Er zijn al zo veel commentaren geleverd, hier en elders, op de politieke toestand, dat het moeilijk is er nog wat nieuws aan toe te voegen. Zo maar wat leuteren, dat is het voorrecht van de traditionele politici.
Opvallend is dat zowat iedereen de twee heldenfiguren aanvaardt, en hun doorzichtige tactieken becommentarieert met vage vergelijkingen uit een roman van Dumas. Di Rupo is de fiere Italiaan die in zijn eer gekrenkt is door de onbetrouwbare Noorderling. Iedereen is plots vergeten dat Di Rupo aan het hoofd staat van de PS waar scharrel en graai, de schering en inslag vormen voor de meest corrupte partij van West-Europa. Een man van eer ? De Peetvader van Mario Puzzo steunde zijn gezag ook op die donkere Italiaanse schijnheiligheid.
Di Rupo is nog steeds de leider van een Waalse partij die steunt op negentiende eeuwse principes van afhankelijkheid : de PS is de betaalmeester die eenmaal per maand zijn ronde doet bij de bevolking. De PS is de partij met de duizenden nevenorganisaties die in het leven geroepen werden om de kameraden een job te bezorgen en openbaar geld te verzamelen voor overbodige tussenstructuren die gul gespijsd worden en goedwillig gecontroleerd door partijgenoten van een hoger echelon ... Het aantal tussengemeentelijke verbanden is niet te tellen of te ontwarren : sluikwegen om de democratie te verschalken.
Dit handige systeem van afroming ontaardt dikwijls in zelfbedruiping. De schandalen van PS-ers die mijn en dijn niet uit mekaar houden, zijn niet bij te houden.
Aan het hoofd van dergelijke partij zou dan een man van Eer staan.
De andere held, de Noorderling, wordt door zijn immer groeiende aanhang aangemaand niet toe te geven aan de franco-belgische arrogantie en chantage. Hij wordt ons voorgesteld de eerste Vlaming in de geschiedenis van het land B te zijn, die het been kan stijfhouden. Hij weigert Brussel zomaar 500 miljoen te geven zonder dat de Beulemansen enige verantwoording afleggen. Behalve : "Wij hebben het nodig".
Bart de Wever is denkelijk de meest opgehemelde Vlaamse politicus uit de belgische geschiedenis van na WO II. Hij is het Vlaams-nationalisme ontgroeid en net zoals Leterme voor hem, probeert hij de Waalse gemeenschap te behagen met flegmatieke en soms uitdagende uitspraken. "Ce qu'on dit derrière mon dos, ne m'intéresse pas, c'est mon cul" (wat men achter mijn rug zegt, interesseert me niet, dat is mijn gat). Hij is de vertegenwoordiger van onze Vlaamse cultuur, dat hoor je zo. De Wever is niet alleen het Vlaams-nationalisme ontgroeid, hij heeft er een hekel aan : hij wil niet zozeer Vlaanderen ten dienste zijn maar vooral belgië redden, samen met een dubieuze semi-Italiaan.
Waar de media met geen woord over reppen, zijn de ettelijke toegevingen die Bart de Wever intussen gedaan heeft. Want een Vlaming aan de belgische pokertafel moet niet alleen een grote zak geld naast zich hebben, maar ook vaak de franco-belgische medespelers de regels van het spel laten bepalen. Er werd hier door vele reageerders op deze blog uitgekiend ingegaan op de prijzen die tot hiertoe gewonnen zijn door de franco-belgen en de verliezen van de Vlamingen. We gaan ze niet herhalen, iedereen van onze kant weet het intussen. De krantenlezers of de televisiekijkers, die moeten het stellen met vage algemeenheden.
Daarbij is het opmerkelijk dat alle commentatoren en experten het steeds hebben over de onvermijdelijkheid van de twee heldenfiguren "die het samen zullen moeten doen." "er is geen alternatief", "zij zijn tot mekaar veroordeeld", "de Waalse socialist en de rechtse Vlaams-nationalist moeten samen door één deur" ... u kent het geleuter intussen. Ook Brussel wordt weer opgevoerd met de evidente vaststelling, "dat men er niet omheen kan".
Niemand beschikt over de mentale soepelheid om tot een andere conclusie te komen en een nieuw scenario te volgen : dat van de logische splitsing van het land. Hoort u Tim Pauwels al spaarzaam glimlachend verkondigen "We zullen moeten aanvaarden dat er geen overeenstemming mogelijk is, Martine, tussen Vlamingen en Walen en de enige oplossing, is de scheiding ..." (Martine is inmiddels onder haar bureau verdwenen)
In plaats van te kreunen en te jeremiëren, moet iemand opstaan en het alternatief aankondigen : "Stop met de komedie, Vlamingen en Walen hebben niets met mekaar in gemeenschap, de Vlamingen zijn de financiële afdrachten beu, het gemorrel aan ons grondgebied, de opdringerige verfransing, laat ons gerust en wij laten jullie met rust".
En dan moeten er maar zware beslisisngen getroffen worden over Brussel : het heeft lang genoeg geduurd dat deze rotte appel onze onafhankelijkheid in de weg heeft gestaan. Hoe, wat, waar ? Zoals ook hier reeds logisch gesuggereerd : "laat de Brusselaars zelf kiezen". Of doe iets anders, maar wij willen van de miserie verlost zijn en onze eigen weg gaan.
Republiek Vlaanderen ? Present, president !
Ray
|