Een campagne waar over gesproken wordt, is een goede campagne. In dat opzet is het Vlaams Belang met de lancering van zijn ‘Omdat wij de Vlaming verdedigen’-campagne alvast geslaagd. Niemand kan ernaast kijken, en sommige media reageren dan ook even voorspelbaar als overspannen: “Vlaams Belang richt zijn pijlen op China”, “Ook China niet meer veilig” en “Nieuwe vijand: China” koppen enkele kranten vandaag.

Twee affiches refereren respectievelijk naar de bedreiging van de islamisering en de Belgische blokkering, terwijl de affiche met het Chinese opschrift naar het verlies van Vlaamse jobs aan lageloonlanden verwijst. Ook dat thema is vandaag immers brandend actueel – denken we maar aan Opel Antwerpen. Natuurlijk is de campagne niet tegen de brave Chinese restauranthouder gericht, zoals onder meer Het Laatste Nieuws suggereert.

Dat met Opel andermaal een Vlaamse autofabriek vanuit het buitenland werd gesloten, heeft er ons pijnlijk aan herinnerd hoe zwak Vlaanderen economisch staat zolang het binnen België blijft opgesloten. De wereldwijde economische ontwikkelingen kunnen enkel - ondermeer inzake belastingen en loonlasten - beantwoord worden vanuit meer maatschappelijke samenhang, wat voor Vlaanderen betekent: meer Vlaamse autonomie op fiscaal en sociaal vlak. Het Vlaams Belang strijdt voor verdere industriële ontwikkeling en tewerkstelling in Vlaanderen. Het Vlaams Belang wil Vlaamse onafhankelijkheid om de economie te redden en aanvaardt niet dat Leterme en de zijnen het nu omdraaien, en zogezegd “omwille van de economie” de Vlaamse autonomie uitstellen of afwijzen 


Vanzelfsprekend wil onze partij geen protectionistisch beleid voeren. Vlaanderen is een dynamische economische regio, die wereldwijd diplomatieke en economische contacten onderhoudt. Dat willen wij zo houden. Onze ‘Chinese affiche’ is dan ook enkel te begrijpen als een aanklacht tegen de afwezigheid van een politieke visie in de huidige strompelende en machteloze regeringscombinaties.

Moussa Zemmouri, de Antwerpse moslim die een schadevergoeding van de Belgische staat eist voor zijn vierjarig verblijf in Guantánamo, is de rijzende ster van een Britse extremistengroepering. Die organisatie, 'Cageprisoners', komt officieel op voor de mensenrechten, maar dweept ook met imam Anwar Al-Awlaki - door velen beschouwd als de nieuwe Osama Bin Laden - en werd zelfs door een kopstuk van Amnesty International terechtgewezen als pleitbezorger van de jihad.

In Vlaanderen leidde de 32-jarige Zemmouri een verborgen bestaan nadat hij in 2005 was vrijgelaten uit de Amerikaanse terroristengevangenis. Maar nog voor hij in mei vorig jaar buiten vervolging gesteld werd door het Belgisch gerecht - dat de Amerikaanse aantijgingen van terrorisme ook onderzocht - wierp Zemmouri zich binnen de Britse organisatie Cageprisoners wél gretig op als uithangbord. Zo stapte hij op 7 september 2008 als gebedsleider het podium op tijdens de jaarlijkse benefietavond in Londen, schrijft de krant Het Laatste Nieuws.
 
Cageprisoners werd in 2003 gesticht door Moazzam Begg, een Brit die ook in Guantánamo zat en met zijn vlotte pleidooi tegen de illegale Amerikaanse praktijken zelfs Amnesty International voor zijn wagen kon spannen. Volgens Cageprisoners is Moussa Zemmouri destijds in Guantánamo beland omdat hij in de Afghaans-Pakistaanse grensstreek betrapt was met een Casio-horloge van het type dat vaak wordt gebruikt om bommen te knutselen.

@ Het Laatste Nieuws

PST : En nu wordt deze belg in eigen land ook een rijzende ster bij àndere belgen. We kunnen niet wachten tot hij een dikke schadevergoeding zal ontvangen van de onnozele belgische staat.

Een aanvraag tot regularisatie op basis van frauduleuze documenten wordt door de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) niet onmiddellijk naar de prullenmand verwezen. “Het klopt dat we van de staatssecretaris de instructie hebben gekregen om het volledige dossier te onderzoeken en niet alleen te focussen op de valse documenten”, zegt een beleidsmedewerker in de krant. Ambtenaren bij de DVZ worden bovendien onder druk gezet om zoveel mogelijk regularisatiedossiers goed te keuren, zo blijkt uit getuigenissen.

Reeds bij de eerste algemene regularisatieronde in 2000 klaagde het Vlaams Belang de duizenden fraudegevallen aan. Ook tegen de nieuwe regularisatieronde heeft onze partij zich heftig verzet: eind december verklaarde de Raad van State de regularisaties onwettig op basis van een verzoekschrift van Gerolf Annemans, Filip De Man en Jurgen Ceder.

Zoals bekend, breidde het federaal regeerakkoord van maart 2009 de criteria om te regulariseren nog verder uit (“[…] met inbegrip van de duurzame lokale verankering”). “We zijn verheugd over de nieuwe bepalingen die talloze mensen in onwettig verblijf, die in België duurzame banden opbouwden, zullen toelaten een verblijfsvergunning te verkrijgen,” zo luidde de veelzeggende reactie van het CGKR. Dat vandaag ook de N-VA vragen stelt bij de regularisaties, terwijl de partij het regeerakkoord waarin het principe van een nieuwe regularisatie stond ingeschreven destijds mee goedkeurde, blijft zeer merkwaardig.

In vergelijking met wat Staatssecretaris Wathelet, belast met de invoer van tafelschuimers, uit zijn "botten" slaat, is de jacht op namaakbotten door de belgische douane klein bier.

De heer Whathelet heeft de dienst vreemdelingenzaken de opdracht gegeven niet te streng te zijn, indien er in het dossier van kandidaat "honiglikkers" valse documenten aangetroffen worden. LDD heeft al het ontslag van deze CDH-lapzwans gevraagd.

We beleven een boeiende week in het land B.

Een rechter in Charleroi zegt doodleuk tot het slachtoffer van een car-jacking, dat hij niet zo een opzichtige Jaguar moet kopen : dat is om problemen vragen.

Een andere rechter in Luik veroordeelt de Belzieke staat tot het betalen van 5000 euri schadevergoeding aan Faroek Le Fou, een baldadig moordenaar, omdat deze psychische schade heeft geleden door zijn vele verplaatsingen van de ene naar de andere petoet.

Le Soir beticht Vlaanderen van "etnische zuivering" i.v.m. de Vlaamse wooncode.

Minister Guy van Hengel  laat noteren dat Belgie verzadigd is van immigranten (had beter OVERverzadigd gezegd) en dat de deur nu wel dicht mag.

Jan-Lucas Dehaene  komt vertellen dat wijlen keuning Boudewijn hem gevraagd had om de Fluppe op de troon te zetten in geval van...

Inderdaad...miserie, miserie.

Senior

De afgelopen maanden onderschepte de Belgische douane steeds meer namaak Ugg-laarzen.

De laarzen van schapenleer zijn enorm in trek want naast het esthetische aspect (zie afbeelding) zijn ze ook geschikt om bij lage temperaturen de voeten te verwarmen. Wat een uitvinding : gevoerde laarzen tegen de koude. Voor korte laarzen betaal je ongeveer 180 euri, lange laarzen kosten 250 euri. Maar stel u voor dat er ook heel wat namaak in omloop is en daar zit de belgische douane met een gigantisch probleem.

 De officiële vestiging van Deckers Australia Uggs verkoopt enkel aan bedrijven, dus elk individueel pakje dat hier toekomt, is verdacht. Van georganiseerde fraude is echter helemaal geen sprake. Het gaat om individuele gedupeerden en die worden nu gestraft : de zending wordt verbeurd verklaard en er volgt een boete.  Grote fraude is moeilijk te ontdekken, dus laten we ons bezighoudne met de kleintjes, die onwetend zijn dat ze bij de neus genomen worden. Het zal goed zijn voor de statistieken.

Het nieuwe hoofd van het Duitse anti-discriminatiecentrum – ADS -  is een vrouw: Christine Lüders. Omdat buitenlanders zo kras gediscrimineerd worden pleit zij voor anonieme sollicitaties, zonder foto of naam, zodat de afzender onduidelijk blijft.  Ook schriftelijke sollicitaties zouden moeten afgeschaft worden: slechts mondelinge vraaggesprekken, opgesteld door een buitenstaander, vervolgens opgeslagen op een MP3-stick en bezorgd bij de arbeidgever, zouden nog door de beugel kunnen.  Persoonlijke vraaggesprekken tussen arbeidgever en –sollicitant moeten verboden worden.

Zij heeft hiervan haar missie gemaakt: “Niemand mag op basis van etnische achtergronden gediscrimineerd worden.  Intolerantie en uitsluiting staan haaks op gelijkheid en menselijke waardigheid”.

De discriminatie gebeurt in diverse milieus bij sollicitaties en op de huurwoningenmarkt.  Zo zouden in het bijzonder jonge mannen van een andere etnische oorsprong geweerd worden uit discotheken en fitnessclubs.

Wat leven wij toch in een verlicht land: voor een jobke bij ons spionnencentrum moet je slechts je partijkaart of je hoofddoek laten zien.

Nauwelijks een jaar nadat gedurende maanden Groot-Brittannië dag na dag geschokt onderging hoe bosjes parlementairen en ministers van alle klassieke partijen (met een overwicht aan Laboursocialisten) zich verrijkt hadden, houdt sedert maandag een nieuw politiek schandaal de Britten bezig.

Vroeger leerden wij dat Engeland de bakermat was van de Europese democratie. Groot-Brittannië is zo democratisch dat het zelfs geen geschreven grondwet bezit, enkel wat algemene regels die vervat zitten in een verouderd Acts of Parliament.  Dat biedt het voordeel dat er zeer veel wetten, reglementen, overeenkomsten in aparte besluiten kunnen vastgelegd worden en ongrondwettelijk handelen onbestaand is.

Eeuwen heeft men er prat op gegaan en aan de wereld en de eigen bevolking wijsgemaakt, dat dit systeem behoorlijk functioneerde. Alsof eigenbelang, machtshonger, egoïsme en geldgewin vreemd waren aan de gentlemen die het land bestuurden. Alleen lekte het toen niet uit.

Vroeger maakte men ons ook wijs, dat de BBC een strikt-neutrale openbare omroep was, met correcte nieuwsberichten. Zo lang het ging tussen de Conservatieven en Labour was dit enigszins het geval. Maar de afbrokkeling van het klassieke sociale weefsel, de opkomst van nieuwe partijen en de massale immigratie heeft de BBC overgeleverd aan een regime dat zich tooit met de elitaire naam van "politiek correcten", de enigen die bekwaam zijn om de democratie te vrijwaren en daarom al de rest in de vergeetput duwen.

We hebben het over Groot-Brittannië maar met kleine variaties doet dit scenario zich voor in alle West-Europese landen : de beschaving kantelt, de politiek is nu openlijk een commerciële bedoening geworden, een element in de carrièreplanning van arrivisten en avonturiers en de gelaten bevolking kijkt toe, wendt zich af en ondergaat.

Channel 4 (samen met The Sunday Times) heeft met een verborgen camera een enscenering opgezet door journalisten uit naam van een fictief Amerikaanse bedrijf parlementairen op te zoeken en na te gaan in hoever deze politici bereid waren op te treden als lobbyist. 

Het gebruik van verborgen camera's is altijd een dubieus gebeuren. Ontoelaatbaar als men dit hanteert bij anonieme burgers. In het geval van politici, die getest worden op hun loyaliteit, ligt dit anders : van die dames en heren mag verwacht worden, dat zij onkreukbaar en onomkoopbaar zijn. Als het blijkt dat zij ordinaire geldwolven zijn, mag dit openbaar gemaakt worden. Zeker omdat zij de normen bepalen voor anderen. Wie graag in het zonnetje loopt, moet tegen een donkere passage bestand zijn.

Met zijn vieren zijn ze tegen de lamp gelopen : 3 ex-Labourministers en 1 Conservatief. Stephen Byers, een gewezen minister van transport, Geoff Hoon, ex-defensie en Patricia Hewitt, ex-handel en industrie waren wat blij te mogen pochen over hun invloed en kennis om succesvol te lobbyen voor de Amerikanen. De Conservatief hemelde zichzelf op als aanstaand lid van het Hogerhuis, waar volgens hem de grote beslissingen getroffen worden.

De 4 zijn geschorst, er wordt politiek geroepen op een onderzoek en de schade is weer eens "niet te peilen".  Een Brits parlementslid, dat vermoedelijk niet in aanmerking komt voor herverkiezing sprak over deze ontluisterende affaire als "de laatste nagel in de doodskist van Labour na 13 jaar machtsuitoefening".

Ray

Het zit er bovenarms op in Europa. De Duitsers krijgen de zwarte piet doorgeschoven voor de Griekse problemen. De Fransen wijzen met een beschuldigende vinger naar de Duitsers.

Waarom? De Duitsers hebben de voorbije 10 jaar flinke inspanningen gedaan om de loonkosten te beperken waardoor de export flink gestegen is. Goed gedaan ? Niet volgens de Franse minister van financiën. Het is namelijk niet fair ten opzichte van andere landen die moeite hebben om de export op gang te krijgen.

Landen met een relatief hoge loonkost, zoals Griekenland, zijn zo gedoemd om begrotingstekorten op te bouwen. Duitsland moet dus maar een beetje op de rem gaan staan en wat minder competitief worden. Is dat het Europa dat de Fransen in gedachten hebben? De beste leerlingen van de klas vragen om wat minder hard te studeren zodat het klasgemiddelde niet te hoog wordt opgetrokken. Leg de lat laag genoeg, dan kunnen we er allemaal onderdoor ! De klassieke socialistisch waanidee die ons naar de ondergang heeft gebracht.

Maar het kan nog surrealistischer. Griekenland gaat zelfs zo ver om Duitsland te vragen het goud dat gestolen werd tijdens de tweede wereldoorlog terug te brengen. En gisteren beschuldigde men Duitsland opnieuw. Deze keer zouden Duitse banken speculeren tegen de Grieken en zo profiteren van de miserie van een ander. Ik veronderstel dat er vandaag in Duitsland eens goed gelachen wordt met deze uitspraken nu blijkt dat een Griekse staatsbank voor 1 miljard euro speculeerde tegen de eigen aandeelhouder. http://www.ekathimerini.com/4dcgi/_w_articles_economy_0_22/03/2010_115787

De huidige problemen leggen de zwakheden van de euro op een pijnlijke wijze bloot. De Europeaan bestaat niet. Uiteindelijk streeft iedereen het eigenbelang na. Griekenland bijvoorbeeld wil profiteren van de lusten van de euro en genieten van een lage rente. Maar dan wel zonder de lasten in de vorm van financiële discipline. Terwijl Duitsland jarenlang flinke inspanningen heeft gedaan om de lonen relatief competitief te houden, liet Griekenland ze compleet ontsporen. Ongetwijfeld aangevuurd door een sterke vakbond gingen de lonen in het voorbije decennia 70% hoger.

En vandaag zit men in de perfecte storm. Een economische crisis … een stijgende rente … en exploderende overheidsschulden die richting 135% van het BNP evolueren. In plaats van de koe bij de hoorns te vatten en verantwoordelijkheid op te nemen voor de gecreëerde puinhoop, hebben de Grieken het vooral druk met het beschuldigen. Het zijn de speculanten of de Duitsers die hier verantwoordelijk voor zijn. Het land heeft met leugens toegang gekregen tot de Europese Unie, vervolgens de bonus van een lage rente volledig opgesoupeerd en nu het fout dreigt te gaan, mogen anderen het oplossen. De zelfde tactiek als de Walen in Be. Zie je hier weer het beschuldigde vingertje van het falende linkse terreurbeleid. Wat roepen ze allemaa l? Juist “EIGEN VOLK EERST”

André.

We weten dat het uitspreken van twijfels over de degelijkheid van stemcomputers een in alle opzichten taboe onderwerp is.

Zelfs bij hen die uit het politieke systeem gestoten worden, is het niet wenselijk te wijzen op de mogelijke fraude die de uitslagen kan beïnvloeden.  "Anders worden wij beschouwd als slechte verliezers" klinkt het verontschuldigend. Anderen negeren gewoon de vraag en kruipen terug in hun cordon. 

Het uitblijven van de uitslag in 2006 bij de gemeenteraadsverkiezing van Antwerpen, was te wijten aan een "technisch toeval". Toevallig deed dat toeval zich voor in het district Hoboken, waar Vlaams Belang net één zetel miste om de volstrekte meerderheid te bekomen. Toevallig, niet ? Je kan natuurlijk niets bewijzen, dat is juist. Zeker niet als het voltallige systeem in handen is van figuren die stuk voor stuk de richtlijnnen van het regime volgen.  Ons wordt zelfs niet het voordeel van moreel wantrouwen gegund, laat staan dat wij het over een democratisch deficit mochten hebben.

In Nederland heeft de overheid de stemcomputers afgeschaft, omdat het bewezen is dat zij niet fraudebestendig zijn. In Duitsland bestaat twijfel maar het Hoge Gerechtshof is van oordeel, dat als er door een aantal mensen getwijfeld wordt aan de juistheid van de resultaten, hier rekening moet mee gehouden worden omwille van het geloof in de democratie.

Het  belgische regimezootje is uiteraard verkleefd aan het democratisch stelsel dat het "met alle mogelijke midelen" zal verdedigen. Daar kunnen we dagelijks van genieten en van meepraten.

In De Standaard van vandaag een verhelderend stukje over enerzijds het vertrouwen dat zelfs verdwenen is bij een aantal gemeentes in hun prehistorische computers en anderzijds de halsstarrigheid van het regime om koste wat kost hun geloof te behouden in de geautomatiseerde verkiezingen.  Waarom zou dat zijn ?  Wat is de geloofwaardigheid van deze figuren ?

Ray

Zoals meegedeeld op zondag, kampen wij met een aantal technische problemen die ons heel wat kopzorgen baren.

Wij zullen nog enkele dagen op verminderde capaciteit moeten werken.  Er is heel wat van ons archief en documentatie verloren gegaan.

We hebben ook al ons mailverkeer (en adressen) tijdelijk verloren. Floriaan Terbeke, kan je ons het stuk dat je gisteren mailde, terug opsturen ?

We onderbreken voor een korte periode de rubriek van Juffrouw Ellen met de misterieuze foto : "Zegt u het maar", want de juffrouw heeft haar zorgvuldig opgebouwde verzameling verloren zien gaan. Zij is daar niet over te spreken en dat proberen we dus niet, anders vliegen er bliksemschichten uit blauwe ogen en daar wordt iedereen koud bij.

Wat we u nu reeds mogen aankondigen : van 1 april af komt er een gloednieuwe reeks van 12 dagelijkse afleveringen : "Tranen over Suid-Afrika" door onze  vriend Peter. (Peter, jouw afleveringen zijn gered en ze staan klaar).

Maar lang voor die datum zullen wij op volle capaciteit terug zijn. Het is beloofd en aangezien wij geen politici zijn, kan u op onze beloftes rekenen. Onverwijld.

Ray

.

Vandaag wordt het een rustige dag voor de redactie : wij gaan op retraite. Maar niet in het klooster, want dat gelooft u toch niet. Ergens waar we kunnen breinvechten en nadien rusten. 

U vindt hieronder een aantal stukjes die wij bij mekaar gegaard hebben met als hoofdartikel een duidelijke stelling door Bruno Valkeniers over de monarchie. 

Voor valavond zijn wij terug en plaatsen wij uw reacties.

Officiële EU-gids vergat Herman Van Rompuy te vermelden

Waar is Herman ?

We hadden het vorige week terloops meegedeeld, dat ons soms hilarische, trieste of pijnlijke verhalen bereiken over de manier waarop binnen de NVA de "arbeidssfeer" bepaald wordt.  De communistische partij van Noord-Korea zou zich best hier kunnen scholen. Naar aanleiding van de schorsing van Julien Borremans, die op een Vlaams Belang colloquium het woord had gevoerd, kregen we onderstaand schrijven binnen. De auteur is ons bekend, hij vraagt uiteraard om anoniem te blijven, want amnestie is onbestaand bij de partij  "Nooit de Voorzitter Afzeiken".

Wij zijn perfect op de hoogte dat in de meeste politieke partijen de interne realiteit heel dikwijls haaks staat op de idealen die men probeert uit te dragen.  Waar mensen bij mekaar komen, ontstaan botsingen, wrijvingen of ruzies.  Ik heb soms nog nachtmerries van wat er zich heeft afgespeeld bij de Volksunie.  Vlaams Belang heeft ook een korte woelige periode achter de rug. Over de NVA is weinig geweten. Tijd om een tipje van de sluier te lichten. In de media zal u er niets over horen, want daar wordt het TV-product De Wever met fluwelen handschoenen gestreeld en Johnny van Sevenhans -de journalist- kronkelt al van het lachen, als de Wever de studio wordt binnengebracht.

Hier is de sluier, wij lichten een tipje :

"Er zijn er zo meer die uit de N-VA gezet werden, zonder pardon, zonder verweer.  Een voorbeeld :

in de beginfase van de N-VA waren er buiten de Volksunie-nazaten ook voormalige ID-21 leden, die gekozen hadden voor de strekking Vlaams-Nationaal van Geert Bourgeois.  Enkelen van hen kregen bij de oprichting van de N-VA bestuursmandaten, zoals bv. als lid van de statutencommissie, lid van de partijraad, lid van het arrondissementeel of afdelingsbestuur. 

Op weg naar de top steeg de ster van Bart De Wever vanaf 2002 zeer snel.  Hij haakte af als assistent in Leuven, schreef in naam van Geert Bourgeois het boek “De puinhoop van Paars-Groen” en hoopte op een parlementszetel in 2003.  Inmiddels timmerde hij aan zijn positie binnen de N-VA-structuren.  Hij stelde zich kandidaat als ondervoorzitter.  In de provincie Antwerpen waren er buiten hem nog twee tegenkandidaten : een VU-nazaat uit de Kempen met een Vlaams-nationaal palmares en een ID-21 afstammeling uit Antwerpen.  Beiden hadden dezelfde beweegreden, nl.  dat het niet gezond was voor de partij indien er slechts één kandidaat was voor het ondervoorzitterschap, die op een later ogenblik – toen waren de lakens al uitgedeeld – zou doorstromen naar het leiderschap van de N-VA.  In de andere provincies had niemand het gewaagd zich kandidaat te stellen.   

Tijdens een partijraad zou over de kandidaturen gestemd worden.  Net voor de partijraad werd genoemde VU-nazaat “bewerkt” om zijn kandidatuur in te trekken, wat knarsetandend geschiedde.  De tweede tegenkandidaat uit de voormalige ID-21-rangen weigerde; niet omdat hij enige hoop had verkozen te kunnen worden, maar wel omdat hij vond dat hij het recht had zich kandidaat te stellen.  Als reden voor het “verzoek” om zijn kandidatuur in te trekken kreeg hij te horen dat het ongepast was zich tegenover Bart De Wever kandidaat te durven stellen…

Bart De Wever werd met een stalinistische meerderheid tot ondervoorzitter verkozen.

De ex-ID-21er werd op een even stalinistische wijze uit al zijn bestuursfuncties gezwierd : eerst uit de partijraad, vervolgens uit de statutencommissie, dan uit het arrondissementeel bestuur en vervolgens – bijna manu militari – uit zijn afdeling en uit de partij.  Geen enkel verweer was mogelijk.  Eén enkele partijraadslid durfde protesteren … die werd gemaand geen vragen te stellen, niet moeilijk te doen, niet meer het woord te vragen of te nemen tijdens de partijraadszittingen.

Zo werden er meer partijraadsleden – en niet van de minsten – gewoon “verwijderd” zonder gehoord te worden door de vijf “tucht- en verzoeningscommissies”, nl. één voor elke provincie.  Zonder mogelijkheid van verdediging, zelfs zonder officiële beschuldiging.  Binnen de partijraad werd de vraag naar de beweegreden van de ex-communicatie niet beantwoord. Wie binnen de N-VA tegenspreekt, wie durft vragen te stellen, vliegt er onherroepelijk uit.  Die commissies zijn slechts een frivool imaginair randje rond een dictatuur. 

Democratie? Inspraak? Respect? Wie gelooft die mensen nog? 

De volgende beslissing die door de partijraad werd genomen– wars van de traditie binnen de voormalige Volksunie – was de salarisbepaling en –goedkeuring ten voordele van Bart De Wever : “we mogen zo’n talent immers niet kwijtspelen, nietwaar?”. Dit geschiedde in een jaar van grote financiële problemen binnen de N-VA, die leidde tot de verkoop van het geliefde “Barricadenplein”.

De rest van het verhaal is iedereen bekend. 

Met beleefde groeten

Gerard Burger”

.

Bereidt het Belgisch establishment de post-Albert-periode voor ?

De Belgische politieke klasse wil een brede boom opzetten over de rol van de monarchie in het staatsbestel, en dit op aangeven van de pers zelf, in casu De Standaard en de Libre.  Op zich een lofwaardig initiatief, waarbij alvast één essentiële correctie past. In DS van 20 en 21 maart wordt het Vlaams Belang nl. vermeld als een voorstander van het zgn. “protocollaire koningsschap”. Ik kan dat formeel ontkennen : wij zijn een radicale republikeinse partij die in een zelfstandige Vlaamse staat, onder een presidentieel regime, de verwezenlijking ziet van het democratisch optimum waar België steeds verder van afdrijft.

Dus geen koning, geen koninkrijk, ook geen verspilling aan een ceremoniële functie in een land zonder cohesie. En voor ons mag het vooruitgaan, daarin verschillen we grondig van mening met onze meer gematigde collega’s van de N-VA.

Anderzijds pleit ik voor een open institutioneel debat zonder taboes, maar de vraag is zeer of men echt de pandoradoos wel wil openen, die zou kunnen leiden tot de vaststelling dat de Belgische staat zelf een zinledige constructie is. In kleine lettertjes staat onder het inleidende DS-artikel van het voorbije weekend te lezen dat het een samenwerkingsproject betreft tussen de twee vernoemde kranten betreft, gesteund door het Prins Filipfonds, “dat de gemeenschappen in ons land dichter bij elkaar wil brengen door gemeenschapsoverschrijdende projecten te steunen”. Mooi,- maar begrijp ik het dan goed dat het koninklijk hof tegelijk het onderwerp én de sponsor is van dit “debat” ? Wat als de discussie, waar naar ik hoop toch ook het publiek in betrokken wordt, uitmondt in een presidentieel-republikeins verhaal, al dan niet gekoppeld aan dat van de Belgische boedelscheiding ?

 
Ik geloof niet dat er iets in de Belgische politiek gebeurt, zonder dat de partijstrategen in de respectievelijke achterkamertjes er hun licht over hebben laten schijnen. Als het politieke establishment dus dit debat wil voeren, dan denk ik in alle ernst niet dat ze tot “foute” conclusies willen komen. Ik zie alvast, als ik even in hun hoofden probeer te kijken, drie goede redenen om de kwestie van het protocollaire koningschap net nu op tafel te leggen.

Ten eerste is er het “probleem Filip”. De consensus is vrij algemeen dat de rechtmatige troonopvolger niet in staat is om zijn functie van staatshoofd te vervullen, zelfs niet binnen de door de grondwet voorziene beperkingen. M.a.w. zou Filip wel eens de doordrammerigheid van zijn nonkel, Boudewijn I, kunnen combineren met de nonchalance van zijn eigen vader, koning Albert.  Een dodelijke combinatie, die snel zou leiden tot een val van de monarchie maar, - en dat is de echte vrees van de politieke klasse- misschien ook het einde van het regime.  Dit maar om te zeggen dat al wie nog enige sympathie koestert voor de natie die in 1830 het levenslicht zag, nu het “protocollaire koningsschap” ziet als de ultieme buffer tegen het stuurloze projectiel dat het land na de troonsopvolging te wachten staat. Het is niet van harte,- de CD&V houdt als meest royalistische partij van Vlaanderen zelfs de boot af, maar het is beter om het staatshoofdschap bij te snijden op maat van Filip, dan in de toekomst voortdurend aan crisismanagement te moeten doen. Slim bekeken.

Dat brengt ons tot de tweede bedenking. Vreemd genoeg zijn het dit keer vooral de Franstalige partijen die gewonnen zijn voor een “modernisering” van de constitutionele monarchie. In heel het institutionele kluwen van BHV, de belangenconflicten, etc. komt daar dus opeens een thema  tevoorschijn dat door haast alles spelers als “secundair” wordt betiteld, maar waar anderzijds toch enige dringendheid mee gemoeid schijnt te zijn, als we PS-voorzitter Di Rupo mogen geloven. Hoe kan iets bijkomstig toch urgent worden? Zou het kunnen dat de Grote Staatshervorming, die zowat naar de Griekse kalenden is verschoven, wordt omgewisseld voor een al-bij-al vrij onschuldige face-lift van de monarchie? Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat dit weer eens kadert in een operatie tijdwinnen, vooral vanuit Franstalige hoek: geef de Vlamingen iets om zich bezig te houden.

Howard Gutman, de Amerikaanse ambassadeur in België, wist al waar het licht brandt: het zwaartepunt van de macht in het Belgische systeem ligt bij de PS, en nergens anders. Dus richtte hij zich expliciet tot mevr. Onkelinx om Belgische steun te krijgen voor de Amerikaanse Afghanistan-politiek. Diezelfde Laurette Onkelinx gunt ons nu heel subtiel een blik in de strategische achterkeuken van Franstalig België: “Terwijl we nadenken over een nieuw institutioneel model zouden we ook moeten werken aan de modernisering van de rol van de monarchie”. Let op het subtiele woordgebruik dat een verschil in tempo uitdrukt: nadenken (“réflechir”) als het gaat over de staatshervorming, werken (“travailler”) aan een hermodellering van de monarchie.

De derde en laatste overweging sluit hierop aan: de neo-Belgische strategie ziet in de internationalistische en Europese context de ultieme overlevingskans. Vanuit het algemeen aanvaarde inzicht dat de Belgische identiteit op een non-identiteit berust, de afwezigheid van iets dat een land, een volk, een cultuurgemeenschap fundamenteel kenmerkt, is het de logica zelve om het Manneken-Pis gehalte volop uit te spelen in de Europese ruimte. Brussel/België ziet zichzelf als een draaischijf en knooppunt, met een soort operettevorst die louter in dienst staat van het decorum, de achtergrond waartegen de echte macht, de leiders uit Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittanië, zich laten fotograferen. De zgn. protocollaire invulling van het Belgische koningschap past perfect in de droom om België geruisloos te laten opgaan in Europa, zonder separatistische stoorzenders. Een très grand Bruxelles is daarvan het epicentrum, zo wil het dit scenario, Vlaanderen en Wallonië vormen dan het hinterland van deze geïnternationaliseerde zone. Wij zijn het symbool van de Europese eenheid-in-verscheidenheid, een miniatuurversie van Europa, met een koning die dit idee folkloristisch kan omlijsten. Het klinkt denigrerend, deze bloempotfunctie, maar, zoals hoger gesteld: voor Filip is dit de ideale job.

De waarheid is natuurlijk wel, dat Europa al even weinig positieve emoties oproept, en een al even miniem publiek draagvlak bezit, als België. De mensen schikken er zich in, meer niet, het complexe en bureaucratisch gedoe maakt hen niet meer boos maar eerder murw. De waarheid is ook, dat tegenover het Europa van de 19de eeuwse natiestaten steeds sterker het Europa van de zelfstandige regio’s komt opzetten. De paradox is daarbij, dat aan de nieuwe EU-lidstaten, die vooral het gevolg zijn van de Oostblok-desintegratie (Tsjechië, Slovenië, Estland, Letland, Litauen: allemaal landen met minder inwoners dan Vlaanderen) die status  wél gegund wordt, terwijl de oude natieblokken krampachtig pogen om de autonomistische ambities van hun eigen regio’s (Vlaanderen, Catalonië, Baskenland, Schotland…) te blokkeren, althans wat de Europese Unie aangaat.

Conclusie: de bereidheid van het Belgische establishment om te sleutelen aan de monarchie is vooral ingegeven door de wens om het status-quo te handhaven. In een land waar de treinen op elkaar botsen en niemand de verantwoordelijkheid wil nemen, zijn façades cruciaal. De discussie over de bevoegdheden van de koning is er een over het geslacht der engelen. Voor mij hoeft het mistgordijn van het monarchie-debat dus niet. Het leidt ons af van de essentie, namelijk dat er in de 21ste eeuw voor een failed state als België geen plaats meer is, tenzij het land zich inderdaad vergenoegt in de status van draaischijf en Euro-kiosk. Is het dat wat wij willen? Ik zou eigenlijk veel liever zien dat een krant als De Standaard  een debat opstart over wat er allemaal in een Vlaamse grondwet zou moeten staan. Niet de kleine lettertjes, maar vooral de grote ethische lijnen, naar het model van de Amerikaanse grondwet die al meer dan twee eeuwen meegaat en gemakkelijk op een paar A4-velletjes kan. De concrete invulling van een nieuwe bestuursvorm, een jonge natie, een eigen democratie met eigen spelregels, dat lijkt me vandaag dringender aan de orde dan het op maat uittekenen van de job van de kroonprins.

Bruno Valkeniers
Voorzitter Vlaams Belang

Deze tekst werd aan de redactie van de Standaard overgemaakt ter publicatie en werd niet aanvaard.

Zowat elke partij lanceert dezer dagen voorstellen over de pensioenhervorming. Het Vlaams Belang is al langer gewonnen voor een robuust pensioenstelsel dat recht geeft op pensioen na 40 jaar arbeid, wat neerkomt op de loskoppeling van leeftijd en pensioenberekening. Wie als werknemer actief wil blijven na 40 jaren werk en navenante belastingbijdragen, dient volgens het Vlaams Belang geen enkele vorm van sociale zekerheidsbijdragen meer af te staan op de inkomsten uit arbeid.

Voor onze partij is duidelijk dat wie een loopbaan van 40 jaar achter de rug heeft, recht heeft op zijn pensioen en onbeperkt mag bijverdienen. In de Kamer van Volksvertegenwoordigers diende het Vlaams Belang eerder al een wetsvoorstel in die zin in. Klik hier voor het wetsvoorstel.

vb

De foto van gsteren vonden wij bij :

http://roys-fotoblog.skynetblogs.be/archive-month/2005en

De afbeelding toonde een stuk rots. Iedereen heeft het weer juist geraden en Victor nog een beetje juister dan de andere pientere deelnemers. Juffrouw Ellen zal met Pasen afzakken naar het zèètje om Fikken een mooie prijs te overgandigen. Wij spreken af via het intieme internetcircuit, lieve Victor ? Maar nu naar een vrolijk moment : u zegt het maar.

.

Het is me wat met die NVA-ers aan de top : die mensen hebben zich echt met een aartsmoeilijke opdracht opgezadeld. Naar de basis toe veinzen dat ze flinke Vlaams-nationale  jongens en meisjes zijn, op de televisie voor de kijkerds, de rol spelen van de olijke TV-flamingant en naar het belgische establishment toe, afstand nemen van té Vlaamsgezinde standpunten : "We moeten de keuning niet naar Congo sturen, maar een prins is ook goed, wij zijn niet tegen de monarchie".

Een mens zou van minder beginnen schrokken of schizofreen worden.

Piet Kwabbernoot uit de Vlaamse Regering, minister Philippe Blunders heeft weer even beide voeten in de teljoor gezet op een jobbeurs in Zaventem.

Op de luchthaven werd zaterdag een beurs gehouden waar heel wat bedrijven jobs aanboden aan enkele honderden werkzoekenden. Het is in Zaventem, net zoals in heel Brussel trouwens, niet altijd gemakkelijk om openstaande vacatures in te vullen. Van de sollicitanten wordt immers verwacht dat ze ook over een goede kennis van het Nederlands beschikken. En daar wringt vaak het schoentje.

Daarover aangesproken, liet minister Muyters verstaan dat bedrijven niet te zwaar moeten tillen aan de kennis van het Nederlands: “We mogen op dat vlak geen te hoge eisen stellen”.

Weet u wat het is met die NVA-ers ?  Het zijn tjeven met een geel-zwart lintje. Voor de rest hebben ze dezelfde middelmatige mentaliteit : een beetje Vlaams, een beetje katholiek, niet te veel uitgesproken meningen, niet te veel veranderingen en als er "mensen" in de omgeving zijn, die naar de mond praten.

Hoe haalt zo'n Muyters het in zijn  hoofd om een van de klassieke eisen van de Vlaamse beweging te negeren ? In Vlaanderen een beetje Vlaams, daar is mijnheer de minister best tevreden mee. Zijn voorzitter, de TV-famingant zal tevreden zijn.

Ray

Op 30 januari organiseerde het Vlaams Belang het colloquium ‘Zuurstof voor Vlaanderen’, waar werd gesproken over een strategie die moet leiden naar Vlaamse onafhankelijkheid. Een van de gastsprekers op deze bijeenkomst was Julien Borremans, mandataris voor de N-VA in Geraardsbergen.

Een en ander was duidelijk niet naar de zin van de N-VA-top, die Borremans vandaag uit de partij heeft gezet. Bepaald nieuw is de houding van de N-VA-top niet te noemen. Immers, ook in het verleden bewees de N-VA-top reeds samenwerking met een Belgische machtspartij te verkiezen boven een consequente Vlaams-nationale oppositiepartij als het Vlaams Belang.

In een reactie stelt Julien Borremans niet echt verbaasd te zijn over de gang van zaken en hekelt hij onder meer de demonisering van het Vlaams Belang en de “koudwatervrees inzake échte Vlaamse onafhankelijkheid” van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Borremans stelt tot slot nog dat het allicht niet bij zijn ontslag zal blijven en roept de radicale Vlaamse republikeinen op om “zich te beraden over de vraag of er binnen de N-VA nog wel plaats is voor hen.”

vb