Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds. Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984. Jet Jorssen verdient zeker een plaats onder de betere Vlaamse auteurs. In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990. Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.
Jet Jorssen tijdens de Boekenbeurs 1979 in gesprek met Armand Boni
Bibliografie :
* Vermist (roman, 1951) * Hellenberg (novelle, 1957) * Wat baat het, Agnes ? (roman, 1960) * Schrijven, een boeiend avontuur (essay, 1960) * Hotel voor vrouwen (roman, 1961) * Figuranten gevraagd (jeugdroman, 1962) * Figuranten in het zadel (jeugdroman, 1963) * De smalle weg (roman, 1967) * Gevecht om een dode vrouw (roman, 1968) * Speel niet met geluk (bloemlezing tijdschriftartikelen, 1968) * Een tijd voor wolven (roman, 1969) * Kot voor vrouwen (1971) * Och, Siemeniskinderen ! (roman, 1e deel van trilogie, 1974) * De vrouw in de literatuur (essay, 1975) * Wat nu, Sinjoor ? (roman, 2e deel van trilogie, 1975) * Op bezoek bij Jo Haazen, beiaardier (tijdschriftartikel, 1975) * En toch, Brabo ! (roman, 3e deel van trilogie, 1976) * De tuin van de familie Pimpelmans (kinderverhaal, 1976) * De vluchtheuvel (kortverhaal, 1976) * Wachten op de telefoon (novelle, in "Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu", 1977) * Och, Siemeniskinderen (volledige trilogie, 1978) * Abortus of leven (essay, 1978) * Vrouwen aan het front (roman, 1981) * De laatste dagen (novelle, 1981) * Trefpunt München (roman, samen met echtgenoot Karel de Cat, 1983) * Ze hebben vanmorgen Dr. Borms gefusilleerd(essay, 1983) * Vrouwen aan het front (essay, 1983) * Geboorte (essay, 1983) * Richard Wagner, marxist ? (essay, 1983) * In memoriam Andries Bogaert (essay, 1983) * In memoriam Juliaan Haest (essay, 1985) * Ballingschap (roman, 1986) * Schrijven en feminisme (essay, 1986) * De machtelozen (roman, 1987) * Vlucht en repressie (autobiografische kroniek, 1987) * Kerstmis (essay, 1987) * Het verloren paradijs (autobiografisch kortverhaal, 1987) * In memoriam Gaston Claes (essay, 1988) * Vechten om een leven (greromanceerde biografie van Lieve Moenssens, 1988) * Omnibus (omvattend : Vermist, Een tijd voor wolven, Gevecht om een dode vrouw) (1989) * Het glazen dak (1989) * Eva, adieu... (verhalen, 1990) * Heksenketel (novelle, ?) * Pelgrimstocht naar God (autobiografie, 1991)
De Trilogie Och Siemeniskinderen door Jet Jorssen, haar magnum opus
Ik betreur heel erg dat ik van een aantal gebeurtenissen geen nota's heb genomen ; zoals van mijn ontmoeting met Jet Jorssen eind jaren '70 , begin jaren '80 tijdens een alternatieve boekenbeurs in de Antwerpse Handelsbeurs. Domme, domme man, die ik ben. Zij was in gezelschap van een vriendin en wij hebben lang gesproken over de verdeeldheid in de Vlaamse Beweging.
Opnieuw zie ik haar voor me als een elegante, goed verzorgde burgerlijke mevrouw, die ontwapenend oprecht en beschaafd klonk. Ik heb haar gecomplimenteerd over haar trilogie die een diepe indruk op mij had gemaakt (en nog steeds) en daar reageerde zij natuurlijk gevleid op. En voor de rest herinner ik me weinig over dit gesprek en dat stoort me buitenmatig. Daarom schrijf ik ditmaal alles op wat ik weet en vind over deze grote dame. Zij heeft daar recht op. Ook omdat deze tekst onder ogen komt van velen die met hun hart en ziel meeleven en begrijpen waar dit allemaal over gaat. Aan de anderen vraag ik om enig begrip te vertonen : wij, radicale Vlamingen zullen het land B nooit als ons vaderland beschouwen en hoe meer er gestreefd wordt naar het weggommen van de identiteit van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden, hoe nadrukkelijker het Vlaams-nationalisme van generatie tot generatie zal doorgegeven worden. Volkeren zijn genetisch onuitwisbaar. Je mag nooit spreken uit naam van diegenen die er niet meer zijn, maar ik hoop dat mevrouw Jorssen het eens zou zijn met deze definitie van het onuitroeibare Vlaams bewustzijn. Vervelend voor de niet-identitairen, een geruststelling voor ons.
Onze grote verhalenvertelster moet lange voorbereidingen en opzoekingen verricht hebben om de omvangrijk familie-saga "Och, Siemeniskinderen" op papier te zetten. In 1974 verschijnt het eerste deel (de periode 1870 - 1914), in 1975 volgt "Wat nu, Sinjoor ?" (1914 tot 1940) en het slot "En toch, Brabo" behandelt de jaren 1940 - 1973. Voor het derde deel weigert de uitgever, Reinaert, het manuscript omdat het te eenzijdig het gelijk beschrijft van de verliezende partij van de wereldoorlog . Gelukkig springt Uitgeverij de Roerdomp uit Brecht/Antwerpen bij en geeft probleemloos dit derde en boeiende deel uit.
In dit derde deel heeft de auteur véél van zichzelf gestoken : zij is niet één personage, maar zij zit verscholen in meerderen. De jonge intelligente vrouw, die geschokt is in haar rechtvaardigheidsgevoel door het onrecht de Vlamingen aangedaan, de passionele minnares die de verrukkingen van de liefde ontdekt, het muurbloempje dat kennis maakt met de wereld van het mannelijk egoïsme, maar ook de trouwe idealiste. En steeds op de achtergrond de stille maar intense aanwezigheid van een stad die vaak verminkt wordt maar stoer overeind blijft, met mededogen neerblikkend op de extreme levens van velen van haar inwoners.
De auteur beschrijft meesterlijk de gedachtes en gewaarwordingen van de voortdurend gemanipuleerde kleine man en vrouw. De koude, de honger, het gore plezier, de verdeeldheid, de samenhorigheid en het miserabilisme voor de Grote Oorlog. Jorssen is een meester in het aanreiken van kleine details die veel duidelijker de mens schetsen dan lange psychologische omschrijvingen. Neen, zij is géén Willem Elsschot, haar betrokkenheid is passioneler, volkser en barokker. Als de zakkennaaisters van de dokken spreken, schuwt Jet Jorssen niet de rauwe en onvertogen taal weer te geven. Het leven toendertijd was geen sprookje maar een harde strijd om te overleven in vaak erbarmelijke omstandigheden. In die soms grofklinkende taal die men toen sprak, was het meemaken van grote gevoelens net hetzelfde als bij de welbespraakten uit de betere kringen. Dat is nu nog zo. De taal is het vervoermiddel van onze gedachtes en sentimenten en Jet Jorssen gebruikt de fiets, de auto, de tram en als het moet de kruiwagen om haar lezers mee te voeren.
Tijdens de Grote Oorlog maken we de opkomst vande Fronters mee in de loopgraven aan de IJzer. De grote mannen uit die tijd, Frans Daels, Cyriel Verschaeve, Adiel de Beuckelaere e.a. worden tot leven gebracht in samenhang met de fictieve romanfiguren. Ook wordt de nadruk gelegd op de verschillen met de Activisten die in het bezette land met hulp van de Duitsers een eigen Vlaamse staat uitroepen, waarbij het hen mangelt aan ervaring en steun. De overeenkomsten tussen socialisten en nationalisten en ook de grote verschillen tussen hen beiden, lopen doorheen het politieke leven in vele verscheurde families. Jet Jorssen, een heuse Vlaams-nationaliste, steekt haar sympathie voor de oude socialisten niet onder stoelen noch banken. Zowat alle strekkingen laat zij aan bod komen in haar saga middels haar personages, ook deze van het verzet. Ieder heeft zijn redenen en argumenten, om te handelen zoals hij of zij het doet.
Ik zie deze groothartigheid en tolerantie nergens bij hedendaagse auteurs ter linkerzijde.
In het laatste deel van het drieluik is Jet helemaal op dreef : zij schrijft vloeiend en ongeremd, soms is dit ten koste van de stijl maar tegelijk sleept ze de lezers mee doorheen de grote oorlogsverwikkelingen, de familiale conflicten en vreugdes, de passionele verhoudingen en de pijnlijke repressie. Beklemmend en realistisch. Sentimenteel is ze zelden, romantsich soms wel. Als de hartstocht van de vrouw hoog oplaait, blijft er echter steeds een scherp besef van de relatieve waarde van deze gevoelens. Vrouwen zijn altijd de sterke persoonlijkheden, ook in tijden als de heren der schepping het voor het zeggen hebben, ook als dit slechts gelal oplevert.
De generatie die als jonge mensen de eerste Wereldoorlog meemaakte, loopt tijdens de zogenaamde wederopbouw in de jaren '50 en '60 vervreemd en onwennig rond in de nieuwe wereld. Zij zijn de restanten van twee wereldbranden die wegvluchten in hun eigen tragiek. De Vlaamse Beweging is ondergedoken, de stad beleeft een kaalslag, jonge vrouwen willen baas zijn in eigen buik en de jeugd lacht om het ouderlijk gezag. Drugs doen hun intrede bij de jeugd en de familiale conflicten zijn legio. Een van de vrouwelijke hoofdpersonages verlaat Antwerpen en verhuist naar het rustige, groene Kalmthout, net zoals Jet Jorssen dit zelf deed.
Het slotfragment uit "En toch, Brabo" :
"Antwerpen, dacht Jan, ik kan je nooit vergeten. Ook al probeer ik in vreemde landen alle weemoedige gedachten aan je uit mijn hoofd te bannen uit angst voor heimwee. Je bent geen stad om liedjes over te maken zoals Parijs, Wenen, Rome of Berlijn. Je naam leent er zich niet toe. Je bent enkel een stad om ook zonder lofzangen van je te houden ondanks je grijze klimaat. Hij daalde de helling af van het Noorderterras, onder de poort met het verweerde Seminibeeldje, langs de moderne bronzen Lange Wapper. Het Steen, de helgrijze burcht, begon stom en roerloos aan een waaktijd van nieuwe eeuwen."
Moslims zijn de nieuwe Joden van Europa (Shahid Malik - Brits minister)
Voor het slapengaan nog een leuk verhaaltje om heerlijk weg te dromen over de fantasieën die politici uitvinden om ons gelukkig te maken :
'Moslims zijn de nieuwe joden'
Gepubliceerd op vrijdag 04 juli 2008
De eerste islamitische minister van Groot-Brittannië, Shahid Malik heeft hard uitgehaald naar de vijandigheid waarmee veel Britten moslims benaderen. Hij vergeleek de situatie van de Britse islamieten met die van de joden voor de Tweede Wereldoorlog.
Volgens hem is het steeds normaler en geaccepteerder dat moslims in de media en in de maatschappij worden aangevallen. En dat vooral op een manier die volgens Malik bij geen enkele andere minderheidsgroepering zou worden getolereerd.
Tankstation Hij tekende daarbij aan dat hij geen vergelijking wilde leggen met de holocaust, maar dat veel Britse moslims zich als 'aliens in hun eigen land' voelden. Hij verklaarde ook dat hij zelf het slachtoffer is geworden van diverse incidenten.
Hij kreeg een brandbom door de autoruit en iemand deed een poging hem omver te rijden bij een tankstation.
Afzeiken "Op de een of andere manier lijkt de gangbare mening te zijn dat het ok is op mensen af te zeiken, zo lang het moslims zijn." In het interview met Channel 4, dat maandag wordt uitgezonden, hekelt hij ook de onzorgvuldigheid van de media wanneer het op moslims aankomt.
Als voorbeeld noemt hij het verhaal dat de bedden van islamitische patiënten in Britse ziekenhuizen 5 keer per dag richting Mekka werden gedraaid. Dat was een broodje aap, maar werd wel door allerlei media verspreid.
"Het is alsof je geen feiten hoeft te checken als het om bepaalde mensen gaat en je zomaar met het verhaal aan de haal kunt gaan. Daardoor gaan moslims zich als vreemden in hun eigen land voelen."
Een aanrader, dus niet bij de VRT. Kanaal Z brengt in de rubriek "Opiniemakers" dit weekend een exclusief interview met de schrijfster Bat Ye'Or. Zij is een Egyptisch-Britse historica en een autoriteit op het gebied van de islam(invasie). Kijken dus.
.
Crapuul Sven Gatz
U zal ons niet vlug iemand horen verwijten dat hij crapuul is, behalve als hij tuig is en wij het chic willen houden. Een Brusselaar,lid van het Vlaams Parlement, noemen we dus graag Crapuul, want respect moet er zijn.
U heeft enkele stukjes hieronder kunnen lezen hoe Crapuul Sven Gatz met zijn internationale breeddenkendheid bereid is heel het land B weg te schenken aan de francofonie (Brussel, de Vlaamse kust en de steden). "De tijd van ons druk te maken om onze taal is voorbij" oreert de ex-Volksunieman die tot treurnis van Anciaux niet naar Spirit meetrok maar zijn politieke heil zocht bij de parvenus van de VLD. Chic Crapuul zoekt ander Chic.
Ieder zijn waarheid natuurlijk, zij het dat Crapuul Sven Gatz' waarheid deze is van een Judas. Toegeven aan de Franstaligen onder het mom van "Wij zijn internationalisten" terwijl in dit schandland de Franse imperialisten nooit anders gedaan en gewild hebben dan de Nederlandse taal te laten verdwijnen, is een daad van hoogverraad. Dat klinkt zwaarwegend, het is het ook. Op een delicaat moment dat er getrokken en geduwd wordt om wéér eens stukken Vlaanderen af te staan aan Wallonnië lachend en genereus uw identiteit opgeven, is een bewijs van domheid.
Grappig is wel wat onze lezeres Jeanine ontdekte in Het Nieuwsblad van 22 november 2005 over de figuur Gatz. Het is deze wandaad die hem de voornaam Crapuul oplevert. Of moeten we hem hem Zidane Gatz noemen ?
Politicus Sven Gatz (VLD) geeft tegenstander kopstoot in voetbalwedstrijd
Vlaams VLD-volksvertegenwoordiger en hobbyvoetballer Sven Gatz is behoorlijk geschrokken van zijn eigen destructieve trekjes. ,,Zoiets had ik nog nooit gedaan en ik had ook niet gedacht dat ik dit ooit zou doen. Ik schaam me."
Vierdeprovincialer Ritterklub Jette noemt zich trots een van de laatste Nederlandstalige voetbalclubs van Brussel en telt verschillende BV's in haar oud-spelerrangen zoals Ivan Sonck en Bruno Schevernels. De clubkleuren geel, wit en rood staan volgens de overlevering voor ,,veel bier, veel schuim en veel miserie." Dat laatste gaat zeker op voor hun rechtsback Sven Gatz (38), in het dagelijkse leven Vlaams parlementslid. Het incident dateert al van 17 september. Die dag speelde Gatz met de veteranen tegen KFC Vilvoorde. ,,Op een bepaald moment pleegde mijn directe tegenstander een regelrechte aanslag op mij", legt Gatz uit. ,,Met de voet vooruit, recht op mijn knie. Ik denk niet dat iemand me ooit al zo zwaar heeft aangepakt. Ik heb een week met een gespalkte knie gesukkeld."
Mail met excuses
Gatz gaf zijn tegenstander een kopstoot. ,,Ik was echt niet van plan met geweld te reageren. Toen ik hem echter provocerend zag grinniken, ben ik door het lint gegaan. Gelukkig was hij niet gewond."
De man ging wel tegen de grasmat, waarna in het tumult dat volgde Sven Gatz een karateklap kreeg van de kapitein van Vilvoorde. De scheids trok rood, Gatz droop hinkend af en de wedstrijd werd stopgezet.
Het provinciaal comité van de Koninklijke Belgische Voetbalbond schorste Sven Gatz voor zes speeldagen. De speler die Gatz met een karateklap bedacht, voor vier wedstrijden naar de zijlijn verwezen.
@ Het Nieuwsblad.
Vooruitblik
Morgen zaterdag 5 juli 2008 brengt Angeltjes een uitgebreide
artikelenreeks over de Vlaamse schrijfster Jet Jorssen.
Hongersnood bedeigt Zuid-Afrika (door Ropie)
Opgedragen aan Ivan de Vadder, reporter bij de VRT *
Gaarkeukens en volkstuintjes in de steden moeten vele miljoenen binnenkort van de hongerdood redden, want meer als de helft van de bevolking begint nu zwaar ondervoed te raken omdat ze de hoge voedselprijzen niet meer kunnen bekostigen.
Deze waarschuwing werd gericht door medewerkers van OperationHunger in Zuid Afrika tijdens een persconferentie gisteren. Ze waarschuwden dat er dringend vele duizenden gaarkeukens opgericht moeten worden in alle gebieden van het land -- en dat de bevolking zelf op grote schaal aangemoedigd moeten worden om hun eigen voedsel in achtertuintjes te gaan kweken.
Het land stuurt af op een grote hongersnood, waarschuwt OperationHunger. Zo'n 54% van de bevolking - van alle rassengroepen -- gaan nu 's avonds dikwijls met honger naar bed. Zuid Afrika telt 47-miljoen burgers plus zo'n 3-miljoen Zimbabwaanse vluchtelingen. Vele miljoenen mensen in Zuid Afrika worden dus door deze hoge voedselprijzen met hongersnood bedreigd.
Deze waarschuwingen werden gericht tijdens de persconferentie door OperationHunger zegsvrouw FelicityGibbs alsook de voedselverspreidingscoordinators in de provincies Gauteng en de West-Kaap provincie rondom Kaapstad. 'Wij worden benaderd door letterlijk duizenden mensen die allemaal gaarkeukens in hun eigen buurten willen hebben omdat ze doodeenvoudig geen dagelijkse maaltijd meer kunnen bekostigen,' zei ze.
De Zuidafrikaanse scholen geven meer dan 4 miljoen lagere-school kinderen nu dagelijkse maaltijden omdat ze dikwijls geen avondeten of ontbijt thuis meer krijgen.
De supermarkten rapporteren ook in ZA dat de diefstal van luxe-artikelen is afgenomen en dat winkeldieven tegenwoordig zich veelal toespitsen op het stelen van voedsel. "Ze stelen nu dus uit noodzaak om te overleven, niet om luxe-spulletjes,' waarschuwde de zegsman van de Pick 'n Paysupermarkets vandaag.
En de hulporganizatie Helpende Hand van de vakbond Solidariteit waarschuwde ook dat 450,000 blanke werkloze en dakloze Afrikaners nu ook zeer ondervoed aan het worden waren en dringend hulp nodig hadden.
* De Heer De Vadder die het programma "De keien van de Wetstraat" presenteerde met mevrouw Kathleen Cools vond een van de merkwaardigste uitspraken van de serie deze van Bruno Valkeniers, die zegde zonder schroom, dat hij vroeger geen bezwaar zou gehad hebben om in Zuid-Afrika te wonen, niettegenstaande de Apartheid. De Heer de Vadder, een politiek-correct liberaal kan allicht nu onder het ANC-regime een gaarkeuken beginnen in Kaapstad, mocht er onverhoeds een einde komen aan zijn betrekking bij de Overbodige Onvlaamse Openbare Omroep.
Angeltjes vinden steeds een genereuze oplossing voor uw problemen.
Ja, wij volgen onze premier !
Gisteravond tijdens de fractievergadering van de CD&V/NVA groep heeft Nonkel Kruk zich laten gaan door te verklaren dat er rekening moet gehouden worden met een mislukking van de onderhandelingen over het regeringsbeleid. Na een halfjaar sukkelen is er een regering tot stand gekomen, die maanden gevegeteerd heeft, en pas sedert iets meer dan een maand een begroting heeft en nu voor de vakantie aanvat, zal men komen vertellen, dat men zich tegen 15 oktober wellicht met de leiding van de staat zal inlaten. Zolang de weddes en vergoedingen van de staatslieden gestort worden, en de onkostennota's terugbetaald, is er niets aan de hand.
In de Gazet van Antwerpen loopt een kleine internetpeiling. We copiëren even de voorlopige stand om 17 uur over enkele vragen :
Zullen de communautaire onderhandelingen volgens u mislukken?
Ja
(96.02%)
Nee
(3.98%)
Wilt u opnieuw naar de stembus trekken?
Ja
(69.64%)
Nee
(30.23%)
Hebben de problemen onder Leterme I uw geloof in de politiek geschaad?
Ja, dit is een slechte zaak voor de politiek
(38.60%)
Nee, discussie hoort nu eenmaal bij politiek
(23.08%)
Ik geloofde politici ook al niet voor Leterme I
(38.06%)
Goedemiddag, beste Lezers ! Uw nederige redactie deelt mede
U gaat het niet geloven, maar wij zweren plechtig, dat we zeer véél begrip hebben voor de technische problemen die de VRT ervaart. Begrip en medeleven.
We zijn namelijk zelf afschuwelijke knoeiers. Ook wij gaan naar de winkel en we schaffen ons apparatuur aan van de bovenste plank : peperduur, gesofistikeerd, voorzien van knoppen, lichtjes, verborgen schuifvakjes waar batterijen inpassen die gevormd zijn om de annorexia modellen op de catwalk in beweging te krijgen, u kan het zich niet voorstellen hoe ingewikkeld het hier allemaal is. Onze operationele afdeling moet dringend uitgebreid worden, onze financiële verliezen uit het verleden zijn niks als we ze vergelijken met de verliezen die we in de toekomst nog hopen te maken om de grootste knoeiers van de EU te blijven.
Zo gezegd, zo gedaan.
De problemen stellen zich altijd op de meest ongepaste momenten met die hoogtechnologische apparaten: bij de VRT is dat tijdens de nieuwsuitzendingen, bij ons op ogenblikken dat de politieke koorts stijgt. Ons toetsenbord was uitgevallen en daarmee ook de mogelijkheid om te reageren op de actualiteit. Het enige wat we konden doen, was een flauw artikel copiëren door ene Jan Van de Casteele van de VVB en dat zonder titel op de blog gooien. Mijnheer Jan had Judas Gatz van de VLD in een wurggreep en tegelijk stampte hij de liberale Chinees Vanhengel van de tatami. Die Van de Casteele is een geduchte vechtersbaas, behalve tegen tjeven en tsjosjalisten, want dat zijn vrienden.
De lezers leverden veel leesvoer aan in onze plaats, waarvoor dank. U krijgt allen een gratis verlenging van twee maanden op uw abonnement. En u kan rekenen op onze eeuwige dankbaarheid.
Uw nederige redactie van Angeltjes.
Dat de Vlaamse Rand eentalig Nederlands is, is een ‘illusie’.
Vlaanderen (zowel de Rand, de kust als de steden) moet meertalig worden, vindt Sven Gatz (Open VLD).
De rand is afhankelijk van Brussel en meertaligheid zal toenemen... ‘Niemand begrijpt hoe je op grond van taal discrimineert', sneert Guy Vanhengel naar de burgemeesters van de Vlaamse randgemeenten. De Vlamingen laten zich meeslepen door ‘eigen volk eerst’, aldus Vanhengel, die zegt te ‘gruwen’ van de Warandegroep en Voka, die blijven denken dat Brussel voor Vlaanderen geen meerwaarde heeft’.
In twee lange bijdragen (Sven Gatz: "De taal is niet langer Gansch het volk", DS, 27 juni en Guy Vanhengel: "Vlaanderen laat zich meeslepen door gif van eigen volk eerst" (DM, 30 juni) bevestigt de VLD haar communautaire zwakte.
De twee topliberalen bestormden de kranten om nog maar eens aan te tonen dat hun Vlaamse reflex stilaan onder nul is gezakt. Dat hoefde eigenlijk al niet meer. Voor alvast die twee Open VLD’ers mag niets in de weg staan van het individueel recht. Ook Vlaanderen niet.
Twee artikels in de weekendkranten tonen duidelijk aan dat de Open VLD erg verveeld zit met de Vlaamse opstoot in Vlaams-Brabant. Begrijpe wie kan, maar topliberalen geven de indruk niet meer geïnteresseerd te zijn in de stemmen van de Vlaams-Brabanders. Hoe lang duurt het vooraleer sommige partijgenoten openlijk afstand nemen van de twee Verhofstadt-boys, zoals de Groenen uit de rand dat deden met het standpunt van Mieke Vogels?
Gatz laat uitschijnen ‘begrip’ te hebben voor ‘de achtergrond’ van de initiatieven van de gemeenten Merchtem, Liedekerke, Zaventem, Overijse en Vilvoorde: het onbehagen, de angst soms van het dorp dat zich door de inwijkelingen vanuit de hoofdstad in zijn rust, zijn cultuur, zijn vezels zelfs bedreigd voelt. Het gaat dan ook om een kleine volksverhuizing: de laatste dertig jaar is er zowat een ‘stad’ van de grootte van Gent uit Brussel vertrokken naar de Vlaamse Rand.’
Tot daar niets aan de hand, maar dan volgt halfweg de vraag: heeft een gemeente het recht om haar Nederlandstalige karakter te verdedigen? Zeggen van niet ‘getuigt van weinig empathie voor het dorp in zijn calimerocomplex tegenover de uitdijende stad’.
En dan komt het antwoord van de liberaal: De Vlaamse gemeenten brengen ons ‘op een gevaarlijk hellend vlak’... ‘Een taalhomogeen Vlaanderen is een karikatuur aan het worden. Dat komt door Franstalige inwijking in gebieden als de Vlaamse Rand en de kust, maar evengoed en vooral door de migratie van de laatste decennia, maar ook door de toenemende internationalisering van Brussel als Europese hoofdstad. ' (lees zeker hieromtrent eens de bijlage bij dit Actueel).
Gatz kan het niet vermoeden dat precies door de lakse houding van traditionele partijen – de zijne op kop – al tientallen jaren veel te weinig structurele maatregelen zijn getroffen om de verfransing – eerste van Brussel, nu van Vlaams-Brabant – tegen te gaan. Eerste maatregel die hiervoor in aanmerking komt: BHV splitsen en duidelijkheid creëren.
Gatz kan het niet bedenken dat het de evidentie zelve is dat Vlamingen en inwijkelingen in Wallonië en overal elders zich aanpassen, terwijl door zijn relativeringsdrift en zijn heldhaftige vrijheidsdrang de Frantaligen in Brussel en Vlaams-Brabant nog altijd weten dat ze zich in vrij opvallende mate onaangepast gedrag mogen vertonen.
De conclusie van Gatz, in een vorig leven VU’er, is het overboord gooien van het laatste restje Vlaamgezindheid. ‘De illusie koesteren en zelfs doen groeien dat de Vlaamse Rand eentalig Nederlands is, wordt dus onherroepelijk door de geschiedenis ingehaald... De realiteit aanhalen van meertaligheid kan een weldoende maatschappelijke douche zijn voor Vlaanderen’. Misschien kan Gatz eens de vergelijking maken tussen de meertalige vaardigheden van Vlamingen en francofonen?
Waarom Gatz dat doet is duidelijk: in het debat over ‘individuele rechten’ versus ‘groepsrechten’ vindt hij dat individuele rechten ‘het laatste woord’ moeten hebben. Een engagementsverbintenis (die eigenlijk nauwelijks iets voorstelt) moet kunnen, een resultaatsverbintenis ligt veel moeilijker
Vanhengel: ‘Geef me geld’
Guy Vanhengel vertelt hetzelfde verhaal: de Vlamingen snijden zich af van wereld. ‘Wat men in rand nog niet beet heeft, is dat Brussel en dus de stad waar de hele rand afhankelijk van is, de meest kosmopolitisdche stad van Europa geworden is... meertaligheid zal alleen maar toenemen.
De gelijkenissen met wat Gatz zegt in DS vallen een heel klein beetje op.
Voor het overige zingt Vanhengel als een niet afgevend bedelketje zijn gekend liedje: geef meer (Vlaams) geld aan mijn stad Brussel, fiscale concurrentie (registratie, korting personenbelasting etc...) is uit den boze, Brussel exporteert rijkdom...
‘Niemand begrijpt hoe je op grond van taal discrimineert’, sneert hij naar de burgemeesters van de Vlaamse randgemeenten. ‘De Vlamingen brengen schade toe aan Brussel’, ‘men laat zich meeslepen door eigen volk eerst’, ‘Ik gruw van Warandegroep en Voka, die blijven denken dat Brussel voor Vlaanderen geen meerwaarde heeft’.
Het persoverzicht voor vrijdag 4 juli 2008
Leterme I aan rand Afgrond (DS 04.07.08)
*****************************
04/07Leterme pessimistisch over 15 juli: "Hou rekening met een mislukking" (GvA)
Jean-Marie Dedecker : "Zolang het cordon sanitaire stand houdt, is er niets aan de hand"
Vanavond te Deerlijk : Zing met de griezels !
Het gaat om een familiefeest voor Griezels en hun aanverwanten
Moslims in GB moeten kunnen leven onder de sharia
Heerlijk samen in Londonistan
Volgens deze prachtig uitgedoste opprrechter wordt het hoog tijd dat de sharia ingevoerd wordt in Groot-Brittannië om de moslims een heerlijk thuisgevoel te bezorgen.
Landgenoten… We schrijven heden Rotterdamn. De zwavelhoudende beerput omtrent de in aanbouw zijnde Essalam-moskeet staat wagenwijd open. Conflictje hier en wat bedreigingen daar: “De Rotterdamse burgemeester Ivo Opstelten wil niet bemiddelen in het conflict tussen bezoekers van de Essalammoskee en het bestuur van het gebedshuis. Dat zei Opstelten donderdag.” Zo’n zestig barbarians waren naar het stadhuis gekomen om Opstelten een petitie te overhandigen. En wat denkt u? Heel de boel op stelten… In de petitie stond onder meer: “Wij sluiten niet uit dat er doden zullen vallen.” Jawel, zoals het een goed moslim betaamt, worden er meteen wat doodsbedreigingen rondgeslingerd en verder een prettig weekend.
Enfin, wij gaan dit hele conflict niet uitleggen. Dat kunt u in de Telegraaf lezen. Wij richten onze pijlen even op de bewuste haathut. Vanwege wat conflicten, ruzies en ordinair machtsvertoon ligt de bouw al sinds half maart stil. Conflict met de Duitsche aannemert… Deze ruïne moest ooit de grootste moskeet van Eurabië worden, maar door de religieuze onenigheid komen de minaretten wat vertraagd uit de Hollandsche klei. Als de bouw langer dan een half jaar stil ligt, wordt de bouwvergunning ingetrokken. We kunnen niet wachten tot half september! Wellicht een betere oplossing: met dezelfde rotgang weer afbreken en op die plek een blijf van m’n wijk-huis opzetten voor Hollandsche verjaagden…
Grootste formatie “In Vlaanderen vormen de independentisten de facto de grootste partijpolitieke formatie in het Vlaamse politieke landschap.”
Vlaams kartel heeft beloftes niet kunnen waarmaken “Intussen krijgt het Vlaamse kartel (CD&V/N-VA) electorale klappen omdat het kartel zijn eigen beloftes aan de kiezer niet kan of niet wil waarmaken. Het was toch dat kartel dat de kiezer beloofde niet in een regering te stappen zonder een voorafgaand akkoord over een grondige en diepgaande staatshervorming en een splitsing van BHV zonder prijs.”
De traditionele Vlaamse partijen kregen nu al meer dan een jaar tijd om hun kiesbeloften waar te maken, om de Belgische impasse eens en voorgoed te doorbreken, om de stap te zetten naar minstens een ander België. Zonder succes. En dit is niet alleen de schuld van de inderdaad onwillige Franstaligen…”
Vlaamse onderhandelaars versterken Waalse strategie “De Vlaamse onderhandelaars sterken de Franstaligen in hun ‘non’-strategie: de Vlamingen zijn geen separatisten, Vlaanderen wil de zogenaamde Vlaams-Waalse solidariteit niet doorbreken, uiteraard is een eenzijdig opgelegde BHV-oplossing niet denkbaar, natuurlijk zullen we de Brusselse rekeningen graag blijven betalen en ga zo maar door… Intussen geven ze hun enig wapen om het tij alsnog te keren uit handen: ze stapten in een regering zonder staatshervorming.”
N-VA, LDD en Vlaams Belang zullen de handen in elkaar moeten slaan “Geen van de drie partijen kan de kern van haar programma binnen het nu bestaande Belgische kader realiseren. En dus moet men op zoek naar een hefboom om een nieuw kader af te dwingen, een onafhankelijk Vlaanderen.”
Hoe? Dat doet er niet toe “Wordt het een ‘monsterverbond’? Een nieuwe partij? Een georganiseerde parlementaire samenwerking? Een kartel? Wat het ook wordt, het moet wel los staan van kortstondig politiek succes. Om wat te doen? Om samen een uitgesproken Vlaams basisprogramma vast te leggen. Een programma voor na de verkiezingen. Om samen een goed uitgewerkt sociaal en economisch programma te schrijven op Vlaamse maat, en een haalbaar programma over migratie en veiligheid.”
Vlaams-bewuste CD&V-kiezers overtuigen “Deze formatie moet een appèl durven dien op de Vlaams-bewuste CD&V-kiezer die nu toch begint te beseffen dat het langs die weg (de Belgische weg, nvdr) niet zal lukken, de realisatie van de stilaan beruchte Vlaamse resoluties. Dat hij of zij één keer moet durven kiezen voor zijn of haar Vlaamse belangen.”
Marc Platel (publicist), Willem Van den Berghe (bedrijfsleider), Paul Doevenspeck (advocaat), Guido De Schuyteneer (lid van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen), Wim De Wit (voorzitter van het Comité Vlaanderen Onafhankelijk) en Michaël Nachtergaele (chirurg) in De Standaard, 03.07.08
In De Standaard verschijnt vandaag – van de hand van zes bekende Vlaamsnaionalisten - een zeer lezenswaardige oproep aan het adres van de drie ‘independistische’ partijen N-VA, LDD en Vlaams Belang om samen aan tafel te gaan zitten en front te vormen.
Marc Platel, Paul Doevenspeck en de andere auteurs drukken er hun verwondering over uit dat de eerdere oproep van Vlaams Belang-voorzitter Bruno Valkeniers op een beleefde of botte weigering stuitte. “Het was pijnlijk om te zien hoe partijen die aan het project zouden moeten deelnemen, publiek hun uiterste best deden om zoveel mogelijk afstand te nemen van het idee, en daarmee afstand te nemen van de grondslag van hun Vlaams programma.”
“Men moet toch echt ziende blind zijn om niet te willen aanvaarden dat het traditionele Belgische federale model niet ziek is, maar dood en nog net niet begraven”, schrijven Platel en Doevenspeck. Verder stellen ze vast “dat CD&V en Open VLD het mentale Belgische kader nog altijd niet willen verlaten”.
En dus ligt de sleutel in handen van N-VA, LDD en Vlaams Belang. “In Vlaanderen vormen de independentisten – laten we het woord nu maar gebruiken – de facto de grootste partijpolitieke formatie in het Vlaamse politieke landschap (…) Ze zijn samen goed voor een kleine 35 procent van het Vlaamse kiespubliek. Zij moeten dus samen aan één en dezelfde tafel gaan zitten om hun gemeenschappelijke basisdoelstelling te realiseren: een echt zelfstandig Vlaanderen.”
“Vlamingen willen niet veel”, besluiten de auteurs van de open brief: “gewoon beter bestuur en dus zelfbestuur. De sleutel op de deur is in handen van de drie aangesproken partijen, de Vlaamse kiezer weet dat.” Ons moet je niet meer overtuigen. Maar hebben LDD en N-VA de boodschap eindelijk begrepen?
Overgenomen van Vlaams Belang
Gregorius Nekschot is terug
Gregorius Nekschot terug op dreef
03-07-2008
Hoe zou het intussen zijn bij de VVB ? door Bjorn Roose
Omdat er ook al eens iets leesbaars bij Angeltjes moet verschijnen, hebben we stiekem een artikel weggekaapt bij de uitstekende, geleerde, jonge Vlaams-nationalist Björn Roose. U kent hem wellicht. Wij niet : het is makkelijker jatten bij onbekenden. Mijnheer Roose is oprecht gecharmeerd, net als wij, door de goede diensten die mijnheer Doevoort levert aan het linkse, progressieve Vlaanderen, als shoe shine boy. "Ze moeten mij niet betalen om hun hielen te likken" zegt mijnheer Doevoort trots "zolang ze me maar een trap verkopen met hun linkerlaars, is er een goed contact".
Mijnheer Roose, hoe zit het, komt er nog wat van,of moeten wij onze kolommen zélf vullen ?
U herinnert zich wellicht nog de jongste briljante uitspraken van VVB-voorzitter Erik Defoort en het feit dat daarop, zoals bij een vorige gelegenheid, nogal wat reacties kwamen, onder andere vanwege ondergetekende. Mocht dat niet het geval zijn, dan kan u daar hier alles over lezen.
Nu zijn er intussen toch wel een paar dingen gebeurd bij de VVB. In het bijzonder de vergadering van de Raad van Bestuur van 14 juni en de bijzondere Algemene Vergadering van gisterenavond zijn ter zake interessant geweest. Bij geen van beide was ik aanwezig – ik zit niet in de Raad van Bestuur en kon gisteren om organisatorische redenen niet op de Algemene Vergadering raken -, maar er is mij wel kond gedaan van een en ander daaromtrent.
Ten eerste wat betreft de Raad van Bestuur. Die had het voornamelijk over het een paar dagen eerder verschenen vraaggesprek met Defoort en wist daarover het volgende te zeggen: “(…) dat we nergens op een fundamenteel probleem zijn gestoten”.
Wie dus tot nog toe dacht dat Erik Defoort in dat vraaggesprek zaken had verkondigd die niet in overeenstemming zijn met wat de Raad van Bestuur van de VVB denkt, is er aan voor zijn moeite.
Dat is al helemaal het geval sinds gisterenavond. De Raad van bestuur besloot immers de “onduidelijkheden” “uit [te] zuiveren” door “op een AV dit debat af [te] sluiten en het project opnieuw [te] laten goedkeuren”. De bedoeling daarvan was “de AV-leden duidelijk voor de keuze [te] zetten” om zo “op het einde [te] weten [wat] we dan (met schade) gezuiverd (…) kunnen doen”.
Hoe de Raad van Bestuur oordeelt over wat gisterenavond tijdens de bijzondere Algemene Vergadering aan bod kwam, weet ik niet, maar enige schade lijkt er in ieder geval geleden te zijn. Kameraad Yves Pernet verwoordde daar de mening van velen binnen de VVB door het ontslag van de voorzitter te vragen. Dat ontslag is er niet gekomen, maar een derde van de aanwezigen (18 van de 54) stemde wel voor het voorstel (twee aanwezigen onthielden zich, 34 aanwezigen stemden tegen), terwijl we er hoe dan ook rekening moeten mee houden dat de “vrienden” van de Raad van Bestuur gemobiliseerd waren om aanwezig te zijn.
Hoe dan ook: Defoort blijft dus voorzitter van de VVB en de Raad van Bestuur zit inhoudelijk op dezelfde lijn als de voorzitter. De Algemene Vergadering heeft die lijn bovendien “bevestigd” door de kop van Defoort niet te laten rollen. Wat we nu verder moeten, is de vraag.
Björn Roose
Liever een linkse halve gare, dan een rechtse idealist
Olieprijzen doen het goed : onze regering waakt.
July, Thursday 3 2008 - 13:38:43
Crude Olie
$144.26
▲0.69
0.48%
13:38 PM EDT - 2008.07.03
Toen er in 2007 na 200 dagen onderhandelingen nog geen regering was, insinueerden sommigen dat de toen al stijgende prijzen zouden kunnen vermeden worden met een flinke premier aan het hoofd van een daadkrachtig gouvernement.
Vandaag ondervraagd door een bezorgd journalist over de olieprijzen, antwoordde onze flinke premier :
"Daar heb ik niets mee te maken".
Het Fluistervoorstel van Nonkel Kruk om BHV te splitsen
Het schijnt dat de bange man, die eerste-minister van het land B is, tijdens de gesprekken over de nationaliteitenproblemen, geen teksten meer voorlegt. Uit vrees dat ze terechtkomen op een of andere redactie en gepubliceerd zouden worden. Daarom deelt de bange man enkel nog mondeling mee, wat hij eventueel zou willen doen om uit het slop te geraken.
Deze handelwijze is desnoods nog gevaarlijker dan met documenten werken, want nu kan iedereen er het zijne uithalen. Verba volant sed scripta manent. Wat er ook van zij, de Libre heeft toch een stuk weten te schrijven over een zogenaamd nieuwe piste voor BHV, die in feite een herneming is van een voorstel uit 2005, dat het toen niet haalde.
BHV wordt gesplitst. Gejuich in Vlaanderen, gejouw in Wallobrux. Tegelijk worden echter twee aparte kieskringen in het leven geroepen : één voor Waals Brabant, Bruxelles hoofdstad en de zes faciliteitengemeenten uit Vlaanderen ; de andere kieskring omvat Vlaams Brabant en Brussel Hoofdstad.
De redenering is dat de Vlamingen uit de zes randgemeenten voor Nederlandstaligen uit Brussel kunnen stemmen en de Franstaligen voor hun chou-chous uit Brussel en gans Waals Brabant.
Men schept hiermede een gedrocht dat de eenheid van de afgebakende taalgebieden door mekaar haspelt. Er zullen legio dubbelzinnigheden en achterpoorten ontstaan, de Vlamingen leveren hun geduldige brave zes faciliteitengemeentes over aan het Franse imperialisme. En binnen enkele jaren worden ze kilweg ingelijfd bij Brussel, desnoods in aanwezigheid van UNO-Blauwhelmen.
Ziet iemand iets gunstigers en beters in dit voorstel om twee kieskringen te maken, laat het ons weten.
Dat uitgerekend Nonkel Kruk met dit oude verhaal komt aansleuren, duidt, voor zover nodig, op de onbetrouwbaarheid van de CD&V/NVA. Het goede nieuws voor de Nonkel is dat de Franstaligen (het FDF op kop) dit manke voorstel niet willen aanvaarden. Zij leveren namelijk hun Franstalige onaangepaste koekoeken in de rest van Vlaams Brabant over aan de Vlaamse overheid, en dàt kan niet.
Wij weten het, u weet het, helaas nog veel te weinigen in de Wetstraat weten het niet : deze Gordiaanse knoop valt niet te ontwarren, zolang men zich halsstarrig vastklampt aan het bestaan van dit krakkemikkige keuninkrijk.
(96.02%)
(3.98%)
(38.06%)
