Verbazingwekkend, hoe de Vlaamse politiekers zich laten betuttelen, ringeloren, en vernederen door een paar Waalse gehuchten, want wat schiet er daar eigenlijk nog over aan fiere stedelijkheid ?

Niet dat de Vlaamse regering of onze burgemeesters er meer van bakken inzake gezond chauvinisme of goed beleid, zie maar naar de Lange Wapper, maar Vlaamse steden zijn dan tenminste nog verantwoordelijk voor meer dan 80% van de export waar de hufters-gehuchtbewoners in het zuiden mee van profiteren.

Daar heb je geen teletijdmachine voor nodig om dat te bewijzen, flitspalen voldoen ruimschoots.  Jammer dat de gewone, van nature uit sympathieke Waal zo belogen, bedrogen en opgehitst wordt. Iedere autochtone Vlaming, zonder uitzondering,  van de pasgeborene tot de kapotgewerkte zal door de franskiljonse ueber-garde, altijd beschouwd worden als eersterangs nazi en derderangsrangs belg.

Dat wordt al sinds de oorlogen in de hand gewerkt door  Vlaamse lamme-tamme, onderdanige voddengazetten die het niet aandurven om de Vlaming een eigen, hard verdiende identitaire bestaansreden te gunnen. Belgicisme -een hatelijk oubollig nationalisme- is gelijk aan laster en eerroof, collaboratie,  culturele ausradierung en  verdamping van de autochtone bevolking door ongebreidelde immigratie.  

Culpabilisering geregeld en georkestreerd door opportunistische lintjes- en baronstitel jagers. Maar zelf wie als Belgicist de Vlamingen uitlevert en hand- en spandiensten bewijst aan de Franstalige arrogantie, die kan nooit op respect rekenen, die zal altijd  in Franse ogen een nazi bewonderaar blijven. 

De gretigheid waarmee de VRT haaradmiratie blijft etaleren voor het nazi-regime door er een uitzendfrequentie op na te houden alsof het om tekenfilms van Walt Disney gaat, zal onze politieke zuiderburen ook wel plezieren.

Wie heeft er een veroveringsleger nodig als de staatszender de mensen selectief onder de knoet houdt en hen verlamt in nestvervuilende, overbodige schuldgevoelens ?

VRT en Maingain: ein Front.

Jade

De twee federale regeringspartijen CD&V en VLD die in de federale regering onder de leiding van Jean-Luc Dehaene momenteel onderhandelen - zonder meerderheid in Vlaanderen - met o.a. Maingain over Vlaamse toegevingen inzake BHV halen volgens een nieuwe peiling in La Libre Belgique nog nipt 1/3 van de Vlaamse stemmen (nl. 33,8%): CD&V komt op 20% en VLD op 13,8%.

Beide partijen hebben nog nooit zo laag gescoord in een peiling. De derde traditonele partij SP.a die vanuit de oppositie een onderhandeld akkoord wil steunen landt op 15,5% . Samen komen de drie traditionele partijen zelfs niet meer aan de helft van de stemmen in Vlaanderen (49,3% of -3,9% t.o.v. de verkiezingen van juni 2009).

Daartegenover halen de drie Vlaamse partijen (VB, N-VA en LDD) samen 40,7% - een nieuw historisch maximum: N-VA wordt zelfs de tweede partij in Vlaanderen (17,9%) en Vlaams Belang de derde (17,3%) terwijl LDD terugvalt tot 5,5%.

Als nieuwe verwittiging kan dit tellen: als de traditionele partijen (tegen alle vroegere beloften in) toegeven in een onderhandeld akkoord inzake BHV wacht hen een ware afslachting bij de verkiezingen in 2011. Vlaanderen zal niet aanvaarden dat twee kleine partijen (CD&V en VLD, samen 33,8%) een voor Vlaanderen katastrofaal akkoord afsluiten met de steun van een derde kleine partij uit de oppositie (SP.a), terwijl het enkel gaat over de opheffing van een discriminatie tegenover Vlaams-Brabant zoals vastgesteld in een dwingend arrest van het Grondwettelijk Hof.

Deze discriminatie van Vlaams-Brabant kan immers onmiddellijk opgeheven worden door BHV te splitsen met een gewone wet - die trouwens werd medeondertekend en ingediend door CD&V boegbeeld en Europees president Herman Van Rompuy zelf. Diezelfde wet werd reeds twee jaar geleden goedgekeurd in de kamercommissie - in de eerste plaats door CD&V zelf. Heeft CD&V schrik van haar eigen schaduw en moet Vlaanderen daarom opnieuw een prijs betalen enkel en alleen voor het opheffen van een grondwettelijke discriminatie tegenover haar eigen inwoners (vastgesteld in een dwingend arrest van het grondwettelijk Hof)?

Waarop wacht de Vlaamse vleugel van de CD&V om uit de schuilkelders te komen?

Guido Moons Voorzitter werkgroep BHV.

De voorbije week hees de voorman van de Franstalige liberalen, Didier Reynders, zich opnieuw op het voorplan, na maanden in de luwte te hebben vertoefd. Hij zette zich schaamteloos in de bloemetjes, omdat hij naar eigen zeggen tien jaar lang Financiën zo voortreffelijk heeft geleid. Het mag duidelijk zijn, Reynders is terug. Wat Reynders precies van plan is in het BHV-dossier, weet niemand. Het is allicht zijn ticket voor regerings-deelname na 2010.

Het was de week wel van Reynders. Een zoekopdracht naar alle artikels waarin zijn naam valt, die de afgelopen week zijn verschenen in de nationale pers, levert maar liefst 286 hits op. Een greep uit het rijke aanbod. 'Reynders laat prijsdaling sigaretten toe'. 'Reynders stuurt Belgische energiekoning naar KBC'. 'Reynders houdt rekening met val regering'. 'De grote Didier Reynders show'. 'Reynders niet gehaast in BHV-dossier'. 'Reynders opent charmeoffensief'. 'Reynders wilde politiek vaarwel zeggen'. 'Reynders prutst aan bankgeheim'. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Het begon allemaal met een weekendinterview in de kranten van SudPresse, waarin hij aan de zijde van zijn vrouw Bernadette liet weten dat hij tot twee keer eraan gedacht heeft te stoppen met politiek. Reynders heeft dan ook moeilijke tijden beleefd. Na de verkiezingsnederlaag van 2009 zat hij in de hoek waar de klappen vielen. Binnen zijn eigen Mouvement Réformateur kreeg hij af te rekenen met 'putschisten'. En het waren niet Janneke en Mieke, maar vader en zoon Michel, die de prins van Luik de oorlog verklaarden.

Reynders hield stand, maar niet zonder kleerscheuren. Zijn populariteit is in vrije val. In de peilingen is de Mouvement Réformateur teruggevallen naar 21 procent, terwijl de Parti Socialiste langzaam maar zeker uit het dal klimt. En blijkbaar is Reynders zelf het probleem: bij de MR-kiezers is zowel Ecolo-voorzitter Jean-Michel Javaux als PS-kopman Elio Di Rupo populairder dan hun eigenste kopman. En dan te denken dat Reynders in 2007 nog een historische verkiezingsoverwinning boekte: de Franstalige liberalen werden voor het eerst in de geschiedenis de grootste partij in Franstalig België. Dat was nog geen drie jaar geleden, een eeuwigheid in de politiek.

Charmeoffensief

Er zijn dus wel redenen te bedenken waarom Reynders er aan dacht de politiek vaarwel te zeggen, zoals hij zelf meegaf. Toch geloven weinigen dat Reynders daar echt aan gedacht heeft. Hij is er de man niet naar de handdoek in de ring te gooien en met de staart tussen de benen af te druipen. Nee, zijn ontboezemingen waren de prelude voor een weloverdacht charmeoffensief. Door te zeggen dat hij het moeilijk heeft gehad, blijkt hij ook maar een mens te zijn en niet 'monsieur Teflon', de arrogante en cynische politicus van wie kritiek afglijdt als water van een eend.

De volgende stap was de persconferentie die hij belegde om zichzelf in de bloemetjes te zetten. Aanleiding was dat hij inmiddels al tien jaar minister van Financiën is. Financiën mag dan jarenlang mismeesterd zijn, Reynders zelf vindt dat hij goed werk heeft geleverd. 'Al zal je er altijd wel vinden voor wie het glas niet halfvol, maar halfleeg is', klonk het uitdagend. Eigenlijk was het een pure provocatie, zoals alleen Reynders dat aandurft. 'Alles is veranderd, behalve ik', was nog zo'n uitspraak waarmee Reynders duidelijk maakte dat hij weer blaakt van zelfvertrouwen.

Brussel-Halle-Vilvoorde

Ook in de Wetstraat beseft men dat Reynders terug is. Het ging niet ongemerkt voorbij dat hij het stilzwijgen over BHV doorbrak. Reynders liet verstaan dat BHV niet zal kunnen worden opgelost, als het dossier los van een grote staatshervorming wordt aangepakt. Tegelijk liet FDF-voorzitter Olivier Maingain weten dat hij zich niet zal laten opjagen, als koninklijk bemiddelaar Jean-Luc Dehaene na het paasreces zijn konijn uit de hoed zal toveren. Het valt dus nog af te wachten of BHV voor de verkiezingen van 2011 gesplitst zal raken. En zo maakte Reynders duidelijk dat hij nog altijd meester is van het spel. De sluwe vos is zijn streken niet verleerd.

En het heeft zijn effect niet gemist. Plots besefte heel de Wetstraat weer dat Reynders weinig of niets te winnen heeft bij een splitsing van BHV. Integendeel, het zou het kartel van de Mouvement Réformateur (MR) met het Front Démocratique des Francophones (FDF) zwaar onder druk zetten. Het politieke lot van het Brusselse FDF is immers voor een groot deel verbonden aan de Franstaligen in de Vlaamse rand rond Brussel. Als die levensader wordt doorgeknipt, dreigt het FDF niet alleen de alliantie met het MR op te blazen, maar dan dreigt het FDF het MR zelfs te gaan bekampen in Wallonië. Lang was Olivier Maingain de hond die af en toe werd losgelaten om te blaffen, maar steevast weer aan de leiband werd gelegd als het serieus werd. Of dat nu nog het geval is, is hoogst twijfelachtig. Het afhaken van het FDF zou wel eens een fatale klap kunnen zijn voor de MR, waarvan de Franstalige liberalen nooit meer zouden herstellen. Uit zelfbehoud kan Reynders niet anders dan Maingain te vriend houden.

Wat Reynders precies van plan is in het BHV-dossier, weet eigenlijk niemand. Zelfs medestanders kunnen maar moeilijk inschatten welk spel de meesterstrateeg zal spelen. Hij laat nooit in zijn kaarten kijken. Wat wel duidelijk is, is dat het BHV-dossier een belangrijke troef is voor Reynders. Het is misschien wel zijn ticket voor regeringsdeelname na 2010, waardoor de bittere pil van een nieuwe verkiezingsnederlaag toch nog te slikken zou zijn en Reynders zijn hachje zou kunnen redden. Om BHV te splitsen, en om een staatshervorming mogelijk te maken, is een tweederdemeerderheid vereist. En daarvoor zijn de liberalen langs weerszijde van de taalgrens nodig.

Troef

Die troef zal Reynders niet uit handen geven, zelfs niet als het zou leiden tot de val van de regering-Leterme. Ook dat maakte Reynders de voorbije week duidelijk. Hij maakte de invoering van het zogenaamde Twin Peaks-model voor het toezicht op de banken afhankelijk van een eventuele val van de regering. U leest het goed: in een amendement had Reynders laten opnemen dat de onmiddellijke invoering van het Twin Peaks-model niet zou doorgaan, mocht de regering-Leterme vallen. Er gingen koude rillingen over de rug van de coalitiepartners, die plots weer beseften dat het allerminst een certitude is dat de regering de rit zal uitrijden. Reynders mag dan verzwakt zijn, uitgeteld is hij allerminst.

Reynders heeft zich maanden gedeisd gehouden en zijn wonden gelikt, maar blijkbaar is hij weer helemaal terug. Niet dat het niet meer rommelt in zijn eigen partij - de 'putschisten' komen nog geregeld samen en Reynders weet dat. Maar de oproerkraaiers zijn monddood gemaakt. In de gewapende vrede die is afgesloten, heeft Reynders aanvaard dat de putschisten hun eigen mannetje - Willy Borsus - naar voren schoven. Hij leidt de Mouvement Réformateur in Wallonië. Voor Reynders is dat nog zo'n slechte zaak niet, want het heeft de putschisten geneutraliseerd. Als ze nu nog aanvallen, schieten ze in hun eigen voet.

Godsgeschenk

En Reynders heeft nog andere flanken afgedekt. Zo was het belangrijk dat de striemende kritiek op zijn wanbeleid bij Financiën zou worden gesmoord. Vroeger kon het hem weinig schelen, want die kritiek was jarenlang een exclusieve Vlaamse aangelegenheid geweest. De publieke opinie in Wallonië lag er niet wakker van, Reynders' blazoen werd er niet door besmeurd. Zo kon hij tien jaar lang de kritiek weglachen en minister van Financiën blijven. Maar inmiddels worden de 'wantoestanden' bij de fiscus hem ook in Wallonië aangerekend. Daar heeft de Parti Socialiste wel voor gezorgd. En ook bij CD&V klonk de kritiek op Reynders almaar luider.

Het was dan ook een godsgeschenk voor Reynders dat CD&V de leiding van de federale overheidsdienst Financiën opeiste. CD&V heeft er de kabinetschef der kabinetschefs, Hans D'Hondt, gedropt. Reynders zet op sleutelposten bijna altijd zijn eigen mannetjes, maar D'Hondt werd geen strobreed in de weg gelegd. Voor CD&V en de PS wordt het nu wel moeilijk om de federale overheidsdienst Financiën nog te bekritiseren. Vandaar ook dat Reynders schaamteloos de lof zong over de tien jaar dat hij aan het roer stond van Financiën. 'Er is tussen 1999 en 2010 onnoemelijk veel veranderd op Financiën. Het enige wat níét is veranderd in al die tijd, ben ikzelf'. Het was de arrogantie ten top, Reynders is inderdaad niet veranderd.

Reynders heeft dus niet stilgezeten, hij heeft in stilte de weg vrijgemaakt voor zijn 'comeback'. Reynders is klaar om opnieuw kiezers te winnen, wat meteen ook nodig is om zelf politiek te overleven. Een nieuwe zware verkiezingsnederlaag zou voor Reynders wel eens echt een vaarwel van de politiek kunnen betekenen. Reynders moet zijn partij bij de volgende verkiezingen opnieuw in de federale regering loodsen. Zichzelf opvolgen als partijvoorzitter zit er namelijk sowieso niet in: door de gewijzigde statuten van de partij is hij niet opnieuw verkiesbaar. Voor Reynders is er geen alternatief, alleen als hij zichzelf opnieuw in de regering kan hijsen, alleen als hij nog eens minister van Financiën kan worden, heeft hij nog een politieke toekomst. Wat we nu te zien krijgen, is een Didier Reynders van de laatste kans.


Wim Van de Velden

Een motorrijder rijdt naar de Duisburger dierentuin.  Daar aangekomen ziet hij een klein meisje dicht bij de leeuwenkooi.

Plots haalt de leeuw uit naar het meisje, haakt zijn klauwen vast in haar jas en wil haar in de kooi trekken.

De motorrijder springt van zijn motor, wipt fluks over de omheining, spurt naar de kooi en geeft de leeuw een mep op zijn muil.  Die laat daardoor het kind los en de motorrijder kan het meisje uit zijn klauwen trekken.  Vervolgens overhandigt hij het kind aan de gelukkige ouders.

Een journalist van de Kölner Stadtanzeiger is toevallig getuige van dit voorval en stapt op de motorrijder toe:

“Zeg, dat was zeer moedig, wat u daar gedaan hebt!”

“Och” zegt de motorrijder, “zo spannend was het nu ook weer niet: ik heb alleen ogen voor het kind gehad en de leeuw zat tenslotte achter tralies.”

De journalist : “Ik werk voor de Kölner Stadtanzeiger – uw heldendaad komt morgen op de frontpagina.  Wat doet U voor de kost en naar welke politieke partij gaat Uw voorkeur?”

De motorrijder: “Ik ben beroepsmilitair en ik stem Pro-NRW.”

De volgende dag koopt de motorrijder een krant.  Op de frontpagina staat een foto van hem met de titel “Extreem-rechtse beroepsmilitair valt in de dierentuin een asielzoeker aan en steelt vervolgens zijn middagmaal!”

(Vertaald uit Politically Incorrect door Floriaan)

 Liefde is als een bankrekening, je kan niet voortdurend geld afhalen zonder tussendoor wat bij te storten

Gejat op feesboek bij As Kleynhans

Er werd flink wat afgelachen in het Vlaams Parlement deze namiddag toen Jan Penris het Oosterweeldossier aan zijn handen liet ontglippen. Was het een symbolische geste, Jan  ?   Zelfs de stenografen schateren het uit.  Janssens is zeker van zijn tunnel, al moest hij hem zelf graven met enkele van zijn stadhuisslaven.  De Wever bengelt aan zijn brug. Minister-president Peeters maakte een geslaagde imitatie van Nonkel Kruk : "Geef mij vijf minuten" riep hij en iedereen proestte het uit.   Kortom, er is wat afgelachen met al die vrolijke politici van ons.

Frans

Wat een originele reactie vanwege het FDF en de MR om de niet-benoeming van de drie Koekoek-burgemeesters te vergelijken met praktijken van de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De Franstaligen gaan er nog steeds van uit, dat Vlaanderen een ondergeschikte kolonie is in het land B.  Alsof wij geen eigen parlement zouden hebben, geen eigen regering, geen decretale bevoegdheden.   Het ordewoord dat Maingain van het FDF enkele jaren geleden gegeven heeft, was meer dan een hint : "Spreek overal Frans in Vlaanderen". Het was een publieke uiting van het misprijzen dat er bestaat voor  het ondergeschikte Vlaanderen. Parlement, regering, decretale bevoegdheden tellen niet voor wie Frans spreekt ...

Vorige week kreeg Béatrice Delvaux, de hoofdredacteur van Le Soir alle ruimte in de Standaard, om uit te leggen, dat zij een fijne democrate is, die het klassieke Vlaanderen respecteert, zolang dit zich voegt naar de belgische logica : de Franstaligen met de nodige égards behandelen, belastingen betalen en geen weerstand bieden tegen de overheersende Latijnse cultuur.  De aanleiding tot deze door de Standaard omschreven "liefdesverklaring" was een kwetsend opiniestuk in Le Soir over Vlaanderen, met een stuitende foto van een Afrikaanse genocide. Als het er op aankomt, Vlaanderen te laten besmeuren, staat Peter Vandermeersch glimlachend naast zijn geopende redactiedeur : "Allez votre corridor" (ga uw gang).

De Franstaligen blijven halsstarrig overtuigd, dat belgië één ondeelbare natie is, waarin zij in Vlaanderen geen rekening moeten houden met de taalwetten en de gedragsregels eigen aan het burgerlijk fatsoen.  Voor alles en nog wat beroepen zij zich op de Grondwet, zoals de moslims voor elke hindernis op hun weg er de koran bijsleuren.

En als zij hun zin niet krijgen, grijpen zij steeds terug naar de Tweede Wereldoorlog. Omdat dit zowat de enige periode  is uit de geschiedenis die zij kennen, want in Wallonië waren er flink meer collaborateurs dan in Vlaanderen. Andere geschiedenis kennen de Walen nauwelijks, want men is daar net ontwaakt uit de donkere Middeleeuwen.

Bourgeois heeft niets anders gedaan dan wat de liberaal Marino Keulen voor hem gedaan heeft. De koekoekburgemeesters worden niet benoemd. Dat heeft verder niets te maken met de splitsing van BHV en als Bourgeois werkelijk een politiek statement wil maken, zoals we dat mogen verwachten van een humanistisch Vlaams-nationalist zoals hij zich graag noemt, dan zet hij de 3 gewoon af. Verder zet hij het voorstel van decreet van Joris van Hauthem (en voorheen Kris van Dijck)  om in een ontwerp, zodat er een einde komt aan het steeds opnieuw indienen van kandidaturen van onwillige en asociale anti-democraten.

Voor dit onregeerbare land is er slechts een mogelijkheid : scheiden en gelukkig worden.

Ray

In België wordt alleen nog aan pruttelpolitiek gedaan. De potten staan te pruttelen in de keuken, maar er worden geen nieuwe gerechten meer bereid.

Laat ons misschien met een positieve noot beginnen: wij zijn omzeggens het meest democratische land ter wereld. In theorie althans. Per capita heeft de Belg zowat het grootste aantal politieke vertegenwoordigers, in een waterval van raden, parlementen en regeringen.

Bovendien beschikken wij over een inspraakmodel om u tegen te zeggen. De vele spanningen die er zijn in dit land, tussen Vlamingen en Walen, werkgevers en werknemers, katholieken en vrijzinnigen, zijn in de loop van de decennia gekanaliseerd in een waaier van overlegstructuren. De zuilen, de onderwijskoepels, de vakbonden, de artsensyndicaten, de sociale partners,. allemaal krijgen ze hun stem in het beleid. Overal werden blokkeringsmechanismen en veto's ingebouwd, om toch maar geen gevoeligheden met voeten te treden. We zijn een land van overleg en historische pacten, van staten-generaals, hoogmissen en rondetafels. We overleggen onszelf kapot.

Soms wordt het grotesk. VIA en het pact 2020 werden niet alleen ondertekend door de sociaal-economische partners, maar ook door de 'Verenigde Verenigingen'. 'De spreekbuis van het middenveld' noemen ze zich. Ze vertegenwoordigen meer dan honderd organisaties, van 11.11.11 en het Forum voor Amateurkunsten tot de Gezinsbond, de Belgische Alpenclub en De Wakkere burger. We zijn een land waar het middenveld regeert.

Voeg daarbij het versnipperde politieke landschap. Op federaal niveau mogen we van geluk spreken als we 'maar' door vier partijen geregeerd worden. Doorgaans zijn het er zes. Om de verschillen tussen Vlamingen en Walen te managen, werd een gedrocht van een federale staat gecreëerd, met een complexiteit die aan geen buitenstaander uit te leggen valt. Wie durft - als hij er al iets van begrijpt - het geval-Brussel uitleggen zonder schaamrood op de wangen te krijgen?

In dit land gaan politici constant op zoek naar het fameuze 'draagvlak'. De 'Belgische ziekte', noemde de voluntarist Guy Verhofstadt (Open VLD) het in de jaren negentig al in zijn burgermanifesten. In onze betrachting überdemocratisch te zijn, gleden we af van het democratische ideaal uit de 19de eeuw. Dat heeft te maken met de complexiteit van ons land, maar ook met onze cultuur, zegt Marc De Vos, de directeur van de denktank Itinera. 'Wij zijn meesters in het ontkennen van problemen. En als ze toch acuut worden: in het formuleren van compromissen en nepoplossingen.'

Pruttelpolitiek

Een democratie veronderstelt dat de meerderheid beslist. Maar daar voelen we ons bijzonder ongemakkelijk bij, voegt de Gentse politicoloog Carl Devos eraan toe. 'De manier waarop de Amerikaanse president Barack Obama zijn revolutionaire gezondheidswet doordrukte met een nipte meerderheid, is totaal ondenkbaar in België. Hier kan een kleine groep een beslissing blokkeren.'

In Verhofstadts burgermanifesten klonk al de oproep aan politici om weer te besturen, om het primaat van de politiek te herstellen. Maar sindsdien slibden de besluitvormingskanalen alleen maar verder dicht. Wat rest is een log en obees overheidsapparaat. De conclusie is simpel: als je te dik bent, word je immobiel.

Moeten we dan verwonderd zijn dat we in een land leven dat schijnbaar stilstaat? We hebben tien jaar overlegd over de Oosterweelverbinding. Helaas, zonder resultaat. Gaan we nu ook tien jaar bakkeleien over de verbreding van de Brusselse ring? En hoe zit het nu met die pensioenen? We weten allemaal dat we langer aan de slag moeten blijven. Wie heeft de moed om die noodzakelijke beslissing te nemen? Hoe lang gaan we nog blijven zeggen dat de fiscus en justitie dringend hervormd moeten worden? Dat een staatshervorming onvermijdelijk is? Dat de sociale zekerheid onbetaalbaar wordt? Hoeveel witboeken en groenboeken moeten daar nog over gaan?

'Pruttelpolitiek', noemt Carl Devos het. De potten staan te pruttelen in de keuken, de kost wordt warm gehouden, maar er worden geen nieuwe gerechten meer bereid. 'Dat immobilisme is stuitend, want het gaat telkens over dossiers uit de corebusiness van de politiek. En laten we ons niet langer verstoppen achter het 'probleem België'. Ook in Vlaanderen sputtert de motor. Oosterweel is een Vlaams dossier, dat hebben we volledig zelf in de hand.'

Temperatuur

Een vraag dringt zich op. Was het vroeger dan zoveel beter? Hadden politici toen wel gezag? Met Jean-Luc Dehaene als premier en Herman Van Rompuy op de stoel van Begroting werden wel pijnlijke beslissingen genomen. Met die nuance, zegt Carl Devos, dat zij een externe vijand hadden: Europa en de Maastrichtnormen, die ons in het keurslijf van de saneringen duwden.

Bovendien zaten de meerderheidspartijen toen op dezelfde golflengte. Vandaag is het wantrouwen tussen de coalitiepartners bijzonder groot. Men zit elkaar voortdurend vliegen af te vangen. Het is een ziekte van deze tijd, meent Marc De Vos. Politici slagen er niet meer in deftige regeerakkoorden te smeden, waardoor ze nadien almaar met elkaar in discussie moeten treden.

En toch. Laten we die 'gezagvolle' jaren negentig niet te veel ophemelen. Ook toen werd geklaagd. Over de kloof tussen de burger en de politiek bijvoorbeeld, het mantra van het einde van de vorige eeuw. Ook toen was het wantrouwen tussen de burger en zijn afgevaardigden levensgroot.

Vandaag is die kloof schijnbaar verkleind. Er is de nimmer aflatende stroom van enquêtes, fora, blogs en opinies. De temperatuur van de publieke opinie wordt voortdurend opgemeten. Politici mogen dan wel beweren zich daar weinig van aan te trekken, ze worden er toch nerveus van, zegt Carl Devos. 'Er moet maar een schrijnend geval opduiken in het nieuws, een neveneffect van een beslissing, en ze trekken hun staart weer in. Weinig politici durven te zeggen: jammer voor die mensen die onder die Lange Wapper komen te wonen, maar we gaan er toch mee door. Want dat is wat we, na uitgebreid overleg en beraad, beslist hebben in functie van het algemeen belang.'

Koepelvisie

Topmanager Karel Vinck, als voorzitter van de Beheersmaatschappij Antwerpen Mobiel van nabij betrokken bij het Oosterweeldebacle, heeft het in de voorbije twaalf jaar allemaal zien veranderen, zegt hij. 'We zijn geëvolueerd van een representatieve naar een participatieve democratie. Vroeger lieten we het parlement en de regering hun werk doen. Ze hadden het mandaat van de kiezer, en werden op het einde van de rit afgerekend. Zoals het hoort in een democratie.'

'Tegenwoordig wordt voor alles teruggekoppeld naar de burger. Die evalueert de zaak vanuit zijn eigen noden. Als hij daarop geen antwoord krijgt, blokkeert hij het systeem. Met stakingen, actiegroepen, door zijn onrecht uit te schreeuwen in de media. Terwijl je bij diepgaande veranderingsprocessen juist een koepelvisie moet bewaren. In het bedrijfsleven is dat net hetzelfde. Ook daar merk je dat de individuele medewerkers niet meer kunnen aanvaarden dat er beslissingen genomen worden die het geheel ten goede komen.'

Het Oosterweeldossier heeft die veranderingsperiode doorgemaakt, zegt Vinck. Telkens een beslissing nakende was, kwam een groep met alweer een nieuw voorstel. Het referendum eind vorig jaar was het orgelpunt van die neiging steeds rekening te houden met de stem van de burger. 'Men heeft buiten proportie veel aandacht besteed aan de grieven van bepaalde groepen. Daardoor is men het brede gamma van financiële, economische en technische argumenten uit het oog verloren. Een kleine groep nee-stemmers is daardoor in staat de welvaart van een hele regio te blokkeren.'

Waren de jaren negentig die van de kloof tussen burger en politiek, dan zijn de jaren 2000 die van de terreur van de vox populi geweest. Politici werken in een omgeving waarin ze bij elk dossier(tje) de mening van de burger moeten vrezen. 'Natuurlijk werkt dat niet, want je kunt nooit voor iedereen goed doen', geeft minister-president Kris Peeters (CD&V) nu toe. 'Er is altijd wel een groep in de samenleving die zich benadeeld voelt.'

Dus kan je niet meer beslissen. Beloven kan je wel. Het ene na het andere ballonnetje laten politici op. Dan is er ten minste toch de illusie van een krachtdadig bestuur. 'De gaten in de weg zullen snel worden opgevuld, elk kind kan op 1 september naar school,. Men wil tegemoet komen aan alle grieven van het volk, ongeacht de bedenking of die beloftes realistisch zijn', vindt Carl Devos. 'Niemand heeft het lef om te zeggen: dit is een moeilijk dossier, we zullen dat niet op een-twee-drie kunnen oplossen.'

Behaagzucht

Om de politici te verschonen: wij media zitten natuurlijk overal met een vergrootglas op. De Belgische Wetstraatpers maakt zich niet zelden schuldig aan navelstaarderij. We vinden alles belangrijk. Didier Reynders (MR) doet uitspraken over BHV? Voorpaginanieuws, ook al zegt hij exact hetzelfde als vier jaar geleden. Zo laveren we van het ene stormpje in een glas water naar het andere. Zoals Vlaams Parlementslid Eric Van Rompuy (CD&V) vorig weekend op zijn blog fulmineerde: 'Op naar het volgende incident. Ik word daar zo moe van.'

Maar de nieuwscarrousel draait maar door. Politici zijn zodanig bezig met de pers - zichzelf in de spotlights werken, aanvallen pareren, reageren op interpellaties van journalisten - dat ze amper nog aan beleid toe zijn. Ze zijn de slaaf van de media geworden. En van hun eigen mediageilheid.

Minister-president Kris Peeters die, versuft van de medicatie, van op zijn ziekbed de goegemeente toespreekt. Zitten we daar echt op te wachten? Carl Devos vraagt het zich hardop af. 'Waarom zakken politici zo diep? Kunnen ze niet koudweg zeggen: dit zijn jullie zaken niet? Of: we stellen die beslissing over de Lange Wapper een week uit - het komt er nu toch niet meer op aan. Maar neen, de boodschap is: 'Wij zijn supermannen.' Noem het gerust behaagzucht. De drang om allemansvrienden te zijn.'

Je kunt het de huidige politieke klasse ook moeilijk kwalijk nemen. Ze worden in politieke blitzcarrières geduwd, met de race in de populariteitspolls als graadmeter. Van een duurzame electorale sokkel is amper nog sprake. Vroeger was men loyaal aan een politieke leider, ook al nam die beslissingen die men persoonlijk niet zo fijn vond, legt Carl Devos uit. Vandaag heb je geen electoraat meer dat toelaat beslissingen te nemen in functie van een hoger doel.

We krijgen uiteindelijk de politici die we verdienen. Wij, verwende kiezers, die zappen van de ene partij naar de andere. Die, zoals Karel Vinck het formuleert, reageren vanuit de buik ('3 miljard euro voor Oosterweel? Kan dat geld niet ergens anders voor dienen?') of met oogkleppen aan ('Oosterweel? Goed plan! Zolang het maar niet in mijn achtertuin is.').

Overgedemocratiseerd

Probeer in dat mijnenveld dus maar te scoren, met de volgende verkiezing als deadline. Want ook die onmogelijke opeenvolging van verkiezingen is een Belgische ziekte. 'Als verkiezingen een feest zijn van de democratie, zijn wij een land van feestvierders', zegt Carl Devos laconiek.

We zijn - hoeft het nog gezegd? - een overgedemocratiseerd land. En toch voelen de Belgen zich niet vertegenwoordigd door de politiek. Want dat is de grote paradox van het verhaal: in hun ijver de kiezer op zijn wenken te bedienen, blijven de politici uiteindelijk met lege handen achter. Het vertrouwen van de Belgen in de politiek is historisch laag. Dat bleek vorige week nog uit een Europese peiling.

De mensen voelen het tenslotte ook. Dat politici besturen met de handrem op. Dat ze maar blijven rond de pot draaien. Groenboeken, witboeken, hoogmissen en conferenties. Carl Devos: 'De democratie is niet gediend met politici die zich als hyperdemocraten gedragen, maar met leiders. Daar is weer een markt voor vandaag.'

In dit schijnbaar machtsvacuüm klinkt die roep steeds luider om leiders die gezag uitstralen en durven te beslissen. De slinger keert terug. Van ergernis over de kloof tussen de burger en de politiek, is er nu weer nood aan een zekere afstand. Dat evenwicht tussen inspraak en efficiëntie is een constant zoeken in een democratie. Het is balanceren op een slappe koord, zegt Kris Peeters. Maar er is geen alternatief. Zoals de Britse staatsman Winston Churchill al zei: de democratie is het slechtste politieke systeem, op alle andere na.

De vraag is dan hoe je de democratie beschermt tegen zichzelf. Door terug te keren naar de representatieve democratie, vindt Karel Vinck. 'Het is goed dat de burger wordt gehoord. Net zoals bedrijfsleiders moeten ook politici voortdurend de polsslag nemen van wat aan de basis leeft. Maar beschouw dat als input, waarop je eventueel je beslissing kunt baseren. Meer niet. Eenmaal de consultatieronde voorbij, moeten wij de politiek het vertrouwen geven om met die info aan de slag te gaan.'

Ook Kris Peeters beseft dat de burgerdemocratie haar limieten heeft bereikt. Hij gaf twee commissies de opdracht zich te buigen over de inspraakprocedures bij grote infrastructuurprojecten. 'Vanaf nu gaan we de burger uitgebreid consulteren, maar eenmaal die consultatieronde is afgelopen, beslissen we en gaan we door. Het kan niet zijn dat, zoals bij Oosterweel, eerst een hoop geld in de studiefase van het project wordt gestoken om dan net voor de eindstreep van koers te veranderen.'

Schrijnend

Die beslissing komt geen dag te vroeg. Het onvermogen van de politiek, stelt Marc De Vos, zit op een absoluut dieptepunt. Er zijn de putten in de weg, de gevangenen die we moeten outsourcen naar Nederland, er zijn de problemen met justitie en veiligheid. De Belg maakt zich zorgen over langere loopbanen en magere pensioenen. Hij stelt zich vragen over de vergrijzing, naarmate hij zelf grijzer wordt.

Dat alles, meent Karel Vinck, doet stilaan de alarmbel rinkelen. 'We zullen het merken, dat we afglijden. Het gaat schrijnend worden. Kijk maar naar de ontstellende berichten over de armoede in dit land. De problemen worden stilaan acuut.'

Als de besluiteloosheid blijft duren, barst de bom. Het geleidelijke verval van onze samenleving gaat versnellen en verdiepen onder druk van de economische crisis. De druk op het systeem wordt dan zo groot, voorspelt Marc De Vos, dat we een schok krijgen die dwars door de samenleving gaat. 'In het verleden is het ook zo gegaan. De torenhoge werkloosheid in de jaren tachtig, de Maastrichtnorm in de jaren negentig: telkens werd de externe druk zo groot, dat er wel moest gehandeld worden.'

Misschien leidt dat ontwaken van de samenleving ook tot een golf van protest in de stembus. Een nieuwe Zwarte Zondag. Of een extreem hoge score voor nichepartijen als Lijst Dedecker of de N-VA. 'Het is waarschijnlijk de enige manier om de politieke kaste wakker te schudden', oppert Carl Devos. Een antidemocratische schok om de democratie te redden. We zijn goed bezig, hier in dit land van feestvierders.

Groeten uit het land dat stilstaat.

Ine Renson @

De meeste raadsleden in Zemst hebben na de gemeenteraad een motie ondertekend voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV). De motie wordt als geheugensteuntje verstuurd naar koninklijk onderhandelaar Jean-Luc Dehaene, naar de voorzitters van de Senaat en de Kamer en naar eerste minister Yves Leterme (CD&V). In de tekst stelt de gemeente Zemst dat de federale wetgever de ongrondwettelijke discriminatie nog niet heeft opgeheven en eist zij de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

Angeltjes heeft zich steeds geïntresseerd voor het leven, de politiek en de cultuur in het buitenland. Onafhankelijk Vlaanderen is ons eerste doel, maar wij leven niet onder de kerktoren en Zichem is niet de hoofdstad van ons heimwee.

Wij willen weten wat zich afspeelt bij onze taalgenoten en die bevinden zich in Nederland, een land waar wij steeds nauw mee verbonden zijn geweest in de geschiedenis : die band blijft, zolang we dezelfde taal delen. En die taal zal nooit Arabisch zijn. Daarom voelen wij ons dichter bij Nederland, dan bij de Franstaligen en de Walen, die ons nog steeds beschouwen als een wingewest en onze cultuur en levenswijze minachten.

Verder willen wij ook op de hoogte zijn van de politieke en de maatschappelijke evoluties in onze buurlanden, Frankrijk, Duitsland, Luxemburg en verder Europa in. Wij leven onder een gemeenschappelijke paraplu-dictatuur, de Europese Unie, een belgië in het groot, waar parlementairen die het regime beledigen, gestraft worden met financiële boetes.  Dit is helemaal zoals het in Turkije in de wet staat.  Zonder die belangstelling heeft het weinig zin u bezig te houden met politiek.  Zeker nu het continent bedreigd wordt met een aanzwellende invasie islam-aanhangers. Van de 500 miljoen Europeanen binnen de EU zijn er al bijna 10% geïmporteerde moslims.

Een gans aparte plaats in ons hart, bekleedt Suid-Afrika.  Er zijn steeds vriendschapsbanden geweest tussen het kil-grijze Vlaanderen en het zonnige onderste stuk van Afrika. In mijn stad is er een Krugerstraat, een Transvaalstraat, een Pretoriastraat en andere die herinneringen oproepen aan de Boeren en hun strijd. Onze talen zijn lichtjes van mekaar afgeweken maar met een kleine moeite lezen en begrijpen wij mekaar. Die herkenning is steeds een wederzijds genoegen als we met mekaar in contact komen. We voelen dat er iets is uit een ver en misschien onrechtstreeks verleden dat ons bindt. Het is niet "zomaar" dat op grote Vlaams-nationale gebeurtenissen, naast ons eigen volkslied, de Vlaamse Leeuw en het Nederlandse Wilhelmus, de Stem van Suid-Afrika gezongen wordt.

Van morgen 1 april 2010 af starten we met een twaalfdelige dagreeks : "Tranen over Suid-Afrika" door onze vriend en medewerker, Peter. Hij neemt ons mee in de geschiedenis van zijn land en vertelt vooral over de politiek die ginder een grote rol speelt in het leven van elke dag en van elke mens. Een leven dat vaak bedreigd wordt op een manier die wij niet kennen.

"Tranen over Suid-Afrika" het klinkt verdrietig en de werkelijkheid is dat ook zeer vaak.  Lang geleden schreef Aster Berkhof een roman  "Tranen over Johannesburg" ; die titel inspireerde ons maar nu gaat het om àndere tranen. Elke generatie heeft zijn verdriet, maar niet elke generatie kan rekenen op de steun van het wereldgeweten.

De redactie van Angeltjes dankt Peter voor zijn zorgvuldige bijdrage die we onvertaald in het Afrikaans behouden. Het vergt nauwelijks moeite om dit te lezen : traag en halfluid voor u uit lezend, deint u mee op de hartenklop van deze zangerige taal.

Ray

Het loopt in dit schandland echt de spuigaten uit wat corruptie en vriendjespolitiek betreft.

Vandaag kunnen we vernemen dat de Raad van State de chief van de politie, Fernand Koekelbergs en twee directeurs-generaal vrij van zonden verklaart. Wat de zaak in deze nog dubieuzer maakt, is het feit dat de auditeur van de Raad van State eerder oordeelde dat het trio wel degelijk moest geschorst worden èn het oordeel van de auditeur wordt in  bijna alle zaken  zonder meer  gevolgd door het Hof. Echter ... deze keer toevallig niet.

Het hoe en waarom zal niet gemotiveerd worden omdat "de mensen" daar geen zaken mede hebben.  Het zal integendeel een reden zijn om de onafhankelijkheid van de rechters te prijzen.

Dat binnenlandse zaken zeer tevreden is met de uitspraak,  is nog een kopstoot erbij naar de bevolking toe. Het weze voor iedereen klaar en duidelijk dat het hier een politiek gemanipuleerde totentrekkerij betreft. Het regime beschermt  zijn grote pionnen ... ons kent ons, is hier altijd de regel geweest. Dat de rol van de P.S maffia invloed heeft gehad, valt niet te ontkennen, wetende dat Koekelbergs een "poulin" is van Di Rupo en de P.S.-voorzitter van in den beginne de verdediging van Koek & Co op zich heeft genomen.

In niet mis te verstane bewoordingen liet Di Rupo noteren dat er op federaal gebied onweer zou dreigen, als zijn vriend(en) werden "onteerd".

De Raad van State heeft die woorden  goed in gedachten gehouden. Leterme II is gered, Koek & Co ook!.

Senior 

De verplichte taaltoets Nederlands voor kinderen die dit schooljaar in de derde kleuterklas minder dan 220 halve dagen aanwezig zijn geweest, zorgt voor grote onrust in het onderwijs. De Christelijke Onderwijscentrale heeft zelfs opgeroepen tot een boycot van de taaltoetsen. Als de Christelijke Onderwijscentrale in opstand komt, zal het er stuiven, want dat zijn gevaarlijke mannen en vrouwen die strijden onder de banier van "Andersgelovigen gaan voor".

Vooral de Centra voor Leerlingenbegeleiding zijn boos. Zij moeten vanaf juni de individuele taaltoetsen gaan afnemen, maar hebben nog steeds geen exacte informatie over de inhoud of de manier waarop dat moet gebeuren.

De verplichte taaltoets werd vorig jaar door de Vlaamse regering ingevoerd, in de eerste plaats om te vermijden dat Nederlandstalige lagere scholen in Brussel zouden worden overspoeld met Franstalige kleuters. De toets werd echter uitgebreid naar heel Vlaanderen als een toelatingsvoorwaarde voor het eerste leerjaar voor kinderen die in de derde kleuterklas te weinig naar school zijn gegaan. Vooral in steden als Antwerpen met veel kansarme en anderstalige ouders vraagt men zich af wat er moet gebeuren met de kleuters die niet slagen in de taalproef.

Zij kunnen namelijk niet meer terug naar de derde kleuterklassen omdat die intussen ook al overvol zitten.

Vanavond zal in Terzake het probleem opgelost worden bij monde van een geliefd politicus.

Bron : Vandaag.be

Sinds 2005 is het mogelijk om buitenlandse gedetineerden over te brengen naar het land van herkomst om daar hun straf te laten uitzitten. Het betrokken land moet daar wel mee akkoord gaan. De paarse regering voerde de mogelijkheid in om mee de overbevolking van de gevangenissen te helpen oplossen.

Uit cijfers van minister De Clerck blijkt nu dat er reeds 26 buitenlandse veroordeelden verplicht vertrokken naar het land van herkomst. Het gaat om negen Roemenen, zeven Nederlanders, vijf Bulgaren, drie Polen en twee Fransen. Dat over een periode van bijna vijf jaar : een zoveelse succesmaatregel.

Annemie Struyf in haar interview met Bracke naar aanleiding van haar steengoede  reeks "in godsnaam" over de godsdiensten :

“De islam in een Afrikaans land, die is een stuk soepeler dan de islam hier.

Wat mij schokt is dat heel veel waarden van de islam die zij hoog in het vaandel voeren, dat die waarden echt haaks staan op waarden in onze maatschappij.

Wij hebben waarden van vrije meningsuiting, waarden van gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik wil dat mijn zonen en mijn dochters gelijke kansen krijgen, dat zijn verworvenheden !

Het feit dat ik die reeks (in Gods Naam) heb kunnen maken, dat is omdat ik in een maatschappij leef waarin ik als vrouw leef waarin ik alle mogelijkheden heb gekregen om een beroep uit te oefenen. Ik vind dat wij voor die waarden moeten opkomen !

Niet meer voor mijzelf, maar voor mijn kinderen en voor de generaties die na ons komen, zou ik dat wel heel fijn vinden, als vrije meningsuiting, als gelijkheid tussen mannen en vrouwen, dat dat zo blijft !!

Dan zie ik inderdaad bij een grote stroming binnen de islam die hier in Vlaanderen zéér actief is en waar wij héél graag onze ogen voor sluiten, daar zie ik dat dat nét de tegenovergestelde richting uitgaat en dat alarmeert mij” !

Vlaams Belang is tevreden met de beslissing van Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Geert Bourgeois om de Franstalige burgemeesters van Kraainem, Linkebeek en Wezembeek-Oppem opnieuw niet te benoemen. "Maar dit is maar het begin van het verhaal", stelt Vlaams parlementslid Joris Van Hauthem.
 
De partij vraagt sancties voor de gemeentebesturen en een tuchtprocedure om "de drie heerschappen" definitief af te zetten. Het Vlaams Belang wil ook dat er een einde komt aan de "carrousel van het opnieuw indienen van afgewezen kandidaat-burgemeesters" en heeft daaromtrent een voorstel van decreet ingediend in het Vlaams parlement.

Het Vlaams gewest heeft de voorbije 3 jaar ongeveer 1,2 miljoen euro moeten ophoesten voor schadeclaims over de slechte staat van de wegen. In totaal kwamen er 2.356 claims binnen. Dat blijkt uit het antwoord van Vlaams minister van Mobiliteit en Openbare Werken Hilde Crevits op een parlementaire vraag van Chris Janssens (Vlaams Belang).

De klachten komen van automobilisten en motorrijders, maar ook van (brom)fietsers en voetgangers. Opvallend is dat er de voorbije drie maanden (715) al bijna evenveel claims werden ingediend als gedurende heel 2009 (849). In veruit de meeste gevallen kwamen de partijen tot een minnelijke schikking. Zo gaat het in 2007 om 305 regelingen, goed voor 535.746 euro. De jaren daarop lag dat bedrag een stuk lager, op 316.121 euro voor 259 regelingen in 2008 en 313.253 euro voor 351 zaken in 2009. Betwiste dossiers waarbij een gerechtelijke procedure intussen werd afgerond, waren goed voor nog eens 11.831 (2007) en 15.044 euro (2008). In totaal gaat het om zo'n 1,2 miljoen euro. "Dit bedrag komt bovenop de bedragen die betaald worden voor de herstelling van de wegen waarvoor de overheid sowieso instaat. Meer investeren en snellere herstellingen zijn dan ook absoluut noodzakelijk", besluit Janssens.

Bron : Metro

Tjeven zijn er Ueberall

Nadat Angela Merkel de laatste weken de eis van Erdogan voor de oprichting van Turkse scholen verontwaardigd van de hand gewezen had en hem een gepriviligeerd partnerschap in plaats van een EU-lidmaatschap voorgesteld had, heeft ze – naar aloude tjeventraditie – haar “scherpe taal”afgezwakt.

Verder vindt ze dat – ongeacht het CDU-CSU-standpunt omtrent het gepriviligeerd partnerschap – de onderhandelingen over het volwaardig EU-lidmaatschap verder moeten gevoerd worden en dat er een oplossing voor Cyprus moet gevonden worden.

Erdogan wees elke sanctie tegen het atoomprogramma van Iran resoluut van de hand… hij eiste toch ook geen sancties tegen Israël, nietwaar?

Erdogan toonde zich tevreden, sprak over een diepgewortelde vriendschapsband, die een voorbeeld was voor andere landen… 

Merkel schonk hem een vredesduif ...

Floriaan Terbeke, Ankara

Tientallen asielzoekers van het Fedasil-opvangcentrum in Florennes hebben maandagavond het café Chez Ronald in de Naamse gemeente aangevallen. Drie personen raakten gewond toen projectielen tegen de ramen en luiken werden gegooid.

Een klant van het café werd rond 19 uur aangevallen door enkele bewoners van het asielcentrum, die nadien op de vlucht sloegen.

Omstreeks 22.30 uur begaven zowat vijftig bewoners zich naar Chez Ronald. Ze waren gewapend met knuppels, machetes en messen. Een voertuig en de ramen van verscheidene aanpalende woningen werden beschadigd. Hoe deze wildemannen in het bezit komen van machetes, is een vraag die niet mag gesteld worden.

Wathelet zal zich moeten reppen, om direct de nodige regularisatiepapieren uit te reiken, of zijn bureau wordt een deze dagen bestormd. En terecht.

@ belga