Volgens berichten van een vluchtelingenorganisatie zijn honderden Afghaanse asielzoekers in Australië in hongerstaking gegaan.  In het opvangcentrum Curtin in het noordwesten van het land hebben ca. 300 vluchtelingen, in het raam van een vreedzaam protest, elke voedselopname publiekelijk geweigerd, zo deelde Ian Rintoul van de Refugee Action Coalition ons woensdag mede.  Daar bovenop zijn ca. 700 bewoners van een opvangcentrum in hun kamers gebleven en ook in hongerstaking gegaan.  Hiermee willen ze protesteren tegen de maandenlange verwerkingstijd van hun aanvraag en de vele geweigerde asielaanvragen.

Een woordvoerster van het asielcentrum bevestigt de actie, maar niet het aantal deelnemers.  Volgens haar informatie zou het slechts om zo’n 150 mannen gaan.  Van deze 150 hebben er slechts 30 hun intentie aan de directie kenbaar gemaakt.  Tegelijkertijd heeft ze moeten vaststellen dat dinsdagavond slechts 400 van de 1100 vluchtelingen aan tafel gekomen waren, maar… deze eters hebben de maaltijd voor de “stakers” mee naar hun kamers genomen.  

Sinds 2008 hebben ca. 4300 Afghanen asiel in Australië aangevaagd.  Momenteel wonen 2700 Afghanen in opvangcentra, die ze niet mogen verlaten tot hun dossier behandeld is.  Tot op heden heeft de Australische regering nog geen enkele Afghaanse vluchteling na een negatieve beoordeling verplicht naar zijn land terug te keren.  Daar kan echter snel verandering in komen: dinsdag ondertekenden regeringsafgevaardigden van beide landen een akkoord, waarbij Afghaanse vluchtelingen onder dwang naar hun land zullen uitgewezen worden als ze in Australië geen asiel krijgen.

Bron: Der Spiegel

Het was feest vrijdag 21 januari bij de kleine linxe mensensoort van de 0000-Nieuwsdienst. Bruisend belgisch feest. Tijdens het Propagandajournaal van 19 uur werd rechtstreeks vanuit de KVS (Klaroenen Voor Socialisme) de aandacht gevestigd op het nakende en gesubsidieerde neersabelen  vanaf 20 uur van het Vlaams-nationalisme, vertegenwoordigd in de persoon van Bart de Wever.

De twee excellente actrices, Marijke Pinoy en Maaike Neuville hadden hun tekst voor het interview professioneel ingestudeerd. Pinoy die bij de verkiezingen in 2009 (maar ook in 2007) op de lijst Groen! prijkte, sprak bewogen over de noodzaak so schnell wie möglich een regering te vormen die afstand neemt van de dreigende gevaren van het Vlaams-nationalisme, de verrechtsing en de angst die bestaat bij al wat linx is voor een bloeiende economie die welvaart zou brengen voor allen. Dat nooit, sprak Pinoy : het was een aangrijpende monoloog.  Socialiste in hart en nieren zijnde, steunt mevrouw Pinoy Groen!, want men kan niet altijd consequent zijn in het leven.  Maaike Neuville, niet van de slimsten maar wel gezegend met een aardig snoetje, sprak over dansen, zingen, acteren, schilderen en over het plezier van te dansen, te zingen, te acteren en te schilderen in de ééngeworden wereld : het waren ontroerende woorden en ze klonken overtuigend, zij het enigszins hol. Na het interview bogen de beide dames om het denkbeeldige applaus van de niet begrijpenden kijkers in ontvangst te nemen. 

Ook in Man bijt Hond (een dagelijkse Woestijnvis passant bij de 0000) werd gerefereerd naar het geweldige initiatief van de kunstige belgen die Vlaanderen uitspuwen en die zich terecht verzetten tegen hun eigen identiteit : in het café tot in de ochtenduren lallen om indruk te maken op het andere of het eigen geslacht en 's morgens ontwaken in groezelige omstandigheden, hopelijk op tijd om niet voor een gesloten stempellokaal te staan. Dat is niet de beoogde identiteit, neen.

In Terzake  zat het Gelaarsde Vrouwtje klaar met een zwaar gegrimeerd gezichtje om de bittere groeven rond mond en ogen te verstoppen. Zij was de regisseur, om ons in te lichten over  hetzelfde onderwerp : de politieke kreten van artiesten in de KVS, die ons aangeboden worden als meningen.  Ditmaal werd het woord gevoerd door de extreem-linxe activist Manu Claeys, bekend van zijnl verzet tegen de Lange Wapper en actief lid bij Groen! Claeys is de echtgenoot van de getalenteerde schrijfster Anne Provoost en daarom is hij ook een halve artiest die vermoedelijk het pamlet in mekaar flanste dat de stelling van de kunstenaars weergeeft. 

Hij heeft een aantal jaren geleden een boekje geschreven "Het Vlaams Blok in elk van ons".  Dan weet je het wel.  Het artiestenpamflet is één partijpolitieke aanklacht tegen al wat Vlaamsgezind is.  Claeys kreeg van het Gelaarsde Vrouwtje alle ruimte om zijn vrij verward betoog te houden. Gelukkig was ook Matthias Storme aanwezig, die wel regelmatig onderbroken werd door Cools, want zijn kalme, rustige en voorname manier van optreden, beantwoordt niet aan het idee dat men op de Reyerslaan heeft over Vlaams-nationalisten.  De amateur-politicus Claeys probeerde er onderuit te komen door andere doelstellingen in het gesprek te betrekken. Dat doe je beter niet bij de slimme Storme, die concludeerde dat we afstevenen op een eigen staat, Vlaanderen.  Cools zat er verslagen bij, de bittere trekken drongen door de lagen schmink  en Claeys schudde zijn wanhopige hoofd.  De roeper van de Straten-Generaal zag er beroerd uit. Storme mocht best voor het denkbeeldige publiek buigen om zijn applaus in ontvangst te nemen, maar daarvoor is de professor te bescheiden.

Wij hadden er eerlijk gezegd op gehoopt, dat de vrijdagavond programma's, die traditioneel op niets trekken,  zouden vervangen worden door  een rechtstreekse uitzending van het KVS gebeuren.  Dat ging helaas niet door. Maar er volgen ongetwijfeld vele samenvattingen. Hopelijk zullen wij zaterdag uitgebreid ingelicht worden tijdens alle journaals over het Grote Gebeuren in de KVS en het overweldigende succes.

Tegelijk zullen van 's morgens af op de radio regelmatig oproepen gebeuren, om deel te nemen aan de betoging van zondag die zoals het een echte belgische gebeurtenis betaamt verloopt onder een Engels motto : "No Government, Great Country".  Voor ons mag het ook No Governemnt, No country zijn. Dat klinkt zelfs logisch. Niet voor de politiek-correcte elite die zich in de belgische driekleur hult.

Ray

John Barry, geboren als John Barry Prendergast (York, (Engeland), 3 november 1933) is een Brits componist van vooral filmmuziek. Hij schreef de muziek  voor elf James Bond-films. Hij heeft zes Oscar-nominaties op zijn naam staan, waarvan hij er vier heeft mogen verzilveren.

Op 21 oktober 2010 werd hem de "Lifetime Achievement Award" toegekend door de World Soundtrack Academy tijdens het Filmfestival van Gent.

De overbekende James Bond Theme uit Dr. No (1962) is gedeeltelijk van zijn hand. Toen de producenten van Dr. No de melodie hoorden die componist Monty Norman voor het begin van de film had gecomponeerd, waren zij allerminst tevreden. Ze schakelden John Barry in die in een noodtempo een nieuwe melodie moest componeren. Norman hielp hem hier een handje bij, door hem een deuntje te overhandigen dat hij ooit had geschreven voor een musical, maar dat nooit was gebruikt. Barry verwijderde de zangpartij en verving deze door een geheel instrumentale versie, met als resultaat de 'James Bond Theme'. Barry kreeg hier echter een zeer bescheiden bijdrage voor. Toen hij, op eigen kosten, de film in de bioscoop bezocht, schrok hij zich rot - het thema dat hij voor een appel en ei had gecomponeerd kwam keer op keer terug! De producenten van de Bond-films hebben het ruimschoots goed met hem gemaakt. In totaal heeft hij voor elf Bond-films de muziek mogen schrijven. Overigens staat Monty Norman wegens contractuele verplichtingen nog steeds te boek als componist van de 'James Bond Theme'

Gewonnen Oscars : Born Free (1965) The Lion in Winter (1968) Out of Africa (1985) Dances with Wolves (1990)
Genomineerd :  Mary, Queen of Scots (1971) Chaplin (1992)

Bron : Wikipedia

De man in het wit (links) is zwaar onder de indruk dat hij de hand mag drukken van de Grote Turkse Leider Erdogan, onder het toeziend oog van de Vader des Vaderlands.

Turkije heeft het verzoek van het Vaticaan om de katholieke kerk een rechtsstatus te verlenen geweigerd.  De christelijke kerken in Turkije ondervinden veel problemen door het ontbreken van een veilige rechtsstatus, zoals bv. bij het bouwen of onderhouden van kerken.  De waarnemende Turkse eerste minister Bülent Arinc verwijst naar het Verdrag van Lausanne (1923), dat het fundament van internationaal recht der Turkse republiek vormt. 

De Turkse regering geeft daaraan de interpretatie dat het genoemd Verdrag slechts Joden, Armeniërs en Grieken als niet-moslim minderheden in aanmerking komen.  Alle andere niet-moslims kunnen bijgevolg niet erkend worden. 

Bron: PI

Uit vele voorbeelden, die we nu niet nader gaan toelichten omdat de Angeltjeslezers daarvan voldoende op de hoogte zijn, blijkt dat moslims graag eisen stellen om te benadrukken dat het voor hen vanzelfsprekend is dat zij speciale voorrechten krijgen in het dagelijkse leven in Europa.  Het woord “alstublieft” behoort echter niet tot hun woordenschat

In Duitsland heeft de vereniging “Christlich-Islamische Gesellschaft e.V.” dit braafjes geleerd en bij gevolg nu een folder uitgegeven: “Muslimische Patienten im Krankenhaus – Fortbildung für Krankenhauspersonal “ (Moslimpatiënten in het ziekenhuis – bijscholing voor ziekenhuispersoneel) waarbij de grondstructuur voor een standaardomgang beschreven wordt.  Het bestaat uit verschillende hoofdstukken, o.a.  “De moslimpatiënt, Moslims in het ziekenhuis, Eten en medicijnen, Zelfrespect van moslimpatiënten, Moslimriten- en de uitoefening ervan, Contact met moslimpatiënten…” 

Zo wordt er dieper ingegaan op de verschillen in de “klaagcultuur”, over bezoekers aan het ziekbed (!), reinheidsvoorwaarden bij de voeding, waardigheid en schaamtegevoel, kledingsvoorschriften en een uitgebreide rubriek over omgang met vrouwelijke patiënten.  

Ter illustratie een voorbeeld bij het thema “Contact met moslimpatiënten”:

“In de meeste gevallen komen ze uit een andere cultuur.  Door religieus en cultureel verschillende achtergronden worden er onzekerheden en irritaties veroorzaakt tijdens de omgang van artsen en verplegend personeel met de patiënten.  Veel van deze problemen, die de ziekenhuiswerking onnodig belasten, kunnen bij een voldoende informatie en wat goede wil en wat fijngevoeligheid relatief gemakkelijk vermeden worden.  Het hoort tot de huidige uitdagingen het personeel de nodige instrumenten te verschaffen via kennis en bijscholing.”

Raar…  Er worden in Duitse (en andere Europese) ziekenhuizen naar alle waarschijnlijkheid ook patiënten opgenomen, die uit een andere cultuur dan de islamitische komen.  Er zullen met zekerheid ook bv. christelijke, joodse en atheïstische patiënten zijn en misschien zelfs boeddhistische, hindoeïstische… Wordt er op dezelfde manier met hen rekening gehouden?  Krijgt het ziekenhuispersoneel ook voor hen omgangsrichtlijnen?  

Ook in de politiek is een vergelijkbaar thema aan bod gekomen.  Na Berlijn krijgen de scholen in Rheinland-Pflanz nu ook een folder met soortgelijke raadgevingen.  De leraren mochten een handleiding in ontvangst nemen waarin beschreven staat hoe ze met de moslimleerlingen moeten omgaan.  

We stellen ons de vraag wanneer de bij ons wonende moslims eens een lijstje krijgen met de oproep zich aan de gewoonten en levensstijl van de Europese cultuur aan te passen.  Zo’n folder zou een pak nuttiger zijn.

Bron: PI

PST : Als het zo verder gaat, zouden we op de lange duur nog een hekel krijgen aan "de" moslims.  Kan u zich dat voorstellen ? 

Een lezersbrief van Erik Jagers. Lezersbrief: Wel in mijn naam!

Niet in onze naam manifesteert met Belgisch nationalisme en de steun van het Franstalige bedrijf Pixel&Co tegen Vlaams nationalisme in een zaal (de Brusselse KVS) die bestaat dankzij Vlaamse financiële steun. Het doet me plezier dat een handvol kunstenaars het nakende einde van België nog eens extra in de verf zet. Zeg nu zelf; anti-nationalisten die in naam van het Belgisch nationalisme het Vlaamse nationalisme een dienst bewijzen. België moet er echt wel slecht aan toe zijn!

Erik Jagers

Lotus heeft het pleit verloren. Jammer maar eigenlijk is het nogal dom om zo'n potje te kopen terwijl je die pasta best zelf kan maken zonder over enig kooktalent te beschikken :

Men neme:
- 200 gram speculaas (voor een pak van 400 gram van enig huismerk betaal je ruim onder een euro)
- een half kopje koffie met wat melk en suiker
- eventueel wat kaneel

Giet de koffie over de speculaasjes. Goed pletten, eventueel wat kaneel erbij et voilá: huisgemaakte speculaaspasta. Even proeven: als de koffiesmaak te overheersend is gewoon een beetje melk toevoegen. Om een mooie gladde massa te krijgen : even met de staafmixer er in.  En om Lotus toch een pleziertje te gunnen, je kan natuurlijk hun speculoos gebruiken.

bron : bewuste eenvoud

Boerka & spaghetti
Geüpload door Ropie. - Sitcom, sketch en standup comedy video's.

Joëlle 1000quet is weer eens in al haar belgische staten : zij rekent er op dat de manifestaties tijdens dit week-end er zullen toe leiden dat de Vlamingen zich eindelijk terug onderwerpen aan het belgische gezag.

Zij zegt dat niet met deze woorden maar de bedoeling is dezelfde. Liefst van al zag deze belgicistische madame, dat de voorlopige Vlaamse kop-van-jut, de NVA, buitenspel gezet werd. De Walen zijn gewoon dat hun bevelen opgevolgd worden zonder protest.  Op de achtergrond knikt Charles Michel van de MR instemmend : zelfs voor de Waalse liberalen één woord mogen meespreken, stellen zij reeds een veto tegen de deelname van een Vlaamse partij. Zo kennen we de arrogante couillons : belgië is van hen en de Vlamingen zijn er om te betalen en te zwijgen.

Zijn de Franstaligen zo naiëf dat zij van de betoging van zondag een soort "De Stomme van Portici" -effect verwachten ?  De grootste stille steun die verleend wordt van Vlaamse kant, komt van de kleine linxe mensen van de VRT die niet nalaten dievelings te lanceren dat er een grooote en belangrijke betoging zal gebeuren, die de politiek mores zal leren. Wanneer wordt die propaganda-instelling eindelijk eens aan banden gelegd ?

Verder zijn er de artiesten, die zonder veel politiek besef of kennis de hand die hen voedt, bewateren. Wat wil je ?  Een typisch voorbeeld, zagen wij gisteravond bij "de allerslimste" waar de socialist (het zijn zijn eigen woorden) Stanny Crets  ostentatief en boos weigerde te antwoorden op de vraag, noem 5 faciliteitengemeentes uit het BHV dossier.  De "toffe" Crets werd plots een chagrijnige citroen : daar doe ik niet aan mee, was zijn botte antwoord.

Dat soort onwetende fanatici stapt op voor de eenheid van het land, bijgetreden door enkele Vlaamse studenten van de VUB en hier en daar een belgicistisch ministerkind. 

Het zal vermoedelijk een mini-wederuitgave worden van de pro-belgica betoging van mei 2010 met enkele duizenden deelnemers. Hoofdzakelijk Brusselse schetteraars en wat dommig stralende artiesten die blij zullen zijn met de aandacht en de aanwezige camera's. La belgique ? Belachelijk, ouderwets, ondemocratisch, versleten tot op de draad. Wij willen na 180 jaar miskenning een eigen land : Vlaanderen voor de Vlamingen.

Kijkt u nog even naar dit NOS-filmpje van mei 2010 waarbij de Nederlandse journalist zijn kaakgewrichten pijn doet om zijn vragen te stellen in zijn beste Frans. Het viel mijnheer toch op dat er weinig Vlamingen waren.

Jean-Marie en dochter Kelly en ...  tijdens de Gouden Schoen

Met bijna 20.000 asielaanvragen en zo’n 24.000 regularisaties was 2010 zonder meer een recordjaar. Daarnaast werd ook vorig jaar een diepterecord gevestigd. Het aantal gedwongen uitwijzingen bereikte vorig jaar met nauwelijks 3.000 namelijk het laagste peil in tien jaar.

Het lijdt geen twijfel dat dit het beeld zal versterken dat uitgeprocedeerde asielzoekers en illegalen in dit land maar weinig risico lopen om effectief te worden uitgewezen, wat – samen met de waanzinnige regularisatiepolitiek – er als vanzelf toe zal leiden dat nog meer gelukzoekers uit alle windstreken zullen worden aangezogen.
Het diepterecord inzake gedwongen uitwijzingen maakt het nieuwe ideetje van staatssecretaris Wathelet (cdH) om ‘open terugkeercentra’ op te richten teneinde de vrijwillige terugkeer te bevorderen, nog ongeloofwaardiger dan het op zich reeds was. Immers, waarom zou iemand nog vrijwillig vertrekken als er vrijwel geen gedwongen repatriëringen zijn? Zoals we gisteren reeds stelden, blijft het Vlaams Belang bovendien voorstander van de opvang in gesloten centra, aangezien open centra er niet zelden toe leiden dat afgewezen asielzoekers in de illegaliteit verdwijnen om na enkele jaren weer op te duiken met een regularisatieaanvraag.

Het Vlaams Belang herhaalt tenslotte dat een consequent uitwijzingsbeleid het sluitstuk vormt van elk geloofwaardig asielbeleid. Wat helpt immers om het even welke asielwet, wanneer uitgeprocedeerden en illegalen niet daadwerkelijk uit het Beloofde Land worden gezet.

@ VB

Net zoals het kleine en ziekelijke land B trots verkondigt dat zijn bevolking de kaap van de 11 miljoen aan het ronden is, juichen de Fransozen omwille van een spectaculaire aangroei tot 65 miljoen inwiners binnen de frontières van het territoire. Oewij passen ons altaaid een bitje aan, als blijk van onze goed oewil.

De statistiekgasten klaroenen dat de toename te wijten is aan de verlenging van de levensduur én aan een toename van de vruchtbaarheid met 2%, want de geboortes stijgen met dat percentage. Er wordt vermoedelijk niet meer ge-oewipt dan vroeger maar er wordt meer gestreefd naar grote gezinnen. De Franse dames zijn de kampioenen van Europa wat betreft procreatie. Aan dit klaroengeschal ontbreekt echter een aantal noten volgens de dames en heren van le Bloc identitaire bij wie wij deze gegevens ophaalden :

65 miljoen inwoners in Frankrijk, maar hoeveel Fransen ?

65 miljoen inwoners in Frankrijk, maar hoeveel naturalistaies gedurende de laatste 30 Jaar ?

65 miljoen inwoners in Frankrijk, maar hoeveel mensen dankzij de gezinsherenigingen ?

65 miljoen inwoners in Frankrijk, en hoeveel asielverzoekers ?

65 miljoen inwoners in Frankrijk, en hoeveel clandestienen zijn er niet meegeteld ?

http://www.bloc-identitaire.com/

Mijn man probeerde een artikeltje te plaatsen in de rubriek "Lezersbrieven" op de Online Krant HNB, tevergeefs echter, het onderwerp was hen zeker te delicaat. Gezien de inhoud van het artikel, mij werkelijk te ernstig is om het niet te delen met anderen, stuur ik het door naar jullie.

Een Albanese moordenaar, die achttien jaar geleden zijn twee neven vermoordde, leefde tot voor kort, onder valse naam in Aalst. De man kreeg er ook die ganse tijd een leefloon. De Albanees vroeg in 1999 asiel aan en kwam zo in Aalst terecht, waar hij een leefloon kreeg van het OCMW. De man in kwestie ontsnapte tijdens een opstand in de gevangenis, waar hij een straf van 25 jaar uitzat voor de door hem begane moorden.

Dat er fouten gemaakt worden bij de mensen, die moeten kijken wie de asielzoeker in feite is, staat buiten kijf. Maar er is ook het feit dat dit sinister individu al die jaren ongestoord in die stad heeft rondgelopen en dat men blij mag zijn, dat er nog geen andere slachtoffers zijn gevallen.

Een moordenaar is een onbegrijpelijk mens en een gevaar voor de maatschappij. Dit bericht stond in het VB krantje van Aalst en ik denk niet dat die zich leugens kunnen permiteren.

Identiteit reageerder bekend bij de redactie

Goede morgen lieve vrienden,

Vandaag komt een zangeres aan bod, die misschien voor velen een nobele onbekende is.  Geen nood: ik zal ze jullie voorstellen.  Eigenlijk verwierf ze in Vlaanderen vooral faam voor haar optredens samen met haar toenmalige echtgenoot.  

Esther Zaied werd geboren op 13 juni 1941 in Safed, Israël.  Ze trouwde met Abi Ofarim, een gitaarspeler en danser, adopteerde zijn naam en ging vanaf toen door het leven als Esther Ofarim.  Ze begon als soloartieste of samen met hem Hebreeuwse en internationale volksliedjes te zingen.  In 1960 had ze een bijrolletje in de film Exodus, in 1961 won ze een zangwedstrijd in Tel Aviv en twee jaar later eindigde ze tweede met “T’en vas pas” als deelneemster voor Zwitserland bij het Eurovisie Songfestival. 

Vanaf toen werd Esther internationaal (h)erkend. Met gigolo-echtgenoot, Abi, had ze in 1966 haar eerste hit in Duitsland “Noch einen Tanz”, een humoristisch luisterlied.  In 1968 werd “Cinderella Rockefella” een succesnummer, allicht het liedje dat in dit land het meeste bekendheid genoot.  Ze toerden samen over de wereldbol maar in 1970 was hun duet over en uit.  Ik heb nooit begrepen wat de meerwaarde was van Abi, behalve dan dat hij haar artiestennaam gegeven heeft.  Vanaf toen stond ze solo op de scène.

Esther Ofarim mag dan bij ons niet zo bekend zijn; in haar vaderland en ook bij onze Oosterburen is ze een vaste constante.  En terecht. 
Luister maar eens naar Brahms’ Wiegelied gezongen door Esther Ofarim:

Kusje van Lolita 

Waarde redactie,

Vandaag las ik enkele berichten die mijn extra-aandacht trokken. Een eerste bericht , inmiddels verschwunden ging over de vruchtbare grond die dit onland schijnt te bezitten, want men liet verheugd weten dat we dra met elf miljoen Belgen zullen zijn. Voorwaar een babyboom die kan tellen! Echter,zoals het onze geniepige poco
voorlichters betaamt, vergeten ze erbij te schrijven dat die bevolkingsexplosie voor 100% te wijten is aan de geregulariseerde tafelschuimers met hun grote kinderrijkdom.

Of deze nieuwe Belgen dè oplossing tegen de vergrijzing bieden waar we dagelijks door de betweters met om de oren worden geslagen, is andere koek. Hun bereidheid om zich te integreren of te assimileren in onze samenleving kennende, zal dit wel de zoveelste misslag van de poco-fans voor deze binnenwaaiers kunnen zijn.  Voor velen van deze nieuwe Belgen is de bewegwijzering naar het OCMW en het ziekenhuis meer dan voldoende om hier aan hun trekken te komen.

Het tweede punt dat mijn aandacht trok, is de welwillende goedkeuring van madam Zoëlle 1000-quet voor de komende "burgerbetoging" die zondag a.s. in haar Bruxelles gehouden wordt tegen het uitblijven van een nieuwe federale regering. Madame non ... hoopt dat dit de "stugheid of onwil" van de Vlamingen zal temperen om zo snel mogelijk nieuwe paarden voor de federale koets te kunnen spannen.

Voor zij die iets minder snel van begrip zijn : dit is een anti-Vlaamse betoging, in mekaar geflanst door jonge Vlaamse onozelaars die nog maar pas de moedertepel ontgroeid zijn èn waar de eeuwige franstalige hangmatters dankbaar gebruik van maken om op de kar te springen en er garen uit te spinnen.

Toen ik die jong-cvp'er hoorde meesmuilen dat er resultaten  moeten komen en zonodig de Vlaamse eisen moeten afgezwakt worden, dacht ik onwillekeurig terug aan de vorige eeuw toen een jong-cvp'er met de naam Wilfried Martens in Leuven zich schor riep en kraaide dat hij wapens moest hebben om de franstalige arrogantie te bekampen.

Wat het allemaal geworden is weten we maar al te goed ! Vandaag vele nieuwe Belgen en een nakende anti-Vlaamse betoging....de keuning zal weer blij zijn.

mvg - Senior

Laat ons gaan… wij willen terug naar huis, aub…

Zo’n 35 oppositieleden zijn overgegaan tot een zitstaking in het Tunesisch consulaat in Bern.  De Tunesiërs eisen hun recht een Tunesisch paspoort te bekomen.  Ze hebben naar het schijnt allemaal een aanvraag ingediend, sinds 2005 al, jaarlijks, telkens jaar opnieuw, maar ze hebben nooit een paspoort bekomen.  Ze hadden gehoopt dat dit nu, na de Jasmijnrevolutie, snel in orde zou komen, maar het blijft moeilijk.  Eentje is er in geslaagd maar hij vertrekt niet, nog niet, tot alle aanwezigen ook hun pas gekregen hebben.

 Waarom dit nu zo moeilijk ligt, is onduidelijk.  Het Tunesisch consulaat is niet bereikbaar voor commentaar.  Volgens het Bureau voor Vluchtelingenhulp, SFH, zou het eraan liggen dat het consulaatspersoneel nog onder het oud regime werkt en totaal niet weet waar het noorden (… of in dit geval, het zuiden) ligt.  Bovendien moet men er rekening mee houden dat die asielprocessen in de praktijk meestal met vertragingen te maken hebben. 

Bij ons is dat zeker het geval, maar dan omgekeerd.

 Floriaan Terbeke

Bron: 20 Min.on Line

Het is vrij bekend dat de N-VA in haar verhouding tot het Vlaams Belang lichte trekjes - niet van obesitas - maar van obsessie vertoont.  Dat wortelt in de vanouds vrij revanchistische sfeer waarin Volksuniërs uit Antwerpen eerst lang de oppositie moesten dulden van rechtse nationalisten, daarna  zagen hoe dissidenten onder leiding van Karel Dillen een eigen politieke partij oprichtten naar aanleiding van een staatshervorming, en hoe vervolgens die partij voor lange tijd de participationisten van het voorplan verdreef.   Dat was een droeve zaak voor dit zelfbenoemde intellectuele milieu van “deftige mensen” voor wie het Vlaams Blok een bende “morsige broertjes” was en bleef, ook toen zijzelf met hun Volksunie terechtkwamen in het pre-socialistische bewind van Bert Anciaux. O, droefheid. 

De N-VA obsessie heeft hen nu geïnspireerd om in toepassing van Clausewitz’ handboeken over militaire strategie, de politieke oorlogvoering nu te richten op het Vlaams Belang “Schwerpunkt” van de immigratieproblematiek.

Maar net als in het communautaire dossier kwamen zij ook hier in de loopgravenoorlog van het Belgische regime terecht.   In plaats van een reeks wetsvoorstellen inzake immigratie, asiel en Snel-Belgwet op de agenda van de Kamer te kunnen plaatsen, werden die ofwel laconiek weggestemd ofwel begraven onder een stapel amendementen en problemen.   De N-VA heeft vervolgens een tactische terugtocht uitgevoerd en is zich gaan verlagen tot een koehandeltje in de Kamercommissie Naturalisaties.  Niet om het immigratieprobleem aan te pakken, maar om hun gezicht te redden.  Terwijl 75% van degenen die in toepassing van de Snel-Belgwet belg worden verder ongemoeid worden gelaten, zullen de 25% die via de Kamer passeren nu even besnuffeld worden, maar niks spectaculair.  Toen het Vlaams Belang enkele jaren terug begon met van op de Kamertribune criminele gevallen aan de kaak te stellen (zie bijvoorbeeld Jan Mortelmans in dit beeldfragment  - klik hier - fragment start op 04:13:19) werd toen reeds beslist om ons dat pleziertje niet meer te gunnen en werd afgesproken criminelen niet meer Belg te maken, althans in de Kamer niet meer.  Het was de tijd dat N-VA nog kritiekloos mee alle vreemdelingendossiers goedkeurde.

Wat er nu gebeurt, namelijk zogezegd ook afspreken dat vreemdelingen de Franse taal zullen moeten kennen en spreken (en “bereidheid” tonen– het voorbeeld is genoemd- door af en toe naar een ouderavond te gaan van de school als ze in Vlaanderen wonen)  is geen “einde van de Snel-Belgwet” zoals een oververhitte Theo Francken afkondigde, maar een  tactische terugtocht van de N-VA.  Het is een media-manoeuvre dat natuurlijk vlijtig wordt opgepikt.  De enige kans voor het Vlaams Belang om dit boerenbedrog   van VLD en N-VA te kunnen aanklagen was tegen dit bedrog van de publieke opinie stemmen.  Nu is er tenminste wat aandacht.  Anders zou verdorie nog de indruk kunnen ontstaan dat ook het Vlaams Belang van oordeel was dat hier iets positief verandert aan de toestand. Quod non. Binnen enkele weken zullen we dat ook kunnen aantonen en ontmaskeren, statistisch en in de feiten, wanneer de volgende tienduizend vreemdelingen hier op het tapijt komen.  Alle Franstaligen (dezelfden die in de andere commissies al de goedbedoelde wetswijzigingen van de N-VA blokkeren) hebben reeds aangekondigd dat zij geen enkel ernstig taalcriterium zullen toepassen en dat er dus in de praktijk niks zal veranderen en dat ook hun burgemeesters niet zullen meewerken aan iets dat zou kunnen lijken op taalkenniscontrole.  Ik zal er hier met mijn geëerde lezers een pintje op verwedden dat heel de operatie niet meer weigeringen zal opleveren als het al even futiele “doekjevoorhetbloedeninburgeringsbeleid” van de Vlaamse regering.  De hele kwestie roept enkel maar herinneringen op aan het aankondigings- en schoneschijnbeleid zoals we dat kennen uit de roemrijke topjaren van paars.  O, arm Vlaanderen dat er telkens weer in trapt.

De tactische terugtocht is trouwens een  veel gebruikte techniek en al heel dikwijls heeft de N-VA in het algemeen en Bart De Wever in het bijzonder zich uit penibele situaties weten te redden door hem toe te passen.

Denk aan het geblunder bij de overstap van zijn (in die contreien tegenwoordig ook weer heel dik bevriende) Jean-Marie De Decker.  De schade aan de operatie “kartel en lijstvorming met de CD&V” werd toen volledig opgelost door de techniek van de tactische terugtocht. 
Ik denk ook met veel smaak terug aan de BHV-geschiedenis deze zomer.  N-VA diende toen een voorstel in tot (uiteraard onverwijlde en onmiddellijke) door toegevingen niet bezoedelde “Vlaamse” splitsing van BHV en kondigde overal en bij iedereen die het wou horen aan dat ze ook de hoogdringendheid ervan zouden vragen. Toen gromde de PS even.  Jambon ging toen naar Terzake met een “tactische terugtocht”.  In het belang van het land of zoiets  zou het voorstel “niet meer hoogdringend” worden verklaard door de N-VA.  Jambon deed zelfs beroep op de zin voor verantwoordelijkheid van Annemans om de hoogdringendheid niét te vragen.  Dat deed ik natuurlijk wel.  De N-VA stemde tegen de hoogdringendheid van hun eigen voorstel.  En nadien werd het BHV-voorstel door de N-VA  deskundig in een hele diepe schuif van de  commissie Binnenlandse Zaken gemikt waarvan ze zelf voorzitter zijn. (Tiens, ik zal eens een briefje schrijven morgen aan Ben Weyts.)  Tactische terugtocht.

Een van de meest magistrale voorbeelden van het gebruik van de “tactische terugtocht”  als methode is natuurlijk de fameuze “NOTA De Wever”, maar daarover later meer.

Er is altijd wel wat te beleven aan dat front.  Zelfs vandaag (19.01.11) trok Bart De Wever zich “tactisch” terug uit de Slimste Mens.  Zelfs dàt wist hij voor de microfoons dan nog in zijn voordeel te draaien.  Het was de schuld van de media.  Wat een grap !

Gerolf Annemans

Bas Luyten: gisteravond gezien bij Telefacts?  Volgens hem zouden er “in de Senaat 2, in de Kamer 3 en in het Vlaams Parlement 2 druggebruikers zijn, allemaal N-VAers, allemaal nemen ze soft drugs, 2 nemen hard drugs”  Geen namen.  Dat zal waarschijnlijk in zijn boek onthuld worden.  Geen reactie van N-VA.  Toch merkwaardig dat men hem een forum geeft om uit te halen naar de N-VA en reclame te maken voor zijn boek.

NAW bekend bij de redactie

In de Standaard lezen we vandaag over de mateloze ergernissen van Bart de Wever : geen politieke bedenkingen over heden en toekomst van Vlaanderen, maar wel een wrange mengeling van frustraties over zijn al dan niet optreden in een televisie-quiz met cabareteske ambities, het onbegrip dat langs alle kanten zijn persoon belaagt, de onheuse aantijgingen die hem te beurt vallen en ook een woordje onvrede over  stroeve onderhandelingen die tot hiertoe verliepen als een Javaans Schimmenspel. De prioriteiten die het leven  van deze man kleuren, onthult hij zelf : ikke, ikke en ikke. Want ikke en den dikke zou misplaatst klinken.

De Wever is geïrriteerd, voor het geval u dat niet mocht gemerkt hebben.  Hij noemt de VRT bij naam als bron van een van zijn ergernissen.  Wij zijn ook geïrriteerd : wij noemen de 0000 al jaren de eksteroog aan onze elegante voeten én Woestijnvis de couveuse die van babyface Bart een overvoede vedette heeft gemaakt, die helaas in een verkeerde rol werd gecast. Om het in de vertrouwde denkwereld van de NVA-voorzitter te zeggen : Amy Winehouse in Romeo en Juliette is niet overtuigend.

Zoals deze politicus gemaakt is en gemanipuleerd werd door het medium televisie, dat is zeker in Vlaanderen (maar ook daarbuiten) een uniek fenomeen. De linxe rakkers van het openbaar propagandabordeel hebben al lang dik-dik spijt van hun wondere creatie : zo hadden zij het niet bedoeld. In My Fair Lady treedt Professor Higgins in het huwelijk met zijn Eliza Doolittle, na haar gekneed te hebben tot een lady ; de kleine linxe mensensoort van de VRT wil haar creatie, BDW, liefst dumpen op de requisietenzolder. 

Helaas voor de VRT, Bart blijft voorlopig overeind en hij nam terloops nog een van de 0000-coryfeeën mee naar zijn gesloten clubhuis. Een intrigerende socialist uit het Poppentheater van de Loge. 

Over een van Barts recentste ergernissen schrijft de Standaard het volgende :

Tussendoor ergert het geschrijf over Koen Blijweert, een ondernemer en lobbyist met een bedenkelijke reputatie, hem mateloos. De man was aanwezig tijdens het etentje dat N-VA-voorzitter eind augustus met een delegatie van de Franstalige liberalen had. De 'geïntentioneerde journalistiek' - met de suggestie van guilty by association - beschouwt hij als 'grensverleggend'. Gewoon het feit dat hij de man kent -'een industrieel die ik als jong parlementslid heb ontmoet' - lijkt een misdrijf te zijn.

De Wever is een kampioen in het verhullen en verdraaien van de feiten en daar dan huilerig over te doen als een brutaal betaste deerne. De vraag blijft welke rol die Blijweert speelde in de ontmoeting met de MR en waarom bij een tweede ontmoeting in het Brussels SAS-hotel op 7 december met de CD&V-top diezelfde "industrieel die ik als jong parlementslid heb ontmoet" weer aanwezig was. Zie : http://lvb.net/item/8881

In plaats van te kreunen en janken, zou het heel wat verdachtmakingen uit de wereld helpen, mocht duidelijk gemaakt worden wat die Blijweert te zoeken heeft bij  partijpolitieke onderhandelingen waar hij, dachten wij, niets mee te maken heeft. (Tenzij er rioolwater uit 't Mestputteke opborrelt, maar dat is een slecht geïnspireerde verdachtmaking, symboliek zoals te verwachten van een marginaal iemand)  Tot bij nader order is de aanwezigheid van een dergelijk iemand uiterst intrigrerend. Blijweerts naam wordt enkel publiek genoemd in dubieuze zaken. Bijvoorbeeld de affaire van rechter De Tandt en deze zaak : http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=GCT2FPN4S

Volgende keer vertellen wij over het sprookje van de prostituee die na jaren horizontale dienstverlening boos is, omdat niemand gelooft dat zij nog maagd is.

Ray