Ik betreur heel erg dat ik van een aantal gebeurtenissen geen nota's heb genomen ; zoals van mijn ontmoeting met Jet Jorssen eind jaren '70 , begin jaren '80 tijdens een alternatieve boekenbeurs in de Antwerpse Handelsbeurs.  Domme, domme man, die ik ben. Zij was in gezelschap van een vriendin en wij hebben lang gesproken over de verdeeldheid in de Vlaamse Beweging.   Opnieuw zie ik haar voor me als een elegante, goed verzorgde  burgerlijke mevrouw, die ontwapenend oprecht en beschaafd klonk.  Ik heb haar gecomplimenteerd over haar trilogie die een diepe indruk op mij had gemaakt (en nog steeds) en daar reageerde zij natuurlijk gevleid op.  En voor de rest herinner ik me weinig over dit gesprek en dat stoort me buitenmatig.  Daarom schrijf ik ditmaal alles op wat ik weet en vind over deze grote dame. Zij heeft daar recht op. Ook omdat deze tekst onder ogen komt van velen die met hun hart en ziel meeleven en begrijpen waar dit allemaal over gaat.   Aan de anderen vraag ik om enig begrip te vertonen : wij, radicale Vlamingen zullen het land B nooit als ons vaderland beschouwen en hoe meer er gestreefd wordt naar het weggommen van de identiteit van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden, hoe nadrukkelijker het Vlaams-nationalisme van generatie tot generatie zal doorgegeven worden.   Volkeren zijn genetisch onuitwisbaar. Je mag nooit spreken uit naam van diegenen die er niet meer zijn, maar ik hoop dat mevrouw Jorssen het eens zou zijn met deze definitie van het onuitroeibare Vlaams bewustzijn.  Vervelend voor de niet-identitairen, een geruststelling voor ons.         Onze grote verhalenvertelster moet lange voorbereidingen en opzoekingen verricht hebben om de omvangrijk familie-saga "Och, Siemeniskinderen" op papier te zetten.  In 1974 verschijnt het eerste deel (de periode 1870 - 1914), in 1975 volgt "Wat nu, Sinjoor ?" (1914 tot 1940) en het slot "En toch, Brabo" behandelt de jaren 1940 - 1973.  Voor het derde deel weigert de uitgever, Reinaert, het manuscript omdat het te eenzijdig het gelijk beschrijft van de verliezende partij van de wereldoorlog .  Gelukkig springt Uitgeverij de Roerdomp uit Brecht/Antwerpen bij en geeft probleemloos dit derde en boeiende deel uit.   In dit derde deel heeft de auteur véél van zichzelf gestoken : zij is niet één personage, maar zij zit verscholen in meerderen.  De jonge intelligente vrouw, die geschokt is in haar  rechtvaardigheidsgevoel door het onrecht de Vlamingen aangedaan, de passionele minnares die de verrukkingen van de liefde ontdekt,  het muurbloempje dat kennis maakt met de wereld van het mannelijk egoïsme, maar ook de trouwe idealiste. En steeds op de achtergrond de stille maar intense aanwezigheid van een stad die  vaak verminkt wordt maar stoer overeind blijft, met mededogen neerblikkend op de extreme levens van velen van  haar inwoners.       De auteur beschrijft meesterlijk de gedachtes en gewaarwordingen van de voortdurend gemanipuleerde kleine man en vrouw. De koude, de honger, het gore plezier, de verdeeldheid, de samenhorigheid  en het miserabilisme voor de Grote Oorlog.  Jorssen is een meester in het aanreiken van kleine details die veel duidelijker de mens schetsen dan lange psychologische omschrijvingen.  Neen, zij is géén Willem Elsschot, haar betrokkenheid is passioneler, volkser en barokker. Als de zakkennaaisters van de dokken spreken, schuwt Jet Jorssen niet de rauwe en onvertogen taal weer te geven.  Het leven toendertijd was geen sprookje maar een harde strijd om te overleven in vaak erbarmelijke omstandigheden.  In die soms grofklinkende taal die men toen sprak, was het meemaken van grote gevoelens net hetzelfde als bij de welbespraakten uit de betere kringen. Dat is nu nog zo. De taal is het vervoermiddel van onze gedachtes en sentimenten en Jet Jorssen gebruikt de fiets, de auto, de tram en als het moet de kruiwagen om haar lezers mee te voeren.   Tijdens de Grote Oorlog maken we de opkomst van de Fronters mee in de loopgraven aan de IJzer.  De grote mannen uit die tijd, Frans Daels, Cyriel Verschaeve, Adiel de Beuckelaere e.a. worden tot leven gebracht in samenhang met de fictieve romanfiguren.  Ook wordt de nadruk gelegd op de verschillen met de Activisten die in het bezette land met hulp van de Duitsers een eigen Vlaamse staat uitroepen, waarbij het hen mangelt aan ervaring en steun. De overeenkomsten tussen socialisten en nationalisten en ook de grote verschillen tussen hen beiden,  lopen doorheen het politieke leven in vele verscheurde families.  Jet Jorssen, een heuse Vlaams-nationaliste, steekt haar sympathie voor de oude socialisten niet onder stoelen noch banken.  Zowat alle strekkingen laat zij aan bod komen in haar saga middels haar personages, ook deze van het verzet. Ieder heeft zijn redenen en argumenten, om te handelen zoals hij of zij het doet.  Ik zie deze groothartigheid en tolerantie nergens bij hedendaagse auteurs ter linkerzijde.   In het laatste deel van het drieluik is Jet  helemaal op dreef : zij schrijft vloeiend en ongeremd, soms is dit ten koste van de stijl maar tegelijk sleept ze de lezers mee doorheen  de grote oorlogsverwikkelingen, de familiale conflicten en vreugdes, de passionele verhoudingen en de pijnlijke repressie.  Beklemmend en realistisch. Sentimenteel is ze zelden, romantsich soms wel.  Als de hartstocht van de vrouw hoog oplaait, blijft er echter steeds een scherp besef van de relatieve waarde van deze gevoelens. Vrouwen zijn altijd de sterke persoonlijkheden, ook in tijden als de heren der schepping het voor het zeggen hebben, ook als dit slechts gelal oplevert.   De generatie die als jonge mensen de eerste Wereldoorlog meemaakte, loopt tijdens de zogenaamde wederopbouw in de jaren '50 en '60  vervreemd en onwennig rond in de nieuwe wereld. Zij zijn de restanten van twee wereldbranden die wegvluchten in hun eigen tragiek.   De Vlaamse Beweging is ondergedoken, de stad beleeft een kaalslag, jonge vrouwen willen baas zijn in eigen buik en de jeugd lacht om het ouderlijk gezag. Drugs doen hun intrede bij de jeugd en de familiale conflicten zijn legio. Een van de vrouwelijke hoofdpersonages verlaat Antwerpen en verhuist naar  het rustige, groene Kalmthout, net zoals Jet Jorssen dit zelf deed.    Het slotfragment uit "En toch, Brabo" :   "Antwerpen, dacht Jan, ik kan je nooit vergeten. Ook al probeer ik in vreemde landen alle weemoedige gedachten aan je uit mijn hoofd te bannen uit angst voor heimwee.  Je bent geen stad om liedjes over te maken zoals Parijs, Wenen, Rome of Berlijn.  Je naam leent er zich niet toe.  Je bent enkel een stad om ook zonder lofzangen van je te houden ondanks je grijze klimaat.  Hij daalde de helling af van het Noorderterras, onder de poort met het verweerde Seminibeeldje, langs de moderne bronzen Lange Wapper.  Het Steen, de helgrijze burcht, begon stom en roerloos aan een waaktijd van nieuwe eeuwen." . RAY

Dit artikel verscheen bij Angeltjes op 5 juli 2008

Iedereen hartelijk welkom op de Guldensporenviering in Kortrijk op 10 juli a.s.

1) Nationale Optocht
2) plechtigheid aan het Groeningemonument met daarna receptie aangeboden door de stad
3) Samen Zingen in Brasserie-Restaurant Cantate
 
Jan Deweer,
secretaris Guldensporencomité Kortrijk
coördinator "Vlaanderen Feest in Kortrijk!"

Staatsveiligheid beschouwt Vlaams-nationalisme niet als bedreiging voor de staat

De Staatsveiligheid beschouwt het 'Vlaams-nationalisme' op zich niet als een activiteit die het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde, de internationale betrekkingen, het wetenschappelijk of economisch potentieel bedreigt of zou kunnen bedreigen en volgt of controleert deze personen of groepen niet als dusdanig op". Dat stelt Justitieminister De Clerck op schriftelijke vraag van Francis Van den Eynde (Vlaams Belang).

Toekomst
Sommige groepen die zich focussen op thema's van Vlaamse onafhankelijkheid en toenemende islamisering kunnen evenwel toch het voorwerp kunnen uitmaken van opvolging door de Staatsveiligheid. "Alle activiteiten die de hierboven vernoemde belangen bedreigen of kunnen bedreigen kaderen binnen de opdracht van de Veiligheid van de Staat voor zover zij een band met hebben met spionage, terrorisme, extremisme, proliferatie, schadelijke sektarische organisaties, criminele organisaties en inmenging", aldus de minister.
 
Ultranationalistische organisaties
Het gaat onder meer om ultranationalistische organisaties. "Ultranationalisme slaat op nationalistische opvattingen en bedoelingen die theoretisch of in de praktijk strijdig zijn met de beginselen van de democratie of de mensenrechten, met de goede werking van de democratische instellingen of ander grondslagen van de rechtsstaat". In zijn vraagstelling had Van den Eynde er reeds op gewezen dat in het jongste jaarboek van de Staatsveiligheid groepen als Voorpost, de studentenorganisatie NSV en sommige afdelingen van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond als ultranationalistisch worden bestempeld.

@ de Morgen

Als wij het goed begrijpen, deelt de staatsveiligheid het Vlaams-nationalisme op in braven en stouten.  Dat kan enkel gebeuren door àlle Vlaamse organisaties van nabij te volgen.  En hoe zit het, met de aanhangers van de godsdienst van de vrede ?  Zijn er al dubbel-paspoort spionnen aangeworven die Arabisch kennen ?  Dat was enkele jaren geleden een groot probleem, niet ?  De Staatsveiligheid, het Spionnencentrum en al die andere regimepolitiediensten moeten beseffen dat "het" Vlaams-nationalisme zich na WO II altijd binnen de contouren van de parlementaire democratie heeft afgespeeld en nimmer bedreigend is geweest.  De  bedoelingen van het regime om "sommige" organisaties af te splitsen van wat zij het Vlaams-nationalisme noemen en deze te bestempelen als "ultranationalistisch", zoals Voorpost, NSV of KVHV, steunt alleen op partijpolitieke overwegingen. Vele leidende figuren aan de top van politiediensten (inclusief het Spionnencentrum) zijn partijmarionetten : wie gelooft in de onafhankelijkheid van die creaturen ?  

Als iemand niet thuishoort bij "het" Vlaams-nationalisme zullen de Vlaams-nationalisten daar zelf over beslissen. Voor de rest is het motto : "belgië barst" nog steeds een streven dat kernachtig en duidelijk zegt, wat vele Vlaams-nationalisten er van denken. En dat barsten is natuurlijk figuurlijk (helaas). 

Tot slot : gaan de spionnen ook na welke staatsgevaarlijke activiteiten en plannen in Waalse en Franstalige kringen bekokstoofd worden, om aan te sluiten bij Frankrijk ?  Of om het land B op te doeken, als de Vlamingen het beu worden ? Of zijn de staatsgevaarlijken enkel en alleen te vinden in het Noorden van het kleine, sympathieke landje dat beroemd is om zijn bier, pralines, zwendelpraktijken en onbetrouwbare politici ?

Ray

Elke avond komt je nieuwe buurman langs om een fris pintje te drinken. Op sommige dagen is dat voor jou wel wat lastig, maar je begrijpt het wel aangezien hij nog geen koelkast heeft. Dus gun je hem het pintje uit jouw koelkast (faciliteiten).
 
Maar dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren en de buurman voelt zich ondertussen zodanig thuis bij jou dat hij bepaalt wanneer en wat er gedronken mag worden (balorige burgemeesters die weigeren Nederlands te spreken).
 
Wanneer je hem daar op aanspreekt, reageert hij furieus en zoekt steun bij zijn familie die een straat verder woont (Brusselse Franstaligen). De familieleden  steunen het gedrag van je buurman en eisen bovendien dat je je huis openstelt voor heel de familie, waarbij de koelkast eigendom wordt van deze familie (aanhechting faciliteitengemeenten bij Brussel), maar waarbij jij die wel dagelijks dient te vullen (financiële transfers).
 
Wanneer uiteindelijk de vrederechter stelt dat jij gelijk hebt én dat de buurman dan maar bij zijn familie moet gaan drinken (uitspraak grondwettelijk hof), eist de buurman en zijn familie dat jij een koelkast voor hen koopt (compensaties voor Franstaligen) en deze regelmatig komt bijvullen (solidariteit)

.

Deze foto is genomen in 1956. Wat wordt er ingeladen ?

(Schiftingsvraag : hoeveel bedraagt het gewicht van dit onbekende  ding samen met het gewicht van de informateur ?)

Zoals steeds worden er geweldige prijzen uitgereikt voor de winnaars

 Weggeplukt bij www.geenstijl.nl

Nieuwtje: De man die vond dat onder Wouter Bos de grens met extreem rechts werd vervaagd gaat nu samen met Uri Rosenthal proberen Paars+ gestalte te geven. Jacques Wallage, oudlinkse PvdA-regent en belangenbehartiger van het politiek correct gedachtegoed. Ex-dinges van Sosjale Zaken. De man die via listige burgemeesterbriefjes Ayaan Hirsi Ali hoogstpersoonlijk het zwijgen wilde opleggen. De man die stiekem in alle stilte een Gronings dansje deed toen Fortuyn en Van Gogh werden omgelegd. Die man dus. Die meent dat iedereen die kritiek uit op de de islam een smerige racist is. De man die het complete integratiedebat onder een klamme deken van politiek correctheid uit de jaren 60 verstopt. De man die onlangs nog heel hard brulde dat een informateur door de Tweede Kamer dient te worden aangewezen omdat anders "het draagvlak van de representatieve democratie" te klein wordt. Die amice dus zit vandaag met een VVD'er bij de koningin om een kabinet te boetseren dat niemand wil. What's next? Melkert terug als minister? Dit land kan zoveel beter...

 Het formatieproces is nu een maand gaande. Er zijn twee nieuwe informateurs benoemd, Jacques Wallage (PvdA) en Uri Rosenthal (VVD), om een Paars-plus kabinet te onderzoeken. Hoe waarschijnlijk is het dat we dit kabinet krijgen? Waarom zou Mark Rutte met drie linkse partijen willen regeren? Is Geert Wilders nu definitief buiten beeld? Syp Wynia geeft antwoord.

 http://video.elsevier.nl/11806199/

De plannen die gesmeed worden in de Prachtlanden, om Europa in te palmen, te bezetten en te overheersen, bestààn, ook al lezen of horen wij er niets over in de onvolprezen media.

Het onderwerp van de moslims in Europa wordt ons enkel voorgeschoteld als een verrijking. En wie het daar niet met eens is, is een verrader, een onmens en een racist.

Tijdens een bijeenkomst in de maand juni in Tripoli met Moslimafgevaardigden uit de Europese landen (vooral de Balkan) deed Ghadafi enkele merkwaardige uitspraken. De eerste hebben we in de titel geplaatst voor dit stukje :

- Europa is geschapen door Allah en niet door de Europeanen

Er zijn nog enkele pareltjes en tevens waarheden als een koe :

- De moslims zullen Europa erven. Turkije zal de EU binnendringen als het paard van Troje.

- De Palestijnse moslims verenigvuldigen zich vier maal sneller dan de Joden. Uiteindelijke zullen de Palestijnen de meerderheid vormen in het zogenaamde Israël ...

- Wij zijn trots op de Europese islam en de moslims, zeker die in de Balkan, het hart van het Christelijke continent.  Ooit vielen deze christenen onze landen binnen in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika en zij beoogden de islam te vernietigen. Nu gebeurt het opnieuw. Wij kunnen niet anders dan ons te verenigen.

- Allah beloofde de Islam een overwinning op alle godsdiensten. Jullie, moslims zijn in Europa een minderheid, maar jullie worden een meerderheid en jullie halen de bovenhand. Jullie worden de imams en de erfgenamen van het Europese continent.

- Het opnemen in de Europese Unie van Turkije betekent dat Europa niet langer het continent van de kruisvaarders en de christelijken zal zijn. Wij wachten op de dag dat Turkije toetreedt zodat het de geschiedenis zal ingaan als een Trojaans Paard.

Gadafi doet soms gek maar meestal zegt hij onomwonden zijn waarheden,  die doodgezwegen worden in de Westerse media. Hieronder vindt u een bruggetje naar het oorspronkelijke stuk

http://www.memri.org/report/en/0/0/0/0/0/0/4349.htm

In juli 2008 schreven wij enkele artikels over de Vlaamse schrijfster Jet Jorssen, die nooit in haar boeken afstand heeft genomen van haar Vlaams-nationale overtuiging. Het is haar overigens niet in dank afgenomen, deze volharding.

In deze vakantieperiode lijkt het ons aangewezen om deze korte reeks over een miskende, passionele en eerlijke auteur terug voor het voetlicht te brengen in ongewijzigde vorm.

De vrouw, de schrijfster Jet Jorssen en haar literaire werk. Morgen en overmorgen.

Ray

"Jullie in Vlaanderen zijn niet te benijden :  problemen met Marokkanen en met de Walen. Ik hoop dat Vlaanderen ooit een keer zijn duur verdiende euro´s in eigen land kan uitgeven en niet in een bodemloze Waalse put flikkeren"

Laurens

In het boek "hier klopt mijn hart" van Freddy Willockx dat vorige week in Sint-Niklaas werd voorgesteld, haalt de Sp.a-er zwaar uit naar energieproducent Electrabel. Volgens Willockx hebben zij "op alle niveaus - patronaal, syndicaal en politiek - een gestructureerde vorm van actieve corruptie georganiseerd." Beticht worden van een "gestructureerde vorm van actieve corruptie" is een zeer ernstige beschuldiging. Het zijn toch zware uitspraken van een ervaringsdeskundige die mijns inziens zeker ernstig moeten worden genomen.

Als de heer Willockx kennis heeft van ontoelaatbare feiten dan is het zijn plicht klacht in te dienen bij de geëigende instanties. Aangezien tot op heden geen aangifte werd gedaan en aangezien de heer Willockx zeer beslagen is inzake fraude en wij zijn kennis in deze materie allerminst betwijfelen, zal het Vlaams Belang zelf aangifte doen van "actieve corruptie" bij de procureur van Dendermonde. Wij rekenen er op dat deze aangifte met evenveel snelheid en grondigheid zal onderzocht worden als wij bij klachten van Willockx aan ons adres gewoon zijn.


Barbara Pas
Volksvertegenwoordiger

Gérard Holtz, wielerjournalist bij de Franse openbare omroep, is zondag tijdens de eerste etappe van de Ronde van Frankrijk tussen Rotterdam en Brussel wel erg zijn boekje te buiten gegaan. 

Tijdens de passage door Putte, op de Nederlands-Belgische grens, zei de commentator van France 2 tijdens de rechtstreekse uitzending dat hij "nog nooit zoveel hoerenzonen langs het parcours had gezien", alluderend op het publiek dat talrijk was opgekomen.

Nadat de Franse voetballer Nicolas Anelka in de rust van de wedstrijd Frankrijk - Mexico hetzelfde scheldwoord naar het hoofd van zijn trainer Domenech slingerde, zorgden de woorden van Holtz voor de nodige ophef : fils de putain.

De commentator excuseerde zich onmiddellijk. "Ik wil me verontschuldigen voor deze slechte woordspeling. Ik heb nooit iemand willen kwetsen", zei Holtz op het einde van de uitzending.

Tijdens de Grote Oorlog waren de Vlamingen te stom om Franse bevelen te begrijpen en daarom werden zij, overladen met vloeken en scheldpartijen, de dood ingejaagd.

Na de Tweede Wereldoorlog waren alle Vlamingen plots collaborateurs en nazi's, een grof verwijt, dat na 65 gebruik en misbruik, ons nog steeds te beurt valt.  In belgisch Congo werden de Vlamingen beschimpt door de Walen, later geïmiteerd door de negers, als: "sâles flamins". Het irriteerde de Waalse hangmatters dat Vlamingen werkers waren en de zwarten wisten nauwelijks beter.

De laatste tientallen jaren voeren de franstaligen systematisch een hetze in internationale organisaties (de Raad van Europa, de Verenigde Naties, Unesco, de Wereldbank, en noem ze maar op die instellingen die volgestouwd worden met politieke afdankers) tegen Vlamingen die afgeschilderd worden als xenofoben, racisten en natuurlijk nazi's.

Dat uitgerekend een Franse journalist meent publiek tijdens een televisie-uitzending de Vlamingen te kunnen bestempelen als hoerenzonen, is geen toeval. De kerel kan zijn excuses in zijn reet stoppen : dit is geen verspreking maar een overtuiging die men verwoordt.

NOG NOOIT MEEGEMAAKT. Rond 14.00 uur kwamen wij met een vijftal vlaggers, waaronder een nieuweling, aan de eindstreep van de eerste rit van de Ronde van Frankrijk in Brussel toe en we hadden al prijs. We waren de eindstreep nog niet nabij of een nogal jonge Vlaamse politieman, hield ons staande. Duidelijk iemand die nog nooit een wielerwedstrijd op televisie had gevolgd, hij stelde ons de vraag wie wij waren en wat onze bedoelingen waren. Goed dan maar en hij zou ons op 500 meter voor de eindstreep gestuurd hebben. Op onze vraag of dat van toepassing zou zijn voor ALLE andere vlaggers en na wat over en weer gebel met zijn oversten, kregen wij de toelating om op 100 meter voor de lijn en minstens 20 meter voorbij de eretribune plaats te nemen.  

Natuurlijk was er enige zenuwachtigheid met het te verwachten hoog bezoek. Rond 15.00 uur kregen we versterking van een vijftal vrienden van de Vlaamse Volksbeweging, aan wie wij volgens de gemaakte afspraak enkele dubbele vlaggen leenden. Ook enkele zuiderburen met de Waalse haan waren ondertussen op post, opvallend waren er weinig vlaggen met de drie kleuren, je weet wel. Wat we daarna meemaakten, grenst aan het ongeloofelijke.  Duidelijk georganiseerde pesterijen, zelfs op het randje van fysiek geweld, zoals het afrukken van ons hoofddeksel en verwijten, zoals nazi,  racist,  SS en andere, waren legio. Dat laatste deed natuurlijk geen pijn en wij deden maar verder. De mensen van de VVB (waarbij ook "kleine Annie") bleven opvallend in groep optreden, wat we dan nog niet wisten, was dat zij ondersteuning> van de BOB hadden gevraagd en verkregen,  en dit in de hoofdstad van  Vlaanderen. Na de aankomst hadden wij de eer onder begeleiding van nonkel BOB het parkoer te kunnen verlaten! In elk geval hebben wij onze plicht gedaan, ten dienste van ons Vlaanderen.

Naam bekend bij de redactie

Vlaamse voorvrouw Huguette De Bleecker-Ingelaere overleed op 10 december 2009. Zij was stichtster van onder meer het Forum van Vlaamse Vrouwen. De Bleecker kreeg op 3 juli 2010 een koperen gedenkplaat aan haar woonhuis in de Tolhuislaan.

Na een academische zitting in het prachtige Klooster van de Paters Augustijnen, met een welkomstwoord door pater-abt Paul De Wit, en toespraken door An De Moor (voorzitter van de Beweging Vlaanderen-Europa)  namens de schenkers en Herman De Mulder (Vlaamse Volksbeweging) namens de inrichters, trokken de aanwezigen onder een stralende zon — in stoet, met de leeuwenvlag op kop — naar de Tolhuislaan, waar An De Moor de koperen naamplaat onthulde.

Na het zingen van Boven Gent rijst en de Vlaamse Leeuw werden de aanwezigen vergast op een Breugelreceptie in de tuin van het Augustijnenklooster.

Jan de Moor - (via Gent Blogt)

Gregorius Nekschot

Het is gelijk voor mij, kiest maar.

'In de zomervakantie krijgen wij tot twintig noodoproepen per dag van meisjes die worden uitgehuwelijkt. Bij het jaarlijkse bezoek aan de familie worden tal van die meisjes meegenomen naar het thuisland om er het gearrangeerde huwelijk aan te gaan', zegt Karima. Zij heeft een groen nummer voor slachtoffers van verplichte huwelijken opgestart. Dat weet Het Nieuwsblad te melden.

De eremoord op Amritpal Kaur (17) tijdens een reis naar haar geboorteland India is de trieste illustratie van dit fenomeen. Het meisje uit Gingelom werd door haar stiefvader met de riem van een reiskoffer gewurgd omdat zij tegen de gebruiken in wilde huwen met een jongen uit een lagere kaste.

Twee jaar geleden richtte Karima in Verviers de vzw Insoumise et dévoilée (opstandig en ongesluierd) op, die strijdt tegen verplichte huwelijken en eremoorden. Zij weet waar zij het over heeft: ook zij werd destijds uitgehuwelijkt. Een maand geleden ging zij van start met een groen oproepnummer: SOS marriage forcé et crime d'honneur (verplichte huwelijken en eremoorden) dat vanaf 1 augustus ook een Nederlandstalig aanspreekpunt wordt.

Piekperiode

'Heel wat slachtoffers bellen ons op, soms vanuit het buitenland. Maar veel meisjes hebben geen geld om ons te bellen of kunnen dat slechts stiekem doen, omdat zij in afwachting van het huwelijk in afzondering leven. Gratis kunnen bellen kan voor hen van levensbelang zijn', zegt Dominique, een van de medewerksters die de oproepen beantwoorden.

De vzw van Karima wou kost wat kost voor de zomervakantie met een groen nummer starten: 'De zomervakantie is helaas een piekperiode voor de min of meer vermomde ontvoeringen van meisjes, die zijn uitgehuwelijkt', zegt Karima. 'Vluchten voor het te laat is, is voor veel meisjes onmogelijk. Zij komen meestal uit Turkse, Noord- of Centraal-Afrikaanse families waar niet gesold wordt met de familiale eer en religieuze regels. Zij worden vaak in zeer gesloten kring opgevoed, waardoor zij doorgaans niet weten hoe zij zich buiten deze kring moeten behelpen. Het vergt ook een stevige dosis moed om zich te onttrekken aan de regels en tradities die binnen hun families gelden. Eens zij die stap gezet hebben, moeten de slachtoffers dan ook dringend geholpen worden. Ook daarvoor is een gratis oproepnummer onontbeerlijk. Eremoorden bestaan nu eenmaal. In 2007 bijvoorbeeld heeft een Pakistaanse jongeman in Lodelinsart zijn zus vermoord omdat zij niet wou huwen met de man die haar familie voor haar gekozen had.'

Het werkterrein van de vzw van Karima is intussen uitgebreid van het Luikse naar heel Wallonië. 'Na een betoging in Antwerpen hebben wij ook al vanuit Vlaanderen een paar oproepen binnengekregen', zegt medewerkster Dominique. 'Daarom zal weldra naast Frans, Arabisch en Berbers, ook Nederlands tot de taalkeuzes behoren.'

Moeder medeplichtig ?

Intussen blijft het zeer de vraag of de Indiase politie ooit zal kunnen onderzoeken of de moeder van Amritpal Kaur een rol heeft gespeeld in de eremoord op haar dochter. Twee tantes van het slachtoffer, Kuljit en Gurbir Kaur, kunnen zich niet voorstellen dat hun 'groot en stevig gebouwd nichtje door één persoon overmeesterd en gedood kon worden'. Lakhwinder Singh, de vriend met wie Amritpal wilde huwen, vraagt zich af hoe de moeder haar dochter niet om hulp heeft horen roepen. Zij was immers in het huis toen de moord werd gepleegd. Maar voor de onderzoekers ontbreekt hét doorslaggevende element om deze vraag te beantwoorden: het lichaam van Amritpal werd immers meteen na haar dood gecremeerd.

@ Het Nieuwsblad

PST : Wij hebben een voorstel. Ouders van wie bewezen kan worden, dat zij dergelijk handeltje voeren met hun kinderen, worden uit de ouderlijke macht gezet en het land uitgewezen. Hier bestaat slechts 1 koeltoer : onze cultuur en onze wetten. Wie het daar niet mee eens is, daar arrangeren wij de retour voor.

foto :  http://blog.seniorennet.be/timfot/archief.php?ID=67376

De vaste lezers weten het, wij zijn geen fervente sportliefhebbers. Vandaag hebben we echter naar de Ronde van Frankrijk gekeken die van Rotterdam naar Brussel trok. Mogen we even chauvinistisch uit de hoek komen ? Neen, zeker ?  Welnu :  wij waren onder de indruk van de helicopterbeelden van France-Télévision. Een hoogtepunt was voor ons, Antwerpen. Verdorie, toch wel een knappe vrouw, die stad van ons. Dat is maar een beetje chauvinistisch, niet.

De Jain Tempel in de Laarstraat te Wilrijk kwam nadrukkelijk in beeld, maar de VRT-reporter had in zijn regieboek geen uitleg. Wie Angeltjes leest, kent de geschiedenis van deze tempel. Wij schreven er over op 8 december 2008 en recent op 8 maart 2010.

Deze tempel is een marmeren constructie met minutieus uitgekapt beeldhouwwerk, waar men al jaren mee aan de gang is. Alles is in handen van de Indische Gemeenschap die in Antwerpen de diamantsector overgenomen heeft van de Joodse gemeenschap. Er wonen inmiddels circa 2500 Indiërs, voornamelijk in de welvarende omgeving van het Nachtegalenpark.  De superrijken wonen in versterkte burchten met eigen personeel.  Zij integreren nauwelijks, maar ze verkopen ook geen last. Het kastesysteem bij deze mensen is nadrukkelijk aanwezig. De meesten zijn absoluut niet geïntresseerd in een vrijblijvend praatje, want wij, de autochtonen, behoren tot een ongekende maar zeker geen intresante kaste.  De tempel wordt gebouwd door eigen volk, op eigen kosten.  Jain-aanhangers zijn vredelievend, respecteren de natuur en zijn strikte vegetariërs.

Ray