Puccini is 22 als hij met een studiebeurs het Conservatorium van Milaan binnentreedt, waar hij ondermeer compositieles krijgt van de gekende Amilcare Ponchielli.  De studies worden soms verwaarloosd, want het bruisende stadsleven oefent een grote aantrekkingskracht uit op de ambitieuze en aantrekkelijke jongeman uit het provincienest Lucca.  Hij verkeert vaak in geldnood en dan wordt er aangeklopt bij mama Albina, die het zelf niet breed heeft. De theoretische lessen zijn niets voor de ambitieuze romanticus,  die inmiddels ook Wagner heeft ontdekt. In de instrumentale werken die hij aflevert voor zijn eindexamen hoort men reeds de aanzetten tot de lyrische ontboezemingen die hij later zal gebruiken in zijn succesvolle opera's. De grootste muziekuitgever van die dagen (en nu nog actief), Giulio Ricordi gelooft in het talent van de jonge Puccini en hij verleent hem een maandelijkse toelage als voorschot op de opera's die hij zal maken.

In 1885 keert Giacomo terug naar Lucca, waar hij een affaire begint met de getrouwde Elvira, die haar man in de steek laat en gaat samenwonen met de componist.  Een ongezien schandaal in die dagen : zij vluchten naar Milaan waar ze opgaan in de anonieme massa. In 1893 gaat Manon Lescaut in oerpremière  en onmiddellijk is het een eclatant succes. De Italiaanse dirigent (en jarenlang intendant van het Amsterdamse Concertgebouworkest) Riccardo Chailly, die o.m. een briljante opname maakte van Il Trittico, spreekt over de reële levensomstandigheden die Puccini schildert in een door iedereen begrepen en unieke stijl : "Mannen en vrouwen, daar draait het om in het leven".

In 1894 verhuist het samenwonend stel naar het piepkleine dorpje Torre del Lago, op enkele kilometers landinwaarts bij de Ligurische kust en gelegen aan de oevers van het Lago Massaciuccoli. De circa 120 inwoners krijgen als buur de grootste Italiaanse componist uit die periode, die het leven van sommigen flink zal door mekaar schudden.  "Hij zocht de stilte op" zegt kleindochter Simonetta Puccini "hier kon hij ongestoord werken in de stilte en de rust en genieten van de natuur en de jacht." Jazeker ... en nog veel meer.

De Platenruiter

Morgen : Aflevering 3" Geleefd voor de kunst ende liefde "

De vergoeding van magistraten is een heet hangijzer. De uitvoerende macht heeft wel de mond vol van objectieve werklastmeting maar men mag geredelijk aannemen dat dit niet toegepast zal worden op de hoogte echelons. Alleen al de kostenstructuur van de steeds rabiaat als gepolijste piramide voorgestelde structuur van de rechterlijke macht zou dringend een andere schematische voorstelling eisen. Mooi niet dus. Minder magistraten met meer ondersteunend doch zogezegd juridisch geschoold personeel past perfect in het plaatje van de piramide waar niemand wil in het inwendige doolhof wil verloren lopen.

De echte maar pro-forma en gemakkelijkheidhalve vergeten pijnpunten zijn veel ernstiger van aard in een land waar zoveel geld en potentie over de balk in het water gegooid wordt..

Afgezien van de praktische aspecten van elke reorganisatie moet deze van de rechterlijke macht en justitie gestoeld zijn op vaststellingen met betrekking tot algemene beginselen. Wat was en is er fout gegaan met onze rechtsbedeling. Waarom? Waardoor? Waarmee? En wanneer?

Het zou een studie waard zijn om te onderzoeken welk het verband is geweest tussen de wetswijzigingen inzake valsheid in geschriften, procedurefouten en verjaring. Een causaal verband tussen de inmiddels gebleken disfuncties heeft meestal dieper liggende oorzaken.

Schoolvoorbeeld zijn de wettelijke bepalingen inzake verjaring. Hoe sneller een misdrijf of burgerlijke vordering verjaart hoe sneller de afbouw van het werkvolume en hoe meer er naar gestreefd wordt door alle belanghebbende partijen. Magistraten, misdadigers en de meest gerede burgerlijk verantwoordelijke, allen op gelijk wijze.

De goede bedoeling wordt hierdoor de doelstelling ten nadele van een billijke rechtsgang. Dit is de belangrijkste verklaring van het bijna automatisch beroep aantekenen tegen een beslissing in eerste aanleg. Net alsof de eerste rechter minder waardig zou zijn, wat in de praktijk bijna nooit het geval is. Een nieuw hoofdstuk schrijven aan het gerechtelijk wetboek inzake alle gevallen van verjaringstermijnen en schorsing ervan, is dat te veel gevraagd aan de wetgevende macht?

De procedurefouten en hun gevolgen zijn een ware dada voor het hof van Cassatie. Zou er mits een kortstondige inspanning geen wetgevend werkje kunnen gepleegd om deze bezigheidstherapie voor de hoogste magistraten van tot een minimum te beperken? Ze zouden dan meer tijd krijgen om zich bijvoorbeeld te wijden aan een nieuwe en belangrijke taak bij voorbeeld sluitende tuchtprocedures ten laste van onrechtvaardige magistraten die over de schreef gingen en waarvan elke weldenkende burger van mening is dat zij nog mogen genieten van een minimum leefloon respectievelijk minimum pensioen.

De toetsing aan de algemene rechtsprincipes wordt verondersteld gewetensvol te gebeuren in hoofde van elke magistraat. De toetsing aan de grondwet is in dit gefederaliseerde land echter zo een dergelijk gloeiend heet hangijzer dat niemand er nog om maalde. Vandaar als symptoom van de angstige onwil de nog vrij recente oprichting van een rechtbank buiten categorie in de rechtsstaat: het grondwettelijk hof.

De massale bevoegdheidsuitbreidingen inzake administratieve aangelegenheden die uiteraard de burgers rechtstreeks aanbelangen is ook te beschouwen als een symptoom voor de weigering zulke aangelegenheden te onderwerpen aan gewone beroepsrechters. De parallelle rol van Raad van State is gegroeid als een uitwas buiten proportie. Deze laatste twee items getuigen van een gewilde politisering van de rechtspraak dewelke men niet durfde toevertrouwen aan de derde staatsmacht.     

Gaius   

Morgen aflevering 14 en slot. “Slotsom: de kern van het probleem.”

In dit weerzinwekkend verhaal is er een foute rolverdeling: de werkelijke beesten zijn zij die zich te buiten gaan aan dergelijke barbaarse praktijken. Geen enkele religie van welke aard ook mag zich hiervoor een vrijgeleide toe-eigenen. En de echte schapen zijn zij die langs de zijlijn werkeloos toekijken en in makke onderwerping het schouwspel ondergaan.

Van het Aards Paradijs zijn ons enkele zaken overgebleven : de maan, de sterren, kinderogen en dieren.

Pion Liber                                                                  

Gemeenteraadsfractie VB beschouwt zich als het Mekka van Vlaanderen.

Wij moeten dat beamen.  Zoals blijkt uit onderstaande afbeelding genomen met een verborgen camera aan de Scheldeoevers.

Leden van de Antwerpse Vlaams Belangfractie maken zich op om naar de gemeenteraad te trekken.

Neen, wij gaan niet meer skiën in racistisch Zwitserland, na het schandelijke afwijzen van de bouw van minaretten.

.

Wij gaan gezellig op vakantie naar de Prachtlanden.

Boycot Zwitserland VZW  een initiatief gesoepsidieerd door Jozef de Witte en zijn werkgever de Lotto, de Standaard, VRT, de Bisschoppenconferentie, Humo-in-staking, de VZW Islam-ies-uw-vriend, de samenwerkende vennootschap "Groen ! ist Mein Koran", en de Vlaamse Regering.

http://www.tsr.ch/tsr/index.html?siteSect=200001&sid=11546392

Wij gruwen van het woord "vuilbekkerij", dat in de politiek al enige tijd opgang maakt : het houdt een schijnheilige interpretatie in van woorden of uitdrukkingen die niet passen in het politiek-correcte plaatje.

Het zijn de media en de politici van de traditionele partijen die beslissen wat zij willen bestempelen als vuilbekkerij.  Ex-minister Dirk van Mechelen van de VLD zei op televisie tijdens een van verkiezingsdebatten,  dat hij "gruwt" van de uitdrukking van "the pocket van Mohamed" die Filip Dewinter op een partijbijeenkomst lanceerde.  De zenuwachtige onderbreker van de VRT, Lieven Verstraeten, zet een vies gezicht op (wat de man geen extra inspanningenn kost) als hij de kans krijgt een VB-er in zijn netten te strikken en hem te confronteren met deze "ijselijke" uitdrukking.

Als u aan een toevallige voorbijganger in de straat vraagt wat die vindt van de uitdrukking van Dewinter, zal die daar ofwel om lachen ofwel onverschillig aan voorbijgaan.  Vuilbekkerij is iets totaal anders en u zal ons niet euvel duiden, dat we geen voorbeelden aanhalen, alhoewel we ons heel erg moeten inhouden.

Het zijn de media en de politici die "vuilbekkerij" lanceren, zodanig dat het gebruik van het woord, op zich al vieze rillingen bezorgt.

Moeten wij zeggen wat wij politieke vuilbekkerij vinden ? 

- De Gucht die de kiezers van het Vlaams Belang bestempelt als mestkevers. Dat is een bevolkingsgroep stigmatiseren en beschimpen : schandelijke vuilbekkerij.

- Louis Tobback die iedereen oproept "het Vlaams Blok/Belang" te bestrijden met alle mogelijke middelen. Dat is niet alleen vuilbekkerij, dat is uitlokking tot geweld, aanzetten om de regels van de democratie omver te halen.

- Herman Decroo, die zichzelf de plezantste vindt en die Vlaams-nationalisten vergelijkt met mentaal gehandicapten. Vuilbekkerij, die verraadt hoe deze blaaskaak denkt over de mensen.

- Bart de Wever die tijdens een televisiereportage Vlaams Belangers bestempelt als marginalen.  Dat nijpt nog meer dan wat de anderen zeggen, want De Wever behoort plusminus tot het zelfde politieke kamp.

Het is maar om even op een duidelijke manier te zeggen, hoe schijnheilig het regime te werk gaat.  Allicht wist u dat wel.

Ray

De kranten hebben zich de voorbije weken behoorlijk ingespannen om een sfeer van tweedracht, revolte en interne haat te suggereren bij de leiding van Vlaams Belang. De indruk moest per se gewekt en in stand gehouden worden, alsof meerdere strekkingen mekaar naar het leven stonden. 

Een onbeduidend groepje zogenaamde journalisten die al jaren een persoonlijke kruistocht voeren tegen het Vlaams-nationalisme en het Belang in het bijzonder, schreven dag na dag steeds hetzelfde maar in andere bewoordingen. Dat de openbare omroep (ook de radio) zich niet onbetuigd liet, verwondert niemand. De openbare omroep is het ministerie van propaganda van het regime.

In de komende dagen en weken zullen er allerlei interpretaties en nabeschouwingen gegeven worden over de teksten die vervat zitten in de visietekst  van de partij. En natuurlijk zal er aangebeld worden bij de kopstukken om ze te betrappen op tegenstrijdigheden.  Al dan niet met verborgen camera's en spionage-microfoontjes en natuurlijk in vitriool gedrenkte pennen.

De grote verliezers van de problemen die Vlaams Belang heeft meegemaakt  sedert de uppercut van de laatste verkiezingen, zijn de media. Het doorzichtige ophemelen van VB's grootste concurrenten heeft gedeeltelijk succes gekend. Het verdere scenario om de partij af te maken, is niet gelukt. Daar heeft men zich misrekend : het klassieke Vlaams-nationalisme wordt nog steeds gestuurd vanuit een basis, die gewend is te incasseren en voor wie trouw en eer geen ijdele woorden zijn. Die ingebakken mentaliteit overstijgt de klassieke partij-aanhankelijkheid.

Hoe Vlaams Belang verder zijn parcours aflegt, is een tactisch  en strategisch gegeven waar het nieuwe bestuur zich zal mee bezighouden en waar wij gelukkig niets mee te maken hebben. 

Het moet aangestipt worden dat in de hele opgeklopte heisa er nooit gesproken is over ideologische tegenstellingen en dat is belangrijk.  Geloof me, mocht er slechts een spoortje van ideologische afwijking merkbaar geweest zijn bij de protagonisten, u zou er over gehoord hebben. Sommige tegenstanders hadden er een arm of een been voor over gehad om een tweede Volksunie-broederstrijd mee te maken.  Het ging echter helemaal niet over links-rechts of over een beetje "schijnzelfstandigheid in een verwaterend belgië" tegenover een compromisloze Vlaamse Republiek.

Eensgezind en verenigd staan de schildwachten van het partijpolitieke Vlaams-nationalisme klaar om de weg naar de republikeinse autonomie voor te bereiden. Dàt is een zware opgave en daarvoor verdient deze partij gelukwensen en waardering.

Tot slot wensen wij te benadrukken, wat we in het verleden reeds meermaals gezegd hebben : als het vermaledijde cordon sanitaire zal doorbroken worden, moet dit in de eerste plaats gebeuren op gemeentelijk vlak.  De talrijke plaatselijke mandatarissen dragen een grote verantwoordelijkheid, zij staan dicht bij de bevolking en velen beschikken over een degelijke ervaring en zij zijn  goed ondersteund en ingewerkt. Gemeenteraadsleden hebben meer wettelijke mogelijkheden en controlemiddelen dan parlementsleden.

Er is geen alternatief voor Vlaams Belang. Tot de tegenstanders en begrafenisondernemers zeggen wij op zijn Angeltjes' : Toedeloe, triestige planten !

Ray

.

De Zwitsers stemmen vandaag over een verbod op minaretten. De conservatieve Zwitserse Volkspartij (SVP/UDC) wil een verbod op de bouw van de torens in de grondwet opnemen. De kerken adviseren hun leden tegen te stemmen.

Het is allemaal begonnen in de stad Bern, waar het gemeentebestuur twee jaar geleden een vergunning afgaf voor de bouw van een 6 meter hoge minaret. Een deel van de bevolking van Bern protesteerde hevig en procedeerde tot op het hoogste niveau, maar de ranke toren mocht er toch komen.

Rechts Zwitserland vond dat er  een grondwetswijziging moest komen en verzamelde voldoende handtekeningen (ruim 133.000) voor het houden van een referendum. Bijna alle initiatiefnemers komen uit de SVP/UDC, maar ook de kleine orthodox-christelijke partij EDU haakte aan bij het initiatief.

Het referendum beroert de gemoederen van de burgers in Zwitserland. De voorstanders van het verbod brachten affiches uit waarop een gesluierde vrouw te zien is met op de achtergrond een Zwitserse vlag die doorboord wordt door minaretten. Het kunstwerk zorgde voor de nodige ophef. De Zwitserse Federatie van Islamitische Organisaties liet weten dat lang niet alle moslims zich met de vrouw op het affiche konden identificeren en vond het bovendien kwalijk dat de minaretten voorgesteld werden als raketten. Dan moeten ze maar eens lezen wat Erdogan gedicht heeft over deze torens. In de steden Bazel, Lausanne en Neuchâtel mocht de poster niet meer opgehangen worden. Ook Zwitserland heeft zijn islamcollaborateurs.

De traditionele Zwitserse politieke partijen hebben gepleit voor een tegenstem, terwijl de regering het plan bestempelde als een aantasting van de godsdienstvrijheid in het land. Maar er heerst verdeeldheid. Het bedrijfsleven vreest bovendien dat investeringen uit moslimlanden uit zullen blijven als het voorstel het vandaag haalt.

De Zwitserse kerken hebben hun leden opgeroepen om tegen te stemmen. De Rooms-Katholieke bisschoppen waarschuwden voor een terugdringing van de godsdienst uit de publieke ruimte en drongen erop aan om het initiatief af te wijzen vanuit „trouw aan onze christelijke wortels en de democratische beginselen van ons land.” .De zogenoemde Freikirchen, die onder de koepel van de Evangelische Alliantie vallen, gaven eveneens een negatief stemadvies. De moderne christenen zouden hun vader en moeder laten kruisigen om de moslims te behagen.

Fractieleider Christian Waber van de christelijke EDU liet deze week in de krant Neue Zürcher Zeiting weten het initiatief bijzonder christelijk te vinden. „In Zwitserland kunnen alle religies beleefd worden, ook de vele richtingen binnen de islam. Zwitserland is echter een christelijk land. En het eerste gebod luidt: Gij zult geen andere goden voor Mijn aangezicht hebben. (...) Vanuit de minaret wordt Allah echter geprezen als de enige God.”

Volgens de laatste peilingen zal 51 procent van de burgers gaan tegenstemmen en 36 procent van de Zwitsers voor. Er zijn dus behoorlijk wat twijfelaars onder de bevolking van het Alpenland.

Het gaat natuurlijk niet uitsluitend om minaretten maar ook om de ganse opdringerigheid van de aanhangers van de godsdienst van de vrede, die overal waar zij verschijnen, de wetten naar hun hand willen zetten. Terwijl ze in de eigen Prachtlanden elke andersdenkende geen enkel recht toestaan.

Wij achten de kans dat de bouw van minaretten zal gestopt worden in Zwitserland gering : Europa levert zich om onbegrijpelijke redenen over aan de islam. De weldenkende burgers die deze overgave niet wensen, worden bovendien geïsoleerd in het politieki en maatschappelijk landschap.

Zo, dat hebben we weer eens goed gezegd : deftig en duidelijk.

Ray

Giacomo Puccini wordt geboren in Lucca (Toscana) op 22 december 1858. Zijn vijf rechtstreekse voorouders waren allen verbonden als musici en componisten van religieuze muziek aan de stedelijke en kerkelijke overheid.  Er is voor de jonge knaap geen andere beroepskeuze weggelegd. Op 5-jarige leeftijd overlijdt zijn vader en wordt zijn muzikale kennis verder verzorgd door plaatselijke leraars. Als jongeman geraakt Giacomo echter gefascineerd door de opera en al zijn karige financiële middelen gebruikt hij om opvoeringen bij te wonen in Lucca en in het nabije Pisa, waar hij te voet heentrekt, en fel onder de  indruk van Verdi's Aida terugkeert.  Puccini wil méér dan kerkmuziek maken : hij wil zoals Verdi  grootse opera's voor het theater componeren.

In het gezin is hij uitsluitend omringd door vrouwen : zijn moeder,  zijn grootmoeder en zes zusters  (van wie één later in het klooster zal treden, waar Giacomo zich zal laten door inspireren voor zijn eenakter Suor Angelica).  Het is onvermijdelijk, dat een jongeman die in zijn jeugd en puberteit opgevoed wordt in een exclusief vrouwelijke omgeving, hier zijn ganse leven de sporen zal van meedragen, zegt professor Dieter Schickling. "De vrouwen" sparen elke stuiver om de jonge Giacomo naar het Conservatorium van Milaan te laten vertrekken ... 

De Platenruiter

Morgen : deel 2 - "Mannen en vrouwen, daar draait het om in het leven."

.

 Daar waar de rechterlijke macht als organisch geheel zou moeten functioneren en vruchten dragen onder vorm van rechtvaardige beslissingen als oogst, zo ook is elke informatisering een organisch proces dat weliswaar gesaboteerd,onderbroken, stilgelegd en afgelast kan worden maar nooit een totale mislukking kan zijn. Zo ook de smalende opmerking dat de vredegerechten elk apart een andere en dus geheel eigen oplossing hebben uitgedokterd toont duidelijk aan dat de inrichtende en uitvoerende macht niet weten of wisten waarmee ze bezig waren. De definitie van het beoogde doel ontbrak of was verkeerd geformuleerd.

Indien het alleen de bedoeling zou geweest zijn een centrale nationale databank te maken van alle genomen en al dan niet in kracht van gewijsde getreden beslissingen is het niet bestaan ervan volgens ingewijde informatici een regelrechte schande. Het hele proces van inleiding tot eindbeslissing controleren en gestroomlijnd laten verlopen in een unieke en beveiligde omgeving is immers een onrealistische wens.

Opdracht daartoe geven is een bewijs van eigen onkunde. Eerst moeten vooraf de administratieve processen apart ieder op zich gestroomlijnd worden en pas na langdurige observatie en overleg op elkaar afgestemd en mogelijk gefusioneerd worden. Een van de reeds lokaal gerealiseerde informatiseringen is per definitie de beste. Het getuigt van een fatale hoogmoed om als manager te beslissen hiervan abstractie te maken en het bevelen dat de illusie in een handomdraai moet of kan gerealiseerd worden, gewoon absurd.

De informatisering van justitie of de rechterlijke macht is dus niet mislukt. Ze is alleen bezig, allicht met vallen en opstaan doch alleen in de perceptie van ondeskundigen mislukt. Als “mission impossible” in het kader van een organisch gebeuren als informatisering is zulke hervorming altijd gedoemd om te mislukken.

Een centraal loket als middel tot toegankelijkheid van het gerecht is evenzo een illusie. Vooreerst omdat de rechterlijke macht bestaande betwistingen moet beëindigen en gepleegde inbreuken moet bestraffen. Het recht kan nooit het voorwerp zijn van bediening of zelfbediening. De rechterlijke macht moet alleen de dienstverlening inzake rechtspraak waarborgen. De manier waarop en de omstandigheden waarin dit laatste gebeurt is duidelijk aan hervorming toe. Een politiek geïnspireerde en bemande vorm van loket om voorgekauwde richtingaanwijzende adviezen te vertrekken om zich te laten bedienen van rechtspraak “à la carte” is niet alleen een illusie maar ook een ongewenst idee.

De generaties politieke benoemingen en hun gevolgen op het moreel, de werklast voor de enen en het gewild en gezocht gebrek er aan voor anderen, is een belangrijke oorzaak van de malaise maar niet de enige. Een algemene permanente en uniforme levenslange vorming opleggen aan rechters is een poging om een enkel probleem geïsoleerd te behandelen.

Elke tijdsbesteding heeft weliswaar een zekere kostprijs maar ook een onzekere rendabiliteit. De rendabiliteit controleren is slechts een vorm om de kostprijs op te drijven. Bij gebrek aan oorspronkelijke kwaliteit maakt dit het geheel nog ondoorzichtiger er en het bestreden probleem recurrent.

Zo is de eenheidsrechtbank ook een schijnoplossing. De volheid van rechtsmacht berust nu al bij de rechtbanken van eerste aanleg. Deze van naam veranderen is slechts een esthetische ingreep om het verdwijnen van de kantonaal georganiseerde vredegerechten en politierechtbanken te verantwoorden.

Gaius                                                            

Morgen aflevering 13: “De echte problemen.”

Wel potverdorie, potverkoffie, sapperdeboeren, wie we daar hebben ... De nieuwe Boer Sjarel met zijn madame, zie. Oewist ?

Ja, beste lezers, ook u zal er het hart van in zijn, nietwaar, dat de schandalig neo-kapitalistische houding van de slavendrijvende directie, ondersteund door de sigarenpaffende Raad van Bestuur van Sanoma, de tot op de zenuwpezen geraakte, trouwe medewerkers van ondermeer Humo, Flair en Story noopt tot een staking van hun geïnspireerde diensten.

Het gaat echter niet alleen om ons populaire, humoristische en immer neutrale televisieblad Humo, maar tevens zal de vrouw des huizes de wijze raadgevingen en lectuur van Flair moeten ontberen.  Onze Yvettes, Melanies en de talrijke Lieves van de Kempen tot het Noordzeestrand, zullen hun dagelijkse recepten missen.  Wat zal er op onze borden verschijnen, heren ?  Opgewarmde kost en kliekjes  van de voorbije week ? Om nog te zwijgen over de boeiende natuur-documentaire reportages die Flair ons wekelijks aanbiedt over de biologische gewaarwordingen des vlezes tijdens de uitoefening der echtelijke plichten : zullen onze vrouwen nog weten hoe het hoort. Vraagteken. Zal het stil wezen onder de lakens in menig echtelijk bed in Vlaanderland volgende week. Vraagteken.

De media zijn niet onze vijanden, maar onze instrumenten. Maar wàt, als door kapitalistische drijverijen ons niet langer de instrumenten aangereikt worden ?  De vraag stellen is iets helemaal anders dan ze beantwoorden. Dus, wij zwijgen. Nederig, zoals u ons kent en boos omdat wij als vrienden van de media hun acties solidair ondersteunen.

Inmiddels laten wij u kennismaken met een artikel uit de krant die de beste pennen van ons geliefde vaderland, België, onder zijn medewerkers telt, De Morgen, geleid door onze grote collega, Tataratata   : Yves Desmet, de vriend van snollen en loverboys, de advocaat van plebs en geboefte, de vijand van alles wat recht is, de dienaar van Vorst en Vaderland en de voetmat van menig lofteigenaar.

Het sociaal overleg tussen de vakbonden en de directie van Sanoma Magazines Belgium heeft gisteravond geen akkoord opgeleverd. De kans is groot dat er volgende week dus problemen zijn met de uitgaven van onder andere Story, Humo en Flair. Het personeel staakt uit protest tegen de naakte ontslagen van 76 werknemers. 
 
"Na meer dan vier weken intensief onderhandelen tussen directie en vakbonden bij Sanoma Magazines Belgium over het sociale luik van het aangekondigde herstructureringsplan zijn de gesprekken gestaakt",  meldt Rosette Van Rossem, director corporate communications van Sanoma.
 
"De directie betreurt ten zeerste dat ondanks verregaande engagementen van haar kant, waaronder het vermijden van naakte ontslagen, de syndicale delegatie blijft vasthouden aan onredelijke financiële eisen die zij vooropstelt als 'te nemen of te laten'." De directie zegt dat ze bereid blijft tot verder overleg.

"We hebben een stakingsmandaat voor de hele week", reageert BBTK-afgevaardigde Chantal Cuypers. "Dat kan wel nog aangepast worden indien nodig. We hebben voorlopig nog geen contact gehad met de directie over een eventueel nieuw overleg", aldus Cuypers. "Vanaf maandag blokkeren wij de toegang tot de gebouwen aan de hand van stakingspiketten."

Graag zouden wij van Angeltjes er bij zijn maandagmorgen, helaas zijn wij verhinderd wegens receptionele verplichtingen. Wij zullen alleszins enkele paletten laten afgeven en een pak lucifers om deze op te fikken : Solidaritaait tegen de smeerlappen van bazen !

De redactie van Angeltjes.

.

Zo lang het nog kan, is het steeds een verademing in deze wereld van lauwe en laffe middelmatigheid naar Pat Condell te luisteren, ook al moet je niet met alles akkoord gaan.

De partijraad van Vlaams Belang heeft het nieuwe partijbestuur en de visietekst van voorzitter Bruno Valkeniers goedgekeurd met 70 stemmen voor en 29 tegen. Er waren 4 onthoudingen.

Niettegenstaande verwoede pogingen van een aantal regime-journalisten om tot op het laatste moment te proberen verdeeldheid te zaaien en kopstukken tegen mekaar op te zetten, heeft het gezond verstand en de wil om de eenheid te bewaren gezegevierd.

Proficiat Vlaams Belang !

Op een later moment komen wij op deze zaak terug. Wij gaan nu eerst even kijken, in welke pocket ons pensioen deze maand terechtgekomen is.

Ray

Wij worden al geruime tijd gehinderd door enkele figuren die het recht opeisen, anoniem en met gebruikmaking van allerlei ridicule aliassen, op deze blog hun ordinaire en vaak hatelijke praat te komen vertellen.  De laatste weken liep het de spuigaten uit, in verband met de problemen bij Vlaams Belang : bepaalde personen van die partij werden schandelijk beklad. 

Dat is hoofdzakelijk de reden, dat wij van vandaag af de reacties eerst nalezen, vooraleer ze verschijnen.  Als sommigen dat graag censuur noemen, vergissen zij zich. En vergissen is menselijk, we spreken uit ervaring. 99% van onze reageerders zijn voortreffelijke medewerkers met wie zich nooit problemen voordoen.

Onze doelstelling is van de eerste dag af geweest met deze blog een ontmoetingsplaats te vormen voor Vlaams-nationalisten en sympathisanten en dat blijft zo.  De zo vaak verkrachte vrijheid van meningsuiting, betekent echter niet dat iedereen om het even waar zijn ziekelijke obsessies of persoonlijke afwijkingen moet kunnen kenbaar maken. Wij raden de betrokkenen aan een eigen blog te beginnen.

Als het fout loopt met Angeltjes, zal niet de zieke paljas die zijn anonieme praatjes rondstrooit, aangesproken worden  maar wel de blogverantwoordelijke. En dat is ondergetekende.

Ook andere tussenkomsten van linksige kwibussen (pleonasme), dierenbeulen, islam-aanbidders, e.d.  worden op deze manier de weg afgesneden.

Met dank voor uw aller begrip.

Hopelijk.  

En indien niet, dan is dat uw goede recht. Ieder heeft immers recht op zijn eigen rechten, maar niet ten koste van andermans rechten.

Ray

De vele dramatische ontslagen die de voorbije weken ons land teisteren, bezorgen vele gezinnen in Vlaanderen trieste eindejaarsdagen. Alweer.

De verantwoordelijke politieke beleidsmakers proberen dagelijks met bezorgde commentaren de bevolking te overtuigen, dat zij zich "zullen inspannen" om de directies tot betere beslissingen te dwingen.  Als wij de nieuwe federale premier in de Kamer horen zeggen  dat hij "zal zorgen voor meer zuurstof in het bedrijfsleven", dan zappen we over naar de nieuwe zender van Studio 100 om het échte Plopsaland te aanschouwen.

De politiek heeft ons belastinggeld weggeschonken om de banken overeind te houden, zodat verdere economische "zuurstof" voor handel en nijverheid zich beperken tot plaasters en onbetrouwbare krukken. Alle Eurolanden verkeren in eenzelfde dramatische toestand : niet bij machte om begrotingen in evenwicht te houden, verplicht tot het aangaan van giga-leningen om de lopende uitgaven te dekken en bleiterig toekijken hoe de respectieve staatsschulden aangroeien.

De politici die zich aandienen als zuurstoffabrikant, mogen we gerust ontmaskeren als leurders in loze beloftes en valse hoop. De vrije economie waarover Napoleon de Gucht gisteren zat te toeteren tegen de media, moet zichzelf herstellen. Hulp door de regeringen zou welkom zijn, maar dan moet deze ook effectief en massaal plaatsvinden. In het bijna failliete land B, zou dit bijvoorbeeld betekenen een drastische verlaging van de loonkosten. Dergelijke maatregel moet echter  financieel gecompenseerd worden naar de sociale zekerheid toe en dat is uitgesloten in het complexe staatsbeheer en de desastreuze financiële janboel.

Dat durven politici niet zeggen en àls ze het zouden doen, verandert het de toestand niet. Want die is het gevolg van generatielang wanbeheer en valt niet zomaar recht te trekken. Het opwekken van valse hoop en zichzelf opblazen tot de vertrouwenspersoon in moeilijke tijden, is misselijk volksbedrog.

De namen van de bedrijven die de boeken sluiten, verhuizen naar het buitenland en via personeelsinkrimpingen proberen te overleven, worden dagelijks opgesomd als een elegie van de sociale wanhoop. 

In deze rij van de miserie voegt zich nu ook de Antwerpse vestiging van Bayer aan. De chemiereus die zich als een van de eerste (met BASF) in de Antwerpse noorderhaven-regio vestigde in de jaren '60 van vorige eeuw en momenteel een kleine 1000 mensen werk verschaft.

Chemie en petrochemie behoren tot de bestbetalende sectoren met gunstige collectieve arbeidsovereenkomsten.  Dat ook zij getroffen worden door de wereldcrisis is onvermijdelijk.

"We hadden onze toekomst zelf in handen, een duurzame toekomst bovendien. Maar die zetten de vakbonden op de helling." Dat zegt woordvoerster Lisette Mertens Van Bayer na de mislukte verzoening. Ze benadrukt nog dat Bayer wilde investeren in Antwerpen.
 
De woordvoerster bevestigt dat de directie vrijdagnamiddag een nieuw voorstel heeft gedaan, dat  ook investeringen in procesontwikkeling inhield. Er zou ook geen collectief ontslag om economische redenen volgen.

Bayer licht de komende dagen het personeel in over zijn voorstel. "We betreuren ten zeerste dat de vakbonden met hun principiële houding een goed voorstel afwijzen en zo de hele toekomst van Bayer Antwerpen hypothekeren", zegt Mertens.

Ray