Frans cultuurminister Mitterand uitgejouwd tijdens manifestatie in Bordeaux
Op 20 oktober ll. opende de Franse Cultuurminister Mitterand een evenement in Bordeaux. Hij zal deze dag niet vlug vergeten, want enkele tientallen manifestanten van de Bloc Identitaire wachtten hem op en jouwden hem uit. De Franse politie en de prefect van het departement spanden zich ijverig in om de minister af te schermen. Mitterand, een notoire homoseksueel (wat zijn privé zaak is) kwam recentelijk in het nieuws ,toen bleek uit een van zijn boeken, dat hij een regelmatig Thailandbezoeker was die gretig misbruik maakte van jonge jongetjes. Waar ligt de grens tussen homoseksualiteit en pedofilie ? De Identitairen zijn alleszins van mening dat een dergelijk iemand niet past in de functie van cultuurminister.
Australische Moslims pesten salami-etende kinderen van school : ies koeltoer
Ouders hebben hun twee kinderen van een openbare school gehaald in Sydney omdat hun zoon gepest werd door moslims. De jongen van elf at tijdens de ramadan een broodje met salami en dat had hij beter niet gedaan. Hij werd van toen af aan gepest en voor zijn vader was een nieuw incident de spreekwoordelijke druppel.
Antonios Grigoriou en zijn moeder
Nieuw incident Antonios Grigoriou werd gepest en mishandeld door een groepje moslims op school omdat hij vlees at tijdens de ramadan. Zijn vader Andrew diende toen klacht in bij de politie. Antonios werd samen met een vriendje aangevallen in de Punchbowl Public School in Sydney. De jongens werden ook opgesloten in de bibliotheek nadat ze achtervolgd werden door een groepje gelovige moslims. De vader haalde zijn kinderen dinsdag van de school nadat zijn zoon opnieuw gepest werd door een 'moslimleerling'. De jongen werd geschopt en geslagen en dat was voor de vader de spreekwoordelijke druppel. "Ik kan niet langer aanzien wat ze mijn jongen aandoen", aldus Antonios.
"Ontoelaatbaar" Volgens Onderwijs kan racisme op school niet. "Klachten over pesten en racistische onverdraagzaamheid worden ernstig genomen. De directeur van de school onderzoekt nu wat er gebeurd is en heeft de vader gebeld", aldus een woordvoerder van het departement. Na het salami-incident werd de leider van het groepje pestkoppen geschorst. Volgens Onderwijs besteedt de school speciale aandacht voor de culturele verschillen tijdens periodes als Kerstmis en de ramadan."
"Vet varken" Ook andere ouders klagen over het gedrag van sommige jongeren op de school. Ze vinden ook dat er te laks opgetreden wordt. Volgens een ouder was haar zoon van twaalf bang geworden. Hij durfde niet langer meer zijn brooddoos openen omdat hij schrik had voor de reacties. "Ook hij werd meteen gepest omdat hij salami tussen zijn boterhammen had en omdat hij andersgelovig is. Mijn zoon met Griekse achtergrond wordt versleten voor een 'vet varken'", aldus de moeder. Een andere moeder zegt dan weer dat haar zoon niet langer op schooluitstap wil uit angst om gepest te worden.
Rechtzetting artikel Greet Rouffaer 17 september 2009
Op 17 september schreven wij, ons steunend op Gazet van Antwerpen en Dag Allemaal volgend stukje over Greet Rouffaer :
Greet Rouffaer (de nicht van Senne) en uitsluitend bekend bij het grote publiek als dokter Nellie uit Wittekerke en als slachtoffer van een gasontploffing werd door de producenten van de musical "The Sound of Music" uitgenodigd op de première. Zij mocht met haar huidige echtgenoot plaatsnemen ergens op balkon, waar zij tussen het gewone volk zat. In het eliteblad "Dag Allemaal" beklaagt zij zich, dat ze nog nooit in haar leven zo vernederd is geweest. De Frut neemt het geweeklaag over en wij, met ons grote hart voor artiesten van het zesde knoopsgat, betuigen graag onze deelneming aan Greet voor deze mensonterende blijk van miskenning.
Vandaag ontvangen wij van Bart de Bondt, de echtgenoot van Greet, volgende reactie :
Vandaag heeft de Hoge Raad voor Journalistiek de klacht van Greet Rouffaer tegen Dag Allemaal gegrond verklaard. Zij had namelijk geen interview gegeven. Ik geef u allen hierbij copie van hun besluit en hoop daardoor dat hij of zij die graag oordeelt over anderen dit in het vervolg niet of minder snel zal doen:
Er bestaat geen betwisting over het feit dat Greet Rouffaer aan Dag Allemaal een telefonisch interview geweigerd heeft, naar eigen zeggen wegens slechte ervaringen in het verleden. Op aandringen van de journalist, heeft ze hem wel een schriftelijke reactie per mail gestuurd.
De journalist heeft die reactie weergegeven in de vorm van een interview, terwijl het niet de bedoeling was van klaagster om daarover een interview te geven (zie ook: RvdJ 2005-02, Christiane T. t/ Vanhellemont en Dag Allemaal, 10 maart 2005).
Bovendien zijn Rouffaer in minstens twee passages woorden in de mond gelegd die ze niet heeft gebruikt: Ik ben op een schandalige manier vernederd., en Ik weiger me op deze schandalige manier te laten misbruiken.
Deze citaten, die niet stroken met de waarheid (zie de eerste plicht in de Verklaring der plichten en rechten van de journalist) worden bij het artikel in het vet en in een groter lettertype weergegeven. De eerste tekst is als titel gekozen, en de tweede is als citaat uitvergroot naast het artikel gepubliceerd. De reactie van Rouffaer heeft daardoor een polemisch karakter gekregen, wat evenmin haar bedoeling is geweest.
De Raad voor de Journalistiek stelt vast dat Dag Allemaal en de journalist, zowel wat de vorm als wat de inhoud betreft, foutief hebben gehandeld.
Om die redenen is de Raad voor Journalistiek van oordeel : De klacht is gegrond.
Bart de Bondt
Reactie van Angeltjes : wij hebben geen hoge pet van de beroepsmedia en als wij hen in deze zaak gevolgd hebben, dan zijn we weer eens bedrogen uitgekomen. Onze excuses aan Greet Rouffaer, zonder dat we voor het overige onze mening herzien over de artistieke prestaties van de actrice.
Als ze me willen, kunnen ze me krijgen, dixit Herman van Rompuy
"Voor een dergelijke functie is een eerste minister in functie en als dusdanig lid van de Europese raad, geen kandidaat. Daarvoor zijn dit nationaal mandaat en zijn verantwoordelijkheid in eigen land te groot. Indien echter, in de Europese raad, een consensus aanwezig is, kan deze man of deze vrouw niet weigeren deze belangrijke Europese functie te aanvaarden", aldus Herman van Rompuy in de Kamer in antwoord op interpelletaies van Gerolf Annemans en Jean-Marie De Decker.
Van Rompuy wacht de top van volgende week donderdag af om te zien hoe de zaak verder verloopt. "Voor de rest lees, hoor, en zie ik wat over mezelf wordt geschreven. Ik herken er vaak mezelf niet in, noch in het goede, noch in het kwade dat over mij verteld wordt", wat door de Kamer op gelach werd onthaald.
"Ik denk er telkens het mijne over en werk in dit land met volle overtuiging verder."
Anderzijds wordt het land B door Europa weer eens op de vingers getikt voor zijn begrotingsbeleid. De Europese Commissie eist uitdrukkelijk om het begrotingstekort tegen 2012 terug te dringen tot minder dan 3%. Volgens het huidige plan zal er in 2012 nog steeds een tekort van 4,4% zijn.
In september moest de regering al een aangepaste begroting indienen omdat de eerste versie uitging van onrealistische verwachtingen. Voor haar herexamen is de federale regering echter evenmin geslaagd. Volgens Europa is een bijkomende inspanning van vijf miljard euro nodig, maar Didier Reynders en co zien geen probleem. Zij stellen dat ook andere landen een waarschuwing kregen. Dat klopt, maar men vergeet natuurlijk dat het land B – in tegenstelling tot die meeste andere landen – naast het monstertekort op de begroting ook nog eens een torenhoge staatsschuld torst.
Gelukkig hebben we in de Vlaamse regering de NV-A die er zal over waken dat er méér belastingen geheven worden in Vlaanderen, langs diverse kanalen, zodat wij de idioten van dienst blijven om belgië uit het slop te halen.
De begrotingstekorten van het vorige jaar, van het lopende jaar 2009 (waarover een discreet stilzwijgen bestaat), de catastrofale tekorten voor 2010 en 2011 worden opgevuld met leningen. Over de periode van 2012 af, is het gissen. We zijn vandaag 13 november en het laatst bekende cijfer van de staatsschuld is nog steeds dat van 30 september, namelijk 325 miljard euri.
Over budgetcontroles is al lang geen sprake meer. Van de behoorlijke financieminister die Van Rompuy ooit geweest is in de regering Dehaene, blijft niets over : de toestand is dermate deplorabel dat de eerste-minister zich lusteloos en zonder enige ambitie neerlegt bij de onoverzichtelijke ramp die dit land naar de financiële afgrond leidt. Wij hebben het bewust niet over de structurele impasse waarin belgië al jaren vertoeft.
Het zullen de komende generaties zijn, die belast worden met de afbetalingen van de putten gedolven door de huidige politici die niet opgewassen blijken tegen hun taak en zich enkel weten te profileren als maarktkramers van een door weinigen gewenste multiculturele maatschappij. De voorstanders van deze levensvorm bevinden zich onveranderlijk in de omgeving van de profiteurs van het regime. De gewone burgers huiveren, buigen hoofd en rug en ondergaan gelaten de onkunde van het beleid.
Het is zuivere tjevenhypocrisie dat de premier verklaart dat hij met volle overtuiging verder zal werken. Waaraan ?
Ons nageslacht zal niet alleen dankbaar zijn voor de zware rente- en kapitaalaflossingen die wij hen nalaten maar tevens voor de lamentabele migratiepolitiek, die onze beschaving ondermijnt.
Hartelijk welkom in Europa, Herman : u deed het schitterend in uw land van pralines en bier.
Ray
Houthalen-Helchteren : VB hekelt Regenboogbeleid van de meerderheid
In haar recente publicatie hekelt Vlaams Belang Houthalen-Helchteren de Regenboogcoalitie van onze gemeente. Het Vlaams Belang haalt in een terugblik op drie jaar beleid een aantal markante feiten naar voren, die volgens hen aantonen dat deze meerderheid niet goed werkt. Zo stelt het Vlaams Belang dat de Regenboogcoalitie duidelijk voorstander is van een nieuwe verbrandingsoven op het REMO-stort. Deze oven zou toelaten het in de bodem opgeslagen vuilnis te verbranden. Maar Vlaams Belang heeft grote vragen bij dit concept, in de eerste plaats bij de gezondheidsvoorwaarden ten aanzien van de bevolking, maar in de tweede plaats ook bij de toekomst van deze oven. Wat als het opgeslagen afval verwerkt is? Moet de oven dan dicht en wordt ze afgebroken? Of werd de keuze voor de omleidingsweg hierin bepaald. Het zou immers een ideale weg zijn om afval vanuit Nederland en de rest van Vlaanderen aan te voeren tot bij REMO...
Kelchterhoef Ook het gebeuren rond het domein Kelchterhoef hekelt het Vlaams Belang en is voor hen een schoolvoorbeeld van wanbeleid. Volgens de partij werd meer dan 100.000 euro uitgetrokken voor het idee om de vakantieparken in onze gemeente om te dopen tot Oasyo. De facturen van de studiebureau's die dit doldwaze idee in opdracht van het gemeentebestuur ontwikkelden, waren nog maar net allemaal betaald, toen dat idee alweer met de staart tussen de benen werd ingetrokken door het gemeentebestuur. Een schande volgens het Vlaams Belang. Ook de verkoop van de camping, waarbij Toerisme Vlaanderen met de hele opbrengst ging lopen en de schuldenberg van 1.400.000 euro die door de vzw Kelchterhoef werd achtergelaten, is volgens het Vlaams Belang een voorbeeld van onbehoorlijk omspringen met het belastinggeld van de inwoners.
Nieuw gemeentehuis De partij hekelt ook het hele verhaal rond het nieuw te bouwen gemeentehuis. Dit komt er enkel maar om het trieste imago van de meerderheid op te krikken, vlak voor de verkiezingen van 2012. De oppositiepartij haalt in haar betoog aan dat de grote kosten die opnieuw rond dit project gespendeerd worden aan dure studiebureau's door de burger niet gevraagd zijn. Volgens het Vlaams Belang wordt maar liefst 800.000 euro uitgetrokken voor alle studies rond dit nieuw gebouwencomplex...
Als het ondemocratische cordon omheen VB zal doorbroken worden, zal dit gebeuren op plaatselijk vlak. Het is onze vaste overtuiging dat in vele gemeentes heel wat bekwame mandatarissen aanwezig zijn, die dicht bij de bevolking staan en met hun inzet en kennis van de plaatselijke problematieken, kunnen uitgroeien tot gewaardeerde bestuurders in een meerderheidsformule.
Illegalen hier en in Australië
We vernemen vandaag via verschillende kranten dat de toestand met de asielaanvragen in het land B nog meer uit de hand loopt, dan velen tot hiertoe dachten. De OCMW's van de grote steden zijn de melkkoeien en worden verplicht om financieel bij te springen. In feite zijn we bezig met de toestanden van een aantal jaren geleden over te doen : wie in dit land van pralines en bier toekomt, krijgt van dag één af geld toegestopt. Laat ze maar komen !
Van Rompuy en zijn tricolore ruziemakers mogen trots zijn over hun aanpak van het migrantenprobleem. Met zulk een palmares maakt hij gewis indruk in Europa bij de andere uitverkopers van hun landen en volkeren.
In het door de premier aanbeden Australië gaat men helemaal anders om met illegalen en asielvragers. Onze tegenvoeters beschikken over heel wat ervaring met nieuwkomers. In principe is migratie, onder welke vorm dan ook een soort arbeidsovereenkomst. Het land (de werkgever) biedt een nieuw en beter leven aan de migrant (werknemer) die het arbeidsreglement (de gewoontes, tradities, levensstijl, taal, enz) moet naleven. Beide partijen worden beter van deze samenwerking, in zover de werkgever vrij mag zijn in de keuze van zijn nieuwe werknemers.
Canberra de bescheiden Australische hoofdstad met 350.000 inwoners
In de werkelijkheid wordt ook Australië geconfronteerd met heel wat onwillige migranten uit Indonesië, Pakistan, Afghanistan, India, Sri-Lanka en uit Oost-Afrika. Mensen die op zoek zijn naar een gulle werkgever maar totaal niet geïntresseerd zijn in de verantwoordelijkheden die ZIJ op zich moeten nemen en bij voorbaat de termen van het arbeidsreglement verwerpen.
In Australië was de liberaal John Howard van 1996 tot 2007 een gewaardeerd minister-president met vier opeenvolgende verkiezingsoverwinningen op zijn actief. De standpunten van Howard inzake migratie zijn genoegzaam bekend : "Wij bepalen wie er in het land komt en op welke manier. Wie hier komt wonen en leven, moet zich schikken naar onze regels". De speech van Howard doet nog regelmatig de ronde op internet. Wat er niet bij verteld wordt, is de pijnlijke nederlaag die de Liberale Partij leed in 2007 waarbij Howard in zijn eigen district zelfs niet herverkozen werd.
De grote overwinnaar was de Australian Labour Party van Kevin Rudd. Een Obama-achtige figuur die vloeiend Mandarijn spreekt en vooral uit is op het spelen van een belangrijke rol in Azië. Hij is linksig, lunatiek en rad ter tale. Een kenmerk van deze onzekere tijden : het kiespubliek laat zijn oren hangen naar sprekerds die het goed kunnen uitleggen, wellicht een gevolg van de televisiecultuur die ons kritische beoordelingsvermogen aangetast heeft.
Het vluchtelingenopvangcentrum op Christmas Island
Ten tijde van Howard werd besloten op een verafgelegen eiland dat onder Australisch bewind valt, Christmas Island(135 km2, 1500 inwoners, 1600 kilometer verwijderd van de Australische Noordkust en 350 km van Java) een vluchtelingenkamp in te richten. Goed voor de opvang van 1200 mensen, kostprijs 370 miljoen Amerikaanse dollar. Uiteraard zijn de linkse huiladvocaten ook hier actief en klagen zij de levensomstandigheden aan van de dompelaars die hier terecht komen. "Dit is een tweede Guantanamo-gevangenis, een 19de eeuwe Duivelseiland" roepen de mensenrechtenactivisten uit. Wat de bootvluchtelingen zelf denken, is niet geweten : hen hoor je nooit, wél hun door de Australische regering betaalde sociale werkers en linkse pleitbezorgers. Over de ganse planeet weerklinkt hetzelfde liedje.
Momenteel is het centrum vol en onlangs heeft de regering Indonesië verzocht een boot met 260 Maleisische en Sri Lankaanse vluchtelingen tegen te houden en tijdelijk op te vangen, anders was Christmas Island in de problemen gekomen. Uiteraard zijn er op het Australische vasteland ook nog andere opvangcentra actief.
Minister president Rudd wordt langs twee kanten onder druk gezet : enerzijds door zijn eigen linkse aanhang en anderzijds door een steeds groeiend aantal burgers die de nieuwsoortige vluchtelingen ervaren als tafelschuimers die op geen enkele manier een bijdrage zullen leveren tot de groei en bloei van het welvarende land.
De Australiërs bezitten een grote traditie in gastvrijheid, staan traditioneel open voor vele rassen, kleuren en godsdiensten maar zien in de huidige toevloed een bedreiging voor het eigen land.
In de "multiculturele maatschappij", waar wij tegen heug en meug deel van uitmaken, wordt de toon gezet door allerlei figuren die in een "normale maatschappij" nuttige taken zouden verrichten als schoenpoetser, pakjesdrager of enveloppensluiter. Helaas, wij leven in een multicriminele gemeenschap en deze overbodigen bewijzen hun nut in allerlei welzijnscircuits met vage sociale en soi-disant humanitaire doelstellingen.
Wij hadden nog nooit van het CAW gehoord. Dat staat voor Centrum Algemeen Welzijnswerk en het wordt bemenst door diversiteitsmedewerkers. Bemand mag je niet zeggen, want dat is een discriminerende uitdrukking in die middens.
Het CAW heeft vastgesteld dat zich in de gevangenissen van het land B communicatieproblemen kunnen voordoen tussen "gevangenisgasten" enerzijds en bewakend personeel anderzijds. Ons verwondert het, dat het politiek-correcte CAW spreekt over bewakers ; waarom niet "bedienend personeel", de cipiers staan tenslotte ten dienste van de tijdelijke gasten ?
Om het de gasten, die geen Nederlands kennen, naar de zin te maken hebben de slimme menschen van het CAW een systeem uitgedokterd waarvan u hierboven een afbeelding ziet.
Een Nederlandsonkundige gevangenisgast uit, laten we zeggen Zweden, wil gaan wandelen. Hij wenkt een bediener en zegt in het Zweeds : أريد أن المشي
De domme cipier begrijpt dit natuurlijk niet en haalt alsdan het handige CAP-kaartje boven, waarop de gast met de vinger op het eerste beeldje priemt, dat een ijsberend personage vertoont. De dommige cipier begrijpt nu wat van hem verwacht wordt. Het kaartje is multifunctioneel en kan door beide partijen gebezigd worden. Het is als het ware, een wonderdocumentje.
En zo heeft het CAP maanden, zoniet jaren, gestudeerd om 15 verschillende begrippen tot uitdrukking te brengen via een simpele tekening. Met nummer 13 kan de gast zelfs duidelijk maken dat hij het zat is en de gevangenis wil verlaten.
Menig penitentiair beambte heeft in de loop der jaren voldoende kennis opgedaan van diverse talen en velen trekken zelfs hun plan met enkele woorden Russisch of Bulgaars. De linksige diversiteitsmedewerkers, veelal net afgestudeerd, zonder één cent ervaring maar gewapend met de arrogantie van de muis die zich een olifant waant, dringen nu ook door met hun waanzinnige opvattingen tot achter de gevangenismuren om de delicate samenlevingsproblemen aldaar overhoop te halen.
Het is zoals onze vriend Jean het gisteren verwoordde in een van zijn tussenkomsten : het wordt tijd dat er wat meer respect ontstaat voor de misdaad en de crimineel. Behandel het slachtoffer van de crimineel als een potentiële schuldige en nu komt er nog bij : de cipier is een onmondige idioot die niets kent en die als een analfabeet gebruik maakt van leeskaartjes aap, mies, noot, banaan.
Savat
Manten weet van wanten : belgië boven volgens Van Rompuy
als herman vertrekt laat hij een mesthoop achter waar wij op zitten
(haiku door jos)
Dubbele haiku
"In Chinese tuinen wandelen erg gele meisjes die oranje theeliedjes zingen"
(dubbele haiku uit 1955 - Ray)
Een jongedame met lef
Deze foto toont aan dat in Iran de oppositiegeest diep verankerd zit bij menigeen.
Le premier ministre belge Van Rompuy en Australie et en français ...
Tijdens de maand augustus verbleef ik met mijn vrouw in Australië. Op zaterdag 29 augustus logeerden we in Kings Canyon Wilderness Lodge, in Kings Canyon. Onze gastheer was aangenaam verrast om Belgen te ontmoeten want hij had onlangs bezoek gehad van niemand minder dan onze Eerste Minister !
“Zouden we even kunnen vertalen wat die man in zijn gastenboek had geschreven?” vroeg de uitbater van de Lodge.
Groot was onze verbazing dat onze Premier niet schreef in de taal van de gastheer, maar nog groter was onze verbazing wanneer we Van Rompuy’s boodschap konden lezen in het Frans !!! Begrijpen wie kan? Is dat de manier om ons land in het buitenland te vertegenwoordigen?
Dit moest ik toch absoluut even melden.
H.v.d. Poel - Wommelgem
De Europese President : een kleurloze vent
Het profiel van de president
In het Europees Parlement was er een debat over de voorbije Europese top, zeg maar over het profiel van de toekomstige ’Europese president’. Uw dienaar kreeg een minuut spreektijd:
Het gemarchandeer over de aanstelling van de president van de Raad is bepaald niet verheffend. We maken het nu bijvoorbeeld mee dat in België de kandidatuur van premier Herman Van Rompuy verdedigd wordt met als argument dat hij onopvallend is, dat hij weinig vijanden heeft en dat hij goed is in het vinden van compromissen. Wie een kunstmatig land als België kan regeren, kan dat ook in Europa, zo luidt de achterliggende redenering.
Welnu, niemand in Europa heeft er belang bij dat de Europese Unie evolueert tot een soort België in het groot. Herman Van Rompuy is trouwens geen eerste minister die echt regeert. De Belgische constructie valt niet meer te regeren, en zo komt het dat Van Rompuy eerder een soort conciërge van het status-quo is, een behartiger van lopende zaken.
We hebben geen kleurloze, smaakloze en geurloze figuur nodig die naar de pijpen van de Commissie danst, maar een krachtige spreekbuis voor de lidstaten en de burgers, die in het hele verhaal nergens voorkomen.
.
Philip Claeys - Euro-parlementair
Vrouwen in het leven van Willem Elsschot (aflevering 24)
‘A moi les désirs. A moi les maîtresses.’ Aldus Laarmans vol goede moed in Kaas. Hieronder enkele namen van vrouwen die een rol hebben gespeeld in het leven van Alfons De Ridder. Als vriendinnen of eventueel als geliefden. Over zijn minnares Liane volgt een aparte bijdrage.
Willem Elsschot had een grote bewondering voor Georgette Hagedoorn, die sinds de jaren dertig een diva was van het Vlaamse en Nederlandse toneel. Samen met haar toenmalige man, acteur en regisseur Ben Royaards, woonde ze lang in Antwerpen. Alfons De Ridder stuurde haar zijn boeken.
Op 16 augustus 1943 bedankt ze laat, maar daarom niet minder goed gemeend:
"U hebt me een reuze plezier gedaan, met Uw boek, en ik hoop van ganser harte dat mijn plannen om er eens gedeelten uit voor te dragen, nog eens waarheid zullen worden. Ik hoop dat U uit mijn stilzwijgendheid niet hebt geconcludeerd dat ik een ondankbaar schepsel ben. Mijn verhuizing naar Nederland is schuld van alles. Voor mijn vertrek dank ik U dus nog echt hartelijk. In de hoop U nog eens te ontmoeten zend ik U mijn hartelijke groeten."
Vanuit New York laat ze haar ‘Mon cher public adoré’, waaronder De Ridder, weten het hele seizoen op reis te zijn, ‘ver van u’. Op Boormaniaanse wijze maakt ze van de gelegenheid gebruik om haar Philips langspeelplaat ‘No P 10906 R – 33 – à f 12,50’ aan te bevelen. ‘Want al kunnen wij elkaar dan voorlopig niet zien... U kunt mij in ieder geval horen!.’
‘Georgette Hagedoorn was zijn idool’, zegt Paul Claessens, die met Elsschot naar een optreden van haar ging. ‘Hij bewonderde haar uitstraling. Zij was de grote dame van de kleinkunst. Ze stond toen een hele avond alleen op de planken. Hij vroeg me achteraf of hij niet even naar haar toe kon, om haar uit te nodigen voor een drankje. Zo gezegd, zo gedaan, maar we hebben die avond zonder Georgette Hagedoorn wat gedronken op de Graanmarkt. Volgens mij was ze doodop.’
Acteur Jules Royaards, zoon van Georgette: ‘Ik ben ervan overtuigd dat mijn moeder na voorstellingen met Fons of de familie De Ridder op stap is gegaan. Mama was heel erg gesteld op Willem Elsschot. Als ze in Antwerpen kwam, probeerde ze altijd naar hem toe te gaan. Met of zonder oom Pom – Marinus Nijhoff.’
In tegenspraak met haar brief met getekende tranen, ‘omdat ze niet aanwezig kon zijn op De Ridders verjaardagsfeestje’, komt ze toch. Haar naam is terug te vinden op diverse exemplaren van de menukaart. Wanneer Nijhoff een jaar later sterft, krijgt Hagedoorn morele steun uit Antwerpen.
Minder dan twee jaar voor Elsschots dood ‘verzoekt’ ze haar lieve vriend om een citaat voor op haar nieuwe programmaboekjes. ‘Allé mijn dierbare Fons, doe dit nog even voor Uwe teder beminnende en naar U verlangende Georgette.’ De brief wordt afgesloten met een getekend hartje waardoor een pijl en daaronder iets wat op een druppel lijkt.
In de jaren zeventig speelt Hagedoorn in De verlossing van Elsschot. Bij veilingen een paar decennia later, worden brieven van Elsschot aan Hagedoorn voor erg hoge bedragen verkocht. De koper blijft anoniem, maar de brieven zouden ‘behoorlijk ver’ gaan. Vermoed wordt dat de geveilde, met ‘Voor Haar’ gesigneerde boeken voor Georgette Hagedoorn waren bestemd.
Louise in de film Villa des Roses
Het dienstmeisje Louise Créteur uit Villa des Roses heeft echt bestaan. De Ridder is tijdens zijn tweejarig verblijf in Parijs verliefd op haar geworden en heeft haar vervolgens achtergelaten. Later gaat hij weer op zoek naar haar. Zoon Jan De Ridder heeft op verzoek van zijn vader op een gegeven moment zelf een privé-detective ingezet. Zonder resultaat, zegt Jan. Volgens de dochter van De Ridder oudste vriend Ary Delen is Louise ooit in Antwerpen geweest, toen Alfons al enkele kinderen had, maar weer afgedropen. Jan heeft zijn vader één keer horen praten over Louise met mensen die haar kenden. Toen zei De Ridder in het Frans dat hij werkelijk van haar had gehouden.
Anna Christina van der Tak was een collega van Alfons De Ridder bij de Werf Gusto in Schiedam. Zij zou hem hebben aangespoord om zijn memoires over het Parijse familiepension op papier te zetten en het zou ook zij zijn die het boek op goed Nederlands zou hebben gecontroleerd en gecorrigeerd.
Volgens dochter Anna De Ridder zou er wel degelijk een romance zijn geweest tussen Christina en Alfons. Maar dat wordt dan weer nadrukkelijk ontkend door Ida: ‘Zij was bejaard, een juffrouw en preuts’.
Toch zou ze volgens Anna wel degelijk een man hebben gehad, ‘maar die pleegde zelfmoord’.
Haar familie was aanvankelijk welgesteld, maar kreeg in de loop der tijden te kampen met financiële moeilijkheden. Het bedrijf van Anna’s vader ging uiteindelijk failliet en een tante nam de zorg voor het meisje op zich. Zelfs na het vertrek van Willem Elsschot is Anna nog enige tijd bij de Werf Gusto gebleven, om haar carrière af te ronden als privé-secretaresse bij de scheepswerf van Piet Smit in Rotterdam. Zij is nog lang contact blijven houden met Alfons tot die haar met naam en toenaam als personage neerzet in Kaas. Naar verluidt zou dit de reden geweest zijn dat de twee gebrouilleerd raakten. Waarna Alfons haar van een afstand bleef volgen.
Anna Van der Tak stierf op 22 juli 1939, twee dagen na haar vijfenzeventigste verjaardag.
Raymond
Vrij bewerkt naar "Een man van woorden" door Martine Cuyt
12-11-2009
Enkele treffende uitspraken van de dag door Jean
In de gerenoveerde gevangenis van Doornik waren het Klerkske en de Zonnekwiebus uitLluik aanwezig, ze kwamen 6.000.000 euro weggesmeten belastingsgeld aan uitschot verdedigen ! Op een bepaald moment stonden ze in een cel, zo stilaan een 3 sterren hotel, hopelijk komt er ook nog een flatscreen van minstens 102 cm diagonaal in te hangen en een PC om te kunnen communiceren met de buitenwereld want, ocharme, ze zouden zich wel eens kunnen vervelen. Mijn eerste gedachten waren : "Ze zijn op de plaats waar ze horen te zijn, SLUIT DE DEUR".
Jammer dat er zoveel reetlikkers bij liepen.
Wat een wansmakelijke vertoning : over de slachtoffers hoort men hier in dit apenland NIETS, die soppen het zich maar op, als het uitschot maar goed behandeld wordt en vooral niets tekort heeft, sport en spel, en op tijd wat sex, meer hebben ze niet nodig, o ja, en vooral respect voor hun misdaad.
12-11-2009, 14:28 geschreven door Jean
Laat ze kletsen of zwijgen, schrijf een boek ! (Willem Elsschot - Aflevering 23)
Jan Greshoff (1888 - 1971) hier rond 1935
Als er iemand is die de naambekendheid van Willem Elsschot een literaire boost heeft gegeven, dan is het ongetwijfeld zijn vriend Jan Greshoff. Zo deinsde hij er bijvoorbeeld niet voor terug Elsschot ‘De eerste cosmopoliet in de Vlaamse literatuur’ te noemen. Volgens hem waren bovendien Elsschot en Jan van Nijlen de enige Vlaamse schrijvers die niet overschat werden, maar eerder onderschat.
Bekend is ook hoe Greshoff Elsschot na tien jaar zwijgen (na Lijmen dat in 1923 verscheen)) weer aan het schrijven kreeg. Elsschot had zich aangesproken gevoeld toen Greshoff bladerend in Lijmen had opgekeken en gezegd: ‘1923’. Voor de schrijver van het boek had het als een verwijt geklonken en gewerkt als een zweepslag. In veertien dagen schreef Elsschot Kaas, als goot hij melk in de vorm.
Greshoff stuurt op 28 september 1923 Lijmen als drukwerknaar de uitgever Alexander Stols, maar uiteindelijk zal het werk verschijnen bij de Wereldbibliotheek, “monsterlijk” geïllustreerd door Henri van Straten, vindt Greshoff. Jan Greshoff wordt, op eigen verzoek de literaire agent van de Antwerpse schrijver en kwijt zich voortreffelijk van zijn taak.
Wanneer Van Kampen in 1934 de novelle Een ontgoocheling heruitgeeft, wordt die voorafgegaan door een studie van Greshoff, die een ware schokgolf teweeg brengt in de Vlaamse en Nederlandse gemoederen. Niet alle Vlamingen zijn Pallieters, laat hij weten. En de neiging om uit Vlaanderen alleen maar rustieke en opgewonden verhalen te aanvaarden, heeft volgens hem het Nederlands publiek ongunstig gezind gemaakt tegenover Willem Elsschot.
Vervolgens begint hij aan de rehabilitatie van de schrijver. Zeg maar de lancering in Nederland. Hij loopt zodanig hard van stapel dat zelfs De Ridder ongemakkelijk wordt bij zoveel lof.
In 1933 verdeelt Greshoff de hefboomfunctie, benevens zichzelf, over zijn vrienden Ary Delen en Jan van Nijlen. Op die manier slagen zij er in hem over deze waanvoorstelling heen te helpen.
Greshoff bestempelt precies de literair stille jaren tussen de publicatie van Lijmen en Kaas als de belangrijkste van De Ridders leven. ‘Omdat daarin, na een tijd van vertwijfeling, de innerlijke noodzaak van zijn schrijverschap zich onmiskenbaar openbaarde.’
Nadat Greshoff er in slaagt Lijmen van een kleine Belgische uitgever over te hevelen naar een belangrijkere, met name de Wereldbibliotheek, krijgt Elsschot een brede schare geestesverwanten rond zich heen geschaard.
In november 1937 maakt Greshoff een uiterst belangrijk statement in een brief aan Elsschot: ‘De Vlaamse collega’s zullen steeds met Elsschot in hun maag zitten, hetzij omdat Elsschot buiten den toon valt, of omdat hij niet Rooms Katholiek is of omdat hij weigert het gat der letterkundige machthebbers te lekken.’ En de zweep knalt weer wanneer hij in dezelfde brief schrijft: ‘Ik denk nog heel dikwijls aan het vervolg op Lijmen. Dat is een prachtig gegeven.Laat het door niets uit je hoofd halen.’
Op 20 februari 1939 krijgt ‘Beste Jan’ deze Elsschottiaanse brief:
Jan van Nijlen beweert dat ge over een paar maanden naar Z. Afrika trekt. Om daar eens rond te kijken, soit. Maar met de bedoeling daar te blijven? Dat moet ik je ernstig ontraden want ik geloof dat het een land is, zonder boomen en zonder negers. En dan de boeren zelf, dat is het ergste. In jou plaats zou ik hier blijf en nie gaan nie.
Maar niets weerhoudt Jan Greshoff ervan zijn plan uit te voeren. Hij vertrekt inderdaad richting Kaapstad in 1939 met zijn echtgenote en twee zonen, Jan en Kees. Deze laatste leeft met de gedachte zich vroeg of laat aan het schrijven te zetten en heeft overigens verschillende werken van Elsschot in zijn bibliotheek.
Via Angèle Manteau komt het Greshoff ter ore dat ze Elsschot (en anderen) heruitgeeft tijdens de oorlog.
‘Elsschot was niet landelijk, niet lyrisch, niet gemoedelijk, niet goedleefs. Hij was te nieuw. En al wat werkelijk nieuw is, wordt aanvankelijk en steevast verworpen door de spraak- en faammakende gemeente’, schrijft Greshoff jaren later vanuit Zuid Afrika.
Nadat Greshoff zich later vrij kritisch over Elsschot heeft uitgelaten (onder meer over Het dwaallicht en Het tankschip), voelt Elsschot zich diep gekrenkt. De verhouding tussen beiden verzuurt. De afstand is behalve letterlijk nu ook figuurlijk geworden.
Een nieuwgevonden brief van Greshoff, van 20 november 1952, is aandoenlijk. Hij wil opnieuw contact zoeken met zijn oude vriend, aanhaken bij een lang geleden verleden.
Beste Fons,
Ken je me nog? Weet je dat ik nog leef?
Hoe maak je het? Heb je de schrijver geheel en voor goed stop gezet? Ben je gezond, opgewekt, vol goeden moed?
Mag ik je, verwijzende naar onze oude vriendschap, een dienst verzoeken?
Er woont in dit verre land een stille bewonderaar van je, een voortreffelijke kerel, waar je het zeker goed mee zoudt kunnen vinden. Die man zou je (en mij ook) zielsgelukkig maken als je hem een boek van je wilde opsturen met een eigenhandige opdracht erin geschreven. Ziehier zijn naam en adres:
Wim Hardonk
Postbus 437
Germiston (Transvaal)
Zuid Afrika
Ik denk dikwijls aan de heerlijke tijd dat (je) mij en ons beider vrienden je nieuwe werk voorlas.
Het gaat alles goed. Ik ben als een kluizenaar en teer op mijn oude herinneringen. Een tijd zoo heerlijk als die in België heb ik sindsdien niet meer gekend.
Bij voorbaat hartelijk dank, met niets dan goeds en hartelijks voor jou en de jouwen,
Steeds je oude
Jan
Willem Elsschot voldoet aan de bede, maar houdt er blijkbaar het zwijgen toe, waarop Greshoff hem op 1 december 1952 een herinneringsbrief stuurt, ook deze keer zonder succes.
Een paar jaar voor Elsschots dood zoekt Greshoff hem in Antwerpen op, samen met Marnix Gijsen. Over het verloop hiervan bestaan er helaas geen gegevens.
De allerlaatste brief schrijft Greshoff op 31 oktober 1955 vanuit New York. Elsschot heeft hem dan al ondubbelzinnig laten weten dat hij niet meer schrijft, dat het hem niet goed gaat. Greshoff is ontmoedigd omdat Elsschot hem niet op de hoogte heeft gebracht van een Amerikaanse vertaling die hij toevallig heeft ontdekt in een boekenhandel.
Niets zou me liever zijn dan dat het je in elk opzicht wèl ging. De reden van deze brief schuilt in een bittere teleurstelling. Gisteren, bij Clark Stillmann, zag ik een exemplaar van je Verzamelde Gedichten, kloek en fraai in Moffrika gedrukt. Het bestaan hiervan was mij niet bekend. Ik behoef zoo iets kostbaars niet ten geschenke te ontvangen, doch men kan mij toch van het verschijnen ervan op de hoogte stellen.
Jij weet toch hoe oprecht en innig ik met je werk heb meegeleefd. De middagen dat je iets nieuws bij mij kwam voorlezen of dat wij daartoe bij jou kwamen, staan in mijn herinnering gegrift. Mijn genegenheid voor Fons De Ridder evenaarde mijn bewondering voor Willem Elsschot. Ik vergeet mijn vrienden niet en blijf mij steeds aan hen gebonden voelen.
Jan Greshoff junior: ‘Ik kan je alleen vertellen dat mijn vader een ongelofelijk enthousiasmerend iemand was. Als hij mensen aan het schrijven wilde krijgen, deed hij daar alles voor. Sprak en schreef hij daar met ophef over. Altijd had hij voorstellen, advies en aanraders klaar. En hij kreeg ze ook aan het schrijven. Elsschot niet in het minst.’
‘Hij was overtuigd van de kwaliteit van het werk van Elsschot. Tot op het laatst. Hij schreef eerlijk zijn mening. En bij Het tankschip en Het dwaallicht had hij meer kritiek, dat klopt.’
‘Recensies hadden niets te maken met vriendschap. Ik kan me niet voorstellen dat Elsschot daarover is gestruikeld. Mijn vader heeft altijd op een eerlijke wijze kritiek geschreven. Of dat nou om Ter Braak ging of om Elsschot.’
Greshoff junior heeft één herinnering aan de Lemméstraat, waar hij Elsschot met zijn broer Kees en vader en moeder ooit bezocht. Haarscherp ziet hij voor zich hoe de vrouw en een dochter van de schrijver het eten op tafel brachten, maar zelf niet aan de maaltijd deelnamen. ‘Dat vonden wij hoogst opmerkelijk’, zegt Jan. ‘Dat zijn Kees en ik nooit vergeten. Wij waren gewend dat moeder overal bij was.’
Raymond
(Vrij bewerkt naar “Een Man van Woorden” door Martine Cuyt)
Rappende doodsbedreigers FDW voor de rechter
In november 2008 ontdekte Filip Dewinter dat er op de bekende mediawebsite Youtube een videoclip verspreid werd waarin Dewinter met de dood bedreigd werd. In het raplied van de groep “The Cicatris” werd regelrecht opgeroepen tot moord.
De tekst van het nummer was dan ook bijzonder duidelijk : “'Kanker-racist met een grote mond, je zal sterven door middel van een dodelijke schotwond', 'De uitspraken die je maakt zal je betalen met je leven, op een dag of nacht zullen ze je het afnemen', 'Bekend raken zal je zeker doen, met een kogel in je kop en je kan er niets aan doen', 'Het is tijd voor rellen, tijd voor revolutie, dood aan Filp Dewinter zijn de woorden van Cicatris', 'Ik heb me klaar gemaakt en ik zal niet wachten. Het duurt niet lang voordat we jou gaan pakken', 'Schoten in het donker, een mes in je rug (...) Heb je niks geleerd van Theo Van Gogh en Pim Fortuyn ?'”.
Filip Dewinter nam deze bedreigingen ernstig en diende vorig jaar onmiddellijk een klacht in bij de Procureur des Konings in Antwerpen. De federale gerechtelijke politie onderzocht de zaak en kon de beide “rappers” uit West Vlaanderen identificeren en verhoren. Het Antwerpse parket vond voldoende bewijzen voor deze strafbare feiten en verwees beide daders door naar de correctionele rechtbank.
De beide verdachten moeten zich morgen 13 november verantwoorden voor de rechters in kamer 5c van het Antwerpse justitiepaleis.
De heren zullen zich vermoedelijk verschuilen achter de vrije artistieke expressie en de vrijheid van meningsuiting.
Ray
USA
(met dank aan Stradi)
Poll ... poll ... poll ...
Wie wordt volgens u de door niemand verkozen Euro-President ?
Herman van Rompuy - Belgie Tony Blair - Engeland Jean Claude Juncker - Luxemburg
Wolfgang Schüssel - Oostenrijk Vaira Vike Freiberga - Letland Jan Peter Balkenende
of een andere zwanslap ?
De poll bevindt zich bovenaan de linkerkolom van deze pagina
(zeer warm aanbevolen : klik op de gekleurde tekst)
Hugo Coveliers schrijft aan Bart Somers en wij lezen mee
Geachte Heer Burgemeester, Beste Bart,
Via de media vernam ik dat uw bevoegdheid, toegewezen aan de Burgemeester, om een advies te geven bij de regularisatie van een illegale vreemdeling, ter harte wenst te nemen.
U kondigde aan dat U in een persoonlijk gesprek met de kandidaten de kennis van het Nederlands van deze illegale vreemdelingen wenst te toetsen.
Ik kan U voor dit initiatief alleen maar feliciteren. In uw advies zult U ongetwijfeld met kennis van zaken de mondigheid van de kandidaat-geregulariseerde, of het gebrek eraan, meedelen.
Sta mij toe U toch te waarschuwen voor het dreigende gevaar waardoor uw prachtig initiatief zou kunnen gecorrumpeerd worden.
U zal zich herinneren uit uw VLD voorzitterschap dat er in Brussel, niet ver van de Melsenstraat, in de Zwarte Onze Lieve Vrouwenstraat, een of andere dienst gevestigd is van de Belgische ziekteverzekering. In deze dienst worden personen die beweren invalide te zijn medisch onderzocht, zij krijgen al dan niet een vergoeding uit de door de belastingbetaler gespijsde kas van de ziekteverzekering.
Enkele van de geneesheren die deze onderzoeken verrichtten stelden vast dat hun te onderzoeken groep van personen een relatief groot aantal “nieuwe Belgen” bevatte, bovendien leden die allemaal aan dezelfde kwaal. Na onderzoek bleek dat één en dezelfde persoon, overigens wel degelijk een invalide, zich herhaaldelijk aanbood maar dan wel telkens met een andere identiteit.
Hij had de identiteitspapieren van één of andere geloofsgenoot bij zich. Deze invalide had hieraan bijna een voltijdse bezigheid, de ziekteverzekering betaalde een groot gedeelte van haar budget hierdoor uit.
Wees dus voorzichtig en identificeer uw gesprekspartner zeer grondig, als het er toch maar 14 zouden zijn zoals U veronderstelde dan kan U ze misschien allemaal tezamen laten komen, je weet maar nooit. In ieder geval veel succes met uw onderonsjes in het Nederlands.
.jpg)
