ingetrokken.

De stad Antwerpen heeft het nieuwe gebouw verhuurd en nu wordt het vooral gebruikt voor musicals en commerciële producties (en eveneens voor jeugdvoorstellingen).

Bij de aftiteling van het videofragment, verschijnt het adres waar Renaat Veremans destijds woonde : de Vlaamse Kunstlaan in Antwerpen.  Die is inmiddels omgedoopt in Camille Huysmanslaan. Van kleine weetjes wordt  een mens niet per se vrolijk.

Vraaggesprek met Joris van Hauthem

Bart De Wever verklaart maar al te graag (zoals onlangs in La Libre Belgique, 3 september 2009) dat de Vlaamse regering vasthoudt aan de zogenaamde Maddens-doctrine. Dat is in tegenspraak met wat CD&V-voorzitter Marianne Thyssen verklaarde (op dinsdag 22 september ’09): “Ik wil duidelijk maken dat we niet voor de Maddens-doctrine zijn. Ik wil ook heel duidelijk maken dat ook in het Vlaams regeerakkoord geen verwijzing staat naar die doctrine.” Reden voor een gesprek met Vlaams volksvertegenwoordiger Joris Van Hauthem, die tijdens de vorige legislatuur onvermoeibaar de Vlaamse regering ondervroeg over de beloofde staatshervorming en andere communautaire dossiers zoals BHV, het faciliteitenonderwijs, de Fransdolle burgemeesters in de Rand, enz.

Bart De Wever beantwoordt de critici van de Maddens-doctrine, de N-VA versie weliswaar, dat ze geen alternatief hebben.

Joris Van Hauthem: Nee, hij moet zeggen wat zijn alternatief is. Maddens heeft op een bepaald moment een vrije tribune geschreven waarin hij zegt: de strategie die de Vlaamse meerderheidspartijen in het Vlaams regeerakkoord gevolg hebben is blijkbaar mislukt. Dus, laten we het over een andere boeg gooien en (1) de eigen Vlaamse bevoegdheden maximaal benutten en uitoefenen, (2) de federale overheid niet meer bijspringen als die er om vraagt, en (3) ook ten aanzien van de federale overheid desnoods met belangenconflicten de zaak blokkeren als men vindt dat ze op ons bevoegdheidsterrein komen. De Wever heeft dat handig aangenomen en daar zijn doctrine van gemaakt en gezegd: “wij zijn geen vragende partij”. Dat is op zich al vreemd want ze zijn uit de regering Peeters gestapt omdat er geen garanties waren op een staatshervorming en nu stappen ze in de regering Peeters II precies omdat er geen garanties zijn op een staatshervorming. “En we gaan de Franstaligen uitroken, en ze zullen wel vanzelf aan tafel gaan zitten als ze centen nodig hebben”. Dat hebben we nu gezien, het antwoord van de Franstaligen is: “wij gaan geen geld meer vragen, wij gaan schulden maken.”

Blijkbaar heeft De Wever met de CD&V geen goede afspraken gemaakt?

Joris Van Hauthem: Inderdaad, er staan geen afspraken in het regeerakkoord. De eerste lakmoesproef was: hoe zit het nu met die begroting, de Vlaamse begroting in het globale federale plaatje? Daar zegt De Wever: “ja maar, we gaan naar een evenwicht, zo vlug mogelijk, dat is goed voor de Vlamingen”. En daar heeft hij gelijk in. De Vlamingen hebben er geen belang bij om het begrotingstekort te laten oplopen. Maar als men in het Overlegcomité vaststelt dat die andere entiteiten, het Brussels en Waals gewest nog een tekort gaan hebben tot respectievelijk 2018 en 2015, dan neemt de Vlaamse regering daar gewoonweg akte van. Dit klopt niet. Je kan dat niet zomaar laten passeren. Ze hadden op tafel moeten kloppen. Tot daar dus de Maddens-doctrine, of in ieder geval de N-VA-versie ervan. Men heeft de budgettaire situatie als breekijzer gewoon weggegooid.

De N-VA is in de vorige Vlaamse regering gestapt zonder een splitsing van BHV. In het nieuwe Vlaams regeerakkoord wordt er zelfs met geen woord meer over gerept?

Joris Van Hauthem: Men heeft vijf jaar geleden uren gedebatteerd over welk woord men rond BHV moest gebruiken. ‘Onverwijld’ of ‘onmiddellijk’. ‘Onverwijld’ stond op blz. 9 en ‘onmiddellijk’ bij ‘de Vlaamse Rand’ op blz. 78. Dat was het compromis. En nu staat er over BHV niets meer in. Een groot communautair luik in dat Vlaams regeerakkoord moest vanuit het Vlaams niveau druk op de ketel zetten. Het is niet gelukt. Nu zegt men: “we gaan helemaal geen druk meer zetten, we gaan zelf niets meer in dat regeerakkoord zetten want anders komen al die lastige Vlaams Belangers elke week op de tribune om te zeggen: hoe zit dat nu?” Als men het echt meent om een en ander in gang te zetten, dan moet men druk op de ketel zetten.

Wat is uw besluit uit die opgezette strategie van De Wever?

Joris Van Hauthem: Dat het een verkeerde strategie is. Men moet de confrontatie aangaan met het federaal niveau en desnoods ook met de andere entiteiten. Ik vind dat men, als het over praktische zaken gaat, altijd moet kunnen samenwerken maar als het over de essentie gaat, van wie draagt hier wat bij tot de welvaart van heel dit land, dan moet men zich niet terugtrekken, toch niet als Vlaams-nationalistische partij, alleen in een Vlaamse regering en zich tevreden stellen met “wij gaan hier pogen goed te besturen”, wat op zich lovenswaardig is. Ik denk dat een partij zoals N-VA toch wel wat meer ambitie moet hebben. Het Vlaams Belang gaat in ieder geval in het Vlaams parlement de vinger op de wonde leggen. We gaan ook belangenconflicten indienen in de geest van wat Bart De Wever en de N-VA ook altijd gezegd hebben.

 
De Maddensdoctrine (van K.U. Leuven-politicoloog Bart Maddens) komt erop neer dat Vlaanderen geen enkele communautaire eis meer stelt: “On n’est demandeur de rien sur le plan institutionnel”. In plaats daarvan moet Vlaanderen zijn bevoegdheden maximaal toepassen en desnoods bestaande afspraken met het federaal niveau, zoals het intern stabiliteitspact, opzeggen. De Vlaamse regering moet de Vlaamse belangen nauwgezet verdedigen en meer gebruik maken van het politieke wapen van het belangenconflict. Indien Vlaanderen effectief het been stijf houdt, dreigt een zware financiële kater voor het federale niveau en zullen de Franstaligen wel gedwongen worden om te onderhandelen over een nieuwe staatshervorming.  
 

http://www.splits.be/index.php?p=19&id=24

.

Debeuckelaere groeit op in de Rodenbachtraditie. Hij studeert in 1911 af in de klassieke filologie aan de Gentse universiteit. Hij behoort tot de intellectuelen die tijdens de Eerste Wereldoorlog aan het IJzerfront de sociaal-culturele actie onder de frontsoldaten organiseren. Die is sterk Vlaamsgezind en katholiek getint. In de herfst van 1916 begint hij, als ‘ruwaard’ (leider), met de organisatie van de Frontbeweging. Het doel is een politieke drukkingsgroep op touw te zetten. Debeuckelaere schrijft de eerste Open Brief van de Frontbeweging aan de koning der Belgen, Albert I. Hij ligt ook aan de basis van de zaak van de Sublieme Deserteurs. Debeuckelaere wordt in september 1918 gevangengenomen door de Duitsers. Zij hopen hem te kunnen gebruiken in hun propaganda. Debeuckelaere houdt de boot echter af, ook tegenover de activisten.

Na zijn terugkeer uit het krijgsgevangenenkamp behoort Debeuckelaere tot de leiders van Het Vlaamsche Front, al zal hij nooit het gezag verwerven dat hij aan het front had. Debeuckelaere is eerder pragmatisch ingesteld en ziet de partij niet louter als een anti-Belgisch wapen maar als een middel om op de Belgische politiek te wegen. Op 10 november 1921, tien dagen voor de parlementsverkiezingen, waarin Debeuckelaere kandidaat zou zijn, wordt hij gearresteerd op beschuldiging van samenwerking met de Duitsers en aansporing tot defaitisme. Het proces eindigt op 24 augustus 1922 met vrijspraak.

In mei 1940 is Debeuckelaere het enige Vlaams-nationalistische parlementslid dat de Belgische regering naar Frankrijk volgt. Bij de bevrijding, in september 1944, wordt hij geïnterneerd, maar reeds op 24 december 1944 zonder meer vrijgelaten. Na de oorlog blijft hij actief in de beweging voor amnestie en in de organisatie van de IJzerbedevaarten.

@ Nieuwe Encyclopedie Vlaamse Beweging