De actie van de helikopter op het strand in Libië blijft vragen oproepen. Kan je als gewoon Nederlands burger tijdens een crisis even de Nederlandse ambassade bellen die dan een helikopter stuurt? Ja, je kunt wel bellen, maar dat heeft weinig zin als het antwoordapparaat niet aangesloten staat.

Ik heb een aantal keren in het Midden-Oosten in een crisissituatie rondgelopen, en heb niets dan lof voor de manier waarop de plaatselijke ambtenaren van een ambassade de zaken dan aanpakken, ondanks de manier waarop hun collega’s in Den Haag meehelpen om het hunne bij te dragen aan de afloop van wat er bezig is te gebeuren. Zo’n verschil van perspectief is trouwens uiteraard onvermijdelijk. Maar een helikopter langs sturen? Het valt eigenlijk een beetje buiten mijn horizon.

Dat is niet de enige vraag over Libië die de regering ooit eens zal moeten beantwoorden. De opstandelingen die nu ‘onze’ hulp krijgen hebben geen leger, geen commandostructuur en geen goed zichtbare organisatie of woordvoerder. Hun opvattingen over politiek en samenleving zijn ons onbekend. Het enige vliegtuig dat ze hadden, hebben ze zelf neer weten te halen. Ze hebben wel pistolen en geweren waarmee ze in de lucht schieten, en dat zijn vreugdeschoten, weten we inmiddels van de Nederlandse staatsmedia.

Wat zouden wij denken als de Volksrepubliek China overhaast de Amsterdamse kraakbeweging te hulp schiet? Wat zou de rest van Europa denken? Berlijn? Brussel? Bij voorbaat hierbij tegelijkertijd mijn verontschuldigingen aan China, dit is geen belediging van China maar een poging om voor de Nederlandse lezer op een effectieve manier een beeld van de situatie te creëren.

Voor de komst van een nieuwe wereldorde hoeven we niet langer te vrezen. De komst van een nieuw soort wanorde daarentegen des te meer.

http://hoeiboei.blogspot.com/2011/03/te-hulp-schieten.html

Van de webstek van Gerolf Annemans http://www.gerolfannemans.org/3/

In mijn repliek in het Libië-debat stelde ik vast dat de 'regering in lopende zaken' reeds in oorlog was voor de formele goedkeuring door het Parlement.

01.26 Gerolf Annemans (VB): Mijnheer de voorzitter, ik heb niets toe te voegen aan wat ik daarnet heb gezegd, tenzij misschien dat Pieter De Crem - ik krijg net een persbericht dat de eerste Belgische F16's boven Libië vliegen - toch erin geslaagd is het Parlement met enkele minuten te kloppen.

Goede morgen lieve vrienden,

Naar het schijnt zouden we er allemaal goed aan doen de winterlethargie te lijf te gaan met een lichttherapie.  Zo zouden lampen en wekkers wonderen verrichten om ons blijgemoed de dag te laten beginnen.  Voor mijn part mag iedereen zich zo’n lamp aanschaffen, maar ik heb daar wel mijn bedenkingen bij.  Soms is het zelfs aan te raden het licht uit te doen… 

Maar ik wijk af: de gezondheidsrubriek van Angeltjes behoort niet tot mijn takenpakket of bevoegdheden. Als ik het even niet meer zie zitten, dan grijp ik terug naar mijn Wurlitzerdromen.

Een zonnig nummer, een vlot danswijsje, een herkenbaar melodietje… meer moet dat niet zijn.  

Eydie Gormé (Edith Gormezano) werd geboren op 16 augustus 1931 in New York; haar ouders waren Sefardische joodse immigranten.  Zij ging werken bij de UNO als vertaler-tolk Ladino en Spaans.  In 1950 nam ze haar eerste liedjes op bij MGM; dat waren nog de 78 toeren vinyl platen.  Ze werkte toen voornamelijk samen met de populaire Big Bands, maar haar doorbraak kwam tijdens een optreden bij de The Tonight Show, waar ze haar toekomstige echtgenoot, Steve Lawrence, een zanger, zou leren kennen.  Ze trouwden in 1957.  Ze werden populair door hun duo-optredens, gekruid met hun – hilarische of pikante - ontboezemingen over hun huwelijksleven.  Ze zouden samen twee zonen op de wereld zetten: David, die componist zou worden, en Michael, een begaafd tennisser, die onverwacht op 23jarige leeftijd aan een hartziekte overleed.  Eydie Gormé treedt sinds 2009 wegens gezondheidsredenen niet meer op; haar echtgenoot, Steve, heeft het nog niet opgegeven.  

Eydie Gormé had enkele soloplaatjes; het bekendste daarvan is het keuzenummer van vandaag, Blame it on the Bossa Nova, uitgebracht in 1963.  Er werden meer dan een miljoen exemplaren van verkocht, goed voor een gouden plaat.  Cliff Richard en Manuela zouden het enkele jaren later adopteren. Het ging de wereld voor een tweede keer rond in 1990 als muzikaal motief van de film Mermaids, met Cher en Winona Ryder in de hoofdrollen.  Eydie bewandelde verschillende paden tot succes: als soliste, als deel van het veelgevraagd duo met haar echtgenoot en als latinozangeres samen met het trio Los Panchos.

Geen tragiek vandaag, geen weemoed, geen jojorelatie of echtscheidingsabonnement: gewoon een vrolijk liedje, geïnspireerd door Braziliaanse ritmes, Blame it on the Bossa Nova, gezongen door Eydie Gormé.

Kusje

Lolita

Tijdens het journaal van 19 uur bij de Rode Regimezender 0000 werd met geen woord gerept over de incidenten die uitgelokt werden door de syndicale stoottroepen.  Wij hebben bovenstaande videobeelden bij RTL gevonden. In het verslag van Vandaag.be over de betoging werd het volgende geschreven :

De betogers gooien met projectielen naar de agenten in de Wetstraat ter hoogte van het kruispunt met de Kunstlaan. Dat meldt Ilse Van de Keere van de politiezone Brussel Hoofdstad Elsene.

Ook iets verder aan de Regentlaan provoceerden tientallen betogers de politie. Vakbondsmilitanten gooiden met projectielen, vooral stenen. De politie reageerde op het geweld met waterkanonnen en traangas.

Tijdens het 0000 Journaal maakte dezelfde Ilse van de Keere van de Brusselse politie geen gewag over de incidenten. Het is duidelijk dat de socialistische burgemeester Beulemans ingegrepen heeft en Van de Keere zal geen tweede kans krijgen om objectief een feitenrelaas te geven, dat de socialisten in een ongunstig daglicht stelt. Uiteraard komt dit ook de kameraden van de VRT goed uit. 

Zo zinken wij dag na dag verder weg in een maatschappij die beheerst wordt door krampachtige figuren die vanuit hun sleutelposities de burgers beliegen.  De toekomst ziet er veelbelovend uit, dames en heren.

Ray

Vlaams Parlementslid Gerda van Steenberge

Over het zogenaamde Gelijke Onderwijs Kansen-decreet (GOK) is de jongste tijd heel wat gezegd en geschreven. Zo kondigde onder meer een Diestse basisschool aan de deuren te sluiten omdat, aldus de directie, “het uitgesproken multiculturele karakter van de school niet optimaal is om de kansen en de leerwinst van onze kinderen zo groot mogelijk te maken” en is uit statistieken gebleken dat bijna de helft van de Nederlandstalige kinderen in Brussel noodgedwongen schoolgaat buiten het hoofdstedelijk gewest. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft de Franstalige Gemeenschap een gerechtelijke procedure opgestart omdat ze vindt dat de Vlaamse scholen nóg meer allochtone leerlingen moet verwelkomen.

Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (SP.a) heeft nu een nieuw voorstel uitgedokterd waarin voortaan naast broers en zussen en zogenaamde kansengroepen ook kinderen van personeelsleden voorrang krijgen bij de inschrijving in Vlaamse scholen. Smet wil op deze manier tot een betere ‘sociale mix’ komen in de scholen. Vlaams Parlementslid Gerda Van Steenberge stelt terecht dat de keuzevrijheid van de ouders nu nog meer aan banden wordt gelegd: “Modale Vlaamse kinderen zonder broers of zussen wiens ouders geen leerkracht zijn, zullen zich niet meer kunnen laten inschrijven in een school naar keuze. Voor kinderen van allochtonen wiens broers en zussen al in de school naar keuze ingeschreven zijn, is er daarentegen geen probleem. Waar is de logica?”

Wanneer beseffen ook de andere partijen dat het GOK-beleid een regelrechte discriminatie is van de Vlamingen? Wat het Vlaams Belang betreft, moet deze voorrangsregel onmiddellijk afgeschaft worden en moeten alle Vlaamse kinderen kunnen genieten van een rechtvaardig onderwijssysteem.

@ VB

foto : Vandaag.be

Duizenden militanten van de socialistische en christelijke vakbond betogen in Brussel tegen het "antisociaal beleid" van de Europese Unie. De betogers kwamen vanop verschillende plaatsen in Brussel naar de Wetstraat voor een Europese actiedag van het overkoepelende Europees Vakverbond. In Brussel vindt donderdag en vrijdag een Europese top plaats.  De betogers gooiden met projectielen naar de agenten in de Wetstraat ter hoogte van het kruispunt met de Kunstlaan. Dat meldt Ilse Van de Keere van de politiezone Brussel Hoofdstad Elsene.

Ook iets verder aan de Regentlaan provoceerden tientallen betogers de politie. Vakbondsmilitanten gooiden met projectielen, vooral stenen. De politie reageerde op het geweld met waterkanonnen en traangas. Rond 13.30 uur was de situatie daar weer stabiel. In nabijgelegen gebouwen sneuvelden wel wat ramen.

Europees voorzitter Herman Van Rompuy twitterde vanop de top: "Aan de mensen die buiten betogen. Wij nemen jullie bezorgdheden ernstig. Het is niet onze bedoeling om de sociale bescherming te ontmantelen."

Burgemeester Freddy Beulemans verleende vlotjes toelating om de stad van 's ochtends vroeg vrij te houden voor de betoging die vanuit vier verschillende uithoeken optrok naar het stadscentrum. Daardoor was Brussel totaal onbereikbaar en bezet. Welke economische schade dit berokkent, zal de opgezwollen alcoholverbruiker van Brussel worst wezen. O wee, als Vlaams-nationalisten vreedzaam en zonder vernielingen aan te richten, betogen, dan worden zij in mekaar geslagen en aangehouden.

Voor enkele weken deed zich in Antwerpen een gelijkaardig fenomeen voor : burgemeester Janssens verleende daar ook vlot toelating aan de vakbonden om te betogen in het stadscentrum, zodat de winkeliers bijna een ganse dag inkomsten mochten derven.  "Niet rood, geen brood" geldt enkel voor de stoottroepen van de syndicaten. De overige burgers kunnen creperen. Vergelijkingen met de gewelddaden uit de jaren '30 van vorige eeuw door de nazi-stoottroepen dringen zich op.

Ray

Op 21 maart werd in de Italiaanse Kamer voor Volksvertegenwoordigers de plaats geruimd voor het Symfonisch orkest van de Opera van Rome dat het officieuze Italiaanse volkslied speelde " Va', pensiero, sull'ali dorate" (ga, gedachte, op gouden vleugels) uit Verdi's Nabucco. Italië vierde, de niet door iedereen gewaardeerde,  150-jarige verjaardag van de hereniging. Dit alles, terwijl de huidige premier waadt door een modderpoel van seksuele uitspattingen, het land overspoeld wordt door illegalen, de financiële situatie compleet uit de hand loopt en de regering ondermeer fors wil knippen in de subsidies voor de culturele sector. 

Savat

Vandaag.be meldt dat er een strafonderzoek gevoerd wordt tegen Glenn Audenaert, de directeur van de gerechtelijke politie van Brussel. Hij zou al verhoord zijn door het parket van Dendermonde.

Audenaert heeft een goede relatie met een distributeur van groenten en fruit uit Oost-Vlaanderen.  Die man zou aan de baas van de gerechtelijke politie gevraagd hebben om een zakenpartner te screenen. Het gaat om vastgoed in Knokke(waar gladde Glenn verblijft)  en een moeilijk te traceren boekhouding. Daarop zou Audenaert zijn speurders hebben ingezet om het zaakje uit te spitten voor zijn vriend. Het vermoeden bestaat dat er sprake is van een onwettelijk gebruik van de politiedatabanken. Dat is schering en inslag en als dit geval nu uitlekt, is het duidelijk een afrekening.

Audenaert wast zijn handen in onschuld. Dat doet de gladjanus altijd : toen hij met zijn andere vriend, de liberale advocaat en OCMW-voorzitter van Gent, Geert Versnick,  in een restaurant zat te smikkelen met twee gezellige madammen, muisde hij er ok onderuit, toen Versnick met een neut op, ruzie begon te maken tegen de toenmalige hoofdredacteur van Story over het roken van een sigaret.  Audenaert was direct ribbedebie, met achterlating van de madammen en de belabberde Gentse playboy.

Zo wordt gezegd, maar wij geloven zulke roddelverhalen niet. De onkreukbaarheid van Politiechefs,  politici en ander schoon volk wordt door ons nooit ofte nimmer in twijfel getrokken.

Ray

De kleine Trommeljongen van de Kreuners, Ben Crabbé, die ook het tv-spelletje Blokken presenteert, wordt gehinderd door zijn bekendheid en hij beklaagt zich daarover in het blad TV-Familie.

"Als je zoals ik op tv komt, of je met je hoofd even boven het maïsveld uitkomt, dan gaat je kop er gegarandeerd af", klaagt Crabbé tegen TV-Familie.

Daar hebben wij eerlijk gezegd, nog niet veel van gemerkt, dat figuren uit het beperkte, Vlaamse tv-wereldje door de media en het publiek afgekraakt worden, van zodra af hun schermbekendheid verder reikt dan de straat waarin zij wonen.  

In Vlaanderen gedraagt de publieke opinie zich vrij bescheiden tegenover "bekende" personen, afstandelijk en met een gezond respect voor de privacy.  Het is veeleer zo, dat de kleinere bekendheden, zelf vaak de media opzoeken om eventjes in het nieuws te komen.  En zich vervolgens te beklagen dat zij als opgejaagd wild door het leven moeten.  Wij kennen een  kale gitaarjongen die op het Antwerpse Kiel woont en die soms op televisie verschijnt ; telkens dat het geval is geweest,  loopt hij de dag nadien geheel toevallig rond in de omgeving van het drukke Wijnegemshopping Center. "Heb je me gezien ... ?"

De kleine Trommeljongen heeft het over nog andere nadelen van zijn wereldbekendheid : "Internet is een fantastische manier om te communiceren, maar het is ook een vuilnisbak van porno en haat geworden. De vuilbekkerij die je soms op forums leest… .Iedereen heeft zijn mening en kan dat gemakkelijk en anoniem kwijt op het web. Ze doen maar, ik heb er al voor gezorgd dat mijn privé-mail goed verborgen blijft, zodat niet iedereen me kan bereiken. Maar al die nepaccounts op Facebook irriteren me wel. Mensen die zich voor mij uitgeven, dat begrijp ik niet." Wij ook niet, mijnheer Crabbé. Hoe vaak is dat trouwens voorgekomen ?

De meest pretentieuze ijdeltuiten die prat gaan op hun "bekendheid" komen meestal uit de omgeving van de openbare omroep en zijn zwaarbetaalde aanhangsels, zoals Woestijnvis of DeMensen (het bedrijfje van Crabbé). Het zijn  de Tom Lenaertsen die zo lang op het scherm komen, tot de menschen hun knepen doorhebben en hun vieze praatjes beu zijn, de nitwits die door Humo de hemel worden ingeprezen, de actrices met minder dan middelmatrig talent die verheven worden tot de status van "mooie madammen die bulken van talent". Enzovoort. Het Humo-wereldje, dat hoereert en boeleert met Woestijnvissen, Coreliokranten en de Melkkoe, VRT.

Maar wie wil er nu Ben Crabbé zijn ?

Savat

Dit kaartje zou niet meer zijn dan een denkoefening van een overijverige of dromerige medewerker van de Vlaamse adviesraad voor Bestuurszaken die Geert Bourgeois (NVA) bijstaat.  De minister heeft laten weten dat er géén sprake is van een hertekening van de provinciegrenzen zoals hierboven aangeduid met de creatie van 4 supplementaire en overbodige componenten : Zuid-Vlaanderen, Vlaamse Ardennen, Euro-provincie en Kempen. Waar houden die dames en heren zich mee bezig als er geen nood bestaat aan hun fantasietjes ?

De Vlaamse Adviesraad voor Bestuurszaken  (afgekort, VLABEST) bestaat uit 14 leden (Hier klikken) en heeft een autonome werking. Hoeveel van dergelijke organisaties er bestaan in Vlaanderen is niet geweten, hoeveel ze ons kosten evenmin en wat hun nut is, wordt ondermeer aangetoond door huidig nutteloos project. "Wat wijzelf doen, doen wij beter". Helaas ...

Ray

Wij verwijzen naar ons artikel "April in Porugal ziet er woelig uit" van 22 dezer over de politieke en financiële crisis in Portugal. Woensdagavond viel het verdict in het¨Portugese parlement : de voorstellen van de socialistische mindereidsregering Socrates werden niet aanvaard.

Waarop premier Jose Socrates  zijn ontslag heeft ingediend. Alle oppositiepartijen in het parlement stemden vanavond tegen de plannen van Socrates, die had aangegeven dat hij niet langer zou kunnen doorgaan met regeren als zijn voorstellen voor bezuinigingen en belastingverhogingen niet werden aangenomen.

De belangrijkste oppositiepartij, de centrumrechtse PSD, is niet tegen het op orde brengen van de overheidsfinanciën, maar verzet zich tegen de wijze waarop de socialistische minderheidsregering dit wil doen. De situatie in Portugal verhoogt de druk op de top van Europese regeringsleiders, die morgen en vrijdag in Brussel wordt gehouden. Daar willen de leiders afspraken maken over een sterker bestuur van de eurozone en over de oprichting van een permanent crisisfonds om probleemlanden in de toekomst te kunnen helpen. Als Portugal zonder regering komt te zitten, schatten velen de kans hoger in dat het land aanspraak zal moeten maken op het Europese noodfonds.

Verondersteld wordt dat de president het ontslag van Socrates even in beraad zal houden, zodat de premier vandaag en morgen in Brussel kan deelnemen aan de beraadslagingen in volheid van functie.  Socrates en Leterme : twee democratisch gewipte premiers die voortregeren. 

Ray

pst ... : Barroso, de EU Commissievoorzitter, die verheven staat boven alle mogelijke kritiek, is als gewezen Portugees premier, mede verantwoordelijk voor de huidige diepe crisis van zijn vaderland. Uiteraard wordt hierover gezwegen. Net zoals het belgische fenomeen, Herman van Rompuy, als gewezen premier en begrotingsminister van het land B, niets meer te maken heeft met de moeraspolitiek van zijn vaderland. Europa wordt geleid door twee flinke knoeiers, als het ons toegelaten is, even het politiek-correcte taalgebruik te verlaten.

“Ook na de Vlaamse onafhankelijkheid zullen trams en metrostellen echt niet stoppen aan de rand van Brussel. De internationale gemeenschap zal Vlaanderen echt niet uitspuwen. En neen, er wordt geen muur gebouwd rond Vlaanderen – waar halen ze het? En ja, ook in een vrij Vlaanderen zijn Franstaligen welkom aan de Vlaamse kust en mag iedereen nog genieten van Belgische frieten en pralines. Maar als ultiem argument om dit zieke landje in stand te houden, is het toch wat mager. Zo denkt ook Bart Sturtewagen (De Standaard) erover: “Nu het nationale voetbalelftal ons in het buitenland belachelijk maakt, blijven nog slechts Brussel, de koning en Clouseau over om het land bijeen te houden. Maar het vermoeden dat dat wel eens niet zou kunnen volstaan, wint in brede kring veld.”

Waarom zouden wij van België moeten houden? Een land waar de Vlamingen – zeker in de hoofdstad – als tweederangsburgers worden beschouwd. Een land van communautaire wafelijzers, corruptie en vriendjespolitiek, een catastrofaal justitiebeleid. Een land waar álles vierkant draait en dat er niet eens in slaagt om één van zijn meest prioritaire taken, de bescherming van zijn burgers, naar behoren uit te voeren. Een land waar de Vlaamse belastingbetaler schaamteloos wordt uitgemolken en waar de demografische meerderheid werd uitgeschakeld met bijzondere meerderheden, belangenconflicten en alarmbelprocedures. België is slecht bestuur, een mislukte staat, een manke democratie. Dáárom houden wij niet van dit land.

In tegenstelling tot de wanhopige pleidooien voor het behoud van België, is ons pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid een pleidooi van hoop. Vlaamse onafhankelijkheid is al lang geen sentimentele droom meer, maar een bittere economische noodzaak geworden. De enige manier om weg te geraken uit de politieke impasse en het Belgische moeras. België is het verleden, een eigen Vlaamse staat is de toekomst.

Herlees het hele artikel:

http://blog.seniorennet.be/angeltjes/archief.php?ID=432473

SCHULD OP 28.02.2011

FEDERALE STAAT 349.328.083.106

Vandaag start in Knack een reeks over "Een stad in de oorlog" die zal lopen tot half oktober. Het eerste artikel is gewijd aan Antwerpen en op de cover staat een groepje Wehrmachtsoldaten voor de kathedraal te poseren. Eveneens een loktitel "Het Vlaams-nationalisme is gesticht door de Duitsers".  Gelukkig wordt nog niet vermeld, dat Knack de wekelijkse Winkler Prins van de Lage Landen is. 

Een lang artikel, onder redactie van Ann Peuteman en Misjoe Verleyen, draagt als titel "Vlaanderen heeft een soap over de oorlog nodig".  Het is een dubbelinterview met 2 figuren van het "Studie- en Documentatiecentrum Oorlog en hedendaagse Maatschappij", afgekort SOMA.  Over een dubbele pagina staat een foto van een vertrekkensklare trein afgeladen met Oostfronters in Sint Pietersstation van Gent, uitgewuifd op de voorgrond door tientallen geüniformeerde meisjes die de Hitlergroet brengen.  Een foto is een foto en geeft tevens direct de teneur weer van het stuk.  De twee SOMA-figuren hebben vastomlijnde ideeën over de recente geschiedenis. Als het aan hen lag, zou de VRT sofort, pardon onmiddellijk, "Thuis" moeten terugplaatsen in de jaren tussen 1940 en 1944, dan zouden de kijkers pas beseffen, wat hun voorouders meegemaakt hebben en wat hen zelf te wachten staat als de Vlaams-nationalisten de plak gaan zwaaien over de staat.

Enkele citaten : "Waarom hebben onze ouders en grootouders met zo veel enthousiasme een antidemocratische maatschappij willen uitbouwen ?" Wij zullen er maar niet op ingaan, in welk soort maatschappij wij momenteel terechtgekomen zijn.  Een andere, zo mogelijk, nog meer onthutsende uitspraak : "Wie van Vlaanderen een aparte natie wil maken, moet dringend op een volwassen manier naar WO II leren kijken".  Dit is een meer dan tendentieuze en verknipte opmerking, waarmede SOMA zich direct plaatst in de belgicistische lijn, die Vlaamse republikeinen gelijkschakelt met nazi's en fascisten.  Een andere voltreffer "Aan amnestie hebben wij geen nood, want daar wordt niemand beter van".

Het opzet van dit stuk lijkt wel of Marc Dutroux en C° uitgebreid mogen vertellen, hoe jonge meisjes best hun overgang naar de volwassenheid beleven. "Aan liefde hebben wij geen nood, want daar wordt niemand beter van : erop, erover en omver, volstaat".

Het eigenlijk Knackdossier behandelt Antwerpen in de oorlogsjaren en werd bij mekaar geschreven door twee onderzoekers van het reeds genoemde SOMA. Het is een interessant en lezenswaardig document dat, voor zover wij er als niet-historicus kunnen over oordelen, de tijdsgeest probeert weer te geven. Uiteraard strikt bekeken door de rode bril van de SOMA-auteurs, die zich op legalistische argumenten steunen en daarbij volledig voorbijgaan aan de realiteit, namelijk dat de militaire bezetters beroep moesten doen op Vlaamse medewerkers, wilde de maatschappij ("de menschen", zoals Leterme ons noemt) niet ten ondergaan in een complete chaos. Er wordt nauwelijks één zin gewijd aan de vlucht van zowel de volledige belgische regering naar Londen, alsook deze van de Antwerpse burgemeester Camille Huysmans.  Collaborerende Vlaams-nationalisten komen ruim aan bod in tendentieuze bewoordingen, over de angstrol van traditionele politici wordt niet gerept.

Een paginagrote foto van VNV-leider Hendrik Elias, die in uniform zijn troepen schouwt op de Meir begeleidt dit artikel.  Enkele uitspraken "Ongeveer 66% van de in Groot-Antwerpen geregistreerde Joden werd gedeporteerd. 95% van hen keerde nooit terug." Een schrijnende werkelijkheid die een zware smet blijft op het stedelijk beleid van burgemeester Delwaide en waar in 2007 de huidige Antwerpse burgemeester zijn excuses heeft voor aangeboden aan de Joodse gemeenschap. Kwek-Kwek De Wever beging toen de fout deze excuses in twijfel te trekken en hij kon nadien zich op zijn beurt verontschuldigen.  "Brede lagen van de Antwerpse bevolking waren tevreden met het beleid van de katholieke oorlogsburgemeester Leon Delwaide".  Inderdaad, want toen hij na de oorlog geschorst was, werd zijn echtgenote massaal verkozen op de CVP-lijst. Enige tijd later kwam Delwaide terug op het stadhuis als havenschepen en politieke rechterhand van Lode Craeybeckx.

In een Tijdspiegel worden foto's getoond uit de oorlogsperiode, naast afbeeldingen op dezelfde locaties nu in 2011.  Dit levert soms grappige contrastbeelden op. Ondermeer als Staatskommissär Delius op wandel is op de de Keyserlei en nagestaard wordt door enkele verbaasde burgers. Ook de intrede van VNV-leider Staf de Clercq in uniform in het Sportpaleis ontbreekt niet in de fotogalerij. In 1942 overlijdt de Clercq.  De opmerking moet en mag gemaakt worden : de VNV-leiding heeft zich te ver geëngageerd in de collaboratie en heeft daardoor vele onschuldige, kleine militanten meegesleurd en tegelijk de reputatie van vele Vlaamsgezinden tot op de dag van vandaag geschaad. Je moet weliswaar alles in zijn historische samenhang plaatsen, wat wij doen, maar dan nog blijft deze vaststelling wat zij is.

Knack laat tot slot het woord aan de historicus (en een van mijn oud-leraars aan het Athenaeum te Antwerpen), Lode Wils, een haatbol van al wat zweemt naar Vlaams-nationalisme.  Wils doet ditmaal geen beroep op eenzijdige historische argumenten om op zijn 82ste zijn afkeer tot uiting te brengen. Hem wordt de vrijheid gegund te putten uit zijn jeugdherinneringen. "Bij de viering van 21 juli in 1944 liepen de tranen uit mijn ogen.  Die tranen en het gevoel van onderdrukking beïnvloeden mijn leven leven nog altijd".

Als bekentenis voor zijn subjectieve kijk op de geschiedenis van de Vlaamse Beweging, kan dit tellen. Het slot van Wils' wilde verhaal luidt als volgt : "Tegelijk Belg en Vlaming zijn, is dat een tegenstelling ? Nee. Die contradictie is opgepord door de Vlaams-nationalisten en gecreëerd door de Duitsers in '14-'18.  Hun Flamenpolitik wakkerde de Vlaamse symbolen aan, in de hoop de Belgen te verdelen. Bart de Wever zal het niet ontkennen maar toch niet graag horen : daar is het Vlaams-nationalisme ontstaan. Het is gesticht door de Duitsers".

Of Bart de Wever dit nu ontkent of niet, zal ons worst wezen. Wij ontkennen het. Het Vlaams-nationalisme bezit een traditie die teruggaat tot voor de kunstmatige stichting van belgië, zij het met gewijzigde doelstellingen of onder andere benamingen. Dat is ruim meer dan 200 jaar. Het Vlaams radicalisme heeft de enorme verfransingsdruk weerstaan op eigen krachten en het is enkel gedurende 2 x 4 jaar (1914-1918 en 1940-1944) dat de getergde bewuste Vlamingen zich gewend hebben tot de bezettende mogendheid om hun normale democratische burgerrechten te verwerven.  De uitlating van Lode Wils is een beschamende, rancuneuze verdraaide interpretatie van de Vlaamse geschiedenis, een historicus onwaardig.

Tot zover onze beschouwingen bij de eenzijdige visie van de Knack-redactie op het Vlaams-nationalisme.  En waarbij de zogenaamd "neutrale" medewerkers van SOMA, bezeten als zij zijn door hun afkeer voor het Vlaams-nationalisme, er niet voor terugdeinzen te waarschuwen voor de stellingen van Vlaams Belang en NVA (zonder deze partijen te noemen) : als deze aan de macht komen, is dit een rechtstreekse aansluiting op de periode '40- '45.

Wat een trieste houding van Knack, maar een duidelijke politieke profilering. Voor zover we het nog niet wisten.

Ray

In meerdere processen haken getuigen af .
Waarschijnlijk worden zij of hun familie bedreigd door de machtige
clanleden .
Ik ben er bijna zeker van, dat de daders van de moord op Kitty
vrijuit zullen gaan . Wie durft het welzijn van familie op het
spel zetten ? Ik niet ...

NAW bekend bij de redactie

 Elizabeth Rosemond Taylor (Hampstead (Londen), 27 februari 1932 - Los Angeles, 23 maart 2011)was een in Engeland geboren Amerikaanse actrice. Zij won in 1961 een Academy Award voor haar hoofdrol in Butterfield 8 en kreeg er in 1967 nog een voor haar hoofdrol in Who's Afraid of Virginia Woolf ? Verder werd ze driemaal genomineerd (in 1957, 1958 en 1959).  Ze kreeg daarnaast meer dan 35 andere filmprijzen toegekend, waaronder een BAFTA Award, een Zilveren Beer en vier Golden Globes.

Taylor bezit zowel de Britse als de Amerikaanse nationaliteit, de Britse op grond van het ius soli, de Amerikaanse op grond van het ius sanguinis. Haar ouders kwamen oorspronkelijk uit Arkansas City in Kansas. Haar vader was een kunsthandelaar, haar moeder een actrice die stopte met werken toen ze in 1926 in New York in het huwelijk trad.

Op de leeftijd van drie, kreeg Taylor haar eerste balletlessen. Kort nadat Groot-Brittannië betrokken was geraakt bij de Tweede Wereldoorlog, besloten haar ouders terug te keren naar de Verenigde Staten. Het gezin vestigde zich in Los Angeles, waar de moeder van Taylor familie had wonen.

Toen Taylor negen jaar oud was, debuteerde ze op het witte doek. Universal Studios verlengde haar contract niet en ze stapte over naar Metro-Goldwyn-Mayer (MGM). Haar eerste film bij deze studio was Lassie Come Home uit 1943. Door deze film vestigde de jonge Taylor de aandacht op zich en kon ze in meer films spelen. In 1944 speelde ze in de film National Velvet een meisje dat een paard traint, haar eerste hoofdrol. De film bracht meer dan 4 miljoen dollar op. Taylor kreeg een langetermijncontract aangeboden. Naast het acteren volgde ze onderwijs en studeerde ze aan de University High School in Los Angeles. In 1950 haalde ze haar diploma.  

In 1963 werd ze de best betaalde actrice ooit tot die tijd, toen ze een contract tekende om Cleopatra te spelen in de gelijknamige film. Ze ontving hiervoor een miljoen dollar. Tijdens de opnames van deze film ontmoette ze haar toekomstige echtgenoot Richard Burton, die Marcus Antonius speelde.

Naast films speelde ze ook in een aantal televisieseries en op het podium. Ze heeft twee parfumlijnen geïntroduceerd, die samen naar schatting 200 miljoen dollar per jaar omzet genereren.

Taylor stak veel tijd en energie in liefdadigheid, vooral met betrekking tot aids. Na de dood van haar vriend Rock Hudson hielp ze met het oprichten van de American Foundation for AIDS Research (amfAR). Naar schatting verzamelde ze in 1999 50 miljoen dollar voor de bestrijding van aids.

Taylor was goed bevriend met Michael Jackson.

Zelf had ze de laatste jaren te lijden onder haar gezondheid. Ze leed aan hartfalen, een aandoening waarbij het hart onvoldoende bloed door het lichaam pompt. Daarnaast had ze vijfmaal haar rug gebroken, een hersentumor overleefd en tweemaal een levensbedreigende longontsteking gehad. Vandaag 23 maart 2011 is Elizabeth Taylor overleden, meldde het ABC News

Taylor is naast haar acteerprestaties ook bekend vanwege haar acht huwelijken met zeven verschillende mannen.

1.Conrad Hilton, Jr. (erfgenaam van Hilton Hotels Corporation) (6 mei 1950 - gescheiden op 29 januari 1951)
2.Michael Wilding (acteur) (21 februari 1952 - gescheiden 26 januari 1957)
3.Mike Todd (producer) (2 februari 1957 - 22 maart 1958, Mike Todd overleed)
4.Eddie Fisher (zanger) (12 mei 1959 - gescheiden 6 maart 1964)
5.Richard Burton (acteur) (15 maart 1964 - gescheiden 26 juni 1974)
6.Richard Burton (2e huwelijk) (10 oktober 1975 - gescheiden 29 juli 1976)
7.John Warner (senator) (4 december 1976 - gescheiden 7 november 1982)
8.Larry Fortensky (6 oktober 1991 - gescheiden 31 oktober 1996)
Uit het huwelijk met Michael Wilding heeft Taylor twee zonen, uit het huwelijk met Mike Todd één dochter. Met Richard Burton had Taylor een dochter geadopteerd, die na de tweede scheiding door Burton is geadopteerd.

Bron : Wikipedia

Ook in Groot Brittanië betaalt men bij de overdracht van onroerend goed een belasting.  In 2005 heeft Labour (socialistische regering) islamvolgelingen toegestaan onroerende eigendommen te kopen zonder daarop de normaal verschuldigde belasting te betalen.  De sharia verbiedt immers het betalen van intresten.  Moslims kopen dus een woning en verkopen ze vervolgens aan een offshore financiële instelling.  In plaats van een hypothecair krediet “leasen” ze de woning, omdat ze dan geen intresten hoeven te betalen.  De heffing van de “stamp duty” (Britse onroerend goedbelasting) op eigendommen vanaf een waarde van £ 125.000 is niet vereist als de eigendom onmiddellijk doorverkocht wordt. Deze tegemoetkoming aan de eisen van de moslim cultuurverrijkers heeft echter de ongelovigen ook tot nadenken gebracht, want meer en meer geïnteresseerden in de immobiliënbranche doen zich voor als moslim.  De immo-shariatoepassing kost de schatkist jaarlijks £ 40 miljoen. 

Sultan Choudhury van de U.K. Islamic Finance Secretariat meende dat het niet vooruit te zien was dat sommigen de wetgeving zouden manipuleren om de belasting te vermijden…

http://www.express.co.uk/home