Tot zover dit bericht uit Het Nieuwsblad. De hypocrisie van de socialisten is in deze aangelegenheid, die niet enkel de stad Oostende treft, maar àlle Vlaamse gemeentes, opmerkelijk. Door de klassieke truc met de duif toe te passen (1 dag werken en hops, een volledig pensioen ligt te wachten), verschuift de socialist de financiële adelating naar een ander niveau, maar dat zal de rode rakkers een zorg wezen.  Vooral onder hun druk als medelijdende mensenvriend, leiden zij niet enkel steden en gemeenten naar de financiële afgrond, maar ook nog eens hogere echelons : dat zal ze echter een zorg wezen. Socialisten blijven de meest onbekwame en onbetrouwbare bestuurders die er zijn. Een totale afwezigheid van financiële verantwoordelijkheid, behalve als het om de eigen zakken gaat, en voor de rest aan heel de wereld onze centen uitdelen.

Ray

Een leuk, nietszeggend liedje en leuke veelzeggende foto's. Wat is de internationale politiek toch een groots schouwspel. Helaas, kunnen we niet zonder, als we niet in een nog grotere jungle willen terechtkomen.

De kantonale verkiezingen die gisteren in Frankrijk plaatsvonden, konden slechts 45% van de kiesgerechtigden boeien, een electioraal dieptepunt.

De voorlopige cijfers van het Ministerie van Binnenlandse Zaken  geven volgende scores voor de eerste ronde :

Socialisten 24.88% - UMP (Partij Sarkozy) 15.75% en FN 14.22%

Er zijn meer partijen dan deze drie en de vermelde cijfers mogen niet als exact beschouwd worden. In sommige kantons wordt bovendien deelgenomen door "verscholen" kandidaten op lokale lijsten. Er is ook links, extreem-links, groen in diverse tinten enz. bij deze plaatselijke verkiezingen.

Het FN behaalt volgens de laatste berichten ruim meer dan 15%, zijnde zeker al 3% meer dan bij de vorige kantonale verkiezingen.

De werkelijke krachtsverhoudingen zullen bepaald worden in de komende weken die de finale tweede ronde voorafgaan.  De linksen hebben reeds aangekondigd dat in de kantons waar zij uit de boot dreigen te vallen, hun kiezers opgeroepen worden om de Sarkozy-kandidaat te steunen en in alle gevallen de opmars van het FN tegen te werken. "Met alle middelen" werd er nog net niet aan toegevoegd.

De verliezende UMP van haar kant, laat haar kiezers vrij voor de tweede ronde.

 Wat het FN zelf zal doen, is afhankelijk van plaatselijke toestanden. De partij behaalde haar beste resultaten in Het Noorden, het Zuid-Westen en de Midi. Op veel plaatsen verdubbelkt het FN zijn scores tegenover die van 2004.

Ray 

Onder deze titel doet Vandaag.be zijn lezers kond dat Arabische landen de coalitie steunen, terwijl in werkelijkheid slechts 1 land, de ministaat Qatar, 4 vliegtuigen zou inzetten.

Tenzij de redactie van Vandaag.be het land B reeds tot de Arabische landen rekent, want verder klinkt het als volgt :

De Golfstaat Qatar heeft beslist vier vliegtuigen boven Libië te ontplooien om deel te nemen aan een militaire interventie tegen de troepen van de Libische leider Moammar Kadhafi. Dat heeft de woordvoerder van het Franse ministerie van Defensie zondag meegedeeld.
Maandag kan ons land ook deelnemen aan de oorlog in Libië. België levert zes F16's en een mijnenjager. Het is nu wachten op het commando van de internationale coalitie.

Vandaag.be

Sinds de democratie haar intrede gehouden heeft in Tunesië, ontvluchten Tunesiërs massaal hun geliefde land.  Het blijft een raar verhaal : nu hebben ze de bewierookte democratie en ze pakken sito presto hun biezen en hun nep-Delvauxvaliesje naar de gehate Westerse racisten.

Ze zijn daar in Tunesië al zo democratisch dat men verleden week niet minder dan 37 partijen kon tellen.  Intussen kunnen het er enkele meer zijn.

De Tunesische kranten waren vol lof waren over de inzet van hun landgenoten voor de gestrande dompelaars in het grensgebied – want het zijn toch allemaal onze broeders en het is onze plicht en Allahs’ vreugd hen te helpen. In werkelijkheid beginnen de Lybische vluchtelingen ofwel op de Tunesische zenuwen te werken (… “zijn jullie onze revolutie al vergeten?  Wij zijn wel begonnen, he!”), ofwel zijn ze tot de realiteit van de dag overgestapt.  Zo loopt de stad  Ben Guerdane elke ochtend leeg richting grens, naar Ras Jedir en het kamp Choucha.  Een stormloop van verkopers, taxi’s, personenauto’s die ook een dinargraantje willen meepikken in de vorm van privévervoer, geldwisselaars, aanbod van allerlei goederen … met een ongelooflijke stijging van de prijzen als gevolg.  Tja, in een democratie geldt de wet van vraag en aanbod.

In een prerevolutionair leven was de stad Ben Guerdane een geliefde bestemming voor Tunesiërs en Libiërs met zeer schappelijke prijzen, betaalbaar voor ieders beurs.  Dat is nu veranderd : voor sommige waren is de prijs zelfs verdubbeld, zoals bv. voor benzine. Een grote maand geleden kostte 20 liter 17 dinar – dat is nu 27 dinar – want gesmokkelde waar is nu eenmaal duurder.  Ook koffie, broodjes en taxiritten ontsnappen niet aan de vooruitgang.  Vroeger kon men de prijs van een ritje afspreken; nu staat de meter op – die slaat vanzelfsprekend meer aan.  Het conflict in Libië heeft de commerce in het grensstadje doen dalen; bijgevolg moeten de prijzen stijgen om tot dezelfde handelsbalans te komen.  De inwoners trekken dus massaal richting grens en vluchtelingenkamp Choucha om hun handelswaar te verkopen.  Dit fenomeen heeft een ander tot gevolg: een kolonne privéwagens “vermomd” als taxi.  Inderdaad de meeste autobezitters hebben hun wagen omgetoverd tot taxi om de kampbewoners naar de beschaving van Ben Guerdane te brengen.  Het ritje kost 3 tot 5 dinar per persoon.  De taxichauffeurs rijden heen en weer tot in de late uurtjes.  Enkelen houden zich exclusief ter beschikking van de journalisten: eender waarheen voor de “all inclusive” prijs van 140 dinar per dag.

Overal, in het kamp of in Ras Jedir, overal tref je de vliegende handelaars aan met zowat alles wat verkoopbaar is.  De internationale hulp wordt met gemengde gevoelens onthaald: enerzijds kan men met enig fatsoen niet verklaren dat de lokale economie daardoor benadeeld wordt, anderzijds is het duidelijk dat men geen overprijsde waren zal kunnen verkopen als ze gratis uitgedeeld worden aan het potentieel cliënteel.

En wat valt er meer te melden?

Leest u iets in onze kwaliteitspers over de gangsterbendes die het land terroriseren?  Leest u over ontvoerde kinderen, die tegen een losprijs aangeboden worden?  Leest u over rellen bij de heropstart van een fabriek, waarbij de “revolutionairen” de vroegere werknemers de toegang beletten ?  Leest u over de journalisten, die het slachtoffer worden van roverbendes, die niet aarzelen hen neer te steken om hun camera, hun laptop, hun gsm of dictafoontje te stelen ?  Over auto’s die vernield worden om de airbag eruit te halen ?  Hier volgt een kort artikeltje uit Le Quotidien (Tunesisch dagblad): 

Les agressions contre les journalistes continuent

De par ce qui s’est passé lors de cette soi-disant conférence de presse du ministre américain des Affaires étrangères Hillary Clinton, et qu’on ne peut qualifier que d’une mascarade vu les scènes humiliantes dont ont été victimes les journalistes tunisiens, voilà que les gangsters de Tunis et de ses environs décident, eux aussi, d’apporter leur lot dans cette série d’agressions gratuites perpétrées contre nos confrères et nos consœurs. Trop, c’est trop de supporter à la fois les agissements des hommes politiques et des hommes du crime, alors que la seule arme que nous possédons est un stylo par-ci et une caméra par-là.
Il faut dire que Mourad Sallemi ou Kamel Zaïem, nos deux confrères du «Quotidien», l’ont échappé belle. Car, dans d’autres circonstances, ils auraient payé de leur vie l’extrême violence de cette bande de voyous qui les a attaqués alors qu’ils se rendaient sur le lieu de leur travail.
Ceci étant, Mourad Sallemi passait par une rue à El Manar, lorsqu’il a été attaqué par derrière par un inconnu qui a tenté de le neutraliser en lui assénant plusieurs coups de poings avant que son complice n’intervienne et s’empare de sa sacoche contenant tout son matériel de travail composé de son ordinateur portable, de son appareil photo numérique et d’un dictaphone. Pis encore et avant de prendre la fuite en direction de la route X, les deux truands n’ont pas omis de rappeler à notre confrère de faire attention à sa vie au cas où il songerait à porter plainte.
Peu de temps avant et du côté du Bardo et alors qu’il s’apprêtait à quitter son domicile pour se rendre au journal, notre confrère Kamel Zaïem a découvert que sa voiture a été littéralement endommagée par une bande de voyous qui ont brisé les vitres et défoncé les portières avant d’arracher la tapisserie et retirer violemment l’air bag de sa place.
Décidément, nous sommes dans une logique de haine et de mépris à l’égard des journalistes tant au niveau du monde politique que du monde du crime.“

(Het artikel vertelt in typische bloemrijke taal de overval op een journalist die beroofd werd van zijn laptop, fototoestel en dictafoon)

Geen nood: weldra wordt alles weer peis en vree.  Ban Ki-Moon wordt dinsdag verwacht; hij zal gesprekken hebben met de leiders ad-interim en een rondetafelgesprek met “de jeugd” houden.  We zijn benieuwd of hij  “de jeugd” zal kunnen overhalen hun reisplannen op te bergen en van de democratie in hun geliefd Tunesië te genieten.

Floriaan Terbeke

Wij ontvingen ongevraagd onderstaand wetenschappelijk advies met betrekking tot de problemen, veroorzaakt door een gewezen partijvoorzitter van een niet nader genoemde partij. De psychologische expert behoudt graag zijn anonimiteit in deze delicate affaire maar onthult een aantal inzichten die de moeite lonen er kennis van te nemen.

Waarde heer hoofdredacteur,

De reacties van de Angeltjeslezers over de problematiek  tonen aan wat er leeft er heerst in hun gedachtenwereld.  Zonder mij te willen mengen in de discussie of de betrokkene zijn politiek boekje te buiten gegaan is, zou ik  de aandacht willen vragen voor het menselijk aspect van de problematiek.

Vanop een afstand, vanuit het perspectief van de lichte media – de zgn. coiffeursboekskes en de diepzinnige talkshows – heb ik als professioneel deskundige op het terrein, de wedervaardigheden van de betrokkene en zijn jarenlange ontkende geliefde gevolgd.  Let wel, ik bega niet de fout van de Waalse psychiater, die de Heer Bart De Wever een gratuite afstandsbeoordeling gaf.  Ik wil slechts duidelijk maken dat er misschien, wellicht, waarschijnlijk méér aan de hand is met de betrokkene dan men in een "Goedele-moment" kan vaststellen.

Voor mij is het een uitgemaakte zaak dat de betrokkene in een zware midlifecrisis verkeert.  Hij vertoont alle klassieke symptomen: onrust, onvrede, een drang om het roer radicaal om te gooien, zowel qua werk als in de persoonlijke levenssfeer.  Alle logica, alle verworvenheden, alle engagementen worden ervaren als sleur, als "is that all there is ?" (vertaling : "is het slechts dat ?") Zowat een kwart van de mannen tussen de 40 en de 50 krijgt ermee te maken.  Hun omgeving snapt er niets van: de man, waarop je een rots kon bouwen, gedraagt zich even onvoorspelbaar en destructief als een puber.  Hij ontwikkelt een nieuw levensdoel, heeft heimwee naar zijn jonge jaren, neemt ondoordachte beslissingen, is vatbaar voor invloeden die zijn (waan)denkbeelden staven en wil als bevestiging van zijn onuitblusbare libido een jongere versie van het vrouwelijk geslacht aan zijn zijde.  Hij lijdt op een soortgelijke manier als een vrouw met het PMS-syndroom of met een postnatale depressie – alleen ziet de buitenwereld het niet en is er slechts negatieve aandacht en geen begrip voor de getroffen man.

Waar de medische wereld en de directe omgeving, zoals partner en oudere kinderen, begrijpen wat er met een vrouw met deze symptonen aan de hand is -wat veelal met hormonale medicatie en psychische ondersteuning te behandelen valt- wordt er bij de midlifecrisis van mannen gereageerd met ongeloof, ontzetting, bespotting en ruzie.  Onze samenleving kan zich niet plaatsen in de getormenteerde gevoelswereld van de man in kwestie die uit een gevoel van onmacht over de vergane jeugd zich niet kan neerleggen bij de situatie op een rijpere leeftijd.  Nochtans biedt net deze rijpere leeftijd een luxe die men in jongere jaren nog niet bereikt had. Financieel, beroepsmatig, sociaal, familiaal heeft men meestal een solide levenswijze opgebouwd die eerder geruststellend dan alarmerend zou moeten zijn. 

Bij een man die lijdt, is echter alle logica zoek : hij is in paniek, zoekt een jonge partner, wil verre horizonten onderzoeken, breekt met familie of vrienden, die hem er elke dag aan herinneren hoe "oud" hij wel al geworden is. Hij kan zich niet meer vinden in zijn beroepskeuze of werkkring, start een nieuwe onderneming … kortom : die man is niet alleen het Noorden, maar alle windrichtingen kwijt.  Eigenlijk zouden we hem tijdelijk ontoerekenbaar moeten verklaren.

Wat wij echter niet doen.  Wat wij bewust niet kunnen noch willen doen.  Het "onbegrip" zou ons slachtoffer verder doen wegvluchten van de realiteit.

En dan is er nog het mogelijk fysisch aspect van het ouder worden : mogelijke erectieproblemen, vergrote prostaat, haarverlies dat tot beschamende kaalheid leidt,  of obesitas, hart- en bloedsomloopproblemen.  Ook dit speelt een rol in het plaatje van totale paniek.  In menig geval wordt een doktersconsultatie pas overwogen als een hartaanval dreigt.  Erectieproblemen worden  ontkend of toegeschreven aan de partner, wier verleidingskunsten niet meer zouden voldoen.  De man in een midlifecrisis zal eerder obscure afrodisiaca of pornofilms ter hulp roepen in plaats van te laten vaststellen of er voor zijn problemen geen medische oplossingen te vinden zijn.  Nét dat zou voor de man de erkenning van zijn probleem betekenen, een probleem dat hij in paniekreactie probeert te ontlopen.

Ik geef in dit forum slechts enkele beschouwingen die vanuit mijn professionele  ervaring tekenend zijn voor een patiënt – in een midlifecrisis – die wanhopig op zoek gaat naar zijn nieuwe identiteit.  Klinkt dit alles theatraal en negatief ?  Ja, maar alles is eindig.  Zoals een midlifecrisis uitgelokt wordt omdat het leven eindig is, zo is ook deze crisis eindig.  Uiteindelijk herneemt het leven weer zijn gewone gang.  Tenzij er onherroepelijke stommiteiten begaan zijn.

Klinkt dit alles als een verontschuldiging voor de gedragingen van de betrokkene ?   Neen, zo was het niet bedoeld.  Ik wou slechts een mogelijke verklaring geven voor zijn irrationeel gedrag.  Men kan het vergelijken met een op tilt geslagen pc waarvan de software besmet is met een virus. De oplossing ligt voor de hand: verwijder het virus!

E. Zeno

Eén op de vier Nederlanders is ontevreden over politiek en samenleving. Dat zijn er iets minder dan in 2004 toen bij zo’n 30 procent van de Nederlanders een maatschappelijk en politiek onbehagen knaagde. Maar geklaagd wordt er veel en vaak in Nederland. Waar is het volk van durvers en doeners gebleven, vraagt de Vlaamse journalist Steven de Foer zich af.

In 1648 bezegelde de Vrede van Münster de scheiding van de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden. Het Zuiden werd voor eeuwen een bezette natie. Veel Vlamingen bleven zich zelfs na de onafhankelijkheid van België in 1830 beschouwen als een (door de Franstalige burgerij) bezet volk, tot een eind in de twintigste eeuw. Geen wonder dat veel Vlamingen zijn zoals ze zijn: wantrouwig tegenover overheid en grote instellingen, natuurlijke underdogs.

Nederland ontwikkelde zich zelfstandiger en zelfverzekerder. Een nieuwe natie, die haar onafhankelijkheid afgedwongen had, gestoeld op moderne principes van democratie en tolerantie en gezamenlijk werkend aan een florerende toekomst. Hier was een volk geboren van optimisten, durvers, doeners, zeevaarders en handelaars. En voorlopers, overtuigd van hun groot gelijk en niet te beroerd om de nek uit te steken.

Schokkende metamorfose
Anno 2011 bevindt Nederland zich dus duidelijk niet in zijn natuurlijke staat. Geklaag over slecht bestuur en over een maatschappij waarin de stem van de gewone man niet gehoord wordt: het komt in alle Westerse landen voor. Voor de Vlaming is het zelfs haast een tweede natuur. Het ligt echter niet in de aard van de Nederlander. Dat die Nederlander zijn branie en optimisme de afgelopen tien jaar heeft ingeleverd voor zwartgallig gezeur is zonder meer een schokkende metamorfose.

Bij het begin van deze eeuw begon de onvrede te gisten: over de kwaliteit van onderwijs en zorg, maar ook over onveiligheid en dreigende islamisering. De zweer rijpte echter zeer langzaam. Nederlanders gingen er gemakshalve van uit dat het in het buitenland allemaal nog veel erger was. Was het de verdienste van Pim Fortuyn dat hij de groeiende etterbuil van de onvrede opensneed, of valt hem te verwijten dat hij een doos van Pandora opende waardoor verbittering over Nederland waaide?

Radicale koerswijziging
De Nederlandse publieke opinie is als een mammoettanker. Zodra ze op een bepaalde koers vaart, is ze zeer moeilijk bij te sturen. Maar àls het schip door een zware storm of rond een enorme zandbank moet, kan de nieuwe koers ook opeens een radicaal andere zijn.

In de jaren vijftig bijvoorbeeld geurde geen land in Europa zo penetrant naar spruitjes als Nederland. De linkse tegencultuur sloeg bijzonder hard terug, en nauwelijks enkele jaren later was de linkse vrijheid-blijheid-jongerencultuur dominant geworden. Dat zou enkele decennia zo blijven. En andermaal hoopte de onvrede bij een zwijgende oppositie zich op, tot de slinger weer radicaal naar rechts sloeg.

Gevoelens van onvrede over de multiculturele samenleving zijn zo legitiem geworden dat je haast van een verplichting kunt spreken. Je telt niet mee in het publieke debat als je niet mee kankert.

Antidemocratisch
Nederlanders debatteren graag over details, maar er leeft aan de basis een instinctmatige neiging tot collectivisme en conformisme. Fundamenteel kritiek leveren op wat de meerderheid schijnt te vinden, ligt gevoelig. Dit volk dat samen een land heeft opgebouwd, eist van zijn individuen dat ze wel een beetje meewerken. Je niet akkoord te verklaren met wat een grote meerderheid vindt, wordt daardoor al snel als antidemocratisch beschouwd.

Tegenwind geven vergt moed. Alexander Pechtold van D66 heeft verbazend lang haast het monopolie gehad op het bekritiseren van Geert Wilders. Een partij met 24 zetels buitenspel zetten om fatsoensredenen betekent toegeven dat een deel van je publieke opinie onfatsoenlijk is. En dat zeggen, geldt in Nederland als antidemocratisch: de kiezer heeft immers altijd gelijk.

Kritiekloos
Buitenlandse kiezers kunnen zich massaal vergissen en zich laten leiden door foute sentimenten. Nederlandse kiezers kunnen zich onmogelijk vergissen: dat idee van een collectieve vergissing door het kiezerscorps botst met het verabsoluteerde ideaalbeeld van de democratie. Als de Nederlandse kiezer een signaal geeft, MOET dat signaal gehoord worden.

De nogal makkelijke stelling van de PVV-leider dat hij louter ten strijde trekt tegen de islamisering, maar niet tegen de mensen die die godsdienst aanhangen, wordt vrij kritiekloos aanvaard. Omdat de goegemeente niet de indruk wil wekken met kritiek op de boodschapper, ook de boodschap van maatschappelijk onbehagen te negeren. Nederland leeft daardoor nog steeds enigszins in ontkenning van zijn eigen reuzenbocht.

Het is de enige manier om het geluksgevoelen in stand houden: leven in ontkenning van het feit dat het eens zo progressieve Nederland nu één van de meest rechtse landen in Europa is geworden.

Antipolitieke haat
Een vergelijkbaar vluchtmanoeuvre is de anti-Europese houding van de modale Nederlander. Eigenlijk zegt die: ik ben die hele politiek zat. Herkenbaar. In België is dat gevoelen nog sterker en zeker al veel ouder. Maar typisch voor de Nederlander is dat hij die antipolitieke haat liever niet focust op Den Haag maar op een makkelijkere, externe vijand: Europa, of in de volksmond 'Brussel'.

Tegen islamisering, tegen Brussel, tegen de zware fouten die er door de halfzachte linkse kliek van vroeger zijn gemaakt in onderwijs en zorg: je herkent in de Nederlander van 2010 niet meer de wat naïeve zelfingenomen wereldverbeteraar van pakweg 15 jaar geleden. Ze bestaan nog wel, maar ze houden zich schuil – wachtend op betere tijden

http://www.rnw.nl/nederlands/article/nederlanders-waar-jullie-branie-gebleven

De lente is op komst.  Afsluiten uw pc en tv en allen naar buiten : hop, hop !

Na de rustige betogingen van 20 februari laatstleden, wordt vandaag opnieuw betoogd in een aantal Marokkaanse steden, onder meer in Casablanca, voor meer democratische rechten.  De oproepen tot deelname worden gelanceerd via Facebook.

Koning en quasi alleenheerser Mohammed VI heeft al belangrijke politieke hervormingen aangekondigd. Zo zou de Grondwet gewijzigd worden, het gerecht zou zelfstandig optreden, een scheiding van de machten en meer bevoegdheden voor de eerste-minister, dat zijn zowat de voornaamste in het vooruitzicht gestelde correcties.  Dit alles zou moeten uitmonden in een parlementaire monarchie.

Niettegenstaande deze beloften wil "De beweging van 20 februari" de druk op de ketel houden door vandaag opnieuw in de straten te verschijnen.

Veel zal afhangen van de wijze waarop het regime reageert op de betogingen.  Europa kan zich intussen voorbereiden op een nieuwe golf asielaanvragen maar ook op een toename van Marokkaanse vluchtelingen die in Europa over ruime familiale ankerplaatsen beschikken. Open de poorten, er is nog plaats zat. Ook al vecht elke EU-staat tegen gigantische begrotingsdeficitten, voor de opvang van vreemdelingen is er nooit geld tekort.

Ray

De Zevende Dag volgt de gebeurtenissen in Libië op de voet, na het besluit van de VN-veiligheidsraad dat een no-flyzone boven het land instelt en alle maatregelen toelaat om de bevolking te beschermen. En daarnaast houden we ook de meest recente ontwikkelingen in de kerncentrale van Fukushima in de gaten. Hopelijk gaat ze in de lucht tijdens onze uitzending : dat zou nogal een meevaller zijn !

Op 31 januari 2003 werd in de Kamer de wet op de kernuitstap goedgekeurd, Paarse meerderheid tegen oppositie. In de verkiezingscampagnes die daarna volgden, werden de standpunten pro en contra kernenergie alsmaar harder. Hoe denken de partijen er nu over, na de onrustwekkende gebeurtenissen in de Japanse kerncentrale van Fukushima? Een debat met Kristof Calvo (Groen!),  Willem-Frederik Schiltz (Open VLD), Liesbeth Van der Auwera (CD&V), Bert Wollants (N-VA), Jean-Marie Dedecker (LDD) en Bruno Tobback (sp.a). Er zal nogal gekronkeld, tegengesputterd en gelogen worden. De Groene Oermensen staan op scherp dankzij de ramp in Japan en het enige weerwerk zal geboden worden door Jan-Maria Dedecker, terwijl de jonge Schiltz zal opvallen door welbespraakte nietszeggendheid. Heerlijk op een zondagmorgen zo'n debatje geleid door een van onze onvolprezen socialistische redacteurs die ook maar zijn kost wil verdienen.

Na de financiële crisis legt Europa de lidstaten strakke begrotingsregels voor de komende jaren op. Zo dwingt Europa ook het land B tot langetermijndenken en strikte begrotingsdiscipline. Het doet denken aan de tijd toen we het toegangsticket tot de euro wilden halen en de Maastrichtnormen allesoverheersend waren. Toen stond Zean-Luc Dehaene aan het roer. Hoe kijkt hij tegen het Europees dictaat aan ? En in de marge zal Zean-Luc enkele tips bezorgen hoe een spaarpotje bijeen te graaien voor de oude dag.

En vorige week zei Dehaene dat als dat nodig is, de onderhandelaars 500 dagen de tijd moeten krijgen om een staatshervorming en een nieuwe regering uit te dokteren. Een gesprek over hoe een regent de democratie naar zijn hand zet om het systeem overeind te houden.  Weer met enkele nuttige tips voor jonge beoepspolitici : als er een camera in zicht is, trekt uw broek op, trekt een kwaad gezicht en trekt u geen bal aan van wat men u vraagt.

Twitter bestaat volgende week maandag precies 5 jaar. De eerste Tweet werd door medeoprichter Jack Dorsey op 21 maart 2006 verzonden. Enthousiasteling van het eerste uur is Minister van Economie Vincent Van Quickenborne, die ook Telecommunicatie in zijn portefeuille heeft naast vele brieven van 200 en 500 euri en geheime vakjes met kleurrijke pilletjes. Wij volgden één dag in het Twitterleven van de minister.

Sport: Op zaterdag wordt met Milaan - San Remo de eerste grote klassieker van het wielerseizoen gereden. Alles over La Primavera en over de klassiekers die er nu in sneltreinvaart aankomen verneem je van wielercommentator Michel Wuyts en ploegleider Marc Sergeant. En met voetbaltrainer Glen De Boeck kijken we naar vijf beeldfragmenten van de afgelopen reguliere competitie die hijzelf uitkoos. 

Mark Musschoot, alias Marmus, is leerkracht tekenen en heeft met zijn eerste Graphic Novel: “Barst”de sprong naar de echte stripwereld gewaagd. Op geheel ambachtelijke wijze tekende hij 2 jaar lang aan zijn eigen beeldroman. De Zevende dag zocht hem op in zijn werkatelier.

Plus live muziek van Ballroomquartet ! U danst toch ook graag op zondagmorgen ?

PST : Er zijn nog enkele exemplaren te koop van het boek van onze goede en bescheiden collega, Ivan de Vadder. Haast u !

De Britse schrijver-journalist en EP-parlementair voor de Conservatieven, Daniel Hannan heeft een stuk gewijd aan de belgische crisis in zijn vaste rubriek bij The Telegraph.  In een vreemde mengeling van een aantal juiste vaststellingen en gefingeerde feitelijkheden, doet hij pogingen om het Britse publiek (voor zover dit geïnteresseerd is) de ingewikkelde belgische politieke toestand uiteen te zetten.  Het heeft weinig zin op een aantal tekortkomingen in te gaan, wij brengen dit artikel enkel om aan te tonen op welke wijze het buitenland over het land B oordeelt. In het originele stuk in the Telegraph prijkt een grote foto van Bart de Wever.  Na diens bezoek aan het Britse Lagerhuis en de vleiende commentaren die hij in ontvangst mocht nemen van Britse Conservatieven, zal de NVA in het Euro-parlement weldra opschuiven naar de Conservatieve fractie, waar zij opnieuw met de vroegere kartelpartner CD&V zal kunnen bouwen aan één grote burgerpartij die Vlaanderen bestuurt. Tussen droom en werkelijkheid bestaat soms een hinderlijke realiteit.

Je kunt niet neutraal blijven zijn. De meeste vreemdelingen, als ze al aan België denken, beschouwen het politieke gekibbel van dat land als kinderachtig. De twisten tussen Vlaamse en Franstalige politici zijn op zijn best moeilijk te begrijpen; en de Schleswig-Holstein kwestie lijkt eenvoudig, vergeleken met de huidige discussie die draait rond de splitsing van een electoraal gebied gekend als Brussel-Halle-Vilvoorde (BHV).

Deze ruzies hebben ook een grappig aspect, België heeft zopas het record gebroken van een land dat langer dan ooit zonder regering is. Dit was de aanleiding voor studenten in het ganse land om als protest uit de kleren te gaan. Enkele feministen hebben zelfs aangedrongen dat echtgenotes van politici zouden weigeren om seks met hun mannen te hebben tot er een nieuwe regering gevormd was, net zoals Lysistrata in de Griekse komedie van Aristophanes.

De gemakkelijkste houding – van de meeste Belgen alsook van bijna iedere vreemdeling - is er een van minachting. Maar hoe meer men zich in het probleem verdiept hoe meer die houding oppervlakkig lijkt. Daarenboven spreidt de crisis in de eurozone verder uit. Zonder een regering die het budget kan verlagen zou België wel eens in hetzelfde schuitje belanden als Ierland.

De voornaamste feiten zijn de volgende. De laatste federale verkiezingen in België van 13 juni 2010 werden overtuigend gewonnen door een Vlaams nationalistische partij, de NV-A, die een geleidelijke evolutie wil naar een onafhankelijk Vlaanderen. De partijleider, Bart De Wever, is de meest populaire politicus van het land, een quiz show maestro en een Anglofiel die zegt beïnvloed te zijn door o.a. Edmund Burke en Theodore Dalrymple. Voor een buitenstaander lijkt zijn partijpolitiek heel gematigd: hij wil meer Vlaamse bevoegdheden in Vlaamse handen – een proces dat in de toekomst naar onafhankelijkheid zou kunnen leiden.

Zijn politieke rivalen die afhankelijk zijn van de Belgische Staat voor hun inkomen, willen praktisch niet met hem praten. Zij verachten in het bijzonder zijn voorstellen voor fiscale onafhankelijkheid en argumenteren dat dit zou leiden  – geschokt, verschrikkelijk – tot belastingconcurrentie. De Wever is meer dan geduldig geweest met zijn spottende rivalen, heeft compromis na compromis voorgesteld. Wanneer zijn allerlaatste voorstel werd verworpen antwoordde hij prachtig in het Latijn: “Acta est fabula!”

Het onderliggend probleem van deze twist is de vastberadenheid van de door de Staat betaalde Belgische ambtenaren die hun werkgever, die hen betaalt, willen behouden. België is geen Natie in de echte betekenis van het woord. Twee volkeren die naast elkaar leven, die hun eigen kranten lezen en hun eigen TV omroep hebben, die stemmen voor twee afzonderlijke groepen van politieke partijen. Opeenvolgende regeringen hebben verzocht om de huidige indeling te behouden door middel van subsidies, overheidswerken en de uitbreiding van de ambtenarij, maar er bestaat geen Belgisch vaderlandsgevoel. België is in feite de EU in miniatuur.

(dank aan Foxy voor de vertaling)

We hebben het al meermaals gehad over de pijnlijke anti-semitische houding van de bugemeester van Malmö in Zweden.  De vele aanvallen door moslims op Joodse medeburgers worden niet enkel gedoogd maar bijna aangemoedigd door de linkse burgemeester die het Midden-Oostenconflict aangrijpt om Joden vogelvrij te verklaren. Hierna een verhaal uit het Zweedse dagblad The Local.

Een reisgezelschap Joodse Amerikanen kreeg als reisadvies mee “uitermate voorzichtig” te zijn in Zuid-Zweden.  Dr. Shimon Samuels, directeur internationale contacten van het Simon Wiesenthal Centre, Los Angeles, verklaart dat hij zich verplicht ziet dit reisadvies mee te geven omdat religieuze Joden en andere leden van de Joodse gemeenschap het slachtoffer zijn geworden van antisemitische beschimpingen en pesterijen.  Talrijke incidenten werden aan de overheid gemeld maar geen enkele melding heeft geleid tot een arrestatie of een veroordeling voor haatmisdrijven.  

Samuels en collega rabbi Abraham Cooper hebben hun bezorgdheid voor de veiligheid van de Joodse gemeenschap donderdag in Stockholm geuit bij de Zweedse minister van justititie, Beatrice Ask.  Er werd uitdrukkelijk gesteld dat het reisadvies niets te maken heeft met de zelfmoordbomaanslag in Stockholm op zaterdag.  Wel worden de “schokkende opmerkingen van de burgemeester van Malmö, Ilmar Reepalu, die de Joodse gemeenschap de schuld geeft omdat ze Israël niet wil veroordelen” aangevoerd.  

Reepalu, de rode burgemeester van Malmö, kon rekenen op kritiek wegens zijn herhaaldelijke uitlatingen over Joden tijdens het afgelopen jaar.  Ondanks politieverslagen, waaruit duidelijk blijkt dat het aantal misdrijven tegen Joodse inwoners tussen 2008 en 2009 verdubbelde, liet hij in een uitgave van The Sunday Telegraph in februari verstaan dit te ontkennen.  Letterlijk stelde hij: “Er hebben geen aanvallen tegen Joden plaats gehad en als Joden willen verhuizen naar Israël, dan zijn dat niet onze zaken.”

Joodse inwoners van Malmö beklagen zich dat Reepalu het antisemitisme laat etteren; zo verklaarde Fredrik Sieradzki van de Joodse Gemeenschap van Malmö: “Als het om onze problemen gaat, stelt hij een merkwaardige onwetendheid ten toon.  Meer en meer meent extreemlinks de Malmö-Joden te moeten gebruiken als boksbal om hun afschuw voor Israël duidelijk te maken, ook al hebben deze niets met de Israëlische politiek te maken.  Het is een schande dat zo’n machtig politicus zo onwetend is over de problemen die wij moeten ondergaan.”

Met als gevolg dit Amerikaans reisadvies voor hun landgenoten: Joden moeten buitengewoon voorzichtig zijn als ze in Zuid-Zweden rondreizen.  Het Wiesenthal Centre heeft de Zweedse overheid uitgenodigd kennis te maken met een trainingsprogramma om “de veiligheid van alle Joodse instellingen” in Zweden te verzekeren.

“Het is onaanvaardbaar in een democratie, die zijn inwoners moet beschermen, dat de Zweedse Joodse gemeenschap zich verplicht ziet te betalen voor de nodige extra veiligheidsmaatregelen om hun leven, have en goed te beschermen.” verklaarde Samuels.  Het Wiesenthal Centre had daarvoor al een reiswaarschuwing gegeven voor het bezoeken van Turkije, Dubai, Frankrijk en het land b. De burgemeester weigert te reageren.

Voor elk wat wils bij CD&V. U vraagt, wij draaien. Liet Yves Leterme onlangs nog - in navolging van Angela Merkel, David Cameron en Nicolas Sarkozy - verstaan dat ook wat hem betreft de multiculturele samenleving mislukt is, dan wordt dit nu weer staalhard ontkend door ‘natte dweil’ Herman Van Rompuy.

“De doemdenkers van de multiculturele samenleving zijn ongeduldig”, verklaarde Van Rompuy op een lezing in Leuven. “Het inschakelen van grote groepen vraagt tijd.” Tja, hoelang horen we dat excuus nu al? Tien, twintig, dertig jaar? Nee, integratie vraagt niet alleen tijd, maar ook een inspanning. Ook en vooral van de nieuwkomers zélf.

Van Rompuy tovert nog meer tot op de draad versleten mantra’s uit zijn hoge hoed. Zo noemt ook hij migratie “een onomkeerbaar fenomeen.” Maar er zijn wel regels nodig, anders loopt de situatie uit op “een jungle”, aldus Van Rompuy. Dat is intussen de perfecte omschrijving van de toestand in een aantal multiculturele wijken in onze grootsteden. Een jungle, waar niet de wetten van een democratische rechtsstaat gelden, maar de wet van de sterkste. Met dank aan de traditionele partijen…

Van Rompuy gedraagt zich als een struisvogel en steekt zijn kop in het zand voor de realiteit. In plaats van de multiculturele ‘samen-leving’, hebben we multiculturele apartheid gekregen. Dat is ook de conclusie van een recent Nederlands onderzoek. Daaruit blijkt dat de massale instroom van niet-Westerse allochtonen de maatschappelijke cohesie ondermijnt. “Hoe groter hun aandeel, hoe kleiner het vertrouwen” schrijft het wetenschappelijk tijdschrift ‘Mens & Maatschappij’. “Inwoners voelen zich minder thuis of maken zich zorgen over de toekomst van hun wijk.”

De onderzoekers stellen overigens vast dat er grote onderlinge verschillen zijn als er gekeken wordt naar de afkomst van niet-Westerse allochtonen. Zo is er geen significante relatie tussen het aandeel Turken of Surinamers en het (afgenomen) vertrouwen in een wijk. Bij Marokkanen en de categorie ‘overige niet-Westerse allochtonen’ is dat duidelijk wél het geval. De onderzoekers schrijven een en ander toe aan de negatieve beeldvorming in de media. “Door stereotypering en stigmatisering kan een sterk negatief beeld van bepaalde groepen allochtonen ontstaan”, klinkt het. Niet alleen door stigmatisering, maar ook door het gedrag van bepaalde groepen allochtonen …

@vb

Op dit video-verslag van de Japanse Kustwacht is duidelijk te zien dat een aanrollende tsunami in volle zee weinig effect heeft op schepen. De tsunami is pas gevaarlijk als hij de kust nadert en de watermassa gestopt wordt door het opdoemende strand. Om deze reden kiezen schepen bij tsunami-alarm onmiddellijk het ruime sop.

 De “invasie” van het Middellandse Zee-eiland Lampedusa door economische vluchtelingen uit Noord-Afrika is nog steeds in volle gang. Terwijl zich op dit moment al 3500 Afrikanen op het 5000 inwoners tellende eiland bevinden en wachten op het doorsturen naar de Europese welvaartscentra, zouden zich nog 13 boten met vele honderden, overwegend jonge mannen, op weg naar het eiland bevinden.

 Verder lezen : http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=12995

 In de nacht van vrijdag op zaterdag strandden opnieuw 378 vluchtelingen op het kleine eiland ten zuiden van Sicilië.  De situatie is uiterst gespannen. Woedende burgers bezetten vrijdag urenlang de pieren van de twee havens van het eiland en verhinderden zo dat de kustwacht met opgepikte vluchtelingen kon aanmeren. Pas 's avonds konden de ongeveer 200 bootvluchtelingen van de vier schepen van de kustwacht stappen en aan land gaan. Het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen van de VN heeft er al voor gewaarschuwd dat de situatie op Lampedusa uit de hand zou kunnen lopen, mochten massaal veel Libiërs over de Middellandse Zee hun toevlucht in Italië zoeken. Tot nog toe kwamen de bootvluchtelingen vooral uit Tunesië. Lampedusa ligt op slechts 130 kilometer van de Tunesische kust en geldt wegens die nabijheid tot Afrika als de "poort naar Europa".

Zo gebeurt het in Prachtland Libië waar het land B mede zal zorgen voor vrede.

 Om de planeet Mercurius draait voor het eerst een ruimtesonde. De Messenger van NASA kwam vannacht even na 02:00 uur in een baan om de planeet, nadat deze in ruim 6,5 jaar bijna acht miljard kilometer heeft afgelegd.

Met de Messenger wil NASA, dat verantwoordelijk is voor de Amerikaanse ruimtevaart, het oppervlak van Mercurius in kaart brengen. Er is namelijk nog niet veel bekend over de kleinste planeet in ons zonnestelsel, die het dichtst bij de zon staat. De vraag is of er ijs op Mercurius te vinden is.

In augustus 2004 is de Messenger gelanceerd. Om de juiste snelheid en koers te krijgen, is hij in die jaren na de lancering één keer langs de aarde, twee keer langs Venus en drie keer langs Mercurius geweest. Door de omreis heeft de Messenger bijna acht miljard kilometer afgelegd. Ook al heeft de ruimtesonde een lange afstand gemaakt, over de afgelopen jaren bedroeg zijn gemiddelde snelheid bijna 140.000 kilometer per uur.

Bron : NOS

Dat is pas nieuws, de peiling die la libre Belgique bestelde : een meerderheid van de belgen is gewonnen voor het behoud van de faciliteiten. Zelfs in Vlaanderen spreekt 56% van de ondervraagden zich uit voor dit onwelvoeglijk en a-sociaal stelsel.

Wij gaan niet veel woorden vuil maken aan dit gebeuren.  Enkel dit : ga eens de straat op en stel willekeurig de vraag aan voorbijgangers of zij in staat zijn het systeem van de faciliteiten uit te leggen. De ... wat ?

De titel van dit mini-stukje hebben wij rechtstreeks overgenomen van de onvolprezen Libre belgique.