Heteroseks is een afwijkende vorm van pedofilie

(vrij naar AAaRGH)

 Dankbare moslim-immigranten tonen hun aanhankelijkheid aan en dankbaarheid tegenover het gulle Engeland  dat hen opving, onderdak bezorgt, voedt,  geld verstrekt en laat genieten van de voorrechten van de Britse vrijheden, nadat ze hun eigen Prachtlanden ontvlucht zijn. Tepasselijk gebeurde dit gisteren op 11 november 2010, Rememberance Day.

Sap van rode bieten goed voor het brein

Bij het ouder worden, worden bepaalde hersendelen minder goed doorbloed. Met als gevolg een groter risico op dementie en het uitvallen van cognitieve functies. Nu blijkt dat het sap van de rode biet de bloedtoevoer naar de hersenen stimuleert en zo het dementieproces kan afremmen.

Bieten bevatten veel nitraat die door bacteriën in de mond worden omgezet in nitriet. Uit eerder onderzoek met nitrietrijke groenten zoals kool, spinazie en selderij, weten wetenschappers al dat nitriet, de bloedvaten wijder maakt. Zo ook het sap van de rode biet. Het recente onderzoek is het eerste dat aantoont dat nitriet ook de bloedtoevoer naar de hersenen stimuleert.

Kleinschalig onderzoek
Veertien volwassen, ouder dan 70, zijn gedurende 4 dagen afwisselend op een nitraatrijk/nitraatarm dieet gezet. Bloedanalyses en een MRI scan toonden een verhoogde bloedtoevoer naar de voorste hersenlobben aan na een nitraatrijk dieet met bietensap.

Het zijn die lobben die door wetenschappers in verband worden gebracht met dementie. Af en toe een glaasje bietensap zou dus wonderen doen voor het brein.
De resultaten staan online te lezen in het vakblad Nitric Oxide: Biology and Chemistry

Alweer een goede tip van
http://gezondheidsnet.rnews.be/

.

na 11 november

de mensen bekampen mekaar totterdood
met wapens uit grote bedrijven
de enen verdienen er dik belegd brood
waar and'ren op slagvelden blijven

maar rustig slapen de machthebbers voort
heel ver van het bloedbad verwijderd
waar het bommengeweld nog nooit werd gehoord
 waar een aanslag steeds wordt verijdeld

we vinden het erg en we kijken ernaar
we doen zelfs een nutloze bede
we vragen aan 'leiders' een heel klein gebaar
maar macht gaat nooit samen met vrede

zo blijft steeds het slagveld met doden bezaaid
aan weerszij onschuldige mensen
en blijft zo de leugen tot waarheid verdraaid
door lieden die geen vrede wensen

jos

"Al bij al vind ik dit eindrapport verhelderend. Het levert zeker een interessante bijdrage aan het oh zo essentiële integratiedebat in Vlaanderen, België en Europa."

Theo Francken

http://www.n-va.be/

Laten we het nog maar eens over de ‘Rondetafel voor de Intercul’ hebben. De onzin die Joëlle Milquet zopas lanceerde onder de vlag van de heilige diversiteit zal niet leiden tot een betere integratie, maar tot nog meer multiculturele apartheid. “Het DNA van ons land is zijn interculturaliteit”, orakelt Milquet. En dus wordt over een aantal traditionele, diep in onze cultuur ingewortelde feestdagen (bv. Pasen) de spons geveegd. Maar geen nood. In ruil komen er drie nieuwe seculiere feestdagen. De Rondetafel schuift zelf drie dagen naar voor: de ‘Internationale Vrouwendag’ (8 maart), de ‘Internationale Dag tegen het Racisme’, uiteraard (21 maart) en de ‘Werelddag van de Culturele Diversiteit’ (21 mei). Dat alleen al ontmaskert het hele gedoe als een gênant nummertje progressieve zelfbevrediging.

Integratie betekent in de ogen van Milquet en co. dat de meerderheid in dit land zich ‘binnen redelijke grenzen’ moet aanpassen aan de verzuchtingen of zeg maar eisen van de minderheid. Dat die dwaze misvatting uitgerekend uit het brein van ‘madame Non’ Joëlle Milquet komt, kan geen toeval zijn. Het is de kern van de Franstalige politiek in dit land. Inboorlingen en vooral Vlamingen moeten zich aanpassen. Aan Franstalige inwijkelingen in de Vlaamse rand rond Brussel of aan allochtonen die massaal neerstrijken in onze contreien. Zowel bij Franstaligen als bij allochtonen is enige wil tot integratie vaak ver zoek.

Het pleidooi voor de invoering van allochtonenquota is oude wijn in niet eens nieuwe zakken. Bij aanwervingen moeten allochtonen voorrang krijgen bij gelijke bekwaamheid. Niet alle allochtonen zijn blij met die betutteling en de Nederlandse regering gaat die vorm van ‘positieve discriminatie’ net afschaffen. Maar in België gaat men op het onzalige ingeslagen pad verder. Volgens de Rondetafel moeten werkgevers moslims ook toelaten om tijdens de werkuren hun dagelijkse gebeden te zeggen. En vrouwen die eisen dat ze door een vrouwelijke arts worden behandeld, moeten dat ook kunnen laten doen. In het verleden kwam het in ziekenhuizen vaak tot incidenten tussen streng-religieuze mannen en artsen of gyneacologen. De Rondetafel wil nu dat ziekenhuizen plooien naar de eisen van moslims. Conflict opgelost. Moslimfundamentalisten moeten niet veel moeite meer doen. Ze worden op hun wenken bediend.

Tot slot oordeelt de Rondetafel dat het ritueel en onverdoofd slachten van dieren ongestoord verder kan gaan. “Anders wordt de godsdienstvrijheid geschonden.” Misschien moeten moslimorganisaties nu ook het recht op boerkadracht, gedwongen huwelijken, eremoord en genitale verminking bij vrouwen opeisen. Onder het mom van ‘godsdienstvrijheid’, nietwaar. Na het afspringen van de communautaire gesprekken, lieten Vlaamse onderhandelaars zich in de pers ontvallen dat Milquet “zot” is. Je zou het gaan geloven. Of zoals auteur Wim van Rooy in zijn boek en interview over de islam zegt: “Moslimextremisten hebben hier zelfs geen bommen nodig. Ze krijgen Europa zo in de schoot geworpen…”

@VB

Bart De Wever is bij een deel van de Vlaamse opinie nog altijd onaantastbaar. Hoe dat komt is een raadsel – of het zou door de hetze in de Franstalige pers en politiek moeten zijn – maar de Vlaamse held is lang niet zo ‘onbuigzaam’ als Vlaamsgezinde kiezers wel denken. Het links-flamingantische blad ‘Meervoud’ is zwaar teleurgesteld in De Wever en schrijft dat die de Vlaamse ambities voor Brussel heeft opgeborgen.

‘Meervoud’ oppert dat in Vlaams-Brusselse kringen met ongerustheid kennis werd genomen van de nota-Di Rupo. De opluchting was dan ook groot dat die nota werd afgeschoten. Maar dat was misschien te vroeg gejuicht. “Groot was de verbazing, en de teleurstelling, dat Bart De Wever, in zijn ‘verslag aan de koning’ bereid bleek om in zeer verregaande mate tegemoet te komen aan de Brussel-voorstellen van Di Rupo,” stelt ‘Meervoud’.

“Eind augustus was er nog slaande ruzie aan de onderhandelingstafel toen Laurette Onkelinx woedend uitvloog tegen CD&V en N-VA omdat deze partijen voet bij stuk hielden om de kinderbijslag aan de gemeenschappen, en niet aan de gewesten toe te kennen”, schrijft Bernard Daelemans. “De uitbarstingen van deze hysterica blijken wel bijzonder doeltreffend te zijn, want zie: in het ‘verslag’ van De Wever wordt de kinderbijslag nu aan de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (dus aan het Brussels Gewest) toevertrouwd. Praktisch alle voorstellen van Di Rupo worden door De Wever overgenomen, behalve het herinvoeren van tweetalige lijsten voor de Brusselse gewestverkiezingen.” Brussel krijgt bovendien ook nog 300 miljoen euro extra. In ruil voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, die ook geen echte splitsing is vermits Franstaligen inschrijvingsrecht krijgen.

Ook het Vlaams Komitee voor Brussel is vernietigend over de nota van Di Rupo die, zoals gezegd, haast volledig werd overgenomen door De Wever. “Er wordt helemaal niet gestreefd naar een ‘2+2-model’ (van twee deelstaten, Vlaanderen en Wallonië, en twee subgewesten, Brussel en Duitstalig België, nvdr), want er mag aan Brussel ‘constitutieve autonomie’ toegekend worden. Een aantal nieuwe bevoegdheden worden aan het gewest toegewezen (kinderbijslag, arbeidsmarktbeleid, beroepsopleiding). Aan de beleidsversnippering over de 19 gemeenten wordt niet wezenlijk geraakt. Inzake de taalwetgeving worden geen knopen doorgehakt, de toepassing ervan blijft problematisch. Brussel wordt zowel financieel als qua bevoegdheden versterkt. Door de constitutieve autonomie komt het gewest ook definitief en onherroepelijk op gelijke voet met Vlaanderen en Wallonië.”

Dat ziet er allemaal niet goed uit en Bart De Wever ging er blijkbaar mee akkoord. Gelukkig hebben de Franstaligen zelf het compromisvoorstel van De Wever afgeschoten en dus is het nog niet zo ver. Maar, zoals ‘Meervoud’ besluit: “Er zijn weer bakens verzet. In een eventuele nieuwe onderhandelingsronde zal het moeilijk zijn om terug te komen op de standpunten die zijn ingenomen.” Verzeilt de N-VA in een Egmont-bis-avontuur? De toekomst zal het uitwijzen.

@ VB

Een goede morgen geacht publiek !

Ben ik de kluts kwijt?  Nadat we elkaar al zo goed hebben leren kennen, spreek ik jullie vandaag nogal afstandelijk aan.  Wel, lieve vrienden, ik ben door mijn grote baas op de vingers getikt.  Hij vindt dat ik te familiair  - ja, zo heeft hij dat gezegd  – met de Wurlitzerfans omga.  Ik heb er zo mijn mening over : tussen ons gezegd en gezwegen, denk ik eigenlijk dat hij een beetje gestoken is door het succes van mijn bescheiden inbreng.  Tja, ik heb maar niet geprotesteerd, men moet zijn plaats kennen, nietwaar ?

Enfin, we zullen er eens invliegen.  

Als iemand de bijnaam “misthoorn” heeft, denken jullie dan aan iemand met zangtalent?  De zangeres in kwestie had inderdaad een eerder ongewone stem met een diep timbre.  Zij werd geboren in Londen op 28 september 1946; haar grootouders waren van Joods-Russische afkomst.   Al heel jong zong en speelde zij samen met haar broer in een jazzgroepje.

Op 14 - 15jarige leeftijd had ze al de top bereikt met twee absolute hits in het Verenigd Koninkrijk, nl. You don’t know en Walking back to happiness.  Helen Kate Shapiro moest nog 16 worden toen ze tot de beste zangeres van haar land verkozen werd.

Zoals het dikwijls gaat met plots overweldigend succes – te jong, te vroeg, te snel – was Helen Shapiro tegen haar 20ste verjaardag uitgespeeld.  Zij leek tegenover het nieuw opkomend zangtalent, zoals Sandie Shaw, Lulu e.a., eerder ouderwets.  Zij schakelde over naar musical, jazz en uiteindelijk gospel.  In 1987 werd ze gebeten door de Messiasmicrobe en nam slechts nog geloofgeïnspireerde nummers op.  In 2002 stopte ze haar muzikale carrière om zich helemaal te kunnen toeleggen op haar gospel contactavonden.  

Helen had een duidelijk herkenbaar kapsel: men noemde het de “beehive”… de bijenkorf in het Nederlands.  Hoe men daaraan geraakte?  Wel, in die tijd noemde men dat “creperen”  oftewel “tegenkammen”.  Men nam een haarstreng, trok die omhoog en kamde vervolgens de haren terug naar de wortels toe.  Dit werd met elke haarstreng herhaald tot men een dikke massa verward haar kreeg; vervolgens ging men dan luchtig over de buitenste laag om een glad, maar wel dik effect te bereiken.  Er waren speciale kammen te koop om een maximaal crepeerresultaat te doen verschijnen.  Het was een marteling dit kapsel te ontwarren – dikwijls was de schaar de enigste oplossing.  Komt erbij dat de “lak” toen nog in zijn beginfase stond.  Als je met dit kapsel, dat vervolgens verstevigd werd met een laag “lak”, een trage – wang-tegen-wang -  danste, dan was het niet ongewoon dat het haar gewoon afbrak en aan de wang van de danspartner bleef hangen.  Let maar eens op: géén enkel haartje beweegt bij de opname van Walking back to happiness van Helen Shapiro :
 

Activisme was in de periode van de Eerste Wereldoorlog de benaming voor het deel van de Vlaamse Beweging dat via de collaboratie met Duitsland een aantal Vlaamse grieven en zelfs Vlaamse onafhankelijkheid hoopte te verwezenlijken. De flaminganten die samenwerking met de bezetter afwezen, werden door hen smalend passivisten of minimalisten genoemd.

Het activisme nam zijn aanvang met de oprichting in oktober 1914 van de groep Jong-Vlaanderen te Gent, onder leiding van dominee Jan Derk Domela Nieuwenhuis Nyegaard.

Door allerlei vooroorlogse Vlaamse eisen in te willigen hoopten de Duitse bezetters de Vlaamse bevolking voor zich te winnen, vanzelfsprekend uit eigenbelang. Via de activisten hoopte men belgië te kunnen blijven beheersen. De architect van de Flamenpolitik was gouverneur-generaal Moritz von Bissing, die zijn naam gaf aan de vervlaamste Gentse universiteit.  Laten we niet vergeten dat tot dan al universitaire studies in het Frans verliepen.

De eerste activistische verwezenlijking was dan ook de vernederlandsing van de Franstalige universiteit van Gent in oktober 1916 en in 1918 onmiddellijk en met veel belgisch patriottisme teruggegdraaid (tot 1930). De activisten verloren echter veel krediet bij de Vlaamse bevolking door repressieve maatregelen die de Duitse bezetter aan de bevolking oplegde.

In februari 1917 richtten activistische professoren, verbonden aan Jong-Vlaanderen, de Raad van Vlaanderen op en de 21ste maart 1917 werd door von Bissing de geambieerde bestuurlijke scheiding tussen Vlaanderen en Wallonië doorgevoerd. Die Raad van Vlaanderen riep op 22 december 1917 zelfs de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit, waarop de bezetter de Raad weer liet ontbinden.

Het einde van de activistische Vlaamse Beweging valt samen met het einde van de Eerste Wereldoorlog. De leiders werden gearresteerd en veroordeeld tijdens de repressie of gingen in ballingschap.

Terwijl aan het IJzerfront de Vlaamse Beweging evolueerde naar een volkse en anti-militaristische stroming, ontstond in het bezette belgië de meer intellectualistische Activistenbeweging die zich diep engageerde in de collaboratie. Later zijn de twee bewegingen in mekaar opgegaan in de Frontpartij maar subtiele verschillen die uiteindelijk brede kloven werden, hebben van dan af aan de Vlaamse Beweging getekend tot op de dag van vandaag.

De Raad van Vlaanderen in 1917 

Gevolmachtigden van de Eerste Vlaamse Ministerraad.
Zittend v.l.n.r.: August Borms, Josuë de Decker, Alfons Jonckx, Arthur Brys, Pieter Lodewijk Tack, Flor Heuvelmans, Emiel ver Hees, Telesphorus Vernieuwe; staande v.l.n.r. Ferdinand Brulez, Leo Meert, Karel Heynderickx.

Hieronder volgt uit Wikipedia een lijstje van bekende activisten.  Wij zijn benieuwd wie van deze namen u nog kent en of u ook weet naar welke richting(en) zij politiek zijn uitgezwermd.

August Borms
Gaston Burssens
René De Clercq
Lode Craeybeckx
Jan Derk Domela Nieuwenhuis Nyegaard
Lodewijk Dosfel
Jef Van Extergem
Arthur Faingnaert
Robert van Genechten
Roza de Guchtenaere
Jef Hinderdael
Alfons Jeurissen
Salomon Kok
Hippoliet Meert
Marcel Minnaert
Wies Moens Paul van Ostaijen
Jozef Van Overstraeten
Leo Picard
Herman Van den Reeck
Maarten Rudelsheim
Desideer Stracke
Felix Timmermans

Firmin Mortier

(Bron : Wikipedia)

Men kan niet over de Grote Oorlog spreken, zonder het over de gevolgen te hebben voor de Vlaamse Beweging van die ellendige tijd.

De Vlaamse Beweging als dusdanig was kort na het kunstmatig scheppen van de belgische staat een zaak van individuele acties die zich afspeelden binnen de politieke partijen, Van veel overleg of structuren was er geen sprake en er was weinig sprake van anti-belgicisme, laat staan dat er gestreefd werd naar een eigen Vlaamse staat.

Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog werden de Vlaamsgezinden geconfronteerd met een toenemend Belgisch nationalisme en een agressief en nieuw Wallingantisme, dat op dat moment ijverde voor een splitsing van België. In 1913 werd in het parlement de zogenaamde Legerwet verworpen, die de oprichting moest voorzien van Vlaamse regimenten in het Belgisch leger.

Het niet goedkeuren van de Legerwet had verstrekkende gevolgen voor de Vlamingen aan het front tijdens de oorlog.  Na een oproep van Albert I tot de verdediging van het Belgisch grondgebied traden verschillende Vlamingen toe tot het leger in de hoop dat hun Vlaamse eisen zouden worden ingewilligd (onder meer de vernederlandsing van de Gentse universiteit). Zij vergisten zich echter schromelijk. Als voorbeeld nemen we Piet van Rossem een student in Gent die bij de naamafroeping antwoordde met "aanwezig" in plaats van présent en daarvoor werd gevangengenomen. Zulke voorvallen waren legio.

De spanningen in het leger situeerden zich op verschillende gebieden. Zo waren de officieren Franstalig, hetgeen een onoverbrugbare kloof creëerde voor veel Vlamingen. Dit was het gevolg van de verplichting Frans te spreken om kans te maken op promotie, waardoor er dus geen Vlaamse instroom was in het officierenkorps. (Ik heb zelf in 1958 mijn militaire dienst vervuld bij het Vlaamse 5de Geniebataljon in Westhoven (nabij Keulen) op de sectie personeel. Het volledige officierenkorps was Franstalig, op uitzondering van de opvoedingsofficier (een onderluitenant) en de tweede in bevel, een majoor.  Ik had als soldaat-milicien op de plaats waar ik zat veel contact met al die Franstalige officieren en ik kon hen vlot te woord staan in hun eigen taal. Het is bij het ABL dat ik Vlaams-nationalist geworden ben)

Het leger in het begin van de jaren 1900 (en ook veel later) was ook overwegend vrijzinnig, in schril contrast met de overwegend katholieke Vlamingen. Deze spanningen resulteerden in een nadelige behandeling van de Vlamingen aan het front. Daar liep alles fout doordat gewone soldaten de bevelen van hun meerderen niet begrepen. Ook al gaan er recentelijk stemmen op om de taalwantoestanden  aan het IJzerfront te minimaliseren, dit is pure propaganda.  Een van de weinige dingen die mijn grootvader, die 4 jaar IJzer overleefd heeft, in beperkte familiekring wist te vertellen, was "wij verstonden die mannen niet" (de officieren).

Het was in die omstandigheden dat Vlaamse intellectuelen aan het front gingen ijveren voor de Vlaamse militairen. De drie voornaamste figuren waren Adiel Debeuckelaere (klassieke filoloog) als voorzitter, bijgenaamd de Ruwaard, Filip De Pillecyn (de schrijver) en Hendrik Borginon, advocaat.  De beweging hield zich vooral bezig met het informeren van het front door de verspreiding van brochures en blaadjes met streeknieuws. Er was een grote aandacht voor het zedelijk verval dat zich onvermijdelijk voordeed.

Het jaar 1917 was opnieuw een breukjaar. Op 11 februari werd de frontbeweging door de legertop verboden, waardoor deze genoodzaakt was haar activiteiten ondergronds voort te zetten. Vanaf dit moment kreeg ze dus een clandestien karakter. In deze periode was er ook een radicalisering van de beweging merkbaar. In drie open brieven aan de koning lichtte ze in dat jaar haar standpunten toe. De eerste verscheen op 11 juli ter ere van de Vlaamse feestdag en was getiteld "Open brief aan den koning der Belgen, Albert I" en was geschreven door Debeuckelaere. Er werden duizend exemplaren van verspreid. De Vlaamse eisen konden samengevat worden als één: gelijke rechten na de oorlog. Voorts werden de Franse benoemingspolitiek, de tegenwerking van Vlaamse initiatieven, de censuur van de Vlaamse pers en de aanvallen tegen de Vlamingen in de Franstalige pers aangeklaagd. De brief had een grote impact en zorgde voor verontwaardiging. Ogenblikkelijk werd een klopjacht ingezet op de auteurs en zelfs op de bezitters ervan. In augustus en september werd deze actie hernomen, alleen op kleinere schaal.

Op het einde van de oorlog kwam er een voorlopig einde aan de Frontbeweging. Door verschillende individuele contacten, bleven in de burgermaatschappij kleine kringen actief. Er ontstond toenadering met wat overbleef van de Activisten (de meesten van dezen waren gevangen gezet) en in 1919 ontstond dan de Frontpartij, officieel Het Vlaamsche Front. Dat zich in 1933 omvormde tot VNV, waarbij verschillende individuelen de overstap maakten naar de Belgische Werklieden Partij.

Na de vrede met Rusland werden de Duitse troepen van het oostfront, voor zover ze niet als bezetting gebruikt werden, naar het Westen gebracht. Er keerden ongeveer een half miljoen soldaten terug vanuit het Oosten. In de zomer van 1918 besloten de Duitse generaals Hindenburg en Ludendorff met deze troepen nog één keer alles op alles te zetten. De Duitsers vielen aan het westfront op drie punten aan:

1.Een offensief aan de Marne tegen de Fransen;

2.Een offensief aan de Somme om een wig te drijven tussen de Fransen en Britten;

3.Een offensief tegen de Britten en Belgen bij Ieper in Vlaanderen.
Op het eerste gezicht waren de offensieven aan het westfront succesvol: de loopgraven werden verlaten en een flinke terreinwinst werd geboekt door de Centralen. De Centralen stonden op 50 kilometer van Parijs.

Ook begonnen de Duitsers samen met Oostenrijkse troepen een zeer succesvol offensief tegen Italië in de Alpen. De Italiaanse troepen werden honderden kilometers teruggedreven het eigen land in. De Italiaanse legerleiding werd ontslagen en het toch al lage moreel bij de Italiaanse troepen was compleet gebroken.

De offensieven liepen na verloop van tijd echter vast. Ondanks dat de Italianen totaal niet in staat waren enige significante tegenstand te bieden, was het Oostenrijkse leger aan het einde van de zomer oorlogsmoe en kon het niet meer op eigen kracht verder Italië intrekken. Ook het offensief van de Duitsers aan het westfront liep weer vast in een nieuwe loopgravenstrijd.

De geallieerden namen het initiatief over en besloten in de herfst een derde front te openen en wel daar waar zij de meeste kans op een overwinning hadden: men landde een overweldigend groot leger van 900.000 geallieerde soldaten in de Griekse kuststad Thessaloniki, met als doel het aanvallen van Centralen-bondgenoot Bulgarije. Zo werd het neutrale Griekenland mee de oorlog ingesleept, maar met instemming van de Grieken zelf: zij zouden na de oorlog een deel van Centralen-bondgenoot Bulgarije toebedeeld krijgen. Ook startten de geallieerden een immens offensief aan het Westen, met hulp van de net gearriveerde Amerikanen, tegen Duitsland. Onder invloed van dit offensief, in combinatie met andere gebeurtenissen en een Duitse revolutie zouden de geallieerden de oorlog uiteindelijk gaan winnen.

De Val van de Centralen in de herfst van 1918 kwam snel. Na wat veldslagen werd Bulgarije verslagen en tekende het land een wapenstilstand op 29 september 1918. Ook de opstand van de Arabieren tegen het Ottomaanse Rijk bracht interne verdeeldheid en de Ottomanen capituleerden op 30 oktober 1918 voor de Fransen en de Britten. De Britten en Fransen verdeelden het Midden-Oosten. Later zou onder andere de problematiek in Israël nog lang onder Britse heerschappij plaatsvinden.

Het is een misvatting te denken dat de geallieerden sterke oorlogsinspanning maakten tegen Oostenrijk-Hongarije. Italië was al nooit een sterke partij geweest, maar het leger lag nu compleet overhoop. Er speelde andere problematiek in Oostenrijk-Hongarije: het land was zelf oorlogsmoe en er was veel interne verdeeldheid. Slavisch nationalisme speelde tegen het einde van de oorlog een steeds grote rol in de Habsburgse monarchie. Op 18 oktober 1918 verklaarde Tsjecho-Slowakije zich onafhankelijk. Hierna volgden verschillende Slavische minderheden (Kroaten, Serven, Bosniërs) en uiteindelijk zegde zelfs Hongarije de dubbelmonarchie met Oostenrijk op. Er bleef een rompstaat van Oostenrijk over. Men vroeg de Italianen om een wapenstilstand, maar dezen weigerden. Het Italiaanse leger zag zijn kans schoon en veroverde snel de voorheen verloren gegane gebieden terug en dreef de Oostenrijkers steeds verder terug. Doel was de stad Triëst aan de Adriatische kust. Na afloop van de oorlog kregen de Italianen diverse regio's toebedeeld, waaronder het Duitstalige Zuid-Tirol. Maar de Italianen vonden dat zij te weinig hadden gekregen tijdens de onderhandelingen in het Franse Versailles. De Italiaanse onderhandelaar Orlando is zelfs boos weggelopen uit Parijs gedurende die onderhandelingen. Het fascisme was daarna snel geboren in Italië en al in de jaren twintig kwam Mussolini aan de macht.

Met de val van Oostenrijk-Hongarije wisten de Duitse generaals Hindenburg en Ludendorff dat het afgelopen was. Het moreel in het Duitse leger zakte tot een dieptepunt. Al niet te meer omdat de geallieerden met de Oostenrijkers overeen waren gekomen dat men troepen vrij mocht verplaatsen over het grondgebied: de hele Duitse zuidelijke landsgrens lag hiermee onder gevaar van invasie door de geallieerden. Bovendien waren de Duitse offensieven een maand of 2 eerder vastgelopen en bood de huidige situatie niets aan uitzicht op een overwinning. De Duitse legers hadden uiteindelijk aan alles gebrek en er dreigde revolutie. Bij monde van generaal Wilhelm Groener lieten zij de keizer weten dat zij niet langer op de trouw van het Duitse leger konden rekenen. Een verstijving van de weerstand in Vlaanderen was maar schijn: er was aan alles gebrek, tot uniformen toe. De Duitsers begonnen zich terug te trekken uit België en gaven uiteindelijk zelfs gebieden op die men 4 jaar lang had bezet. De geallieerden boekten immense terreinwinsten.

Een rebellie van matrozen sloeg over naar het hele land. De Duitse revolutie was begin november 1918 geboren. De keizer vluchtte naar Nederland, en de republiek werd uitgeroepen. Onderhandelingen, gevoerd door burgers, vonden plaats, en een wapenstilstand werd overeengekomen. (Het feit dat de overgave getekend werd door burgers en niet door militaire autoriteiten is zeer belangrijk: de nazi's maakten van dit feit later gebruik door de nederlaag te wijten aan "een dolksteek in de rug van de troepen door rode elementen". De volgende wereldoorlog werd wel door militairen beëindigd.) Op 11 november 1918, om 5 uur 's ochtends werd de wapenstilstand getekend door Foch en de Duitse delegatie, maar de wapenstilstand ging pas in om 11 uur. Tijdens deze laatste 6 uur vielen langs beide kant nog vele slachtoffers, terwijl de overgave al ondertekend was.

bron : Wikipedia

1 miljoen burgers sloegen op de vlucht voor het Duitse geweld

Wapenstilstand op 11 november is de jaarlijkse herdenking van de Grote Oorlog of de Eerste Wereldoorlog die aanving op 28 juli 1914 en een einde nam op 11 november 1918. Wij hebben bij Wikipedia een aantal chronologische gegevens verzameld over het begin van de oorlog  in onze contreien.

- 1 augustus 1914 - Duitse troepen vallen het neutrale Luxemburg binnen.

- 3 augustus 1914 - Duitsland verklaart de oorlog aan Frankrijk en vraagt dezelfde dag aan België, om langs daar te mogen passeren om Frankrijk binnen te vallen. Het neutrale België houdt zich aan zijn belofte en biedt de Duitsers geen doorgang.

- 4 augustus 1914 - Duitse legereenheden overschrijden de Belgische grens. Frankrijk en Groot-Brittannië schieten België ter hulp.
6 augustus - Het Duitse leger stuit op de forten rond Luik.

- 12 augustus - Slag der Zilveren Helmen, in Halen. Voor de laatste keer in Europa vindt een cavaleriecharge plaats. Er vallen 140 Belgische en 160 Duitse soldaten. De Belgen winnen en verschansen zich te Diest.

- 15 augustus - Slag te Dinant. De Koning en Koningin en de regering vestigen zich te Antwerpen. De Koning voert het bevel over het leger.

- 16 augustus - Het laatste fort rond Luik geeft zich over aan de Duitsers.

- 18 augustus - Slag op de Zeven Zillen, in de omgeving van Tienen, op het grondgebied van de huidige deelgemeenten St.-Margriete-Houtem, Grimde en Oplinter. Ongeveer 2.400 Belgische soldaten stonden tegenover een legermacht van ca. 80.000 Duitsers. De helft van de Belgen verloor het leven of raakte gewond. Het Belgisch Leger trok zich terug.

- 18 augustus - Koning Albert I beveelt het Belgische leger zich, na een massale Duitse aanval ten noorden van de Maas, terug te trekken in Antwerpen.

- 19 augustus - Duitse represailles in Aarschot.

- 20 augustus - De Duitsers trekken Brussel binnen. Er volgen later zware gevechten te Aalst, Mechelen, Dendermonde en Charleroi. In Antwerpen wordt dag en nacht gewerkt met vele vrijwilligers: bomen worden gekapt, villa’s afgebroken, kortom: alles wat het zicht kan hinderen. Schuilplaatsen worden opgetrokken op verschillende plaatsen, overstromingen vlakbij de forten van Kapellen tot Kontich worden uitgevoerd. In de stad wapperen de Belgische, Franse en Engelse vlaggen. Tussen 21 en 24 augustus vallen de Naamse forten.

- 22 augustus - Slag bij Charleroi waar ook de Fransen aan deelnemen. Over het hele land worden kasseiwegen uitgebroken om de Duitse bewegingen te bemoeilijken.

- Op 25 augustus hebben Duitse troepen, tijdens een strafexpeditie tegen de stad Leuven 218 burgers vermoord en de stad platgebrand. Ook de universiteitsbibliotheek is in vlammen opgegaan. Deze onorthodoxe daden zullen zorgen voor een massale rekrutering op vrijwillige basis in gans het Britse Rijk.

- 27 augustus - Er ontschepen Britse marinesoldaten in Oostende om in Antwerpen het Belgische leger te versterken. Het neutrale Nederland heeft geweigerd ze binnen te laten via de Schelde om zo in Antwerpen zelf te ontschepen. Nieuw Duits offensief tegen Mechelen met 20.000 soldaten. Later zal dit aantal verdubbeld worden. Mechelen wordt voor het eerst gebombardeerd.

- 30 augustus - Na drie dagen van bombardementen zijn de forten van Walem, Sint Katelijne Waver en Koningshooikt ten dode opgeschreven. Ze kunnen hun rol van fort om de vijand tegen te houden niet meer spelen, maar worden nu steunpunten.

- 2 september - ’s Morgens wordt Antwerpen overvlogen door een zeppelin die zeven bommen laat vallen op huizen die als hospitaal waren ingericht, 12 mensen raken gewond en er is zware schade.

- 5 september - Majoor Von Sommerfeld beveelt de stad Dendermonde plat te branden. Ook het burgerlijk ziekenhuis en de Begijnhofkerk uit de 16e eeuw. Huizen worden geplunderd en inwoners naar Duitsland gedeporteerd. In Sint-Gillis en Lebbeke worden 25 inwoners vermoord door het voorbijtrekkende Duitse leger.

- 29 september - Lier wordt gebombardeerd, net als Duffel, Tisselt, Londerzeel en Heist-op-den-Berg. Nieuwe gevechten om Mechelen, door de grote overmacht moeten de Belgen Mechelen opgeven en zich terugtrekken naar Antwerpen. Op hun terugtocht vernietigen de verdedigers de forten van Walem en Breendonk. Dit om te verhinderen dat de Duitsers ze tegen de Belgen zouden gebruiken.

- 2 oktober - De Duitsers proberen door te breken. Vanaf het balkon op het Paleis op de Meir te Antwerpen stelt Koning Albert I de bevolking gerust terwijl het geschut te horen is.

- 3 oktober - Walem, Sint-Katelijne-Waver en Koningshooikt worden beschoten door 28 cm-kanonnen die te Elewijt en Hofstade staan opgesteld. Een vliegtuig strooit briefjes boven Antwerpen uit, waarin de bevolking wordt opgeroepen zich over te geven. De bevolking lacht hierom, terwijl het Duitse vliegtuig wordt beschoten. Verdere gevechten te Lier. Herentals wordt het slachtoffer van Duitse terreur. Kempische dorpen worden in brand gestoken.

- 4 oktober - Het front beweegt niet. De Belgen zijn verplicht zich te verschansen achter de Rupel en de Nete. Bruggen worden opgeblazen. Zware gevechten te Duffel.

- 6 oktober - Britse marine-infanteriebrigades en het Belgische leger hebben met succes de Nete verdedigd. Op 6 oktober ’s morgens moeten ze zich echter terugtrekken op de binnenste fortenlijn. Het gevolg is dat de Duitsers hun kanonnen binnen schietbereik van de stad kunnen plaatsen. Meer dan 4000 obussen en 140 zeppelinbommen vallen op Antwerpen. Generaal de Guise laat aan de bevolking weten dat wie dat wil mag vertrekken. Er begint een exodus langs de Schelde. Meer dan 1 miljoen Belgen vluchten naar het noordelijk gelegen neutrale Nederland. De vluchtelingen worden er goed onthaald. Anderen trekken via de kuststreek naar Frankrijk of proberen via Oostende, Groot-Brittannië te bereiken.

- 8 oktober - Om de totale vernietiging van de stad te voorkomen beslissen de Belgische en Engelse autoriteiten gezamenlijk om de stad te evacueren. Gedurende de nacht van de 8ste oktober verlaten de Koning en de Koningin Antwerpen.

- 9 oktober - De enorme voorraden worden ofwel weggehaald ofwel vernietigd. De forten van Schoten, Brasschaat, Merksem, Kapellen en Lillo worden opgeblazen. Onder dekking van de nacht wordt de laatste Belgische divisie uit Antwerpen teruggetrokken. Zo’n 33.000 Belgische soldaten die niet meer konden ontsnappen trokken naar Nederland en werden daar geïnterneerd.

- 10 oktober - De Belgen en Britten, die Antwerpen nu verlaten hebben, brengen de Duitsers een zware slag toe, terwijl deze laatsten probeerden de Schelde over te steken. Duitse eenheden rukken op naar Gent. In het noorden dringen de Belgen de Duitsers terug tot Lokeren. Vlakbij Gent, te Melle kunnen de Belgen de vijand terugslaan en een Duitse artilleriebatterij veroveren. De terugtocht van het Belgisch leger verloopt zonder grote problemen. Alle pantsertreinen en zware kanonnen worden gered.

- 13 oktober - Britse divisies komen aan te Ieper. Het Duitse leger rukt verder op over heel Oost-Vlaanderen.

-14 oktober - De Duitsers bezetten Gent na de stad te hebben gebombardeerd. De Belgische terugtocht gaat verder richting Westhoek en stelt zich op achter de IJzer.

-15 oktober - De Duitsers trekken verder op over West-Vlaanderen en bezetten Brugge.

-16 oktober - Het Duitse leger bereikt Damme, Zeebrugge, Knokke en Oostende. Het Duitse 4de leger stelt zich op aan de kust tot aan de weg Ieper-Menen. Vanaf de weg Menen-Ieper vormt het Duitse 6de leger de bezettingsmacht. Door de onderwaterzetting van het gebied aan de IJzer loopt het front vast in Vlaanderen en nadien in Frankrijk. Dan begint de vier jaar durende loopgravenoorlog, vanaf de Belgische duinen in Nieuwpoort en De Panne tot aan de Frans-Zwitserse grens bij Belfort.

 
Het War Requiem, opus 66, van Benjamin Britten is een niet-kerkelijk requiem, geschreven voor sopraan, tenor en bariton solisten, koor, jongenskoor, orgel, orkest en een kamerorkest. Het wordt beschouwd als een van de meest indrukwekkende klassieke werken van de twintigste eeuw. Deze opname dateert uit 1993 en wordt gedirigeerd door Rostropovitch in de Royal Albert Hall te Londen.

Het War Requiem is geschreven ter gelegenheid van de inwijding van de nieuwe kathedraal van Coventry op 30 mei 1962. De oorspronkelijke veertiende-eeuwse kathedraal was volledig verwoest door bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. Britten koos voor een traditionele Latijnse dodenmis die door het koor en sopraansolist wordt vertolkt. Af en toe doven de liturgische klanken uit, en verplaatst de aandacht zich naar een kamerorkest met twee mannelijke solisten. Zij verbeelden negen oorlogsgedichten van Wilfred Owen, een militair die in november 1918 sneuvelde in de loopgraven van Frankrijk, een week voor de wapenstilstand. Af en toe komt het jongenskoor er tussendoor. Alhoewel de drie groepen in het begin elkaar afwisselen, lijken ze gedurende het stuk steeds sterker met elkaar verweven te zijn.

.

Een goed poging, om in het Nederlands en aan hand van kaarten, de ingewikkelde Europese geschedenis van in de jaren 1800 tot 1914 uiteen te zetten.

.

Wat Pat Condell op zeven en een halve minuut samenperst is de grootste gemene deler van wat uit heel Europa en het nog vrije deel van het Westen opwelt als finale analyse over wat aan wandaden ongestraft op kosten en ten nadele van de vrije burgers bedrieglijk en met voorbedachtheid wordt gepleegd door een bende onverantwoordelijken.

Het is ook de grootste gemene deler van wat de hoofdredacteur van deze en vele ander weblogs alsook elk Vlaams angeltje die ieder voor zich op zijn of haar individuele manier reageert, al jaren vertolkt: het misprijzen voor de tirannie en de afkeuring van de misbruiken der machthebbers die weigeren rekening en verantwoording af te leggen over hun wanbestuur.

Niet omdat we er voor betaald worden, niet omdat wij er beter van worden, niet omdat we er eerste van de klas mee kunnen worden of zelfs niet eens omdat we er ons beter zouden door voelen. Nee dit standpunt delen we onder elkaar uit vrije wil, als product en resultaat van onze eigen vaststellingen, nadat we de toegevoegde laster uit de als berichtgeving vermomde propagandistische leugens weg gefilterd hebben.

Die filter is absoluut noodzakelijk omdat de informatie die ons overspoelt slechts voorgekauwde duiding is die ons dagdagelijks door de strot geduwd werd door een legertje laffe journalisten die ons betitelen als ranzig, racist, fascist, zwart vies en vuil omdat we ons verzetten tegen hun langzame laffe sluipmoord met giftige leugens in opdracht van een bende valsemunters die tegelijk kampioenen zijn in één enkele discipline. Hun echte slogan, mochten ze ooit gezamenlijk op één enkele verkiezingslijst komen te staan zou namelijk ongetwijfeld “Eigen zakken eerst.” zijn. En daar wordt heus geen broodzak of boodschappentasje mee bedoeld.

Zij waren en zijn zo bezig met zichzelf en hun zielig gegraai dat ze niet eens in de gaten hebben dat onstuitbaar als een tsunami de gerechtigheid van een rechtvaardige volkswoede op hen afkomt.

Ze denken dat door de politie en de rechters te misbruiken, ze de golf wel zullen kunnen bedwingen. Breedsprakig reciteren zij dan ook steeds opnieuw hun intellectuele linkse of rechtse keutels met een arrogantie en verwaandheid die dermate provocerend is dat elk woord dat over hun valse lippen komt de komende en onvermijdbare tsunami nog doet toenemen in hoogte en lengte.

Want als er één ding zeker is loontje komt om zijn boontje.

Pogingen om onschuldigen laten veroordelen omdat ze weigeren te buigen voor een fantasme van een bende zielige bureaucraten, of omdat de vrije burgers weigeren om geknield op een een matje de god van een valse woestijn-profeet te vereren is de beste garantie om de veroorzaakte tsunami de valsemunters en apparatsjiks genadeloos weg te laten maaien.

Vanaf de wraking van de corrupte Amsterdamse rechters is het wegmaaien van hun opdrachtgevers een onontkoombaar toekomstig feit geworden. De structurele geweldpleging aan dewelke zij zich waagden is van een dergelijke grofheid dat verzachtende omstandigheden, net zoals inzake oorlogsmisdaden, nooit in aanmerking kunnen genomen worden. Zij weten dat, en als valse katten in het nauw maken ze rare sprongen. Tevergeefs zo zal ongetwijfeld blijken. Zij speelden met het lot van de beschaving, met het lot van de mensheid.

Hiervoor bestaat geen excuus

Lucky9

Wat goed, op de vooravond van Wapenstilstand en de herdenking van de afschuwelijke Grote Oorlog, deze booschap van hoop door Pat Condell te mogen beluisteren.  Wij met zijn allen, die van op de eerste rijen de neergang van onze Westerse beschaving dagelijks meemaken, hebben vaak nood aan een tekst of enkele woorden om niet té veel ontmoedigd te worden en onze strijd verder te zetten.

De bekendmaking deze week in Vlaanderen van de Ronde Tafelwaanzin, is bij velen een stap te ver geweest. De verontwaardiging,  woede en ook verslagenheid was zeer groot.  Daarom komt de speech van de wijze en onversaagde Pat Condell net op tijd. 

Hij heeft het over het slecht geënsceneerde proces tegen Wilders dat zo abominabel gevoerd werd, dat het moest stilgelegd worden. En nu is in Oostenrijk een gelijkaardig proces in de maak tegen een lerares die de islam-waanzin poogt te ontmaskeren. Haar staan drie jaar cel te wachten. Oostenrijk, waar het verboden was te gaan skiën omdat een rechtse partij mede aan het bewind deelnam. De politieke partijen in Europa gedragen zich zoals de heersers in de Sovjet-Unie dat deden.

 Overal in Europa zinkt het multiculturalisme in het moeras, de enigen die zich verzetten en weigeren de waarheid in te zien, zijn de linksen.  Net zoals in de USSR de partijgenoten weigerden de mslukking van het communisme te erkennen, willen de Europese linksen de mislkukking van hun islam-import toegeven. Pat Condell komt op voor het nadrukkelijke recht de islam te beschouwen als een achterlijke religie die misdaden begaat tegen de mensheid en daar voor veroordeeld moet worden.  Wat dat betreft staan wij volledig achter deze visie en eisen wij het recht op deze mening te verkondigen en te verspreiden, via ons enthousiast publiek maken van ondermeer deze video en onze niet aflatende kritieken via deze blog op de achterlijke religie die de wereldheerschappij nastreeft.

Deze video van Pat Condell zou moeten opgestuurd worden naar de dwaze antropologe, barones Marie-Claire Foblets  en haar linxe troep, incluis de CD&V-vedette Rik Torfs.

Ray

 De lichaamstaal van de Amerikaanse president is het bekijken waard, evenals zijn mimiek die zijn zelfvoldaanheid niet kan vermommen.  Deze man is een volleerd acteur.  Hij is blij thuis te komen in Indonesië, zegt hij. Ik denk dat veel Amerikanen ook blij zouden zijn, mocht hij voorgoed thuis blijven. Een Indonesische oud-minister heeft de First Lady een hand gegeven en dat heeft een rel veroorzaakt in het door Hoessein Obama zo geprezen moderne en tolerante moslimland ... Ach, ach, wat zijn wij toch gezegend met slappe tisten die het Westen uitverkopen.