 |
|
|
 |
|
|
| 06-07-2008 |
 Het land B verdedigd dor de gebruikelijke schuinmarcheerders |
|
Marie-Claire Houard start nieuwe internetpetitie
BRUSSEL 06/07 (BELGA) = Marie-Claire Houard, de ambtenaar uit Luik die vorig jaar een petitie en betoging voor de eenheid van België organiseerde, heeft dit weekend een nieuwe poging gelanceerd om mensen te mobiliseren via het internet. Volgens Houard is België "met de dood bedreigd".
Aan de betoging die Houard in november in Brussel organiseerde, namen 35.000 tot 55.000 personen deel.
Marie-Claire Houard hekelt op een nieuwe website de federalisering van België die al 30 jaar aan de gang is. Ze richt haar pijlen vooral op de politieke wereld, die in haar ogen schuldig is aan de "particratie" (een vorm van democratie waarbij de wetgevende macht in handen is van politieke partijen, nvdr) en aan de wil om de staat te ontmantelen "zonder democratisch mandaat".
Houard levert ook kritiek op de media, en stelt dat er sprake is van een "mediacratie" en van "dagelijkse desinformatie". Houard behoort naar eigen zeggen tot een a-politieke groep, zonder bindingen met om het even welke partij, organisatie of groep. Het gaat om
"Belgen van alle richtingen, streken, culturen, talen en/of politieke strekkingen". Wie het eens is met de standpunten van Houard en haar groepering, kan zich inschrijven op de website. Zondagochtend waren er al bijna 4.000 inschrijvingen.
Begin dit jaar werd in de pers onthuld dat Houard acht jaar terug, toen ze nog bij De Post werkte, 200.000 Belgische frank had gestolen van klanten. De vrouw kampte in die periode met problemen. Omdat de slachtoffers waren vergoed en omdat het om oude feiten ging, werd ze niet vervolgd door het parket.
@ Belga
Commentaar van ons :
35.000 tot 55.000 betogers ... Het waren er 15.000 tot 17.000 en dat getal is plots verdubbeld geworden door de dikke chlolesterolburgemeester van Bruxelles. En nu worden er nog eens 20.000 extra bij gelapt. Mijn bomma zei altijd, "Eerst leugenaar, dan bedrieger". In het geval Houard is het omgekeerd.
|
|
|
|
|
|
| Warm ? Koud ? U blaast maar, de wetenschap doet dat ook |
|
| Geen Global Warming, maar Global Cooling, wat zal het worden |
|
Astronomen maken zich groeiende zorgen om de Zon
'Dode' Zon zorgt voor grootste afkoeling Aarde ooit gemeten
Geen Global Warming, maar Global Cooling, volgens astronomen
Zonwetenschappers en andere astronomen hebben geen idee wat er aan de hand is met de Zon. Al twee jaar lang is onze ster 'doodstil', is er geen zonnevlek te bekennen. En dat terwijl de Zon eigenlijk al aan een nieuwe cyclus had moeten beginnen.
De sporadische heftige uitbarstingen (protuberansen) die eerder dit jaar zijn waargenomen, hebben niets te maken met de normale activiteit van de Zon. Die wordt namelijk afgemeten aan het aantal zonnevlekken, plekken op de zon waar het koeler is dan in omgeving. Hoe meer vlekken, hoe actiever de zon in astronomische termen is.
De laatste zonnecyclus bereikte haar hoogtepunt in 2001, de nieuwe cyclus zal pieken in 2012. De zon had al aan deze nieuwe cyclus moeten beginnen, maar blijft tot nu toe 'dood'. Het gebrek aan zonnevlekken zorgde er voor dat de temperatuur op Aarde tussen januari 2007 en januari 2008 met 0,7 graden daalde - de grootste daling ooit gemeten in zo'n korte tijd. Ongeacht wat broeikaswetenschappers ook beweren - de temperatuur op Aarde is weer op het niveau van de jaren '30 van de vorige eeuw.
100 Wetenschappers uit Europa, Azië, Latijns Amerika, Afrika en Noord Amerika kwamen onlangs bij elkaar om over het vreemde gedrag van de zon te praten. Op grond van het gedrag van de Zon in het verleden en de gevolgen voor het klimaat op Aarde, opperden ze de mogelijkheid dat de Aarde op de rand staat van een nieuwe ijstijd, die heel abrupt zou kunnen beginnen.
Terwijl heel de Aarde zich voorbereidt op een algehele opwarming, blijkt het tegendeel het geval. De Russische zonwetenschapper Oleg Sorokhtin merkte op dat de zogenaamd door mensen veroorzaakte klimaatsverandering 'slechts een druppeltje in een emmer' is, vergeleken bij de invloed van de Zon op het klimaat van onze planeet.
'Sla alvast maar wat dikke jassen in,' is zijn advies.
Met dank aan Jeanine
|
|
|
|
|
|
|
|
| http://www.defrut.be/ |
|
U weet dat wij met uitgesproken voorkeuren en afkeren behept zijn, zoals het échte mensen van vlees en bloed toekomt. Wij bieden wat we beloven en wat velen van ons verwachten : azijn en gal en soms spoelen we onze mond met melk en honing en worden we zeemzoet, overdreven vriendelijk en aanhankelijk. Een beetje zoals mannen die "iets" nodig hebben.
In blogland hebben wij enkele perfecte collega's, die zich beijveren als gekken net als wij om het land B om te vormen tot een tweetalig keuninkrijk (Frans-Arabisch), de Europese Unie om te bouwen tot het Kalifaat Eurabia en alternatieve rechtse meningen voor de rechter te slepen. De Sharia zal heersen en onze harems zullen vol zijn met gewillige vrouwen. Waar is mijn glas melk met honing ?
Onze vrienden staan aan de rechterkant van deze blog bij de favorieten, en na een lang stilzwijgen is eindelijk de Frut van Koekestad terug opgedoken. Wij bouwen een stevige brede brug : leest en weest verontwaardigd zoals wij. En verheugt u op de terugkeer van de verloren redactie.
http://www.defrut.be/
|
|
|
|
|
|
| De tijd verslindt ... beloftes |
|
10 juni 2007
3 juli 2008
|
|
|
|
|
|
| Strafblad van 14 jaar af indien nodig |
|
05.07.2008 12.00u - Zopas werd ook de oudste van de drie daders die agent Georges Van Tiggelen net niet doodsloegen op een bus in Antwerpen weer vrijgelaten. In een uitgebreid interview met Gazet van Antwerpen (04.07.08) zegt Van Tiggelen zonder omwegen dat hij opnieuw zou tussenbeide komen en pleit hij voor een kordate aanpak van relschoppers.
De gedachte dat de daders, amper drie maanden na het ‘busincident’ alweer vrij op straat rondlopen, boezemt het slachtoffer angst in. “Ik mag er niet aan denken dat ze mij of mijn familie iets willen doen uit wraak”… Volgens Van Tiggelen kan de jeugdrechter maatregelen opleggen, zoals de plaatsing in een gesloten jeugdinstelling. “Als de jongeren niet ‘uit handen’ worden gegeven, worden ze niet als volwassenen berecht, wat hun gevoel van straffeloosheid misschien nog versterkt Maatregelen door de jeugdrechter ervaren ze te weinig als straf.”
Dat het vertrouwen van de man in het gerecht en de politiek een flinke deuk heeft gekregen is wel duidelijk. “Net als na de zaak-Guido Demoor roepen politici na dit incident dat het zo niet langer kon, maar van verandering is niet veel te merken…” Van Tiggelen pleit voor de invoering van een strafblad vanaf 14 jaar. “Daar is 5 minuten politieke moed voor nodig.” Vijf minuten politieke moed, waar hebben we dat nog gehoord?
“De eerste maal dat je iets mispeutert, volstaat een verwittiging”, zegt Van Tiggelen nog. “Een tweede en zelfs derde keer mogen van mij worden bestraft. En wie meer op zijn kerfstok heeft, heeft geen recht op een blanco strafblad.” En dat geldt ook voor 15- of 16-jarigen. We nemen aan dat de meeste Vlamingen het met Van Tiggelen eens zullen zijn.
@ Vlaams Belang
|
|
|
|
|
|
| Geheugensteun |
|
Voor wie het soms mocht vergeten in deze drukke tijden
|
|
|
|
|
|
| Symbool ? |
|
@ Het Laatste Nieuws
U roept maar voor een onderschrift
|
|
|
|
|
|
| Justine verlost van de wedstrijdspanning |
|
Justine Henin heeft het professionele tennis vaarwel gezegd, maar ze slaagt nog graag een balletje. Het vrije leven doet haar duidelijk goed.
|
|
|
|
|
| 05-07-2008 |
| Een grote dame uit de Vlaamse letterkunde : Jet Jorssen |
|
.
Mariëtte Jorssen werd geboren te Antwerpen op 20 mei 1919 in een gezin, dat tijdens de moeilijke oorlogsjaren had proberen te overleven en zich weinig bemoeide met de politiek. Jet was een slim kind en ze behaalde het diploma van regentes in de Stedelijke Normaalschool voor Meisjes in de Lange Gasthuisstraat. Zij heeft twee jaar lesgegeven in een stedelijke lagere jongensschool en toen is zij terechtgekomen in een Vlaams-nationalistische Jeugdbeweging waar zij spoedig als vrijgestelde een behoorlijke functie bekleedde. Gedurende de oorlog verzeilde zij in de collaboratie, gedreven door een hunkering om Vlaanderen onafhankelijk te zien van het belgische juk. De Duitse bezetters speelden nadrukkelijk in op de samenwerking met Vlaams-nationalisten om althans dat gedeelte van de bevolking voor zich te winnen. Die politiek ging gepaard met het verlenen van monopolies, ruime financiële en materiële steun. Een strategie die elke minister de dag van vandaag nog toepast.
In 1944 trouwt Jet met de journalist-schrijver Karel de Cat die eveneens in de culturele collaboratie zit. Het jonge stel vlucht uit Antwerpen om de eerste wraakgolf te vermijden na de bevrijding, en na korte tijd keren ze terug en worden ze opgesloten en veroordeeld : naar de normen van de tijd, vrij bescheiden. Want na enkele maanden wordt Jet naar huis gestuurd waar ze bevalt van haar enige kind, Elske.
De als "zwarte" bestempelde lerares wordt niet terug opgenomen in het stedelijk onderwijs en zij moet voorzien in haar onderhoud met fabrieksarbeid. In haar schaarse vrije tijd gaat ze op zoek naar haar schrijverstalent, dat ze van dan af zal gebruiken om haar oorlogservaringen op te schrijven. Zoals het in die dagen gebruikelijk was, kwamen de repressieslachtoffers en hun families bij mekaar om hun hart uit te storten en ervaringen uit te wisselen. Jet luisterde en schreef over wat ze gehoord had en ze putte uit haar eigen bewogen leven.
Elske de Cat (1944-1954)
In 1951 verschijnt het eerste boek van Jet Jorssen "Vermist" over de tragische dood van haar broer tijdens de oorlog. Opnieuw slaat echter het noodlot toe als in 1954 Elske om het leven komt bij een auto-ongeval. Het immense verdriet om het verlies van een kind hangt als een loden mantel om de schouders van Jet en Karel. In 1956 krijgt zij eerherstel van de belgische staat en ze vindt terug een betrekking op haar niveau in het rijksonderwijs te Kapellen, waar zij Nederlands, geschiedenis en Frans geeft.
Na jaren van literair stilzwijgen verschijnt in 1960 haar tweede roman "Wat baat het, Agnes ?" die gevolgd zal worden door een stroom andere publicaties waarmee Jet Jorssen zeer vaak de thematiek van de oorlog zal verwoorden en de rol van de vrouw in die verscheurende en onmenselijke periodes uit de geschiedenis. Jet Jorssen is veel meer dan de schrijfster van de collaboratie en de repressie. In haar werk analyseert zij moedig de tekortkomingen, de menselijke fouten maar ook het idealisme en schetst ze de verscheurdheid van de kleine man die om te overleven tot keuzes gedwongen wordt die hij vaak niet eens begrijpt en die hem soms ongewild in een hoek drijft met de collaboratie of het verzet.
Haar opus magnum is ongetwijfeld de trilogie "Och, Siemeniskinderen" waarover we een apart artikel maken.
Met "Vrouwen aan het Front" uit 1981 sluit zij terug aan bij haar eerste werk "Vermist". Vlaamse soldaten aan het Oostfront en Vlaamse verpleegsters die de zijde van Duitsland kiezen omdat ze mee het communisme willen bestrijden. Niets wordt hiermede goed gepraat, veel wordt daarentegen afgeschilderd in al zijn ontluisterende werkelijkheid. Op het front zijn alle grote idealen verdwenen : overleven primeert. Wraak, wreedheid , diepe vriendschap en verbondenheid wisselen mekaar af in de hel der onmenselijkheid.
Het leven van Jet Jorssen blijft getekend door het verlies van haar dochtertje en haar vermiste broer. De littekens die oorlog en represie nalieten kon zij van zich afschrijven en ze was tevens voor velen het symbool van de moed, de onversaagdheid van een combattief Vlaanderen dat niets te maken wilde hebben met belgië.
Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds. Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984. In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990. Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.
Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu".
Persvoorstelling, IPC, Brussel 22 juni 1977.
Van links naar rechts: Irina van Goeree - Jet Falter - Lucienne Stassaert - Eugenie Boeye - Jet Jorssen - Monda de Munck - Minister De Backer - Lia Timmermans - Bertien Buyl - Maria Messens - Daisy ver Boven - Maria Jacques - Clara Haesaert - Maria Vlamijnck - Mireille Cottenje - Ria Aerts - Alice Cant.
RAY
Met dank aan http://users.telenet.be/louis.jacobs/index.html
|
|
|
|
|
|
| Semini's kinderen ... God Jummenas ! 't is ons Jet Jorssen ! |
|
Bovenin de grote toegangspoort tot het Steen is de restant zichtbaar van een beeldje dat volgens de legende teruggaat tot de vroeg-Romeinse tijd en een voorstelling biedt van een god der vruchtbaarheid, Semini. Oorspronkelijk was de heer Semini voorzien van een degelijk voortplantingsinstrument maar dat werd tijdens de Spaanse bezetting geamputeerd door de Rooms-katholieken. Uit fatsoensoverwegingen of jaloersheid, wie zal het zeggen ?
Vrouwen die hoopten op kinderzegen trokken alleszins tot begin vorige eeuw naar Semini in de hoop hun kinderwens in werkelijkheid om te zetten. Vandaar de uitroep " God, Seminiskinderen !" die verbasterd werd tot "God Jummenas", jummenas zijnde het dialectwoord voor gymnastiek. En van gymnastiek tot procreatie is geen grote afstand.
Ray
|
|
|
|
|
|
| Jet Jorssen : bibliografie |
|
Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds. Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984. Jet Jorssen verdient zeker een plaats onder de betere Vlaamse auteurs. In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990. Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.
Jet Jorssen tijdens de Boekenbeurs 1979 in gesprek met Armand Boni
Bibliografie :
* Vermist (roman, 1951)
* Hellenberg (novelle, 1957)
* Wat baat het, Agnes ? (roman, 1960)
* Schrijven, een boeiend avontuur (essay, 1960)
* Hotel voor vrouwen (roman, 1961)
* Figuranten gevraagd (jeugdroman, 1962)
* Figuranten in het zadel (jeugdroman, 1963)
* De smalle weg (roman, 1967)
* Gevecht om een dode vrouw (roman, 1968)
* Speel niet met geluk (bloemlezing tijdschriftartikelen, 1968)
* Een tijd voor wolven (roman, 1969)
* Kot voor vrouwen (1971)
* Och, Siemeniskinderen ! (roman, 1e deel van trilogie, 1974)
* De vrouw in de literatuur (essay, 1975)
* Wat nu, Sinjoor ? (roman, 2e deel van trilogie, 1975)
* Op bezoek bij Jo Haazen, beiaardier (tijdschriftartikel, 1975)
* En toch, Brabo ! (roman, 3e deel van trilogie, 1976)
* De tuin van de familie Pimpelmans (kinderverhaal, 1976)
* De vluchtheuvel (kortverhaal, 1976)
* Wachten op de telefoon (novelle, in "Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu", 1977)
* Och, Siemeniskinderen (volledige trilogie, 1978)
* Abortus of leven (essay, 1978)
* Vrouwen aan het front (roman, 1981)
* De laatste dagen (novelle, 1981)
* Trefpunt München (roman, samen met echtgenoot Karel de Cat, 1983)
* Ze hebben vanmorgen Dr. Borms gefusilleerd(essay, 1983)
* Vrouwen aan het front (essay, 1983)
* Geboorte (essay, 1983)
* Richard Wagner, marxist ? (essay, 1983)
* In memoriam Andries Bogaert (essay, 1983)
* In memoriam Juliaan Haest (essay, 1985)
* Ballingschap (roman, 1986)
* Schrijven en feminisme (essay, 1986)
* De machtelozen (roman, 1987)
* Vlucht en repressie (autobiografische kroniek, 1987)
* Kerstmis (essay, 1987)
* Het verloren paradijs (autobiografisch kortverhaal, 1987)
* In memoriam Gaston Claes (essay, 1988)
* Vechten om een leven (greromanceerde biografie van Lieve Moenssens, 1988)
* Omnibus (omvattend : Vermist, Een tijd voor wolven, Gevecht om een dode vrouw) (1989)
* Het glazen dak (1989)
* Eva, adieu... (verhalen, 1990)
* Heksenketel (novelle, ?)
* Pelgrimstocht naar God (autobiografie, 1991)
http://isis.provant.be/xsabl.asp?&cmd=none&q=jorssen&hardsort=rank&curpage=1&noext=false
|
|
|
|
|
|
| De Trilogie Och Siemeniskinderen door Jet Jorssen, haar magnum opus |
|
Ik betreur heel erg dat ik van een aantal gebeurtenissen geen nota's heb genomen ; zoals van mijn ontmoeting met Jet Jorssen eind jaren '70 , begin jaren '80 tijdens een alternatieve boekenbeurs in de Antwerpse Handelsbeurs. Domme, domme man, die ik ben. Zij was in gezelschap van een vriendin en wij hebben lang gesproken over de verdeeldheid in de Vlaamse Beweging.
Opnieuw zie ik haar voor me als een elegante, goed verzorgde burgerlijke mevrouw, die ontwapenend oprecht en beschaafd klonk. Ik heb haar gecomplimenteerd over haar trilogie die een diepe indruk op mij had gemaakt (en nog steeds) en daar reageerde zij natuurlijk gevleid op. En voor de rest herinner ik me weinig over dit gesprek en dat stoort me buitenmatig. Daarom schrijf ik ditmaal alles op wat ik weet en vind over deze grote dame. Zij heeft daar recht op. Ook omdat deze tekst onder ogen komt van velen die met hun hart en ziel meeleven en begrijpen waar dit allemaal over gaat. Aan de anderen vraag ik om enig begrip te vertonen : wij, radicale Vlamingen zullen het land B nooit als ons vaderland beschouwen en hoe meer er gestreefd wordt naar het weggommen van de identiteit van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden, hoe nadrukkelijker het Vlaams-nationalisme van generatie tot generatie zal doorgegeven worden. Volkeren zijn genetisch onuitwisbaar. Je mag nooit spreken uit naam van diegenen die er niet meer zijn, maar ik hoop dat mevrouw Jorssen het eens zou zijn met deze definitie van het onuitroeibare Vlaams bewustzijn. Vervelend voor de niet-identitairen, een geruststelling voor ons.
Onze grote verhalenvertelster moet lange voorbereidingen en opzoekingen verricht hebben om de omvangrijk familie-saga "Och, Siemeniskinderen" op papier te zetten. In 1974 verschijnt het eerste deel (de periode 1870 - 1914), in 1975 volgt "Wat nu, Sinjoor ?" (1914 tot 1940) en het slot "En toch, Brabo" behandelt de jaren 1940 - 1973. Voor het derde deel weigert de uitgever, Reinaert, het manuscript omdat het te eenzijdig het gelijk beschrijft van de verliezende partij van de wereldoorlog . Gelukkig springt Uitgeverij de Roerdomp uit Brecht/Antwerpen bij en geeft probleemloos dit derde en boeiende deel uit.
In dit derde deel heeft de auteur véél van zichzelf gestoken : zij is niet één personage, maar zij zit verscholen in meerderen. De jonge intelligente vrouw, die geschokt is in haar rechtvaardigheidsgevoel door het onrecht de Vlamingen aangedaan, de passionele minnares die de verrukkingen van de liefde ontdekt, het muurbloempje dat kennis maakt met de wereld van het mannelijk egoïsme, maar ook de trouwe idealiste. En steeds op de achtergrond de stille maar intense aanwezigheid van een stad die vaak verminkt wordt maar stoer overeind blijft, met mededogen neerblikkend op de extreme levens van velen van haar inwoners.
De auteur beschrijft meesterlijk de gedachtes en gewaarwordingen van de voortdurend gemanipuleerde kleine man en vrouw. De koude, de honger, het gore plezier, de verdeeldheid, de samenhorigheid en het miserabilisme voor de Grote Oorlog. Jorssen is een meester in het aanreiken van kleine details die veel duidelijker de mens schetsen dan lange psychologische omschrijvingen. Neen, zij is géén Willem Elsschot, haar betrokkenheid is passioneler, volkser en barokker. Als de zakkennaaisters van de dokken spreken, schuwt Jet Jorssen niet de rauwe en onvertogen taal weer te geven. Het leven toendertijd was geen sprookje maar een harde strijd om te overleven in vaak erbarmelijke omstandigheden. In die soms grofklinkende taal die men toen sprak, was het meemaken van grote gevoelens net hetzelfde als bij de welbespraakten uit de betere kringen. Dat is nu nog zo. De taal is het vervoermiddel van onze gedachtes en sentimenten en Jet Jorssen gebruikt de fiets, de auto, de tram en als het moet de kruiwagen om haar lezers mee te voeren.
Tijdens de Grote Oorlog maken we de opkomst van de Fronters mee in de loopgraven aan de IJzer. De grote mannen uit die tijd, Frans Daels, Cyriel Verschaeve, Adiel de Beuckelaere e.a. worden tot leven gebracht in samenhang met de fictieve romanfiguren. Ook wordt de nadruk gelegd op de verschillen met de Activisten die in het bezette land met hulp van de Duitsers een eigen Vlaamse staat uitroepen, waarbij het hen mangelt aan ervaring en steun. De overeenkomsten tussen socialisten en nationalisten en ook de grote verschillen tussen hen beiden, lopen doorheen het politieke leven in vele verscheurde families. Jet Jorssen, een heuse Vlaams-nationaliste, steekt haar sympathie voor de oude socialisten niet onder stoelen noch banken. Zowat alle strekkingen laat zij aan bod komen in haar saga middels haar personages, ook deze van het verzet. Ieder heeft zijn redenen en argumenten, om te handelen zoals hij of zij het doet.
Ik zie deze groothartigheid en tolerantie nergens bij hedendaagse auteurs ter linkerzijde.
In het laatste deel van het drieluik is Jet helemaal op dreef : zij schrijft vloeiend en ongeremd, soms is dit ten koste van de stijl maar tegelijk sleept ze de lezers mee doorheen de grote oorlogsverwikkelingen, de familiale conflicten en vreugdes, de passionele verhoudingen en de pijnlijke repressie. Beklemmend en realistisch. Sentimenteel is ze zelden, romantsich soms wel. Als de hartstocht van de vrouw hoog oplaait, blijft er echter steeds een scherp besef van de relatieve waarde van deze gevoelens. Vrouwen zijn altijd de sterke persoonlijkheden, ook in tijden als de heren der schepping het voor het zeggen hebben, ook als dit slechts gelal oplevert.
De generatie die als jonge mensen de eerste Wereldoorlog meemaakte, loopt tijdens de zogenaamde wederopbouw in de jaren '50 en '60 vervreemd en onwennig rond in de nieuwe wereld. Zij zijn de restanten van twee wereldbranden die wegvluchten in hun eigen tragiek. De Vlaamse Beweging is ondergedoken, de stad beleeft een kaalslag, jonge vrouwen willen baas zijn in eigen buik en de jeugd lacht om het ouderlijk gezag. Drugs doen hun intrede bij de jeugd en de familiale conflicten zijn legio. Een van de vrouwelijke hoofdpersonages verlaat Antwerpen en verhuist naar het rustige, groene Kalmthout, net zoals Jet Jorssen dit zelf deed.
Het slotfragment uit "En toch, Brabo" :
"Antwerpen, dacht Jan, ik kan je nooit vergeten. Ook al probeer ik in vreemde landen alle weemoedige gedachten aan je uit mijn hoofd te bannen uit angst voor heimwee. Je bent geen stad om liedjes over te maken zoals Parijs, Wenen, Rome of Berlijn. Je naam leent er zich niet toe. Je bent enkel een stad om ook zonder lofzangen van je te houden ondanks je grijze klimaat. Hij daalde de helling af van het Noorderterras, onder de poort met het verweerde Seminibeeldje, langs de moderne bronzen Lange Wapper. Het Steen, de helgrijze burcht, begon stom en roerloos aan een waaktijd van nieuwe eeuwen."
RAY
|
|
|
|
|
|
| Moslims zijn de nieuwe Joden van Europa (Shahid Malik - Brits minister) |
|
Voor het slapengaan nog een leuk verhaaltje om heerlijk weg te dromen over de fantasieën die politici uitvinden om ons gelukkig te maken :
| 'Moslims zijn de nieuwe joden' |
 |
| Gepubliceerd op vrijdag 04 juli 2008 |
|
| De eerste islamitische minister van Groot-Brittannië, Shahid Malik heeft hard uitgehaald naar de vijandigheid waarmee veel Britten moslims benaderen. Hij vergeleek de situatie van de Britse islamieten met die van de joden voor de Tweede Wereldoorlog.
Volgens hem is het steeds normaler en geaccepteerder dat moslims in de media en in de maatschappij worden aangevallen. En dat vooral op een manier die volgens Malik bij geen enkele andere minderheidsgroepering zou worden getolereerd.
Tankstation
Hij tekende daarbij aan dat hij geen vergelijking wilde leggen met de holocaust, maar dat veel Britse moslims zich als 'aliens in hun eigen land' voelden. Hij verklaarde ook dat hij zelf het slachtoffer is geworden van diverse incidenten.
Hij kreeg een brandbom door de autoruit en iemand deed een poging hem omver te rijden bij een tankstation.
Afzeiken
"Op de een of andere manier lijkt de gangbare mening te zijn dat het ok is op mensen af te zeiken, zo lang het moslims zijn." In het interview met Channel 4, dat maandag wordt uitgezonden, hekelt hij ook de onzorgvuldigheid van de media wanneer het op moslims aankomt.
Als voorbeeld noemt hij het verhaal dat de bedden van islamitische patiënten in Britse ziekenhuizen 5 keer per dag richting Mekka werden gedraaid. Dat was een broodje aap, maar werd wel door allerlei media verspreid.
"Het is alsof je geen feiten hoeft te checken als het om bepaalde mensen gaat en je zomaar met het verhaal aan de haal kunt gaan. Daardoor gaan moslims zich als vreemden in hun eigen land voelen."
|
.http://www.planet.nl/planet/show/id=67777/contentid=930721/sc=82d7cd
|
|
|
|
|
|
| De keuze van Pim : Bat Ye'Or |
|
Een aanrader, dus niet bij de VRT. Kanaal Z brengt in de rubriek "Opiniemakers" dit weekend een exclusief interview met de schrijfster Bat Ye'Or. Zij is een Egyptisch-Britse historica en een autoriteit op het gebied van de islam(invasie). Kijken dus.
.
|
|
|
|
|
|
| Crapuul Sven Gatz |
|
U zal ons niet vlug iemand horen verwijten dat hij crapuul is, behalve als hij tuig is en wij het chic willen houden. Een Brusselaar,lid van het Vlaams Parlement, noemen we dus graag Crapuul, want respect moet er zijn.
U heeft enkele stukjes hieronder kunnen lezen hoe Crapuul Sven Gatz met zijn internationale breeddenkendheid bereid is heel het land B weg te schenken aan de francofonie (Brussel, de Vlaamse kust en de steden). "De tijd van ons druk te maken om onze taal is voorbij" oreert de ex-Volksunieman die tot treurnis van Anciaux niet naar Spirit meetrok maar zijn politieke heil zocht bij de parvenus van de VLD. Chic Crapuul zoekt ander Chic.
Ieder zijn waarheid natuurlijk, zij het dat Crapuul Sven Gatz' waarheid deze is van een Judas. Toegeven aan de Franstaligen onder het mom van "Wij zijn internationalisten" terwijl in dit schandland de Franse imperialisten nooit anders gedaan en gewild hebben dan de Nederlandse taal te laten verdwijnen, is een daad van hoogverraad. Dat klinkt zwaarwegend, het is het ook. Op een delicaat moment dat er getrokken en geduwd wordt om wéér eens stukken Vlaanderen af te staan aan Wallonnië lachend en genereus uw identiteit opgeven, is een bewijs van domheid.
Grappig is wel wat onze lezeres Jeanine ontdekte in Het Nieuwsblad van 22 november 2005 over de figuur Gatz. Het is deze wandaad die hem de voornaam Crapuul oplevert. Of moeten we hem hem Zidane Gatz noemen ?
Politicus Sven Gatz (VLD) geeft tegenstander kopstoot in voetbalwedstrijd
Vlaams VLD-volksvertegenwoordiger en hobbyvoetballer Sven Gatz is behoorlijk geschrokken van zijn eigen destructieve trekjes. ,,Zoiets had ik nog nooit gedaan en ik had ook niet gedacht dat ik dit ooit zou doen. Ik schaam me."
Vierdeprovincialer Ritterklub Jette noemt zich trots een van de laatste Nederlandstalige voetbalclubs van Brussel en telt verschillende BV's in haar oud-spelerrangen zoals Ivan Sonck en Bruno Schevernels. De clubkleuren geel, wit en rood staan volgens de overlevering voor ,,veel bier, veel schuim en veel miserie." Dat laatste gaat zeker op voor hun rechtsback Sven Gatz (38), in het dagelijkse leven Vlaams parlementslid. Het incident dateert al van 17 september. Die dag speelde Gatz met de veteranen tegen KFC Vilvoorde. ,,Op een bepaald moment pleegde mijn directe tegenstander een regelrechte aanslag op mij", legt Gatz uit. ,,Met de voet vooruit, recht op mijn knie. Ik denk niet dat iemand me ooit al zo zwaar heeft aangepakt. Ik heb een week met een gespalkte knie gesukkeld."
Mail met excuses
Gatz gaf zijn tegenstander een kopstoot. ,,Ik was echt niet van plan met geweld te reageren. Toen ik hem echter provocerend zag grinniken, ben ik door het lint gegaan. Gelukkig was hij niet gewond."
De man ging wel tegen de grasmat, waarna in het tumult dat volgde Sven Gatz een karateklap kreeg van de kapitein van Vilvoorde. De scheids trok rood, Gatz droop hinkend af en de wedstrijd werd stopgezet.
Het provinciaal comité van de Koninklijke Belgische Voetbalbond schorste Sven Gatz voor zes speeldagen. De speler die Gatz met een karateklap bedacht, voor vier wedstrijden naar de zijlijn verwezen.
@ Het Nieuwsblad.
|
|
|
|
|
|
| Vooruitblik |
|
Morgen zaterdag 5 juli 2008 brengt Angeltjes een uitgebreide
artikelenreeks over de Vlaamse schrijfster Jet Jorssen.
|
|
|
|
|
|
| Hongersnood bedeigt Zuid-Afrika (door Ropie) |
|
Opgedragen aan Ivan de Vadder, reporter bij de VRT *
Gaarkeukens en volkstuintjes in de steden moeten vele miljoenen binnenkort van de hongerdood redden, want meer als de helft van de bevolking begint nu zwaar ondervoed te raken omdat ze de hoge voedselprijzen niet meer kunnen bekostigen.
Deze waarschuwing werd gericht door medewerkers van Operation Hunger in Zuid Afrika tijdens een persconferentie gisteren. Ze waarschuwden dat er dringend vele duizenden gaarkeukens opgericht moeten worden in alle gebieden van het land -- en dat de bevolking zelf op grote schaal aangemoedigd moeten worden om hun eigen voedsel in achtertuintjes te gaan kweken.
Het land stuurt af op een grote hongersnood, waarschuwt Operation Hunger. Zo'n 54% van de bevolking - van alle rassengroepen -- gaan nu 's avonds dikwijls met honger naar bed. Zuid Afrika telt 47-miljoen burgers plus zo'n 3-miljoen Zimbabwaanse vluchtelingen. Vele miljoenen mensen in Zuid Afrika worden dus door deze hoge voedselprijzen met hongersnood bedreigd.
Deze waarschuwingen werden gericht tijdens de persconferentie door Operation Hunger zegsvrouw Felicity Gibbs alsook de voedselverspreidingscoordinators in de provincies Gauteng en de West-Kaap provincie rondom Kaapstad. 'Wij worden benaderd door letterlijk duizenden mensen die allemaal gaarkeukens in hun eigen buurten willen hebben omdat ze doodeenvoudig geen dagelijkse maaltijd meer kunnen bekostigen,' zei ze.
De Zuidafrikaanse scholen geven meer dan 4 miljoen lagere-school kinderen nu dagelijkse maaltijden omdat ze dikwijls geen avondeten of ontbijt thuis meer krijgen.
De supermarkten rapporteren ook in ZA dat de diefstal van luxe-artikelen is afgenomen en dat winkeldieven tegenwoordig zich veelal toespitsen op het stelen van voedsel. "Ze stelen nu dus uit noodzaak om te overleven, niet om luxe-spulletjes,' waarschuwde de zegsman van de Pick 'n Pay supermarkets vandaag.
En de hulporganizatie Helpende Hand van de vakbond Solidariteit waarschuwde ook dat 450,000 blanke werkloze en dakloze Afrikaners nu ook zeer ondervoed aan het worden waren en dringend hulp nodig hadden.
* De Heer De Vadder die het programma "De keien van de Wetstraat" presenteerde met mevrouw Kathleen Cools vond een van de merkwaardigste uitspraken van de serie deze van Bruno Valkeniers, die zegde zonder schroom, dat hij vroeger geen bezwaar zou gehad hebben om in Zuid-Afrika te wonen, niettegenstaande de Apartheid. De Heer de Vadder, een politiek-correct liberaal kan allicht nu onder het ANC-regime een gaarkeuken beginnen in Kaapstad, mocht er onverhoeds een einde komen aan zijn betrekking bij de Overbodige Onvlaamse Openbare Omroep.
Angeltjes vinden steeds een genereuze oplossing voor uw problemen.
|
|
|
|
|
|
|
Deze blog leeft van de liefde, de wind en veel enthousiasme. U kan onze werking steunen via
banknr 610-5790800-88
IBAN BE56 6105 7908 0088
BIC DEUT BE BE
|
| Opera, Belcanto - Operette en populair klassieke muziek |
|
|
|
|
(96.02%)
(3.98%)
(38.06%)
