Waarde redactie,

Het slachthuis ie geopend. 

Neen ... ditmaal geen weerloze schapen die de gruweldood tegemoet gaan. Het zijn de blinde kiekens van de NV-A die dreigen aan het spit gespiest te worden.

Vandaag zijn in het ochtendprogramma 'de ochtend" van de 0000, de messen verder geslepen om Bart & C° te kelen.  Drie poco- politiekers, S.Verheirstraete(CVP), G.Rutten (O-VLD) en uiteraard een rode rakker, B.Tobback mochten hun gal komen spuwen over de huidige impasse in de vorming van een nieuwe regering. Het is allemaal en integraal de schuld van de NV-A. Zo luidt het unanie verdict van de Vlaamse exellenties.

Over de Franstalige onwil geen woord ! Bart is dè boeman,een saboteur ... een vettig frietvretertje met veel mayo. Voilà zie ... de cirkel is rond. Wouter de groene boskabouter heeft in de rode rioolgazet "de morgen" zijn gal mogen uitspuwen, nu de rest van het gezelschap ook nog.

Bartje jongen, ... ge zijt eraan voor de moeite. Té lang gewacht om uw schup af te kuisen en nu gaan ze je gezamelijk door de stront trekken. Ik heb het vroeger reeds geschreven en ik herhaal het nog  eens : geef je tegenstanders nooit de kans zich te hergroeperen als ze een mega-ranseling gekregen hebben.
De zegeroes van Bartje heeft te lang geduurd. Hij dacht zijn opponenten in de zak te hebben. Mis,  Bartje, ge had eerder moeten wakker worden !

Epiloog van het verhaal : Bartje zag eens lekkere pruimen hangen maar p,  die waren zuur ... zo zuur.

mvg- senior

Psst :  het toppunt van da poco-gesakker,  is wel het feit dat ze de NV-A er absoluut bij willen in een nieuwe regering.  Hallo Bartje ... hoe hard moeten ze nog in uw ballen knijpen eer ge het gesnopen hebt ?

 In de Franse populariteitspeilingen doet Sarkozy het bijzonder slecht. Vorige week behaalde hij in een peiling naar het vertrouwen in de regering  bij 28% van de ondervraagden een stemmetje : hij staat daarmee op de laatste plaats van alle regeringsleden. De meest populairen zijn Alain Jupé, Buitenlandse Zaken (53%) en premier Fillon 42%). Het wapengekletter in Lybië en Ivoorkust is niet van aard het geloof in het beleid van Sarkozy te verhogen. Zoals het er nu voorstaat behaalt de uittredende president zelfs de eerste ronde van de verkiezingen niet.

Ray

Een Noors productiehuis draaide een informatieve film over de dramatische invloed van de moslimbroeders ; de film werd op 25 november in een bioscoop in Oslo getoond.  De man die ons door de film loodst is een moslimvluchteling uit Irak, die in Noorwegen onderkomen vond.  Hij heeft de principes van onze westerse samenleving zoals scheiding der machten, gelijkheid en democratie niet slechts overgenomen maar ook leren waarderen.  Hij heeft begrepen dat de vrijheid van de geest de absolute voorwaarde is voor ons succes.

Hij vraagt zich af waar het religieuze fanatisme, de dominantiepretentie en het zendelingenbewustzijn van menig moslim vandaan komen, vooral dan van aanhangers der moslimbroederschap.  Hij kan dat niet begrijpen.  Zijn duidelijke onwetendheid betreffende een wezenlijk element van de moslimdoctrine – de opdracht de wereld te overheersen – zal de kijker in het begin irriteren.  In de 34ste minuut krijgen we daarover meer uitleg.  Blijkbaar was de imam, die voor de religieuze verduidelijking van de filmmakers instond, gewoon een vriendelijk man, die het geweld en de haat van de islamdogma’s liever niet wou zien.  Zo geeft hij een sprookjesachtig beeld met volgende herinneringen:

“De islam, waarmee ik opgegroeid ben, fascineert mij.  Ik herinner me de heilige feesten in de moskee van mijn jeugd.  De imam gaf ons snoep, opdat we zouden terugkeren.  De verhalen van Mozes, Abraham en Jezus, die hij vertelde.  Islam was een geloof en een goed geweten.”

Maar ook: “Ik herken de huidige islam niet meer: het schreeuwen op straat: ze roepen “Allah Akbar”, “God is groot” en doen een oproep tot haat, macht en invasie.”

Het resultaat is een film, die de rol van de moslimbroeders en hun aanhangers in het oosten en het westen uitgebreid belicht.  Ook wordt duidelijk gemaakt dat deze organisatie haar dogmatische uitspraken niet zomaar verzint maar uit het islamdogma ontleent.  De video duurt 49 minuten, wordt in het Noors gesproken en in het Duits ondertiteld.

Bron: PI

http://bankoran.com/?p=191  

Waarde redactie,

Tussen het leuke nieuws over onze allochtone ruitentikkers is er een nog leukere uitschieter, zij het vreedzamer, vandaag te lezen in onze onafhankelijke en immer rechtlijnige poco-media.

Niemand minder dan de gekende Gentse ex-disco queen met haar schurende scharnier-stem,  Freya, slaat  deemoedig mea culpa in verband met het jarenlang uitgebazuinde profijt inzake het gemak van zonnepanelen en de subsidies die eraan verbonden zijn voor de plaatsers hiervan.

Nu blijkt (plots) dat die zwarte rechthoeken op de daken toch niet het van het te zijn, meer zelfs ... het komt de gebruiker duurder uit dan gewoon elektriciteit in huis te krijgen via de zwarte doos met al haar zekeringen. Nu is Freya tot de conclusie gekomen (zeker niet zelf uitgerekend) dat "elentriek", opgewekt door windmolens, véél beterkoop is.

Kijk, dit is weer een schoolvoorbeeld van de mensen voor het lapje houden. Jaren aan een stuk werden we bestookt met al de voordelen die aan zonnepanelen verbonden zijn en nu blijkt dat niet te kloppen. Wie houdt wie hier voor het lapje ?  Zou het misschien kunnen dat de windmolenlobby Freya omver gewaaid heeft ?Zou miss Tuttebel in deze eens klare wijn willen schenken in het Vlaams parlement ?

Indien het zo is, dat zonnepanelen een duurder verbruik tot gevolg hebben, zijn al die "goedgelovige" zielen die deze investering gedaan hebben,  goed in het rectum gepakt met of zonder subsidie.

mvg senior

De parlementsverkiezingen in Finland zijn ongemeen spannend geworden. Met een opkomst van 70,4% was de bereidheid van de Finnen om te stemmen groter dan 4 jaar geleden, toen 67,9% van het electoraat de moeite nam om zijn of haar stem uit te brengen. Het was voor het laatst in 1995 dat tijdens de parlementsverkiezingen meer dan 70% van de kiezers stemde.

Heel lang bleef onduidelijk wie de verkiezingen zouden gaan winnen. Was het de Nationale Coalitie Partij van Jyrki Katainen, die al tijden aan de leiding ging in de polls, kon premier Mari Kiviniemi misschien een comeback maken met haar Centrum Partij, kwam de sociaaldemocratische SDP van Jutta Urpilainen misschien nog terug uit geslagen positie, of waren het dan toch de Ware Finnen van Timo Soini die het hem flikten?

Uiteindelijk werd de Nationale Coalitie Partij van Katainen de grootste partij, voor het eerst ooit. Met 20,3% wist deze partij de sociaaldemocratische SDP (19,1%) van Jutta Urpilainen te verslaan. 3e werden de eurosceptische Ware Finnen (19,0%) van Timo Soini; hiermee waren de Ware Finnen de morele winnaars, doordat zij, ongekend, bijna 450.000 stemmen meer wisten te trekken dan bij de vorige verkiezingen. Grote verliezer werd de Centrum Partij van premier Kiviniemi met slechts 15,8% van de stemmen. Een dergelijk verlies heeft de Centrum Partij nooit eerder geleden tijdens verkiezingen.

Hieronder de volledige uitslag op basis van 100% van de uitgebrachte en getelde stemmen, waarbij moet worden aangetekend dat dit nog niet de officiële resultaten zijn. Deze worden later deze week bekend gemaakt.

Partij                                           %   Zetels                    Zet.+/-

Ongetwijfeld zal de uitslag leiden tot veel gepuzzel. Wie wil nu met wie in de regering gaan zitten? Katainen heeft nu de beste papieren om als formateur op te gaan treden. Eenvoudig zal hij het niet krijgen: Soini heeft in het verleden aangegeven niet te willen regeren met de Groenen en Nationale Coalitie, maar wel met de sociaaldemocraten (die namelijk ook geen voorstander zijn van het steunfonds van de EU om de eurocrisis te bestrijden) en de Centrum Partij. De sociaaldemocraten toonden zich de afgelopen tijd een fervent oppositievoerende partij.

Kiviniemi
Mari Kiviniemi gaf voor de eindresultaten bekend werden al toe dat de Centrum Partij een nederlaag heeft geleden. Zij gaf aan in de oppositie te willen gaan zitten: "Plaats van de Centrum Partij is in de oppositie. De mensen hebben gesproken. Wij moeten dit accepteren."

Kiviniemi zei niet te overwegen om afstand te doen van het partijleiderschap.

Sinnemäki
Anni Sinnemäki, partijleider van de Groenen, die met de Centrum Partij, de Nationale Coalitie Partij en de Zweedse Volkspartij in de regering zaten, erkende ook haar nederlaag. Ook zij gaf te kennen voor de komende tijd oppositie te willen gaan voeren.

Sinnemäki toonde zich teleurgesteld, maar leek enigszins begrip te hebben voor de nederlaag. Met name de discussie rond kernenergie heeft haar partij genekt, zo denkt zij. De Groenen waren altijd tegenstander van meer kerncentrales, maar bleven ondanks een besluit van de regering om meer kerncentrales te bouwen, toch deel uitmaken van het kabinet.

Katainen
Jyrki Katainen, partijleider van de Nationale Coalitie Partij, zei dat er geschiedenis was geschreven. Het is voor het eerst in de historie van deze partij dat zij de grootste is in het Finse parlement, de Eduskunta. "Verantwoording, oprechtheid, een oriëntatie op de toekomst en een positieve houding hebben er voor gezorgd dat wij het vertrouwen van de mensen hebben gekregen. Felicitaties voor ons allemaal," aldus Katainen tegen de feestende partijleden zondagavond.

"Ondanks dat het af en toe flink botste, hebben we niet de grenzen van het betamelijke overschreden. Er was geen persoonlijk moddergevecht en dit is een goed startpunt voor onderhandelingen. We kunnen met elke partij samenwerken, zolang de resultaten van de verkiezingen en een regeringsprogramma dit mogelijk maken."

Volgens Katainen werd met name de bestrijding door de EU van de crisis door de Ware Finnen als hoofdonderwerp gehanteerd voor het al dan niet deelnemen aan een regering. Volgens Katainen moet hierover zo vroeg mogelijk tijdens de formatiebesprekingen duidelijkheid worden verkregen.

Katainen is, gebaseerd op het feit dat zijn partij de grootste is geworden, de voornaamste kandidaat om de huidige premier van Finland, Mari Kiviniemi, op te volgen.

Soini
Timo Soini, de partijleider van de Ware Finnen, werd vanzelfsprekend luid toegejuicht door zijn aanhangers bij de festiviteiten die in Helsinki werden gehouden. "Vrienden, dit was een grote schok. Politieke geschiedenis is geschreven."

Soini hield zijn gehoor voor dat het de moeite waard is om te geloven in een zaak en op dat pad te blijven, ook al loopt men dan het risico om belachelijk te worden gemaakt.

"De Ware Finnen hebben in elk kiesdistrict een vertegenwoordiger gekregen. We hebben zowel de verkiezingen en de polls gewonnen. We weten dat wonderen gebeuren, als je zorgt dat ze gebeuren."

Soini bedankte zijn aanhangers voor hun steun gedurende de goede en slechte periodes tijdens de 14 jaar dat hij de partij leidt. "Vandaag is het betaaldag!"

Soini liet zondag al weten dat hij wil dat er nieuwe onderhandelingen worden gestart over het ondersteuningspakket voor eurolid Portugal. Toen persbureau Reuters Soini vroeg of hij nieuwe gesprekken hierover wilde, was hij duidelijk: "Ja, natuurlijk...het is een slechte deal."

Urpilainen
Jutta Urpilainen, de partijleider van de sociaaldemocratische SDP, toonde zich zondagavond tevreden over de 2e plaats van haar partij in de verkiezingsresultaten. "Zilver is geen schande," aldus Urpilainen.

Volgens Urpilainen betekende de uitslag dat de Finnen toe zijn aan verandering. Desalniettemin tekende zij aan dat de formatiebesprekingen voor een nieuwe regering moeilijk zullen worden. "Er zijn veel grote vraagstukken. Hoe kan de staatsschuld worden bestreden, hoe kan de economie in balans worden gebracht, hoe kunnen we de sociale rechtvaardigheid vergroten, hoe moet het belastingsysteem verder worden ontwikkeld? Er zijn veel grote vraagstukken die voorop dienen te staan, daarna pas komt de verdeling van de portefeuilles."

Toen eerder op zondagavond steeds duidelijker werd dat de Ware Finnen aan de winnende hand waren, stelde Urpilainen dat hun plaats in het nieuwe kabinet is.

De gevolgen
Tja, en dan nu de gevolgen van de keuze die de Finnen hebben gemaakt, de zogenaamde "ruk naar rechts" waar veel Nederlandse en Belgische media het ook over hebben.

Het is altijd moeilijk om kort na gehouden verkiezingen te voorspellen wat de gevolgen van de verkiezingsuitslag zullen zijn. Een open deur is ongetwijfeld de onduidelijkheid over de steun van Finland voor het pakket aan maatregelen dat de EU wil nemen voor Portugal, dat in de problemen is gekomen. Was het in het verleden altijd zo dat Finland een trouw bondgenoot was, met de opkomst van de eurosceptische Ware Finnen en, in mindere mate, ook de sociaaldemocratische SDP (ook kritisch over het noodfonds), is dit niet meer zo vanzelf sprekend.

Zal Finland nu wel of juist niet instemmen met de noodmaatregelen? De onduidelijkheid over de Finse stellingname hangt als een schaduw over de EU heen. Het is namelijk noodzakelijk dat élk euroland instemt met de ondersteuning van de medeleden die in de problemen zijn gekomen. Dus is de Finse stem belangrijk voor Portugal, dat hulp nodig heeft.

De komende tijd zal het leren. Tekenend is in elk geval wel dat de Finse kiezer 2 partijen, namelijk de Ware Finnen en de SDP, die beide zeer kritisch zijn over de manier waarop de EU de eurocrisis bestrijd, een prominente plek heeft gegeven in het parlement. Is dit dan die "ruk naar rechts" of kan dan beter worden gesproken over een "ruk weg van Europa"?

http://finlandsite.nl/finlandsite/finland/cms/news.php?extend.9052

Op de foto hierboven staat de 36-jarige Italiaanse vredesactivist Vittorio Arrigoni.  De man behoorde tot een groep die de terroristen van Hamas steunde tegen Israël.  Vorige week werd hij ontvoerd door een splintergroep die de gijzelaar wenste te ruilen tegen een van hun gevangen bandieten. Er werd een video verspreid waarop de gevangen Italiaanse idealist te zien was, geblinddoekt met zwarte tape, een gekneusd aangezicht en bij het haar vastgehouden door een onbekende. (foto hieronder) Eén dag later werd in een woning in Gaza het vermoorde en fel verminkte lichaam ontdekt van de gijzelaar.

Bron : http://www.newser.com/article/d9mjr3480/hamas-officials-say-body-of-kidnapped-italian-activist-found-in-gaza-city.html

Merchtem is een leuke gemeente in Vlaams-Brabant met een Vlaamsgezinde liberale burgemeester Eddy de Block die een volstrekte meerderheidscoalitie aanvoert. Een van de schepenen is de 30-jarige Ella de Neve, een drukke vrijgezellin. Zo druk dat ze geen tijd heeft om een partner te vinden, terwijl ze er nochtans best aardig uitziet. Maar ja, druk-druk, wij kennen dat.

Op haar webstek schrijft Ella,  dat ze "een levensgenieter met een S van shoppen, sauna, snoepen en smullen" is, dat ze houdt van "culinaire avondjes en pintjes pakken" en dat haar motto "pluk de dag" luidt. Voor de liefhebbers : ze kan ook paaldansen. Dat is natuurlijk een geweldig pluspunt.

Het schepencollege besloot gevolg te geven aan de noden van de naar liefde hunkerende scabinale collega en kandidaten mochten zich aanmelden bij de burgemeester die een preselectie zou houden en zoals in een heus televisieprogramma Ella aan de man zou brengen. Na Wendy van Wanten, Phaedra Hoste en weldra Pieter Loridon, is het nu de beurt Ella de Neve, schepen, paaldanseres en vrouw op zoek naar een relatietje. 

Patrice Cop (30) uit Antwerpen, Frederik De Haes (28) uit Opwijk en Werner Van den Eede (40) uit Malderen traden zaterdagavond in de arena - de loft van Ella - in aanwezigheid van een twintigtal vriendinnen van Ella, om te strijden voor het hart  en de rest van Ella. Het trio was geselecteerd uit de tientallen kandidaturen die waren binnengekomen en die van de  schepenen en burgemeester naar de volgende ronde mochten. De drie brachten voor Ella een cadeau mee en moesten onder meer tapa's serveren. Een duidelijk zenuwachtige Ella koos uiteindelijk voor Patrice Cop. Waarom? Ella: 'Hij is zeer sociaal en is actief lid van Open VLD in Antwerpen. Ik wil hem na de korte gesprekken tijdens de wedstrijd nu ook beter leren kennen.'

Ella laat ook die twee andere finalisten, Werner en Frederik, niet meteen vallen. 'Ik ga met hen en samen met enkele vrienden en vriendinnen eens afspreken. Niemand hoeft zich slecht te voelen bij mijn keuze van zaterdag.'

Ella en Patrice willen elkaar nu beter leren kennen. Hun eerste afspraak brengt hen naar discotheek 'Noxx' in Antwerpen, 'en daarna zien we wel'. In Noxx zijn al vele goede relatietjes gestart.

Bron : Het Nieuwsblad

(archieffoto van vorige rellen in Borgerokko)

In Borgerhout hebben "jongeren" zaterdagnacht een patrouillewagen van de politie aangevallen. De twee inzittende agenten bleven ongedeerd.

Omstreeks middernacht hield een grote groep jongeren (18-25 jaar) een bus van De Lijn tegen op de Turnhoutsebaan, ter hoogte van de Helmstraat. Wat er met die bus aan de hand was, is onduidelijk, maar de "jongeren" verveelden zich en wilden vermoedelijk wat met de chauffeur praten of hem/haar enkele muilperen verkopen. U weet hoe dat gaat, als u, als culturerle verrijker met u zelf gen blijf weet. Iemand moet de politie getelefoneerd hebben, want toen een politie-auto kwam aangetuft, lieten de Borgerokkanen de bus ongemoeid en richten zij hun primaire aandacht op de dienstwagen.

Voor de inspecteurs de plaats van de feiten konden ontvluchten, werden stenen tegen de ruiten en het koetswerk geworpen en enkele jongeren stampten ook hun agressie uit op de wit-blauwe wagen. Kort nadat de inspecteurs richting Koningin Astridplein waren gevlucht, was de groep jongeren opgesplitst en verdwenen.

Van het ganse gebeuren zijn camerabeelden gemaakt die later zullen worden bekeken en die, waar mogelijk, gebruikt zullen worden voor verder onderzoek. We kennen dat soort onderzoeken in de stad van allah : burgemeester Slaapmans en zijn maatje commissaris Baalmans zorgen er voor dat het dossier ergens onderaan in de multicriminele schuif verdwijnt.

Het is vakantie, de lente is in aantocht en de jeugd die er prat op gaat onze wankele bezchaving te haten, laat van zich horen. Wat wil je, in een stad die bestuurd wordt door politiek-correcte hansworsten die als zij één woord kritiek horen op het zootje ongeregeld met de dubbele paspoorten, de klagers bedreiegn met ontslag ? Want zo gaat het er aan toe in de stad Antwerpen : een ambtenaar die zijn waarheid vertelt over de multiculturele miskleunen, kan een kruis maken over zijn carrière.

In 2012 krijgt Janssens en zijn schoothondjes de afrekening voor het wanbeleid aangeboden. Welke coalitie hier ook uit de stembus komt (ditmaal géén panne bij Digipolis ?) : laat de socialisten er buiten. Na 80 jaar wanbeleid, is het genoeg geweest.

Savat

+ Aanpassing 7.45 uur

Het incidentje hierboven greep plaats op zaterdagavond. Zondagavond was het weer prijs, ditmaal in Berchem. Een bus van lijn 32 werd rond 21 uur bekogeld met stenen in de Uitbreidingstraat. Er vielen geen gekwetsten, dus is er eigenlijk niets aan de hand. Een vervangbus kwam de gestrande passagiers opladen en het busje reed verder door Allochtonië : "ting-ting deed de bus, schat slaapwel" om het met de woorden van Louis Baret te zingen.

HELSINKI - Nationalisten hebben zoals verwacht grote winst geboekt bij de zondag gehouden parlementsverkiezingen in Finland. De partij Echte Finnen behaalde bijna negentien procent van de stemmen, nauwelijks minder dan de nummers een en twee, de regerende conservatieve Nationale Coalitiepartij met twintig procent en de oppositionele Sociaal-Democraten. Dit bleek nadat ongeveer een derde van de uitgebrachte stemmen was geteld.

"Dit is echt goed. Dit is een historische verandering", zei de leider van de Echte Finnen, Timo Soini. De partij is tegen immigratie en eurosceptisch. Zo voelt de partij er niets voor dat Finland meebetaalt aan het financiële reddingsplan voor Portugal en andere eurolanden.

Volgens peilingen voor de verkiezingen zouden pro-Europese partijen hun meerderheid in het tweehonderd zetels tellende parlement behouden. Maar de conservatieve leider Jyrki Katainen zei na de voorlopige uitslagen dat het nog te vroeg is om de einduitslag te voorspellen.

De Echte Finnen behaalden bij de vorige verkiezingen in 2007 maar vier procent van de stemmen. Soini zegt dat zijn partij een plaats verdient in de volgende regering, hoewel hij beseft dat de anti-Europese opstelling het lastig maakt om een geschikte coalitiepartner te vinden.

De huidige regering - een coalitie van vier partijen - is voorstander van het Europese noodfonds. "De grotere partijen hebben geen reden om Echte Finnen uit te nodigen voor gesprekken als ze een coalitie zonder die partij kunnen vormen", zegt Olavi Borg, emeritus professor politicologie.

In een laatste poging stemmers te bewegen op een partij te stemmen die noodhulp steunt, benadrukten industrieorganisaties in een krantenadvertentie dat ook het kleine, van export afhankelijke Finland bedreigd wordt als de financiële crisis zich verder uitbreidt.

Zelfs republikeinen vinden dit een geslaagde vertoning

Ambassadeur N. Jamie Ersavcı

We schreven het al, de Turkse ambassadeur heeft geklaagd bij Tjeven Vanackere, over de Vlaams Belang affiche en de video clip waarbij het rode Turkse schaap uit de Europese Unie wordt gestampt door de witte schapen.

Als Vanackere even uit zijn bunker komt, kan hij op zijn beurt een vraagje stellen aan de ambassadeur : "In welk land zitten de meeste journalisten in de gevangenis ?"

Wij zouden geneigd zijn om te zeggen, China, want daar ga je linea recta een geheime gevangenis in, als je schrijft dat alle Chinezen scheel zien. De familie moet geen pakjes brengen. Of is het Iran van de verdwaasde atoombom-liefhebber Ahmadinejad ?  Die beide landen zijn samen ex-aequo op de tweede plaats met elk 34 journalisten achter de tralies. 

Mijnheer de ambassadeur Jamie Ersavci, uw Prachtland Turkije heeft de eer deze wedstrijd te winnen : er verblijven momenteel 57 verslaggevers in uw toffe gevangenissen, waar nog regelmatig de karwats en andere fijne marteltuigen gebruikt worden om de sfeer er in te houden.  U kan het nalezen bij het International Press Institute.

Turkije wordt door onze regimejournalisten voorgesteld als een moslim modelstaat waar vrijheid en democratie bloeien, een land dat een trouwe NATO-bondgenoot is en al jaren een kandidaat om toe te treden tot de Europese Unie. Turkije weigert om de EU-lidstaat Cyprus te erkennen en bezet zelfs militair een deel van dat land en tegelijk weigert Erdogan, Cypriotische schepen (en vliegtuigen) de toegang tot zijn havens en luchthavens.

Tot slot om de ambassadeur helemaal dolletjes te maken, geven wij een uittreksel uit het rapport van het IPI : (gevangenisstraffen voor journalisten van 166 en 138 jaar en 2 gelukzakken hebben zelfs 3000 jaar in het vooruitzicht).

“Vedat Kurşun and Emine Demir of the Azadiya Welat newspaper were sentenced to 166 years and 138 years in prison, respectively, while Bayram Namaz and Ibrahim Çiçek of the Atilim newspaper each face up to 3,000 years in prison. Mustafa Balbay of Cumhuriyet newspaper, Mehmet Haberal of Kanal B Television and Tuncay Özkan of Kanal Biz Television all face dual life sentences, plus further time.”

Toedeloe,  Jamie Ersavcı, mij zie je nooit meer in je Prachtland.

Ray 

De Toerkse ambassadeur ging janken bij Buza-minister Vanackere (die druk in de weer is met oorlogvoeren) over de Vlaams Belang affiche en de video-clip van witte EU-schapen die het Turkse rode schaap een trap verkopen. Het magazine Clint maakte de vergelijking met de Toerken die de  Armeniërs die in 1915 (en voordien !) op een afschuwelijke manier afgemaakt werden door de Toerken.  Dat is nog ietsje straffer dan een onschuldige affiche. Een misselijke mentaliteit, dat is het wat die arrogante snorremansen hebben.

http://www.clint.be/actua/binnenland/aan-de-turkse-ambassadeur-wie-zonder-zonde-is%E2%80%A6

 De Maan, gevangen in synchrone rotatie, houdt immer zijn welbekende voorkant naar de bewoners van planeet Aarde gericht. Maar vanuit een maanbaan kan men ook de achterkant leren kennen. Deze scherpe afbeelding is bijvoorbeeld een mozaïek op basis van opnamen gemaakt met behulp van de groothoekcamera aan boord van de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) en is gecentreerd op de achterkant van de Maan. Het maakt deel uit van een globale kaart die werd samengesteld uit ruim 15.000 opnamen die tussen november 2009 en februari 2011 werden gemaakt en waarvan de versie met de hoogste resolutie oppervlaktekenmerken toont op een schaal van 100 m per pixel. Verrassend genoeg ziet het ruige en zwaargehavende oppervlak van de achterkant er heel anders uit dan dat van de nabije zijde, met zijn gladde, donkere maanzeeën (maria). De waarschijnlijke verklaring is dat de korst aan de achterkant dikker is, waardoor het moeilijker is voor gesmolten materiaal zich een weg te banen vanuit het binnenste naar het oppervlak om daar gladde maria te vormen.

http://www.apod.nl/ap110409_nl.html

Na dit incidentje worden er ongetwijfeld klachten neergelegd en schadevergoedingen geëist. Wanneer wordt overwogen om deze onruststokers die hier niet thuishoren, terug te sturen naar hun Prachtland, waar zij de democratie in het zadel kunnen helpen met hun grote ervaringen uit de Westerse beschaving ?

Zonet verscheen bij Res Publica (Vlaamse Republiek) een briljant stuk door Johan Sanctorum over de knelpositie waarin de NV-A zich bevindt. Omdat we uit ervaring weten, dat slechts een beperkt aantal lezers ingaan op de uitnodiging om naar een andere webstek te gaan via een bruggetje, hebben wij het volledige artikel gecopieerd en overgenomen. Wij hebben tevens de stek van Res Publica bij onze favorieten geplaatst onder de naam : Vlaamse Republiek. Wie Johan Sanctorum is, leest u hierna :

Johan Sanctorum (Oostende, 1954) is cultuurfilosoof en publicist. Hij studeerde filosofie aan de VUB, was onder meer uitgever/hoofdredacteur van het filosofische tijdschrift O, en was nadien een hele tijd actief in opera en muziektheater. Via columns, essays en artikelreeksen in allerlei media en op zijn eigen webstek, is hij een geducht opiniemaker op het vlak van cultuur, onderwijs, politieke analyse en mediakritiek. Hij geeft regelmatig lezingen in Vlaanderen en Nederland rond deze thema’s. In 2006 publiceerde hij Passione Urbana, een studie over urbanistiek en hedendaagse stadscultuur. Nadien was hij hoofdredacteur en co-auteur van de essaybundels “De islam in Europa” (2008), “De Vlaamse republiek: van utopie tot project” (2009), en “Media en journalistiek "

Van een “révolution des caleçons” tot een “cordon de velours”
16 april 2011
Johan Sanctorum

“Hij kan het niet”,- aldus Louis Tobback, refererend naar voorzitter Bart De Wever, want “de N-VA wil niet”. Het is vreemd dat deze uitspraken voorpaginanieuws worden, want hier stampt Tobback toch wel een grote open deur in. Ook ondergetekende heeft het op deze webstek al maanden geleden geponeerd: : de N-VA is een gespleten partij waarvan de radicale aanhang (deels uit het VB gemigreerd) druk blijft zetten op de onderhandelaars. De basis is radicaler dan de top: vervelend voor een partij die gesommeerd wordt om “haar verantwoordelijkheid te nemen”. Dat er een gematigde “Zuidflank” zou zijn, aangevoerd door de nieuwe flamingant Siegfried Bracke, is een verzonnen spin-verhaal van de partij zelf, om haar verdeeldheid te camoufleren. De N-VA moet daarom een soort interne compromissenpolitiek bedrijven, die ze extern beweert af te zweren.

Anderzijds is het natuurlijk politiek veelzeggend dat een oude krokodil als Louis Tobback uitgerekend vandaag de beleefdheidsvormen achterwege laat jegens De Wever en C°. Het is zonder meer het startsein van een publieke diffamatiecampagne die onvermijdelijk moet eindigen in een totale politieke diskwalificatie van de N-VA. De impliciete redenering is dan dat men “het signaal van de kiezer begrepen heeft”. Als signaalgever had de partij een betekenis, maar nu is het aan de andere, “ernstige” partijen om de boodschap te recupereren, in het belang van het land, zijn economie, enz.

Deze klokkenluiderslogica is tegelijk een eerbetoon en een dumpingsproces. De weinig diplomatieke taal van Tobback is dan ook vooral trendsettend bedoeld, als een caesuur in de publieke opinievorming: het is mooi geweest, maar nu moeten we dringend back to business, voor de slinkende kredietwaardigheid van de Belgische staat ons veel geld gaat kosten. De geruisloze overgang van een regering-in-lopende-zaken naar een echt zakenkabinet loopt daarmee perfect synchroon.

Ik zou daarom durven spreken van een cordon de velours dat in de maak is,- een fluwelen cordon dat de N-VA zachtjes de geschiedenis indrijft, hét biotoop van Bart De Wever, waar hij dan zichzelf kan bestuderen.

De hybride persoonlijkheid van Bart De Wever (intellectueel briljant maar sociaal gehandicapt) kan nu helemaal uitgespeeld worden als een stigma dat de N-VA in haar geheel treft: een partij met een sterke boodschap maar een duistere verborgen agenda, die zelfs voor de leden niet helder is, getuige daarvan de recente warrige communicatie. De a-typische De Wever hoort in de politiek eigenlijk niet thuis, zo zal het volgende statement luiden. Men wil hem terugloodsen naar een splendid isolation van denker, academicus, historicus.

Ik zou daarom durven spreken van een cordon de velours dat in de maak is,- een fluwelen cordon dat de N-VA zachtjes de geschiedenis indrijft, hét biotoop van Bart De Wever, waar hij dan zichzelf kan bestuderen.

Het is ondertussen opvallend dat de politieke commentatoren de partij nog enig respijt gunnen: ze kennen hun geschiedenis niet. Starend naar piekende peilingen, zien ze niet dat het eigenlijk al afgelopen is en dat het Stalingrad (om De Wevers eigen beeldspraak i.v.m. het Vlaams Belang te gebruiken) voor de deur staat. Persoonlijk zou ik eerder van een Waterloo spreken, want er zal zeker ooit nog een monument verrijzen voor de grootste generaal en de slechtste strateeg die de Vlaamse beweging ooit heeft gekend.

Zo bijvoorbeeld Bart Maddens, net niet gebombardeerd tot partij-ideoloog, in “De scalp van Bart De Wever” (DM/15/4):

“De grote volksopstand tegen Bart De Wever heeft zich nog niet gematerialiseerd. De ‘spontane’ Belgicistische manifestaties zijn een uiterst marginaal fenomeen. De waarheid is dat de pret nog steeds niet op kan bij veel Vlamingen: eindelijk is er een politiek zwaargewicht die ook eens ‘nee’ durft te zeggen tegen de Franstaligen.”

Dat klopt, maar de tijd speelt in het voordeel van francofoon België. Voor hen hoeft er niets, ze wachten gewoon tot het liedje uit is. En er zal ook geen “volksopstand” komen, wel een uitputting, een slijtage van het oorspronkelijke elan, ten voordele van een discours van de nieuwe zakelijkheid. Zoals een verliefde huisvader na een romantische escapade toch terug naar moeder-de-vrouw sloft.

Ook Bart Brinkman gunt De Wever nog enig uitstel (DS van 15/4) , en wijst er fijntjes op dat de partij van Tobback nog niet de helft haalt in de peilingen t.o.v. van de N-VA. Ook dat is waar, maar het is een democratisch-mathematisch argument dat in België sowieso geen hout snijdt. België is een façade-democratie waar een meerderheid geen macht heeft, en waar minderheden zich gedragen als essentialia, pure kwaliteiten waarop de rekenkunde geen vat heeft. De SP-A leeft al jaren boven zijn stand en maakt ook het mooie weer op bijvoorbeeld de VRT, daar zijn legendarisch geworden verhalen over in omloop. Het Vlaams Belang anderzijds behaalde in 2004 een kwart van de Vlaamse stemmen maar werd politiek zorgvuldig buitenspel gehouden dankzij een nooit gezien demoniseringscampagne. Getallen tellen bij ons niet, ze vormen maar de dekmantel van een systeem dat op zeer stabiele machtsverhoudingen berust, dankzij het fameuze compromis belge.

De laatste der sansculotten

Zo zal de N-VA het ultieme etiket krijgen dat ze steeds weer tracht te ontlopen maar tegelijk uitlokt: dat van de politieke irrelevantie. De kern van de zaak is, dat een partij die zich tegen het Belgische systeem keert, in de Wetstraat niets te zoeken heeft. De these dat men de instellingen van binnenuit zal hervormen is een dwaling (ook niet van buitenuit trouwens), omdat elke niet-traditionele, “staatsdragende” partij vroeg of laat wordt afgestoten. Dat zit in de genen van het Belgisch bestel, en daar valt niets aan te veranderen. De Wever wilde/kon niet plooien en zal nu de woestijn ingestuurd worden zoals de aloude zondebok der Israëlieten.

Historici moeten hier toch een déjà-vu gevoel krijgen. Denken we maar aan de Meetingpartij, in Antwerpen ontstaan en groot geworden tussen 1862 en 1872. Deze flamingante en anti-Belgische protestpartij was op een zeker ogenblik echt bedreigend voor het regime, maar de traditionele trias van liberalen, socialisten en katholieken slaagde erin, het hoofd koel te houden en wachtte gewoon tot de storm overwaaide. Uiteindelijk ging de Meetingpartij op in de katholieke partij, ook dat is een interessant historisch precedent …

Ik hoop dat de snuggere strategen van de N-VA toch beseffen dat de isoleringsstrategie van meetaf aan de bedoeling was, en dat het kwestie was voor de verliezers om tijd te winnen en te wachten tot de publieke opinie rijp was voor een diskwalificatie.

Het fluwelen cordon verwijst het aloude cordon sanitaire rond het Vlaams Blok/Belang meteen naar de geschiedenis. Het voelt fluwelig aan, het baadt in een flou artistique, omdat men lessen heeft getrokken uit de manier hoe het Vlaams Belang een harde schutskring beantwoordde met nog hardere oppositietaal die aansloeg. Ook dat eerste cordon was een complot-strategie van verliezers (na de gemeenteraadsverkiezingen van 1988), die, door een manipulatie van het democratisch systeem en een isolering van de winnaar, hun nederlaag in een overwinning konden omzetten.  De reden waarom De Wever en de zijnen aanvankelijk zoveel krediet en media-aandacht kregen, was overigens een uitloper van die cordonstrategie. Tot men besefte dat men van de regen in de drop was gelopen.

Neem de Vlaming zijn onderbroek af, en de echte Vlaamse vlag, wit met een streepje bruin, is gevallen. Het cordon-de-velours sluit zich perfect en geruisloos, met een caleçon  als ultieme stoplap. Lachen geblazen rond de Calimero-partij die nu ook letterlijk met de broek op de enkels staat.

De positie van de N-VA wordt dus stilaan ridicuul: 9 maanden na een klinkende verkiezingsoverwinning aan de kant geschoven worden wegens vervelend, impertinent en contournable. Van zodra de media dit oordeel overnemen, is het afgelopen. En de media zeggen wat het publiek wil horen, zo betoogden we al in het boek “Media en journalistiek in Vlaanderen”.

De ironie van de zaak is nu, dat een pleitbezorger van bovenstaand motto de N-VA zelf in de vernieling aan het rijden is. Toen ex-VRT-journalist Siegfried Bracke zich publiek bekloeg over de controles die de stad Gent uitvoerde aangaande zijn reële woonstatus, en onbedacht het woord “onderbroek” aan deze affaire ophing, wist ik dat dit zich tegen hem zou keren.

Ten eerste omdat de complottheorie zo onwaarachtig klinkt, en ten tweede omdat kiezers sowieso niet houden van tactisch-verhuizende migranten-politici zoals Bracke. En ten derde, het meest hilarische van al: dit gaat om onderbroeken. Neem de Vlaming zijn onderbroek af, en de echte Vlaamse vlag, wit met een streepje bruin, is gevallen. Het cordon de velours sluit zich perfect en geruisloos, met een caleçon  als ultieme stoplap. Lachen geblazen rond de Calimero-partij die nu ook letterlijk met de broek op de enkels staat.

Bracke zal waarschijnlijk gedacht hebben dat het stalkingverhaal weer een enorme vloedgolf van sympathie en Vlaamse underdoggevoelens ging opleveren: van de frietrevolutie naar de onderbroekenopstand (la révolution des caleçons,- ik vertaal alvast voor onze vrienden van Le Soir). Maar die tijd lijkt voorbij: de (z)onderbroek of sans-culotte, zoals de pauper werd genoemd die dienst nam in het leger van Napoleon, staat eenzaam, belachelijk en wapenloos het einde van de veldslag af te wachten. Hij wordt niet eens afgemaakt, de vernedering is zo al erg genoeg.

Benieuwd wat een man-van-eer-en-principes zoals Bart De Wever denkt over de lapzwanzerij van zijn luitenant op de zuidflank. Met Siegfried Bracke sneuvelt elke waardigheid en elk intrinsiek kwaliteitsbesef. Hij deed het al eens met de VRT, die meer kijkergericht moest produceren, hij doet het nu met de N-VA. Dat is veel erger dan populisme, het zogenaamde bespelen van het Volksempfinden. Het is zich grandioos verkijken op hoofdzaken en nevenzaken, een totale afwezigheid van goede smaak en een versoaping die onvermijdelijk eindigt in een ondergoeddiscussie. Met de slag is de N-VA een ideologieloze partij geworden. Bart De Wever heeft er nog een conservatieve formatie van het rechtse fatsoen willen van maken, met de onvermijdelijke Theodore Dalrymple als boegbeeld,- maar nu dreigt de totale ideologische implosie, bewerkstelligd door de man die de eer van zijn partij verbond aan de mottenballengeur van zijn kleerkast.

En zo zijn Tobback en Bracke objectieve bondgenoten. Ooit zal de analyse wel gemaakt worden wat de precieze drijfveer van ex-SP.A-er Siegfried Bracke was om zich bij de N-VA aan te sluiten. De herboren CD&V kan nu de conservatieve kleinburgerij terug inpikken, de open-VLD (en wie weet LDD) de middenstanders, en het Vlaams Belang de radicale flaminganten. Het Belgische lijk zal terug uit zijn graf kruipen, zoals het dat al zo dikwijls deed, en de Vlaming trekt zijn vuile onderbroek terug aan. Binnen luttele maanden verwacht niemand nog wat van de N-VA, tenzij gespierde taal op het Vlaams Nationaal Zangfeest. De demon is dan terug in zijn eigen niche gekropen en verzandt tot het zoveelste epifenomeen van de Vlaamse beweging.

We kunnen dan weer met een schone lei beginnen –nu ja, schoon….-, en de Vlaamse republiek uitdenken buiten het giftige Wetstraat-format, maar ook buiten de vale romantiek van de Vlaamse beweging. Moge het ook voor de N-VA een les zijn dat het Belgische cordon-denken veel soepeler en veelzijdiger is dan ze zelf voor mogelijk houdt.

Johan Sanctorum

http://vlaamserepubliek.wordpress.com/