Deze foto werd genomen in Antwerpen, Vlaanderens échte hoofdstad op de hoek van de Diksmuidelaan  en de Gitschotellei

Deze landgenote van Paola Ruffo di Calabria heeft ook een diamantje om de hals. Niet gekregen van een Afrikaanse dictator. 

De onafhankelijkheidsviering van Congo en de aanwezigheid van het vorstenpaar daar was omstreden. Dat zal ze nog meer zijn nu blijkt dat koningin Paola van de Congolese president Kabila een halsketting van diamanten cadeau gekregen heeft met bijpassende armband en oorbellen.

Ook andere hoogwaardigheidsbekleders die de viering bijwoonden, werden bedolven onder dure geschenken.  Wat zou Nonkel Kruk gekregen hebben ? Een ebbenhouten wandelstok,  met ivoren kruk en diamanten versiering ? Of een zwarte rekening ?  Die zogenaamde relatiegeschenken, hebben wij, de uitgeperste burgers, natuurlijk dubbel en dik betaald met onze gulle giften aan Congo. De regenten van het regime moeten niet denken, dat die geschenken hén toebehoren : no sir, ze zijn van ons alhoewel de woordvoerder van het Paleis beweert dat het om persoonlijke cadeaus gaat. Op de vraag of de koningin gezien de controverse rond het beleid van Kabila niet beter geweigerd had, bleef het Paleis volgens De Standaard het antwoord schuldig. Wanneer stapt dat zootje profiteurs op ? Is er nog niet genoeg gegraaid ?

De Congolese regering spendeerde handenvol geld aan de feestelijkheden terwijl de Congolezen in grote armoede leven. De verstandhouding tussen de Congolese en Belgische overheden is niet optimaal sinds voormalig minister van buitenlandse zaken Napoleon De Gucht gewezen heeft op de corruptie en het wanbeleid onder het regime van Kabila. Supertjeef Steven van Ackere heeft als een van de eerste daden van "zijn" bestuur de zwarte dictator direct in zijn armen gesloten.

Deze story roept de herinnering op aan de affaire van de gewezen Franse president Giscard d'Estaing. Toen hij nog minister van Financiën was, bezocht hij veel meer dan professioneel nodig, de Centraal Afrikaanse Republiek, waar dictator Bokassa de plak zwaaide over zijn uitgehongerde bevolking. De zwarte gek dacht dat hij Napoleon was en liet zich een paleis bouwen als een voetbalstadion zo groot, met geïmporteerde Carara-marmer, en de duurste materialen. Giscard d'Estaing ging telkens op jacht en dan werden er de nodige olifanten afgeknald. Ook ontving hij bij ieder bezoek als relatiegeschenk diamanten. Le Monde van 12 maart 1981 beschrijft omstandig de diverse reizen en de speciale "verhouding" tussen de twee ijdeltuiten en moordenaars. Hierna een bruggetje naar de Franse Wikipedia.

Ray

Deze zin is afkomstig uit een bericht op de teletekst van Eén :

"Israël heeft drie mogelijkheden", zegt Davutoglu. "Ze kunnen hun excuses aanbieden, ofwel een internationaal en onpartijdig onderzoek aanvaarden. Zoniet zullen we de diplomatieke betrekkingen verbreken".

Ik heb geteld en herteld, maar ik kan slechts twee mogelijkheden ontdekken ... Want het derde is een gevolg van 1 en 2.

Regus Patoff

Natuurlijk was het schrikken vanmorgen, toen wij vernamen dat de dossiers die het gerecht aangeslagen heeft in het bisschoppelijk paleis ook gerechtsstukken bevatten uit het dossier Dutroux. Mét foto's ...  Godfried Danneels wordt ondervraagd. Wij weten van niets, hij vermoedelijk ook niet ... Wat een vreemde en afschuwelijke zaak, wat een afgrijselijk land.

Hierna een aantal lezersreacties weggeplukt van bij Het laatste Nieuws.

Pierre DB, WVL

Is de overheid niet medeschuldig? Zij subsidieren, onderhouden en betalen deze criminele organisatie. Schaf die subsidies eens af, tot kerk grondwet respekteert (vrouwelijke priesters en huwen van priesters)

06/07/10 07u21

laurens nougal, Brussel

De staatsgreep van het gerecht is begonnen 

Frank P, Machelen

Dit is de laatste druppel , laat ons de staat verbieden om nog langer eender welke godsdienst te subsidieren , de ene zit aan de kinderen de andere wil onze vrijheden afnemen. Waarom sponsoren we dit nog in de 21ste eeuw ?

marc luyten, mechelen

In plaats van Kardinaal Danneels lastig te vallen met vragen over die stukken uit het dossier Dutroux zou men beter bij het Gerecht de vraag stellen hoe en waarom deze documenten uit het streng geheime en bewaakte dossier kunnen verdwijnen! opgezet spel?

waar gaat dit naar toe ..., Hasselt

ik vind dat mensen die zoiets doen moeten gestraft worden ! maar ik vind niet dat ze nu alle gelovigen protestanten katholiek over dezelfde kant scheren ! ik ben zelf protestant en zit ik daarom aan de kleine kindjes NEE TOCH ! als ik de reacties van sommige mensen hier zie misselijk word ik er van

Robin Hood, Laakdal

Ik denk als we moesten weten hoe dit apenland in elkaar steekt,we achterover zouden vallen!Kerk,Staat,Gerecht is volgens mij één verweven rotte politieke boel, dat we niet willen weten wat er van aan is!De waarheid zullen we trouwens nooit te weten komen,geloof me

Lola Lola , Leuven

Iedereen zit nu op de kerk, maar niemand vraagt zich af wat het gerecht aan het uitspoken is. Is er geen geheim van het onderzoek, zoja hoe komt het dat we dit dan nu in de media lezen, en hoe komen gerechtelijke dossiers in de kelder van de kerk terecht, ik denk niet door beroving he. Het gerecht zou deze zaak niet mogen onderzoeken want ze zijn zelf betrokken partij. Eerst moet het gerecht worden opgekuist, dan pas de Kerk.

Jan Bellens, Antwerpen

Volgens paus Ratzinger waren de invallen van het gerecht ''verrassend en betreurenswaardig''. Nu begrijpen we veel beter waarom. Gaat de Belgische ambassadeur in Vaticaanstad nu op zijn beurt de paus op het matje roepen ?

 Enz, enz.

We schreven gisteren over het wedervaren van enkele moedige Vlamingen, die de aankomst van de Ronde wilden toejuichen met de officiële vlag van de Vlaamse Gemeenschap en die de hulp en bewaking hadden ingeroepen van de afdeling van de federale polite die vroeger opereerde als BOB. Inmiddels zijn er in de Corelio-kranten enkele lezersbrieven verschenen over dit onderwerp :

Leeuw in Tour (1)
Volgens hoofdredacteur Guy Fransen hebben de steden heel wat goodwill gecreëerd bij hun bezoekers, want de doortocht van de Tour was 'een groepsgebeuren waar iedereen blij is', zonder grimmigheid onder de fans. Dat kan zijn in de rest van Vlaanderen maar in de Vlaamse hoofdstad was het Franse grimmigheid troef. Vlamingen die het aandurfden met een leeuwenvlag op de Houba De Strooperlaan te verschijnen, werden regelmatig door de fransdolle medeburgers uitgescholden voor nazis, krapuul en meer fraais en hier en daar werden vlaggendragers zelfs fysiek aangevallen. Bovendien had de burgemeester blijkbaar opdracht gegeven dat het zicht vanuit de eretribune niet mocht bezoedeld worden door Vlaamse vlaggen. Alles mocht en kon, zelfs Schotse vlaggen, alles, behalve Vlaamse Leeuwen. Zelfs de kleine papieren vlagjes werden door de politie geconfisceerd - ook van kinderen - als men er te dicht mee achter de tribune wilde passeren. Waar een grootstad klein kan in zijn!
Yves Lambrechts

Leeuw in Tour (2)
De doortocht van de Tour moest ook voor de Vlaamse Volksbeweging een feest worden. Vele duizenden papieren leeuwenvlaggetjes werden uitgedeeld en ook grotere leeuwenvlaggen gaven mee kleur aan dit sportieve volksfeest. Maar blijkbaar is onze vorst niet erg gesteld op Vlaamse leeuwen. Politieagenten mochten zich, in opdracht van Brussels PS-burgemeester Freddy Thielemans, nuttig maken met het afnemen van de papieren leeuwenvlagjes van enthousiaste kinderen en volwassenen. Een blunder van formaat van Thielemans en Albert II die minstens de indruk wekt dat het Belgische koningshuis met een grote afkeer voor Vlaanderen en zijn symbolen kampt.
Wart Van Schel, stafmedewerker VVB

© 2010 Corelio
 

(met dank aan Vlaams volksvertegenwoordiger Johan Deckmyn voor de tip)

. Mariëtte Jorssen werd geboren te Antwerpen op 20 mei 1919 in een gezin, dat tijdens de moeilijke oorlogsjaren had proberen te overleven en zich weinig bemoeide met de politiek. Jet was een slim kind en ze behaalde het diploma van regentes in de Stedelijke Normaalschool voor Meisjes in de Lange Gasthuisstraat. Zij heeft twee jaar lesgegeven in een stedelijke lagere jongensschool en toen is zij terechtgekomen in een Vlaams-nationalistische Jeugdbeweging waar zij spoedig als vrijgestelde een behoorlijke functie bekleedde.  Gedurende de oorlog verzeilde zij in de collaboratie, gedreven door een hunkering om Vlaanderen onafhankelijk te zien van het belgische juk. De Duitse bezetters speelden nadrukkelijk in op de samenwerking met Vlaams-nationalisten om althans dat gedeelte van de bevolking voor zich te winnen.  Die politiek ging gepaard met het verlenen van monopolies, ruime financiële en materiële steun. Een strategie die elke  minister de dag van vandaag nog toepast.    In 1944 trouwt Jet met de journalist-schrijver Karel de Cat die eveneens in de culturele collaboratie zit.  Het jonge stel vlucht uit Antwerpen om de eerste wraakgolf  te vermijden na de bevrijding, en na korte tijd keren ze terug en worden ze opgesloten en veroordeeld : naar de normen van de tijd, vrij bescheiden. Want na enkele maanden wordt Jet naar huis gestuurd waar ze bevalt van haar enige kind, Elske.   De als "zwarte" bestempelde lerares wordt niet terug opgenomen in het stedelijk onderwijs en zij moet voorzien in haar onderhoud met fabrieksarbeid.  In haar schaarse vrije tijd gaat ze op zoek naar haar schrijverstalent, dat ze van dan af  zal gebruiken om haar oorlogservaringen op te schrijven. Zoals het in die dagen gebruikelijk was, kwamen de repressieslachtoffers en hun families bij mekaar om hun hart uit te storten en ervaringen uit te wisselen.  Jet luisterde en schreef over wat ze gehoord had en  ze putte uit haar eigen bewogen leven.     Elske de Cat (1944-1954)   In 1951 verschijnt het eerste boek van Jet Jorssen "Vermist" over de  tragische dood van haar broer tijdens de oorlog. Opnieuw slaat echter het noodlot toe als in 1954 Elske om het leven komt bij een auto-ongeval.  Het immense verdriet om het verlies van een kind hangt als een loden mantel om de schouders van Jet en Karel.  In 1956 krijgt zij eerherstel  van de belgische staat en ze vindt  terug een betrekking op haar niveau in het rijksonderwijs te Kapellen, waar zij  Nederlands, geschiedenis en Frans geeft.   Na jaren van literair stilzwijgen verschijnt in 1960 haar tweede roman "Wat baat het, Agnes ?" die gevolgd zal worden door een stroom andere publicaties waarmee Jet Jorssen zeer vaak de thematiek van de oorlog zal verwoorden en de rol van de vrouw in die verscheurende en onmenselijke periodes uit de geschiedenis.  Jet Jorssen is veel meer dan de schrijfster van de collaboratie en de repressie. In haar werk analyseert zij moedig de tekortkomingen, de menselijke fouten maar ook het idealisme en schetst ze de verscheurdheid van de kleine man die om te overleven tot keuzes gedwongen wordt die hij vaak niet eens begrijpt en die hem ongewild in een hoek drijven van de collaboratie of het verzet.   Haar opus magnum is ongetwijfeld de trilogie "Och, Siemeniskinderen" waarover we een apart artikel maken.  Met "Vrouwen aan het Front" uit 1981 sluit zij terug aan bij haar eerste werk "Vermist".  Vlaamse soldaten aan het Oostfront en Vlaamse verpleegsters  die de zijde van Duitsland kiezen omdat ze mee het communisme willen bestrijden.  Niets wordt hiermede goed gepraat, veel wordt daarentegen afgeschilderd in al zijn ontluisterende werkelijkheid.  Op het front zijn alle grote idealen verdwenen : overleven primeert. Wraak, wreedheid , diepe vriendschap en verbondenheid wisselen mekaar af in de hel der onmenselijkheid.     Het leven van Jet Jorssen blijft getekend door het verlies van haar dochtertje en haar vermiste broer. De littekens die oorlog en represie nalieten kon zij van zich afschrijven en ze was tevens voor velen het symbool van de moed, de onversaagdheid van een combattief Vlaanderen dat niets te maken wilde hebben met belgië.   Jet Jorssen was actief in de raad van bestuur van de Vereniging van Vlaamse letterkundigen en in het Davidsfonds.  Verschillende onderscheidingen en prijzen werden haar toegekend : Ridder in de Orde van Leopold II (1971), Dr. F. Snellaertprijs van de Vereniging van Vlaamsnationale Auteurs (1977), Ereburger van de gemeente Kalmthout (1984). In 1985 werd in die gemeente trouwens het "Jet Jorssenpad" ingewandeld. Ridder in de Kroonorde werd ze in 1984.   In het voorwoord van "Eva, adieu" (1990) nam zij - ongeneeslijk ziek zijnde - op ontroerende wijze afscheid van haar lezers. Zij stierf te Kalmthout op 27 juni 1990.  Haar autobiografie "Pelgrimstocht naar God" verscheen posthuum in 1991.   Vrouwen in Vlaanderen schrijven nu". Persvoorstelling, IPC, Brussel 22 juni 1977. Van links naar rechts: Irina van Goeree - Jet Falter - Lucienne Stassaert - Eugenie Boeye - Jet Jorssen - Monda de Munck - Minister De Backer - Lia Timmermans - Bertien Buyl - Maria Messens - Daisy ver Boven - Maria Jacques - Clara Haesaert - Maria Vlamijnck - Mireille Cottenje - Ria Aerts - Alice Cant.  RAY

Dit artikel verscheen bij Angeltjes op 5 juli 2008

Ik betreur heel erg dat ik van een aantal gebeurtenissen geen nota's heb genomen ; zoals van mijn ontmoeting met Jet Jorssen eind jaren '70 , begin jaren '80 tijdens een alternatieve boekenbeurs in de Antwerpse Handelsbeurs.  Domme, domme man, die ik ben. Zij was in gezelschap van een vriendin en wij hebben lang gesproken over de verdeeldheid in de Vlaamse Beweging.   Opnieuw zie ik haar voor me als een elegante, goed verzorgde  burgerlijke mevrouw, die ontwapenend oprecht en beschaafd klonk.  Ik heb haar gecomplimenteerd over haar trilogie die een diepe indruk op mij had gemaakt (en nog steeds) en daar reageerde zij natuurlijk gevleid op.  En voor de rest herinner ik me weinig over dit gesprek en dat stoort me buitenmatig.  Daarom schrijf ik ditmaal alles op wat ik weet en vind over deze grote dame. Zij heeft daar recht op. Ook omdat deze tekst onder ogen komt van velen die met hun hart en ziel meeleven en begrijpen waar dit allemaal over gaat.   Aan de anderen vraag ik om enig begrip te vertonen : wij, radicale Vlamingen zullen het land B nooit als ons vaderland beschouwen en hoe meer er gestreefd wordt naar het weggommen van de identiteit van de bewoners van de Zuidelijke Nederlanden, hoe nadrukkelijker het Vlaams-nationalisme van generatie tot generatie zal doorgegeven worden.   Volkeren zijn genetisch onuitwisbaar. Je mag nooit spreken uit naam van diegenen die er niet meer zijn, maar ik hoop dat mevrouw Jorssen het eens zou zijn met deze definitie van het onuitroeibare Vlaams bewustzijn.  Vervelend voor de niet-identitairen, een geruststelling voor ons.         Onze grote verhalenvertelster moet lange voorbereidingen en opzoekingen verricht hebben om de omvangrijk familie-saga "Och, Siemeniskinderen" op papier te zetten.  In 1974 verschijnt het eerste deel (de periode 1870 - 1914), in 1975 volgt "Wat nu, Sinjoor ?" (1914 tot 1940) en het slot "En toch, Brabo" behandelt de jaren 1940 - 1973.  Voor het derde deel weigert de uitgever, Reinaert, het manuscript omdat het te eenzijdig het gelijk beschrijft van de verliezende partij van de wereldoorlog .  Gelukkig springt Uitgeverij de Roerdomp uit Brecht/Antwerpen bij en geeft probleemloos dit derde en boeiende deel uit.   In dit derde deel heeft de auteur véél van zichzelf gestoken : zij is niet één personage, maar zij zit verscholen in meerderen.  De jonge intelligente vrouw, die geschokt is in haar  rechtvaardigheidsgevoel door het onrecht de Vlamingen aangedaan, de passionele minnares die de verrukkingen van de liefde ontdekt,  het muurbloempje dat kennis maakt met de wereld van het mannelijk egoïsme, maar ook de trouwe idealiste. En steeds op de achtergrond de stille maar intense aanwezigheid van een stad die  vaak verminkt wordt maar stoer overeind blijft, met mededogen neerblikkend op de extreme levens van velen van  haar inwoners.       De auteur beschrijft meesterlijk de gedachtes en gewaarwordingen van de voortdurend gemanipuleerde kleine man en vrouw. De koude, de honger, het gore plezier, de verdeeldheid, de samenhorigheid  en het miserabilisme voor de Grote Oorlog.  Jorssen is een meester in het aanreiken van kleine details die veel duidelijker de mens schetsen dan lange psychologische omschrijvingen.  Neen, zij is géén Willem Elsschot, haar betrokkenheid is passioneler, volkser en barokker. Als de zakkennaaisters van de dokken spreken, schuwt Jet Jorssen niet de rauwe en onvertogen taal weer te geven.  Het leven toendertijd was geen sprookje maar een harde strijd om te overleven in vaak erbarmelijke omstandigheden.  In die soms grofklinkende taal die men toen sprak, was het meemaken van grote gevoelens net hetzelfde als bij de welbespraakten uit de betere kringen. Dat is nu nog zo. De taal is het vervoermiddel van onze gedachtes en sentimenten en Jet Jorssen gebruikt de fiets, de auto, de tram en als het moet de kruiwagen om haar lezers mee te voeren.   Tijdens de Grote Oorlog maken we de opkomst van de Fronters mee in de loopgraven aan de IJzer.  De grote mannen uit die tijd, Frans Daels, Cyriel Verschaeve, Adiel de Beuckelaere e.a. worden tot leven gebracht in samenhang met de fictieve romanfiguren.  Ook wordt de nadruk gelegd op de verschillen met de Activisten die in het bezette land met hulp van de Duitsers een eigen Vlaamse staat uitroepen, waarbij het hen mangelt aan ervaring en steun. De overeenkomsten tussen socialisten en nationalisten en ook de grote verschillen tussen hen beiden,  lopen doorheen het politieke leven in vele verscheurde families.  Jet Jorssen, een heuse Vlaams-nationaliste, steekt haar sympathie voor de oude socialisten niet onder stoelen noch banken.  Zowat alle strekkingen laat zij aan bod komen in haar saga middels haar personages, ook deze van het verzet. Ieder heeft zijn redenen en argumenten, om te handelen zoals hij of zij het doet.  Ik zie deze groothartigheid en tolerantie nergens bij hedendaagse auteurs ter linkerzijde.   In het laatste deel van het drieluik is Jet  helemaal op dreef : zij schrijft vloeiend en ongeremd, soms is dit ten koste van de stijl maar tegelijk sleept ze de lezers mee doorheen  de grote oorlogsverwikkelingen, de familiale conflicten en vreugdes, de passionele verhoudingen en de pijnlijke repressie.  Beklemmend en realistisch. Sentimenteel is ze zelden, romantsich soms wel.  Als de hartstocht van de vrouw hoog oplaait, blijft er echter steeds een scherp besef van de relatieve waarde van deze gevoelens. Vrouwen zijn altijd de sterke persoonlijkheden, ook in tijden als de heren der schepping het voor het zeggen hebben, ook als dit slechts gelal oplevert.   De generatie die als jonge mensen de eerste Wereldoorlog meemaakte, loopt tijdens de zogenaamde wederopbouw in de jaren '50 en '60  vervreemd en onwennig rond in de nieuwe wereld. Zij zijn de restanten van twee wereldbranden die wegvluchten in hun eigen tragiek.   De Vlaamse Beweging is ondergedoken, de stad beleeft een kaalslag, jonge vrouwen willen baas zijn in eigen buik en de jeugd lacht om het ouderlijk gezag. Drugs doen hun intrede bij de jeugd en de familiale conflicten zijn legio. Een van de vrouwelijke hoofdpersonages verlaat Antwerpen en verhuist naar  het rustige, groene Kalmthout, net zoals Jet Jorssen dit zelf deed.    Het slotfragment uit "En toch, Brabo" :   "Antwerpen, dacht Jan, ik kan je nooit vergeten. Ook al probeer ik in vreemde landen alle weemoedige gedachten aan je uit mijn hoofd te bannen uit angst voor heimwee.  Je bent geen stad om liedjes over te maken zoals Parijs, Wenen, Rome of Berlijn.  Je naam leent er zich niet toe.  Je bent enkel een stad om ook zonder lofzangen van je te houden ondanks je grijze klimaat.  Hij daalde de helling af van het Noorderterras, onder de poort met het verweerde Seminibeeldje, langs de moderne bronzen Lange Wapper.  Het Steen, de helgrijze burcht, begon stom en roerloos aan een waaktijd van nieuwe eeuwen." . RAY

Dit artikel verscheen bij Angeltjes op 5 juli 2008

Iedereen hartelijk welkom op de Guldensporenviering in Kortrijk op 10 juli a.s.

1) Nationale Optocht
2) plechtigheid aan het Groeningemonument met daarna receptie aangeboden door de stad
3) Samen Zingen in Brasserie-Restaurant Cantate
 
Jan Deweer,
secretaris Guldensporencomité Kortrijk
coördinator "Vlaanderen Feest in Kortrijk!"

Staatsveiligheid beschouwt Vlaams-nationalisme niet als bedreiging voor de staat

De Staatsveiligheid beschouwt het 'Vlaams-nationalisme' op zich niet als een activiteit die het voortbestaan van de democratische en grondwettelijke orde, de internationale betrekkingen, het wetenschappelijk of economisch potentieel bedreigt of zou kunnen bedreigen en volgt of controleert deze personen of groepen niet als dusdanig op". Dat stelt Justitieminister De Clerck op schriftelijke vraag van Francis Van den Eynde (Vlaams Belang).

Toekomst
Sommige groepen die zich focussen op thema's van Vlaamse onafhankelijkheid en toenemende islamisering kunnen evenwel toch het voorwerp kunnen uitmaken van opvolging door de Staatsveiligheid. "Alle activiteiten die de hierboven vernoemde belangen bedreigen of kunnen bedreigen kaderen binnen de opdracht van de Veiligheid van de Staat voor zover zij een band met hebben met spionage, terrorisme, extremisme, proliferatie, schadelijke sektarische organisaties, criminele organisaties en inmenging", aldus de minister.
 
Ultranationalistische organisaties
Het gaat onder meer om ultranationalistische organisaties. "Ultranationalisme slaat op nationalistische opvattingen en bedoelingen die theoretisch of in de praktijk strijdig zijn met de beginselen van de democratie of de mensenrechten, met de goede werking van de democratische instellingen of ander grondslagen van de rechtsstaat". In zijn vraagstelling had Van den Eynde er reeds op gewezen dat in het jongste jaarboek van de Staatsveiligheid groepen als Voorpost, de studentenorganisatie NSV en sommige afdelingen van het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond als ultranationalistisch worden bestempeld.

@ de Morgen

Als wij het goed begrijpen, deelt de staatsveiligheid het Vlaams-nationalisme op in braven en stouten.  Dat kan enkel gebeuren door àlle Vlaamse organisaties van nabij te volgen.  En hoe zit het, met de aanhangers van de godsdienst van de vrede ?  Zijn er al dubbel-paspoort spionnen aangeworven die Arabisch kennen ?  Dat was enkele jaren geleden een groot probleem, niet ?  De Staatsveiligheid, het Spionnencentrum en al die andere regimepolitiediensten moeten beseffen dat "het" Vlaams-nationalisme zich na WO II altijd binnen de contouren van de parlementaire democratie heeft afgespeeld en nimmer bedreigend is geweest.  De  bedoelingen van het regime om "sommige" organisaties af te splitsen van wat zij het Vlaams-nationalisme noemen en deze te bestempelen als "ultranationalistisch", zoals Voorpost, NSV of KVHV, steunt alleen op partijpolitieke overwegingen. Vele leidende figuren aan de top van politiediensten (inclusief het Spionnencentrum) zijn partijmarionetten : wie gelooft in de onafhankelijkheid van die creaturen ?  

Als iemand niet thuishoort bij "het" Vlaams-nationalisme zullen de Vlaams-nationalisten daar zelf over beslissen. Voor de rest is het motto : "belgië barst" nog steeds een streven dat kernachtig en duidelijk zegt, wat vele Vlaams-nationalisten er van denken. En dat barsten is natuurlijk figuurlijk (helaas). 

Tot slot : gaan de spionnen ook na welke staatsgevaarlijke activiteiten en plannen in Waalse en Franstalige kringen bekokstoofd worden, om aan te sluiten bij Frankrijk ?  Of om het land B op te doeken, als de Vlamingen het beu worden ? Of zijn de staatsgevaarlijken enkel en alleen te vinden in het Noorden van het kleine, sympathieke landje dat beroemd is om zijn bier, pralines, zwendelpraktijken en onbetrouwbare politici ?

Ray

Elke avond komt je nieuwe buurman langs om een fris pintje te drinken. Op sommige dagen is dat voor jou wel wat lastig, maar je begrijpt het wel aangezien hij nog geen koelkast heeft. Dus gun je hem het pintje uit jouw koelkast (faciliteiten).
 
Maar dagen worden weken, weken worden maanden en maanden worden jaren en de buurman voelt zich ondertussen zodanig thuis bij jou dat hij bepaalt wanneer en wat er gedronken mag worden (balorige burgemeesters die weigeren Nederlands te spreken).
 
Wanneer je hem daar op aanspreekt, reageert hij furieus en zoekt steun bij zijn familie die een straat verder woont (Brusselse Franstaligen). De familieleden  steunen het gedrag van je buurman en eisen bovendien dat je je huis openstelt voor heel de familie, waarbij de koelkast eigendom wordt van deze familie (aanhechting faciliteitengemeenten bij Brussel), maar waarbij jij die wel dagelijks dient te vullen (financiële transfers).
 
Wanneer uiteindelijk de vrederechter stelt dat jij gelijk hebt én dat de buurman dan maar bij zijn familie moet gaan drinken (uitspraak grondwettelijk hof), eist de buurman en zijn familie dat jij een koelkast voor hen koopt (compensaties voor Franstaligen) en deze regelmatig komt bijvullen (solidariteit)

.

Deze foto is genomen in 1956. Wat wordt er ingeladen ?

(Schiftingsvraag : hoeveel bedraagt het gewicht van dit onbekende  ding samen met het gewicht van de informateur ?)

Zoals steeds worden er geweldige prijzen uitgereikt voor de winnaars

 Weggeplukt bij www.geenstijl.nl

Nieuwtje: De man die vond dat onder Wouter Bos de grens met extreem rechts werd vervaagd gaat nu samen met Uri Rosenthal proberen Paars+ gestalte te geven. Jacques Wallage, oudlinkse PvdA-regent en belangenbehartiger van het politiek correct gedachtegoed. Ex-dinges van Sosjale Zaken. De man die via listige burgemeesterbriefjes Ayaan Hirsi Ali hoogstpersoonlijk het zwijgen wilde opleggen. De man die stiekem in alle stilte een Gronings dansje deed toen Fortuyn en Van Gogh werden omgelegd. Die man dus. Die meent dat iedereen die kritiek uit op de de islam een smerige racist is. De man die het complete integratiedebat onder een klamme deken van politiek correctheid uit de jaren 60 verstopt. De man die onlangs nog heel hard brulde dat een informateur door de Tweede Kamer dient te worden aangewezen omdat anders "het draagvlak van de representatieve democratie" te klein wordt. Die amice dus zit vandaag met een VVD'er bij de koningin om een kabinet te boetseren dat niemand wil. What's next? Melkert terug als minister? Dit land kan zoveel beter...

 Het formatieproces is nu een maand gaande. Er zijn twee nieuwe informateurs benoemd, Jacques Wallage (PvdA) en Uri Rosenthal (VVD), om een Paars-plus kabinet te onderzoeken. Hoe waarschijnlijk is het dat we dit kabinet krijgen? Waarom zou Mark Rutte met drie linkse partijen willen regeren? Is Geert Wilders nu definitief buiten beeld? Syp Wynia geeft antwoord.

 http://video.elsevier.nl/11806199/

De plannen die gesmeed worden in de Prachtlanden, om Europa in te palmen, te bezetten en te overheersen, bestààn, ook al lezen of horen wij er niets over in de onvolprezen media.

Het onderwerp van de moslims in Europa wordt ons enkel voorgeschoteld als een verrijking. En wie het daar niet met eens is, is een verrader, een onmens en een racist.

Tijdens een bijeenkomst in de maand juni in Tripoli met Moslimafgevaardigden uit de Europese landen (vooral de Balkan) deed Ghadafi enkele merkwaardige uitspraken. De eerste hebben we in de titel geplaatst voor dit stukje :

- Europa is geschapen door Allah en niet door de Europeanen

Er zijn nog enkele pareltjes en tevens waarheden als een koe :

- De moslims zullen Europa erven. Turkije zal de EU binnendringen als het paard van Troje.

- De Palestijnse moslims verenigvuldigen zich vier maal sneller dan de Joden. Uiteindelijke zullen de Palestijnen de meerderheid vormen in het zogenaamde Israël ...

- Wij zijn trots op de Europese islam en de moslims, zeker die in de Balkan, het hart van het Christelijke continent.  Ooit vielen deze christenen onze landen binnen in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika en zij beoogden de islam te vernietigen. Nu gebeurt het opnieuw. Wij kunnen niet anders dan ons te verenigen.

- Allah beloofde de Islam een overwinning op alle godsdiensten. Jullie, moslims zijn in Europa een minderheid, maar jullie worden een meerderheid en jullie halen de bovenhand. Jullie worden de imams en de erfgenamen van het Europese continent.

- Het opnemen in de Europese Unie van Turkije betekent dat Europa niet langer het continent van de kruisvaarders en de christelijken zal zijn. Wij wachten op de dag dat Turkije toetreedt zodat het de geschiedenis zal ingaan als een Trojaans Paard.

Gadafi doet soms gek maar meestal zegt hij onomwonden zijn waarheden,  die doodgezwegen worden in de Westerse media. Hieronder vindt u een bruggetje naar het oorspronkelijke stuk

http://www.memri.org/report/en/0/0/0/0/0/0/4349.htm

In juli 2008 schreven wij enkele artikels over de Vlaamse schrijfster Jet Jorssen, die nooit in haar boeken afstand heeft genomen van haar Vlaams-nationale overtuiging. Het is haar overigens niet in dank afgenomen, deze volharding.

In deze vakantieperiode lijkt het ons aangewezen om deze korte reeks over een miskende, passionele en eerlijke auteur terug voor het voetlicht te brengen in ongewijzigde vorm.

De vrouw, de schrijfster Jet Jorssen en haar literaire werk. Morgen en overmorgen.

Ray

"Jullie in Vlaanderen zijn niet te benijden :  problemen met Marokkanen en met de Walen. Ik hoop dat Vlaanderen ooit een keer zijn duur verdiende euro´s in eigen land kan uitgeven en niet in een bodemloze Waalse put flikkeren"

Laurens

In het boek "hier klopt mijn hart" van Freddy Willockx dat vorige week in Sint-Niklaas werd voorgesteld, haalt de Sp.a-er zwaar uit naar energieproducent Electrabel. Volgens Willockx hebben zij "op alle niveaus - patronaal, syndicaal en politiek - een gestructureerde vorm van actieve corruptie georganiseerd." Beticht worden van een "gestructureerde vorm van actieve corruptie" is een zeer ernstige beschuldiging. Het zijn toch zware uitspraken van een ervaringsdeskundige die mijns inziens zeker ernstig moeten worden genomen.

Als de heer Willockx kennis heeft van ontoelaatbare feiten dan is het zijn plicht klacht in te dienen bij de geëigende instanties. Aangezien tot op heden geen aangifte werd gedaan en aangezien de heer Willockx zeer beslagen is inzake fraude en wij zijn kennis in deze materie allerminst betwijfelen, zal het Vlaams Belang zelf aangifte doen van "actieve corruptie" bij de procureur van Dendermonde. Wij rekenen er op dat deze aangifte met evenveel snelheid en grondigheid zal onderzocht worden als wij bij klachten van Willockx aan ons adres gewoon zijn.


Barbara Pas
Volksvertegenwoordiger