De Standaard verwittigt de lezers dat de Nederlandse schrijver Benno Barnard zich tijdens zijn lezing aan de Universiteit Antwerpen liet bijstaan  door de twee persoonlijke lijfwachten van Vlaams Belang-kopstuk Filip Dewinter.

Bij "de redactie" alias de OOOO staat geschreven en gedrukt
dat de heer Eric Van Rompuy ,verkozene in het Vlaams Parlement, verwoed gordelaar en voorstander van een onderhandelde oplossing voor BHV, niet happy is met hetgeen hij zondagavond in de Panoramma uitzending zag en hoorde.

Dat sommige burgemeesters in de Vlaamse rand afspraken maken met bouwpromotoren om gronden en huizen aan Nederlanstaligen te verkopen en/of aan hen die de vaste wil hebben om zich aan te passen aan het Vlaams karakter van de gemeenten, vindt pezewever Eric V.R. NIET kunnen. Dit is discriminatie! Dit is koren op de molen van de Franstaligen ! Et alors ?
.
De burgemeesters proberen de Vlaamse indentiteit van hun gemeente te behouden tegen de Franstalige indringers door een voorkeurregel toe te passen voor de eigen Vlaamse kandidaat kopers/bouwers,maar volgens Van Rompuy heeft iedereen het recht daar te komen wonen. Blijkbaar heeft Eric V.R de column van stamgenoot Marc Eyskens gelezen en wou hij qua onderkruiperij niet onderdoen.

Ach die tjeven toch ... altijd maar collaboreren en heulen met de indringers.

Senior

Uit de onvolprezen Frut van 6 april 2010 over de Chinese mijnramp

In totaal zaten 135 kompels vast

Na 8 dagen zijn 114 kompels  gered

Ze zoeken nog naar 40 vermisten

Want 135 min 114 is niet 21 maar 40

En nu naar de les Nederlands schreiven

Beste Erica,

Uw medevoelen met de blanke Suid-Afrikaners siert u. Alleen vrees ik dat u, zoals de meeste meelevende Europeanen 'n denkfout maakt. U schrijft:"Moeten we hen helpen om naar Europa terug te keren of moeten we ze helpen in hun strijd daar ter plaatse? "

Kijk, dat "naar Europa terugkeren", dat klopt niet. De blanke Zuid-Afrikanen zijn en v o e l e n zich zeker NIET Europeaan! Zij voelen zich Afrikaan zoals de zwarte Afrikanen. Hun families wonen al 'n tiental generaties daar en zij hebben meestal helemaal geen binding meer met Europa.

De meeste Afrikaners wensen niets liever dan in Zuid-Afrika in alle rust te kunnen blijven wonen, zo mogelijk in een eigen gebied met zelfregering. De laatste 10, 15 jaar zijn er echter tienduizenden Afrikaners, vooral jongeren, geëmigreerd. Slechts heel weinigen komen naar Europa, hun voorkeurslanden zijn Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, de VS, enz.

De mensen die het kunnen, emigreren omdat er voor hen en voor hun kinderen geen of weinig toekomst is in Zuid-Afrika maar ook omwille van de criminaliteit in het 'nieuwe democratische (hm, hm) Zuid-Afrika'. Nee, Erica, als je zou willen helpen, zal je de mensen in ZA zelf moeten helpen.

Momenteel is de toestand er gespannen, de blanken leven er op de toppen van hun tenen. Velen zijn bang dat de hel zal losbarsten eenmaal de wereldbeker voetbal voorbij is. En ze zijn er zich goed van bewust dat ze noch vanwege het officiële Europa noch vanwege de VS enige hulp moeten verwachten ...

Ropie

(archieffoto)

Vanmorgen kregen we de bevestiging van het nieuws dat we al geruime tijd verwachtten : "onze goede collega's van "de Frut van Koekestad" leggen definitief de drukpersen stil.

Wij hebben van dag 1 af direct een goede verstandhouding ontwikkeld met mekaar, zonder enige vorm van afgunst : wij waren complementair. Ik heb een zeer grote waardering voor het spitse talent van de hoofdredacteur, Marc. Een intelligent, origineel man, een meester van de milde ironie, een vlijmscherp observator en  een genadeloos analist van de kleine kantjes van de mens.

De opstellen van "Kareltje van 't statsschool" waren pareltjes van observatie en bij het lezen, schokten wij van het lachen.  Wij hebben mekaar diverse malen ontmoet, in goede en in minder excellente momenten, met een spontane vriendschap die de klassieke collegialiteit overstijgt.

Het aanhouden van een webstek of een blog is geen simpele zaak, het is "een missie" om onze kroonprins te citeren. Marc gaat andere dingen doen. Misschien dat hij ooit terug op het net verschijnt.  Als wij het vernemen, weten ook onze lezers het.

Bedankt, redactie van de Frut van Koekestad voor de vele lachbuien die jullie ons bezorgd hebben en voor de kameraadschap.

Ray, Hoofdredacteur Angeltjes 

Wij houden ons zelden bezig met de godsdiensten, omdat wij aanhangers zijn van de scheiding van kerk en staat en voor de rest laten wij ieder zijn overtuiging. Wij vrezen enkel dat bij verdere escalatie van het moslimfundamentalisme (wat statistisch onvermijdelijk is) het christelijk fundamentalisme zal uitbreiden. Zoals in Nederland waar een aantal Christen-Unie aanhangers zich goed voelen bij sommige ethische islam-stellingen.

Wie op termijn weer in verdrukking zal komen, zijn de "minsten van de minderen, de lageren dan honden, de a-religieuzen, agnosten en atheïsten". Of zoals een gematigde en wijze Egyptenaar mij ooit zegde : "Vertel nooit dat je niet in god gelooft, want wij mogen je op staande voet doden". Prettige vooruitzichten : men zegge het voort, urbi et orbi. 

Allah : "Ik zal angst zaaien in de harten van zij die niet geloven. Daarom, sla hun hoofden af en sla elke vingertip van hen af" (Koran 8:12)

Mohammed : "Bevecht ieder die voor de voeten loopt van Allah en dood zij die niet in Hem geloven" (Ibn Ishaq 992)

Jezus : "Bemin uw evennaaste als uzelf"

Een door Israëlische soldaten neergeschoten 15-jarige Palestijn, Al-Farmawi, is levendig naar huis gekeerd: hij is waarachtig “heropgestaan”.  Palestijnse bronnen hadden,  zoals gebruikelijk, foutieve berichten de wereld ingestuurd.  Het “passieverhaal” kreeg een andere wending toen de jongen ineens heelhuids thuis aankwam.

Wat was er gebeurd?

Hulpverleners hadden dinsdag bekend gemaakt dat de jongen bij een protestactie aan de grens door Israëlische soldaten was neergeschoten.  Het Israëlisch leger ontkende – ze hadden – in een poging om de protestactie uiteen te drijven – voor de voeten van de betogers geschoten.  Niemand werd daarbij geraakt. 

In werkelijkheid was de jongen meerdere dagen in een smokkeltunnel naar Egypte vastgeraakt.  

Palestijnse bronnen maakten intussen bekend dat de jongen “mogelijk” bij interne meningsverschillen om het leven was gekomen.  Later verklaarde het Palestijns ministerie van gezondheid dat ze foutieve informatie ontvangen hadden en dat er geen lijk gevonden was. 

Nog maar eens een voorbeeld van de gestructureerde foutieve beeldvorming die de Palestijnen over de Israëliers verspreiden.  Ze doen er immers alles aan om de internationale pers te doen geloven dat de Israëliers schietgrage moordenaars zijn… 

Bron: PI - bewerkt/vertaald door Floriaan Terbeke

Vlaanderen

je overvloed is op aan het drogen je wordt door parasieten leeggezogen je regeerders duwen je naar beneden terug naar je grauwe verleden zal er ooit eens iemand op gaan staan om de hand aan de ploeg te slaan of om het zwaard te hanteren om onze vrijheid te forceren zal men in eendracht uw lof nog zingen kan men alle krachten nog eens dwingen SAMEN voor onze vrijheid te gaan en te scheiden van die bedelende haan

Johan

Het Fedasilhoofdbestuur groeide tot 150 medewerkers. Een waterhoofd voor een opvangnetwerk dat amper staande bleef onder het gewicht van te veel asielzoekers. De nieuwe directeur-generaal bezweek en vertrok na een halfjaar ziekteverlof, met stille trom en een mooie ontslagregeling. Bob Pleysier, ex-directeur en opdrachthouder van het federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers (Fedasil), schrijft opvangcrisis op conto van wanbeheer en machtsmisbruik door Franstalige socialisten.   

250.000 euro aan dwangsommen, 1 miljoen euro aan hotelrekeningen, een toenemend aantal asielaanvragen en een budget dat van 250 tot 350 miljoen is opgelopen: Bob Pleysier ziet de opvangcrisis steeds verder uit de hand lopen. Het gevolg, schrijft hij, van flagrant machtsmisbruik en wanbeheer door Marie Arena en haar opvolgers.
Drie jaar geleden begon de PS zijn machtsgreep op het asielbeleid. De annexatie van Fedasil (het agentschap voor de opvang van asielzoekers) via de ministers Arena en Dupont was daarbij een belangrijke koevoet. Dat die strategie zou uitmonden in een nooit geziene opvangcrisis, een ontsporing van het budget en een algemene apathie in de opvang, was wellicht niet bedoeld, maar is geklasseerd als collateral damage.

Marie Arena, zot van glorie, gediplomeerd in onkunde

 
Minister Arena wilde eerst en vooral een wet met haar naam. Er moest een 'opvangwet-Arena' komen die in gulden letters de rechten van de asielzoekers zou vastleggen. Maar de geschiedenis haalde de charmante bewindsvrouw in en de wet werd uiteindelijk met minder bling bling gepubliceerd door minister Dupont. Die creëerde daarmee vooral een hindernissenparcours voor de asielopvang en bovendien de basis voor de dwangsommen die Fedasil nu dagelijks mag betalen.

Isabelle Küntzinger (PS) vervangt Pleysier : " Je t'aime encore plus quand tu n'es pas là"  (Frans chanson uit de oude doos)

 
En dan moest het eigenzinnige Fedasil naar de hand gezet worden. Consultancybureau Deloitte mocht voor een miljoen euro aantonen dat een probleemloos werkend agentschap dringend aan herstructurering en een nieuw directiecomité toe was. De directeur-generaal (ondergetekende) werd weggedetacheerd (met behoud van wedde) en vervangen door de PS-getrouwe adjunct-directeur Isabelle Küntziger (met fikse verhoging van wedde). Directeur Communicatie Mieke Candaele, met Open Vld-signatuur, werd gedegradeerd (met behoud van wedde) en aan de zijlijn gezet. Minister Dupont promoveerde een kabinetsmedewerkster tot tweede in lijn.
 
De opvolgers - eerst opnieuw Marie Arena, waarvan zelfs Di Rupo begreep dat er grenzen zijn aan het fatsoen, en nu Philippe Courard - bleven als staatssecretaris sporen op de PS-partijlijn. Dat mocht wat Vlaamse koppen en federaal geld kosten. Premier Leterme (CD&V) en zijn tijdelijke stand-in Van Rompuy lieten begaan. Meer zelfs, de lastige Open Vld-minister van Migratie Turtelboom werd van het dossier gehaald en het asielbeleid werd op het politiek gewestplan ingekleurd als privéterrein voor PS en CdH. Twee jaar werk van de minister werd vakkundig uitgevlakt.
 
En in Fedasil werd de zuivering verdergezet. Joan Ramakers, de directeur Opvang, die aan de wieg stond van alle georganiseerde asielopvang in België, bedenker van de Rode-Kruisopvang en van het spreidingsplan voor de OCMW's en inspirator van opvangcentra in Kapellen en Ekeren, werd weggedegradeerd uit het hoofdbestuur naar het verre Arendonk. Verder kon niet want dan zat hij in Nederland.
 
En in de plaats kwam een stoet ambtenaren. Het Fedasilhoofdbestuur groeide tot 150 medewerkers. Een waterhoofd voor een opvangnetwerk dat amper staande bleef onder het gewicht van te veel asielzoekers. Dus opnieuw consultants om de "beslissingsprocessen te faciliteren". De nieuwe directeur-generaal bezweek en vertrok na een halfjaar ziekteverlof, met stille trom en een mooie ontslagregeling. Fedasil huurde een privébewakingsfirma in om met geuniformeerde spierballen die lastige asielzoekers van haar deur weg te bluffen.
 

Het komt allemaal in orde : de familie volgt.

Intussen hadden Wathelet en Courard een regularisatie à la Française in elkaar geknutseld met de onderhuidse instructie om genereus te regulariseren. Onechte arbeidscontracten mochten met de mantel der liefde bedekt worden en aan werkgeversorganisaties werd uitgelegd dat 'knelpuntberoep' een rekbaar begrip is. De hoogte van die regularisatiegolf kent Wathelet nu meer dan drie maanden na het afsluiten van de termijn, nog steeds niet. Een van de redenen daarvoor zou zijn dat die asielzoekers tegelijkertijd verschillende dossiers indienen en of vervolledigen en en passant nog een tweede, derde, tiende maal asiel aanvragen. Hij vergeet even dat PS en CdH-mandatarissen dat zelf adviseerden toen ze illegalen en hongerstakers in kerken gingen bezoeken. In 2009 was 25 procent van alle asielaanvragen een meervoudige aanvraag. Ter vergelijking: in Nederland was dat 11 procent.

Leiding Fedasil is in goede handen
 

Uiteraard deed die bestuurlijke laksheid ook het aantal nieuwe asielaanvragen in België onrustwekkend stijgen. In februari 2010 waren er 1.726 eerste asielaanvragen. Een jaar eerder waren het er 749. De dossierachterstand bij het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen bedroeg in februari 2009 nog 5.460 maar verdubbelde op een jaar tijd tot 10.945.
 
En Fedasil zakt intussen verder weg in het moeras. Staatssecretaris Courard stelde er een Letermediscipel aan als crisismanager, al moest die zijn titel afzwakken tot 'afgevaardigde' om niet de illusie te wekken dat er een crisis was, laat staan dat hij die moest 'managen'. In drie jaar tijd en met de steun van P&O, Deloitte en andere luchtmakers hielpen de opeenvolgende PS-beleidsmensen het moeizaam opgebouwde opvangnetwerk van de kant in de sloot. De opvangcrisis die in 2008 begon wordt dag na dag erger. De overheid betaalde in januari zo'n 250.000 euro aan dwangsommen aan asielzoekers zonder dak maar met een goede advocaat, en 1 miljoen euro aan hotelrekeningen. Enkele slimme Brusselse hoteleigenaars worden slapend rijk. Het jaarbudget voor asielopvang is in de jongste maanden opgelopen van 250 tot meer dan 350 miljoen euro. En aan het eind van de rit staan er dan nog honderden asielzoekers op straat. Nu de Brusselse opvangorganisatie Samu Social op zomeruur overschakelt, komen er daar nog honderden bij.
 
Deze week besliste het directiecomité Fedasil om de directeur ICT te ontslaan. Na zeven jaar trouwe dienst en een goed parcours heeft het tweekoppige directiecomité vastgesteld dat hij niet voldoet. Nog een Barbertje dat moet hangen. En intussen kraaien Wathelet en Courard, niet gehinderd door cijfers of deskundigheid, dat "het Belgische asielbeleid werkt".

@ de Morgen - Bob Pleysier

Sommige gemeenten in de rand rond Brussel, zoals Vilvoorde, Gooik en Overijse, hebben afspraken gemaakt met bouwpromotoren om nieuwe woningen bij voorkeur te verkopen aan Nederlandstaligen.

Pater Stefaan en Pater Yves vertrekken naar respectievelijk China en Japan. Pater Yves is ijverig in de weer om "Aziatisch" te spreken, zoals hijzelf zegt. Maar eerst vertelde hij een mopje over een Chinees en een Neger.

"Ik zit verleden week in een kroeg, komt er een Chinees binnen. Achter de bar staat een vrij forse neger. Afijn.. de chinees loopt richting bar en zegt: "Hé, vuile teling nikkel, een bieltje!". Ik schrik me kapot en denk nog: "Dat wordt herrie." De barman vatte het echter nogal laconiek op en gaf de chinese man z'n biertje. Zo'n tien minuten later komt hij weer naar de bar: "Hé, teling nikkel, geef mij nog een bieltje!" De barman begint zich te irriteren, maar houdt zich in en geeft de man wederom een biertje. Een kwartiertje later; zelfde voorval. De barman is het echter zat en zegt tegen de Chinees: "Ga jij maar eens achter de bar staan. Dan zal ik binnen komen en voordoen hoe je een biertje besteld." Zo gezegd zo gedaan, ze ruilen van plaats. De grote neger komt naar de bar en vraagt: "Mijnheer, zou ik van U een biertje mogen?", waarop de Chinees antwoord: "Solly, voor Nikkels geen biel."

Fu, Bu, Lu en Chu zijn 4 Chinese vrienden. Ze zijn van plan naar Amerika te emigreren. Van hun Antwerpse Chinese kennissen die zich volledig aangepast hebben aan onze samenleving en zelfs regelmatige lezers van Angeltjes zijn krijgen ze dan ook de raad zich zo snel mogelijk te integreren in de USA.

Na hun aankomst gaan ze dadelijk aan de slag en veranderen hun naam. Bu word Buck, Lu word Luck, Chu word Chuck. Fu is kwaad op Ray en terug naar China vertrokken.

Willy

Mandela de eerste zwarte president, De Klerk de laatste blanke president met hun Nobelprijs

Op maandag 5 april 1943 was ik als jonge knaap met de bomma en nog enkele vrouwelijke familieleden op uitstap bij kennissen in Lint, die in een bungalow woonden met een boomgaard eromheen en een groententuin.  Lint is een landelijke gemeente bij Hove en Mortsel, nauwelijks 13 kilometer buiten Antwerpen.

In de namiddag ontstond er plots onrust toen zware vliegtuigen overgevlogen kwamen, die wij maar al te goed kenden : Amerikanen die in konvooi Duitsland gingen bombarderen.  Even later echter weerklonken harde ontploffingen. Iedereen liep de tuin in, men wees mekaar onder luid geroep de rookpluimen aan in de verte en reageerde verschrikt op de knallen die veroorzaakt werden door het Duitse afweergeschut van de Flak en de neerstortende bommen. In allerijl werd het bezoek afgebroken en we holden naar het station van Lint waar een grote drukte heerste.  Ik herinner mij enkele Duitse militairen die schreeuwden tegen mekaar.

Toen een trein richting Antwerpen uit Mechelen voorreed op het mini-perronnetje, was de chaos compleet. Schreeuwende mensen renden door mekaar heen. Reizigers haastten zich om uit te stappen en anderen, onder wie ons familiegroepje,  probeerden duwend en trekkend in te stappen. Ik werd door een openstaand raam een compartiment ingetild door een onbekende man maar na enkele ogenblikken belandde ik in de veilige armen van bomma, de familiechef, die als een ontembare leeuwin haar groepje bijeen hield.

Ik heb het toen allemaal niet beseft maar wij waren de onvrijwillige getuigen geweest van het gruwelijke bombardement dat door de Amerikaanse luchtmacht  uitgevoerd werd op Mortsel-Oude God. Hun doelwit waren de Erla-fabrieken (voorheen eigendom van de autoconstructeur Minerva) nabij het vliegveld van Deurne, waar Duitse jachtvliegtuigen hersteld werden. Door een nooit opgehelderde vergissing, kwamen de bommen terecht op het centrum van de stad Mortsel. Slechts enkele raakten doel en Erla werd gedeeltelijk beschadigd.  De Amerikaanse militairen handelden zoals zij dat gewoon waren boven het vijandige Duitsland : ook als de doelwitten niet juist waren, werden àlle bommen gelost.

Mortsel stond in lichterlaaie en was bedolven onder het verstikkende stof van meer dan 1250 vernielde huizen. Vier scholen werden getroffen : Sint Ludgardis, Sint Vincentius, Guido Gezelle en les Abeilles. 209 jonge kinderen lieten het leven. Enkele klassen verloren in één klap al hun leerlingen. Vele slachtoffertjes werden verstikt onder het puin en het stof. Een groepje dat had kunnen onsnappen liep in huilende paniek naar een andere school om te schuilen en werd onderweg neergemaaid door een bom.  In totaal vielen er die dag 963 doden en 1300 gekwetsten.

De versluierde lucht trilde van de heftige schokken,  het gehuil van de slachtoffers mengde zich met het scherpe motorengejank van de Duitse jachtvliegtuigen die op zoek waren naar achtergebleven of mogelijk nieuwe bombardementsvliegtuigen.

Getuigen vertellen dat in de bomen mensen hingen en dat overal verspreid ledematen lagen, mensen strompelden of liepen als gekken, huilend en bebloed door de straten in totale zinsverbijstering.  Het waren voornamelijk Duitse militairen die in allerlei vracht- en gewone wagens de eerste slachtoffers probeerden te evacueren. Politie en brandweer deden wat zij konden. Uit de omliggende gemeenten kwamen mensen toegestroomd alsook vele familieleden die bezeten door angst en paniek op zoek togen naar hun naasten. Het ergste waren de vele moeders en vaders die nabij de scholen samenstroomden wanhopig op zoek naar hun kinderen.  Sommigen hebben bij deze onvoorstelbare ramp hun volledige kroost verloren.

Het verdriet overheerste maar de woede op de geallieerden was er niet minder om.  De meeste burgers die geen partij durfden kiezen zoals steeds bij oorlogen of conflicten, bleven naar buiten toe neutraal maar vervloekten inwendig de moordenaars van hun kinderen en geliefden.

Dit jaar zal  bij de jaarlijkse herdenking de Amerikaanse ambassadeur aanwezig zijn. Het is de eerste keer dat Amerika een officiële blijk van medeleven geeft. Mortsel is het slachtoffer geweest van een vergissing, eufemistisch bestempeld als "friendly fire". In 2004 kreeg de stad een vorm van erkenning, maar ze werd vergeten bij de uitreiking van de oorlogskruisen.

Een woord van verontschuldiging van de kant van de Amerikanen verandert niets aan de feitelijkheid, het zou een blijk van menselijkheid zijn.

Ray

Nawoord

Op 13 oktober 1944, geen anderhalf jaar later, sloeg in de Schilderstraat te Antwerpen de eerste Duitse V-bom in. Op 28 maart 1945 de laatste. In die periode vielen er 2910 doden, 50 vermisten en 5127 gekwetsten.  Ook Mortsel kreeg toen nog eens 41 V-bominslagen te verwerken met 83 doden en 110 gekwetsten.

Waarnemend burgemeester Francis d'Hoobrouck van Aspre, een van de drie niet-benoemde koekoekburgemeesters uit de Vlaamse Rand, heeft weer toegeslagen. De inwoners van Wezembeek-Oppem vonden gisteren een brief in de bus over de commotie rond het Nederlandstalige gemeenteschooltje 'De Letterbijter', dat wou aansluiten bij het Vlaamse gemeenschapsonderwijs.

'Na lang aarzelen heeft het college beslist NIET in te gaan op die eenzijdige Vlaamse eis: wij zullen immers nooit toelaten dat Vlaanderen in onze gemeente kinderen opvoedt tot Vlaamse voorvechters', schrijft d'Hoobrouck van Aspre.